Crisnée

Crisnée [kʁisne] (w języku niderlandzkim Gerstenhoven , w Walonii Crusnêye ) to francuskojęzyczna gmina w Belgii położona w regionie Walonii w prowincji Liège , a także miejscowość, w której znajduje się jej administracja.

Geografia

Crisnée nie jest, jak wiele innych wiosek, położone na skrzyżowaniu dwóch ścieżek, rozciągnięte bez końca wzdłuż drogi, ani nawet rozrzucone w kurzu osad.

Trzy ścieżki wychodzące z Kemexhe , Fize-le-Marsal i Oreye schodzą z głównej drogi i spotykają się przy krucyfiksie; Trzy inne, pochodzące z Thys , Lowaige i odeur , spotykają się mostka; a te sześć ścieżek zebranych w dwie osie zbiegają się w kierunku środka wioski: więc l 'vêye .

Wieś znajduje się 16 km od Liège , stolicy prowincji i okręgu sądowego; 11 km od Waremme , stolicy powiatu i niecałe dwie godziny spacerem od Tongeren .

Crisnée nie ma prawdziwych i wyraźnych granic naturalnych. Jego przybliżone granice to:

Z południa na zachód: główna droga, po której jeżdżą tramwaje lokalne i elektryczne oraz autobusy, arteria, która straciła na znaczeniu od czasu oddania do użytku pobliskiej autostrady E 40;
Od południa do wschodu Chaussée-Verte ( li Tchâssîe ), prowadząca z Amay do Tongres , w mniejszym lub większym stopniu oddziela Odeur;
Stara droga z Liège do Sint-Truiden ( li vôye di Sint-Trond ), dawniej nazywana Voie Royale , która biegnie na północ od miasta.

Obszar Crisnée o powierzchni 280 ha, znajduje się na krawędzi Walonii ponieważ przylega do gminach Limburg Flandrian z Lowaige (Lauw) i Herstappe . Crisnée granice na czterech innych wiosek: Zapach, Kemexhe, Fize-le-Marsal i Thys, z którym tworzy, ponieważ połączenia 1 st stycznia 1965 Crisnée podmiot, który obejmuje 1,674 ha, gdzie populacja 2 906 mieszkańców.

Najwyższy punkt wioski, na wysokości około 134 metrów nad poziomem morza, znajduje się na skrajnym północnym wschodzie, w pobliżu Grobowca (znanego jako Herstappe, który faktycznie znajduje się na terytorium Lowaige), a ze szczytu którego widzimy ćwierć dzwonnic, wież Bazyliki Notre-Dame de Tongres i, w pogodny dzień, hałd kopalni węgla Campine, bez uszczerbku dla tych z regionu Liège.

Historia

Nic nie wiadomo o lokalnej prehistorii. Niedawno znalezione ślady neandertalczyków Sugerują, że niektórzy neandertalczycy mieszkali w tym regionie około 100 000 lat temu.

Według Eugène Dethier de Kemexhe, starożytnego Atuatuca, miała się tam znajdować rzymska willa, odkryta w 1935 roku na wsi Crisnée przez dziekana Frésona de Villersa.

Miasto otoczone jest przez tumulusy, które w czasie ich wznoszenia miały być strategicznym powodem do zauważenia: są to Herstappe, Otrange, Fize-le-Marsal, de Noville i de Lamine, być może także te z Othée.

Święty Materne, biskup Tongeren, a jego następcy przynoszą ewangelizację jeszcze przed V -tego wieku. Miń Wandali , Hunów i Normanów . Za księcia-biskupa Notgera Kemexhe jest kościołem macierzystym Thys; z Fize-le-Marsal podlegali kapłani Crisnée i Otrange; Zapach wydobył się z Othée. Każdego roku, we wtorek Pięćdziesiątnicy , w procesji i wielkiej uroczystości, wszyscy musieli nieść podatek parafialny do kanonika w Tongeren.

Około 1300 r. W Kemexhe szlachcice Beaurieu ( w kolorze srebrnym i lazurowym z dziesięcioma kawałkami z lwem na całej powierzchni ) i Pénilh ( ze złotym lwem ) zabili się nawzajem w służbie Awans i Waroux; Thys miał swój zamek Ludwika, giermka, pana Thys i Wotrenge, śpiewak zapachów mieszkał w Villers-l'Évêque ; Fize-le-Marsal miał swoich radnych, a Crisnée swego pana ze srebrną tarczą z pięcioma lontami, przylegającymi do fess, ze złotą dzielnicą z solnistymi gulami , awansowanymi przez kilka lat do rangi herbu miasta Crisnée.

Wśród niezliczonych wojnach, będziemy podkreślać wydarzenia z XVII -tego wieku, mówi nieszczęścia wieku , gdy miasto i jego mieszkańcy ponieśli straty uboczne, następstwa okupacji francuskiej armii; pięciu żołnierzy, w tym trzech z Thys, padło ofiarą wojny 1940-44.

Wioski przyszłego bytu cudem uniknęły nazistowskich represji, nawet po konfrontacji w Thys w kwietniu 1944 r., Po spaleniu stodoły w Fize-le-Marsal, gdzie schronili się bojownicy ruchu oporu, podczas wzięcia zakładników w Kemexhe w przeddzień wybuchu wojny. uwolnienie i przypadkowe samobójstwo w Crisnea młodego niemieckiego żołnierza na pełnej emeryturze. Z dwóch upadków robotów V1, jeden spowodował obrażenia i uszkodzenia Crisnei, ale drugi poważnie wpłynął na centrum Fize, gdzie żołnierz poświęcił się, by uratować życie chłopca.

Demokratycznie wybrani burmistrzowie zachowali szaliki podczas działań wojennych, z wyjątkiem Crisnée, gdzie Jules Jacquemotte został wyznaczony na miejsce Émile Denomerenge oraz w Kemexhe, gdzie Oscar Driesmans został zwolniony na korzyść Luciena Dechampsa, zdetronizowany bez przewinienia, a nowicjusze nie współpracowali w żaden sposób. W tamtym czasie burmistrz został zapewniony przez rolnika, takiego jak Defalle, potem Prosmans w Thys, Royer w Fize-le-Marsal i Leduc w Odeur, lub przez zwolennika lewicy, takiego jak Panis, a następnie Gilon w Crisnée, Daniels w Kemexhe.

Po 1960 roku radni miejscy ze starych wiosek Crestegneis, Tyl, Fies, Odoir i Comegh, wszyscy zaciekle przywiązani do niepodległości swojego terytorium, musieli przejść na ideę fuzji. Oprócz rywalizacji ludzi i antagonizmy sportowych, sprzeciwy powoływać różne argumenty niezgodności, takie jak różnice w infrastrukturę, znaków i stylu życia mieszkańców, lokalnych i miejskich braków budżetowych oraz, last but not least , silnej awersji do takiej a takiej sąsiada . Więc zastanawialiśmy się. Na szczęście przekroczyliśmy stare miejsca, które wzajemnie kpili z innych i ostatecznie daliśmy sobie nawzajem mocrês di Cruch'gnêye , les vês di Fîze , talerze K'mèh ' , tchèts d'Thys i zapachy Odor .

Fuzja, jedna z pierwszych w kraju, kończy się sukcesem. Oświetlenie elektryczne pochodziło dopiero z 1929 r., A dystrybucja wody pitnej od 1953 r. Mądrość przeważająca nad wszelkimi skłonnościami radni jednogłośnie zdecydowali się ochrzcić nowy podmiot Crisnée i, w kwestii hektometrów, zainstalować tam centrum administracyjne.

