Charles Lederman | |
![]() Charles Lederman w 1963 roku w Berlinie podczas procesu przeciwko Hansowi Globke . | |
Funkcje | |
---|---|
Senator dla Val-de-Marne | |
25 września 1977 - 1 st październik +1.995 | |
Ponowna elekcja | 28 września 1986 |
Radny Paryża | |
1965 - 1971 | |
Biografia | |
Data urodzenia | 27 stycznia 1913 |
Miejsce urodzenia | Warszawa , Polska |
Data śmierci | 26 września 1998 |
Miejsce śmierci | Paryż , Francja |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna | PCF |
Małżonka | Raya Garfinkel (Garel) siostra Georgesa Garela |
Dzieci | Claudie Bassi-Lederman Danièle Lederman |
Ukończyć | Uniwersytet Paryski |
Zawód | Prawnik |
Charles Lederman , urodzony dnia27 stycznia 1913w Warszawie w Polsce i zmarł dalej26 września 1998w Paryżu we Francji jest prawnikiem w paryskiej adwokaturze , bojownikiem ruchu oporu w Organizacji Pomocy Dzieciom , współzałożycielem Związku Żydów na rzecz Ruchu Oporu i Wzajemnej Pomocy oraz Narodowego Ruchu Przeciwko Rasizmowi, a także francuskim politykiem. Został wybrany do Francuskiej Partii Komunistycznej , najpierw jako doradca w Paryżu, a następnie jako senator w Val-de-Marne w latach 1977-1995.
Charles Lederman urodził się w warszawskim getcie, gdzie jego ojciec pracował jako lakiernik, a matka jako robotnik fabryczny. Ten ostatni uciekł z armii carskiej i zaciągnął się do armii francuskiej podczas I wojny światowej . Rodzina osiedliła się następnie w dzielnicy Faubourg du Temple w Paryżu .
Charles Lederman studiował w Lycée Voltaire (gdzie wygrał konkurs generalny w temacie łacińskim), następnie prawo na wydziale paryskim . Od 1934 r. Adwokat paryski , został przyjęty do kancelarii Georgesa Pitarda . W wieku 13 lat zaangażowany w komunistyczną młodzież , wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, aw 1936 roku został obrońcą CGT w departamencie Sekwany.
Zbudowany do służby wojskowej w 1938 roku na 8 -go pułku Zouaves Charles Lederman jest zawsze pod flagami na początku II wojny światowej . Został schwytany w czerwcu 1940 roku podczas zdobywania kieszeni Dunkierki , deportowany do Niemiec do stalagu w Dortmundzie, skąd uciekł dalej.27 października 1940. Następnie udało mu się dołączyć do Lyonu i kręgów FTP-MOI lokalnego ruchu oporu żydowskiego i komunistycznego.
Pracuje jako delegat administracyjny w organizacji Children's Aid Work (OSE) w obozie Rivesaltes od kwietnia doListopad 1941- gdzie promuje „odmłodzenie dzieci powyżej piętnastu lat”, pozwala na ich opiekę zastępczą zamiast deportacji oraz sprzyja ucieczce dorosłych, zanim jego działanie zostanie odkryte i zastąpione - następnie otwiera i prowadzi biuro OSE w Lyonie. Następnie założył Związek Żydów na rzecz Ruchu Oporu i Wzajemnej Pomocy (UJRE) i jego antyhitlerowskie grupy oporu, z którymi ostrzegał w 1942 r. O obozach zagłady, a następnie z powodzeniem uratował sto osiem żydowskich dzieci w trakcie deportacji do obozu Vénissieux . Przekonał arcybiskupa Tuluzy Julesa Saliège, aby miał23 sierpnia 1942w całej jego diecezji list pasterski zatytułowany Et clamor Jerusalem wniebowstąpiony ogłaszał: „Żydzi to mężczyźni, Żydzi to kobiety”. Wszystko jest zabronione przeciwko nim, przeciwko tym mężczyznom, przeciwko tym kobietom, przeciwko tym ojcom i matkom rodzin. Są częścią rasy ludzkiej. Są naszymi braćmi, jak wielu innych. Chrześcijanin nie może o tym zapomnieć. „ Poszukiwany przez gestapo , zszedł do podziemiaLuty 1943, musiał opuścić Lyon i w tym samym roku uczestniczył w tworzeniu Narodowego Ruchu Przeciwko Rasizmowi (MNCR).
