ISCO | 3474 |
---|---|
RZYM (Francja) | L1204 |
Clown , clown lub słoma materac jest komiczna postać w świat cyrku . Twarze znikające pod makijażem, ubrane w efektowny sposób, klaunów tradycyjnie dzieli się na „Augustów” i „Białych klaunów”. Jednak inne postacie klauna, opisane w rozdziałach "Komedia klaunów" i następnych, istniały poza cyrkiem od XVI wieku.
Rzeczownik męski pajac ( API / Klun /) to pożyczka na angielski clown , rzeczownik poświadczone od drugiej połowy XVI th wieku , najpierw pod pisowni Cloyne i cloine (w1563), a następnie pod pisownią clowne (w1567) i cloune (w1570), Gdzie błazen , znaczenie „chama człowieka, chłop”, stąd „Głupcze, głupcze”, a dokładniej, z XVIII th century „pantomima znaków z harlequinades i cyrku”. Słowo, które pochodzi od germańskiego klönne, oznacza „wieśniaka, niezrównoważonego”, ponieważ słowo oznaczające u początku „grudkę ziemi”. W języku angielskim znajdujemy również grudki i skrzepy , co oznacza zarówno „motte”, jak i „unbalance, redneck”. Angielskie słowo clown oznaczało najpierw chłopa, a potem cham. W XVI -tego wieku przeszedł do słownictwa teatru do wyznaczenia „błazen kraj.”
Etymologia z angielskiego klaun nadal dyskutowane. Idąc za Benem Jonsonem , niektórzy pisarze uważają, że Clown English wywodzi się z łacińskiego colonus . Słowo clown miałby zatem łacińskie pochodzenie „ colonus ”, dwukropek wymawiany jako „ couloun ” w języku prowansalskim. Byli to rzymscy koloniści, „emerytowani” legioniści, którym przydzielono ziemie w prowincjach, w tym w Narbonnaise, które geograficznie w dużej mierze odpowiadały Prowansji i Langwedocji.
Te postrzępione „ kuluny ”, trochę dziwne w oczach miejscowych, były chętnie wyśmiewane przez miejscową ludność. W rezultacie słowo to oznaczało nieco zacofanych, rustykalnych chłopów i przeszło na język angielski po długim okresie angielskiej obecności na południowym zachodzie Oksytanii.
W języku francuskim , clown świadczy od początku XIX -go wieku . Pojawia się po raz pierwszy w1816, pod pisownią claune , cytowany jako „dokładna wymowa angielskiego słowa” , w pierwszym wydaniu Animals savants . Pisownia klauna jest potwierdzona z1823w Diorama London do pokoju Euzebiusza .
W japońskim , klaun jest pagliaccio , pochodzące rzecz męskim, z przyrostkiem -accio ( " -asse ") z Paglia (" słoma "). Potwierdzone w XVIII -tego wieku , pagliaccio został po raz pierwszy powołany do żongler , aby pokazać, kto jest odpowiedzialny, aby przyciągnąć publiczność, naśladując akrobacje lub adres jego towarzyszy.
Nawet jeśli wywodzi się ze starych, groteskowych postaci, w szczególności z Commedia dell'arte , sam klaun jest stosunkowo nowym dziełem. Wydaje się po raz pierwszy w Anglii w XVIII -tego wieku , w jeździeckich cyrkach. Dyrektorzy tych lokali w celu poszerzenia swoich programów zatrudniali chłopów z farmy, którzy nie potrafili jeździć konno, aby przerywać występy prawdziwych jeźdźców. Zainstalowani w roli głupiego służącego, rozśmieszali ludzi zarówno swoimi chłopskimi strojami, obok świateł innych artystów, jak i komiksowymi pozami, które przyjmowali, czasem ich kosztem.
Klauni podążali za ruchem przedstawionych liczb, karykaturując je, by rozśmieszyć ludzi (skaczący klaun, klaun-akrobata…). Postać ta ewoluowała, by stawać się coraz mniej komiczna: dystyngowany, przybierając ubrania ze szlachetnych tkanin i coraz cięższe z użyciem cekinów, połączył siły z sierpniem. Ten ostatni stał się kwintesencją bohatera komiksu, a klaun służył za folię. To jest konfiguracja, którą znamy dzisiaj. Sierpień stopniowo nabierał autonomii, gdy niektórzy znaleźli sposób na rozśmieszenie pokoju bez potrzeby korzystania z błyszczącego klauna. August narzucił się wtedy jako samotny artysta, czasami oferując widzowi, aby był jego partnerem.
