Bristol Blenheim

Bristol 142M Blenheim I.
Widok z samolotu.
Widok z samolotu.
Budowniczy Bristol Airplane Company
Rola Szybki bombowiec
Pierwszy lot 25 czerwca 1936
Uruchomienie 10 marca 1937
Numer zbudowany 4 422,
Załoga
3
Motoryzacja
Silnik Bristol Mercury VIII
Numer 2
Rodzaj 9 cylindrów gwiazdowych
Moc jednostkowa 840 KM
Wymiary
widok samolotu na samolot
Zakres 17,17  m
Długość 12,12  m
Wysokość 3,05  m
Powierzchnia skrzydeł 43,57  m 2
Szerokie rzesze
Pusty 3,674  kg
Z uzbrojeniem 5 662  kg
Występ
Maksymalna prędkość 450  km / h
Prędkość przeciągnięcia 96  km / h
Sufit 8475  m
Prędkość wspinaczki 469  m / min
Zakres działania 1800  km
Uzbrojenie
Wewnętrzny 1 naprawiono karabin maszynowy 7,7  mm , identyczną broń w tylnej wieży
Zewnętrzny 454  kg bomb

Bristol Blenheim (angielski wymowa / blɛnɪm /) to brytyjski II wojny światowej szybko trzy-osobowa lekki bombowiec . Ten dwusilnikowy silnik, będący wynikiem projektu cywilnego, był pierwszym metalowym jednopłatem ze skrzydłem wspornikowym, który wszedł do służby w RAF . Szybszy niż większość myśliwców na służbie w 1936 roku, rozczarował w pierwszych walkach w 1939 roku, ale zajmował ważne miejsce w brytyjskim aparacie wojskowym na początku drugiej wojny światowej.

Pochodzenie

Bristol 135

W 1934 roku firma Bristol Airplane Company zaprezentowała na targach Paris International Airshow pełnowymiarowy model kadłuba dwusilnikowego szybkiego samolotu transportowego, nad którym Frank Barnwell, szef biura projektowego w Bristolu, pracował od tego czasu.Lipiec 1933. Dolnopłat samonośny o konstrukcji całkowicie metalowej z powłoką roboczą miał przewozić od sześciu do ośmiu pasażerów w zamkniętej kabinie z prędkością 290  km / h . Ponieważ nie było silników kompatybilnych z tą komórką, Bristol ogłosił również opracowanie dziewięciocylindrowego silnika o  mocy 350 KM, zwanego Aquila.

Bristol 142

Bracia Harmsworth byli właścicielami najważniejszych tytułów w angielskiej prasie, takich jak The Daily Mail , The Daily Mirror czy The Times . Najmłodszy, lord Rothermere, zawsze uważnie śledził rozwój lotnictwa, posuwając się do tego stopnia, że ​​był sekretarzem stanu w Królewskich Siłach Powietrznych w rządzie Lloyda George'a . Kiedy Lord Beaverbrook , inny brytyjski potentat prasowy, kupił DC-1 , Lord Rothermere poczuł się urażony i poinformował Bristol Airplane Company , że mógłby kupić samolot Bristol typu 135, gdyby mógł łączyć się bez międzylądowania z głównymi miastami europejskimi. Jednak Bristol 135 nie miał wystarczającej autonomii. Dlatego Frank Barnwell zmodyfikował swój pierwotny projekt.

Nowy projekt, datowany 27 kwietnia 1934dotyczył jednopłatowca wyposażonego w silniki Bristol Mercury VI o mocy 640  KM i rozwijającym 400  km / h . Profil samolotu Bristol 135 został zachowany, ale kadłub był cieńszy dzięki konstrukcji skorupowej, która pozwalała na umieszczenie sześciu pasażerów za dwoma pilotami, którzy mieli doskonałe pole widzenia ze względu na szczególny kształt przedniego kadłuba. Główny bieg został podniesiony do tyłu na wrzecionach silnika.

Prototyp Bristol 142 wykonał swój pierwszy lot 12 kwietnia 1935w Filton , pilotowany przez kapitana Cyrila Uwinsa, głównego pilota producenta, z rejestracją testową [R-12] i czterołopatowymi drewnianymi śmigłami. Po otrzymaniu trójłopatkowych śrub napędowych Hamilton Standard o zmiennym skoku , prototyp, nazwany przez właściciela Britain First , przeprowadził testy certyfikacyjne w Martlesham Heath wCzerwiec 1935. mierzył 459  km / h przy pełnym obciążeniu, o 48  km / h lepiej niż ostatni myśliwiec zamówiony w serii przez RAF , Gloster Gladiator . Zaskoczony wynikiem Ministerstwo Lotnictwa poprosiło lorda Rothermere o zbadanie urządzenia. Ten ostatni zaoferował Radzie Lotniczej swój bliźniaczy silnik. W związku z tym jedyny Bristol 142 nigdy nie nosił nadanego mu rejestru cywilnego [G-ADCZ].

Oficjalnie wspierane przez RAF wLipiec 1935, Bristol 142 otrzymał kokardy angielskich oraz seryjny [K7557] i służył w misji transportowych RAE w Farnborough aż do 1942 roku.

Bristol 143

Wraz z typem 142 biuro projektowe Bristol opracowało bardziej podstawową i tańszą wersję, mającą zastąpić typ 135. W rzeczywistości był to Bristol 142 z silnikami Bristol Aquila III opracowanymi dla Typu 135. L Unikalny prototyp Bristol 143 odbył swój pierwszy lot20 stycznia 1936z tymczasową rejestracją [R-14] i, podobnie jak Bristol 142, został przekazany RAF bez przeprowadzania rejestracji cywilnej [G-ADEK], która została dla niego zarezerwowana. Ten samolot nigdy nie był używany przez RAF , ale był używany jako stanowisko testowe przez Bristol Airplane Company w Filton .

