Narodziny |
14 września 1952 Paryż |
---|---|
Narodowość | Francuski |
Trening | Uniwersytet Paris-Sorbonne |
Zajęcia | Dziennikarz , pisarz , prezenter radiowy , biograf |
Dziecko | Yves-Marie Sévillia ( d ) |
Pracował dla | Le Figaro |
---|---|
Religia | Kościół katolicki |
Stronie internetowej | www.jeansevillia.com |
Nagrody |
Nagroda Hugues-Capet ( d ) (1997) Nagroda Louis-Marin (2000) Wielka Nagroda Katolicka w dziedzinie literatury (2004) |
Jean Sévillia , urodzona dnia14 września 1952w Paryżu jest francuskim pisarzem i dziennikarzem .
Jest autorem biografii i esejów historycznych.
Po uzyskaniu tytułu magistra literatury na Uniwersytecie Paris-IV i odbyciu służby wojskowej , Jean Sévillia wybrał dziennikarstwo.
W 1978 roku zadebiutował w French Press (zaginiona gazeta). W 1981 r. Związał się z Figaro Magazine , gdzie został zastępcą redaktora naczelnego. Od 2016 roku nie należy już do stałych kierowników tego magazynu, ale prowadzi cotygodniową kolumnę poświęconą książkom historycznym i interweniuje w głównych kwestiach historycznych lub religijnych. Jednocześnie pisze felieton w Figaro Histoire , dzienniku, którego jest członkiem rady naukowej, i pracuje na stronie Figarovox . Współpracuje również z L'Homme nouveau i Politique Magazine .
W 2007 i 2008 r. Co cztery piątki prowadził program debaty o ideach W Radio Courtoisie, podczas którego przyjmował dziennikarzy, eseistów, filozofów i historyków, w szczególności Stéphane Courtois , Jean-Christian Petitfils , Emmanuel Le Roy Ladurie , François Huguenin , Daniel Lefeuvre , Fabrice Hadjadj , Jean Raspail , Rémi Brague , Rémi Soulié , Frédéric Rouvillois , Simone Bertière , Jean-Paul Bled , Paul-François Paoli , Rémi Kauffer .
Pierwsza książka Jeana Sévillii, Le Chouan du Tyrol , jest biografią Andreasa Hofera opublikowaną w 1991 roku. Druga jest poświęcona w 1997 roku Zicie z Bourbon-Parmy , ostatniej cesarzowej Austrii ( Zita empress Courage ). Jego prace będą następować po sobie co dwa lub trzy lata: Terroryzm intelektualny (2000), Historycznie poprawne (2003), Kiedy katolicy byli wyjęci spod prawa (2005), Moralnie poprawne , (2007). W 2008 r. Brał udział w Czarnej Księdze Rewolucji Francuskiej , zbiorowej pracy opublikowanej pod kierunkiem Renaud Escande ( Cerf ), której rozdział kwestionuje postrzeganie rewolucji przez przyszłe pokolenia. W 2009 roku opublikował biografię błogosławionego Karola Habsburga-Lotaryngii (1887-1922), ostatniego cesarza Austrii i króla Węgier, męża Zity z Bourbon-Parma . W 2011 roku Jean Sévillia opublikował Historycznie niepoprawne , esej będący kontynuacją Historycznie poprawny (120 000 egzemplarzy). Opublikowane wPaździernik 2013Jego pasją Historia Francji był 13 th najlepiej sprzedającym się w historii od roku 2013. W 2015 roku opublikował po raz pierwszy pracę, która mieści się w kategorii drobnych książek, Katolicka Francja , tekst, zilustrowany przez czterystu zdjęć jest prześwietlenie obecnego francuskiego katolicyzmu. W 2016 roku opublikował Écrits historique de Combat , jednotomowy zbiór Historycznie poprawny , moralnie poprawny i intelektualny terroryzm , który został uzupełniony niepublikowaną przedmową i zaktualizowaną bibliografią.
Od 2000 roku Jean Sévillia wygłosił we Francji ponad trzysta konferencji na temat swoich książek.
W 2018 roku, chcąc odtworzyć wydarzenia „skrupulatnie i w całej ich złożoności” , opublikował Ukryte prawdy wojny algierskiej . Potępia "wady historycznie poprawnego" : anachronizm, ponieważ niezależność była mniejszościowym punktem widzenia przed 1958 r., Redukcjonizm, ponieważ było wiele konfliktów między innymi z MNA , kłamstwo przez zaniedbanie, które zapomina o masakrach Europejczyków w Sétif , Manicheizm który widzi okrucieństwa armii, a nie tych z zamachowców, selektywny oburzenie, które szanuje śmierć w Charonne metra , ale nie tych z rue d'Isly oraz zakrycie co maskuje masakr do niezależności. Uważa, że to właśnie FLN doprowadził pierwszy do skrajności i że nie było uogólnienia tortur, ale „pewna trywializacja: wszyscy o tym mówili, ale nieliczni byli oprawcami” .
W 2004 roku Jean Sévillia został dokooptowany do jury nagrody Hugues-Capet, którą otrzymał w 1997 roku za odwagę cesarzowej Zita . Ta nagroda, założona w 1994 roku przez Jacques-Henri Auclaira, której do śmierci przewodniczyła hrabina Paryża, a następnie księżna Béatrice de Bourbon-Siciles , wyróżniła królewską biografię .
W 2006 r. Sévillia był współzałożycielem Prix du livre invalid , którego przewodniczył jury do 2009 r. Następnie wycofał się .
W październik 2009, był współzałożycielem Prix des Impertinents , którym jest przewodniczącym i które ma nagrodzić pracę, „której myślenie jest sprzeczne z polityczną poprawnością i medialnymi tabu” . Ta cena jest obecnie zawieszona.
Jean Sévillia utrzymuje szczególne więzi z Austrią , gdzie osobiście lub zawodowo przebywał na 70 pobytach . Oprócz licznych raportów opublikowanych w Le Figaro Magazine , jego dwie pierwsze książki to biografie poświęcone postaciom z historii Austrii. W 2001 roku poprzedził francuskie tłumaczenie La Vienne d'Hitler autorstwa Brigitte Hamann (editions des Syrtes). Posiada Wielki Order Orła Tyrolskiego ( Grosser Tiroler Adler-Orden ), nadany mu w Innsbrucku w 1991 roku przez gubernatora Tyrolu oraz odznakę honorową Republiki Austrii ( Silbernes Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich ), który został mu przedstawiony w 1997 roku przez ambasadora Austrii w Paryżu.
Jest ojcem Benoît (prawnik i przywódca Awakening Hope) i Nicolasa Sévillia (sekretarz generalny Fundacji Jérôme-Lejeune ).
Jako katolicki i rojalistyczny wierny Domowi Francji, Jean Sévillia stara się uwypuklić „chrześcijańskie korzenie Francji” w swoich pismach, a zwłaszcza w swojej książce La France catholique (2015). Jean Sévillia stawia pytanie o zgodność islamu z „zachodnimi wartościami” ; Muzułmanie we Francji mogą być „ewangelizowani” .
Jean Sévillia jest autorem wielu książek, w których wyłania się wizja tożsamości historii Francji; byłby historykiem „powieści narodowej” i jako taki „historykiem straży” , jak opisano w książce Williama Blanca , Aurore Chéry i Christophe Naudina, Les historiens de garde: de Lorant Deutsch à Patrick Buisson, la resurgence z powieści narodowej (2013) .
Jean Sévillia napisał wiele książek historycznych.