Klaun może nosić pseudonim inspirowany językiem dzieci (w języku francuskim często stosuje się podwojenie sylab lub dźwięków), na przykład Jojo, Kiki itp.
Pozornie dostojny i poważny biały klaun mistrza tropienia jest najstarszym typem klauna. Sierpień z czerwonym nosem, zwariowany i groteskowy charakter, pojawił się około 1870 roku . Z trio klaunów, utworzonego na początku XX th century pojawił się przed-clown, clown, który nigdy nie zrozumieć.
Biały klaun, ubrany w biały kostium, jest z wyglądu dostojny i autorytatywny. Nosi księżycową maskę Pierrota : biały makijaż i brew (rzadziej dwie) narysowaną na jego czole, zwaną podpisem, która ujawnia charakter klauna. Rouge jest używany do ust, nozdrzy i uszu. Na brodzie lub policzku umieszczana jest mucha, stanowiące nawiązanie do markiz. Biały klaun jest przystojny, elegancki. Przewiewny, lśniący, psotny, czasem autorytarny, podkreśla dostojny, podkreśla go.
Sierpień nosi czerwony nos, makijaż czarno-czerwono-biały, perukę, stroje burleski w jaskrawym kolorze, ogromne buty; jest całkowicie bezczelny, wkracza we wszystkie wybryki. Destabilizuje białego klauna, którego interesy wciąż zawodzą, nawet jeśli jest pełen dobrej woli. Sierpień musi osiągnąć wynik w liczbie, podczas której wypadki następują po sobie. Jego wszechświat często ściera się z wszechświatem dominującego nad nim białego klauna.
Kontr-klaun jest drugim z sierpnia i jego przeciwną stopą. „Augustus of the August” to nieudolny klaun, który niczego nie rozumie, wszystko zapomina, a którego inicjatywy kończą się katastrofami, ponownie wywołując śmiech.
Ekscentryk to inspirowany Brytyjczykami klaun, wywodzący się z sierpnia. Jednak od tego ostatniego różni się charakterem: jeśli podejmie niezręczność i pech charakterystyczny dla Augusta, ekscentryk tworzy inteligentną osobowość. Pod względem ubioru ekscentryk przejmuje kody sierpnia (ubrania w kratę itp.). W przeciwieństwie do Białego Klauna, Augusta i Kontrklowna, którzy zwykle muszą się uzupełniać, aby wykonać swoje klauniści, ekscentryk często jest sam na scenie.
Po latach dziewięćdziesiątych XIX wieku klaunowie akrobatyczni stali się również gadającymi klaunami. Foottit i Chocolat , „najsłynniejszy duet klaunów Belle Epoque”, wymyślają komedię klaunów. Nie zaniedbując repertuaru swoich poprzedników, nie zadowalają się już parodiowaniem poprzedzających je cyrkowych aktów, ale także poszukują swoich bohaterów w życiu społecznym. Biały pan i czarny sługa, reprodukują przemoc w stosunkach społecznych i rasowych. Inspirują ich również mimodramat i transformizm, jak w parodii Kleopatry granej przez Foottit w 1890 roku naśladując Sarah Bernhardt . Dzięki nim gra klauna zbliża się do gry aktora, ale aktor bez psychologii, który, jak mówi Pierre Etaix , „istnieje tylko w czasie, gdy gra” io którym Henri Miller mówi, że jest „Poetą w akcja".
Od lat dwudziestych Fratellini na nowo odkryli ten klaunowski gatunek. Z trzema tworzą naprawdę mały oddział, a ich wpisy, zajmujące coraz większe miejsce w spektaklu, gdy stają się sławne, są niemal komediami w skrócie. Tristan Rémy w swoim autorytatywnym dziele Les clowns pisze, że koncentrują w nich trzy zasadnicze aspekty komedii klaunów: „François, klaun, ostatnie wcielenie łacińskiego ducha fantazji; Paweł, dostojny typ pochodzenia germańskiego, który będąc Francuzem, wspinał się po zboczu od czasu swego przodka, niezdarnego pana młodego, i któremu przywraca godność i odpowiedzialność; i wreszcie Albert, klaun, ucieczka przed skrajnymi przesadami angielskiej pantomimy ”.
Wszyscy klauni, którzy będą pracować po nich w firmach, takich jak Teatr Licedei w Rosji, Macloma i New Nezes we Francji, Colombaioni po włosku, Bolek Polivka w Czechach, będą im wdzięczni za to, że ten gatunek ewoluował. .