Skład powojennych rad gminnych, który przez długi czas pozostawał stabilny politycznie i ogólnie konserwatywny, zmienił swój wygląd od czasu połączenia. Samotnie lub w sojuszu z listą IC, lewica natychmiast objęła władzę pod wodzą burmistrza Danielsa z Kemexhe, Jeana Stassarta z Fize-le-Marsal, a następnie ponownie Josepha Vanmala z Kemexhe. Wybory z 8 października 2000 r. Zmieniły sytuację: na czele większości PRL-EPC stoi liberalny burgmestre Philippe Goffin z Kemexhe kosztem opozycji PS.

Aby rzucić światło na historię jednostki, dokumenty można znaleźć w Archiwum Państwowym w Cointe , Bibliotece Chiroux i Biskupstwie Liège . Ponadto kilku byłych mieszkańców Crisnée opublikowało wyniki swoich badań. Jules Herbillon poświęcił każdej wiosce broszurę Toponimii. Eugène Dethier, badacz i pisarz z Kemexhe, w swoim eseju 2000 lat życia w Hesbaye, d'Atuatuca na E3 , naszkicował historię regionu i jego wioski. Dwa Thysois, Fraipont późno Joseph Louis Tihon odpowiednio gromadzone notatek historycznych o dawnej wsi Thys i przetłumaczone starożytnych tekstów, począwszy od XII th niepodległościowego wieku od roku 1830. Ze swojej strony JC Vanhove zebrał bezcenny zbiór 440 zdjęć, które przywołać życie z przeszłości w Thys. Wreszcie od 1986 roku Louis Marneffe poświęcił swój wolny czas na napisanie monografii pięciu wiosek w tylu „Kronikach ludzi i rzeczy”. Wszystkie te prace tworzą synergię, z którą ciekawi lokalnego dziedzictwa kryzysowego mogą skorzystać w Bibliotece Miejskiej i Bibliotece Chiroux w Liège .

Heraldyka

	Miasto posiada herb, który został mu nadany 15 lipca 2003 r. Personalizując pieczęć gminną i oficjalne dokumenty Administracji zawdzięczamy je obywatelowi Liege, Paulowi de Bormanowi, który opublikował w maju-czerwcu 1985 r. Biuletyn z Urzędu genealogicznym i Heraldyczny Belgii studium na nagrobka Pana Crisnée Jean le Vilhain, kamień odkryte podczas rozbiórki w 1983 roku z bocznym ołtarzu w starym kościele TOHOGNE (Durbuy). Blazon : Argent z pięcioma lontami Gules, przylegającymi do fess (dotykającymi krawędzi i boków tarczy) do ćwiartki złota naładowanej solnym Gulesem. Źródło godła: Heraldy of the World.

Etymologia

Formy walońska i flamandzka najprawdopodobniej wracają do wspólnego prototypu. Ale etymologia Crisnei stwarza tak wiele problemów, że lingwiści i historycy (Kurth, Petri, Gamillscheg, Devleeschouwer i inni) nie byli w stanie się z tym zgodzić. Możliwość: „Galijsko-rzymski prototyp Cristianica postulowałby istnienie godnego Cristiniusa, którego nie znamy, zaświadczył, ale późniejsza formacja w -iaca na imię osobiste Cristinus ( chrześcijanin ) jest prawdopodobna” .

Walońska nazwa Crisnée

Tłumaczenie na język waloński i (obecna) pisownia nazw innych grup podmiotu nie stanowią żadnego problemu; to jest Tis, Fise, K'mèh 'i Ôdeû. Jeśli chodzi o Crisnée, jest inaczej. Wydaje się, że tablica umieszczona na elewacji władz miejskich rozstrzygnęła sprawę na korzyść Crus'nêye. Przemawia fakt, że ta forma nie jest jednomyślna wśród wszystkich, którzy w przeszłości ją nazywali i / lub pisali, a dziś wymawiają i / lub przeliterują ją po walońsku: toponimia i toponimiści, słowniki, mieszkańcy otoczenia. wsie, a zwłaszcza dawni Crisneans, zainteresowani w pierwszej kolejności. Jeśli sąsiednie wioski ogólnie zgadzają się na nazwanie się nawzajem, jak wskazano powyżej, są one podzielone według walońskiej wymowy Crisnée; słyszymy wszystkie możliwe wariacje.

W swoim słowniku francusko-Liège Jean Haust, profesor dialektologii na ULG, przedstawia trzy możliwości tłumaczenia: Crus'nêye - forma wybrana dla wspomnianego panelu - ale także Cruch'nêye, a także Cruch'gnêye. Możemy czytać Crus'gnêye (w Kemexhe), Crichgnêye (w Odeur). W swoich książeczkach poświęconych od 1937 do 1962 pięciu wioskom Jules Herbillon nie mówi wyraźnie.

Zarówno g, jak i ch nie są wyjątkowe. To właśnie słowo, a zwłaszcza to g , znajdujemy od sześciu stuleci w najstarszej pisowni tej wioski. Tak więc forma Crestengneis jest często cytowana jako pochodząca z około 1100 roku; na przykład nazywa się Crissengné w roku 1242 w karcie hrabiego Looz; potem znowu Cristegees w 1310, Criscengnees w 1371, Cristengnées w 1379, Crissengneez w 1450, Crisgnée w 1476 i 1496, Crissignée w 1606, Crisseignée w 1618, Chrisgnée w 1746 itd. Absolutnie wszędzie w nazwie wioski znajduje się to samo g .

A przede wszystkim forma Cruch'gnêye wydaje się najbardziej aktualna, ponieważ była powszechnie wymawiana przed ostatnią wojną przez wszystkich starych Walonów we wsi. Na szczęście przeżyło kilku świadków. Poza tym J. Herbillon przyznaje to w swojej Toponimii z Crisnée , pisząc w przypisie 2: „wydaje się, że na cruch'gnêye wpłynęła lokalna forma francuska” .

Połączenie gmin

Podział Belgii na 2492 gminy, z których każda ma taką samą bazę administracyjną i równą autonomię, wywodzi się z niezależności w krajobrazie, który stanowił dziedzictwo Napoleona . Aneksja kantonów Wschodu i utworzenie gmin otaczających duże miasta zwiększyły tę liczbę do 2675 w 1928 roku. W sferze rządowej pomysł przystąpienia do przegrupowań unosił się w powietrzu.

W 1965 r. Pierwsza redukcja, do której Crisnée w znacznym stopniu przyczyniła się Sprowadziła liczbę z powrotem do 2663. Dwanaście lat później fuzja z 1977 r. Zmniejszyła tę liczbę do 596.