Po wojnie Charles Lederman wznowił swoje obowiązki prawnika, odtąd w Partii Komunistycznej, w szczególności w 1952 r. W obronie Jacquesa Duclosa w „ spisku gołębi ”. Bliski kręgom antykolonialnym, stał się orędownikiem Bojowników o Pokój walczących z wojną w Indochinach , a następnie bojowników Frontu Wyzwolenia Narodowego podczas wojny algierskiej . Broni także „Renault Ten”, związkowców zwolnionych za przemoc wobec kadry kierowniczej.
Jest również zaangażowany jako bojownik antyfaszystowski, w szczególności wspierając i próbując, bez powodzenia, interweniować w 1963 r., Aby uratować Juliána Grimau w Hiszpanii, ale nadal nie jest w stanie potępić stalinowskich zbrodni ZSRR .
Bardzo wpływowy w PCF, Charles Lederman nigdy nie będzie członkiem jej centralnego kierownictwa. Kandydat pokonany w Paryżu w wyborach legislacyjnych 1962 zaczął i uzyskał swój pierwszy mandat w 1965 roku został wybrany radny Paryża dla 2 nd i 3 rd okręgach , siedzenie, które zachował aż do roku 1971. W tym samym roku 1977, został wybrany radnym regionalnym Île-de-France i senatorem Val-de-Marne w ramach ugrupowania komunistycznego. Został ponownie wybrany na senatora w 1986 r. I nie ubiegał się o reelekcję w 1995 r. Pod koniec swojej kadencji. Przez osiemnaście lat był jedną z „najwybitniejszych postaci […] i słuchał w gronie swoich kolegów ze wszystkich stron” Pałacu Luksemburskiego, zasiadając głównie w komisjach prawa jako specjalista ds. Prawnych (obrońca reformy wymiaru sprawiedliwości indywidualne i konstytucyjne wolności obywateli; zagorzali zwolennicy zniesienia kary śmierci ; sprzeciwiający się ustawie Defferre o decentralizacji ).
To w jego mieszkaniu i kancelarii przy rue Saint-Louis-en-l'Île w Paryżu zorganizowano w 1972 roku spotkanie Georgesa Marchais i François Mitterranda w celu sfinalizowania i podpisania wspólnego programu lewicy na wybory prezydenckie w 1974 roku . W 1983 r. Został sędzią tytularnym Sądu Najwyższego, aw 1986 r. Sekretarzem „Komisji ds. Konstytucji, Prawodawstwa, Powszechnych Wyborów, Regulacji i Administracji Ogólnej”. Następnie skupił się na kwestiach wolności komunikowania się i pluralizmu w radiu i telewizji. Po reelekcji François Mitterranda w 1988 r. Pracował w Senacie, aby głosować nad ustawą o minimalnym dochodzie dla wczasów , a następnie został wiceprzewodniczącym grupy komunistycznej i nadal był sekretarzem „Commission des lois”. . konstytucyjny ”.
Równolegle z komunistycznym deputowanym Jean-Claudem Gayssotem , Charles Lederman zasiada w Senacie w 1989 r., Współautorem tego, co stanie się „ ustawą gejowską ” penalizującą wyzwanie lub zaprzeczanie zbrodniom przeciwko ludzkości. W 1992 roku sprzeciwił się traktatowi z Maastricht . W wieku 82 lat postanawia nie ubiegać się o reelekcję po zakończeniu kadencji wPaździernik 1995. Na tym stanowisku zastępuje go Claude Billard, który zachowuje mandat po wyborach senatorskich .