Klaun był tradycyjną postacią teatru elżbietańskiego . Jeśli był głupcem, niezdarnym i niedorzecznym, wykazywał się też wielkim zdrowym rozsądkiem, a czasem nawet cynizmem bliskim bufonowi . Pojawił się w popularnej teatru w Anglii w XV -go wieku i zastąpiona charakter starym imadle (zbyt stare i nie wygodne na tyle, aby śmiech), który był niczym innym niż sługi i zausznik diabła . Oczywiście klaun, będący postacią komediową, nigdy nie stawiał czoła podstępnym zadaniom, które powierzył mu jego mistrz, co oczywiście służyło dramaturgii . Imię tej postaci brzmiało Clod, imię to w jakiś sposób przekształciło się w klauna.
W XIX th century , teatru, niektórzy artyści chcieli mieszać Szekspira i cyrku . To była totalna porażka, publiczność chciała akrobatyki, a nie tekstu. Nawet jeśli niektórzy klauni są sławni dzięki kilku frazom, których użyli, jak „1, 2, 3…” czy „Muzyka! », To niekoniecznie czyni z nich aktorów-klaunów.
W XX -go wieku , aktorzy Burlesque pojawił się jako Raymond Devos i Coluche , która w każdym razie trzymane w swoich działaniach i stan umysłu typowej postawy klauna.
W drugiej połowie XX th century wystąpił doświadczenia spotkania i fuzja różnych gatunków i clown teatru . Na całym świecie pojawiło się wiele „typów”. Przykładami są Sol , Buffo , Dimitri , Franz-Josef Bogner , Slava Polunin , Jango Edwards , Bolek Polívka .
AkcesoriaWśród akcesoriów znajdziemy ubrania, często kolorowe, śmieszne i za duże, żarty i triki w ogóle (dziurka od spryskiwacza ...) oraz ciasta z kremem .
Charakter klauna silnie ewoluował. Jego terytorium nie jest już tylko cyrkiem. Poniższa definicja, w rozdziale Teoria , ilustruje twórczą obfitość tej postaci.
Klaun teatralny może być teatrem improwizowanym, skupionym na uczuciach, na tym, co czuje. Aby jasno to wyjaśnić, musi przejść przez przedstawienie trzech warstw „indywidualnego zachowania” (z braku lepszej nazwy).
Jest „ja”, to codzienne, takie, jakim jesteśmy naturalnie, z rodziną lub przyjaciółmi. Tego, który żyje swoją osobowością, swoim zawodem, swoim wiekiem, swoim sprawiedliwym uczuciem. Jest aktor, ty; którzy grają w inny. Jest też klaun. Klaun to ta część ciebie, która nie jest widoczna społecznie. On tam jest, czuje rzeczy, przez które przechodzisz, ale tego nie mówi, ponieważ nie pozwalasz mu się wypowiedzieć. Może być zbyt ekscentryczny, przesadny, zły itp. Jest to nieoszlifowany diament, który nie został ukształtowany przez społeczeństwo, które reaguje na swój sposób; niezwykle. W przeciwieństwie do ciebie, który ma tabu, ideologię, etykę, moralność, uprzejmość i zakazy, których należy szanować. Potrafi zabijać, pluć, bekać, kochać jak nigdy.
Słowami może to zabrzmieć schizofrenicznie, ale kiedy już podniesiesz nos i wyjdziesz na scenę, zrozumiesz, co to znaczy: „być klaunem”. Być może słowo klaun nie najlepiej pasuje do sytuacji, ze względu na wszystkie jego mniej lub bardziej pejoratywne konotacje w uszach innych ludzi.
Klaun oczywiście nosi czerwony nos, ale nie ma go po to, by grać w „kukiełkę”. Może być przygnębiony, zły, zniesmaczony, szczęśliwy, zakochany ... Albo wszystko w tym samym czasie. Opiera się na publiczności, dając mu zobaczyć, co czuje, potrzebuje tej publiczności, aby istniała, w przeciwnym razie jest niczym. Klaun czuje, w przeciwieństwie do aktora, który może tylko udawać, że czuje. Jeśli jest z innym klaunem, pokazuje, jak to jest być z nim, jak tego doświadcza. I zwraca go publicznie. Co więcej, jako publiczność nie ma nic przyjemniejszego niż klaun na scenie, który prostym spojrzeniem pokazuje nam, co ma w sobie. Abyśmy wiedzieli, gdzie on jest w nim. Kiedy na nas nie patrzy, nie zabiera nas do swojego świata. Ale te publiczne spojrzenia są automatyczne, ponieważ klaun zdaje sobie sprawę, że musi obserwować swoją publiczność, aby nadal istnieć poprzez drugą osobę.