Crisnée, Fize-le-Marsal, Kemexhe, Thys i Odeur były jednymi z pierwszych wiosek w kraju zaproszonych do głosowania nad ewentualną fuzją. Chociaż Crisnée i Odeur od samego początku opowiadali się za propozycją, gdzie indziej podniesiono zastrzeżenia wobec pierwotnego projektu:

Thys, ponownie amputowana, zgodziła się oddać jej Broeck Ale ze swojej strony uważała Oreye za zbyt odległą i wolała obcowanie z wioskami Grupy Kryzysowej, z którymi uważała się za pozostające, między społecznościami zasadniczo rolniczymi, te same gusta, te same potrzeby i ta sama psychologia.
Fize-le-Marsal, która jednak otrzymała te same informacje, zawahała się, uznając za pretekst, że nie ma wystarczających danych co do organizacji i przebiegu połączenia. Fize wiedział tyle samo, co inni, ale jego doradcy nie chcieli zbyt szybko akceptować, aby uniknąć stwarzania potencjalnym partnerom wrażenia, że robią dobry interes .
Kemexhe, w przeciwieństwie do swoich sąsiadów, z nową siecią drogową, piękną i dobrą szkołą i wreszcie cieszącym się dobrą sytuacją finansową, było z pięciu wiosek najbardziej niechętnych. Rada Miejska uzasadniała swoje obawy i ograniczenia w ten sposób: „Odura ma jeszcze tylko szczątkową sieć drogową, a jej centralne miejsce nie jest wzorem higieny, ani miejscem przyjemnym. Pod tym względem Fize nie ma się lepiej. Crisnée z niektórymi ulepszonymi ulicami znajduje się w trudnej sytuacji finansowej. W przypadku połączenia Kemexhe powinno wypełnić luki lokalne i budżetowe w gminach, które chcemy z nim skojarzyć ” . Ale dodatkowo Kemexhe przeciwstawił się projektowi niezgodności charakteru z sąsiadami: „Mieszkańcy tych gmin nie prezentują tego samego charakteru, ani mentalności. Każdy ma swoje zwyczaje, swój sposób życia i często odczuwa silną niechęć do sąsiednich miejscowości. Co więcej, te wioski prawie wszystkie różnią się z politycznego punktu widzenia ” .

W obliczu daremności tych pryncypialnych opozycji i idei połączenia najpierw, a następnie wyboru partnerów, każda wieś przyszłego podmiotu - zwłaszcza radni miejscy zależni od swojej sytuacji - musiała zdecydować się przyznać do nieuniknionego i nieuniknionego. Pomyśl o ucieczce z najmniejszym rachunkiem. Do rozwiązania pozostały dwa zasadnicze problemy: wyznaczenie lokalizacji centrum administracyjnego i uzgodnienie nazwy nowego podmiotu.

W przypadku przyszłego ratusza, wspólnego dla pięciu wiosek, wszystko ograniczało się do odległości. Ponieważ w dłuższej perspektywie obywatele byliby zobowiązani do uczęszczania do tego samego domu miejskiego przy wszystkich formalnościach (narodziny, małżeństwo, zgon, CPAS, bezrobocie, zaświadczenia itp.), Konieczne było uwzględnienie dobrobytu wyborców , stąd długość podróży. Od tego czasu Crisnée, ze względu na swoje centralne położenie, uzyskiwał w końcu jednogłośne głosy.

Gminne gminy

Gminy graniczące z Crisnée

	Tongeren	Herstappe
Oreye		Awans
	Remicourt

Hydrografia

Wioska Crisnée należy do hydrograficznego basenu Mozy nad Geer, gdzie popłyną jej wody po przekroczeniu Thys .

Jej rouâle (nie możemy ich nazwać strumieniami, bo nie noszą nazwy), które wycinają teren, położone równolegle z pierwotną siecią dróg, otaczają na swoich zboczach kwitnące wiosną odmłodzone sady. Cała woda wypływa i wypływa z najwyższych punktów miasta, którymi są skrzyżowanie dróg na Odrze, stacja Thys i granice Grobowca .

Pomiędzy tymi wysokościami przez stulecia wykopano dwie główne doliny, przez które przechodziło tyle samo wielkich rouów . Pierwsza, pochodząca z Villers-l'Évêque nad Odeur, tonie w niecce burzowej, która sąsiaduje z Chaussée; ale opuszcza go, odzyskuje siły w Charlevaux, przecina rue d'Odeur „â Pont” przed kaplicą i po dotarciu do Sart rzuca się na innego „rouâ”, swojego starszego brata.

Ten pochodzi z Fexhe-le-Haut-Clocher, przez Freloux i Kemexhe, wjeżdża do Crisnée w pobliżu râperie, biegnie wzdłuż rue Sylvain-Panis na łąkach, przechodzi pod kościołem, wpada do „int 'lès treûs cot'hès”, i przybywa do Sart, gdzie otrzymuje swój dopływ.

Następnie dwa „rouâs” połączone razem podążają „vôye dè Bwè” (ścieżką lasu) i opuszczają Crisnée na wysokości 104 m w kierunku miejscowości Thys, Broeck, Geer i Meuse.

Po stronie południowej do tej ostatniej wielkiej rzeki przylegają dwie małe, drugorzędne doliny . Jeden, pochodzący z Fize-le-Marsal, przecina vôye di Favray , jest to Rôyetê (lub mała rouâ ), dawniej znana jako riweteau des beghinnes ; drugi również pochodzi z granic Fize, przechodzi przez miejsce zwane „ booms” i dociera do Thys. Zagłębienia gruntu istnieją, ale jeśli były małe rouy, to już dawno wyschły.

Wszystkie te wyloty spływu nie przeszkadzają w istnieniu wtyczek w trzech bardzo specyficznych miejscach.

Bez względu na to, czy wystąpią dwa ulewne deszcze, burza, która jest zbyt hojna, czy topniejący śnieg zbyt brutalny, i natychmiast w Pont, w 'les very cot'hês i è Sârt , obfitość fal wkrótce dusiła rury, wpychała ścieżki, zanurzyła skrzyżowanie ulic; przekształca dziedzińce w stawy dla kaczek, a spojlery samochodów w dzioby lotniskowców. W czasie produkcji na tarce woda z mycia buraków szumiała w pianie w kolorze ochry, gdzie dzieci w wieku szkolnym zwodowały swoje papierowe łódki, aby jak najszybciej ukończyć podróż z mostu Henri Bolland do wyjścia z przed Deltour , przed Djîles da Mélanie . Może burmistrzowie wyczyścili kanały i wyczyścili rouâs , a pogoda nie zrezygnowała z żartów.

Starożytni rouowie

Roua nazwano Kemexhe . Te informacje można znaleźć w Le Geer, rivière hesbignonne autorstwa François Mahiels. Autor kończy swoją pracę, przedstawiając wyniki badań innego historyka. Rzeczywiście: w 1923 r. A. de Rijckel opublikował „ Rzeki i potoki” prowincji Liège . Studiując stare mapy wojskowe, przeglądając stare rejestry, odkrył ślady brakujących strumieni i doszedł do wniosku, że noszą one w większości nazwę jednej z mijanych wiosek.

Wiemy, dlaczego strumienie i rzeki w Belgii nazywane są Salm, Amblève, Hermeton, inne Le Piéton, Burnot, Magne, Bolland itp. To jest to samo zjawisko, które wyjaśnia nazwę Kemexhe.

Kemexhe wziął swoje źródło w Roloux , kierując się do Fexhe-le-Haut-Clocher , Freloux , a następnie Kemexhe; przekroczył Crisnée i Thys, aby rzucić się do Geer w miejscu zwanym Nomerange . Kemexhe jest cytowany w aktach z 1294, 1301, 1342, 1348 i 1586.

Przez dziesięciolecia jego źródło wysychało, podobnie jak skład błotnistej wody wlewanej do niego przez tarki Fexhe i Crisnée. Obecnie tylko spływająca woda czasami ją zasila.

We wspomnianej pracy nie powtarza się Tchâlvâ roua . Bez wątpienia toczył tylko wodę nagromadzoną przez deszcze i topniejący śnieg na dnie Chaussée-Verte. Jego przepływ jest teraz regulowany przez dorzecze burzowe, to osiągnięcie konsolidacji gruntów.

Wihogne wziął swoje źródło w pobliżu zamku Waroux i przeszedł przez Xhendremael i Wihogne w kierunku Freeren i Geer. Russon wziął swoje źródło w Bierset , minął Awans , minął Hognoul , przeszedł przez wieś Xhendremael, zszedł w kierunku Othée, a za Russonem skierował się w stronę Geer. Jej dopływ, Hognoul, rozpoczął się w Velroux , prowadził przez Voroux , Fooz i Villers-l'Évêque do zbiegu w Russon .

Yerne ma swoje źródło w Verlaine , niedaleko Yernawe , wioski Saint-Georges. Przecina Haneffe , Donceel i Limont i przechodzi Rémicourt , Lamine i Hodeige przed uruchomieniem do Geer w Lens-sur-Geer . Jej dopływ, Jeneffe, który przeszedł przez Momalle i Fize, sam marzył o Berwinne do Momelette (akty z 1348, 1478).

Populacja

Kilka liczb

W 1712 r. Crisnée miał 42 rodziny i 180 komunistów. Dla porównania, aby się zorientować, oto liczby przypisywane jednocześnie sąsiednim wioskom: w Kemexhe są 43 gospodarstwa domowe i 160 komunistów; w Fize jest 40 gospodarstw domowych i 160 komunistów; w Otrange są 44 gospodarstwa domowe i 135 komunistów; w Thys są 34 gospodarstwa domowe i 90 komunistów; W Odeur jest 13 gospodarstw domowych i 60 komunistów.

Ewolucja w czasie

Od 1806 do 1811 Crisnée liczy 302 do 308 mieszkańców. Niepodległość Belgii świętuje 336 mieszkańców zamieszkałych w 64 rezydencjach rozmieszczonych w następujący sposób: 9 gospodarstw, w tym 4 duże; 10 domów prywatnych, 20 domów wiejskich i 25 chat zbudowanych z drewna i gliny i pokrytych słomą.

Dziesięć lat później Crisnéens jest 380 i mieści 77 domów, z których 5 tworzy wioskę Aux Croix przy głównej drodze. W 1860 r. Liczba mieszkańców wynosiła 425. W 1890 r. W 104 domach było 488 mieszkańców.

Liczona na 539, w 1910 roku, populacja wzrosła do najwyższego poziomu 573 dusz w 1926 roku w 120 domach. Następnie spadnie do 512 mieszkańców w 1940 r., Spadnie do 514 w 1954 r. I ostatecznie ponownie wzrośnie.

The Grand Crisnée

W momencie połączenia pięciu miastach do 1 st stycznia 1965 roku jednostka ma 2211 mieszkańców, ale liczba ta spada do 2,091 na koniec 1970 roku.

31 grudnia 1985 r. Grand Crisnée liczyło 2258 mieszkańców, a sama wioska 569 na 188 domów. Ostatni spis powszechny w 1 st stycznia 2008: 2906 hab. a liczba domów rośnie każdego roku w pięciu wioskach jednostki.

Demografia

Miasto liczyło w godz 1 st grudzień 20193 468 mieszkańców (1 712 mężczyzn i 1 756 kobiet), tj. Gęstość zaludnienia 206,06 mieszkańca / km² na obszarze 16,83 km 2 .

Poniżej wykres powraca do swojej miejscowej ludności na 1 st stycznia każdego długiego année.depuis

Dane z lat 1846, 1900 i 1947 uwzględniają dane dla dawnych połączonych gmin .

Źródło: DGS - Uwaga: od 1806 r. Do 1970 r. = Spis powszechny; od 1971 = liczba mieszkańców każdego stycznia 1

Antroponimia

Według nazwy odnotowanych na liście podatników 1794, na początku XVIII e wieku, z Crisnéens już nazwanych jak dzisiaj Bage, Bolland, Bure, Defalle, Hubert, Lahaye, Jacquemotte, Kerstenne, Leduc, Melet, Renotte itp.

Nazwisko Nomerenge nie miało jeszcze głowy, co później uczyniło je Denomerenge, a Louette wciąż szukał swojego W. Bardzo stare dokumenty - księgi parafialne i zeszyty - znalezione przypadkowo na dnie kuźni w 2005 roku dostarczyły wyjaśnień i potwierdzeń.

Burgomasters of Crisnée

1371: Copiens de Crissengnees
1372: Johan Picavet z Villeir-l'Evesque
1372: Colars Borars d'Odour, mayeur por le temps
1381: Lowys de Kemexhe
1416: Allixsandre Sandron
1417: Libertus Bottair
1456: Jehan de Trynar, sub-mistrz Liège
1462: Bodechon de Crissengnée
1480: Collar le cherpentier, zastępca burmistrza
1485: Gilet d'Orrey, suwerenny burmistrz
1502: Kamizelka Dorey
1539: Jacques Obrecht
1542: Collar de Nomerenge, sierżant, zastępca burmistrza
1546: Lynart le Thourier, suwerenny burmistrz
1553: Johan d'Odeur
1558: Renier Humblet, burmistrz Kemexhe
1564: Dirick Rosenkranke, miasto Liège
1579: Jaspar de Jozé, obywatel Liège
1590: Johan de Haling
1594-1616: Guillaume Hannossett
1618-1631: Jean Wathier
1631-1632: Nicolas Coxheur
1647: Jean de France, maleur
1652-1667: Cristiane z Francji
1709-1732: Erasme Jamolet, porucznik bailiff of Hesbaye
1734: Devivier
rok VI rok IX: François Bodson, agent wybrany przez gminę
30 pluviôse, rok IX - 6 września 1822: Nicolas Kerstenne
Listopad od 1822 do maja 1823: Médard Jacquemotte
Maj 1823 - wrzesień 1825: Charles Lamarche
Od września 1825 do stycznia 1850: Nicolas Depaive
od 12 stycznia 1850 do 3 września 1864: Denis Denomerenge
od 4 września 1864 do grudnia 1878: Vincent Coheur
od stycznia 1879 do lipca 1892: Louis Kerstenne
od lipca 1892 do 26 maja 1904: Jacques Kerstenne
od 27 maja 1904 do 16 stycznia 1911: Nicolas Marneffe
od 17 stycznia 1911 do lipca 1921: Nicolas Louwette
od sierpnia 1921 do października 1941, kiedy to został zwolniony ze stanowiska przez niemieckie władze okupacyjne: Émile Denomerenge
od listopada 1941 do końca sierpnia 1944: Jules Jacquemotte
od września 1944 do 31 grudnia 1952: Émile Denomerenge
Stycznia 1953 do 1 st października 1959: Sylvain Panis
od 2 października 1959 do 31 grudnia 1964: Joseph Gilon

Maïorat podmiotu Crisnée (dla gmin Crisnée, Thys, Odeur, Fize-le-Marsal i Kemexhe) będzie kolejno zapewniany przez:

Henry Daniels z Kemexhe: od 1 st stycznia 1965 roku do 31 sierpnia 1974 roku (rezygnacja)
Jean Stassart, de Fize: od 15 września 1974 do 28 października 1991 (śmierć)
Vannmal Joseph, z Kemexhe: od 6 września 1992 do 5 lipca 2000 (śmierć)
Philip Goffin, z Kemexhe: od 1 st styczeń 2001

Parafialny

Kościół z 1902 roku

1 st niedziela października 1895 roku, fabryka Rada uważa, że Kościół jest zbyt mała dla ludności i że starożytna wieża jest w bardzo złym stanie. W dniu 2 stycznia 1898 r. Sobór zauważył, że kościół ten był tylko stodołą z oknami i nie można go było powiększać ani odnawiać; że nie można dodać do jego 22 ławek: po 11 z każdej strony, co daje łącznie 106 miejsc; że mieszkańcy domagają się bardziej obszernego kościoła, ponieważ stary ma tylko jedną nawę. 2 lipca 1898. Zatwierdzenie planów, kosztorysów i specyfikacji sporządzonych przez Henri Froment, architekta z Liège.