Jaka byłaby definicja klauna, która obejmowałaby całą różnorodność postaci, tematów i stylów związanych z tą dziedziną artystyczną?
Oto propozycja Petera Bu :
„Klaun to aktor, który ma doskonałe środki, udając, że niczego nie kontroluje”. Wydaje się głupi, brzydki lub wręcz źle ukształtowany, źle się porusza, pozwala, by wszystko upadło ... (zamiast „aktora” można też napisać „artystę”, rozszerzając to określenie na inne gatunki niż teatr).
Oczywiście, jeśli robi to tylko po to, by upokorzyć człowieka, że ma sprawiać swoim skomplikowanym widzom wrażenie, że nie jest najgłupszym i najbardziej nieszczęśliwym (kiepskie pocieszenie, ale tak cenione przez najbardziej potrzebujących!), To jest to bardziej medyczne. profilaktyka niż sztuka (większość mężczyzn ma dobre powody, by nie doceniać siebie - lub społeczeństwo jest odpowiedzialne za ich przekonywanie ...). Może to być również autoterapia, która zresztą często wydaje się być główną motywacją do „zabawy w klauna” ...
Wydaje się, że najlepsi klauni przyswoili sobie aforyzm taoistyczny: „Morze jest niższe niż rzeki, a jednak dominuje nad nimi…”. Chociaż dla klaunów nie jest to kwestia dominacji nad widzami, ale przełamania barier uprzedzeń i stereotypów, które uniemożliwiają im widzenie na własne oczy.
Poprzez zabawnego, dziecięcego ducha, którego udało mu się zachować, klaun nadaje nam świeżości wyglądu naszego własnego dzieciństwa.
Klaun o silnej maszynie, pierwotnie burleskowy, dostrzegł zmianę swojego wizerunku: przede wszystkim pojawił się archetyp smutnego klauna, „zmuszonego rozśmieszać ludzi nawet wtedy, gdy ma wielkie serce” (biały klaun jest poza tym blisko, z trochę blasku, ku nostalgicznemu Pierrot lunaire); następnie postacie złych klaunów , które wykorzystują swój urok do dzieci, aby je zabić (np. proteaniczny potwór w It , powieść Stephena Kinga ), torturować lub zgwałcić (np. Tweedles , z grupy `` awangardowych The Residents '' ) .
Od lat 80. postać klauna została zintegrowana z formą punk rocka , w szczególności przez francuskie grupy Bérurier Noir , Les Wriggles, a także przez Insane Clown Posse czy Les Vilains Clowns . Możemy również zauważyć pojawienie się krumpa (tańca z Los Angeles ) za namową Tommy'ego klauna z hip-hopowego klaunowania .
Mówi się nawet o Clown Core , Mieszance metalu i rapu, w mrocznej atmosferze prowadzonej przez złych klaunów; jako przykład możemy przytoczyć Bawdy Festival .
Clandestine Powstańcza Armia Rebel Clown (OK) jest parodią armii klaunów rebeliantów urodzonych w Wielkiej Brytanii w 2003 roku, w czasie wojny z Irakiem. Chodziło o to, aby przedłużyć świąteczny i wywrotowy wymiar wynikający z dawnych popularnych kultur transgresji (karnawał, święto głupców ...), odejść od tradycyjnych wydarzeń planowo-planistycznych, aby każdy mógł wnieść własne pomysły i motywację dzięki do organizacji całkowicie poziomej.
Wśród klaunów, którzy zdobyli międzynarodową sławę, możemy wymienić:
„Klaun nigdy nie umrze”
Charlie Rivel , Musisz nazwać klauna klaunem , Pierre Etaix , Séguier Archimbaud, 2002
„Szóstego dnia Bóg stworzył Clowna, Antoneta , Pipo, Bario , Paula, Alberta i François Fratelliniego , Małego Waltera, Footita i Chocolata , Grocka … Siódmego dnia musiał tak dużo odpocząć, że wciąż się śmiał ! "
- Jean-Paul Farré , Le Clown, Pięćdziesiąt pięć kwadratowych dialogów, teatr L'Avant-scène, 2002
Antoine Watteau , Le Gilles (1717-1719)
Pierre-Auguste Renoir , Klaun (1868)
Henri de Toulouse-Lautrec , La Clownesse Cha-u-kao au Moulin Rouge (1895)
Strach przed klaunami nazywa się koulrofobią i może powodować skurcze , stres lub trudności w oddychaniu.