Finansowanie

Gmina Crisnée (15000 F), Fabryka (6000 F), Wkład 400 000 cegieł (5000 F), Dar biskupa (?), Depozyt złożony przez Crisneen Chanoine Kinet (5000 F), wartość starych materiałów (2 000 F), dotacja państwowa (6 000 F), czyli łącznie 41 000 F. Doradcy szukają modelu: typ kościoła Goffontaine (Verviers) zostanie zachowany.

2 lipca 1899, wystawa planu w kościele z powszechnym entuzjazmem: kościół będzie neoromański z trzema nawami, pięcioma przęsłami, z dwiema bocznymi kaplicami i płaskim stropem. 2 grudnia 1899 r. Plany zostały zatwierdzone przez Królewską Komisję ds. Zabytków i Miejsc pod warunkiem, że zewnętrzna część murów będzie z piaskowca. Dotacja państwowa w wysokości 1/5 ceny jest przyjmowana przy wsparciu szefa gabinetu Leopolda II , hrabiego Paula de Borghrave d'Alténa.

Aukcje

Ten z Grevesse, Chapon-Seraing (55.900 F) zostanie przyjęty. W międzyczasie dotacja państwowa wzrosła do 11 180 F, a wkład Fabrique do 13 000 F

Pracuje

Rozbiórkę starego kościoła rozpoczęła Grevesse we wtorek wielkanocny 17 kwietnia 1900 roku. Przed kaplicą ND de Lourdes zbudowano prowizoryczną kaplicę Au Pont, która będzie służyć jako chór. 1 st Msza odbędzie się w dniu 25 kwietnia. Te tymczasowe baraki mogły pomieścić 200 osób. Pod koniec maja rozpoczęto kopanie fundamentów. Jest on następnie odkryto nagrobek z XIV -tego wieku opatrzonej napisami: „Chi GIST Wilhealme z Cresgnée ki trepasat roku MCCC dziewiętnasty dzień świętego Kateline. Chi gîst damoiselle Maroie de Hanut, córka Monsengnour Vilheame del porte, rycerz, jego żona zmarła w roku MCCCLXIII piątego dnia miesiąca ” .

Pierwszy kamień położył 7 czerwca 1900 roku dziekan Hozémont. 8 grudnia 1900 r. Odprawiono pierwszą mszę w niedokończonym kościele, którego okna zamurowano, bo zimno uniemożliwiło przebywanie w prowizorycznej kaplicy. Datę konsekracji wyznaczono na 7 lipca 1902 roku. Samochód biskupa został eskortowany przez 32 jeźdźców do Crisnée, gdzie zebrało się pięć tysięcy ludzi. Fanfary Russona i Harmony Oreye zagrały Pas-Redoublés. Powitanie Bourgmestre i odpowiedź biskupa oraz zakończenie pieśni z tej okazji.

Następnego dnia, M gr Canon Saint-Germain Gréban odprawił Mszę w kaplicy ND gdzie zostały złożone relikwie. Następnego dnia biskup zatwierdził dzieci z Crisnée, Thys, Fize, Momalle, Kemexhe, Fooz, Loncin, Odeur, Hognoul i Villers-l'Évêque. M gr wrócił do godziny 16:30 zawsze eskortował Momalle'a, dokąd miał jechać pociągiem.

Droga Krzyżowa została postawiona i poświęcona 25 maja 1901 roku (2300 F). Relikwie św Maurice były oferowane przez M gr Corneliusvan Bommel 27 maja 1815 roku o zakończeniu budowy, dwadzieścia lat później, był dziełem Coopmans kapłana. Różni się od kościołów tego regionu ścianami z piaskowca, chórem z płaską absydą, a przede wszystkim cyborium nad ołtarzem.

Spośród sześciu ksiąg parafialnych pięć znaleziono w Thys:

Zarejestrować N O 6: wypukłościami stuits itp od 1775 do 1783 roku.
Rejestr Rady Zakładowej od 1834 do 1925 roku
Chrzciny 1788-1906; Potwierdzenia od 1805 do 1905 roku
Wesela od 1796 do 1906 roku; Zgony od 1796 do 1906 roku
Chrzciny, śluby i zgony: od 1907 do 1925.

Proboszczowie parafii St-Maurice

1351:?
1458: pijany
1485: Henri Buikin
1512:?
1517: Jehan Leaule (Jean Loyal) z Crisnée
1561: Jehan Denixhe (Denis) z Villers-l'Évêque
1580: Jehan Julinet i Gilles Piron, zastępca kapłana
1586: Gilles Nicolaï Piron z Crisnée
1609: Arnould Fresneau (Fresnay), d'Ans (zmarł 1624)
1624: Mathias de Thierce (Dethier)
1637: Etienne Happart, de Thys (zmarł w 1676)
1677: Gilles Hannosset, de Crisnée
1692: Melchior Clément
1694: Wathieu Renwart (Walthère Renoir), de Fize
1744: Henri Collette, de Bertrix (zmarł w 1786)
1786: Hubert Coheur, de Crisnée (1755-1811) i Kerstenne Chrétien, de Crisnée (1746-1822), tymczasowo
1811: Henri Drisket, d'Othée (1752-1833)
1834: G. Vanderbemden, de Brusthem (1801-1870)
1836: Nicolas Louis Joseph Hurard, d'Olne
1839: Jean Joseph Velaerts, de Goyer (1801-1886)
1856: Rémi Joseph Labeye, de Housse (1809-1870)
1865: Egidius Janssen, z Fouron St-Pierre (zmarł w 1882)
1880: François Degageur, z Hozémont (1833-1893)
1892: Guillaume Pirenne, d'Aubel (1837-1899)
1898: Joseph Simonet, de Hamoir (1854-1921)
1905: Willem Coopmans, przez Waltwilder (1864-1936)
1923: Christian Stals, z Neeroeteren (1872-1945)
1936: Joseph Rigo, z Villers-l'Évêque (1876-1965)
1954: Albert L'Ortye, z Liège (1898-15.12.1971)
1971: Joseph Cabay, d'Ans, na plebanii Crisnée
1973: André Materne, z Seilles, dla parafii Crisnée i Thys, gdzie zdecydował się zamieszkać przez cztery lata
1977: Théo Ceyssens, z Houthalen, dla parafii Crisnée i Thys, gdzie również mieszkał przez siedem lat
1984: Joseph Otte, d'Alleur, dla parafii Crisnée, Thys, Odeur i Fize, gdzie mieszkał przez cztery lata
1988: François Gilissen, urodzony w Hollogne-aux-Pierres w 1947, proboszcz pięciu wiosek Crisnée; mieszkał w Fize, gdzie 24 września 2002 roku popełnił samobójstwo.
2002: Jacques Lambotte, były kapelan więzień Huy i Marneffe. Mieszkał w Fize.
2007: Heinz Schneider jest odpowiedzialny za dziesięć parafii, w Oreye i Crisnée.
2011: Jérôme Mulimbi
2020: Freddy Mwamba

Monsignor of Crisnée

Hubert-Joseph Jacquemotte urodził się w Crisnée we wtorek 3 listopada 1795 r. Jako syn notariusza Médarda Jacquemotte i Anne-Marie Germeau. Wyświęcony na kapłana w Mechelen 16 maja 1818 r., Był wikariuszem w Saint-Nicolas (Liège) od 30 października, a proboszczem parafii Sainte-Foi (Liège) 10 października 1820 r. Był wówczas pierwszym redaktor Courier Meuse gazety założonej na 1 st lipca 1820, i pozostał tak przez cztery lata aż do jego powołania do principalship Royal College of Liege w dniu 21 września 1825. będzie ksiądz i dziekan na Glons od 25 września 1828, a następnie trzy lata później powołany na te same funkcje w Spa .

15 czerwca 1838 r. Prałat Van Bommel mianował go Wikariuszem Generalnym, a następnego dnia honorowym kanonikiem Katedry. Będzie kanonikiem tytularnym następnego 25 lutego. Wykonana jest archidiakon 12 marca 1841 roku i Chamberlain Honorowego Jego Świątobliwości Grzegorza XVI w dniu 10 maja 1845. W dniu 13 marca 1852 roku, podczas uroczystości Świętego wiatyk do biskupa Van Bommel jest M gr Jacquemotte która jest pobierana przed aby „odczytać na głos tekst wyznania wiary, które biskupi wypowiadają w dniu konsekracji” .

W dniu 7 kwietnia, był obecny, kiedy umarł M gr Cornelius Van Bommel, 14 kwietnia, jest członkiem Grupy 23 sygnatariuszy aktu pochówku. Następnie przez następne dziewięć lat będzie wikariuszem generalnym prałata Montpellier .

Jego portret, namalowany przez N. Nisena, znajduje się w Albert Denomerenge-Depas. Jego krzyż pasterski wisi na monstrancji kościoła parafialnego. M gr Jacquemotte jest pochowany w Crisnée. Kamień nagrobny widoczny jest po prawej stronie fasady kościoła.

Walka na wojnie

Wojna dokonała XIV th do XVII -tego wieku

W 1325 r. Crisnée i sąsiednie wioski gościły żołnierzy księcia-biskupa Adolphe de la Marck, który miał swoją kwaterę główną w Momalle, w towarzystwie króla Czech Jana Ślepego , dwunastu hrabiów i księcia Brabancji Jana III .

Przez 1 st października 1325 wojska księcia i tych miastach są znalezione w obecności na równinie Crisnée przyjdzie do rękoczynów, gdy niejednoznaczne postawy Jana Blind książę biskup zmuszony do wycofania się. Według Kroniki Sint-Truiden , w Crisnée pogodził się giermek z Waremme z biskupem.

20 października 1468 roku Crisnée i inne sąsiednie wioski zostały splądrowane i spalone przez wojska burgundzkie Filipa Sabaudzkiego . Następnego dnia lud Liege, wierząc, że wróg zamierza wycofać się z łupem, postanowił ruszyć w pościg.

W latach 1673 i 1677 francuskie wojska Króla Słońca , dowodzone przez Turenne i Condé w ich wojnie holenderskiej, wyróżniały się przede wszystkim zniszczeniami, jakie spowodowały. Wydarzenia z początku XVIII e wieku, wojna między angielskim i holenderskim sojuszników przeciwko Francuzom, stwierdzono co następuje przez kapłana Renoir: rok 1703, nasza wieś została obozowali od 30 maja, który był w środę po Pięćdziesiątnicy, aż dziewiątego dnia po armii Anglii i Holandii w sile od 50 do 55 000 żołnierzy.

Generalissimus Anglików imieniem Marboroug, mieszkających na zamku Thys i Holendrów Annerquerque, w naszym domu pasterskim (ex-house Élise Louwette, rue de la Ville). Linia prosta rozciąga się do wioski Russon, a po lewej stronie do Hodeige. Od tego czasu, w sierpniu, nasza wioska była karmiona na wsi, na niewielkim bagnie, które pozostało, przez wojska wspomnianej armii podczas oblężenia Huy.

We wrześniu tego samego roku nasza wioska została ponownie obozowana przez oddział utworzony z tej armii, który obozował w Saintrond, aby wyruszyć na oblężenie Limburga.

Powiedział, że generał Marbouroug nadal mieszkał w zamku Thys, a dziedziczny książę Hesji Cassel w naszym biednym domu, a część jego sług na farmie Lowet, otoczona współwłasnością.

W roku 1705 ponownie rozbiliśmy obóz wojsk holenderskich pod dowództwem generała Annerquerque; 2 i 3 tysiące, którzy nadal u nas przebywają, oraz zastępcy stanów na zamku Thys. W ten sposób pszenica została ponownie wypasiona, a bagna zdeptane i zniszczone.

Milor Marbourougue aiant dołączył do armii Holandii wraz z Anglikami, przejęli chasteau Huy od François, co było początkiem uwolnienia Hesbaye z obozowisk armii.

2 września 1706 r. Żołnierze obozujący w Haneffe młócili i usuwali zboże w Crisnée. W październiku ci sami żołnierze obozujący w Looz wrócili do Crisnée i tam żerowali ”.

Latające bomby lub roboty

Ponad 1000 V1 (Vergeltungswaffe lub broń odwetowa ), zwanych wulgarnie robotami , rozbiło się w regionie Liège. Tylko jeden zderzył się z wioską Crisnée: było to w nocy 21 grudnia 1944 r. W wyniku eksplozji okna zostały rozbite w całym miejscu, a na wszystkich dachach dachówki podskoczyły: V1 nigdy nie odleciał. tylko przez eksplozję jego tony trotylu.

Krata Crisnée

Strumień wypływający z Freloux przecinał Fexhe i Kemexhe, prowadzony przez te wioski w kierunku Crisnée, Thys i Geer, jego ochry i błotnistej wody, a także grubej warstwy tłustego i lepkiego błota odkładanego po drodze przez koła wozów i wózki. Plantatorów buraków cukrowych były tylko rzut kamieniem od ścieru Crisnée sprzedawać swoje produkty.

Po stronie producentów najpierw obawialiśmy się ważenia na wadze, tary, którą obliczylibyśmy, mniej lub bardziej szybkiego rozładunku, jakości masy celulozowej, którą gromadzilibyśmy na farmie w silosie, ale zasadniczo zawartość cukru i cena jednostkowa, wszystkie parametry, od których zależy sukces sezonu.

Zgrzyt Crisnée zaczął działać 10 października 1924 r. Na granicach gmin Fize-le-Marsl, Kemexhe i Crisnée. Na tym ostatnim terytorium stały biura i refektarz dla personelu, na prawo od rue de Kemexhe, najpierw w formie drewnianej chaty z materiałami odzyskanymi w koszarach ułanów w Liège. Prace konstrukcyjne fabryki wykonała firma Lambotte w Bas-Oha, ciężka stolarka warsztatowa Rolet w Liège, szkielet Henri Bolland de Crisnée.

Administracyjnie râperie była filią Raffinerie Tirlemontoise. Sok z przetworzonych buraków przepompowano rurą o średnicy 15 cm do Ramkin w Oreye, gdzie połączył się z rurą Marlinne, by ostatecznie dotrzeć do Waremme i cukrowni Wanze.

Każdego roku râperie rekrutował około osiemdziesięciu pracowników sezonowych, a ponadto, z powodu braku miejscowej siły roboczej, około dwudziestu flandryjskich par z okolic Ypres było zatrudnionych ciężko, bez niechęci do pracy przez dwanaście godzin dziennie.

Produkcja cukru polegała na: myciu buraków, krojeniu na wióry, dyfuzji gorącą wodą, wapnowaniu i filtracji soku, następnie odparowaniu i na końcu gotowaniu, krystalizacji, odwirowaniu i pakowaniu, a każdą operację nadzorował chemik i okazjonalnie jego pomocnicy chemiczni. . Prawie 300 rolników z okolicznych wiosek dostarczyło tam swoje 1200 hektarów produkcji wozami, wozami lub wagonami lokalnego tramwaju pochodzącego z zewnętrznych wag Xhendremael, Alleur, Paifve, Fooz, Dommartin i Lexhy. W zależności od czasu, w zależności od pogody i rozwoju technik, dostawy wahały się od 30 do 55 000 ton na sezon, w tempie od 500 do 1000 ton dziennie, w ośmiogodzinnych przerwach. Manufaktura nie była pozbawiona niebezpieczeństw. W pierwszych dniach działania tarki doszło do śmiertelnego wypadku.

Tarka Crisnée zaprzestała wszelkiej działalności 6 grudnia 1968 roku po czterdziestu latach pracy. Od tego czasu cała produkcja buraków w okolicy była przetwarzana przez cukrownię Notre-Dame d'Oreye. Obecnie konsolidacja i mechanizacja zmieniły wszystko. Transport 20-tonowymi ciężarówkami jest ściśle zaplanowany: Oreye przyjmuje tylko korzenie cykorii, podczas gdy buraki cukrowe są przetwarzane w Waremme i Hollogne-sur-Geer.

Na miejscu ogromnych silosów betonowych firma Ronvodal wybudowała fabrykę elementów z betonu sprężonego. W starym budynku administracyjnym, który obejmował również usługę ważenia buraków i obliczania tary, od 1968 roku mieści się siedziba firmy Matagne. W kracie znajduje się ogromny magazyn materiałów i maszyn.

Preparat poprawiający kondycję gleby

Po okresie produkcyjnym , gdy woda z płuczki buraków odprowadzona na pole rozsiewu zdążyła się osiąść, mogliśmy tam wozami lub wozami zapewnić dobrą glebę w celu poprawy gleby.hodowla. Było to w czasie, gdy nawozy chemiczne były rzadkie i szczególnie drogie w zakupie. Tuż przed, ale zwłaszcza podczas ostatniej wojny, na wsi Xhendremaal wzdłuż linii tramwajowej wydobyto nawóz fosforowy. Nie bez ryzyka zresztą, ponieważ studnie i chodniki były dość prymitywne, z których podnoszono wiadra na końcu liny wyciągarki. Na powierzchni stosy róż w kształcie stożków.

Zderzenie tramwajowe

W latach 1910-1930 podróż tramwajem parowym do Liège była przygodą, zwłaszcza zimą, gdyż w samochodach z drewnianymi ławami piec na pellet wydzielał więcej dymu niż ciepła. Zdarzało się, że tramwaj pasażerski przejeżdżał przez stację, konwój towarowy, wagony przewożące buraki cukrowe, kamienie, węgiel, a nawet stado cieląt.

Wielka, zielona lokomotywa, gdy Crisnée zatrzymała się, zepchnęła z siebie prędkość po kratce i bez tchu dotarła do szczytu wzniesienia w kierunku stacji Odeur. Zadowoleni byli pasażerowie, gdyby konwój, po deszczu śnieżnym, zdołał uciec z pułapki śnieżnej między Waroux i Alleur. Podróż bez ryzyka. I tak w środę, 19 września 1917 r., Tuż przed ósmą rano, dwa sąsiednie tramwaje tej linii Ans-Oreye zderzyły się w Crisnée w miejscu zwanym Vers Kemexhe , niedaleko tartaku.

Konwój wiozący podróżnych z Liège z Odeur z pełną parą w kierunku rue de Kemexhe, zanim zbliżył się do wybrzeża naprzeciwko Croix, podczas gdy drugi konwój schodzący z Crisnée przyspieszał, aby jechać w kierunku młyna Odoru. Dla dwóch kierowców dno doliny było przesłonięte listowiem wiązów graniczących z główną drogą, a kiedy się zobaczyli, na próżno zahamowali w katastrofie, gwizdali szaleńczo, buforowanie było nieuniknione. Czołowe uderzenie dwóch masywnych lokomotyw było przerażające, aw zaplątanych i przemieszczonych samochodach leżały martwe, a zakrwawieni ranni krzyczeli. Straszny widok dla ratowników, którzy wybiegli z Odeur, Kemexhe i Crisnée, natychmiast zaalarmowanych hałasem, podczas gdy wkrótce przybyli pracownicy z cukrowni Oreye.

Na miejscu Matka Jeanne i jej siostry, urszulanki ze szkoły Crisnée, są zajęte pomocą ofiarom, proboszcz Coopmans udziela Ekstremalnego namaszczenia najciężej rannym rannym, dr Garin, wspomagany przez kilku wolontariuszy. pierwsza pomoc w czasie, gdy bryczki konne przewożą pierwsze ofiary do Liège. Na miejsce zejdzie prokuratura; nie podejmie żadnych zarzutów wobec maszynistów, nietkniętych, ale zszokowanych, którzy mieli odruch skoku do przodu przed śmiertelnym szokiem.

Większość pasażerów, pochodzących z Liège, Ans i Bressoux , przybyła na wieś Hesbignonne, zaopatrzona w worki i motyki, aby zebrać kłos pszenicy lub przeszukać pola w poszukiwaniu zapomnianych ziemniaków. W tym trzecim roku wojny mieszkańcy byli głodni.

Oprócz 75 rannych, z których dwóch nie przeżyło, 23 zginęło. Akt zgonu około piętnastu z nich został zarejestrowany w administracji miejskiej Crisnée przez sekretarza Tombeura i burmistrza Louwette, a świadkiem był Fernand Lahaye, student medycyny weterynaryjnej.

Zbiórki na rzecz rodzin ofiar organizowano w całym regionie, nawet w audytoriach w Liège, które przyniosły niezłą sumę 20 000 franków w tamtym czasie, miliony franków belgijskich przed Euro.

Edukacja

Pierwsze szkoły i posiadacze

Szkoła w Crisnée odbywała się od 1712 roku. Niewiele wiadomo na ten temat. Nauczanie musiało tam być kontynuowane, przynajmniej z korzyścią dla niektórych rodzin, jeśli wierzyć siedmiu podpisom i ośmiu krzyżom analfabetów, które podkreślają w 1795 r. Obrady chłopów z Crisnée.

Komunikat z 26 listopada 1827 r. Od komisarza królewskiego upoważnia do zaangażowania nauczyciela Jean-Josepha Kineta (1808-1877) z Celles . Od końca 1827 r. Szkoła podstawowa znajdująca się w Aux Trois Croix , przy głównej drodze N3, za obecną apteką Villé (ex-Chabot) przyjmowała chłopców i dziewczęta z Crisnée, Fize i Thys.

Sukces tej szkole nie zawiedzie: the 1 st czerwiec 1856, Jean-Pierre Roppe do Pousset , został mianowany asystent pana. Inspektor poinformował Radę, że w tym pomieszczeniu nie ma wapiennej posadzki I dwóch kolumn podtrzymujących belki stropowe niebezpiecznie wygięte pod ich własnym ciężarem.

8 grudnia 1858 r. Henri-Joseph Rutten z Oreye został zastępcą nauczyciela Roppe, który zrezygnował (nie podano przyczyny). W 1863 r. Szkoła kategorii 2 e otrzymuje dotację w wysokości 500 F (złota) na bezpłatną edukację siedemdziesięciu biednych dzieci, w tym Thys; dzieci wypłacające razem 240 F.

Rada uzyskuje dodatkowe 10 centów nadzwyczajnych na pokrycie kosztów budowy szkoły, czyli 20 tysięcy franków. To był 1 st grudnia 1869. W 1871 roku została ona zbudowana na skrzyżowaniu ulic i Fize Favray szkole budynek sąsiadujący z ratuszem. Henri-Joseph Rutten zainaugurował nową siedzibę i po powołaniu na stanowisko nauczyciela 27 stycznia 1871 r. Zamieszkał w szkole . Swoje funkcje łączył z funkcjami komendanta miejskiego i organisty. Kariera zakończona, zrezygnował na Wielkanoc 1891 roku.

Jego następcą został Charles Lahaye (1859-1933) z Crisnée, mianowany 23 kwietnia 1891 roku. Muzyk i kompozytor, był organistą. Był także odbiorcą Biura Dobroczynności. W swoim czasie Rada Miejska odnowiła meble szkolne: ławki, piec na węgiel drzewny, dużą tablicę. Pozyskaliśmy zbiory miar systemu metrycznego, naczynia blaszane, objętości drewniane.

Działając od 1 st grudnia 1918 Tombal Joseph (1899/55), z Otrange wybrany 14 czerwca 1919, z zarzutem klasy zbliżającym 70 uczniów. W wyniku interwencji inspektora sytuacja uległa poprawie w 1921 r., Kiedy dziewczęta zajęły własną klasę. Pan Saal z Jeneffe w 1933 r. I Pascaline Botty z Otrange w 1938 r. Zastąpili Josepha Tombala na dwa krótkie urlopy. Był także sekretarzem gminy, członkiem Rady Zakładowej i organistą. Chory, został zmuszony do ustąpienia na 1 st września 1954 roku i zmarł niecały rok później.

We wrześniu 1938 r. Szkoła, która do tej pory była jednym oddziałem, została podzielona. Rada Miejska wyznaczyła Nicolasa Bollanda z Crisnée do nauczania na niższym szczeblu. W lutym 1939 r. Rada pożyczyła kwotę 10 000 franków na brukowanie dziedzińców szkolnych. W 1953 roku łupkowy dach zastąpiono dachówką Potelberg. Nicolas Bolland miał tylko trzech pracowników tymczasowych: Raymonda Collarda i Josepha Dansa, obaj z Kemexhe, podczas mobilizacji w latach 1939-1940 i Dix-Huit Jours oraz Louis Marneffe, z powodu krótkiej choroby. Szef nauczyciel, 20 października 1953, powrócił go zamknąć drzwi chłopców szkół podstawowych Crisnée - razem był zamknięcia szkole dla dziewcząt - w 1 st września 1965, kiedy uczniowie Połączonego miast du Grand Crisnée zostały zgrupowane w Fize-le -Marsal, w Gimnazjum, później przemianowany na Szkołę Państwową. Nicolas Bolland nie kończy karierę na 1 st września 1974 r.

Zdrowie

Jakość powietrza

W ramach ankiety przeprowadzonej wśród mieszkańców Kryzysu przez administrację miejską, mieszkańcy gminy zasugerowali następujące rekomendacje dotyczące jakości powietrza, którym oddychają mieszkańcy Kryzysów w 2002 roku.

Pożary ogrodów i dzikie spalanie (52%), używanie pojazdów mechanicznych (28%), ogrzewanie olejem (12,5%), pestycydy rolnicze (7,7%) oraz, w mniejszym stopniu, pestycydy, obornik, elektryczność, kosiarki benzynowe, grille .

Zachęca się do: sortowania odpadów, kompostowania przy użyciu kruszarki, opakowań wielokrotnego użytku, poszanowania środowiska naturalnego poprzez regulację rozrzucania gnojowicy, ograniczania czasu składowania obornika na ziemi przed orką, regulacji i utrzymania ogrzewania urządzenia, nakładanie środków ochronnych na maszyny do rozsiewania pestycydów / herbicydów, sprzyjanie transportowi publicznemu i carpoolingowi, sadzenie drzew i żywopłotów w ogrodach i pastwiskach, wzdłuż dróg, a nawet ścieżek scalania gruntów, stosowanie ekologicznych środków czyszczących, promocja chodzenia poprzez rozwój ścieżki dla pieszych, zakaz niedozwolonego parkowania ciężarówek (na przykład na Place d'Odeur), bez uszczerbku dla czyszczenia dróg w celu uniknięcia przepływu ścieków i brzydkich zapachów.

Bezpieczeństwo cywilne

W gminie znajduje się jedna z dwóch jednostek operacyjnych ochrony ludności , zależnych od FPS Interior .

Uwagi i odniesienia

Jean-Marie Pierret , Historyczna fonetyka języka francuskiego i pojęcia fonetyki ogólnej , Louvain-la-Neuve, Peeters,1994( czytaj online ) , s. 105.
Oryginalna uwaga zmodyfikowana
https://www.heraldry-wiki.com/heraldrywiki/index.php?title=Crisn%C3%A9e
edytuj. 1948, s. 125
Liège Dictionary , 1933, s. 186 .
1949, s. 759
http://www.ibz.rrn.fgov.be/fileadmin/user_upload/fr/pop/statistiques/stat-1-1_f.pdf
3_Population_de_droit_au_1_janvier, _par_commune, _par_sexe_2011_2014_G_tcm326-194205 na stronie Federalnej Służby Publicznej
http://www.ibz.rrn.fgov.be/fileadmin/user_upload/fr/pop/statistiques/population-bevolking-20190101.pdf
Wizytacje I, s. 153

Bibliografia

Annals of the Archaeological Society of Brussels , XVII, 1903, s. 127 .
Inwentaryzacja analityczna kolegiaty Ste-Croix , w Liège, Poncelet, tom I, 1911
Ernest Godefroid, Liège 1930 , Touring Club of Belgium, Royal Society, 1930.
Słownik gmin belgijskich , 1933.
Jean Haust, Słownik Walonii Liège , 1933-1938.
Jules Herbillon, Biuletyn Królewskiej Komisji Toponimii Hesbaye Liégeoisee , tom XIII: Crisnée, Wetteren De Meester, 1949.
Daniel-Rops, Kościół Katedry i Krucjaty , Arthème Fayard, 1952
Dieudonné Boverie, Historia Liège , Simonis, 1975
Eugène Dethier, 2000 lat życia w Hesbaye , D'attuatuca przy E5 , 1976.
Jean Lejeune, Księstwo Liège , redaktor Eugène Wahle, 1980.
Historia tramwajów w Pays de Liège , GTF, 1985.
Henri Bernard, Tajna Armia 1940-1944 , Duculot, 1986.
Fl. P. Ista, Hannut Waremme w zawierusze 2 th wojny światowej , tom III, w 1988 roku.
Louis Marneffe, Kronika ludzi i rzeczy Crisnée , 1989
Louis Marneffe, Kronika grupy Zorro , AS Liège-Ouest, 1995.
Pierre Henrion, Crisnée - Saint-Maurice church , w Biuletynie Królewskiej Komisji Zabytków, Miejsc i Wykopalisk , tom 18, 2004-2005, s. 68-69 .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Lista sklasyfikowanego dziedzictwa nieruchomości Crisnée