Bristol 143 jako pierwszy przeszedł zmiany militarne. Już w grudniu 1934 roku ten dwusilnikowy silnik został zaoferowany Dowództwu Wybrzeża jako przybrzeżne urządzenie rozpoznawcze i obserwacyjne. WStyczeń 1935Finlandii zaoferowano Bristol 143F, myśliwsko-bombowiec wyposażony w silniki Mercury IX, przednie działo Madsen kal. 20  mm i tylną wieżę. Fiński rząd negocjował zakup dziewięciu samolotów, gdy pojawił się projekt Bristol 142M.

Bristol 142M Blenheim

Wbrew temu, co często pisano, przekształcenie Bristol 142, dwusilnikowego szybkiego transportu, w średni bombowiec, było ważnym zadaniem inżynieryjnym: zaproponowano 9 lipca 1935W Ministerstwie Lotnictwa projekt obejmował dwumiejscowy bombowiec wyposażony w silniki Aquila lub Mercury, który miał przewieźć 450  kg bomb na dystansie 1600  km . W porównaniu do Bristol 142, baldachim został podniesiony o 41  cm, aby umożliwić zainstalowanie pod drzewcami komory brzusznej, która mogła pomieścić cztery bomby 110  kg lub dwie bomby 225  kg . Stabilizator został powiększony i podniesiony, wprowadzenie trymu na każdym elewatorze zastępującym urządzenie do regulacji padania, a miecz wysunięty o 20  cm . Tylne kółka stały się chowane, podporządkowane kablem do głównego koła zębatego, aby uniknąć jakiegokolwiek wyposażenia hydraulicznego z tyłu kadłuba. Ostatecznie przedni kadłub został zmodyfikowany (ale nie wydłużony) w celu zainstalowania stanowiska bombowego, karabinu maszynowego Browning kal. 7,7  mm oraz częściowo wysuwanej wieży grzbietowej. Uwzględniono wzmocnienia konstrukcyjne i sprzęt wojskowy, masa własna została zwiększona o 10%, a masa całkowita załadowana o 24%.

Testy przeprowadzone z Britain First, mając dokładne wyobrażenie o tym, jaki będzie przyszły samolot, nie wydawało się konieczne, aby Ministerstwo Lotnictwa przechodziło fazę prototypu iw sierpniu opracowano specyfikację B.28 / 35 dla obejmuje definicję samolotu, zamówienie na 150 samolotów zgłoszonych na planach oraz nowy bombowiec o nazwie Blenheim. RAF , który miał wysokie oczekiwania w stosunku do silnika bliźniaczego, przeznaczone iść bardzo szybko, a pierwsze dwa samoloty produkcji miały być wykorzystane do badań rozwojowych.

Pierwszy samolot seryjny [K7033] wykonał swój pierwszy lot 25 czerwca 1936a do grudnia zgłoszono do Bristol Airplane Company dodatkowe zamówienie na 434 dwusilnikowe samoloty z instrukcją przyspieszenia produkcji. Rok później 25 Blenheimów opuszczało fabrykę Filton każdego dnia, podczas gdy dwie kolejne linie montażowe były otwarte, w Rootes Securities Ltd w Speke (zamówiono 422 urządzenia) i AVRoe & Co Ltd w Chadderton (zamówiono 250 urządzeń). W 1937 roku w Bristolu złożono ostateczne zamówienie na 134 samoloty .

Wersje

Blenheim Mk I

Pierwszy produkowany samolot [K7033] rozpoczął testy z silnikami Bristol Mercury VI-S.2 o  mocy 840 KM i podczas testów w Martlesham Heath osiągnął prędkość 452  km / h na 3657  m, choć ważył 900  kg więcej niż Bristol 142. Samolot ten szybko przeszedł pewne modyfikacje, które od razu zostały wprowadzone w seryjnym samolocie: wymiana silników na Mercury VIII o mocy 840  KM , usunięcie światła lądowania na prawym skrzydle, modyfikacja bocznego oszklenia kokpitu. Nieco później łopatki śmigła zostały usunięte, a tylne koło zostało naprawione. Przygotowany dla trzech ludzi (pilota, nawigatora-bombowca i strzelca radiowego), Blenheim I był uzbrojony w karabin maszynowy Browning 7,7  mm na lewym skrzydle i Vickers K tego samego kalibru w hydraulicznie sterowanej grzbietowej wieży Bristol . Pierwszy samolot, który wszedł do służby operacyjnej [K7035], został dostarczony do nr 114 Sqdn stacjonującego w Wyton na początku 1937 r., Który został uznany za operacyjny w dniu10 marca 1937zaledwie cztery lata po tym, jak Barnwell wykonał na papierze pierwsze rysunki Typ 135. Udział Blenheima w corocznym spotkaniu w Hendon jeszcze w 1937 roku wywołał sensację, a dostawa samolotów do eskadr stacjonujących w Iraku lub do Indie były przedmiotem kilku spektakularnych lotów, takich jak lot grupowy między Dhibban a Aboukir , czyli 1306  km pokonanych w 3,25 godziny. Kiedy wybuchł kryzys monachijski , w Wielkiej Brytanii działało 15 dywizjonów RAF na Blenheim Mk I, samoloty zastąpione na linii frontu przez Blenheim Mk IV wWrzesień 1939. Około 200 egzemplarzy przerobiono na myśliwce nocne, inne miały wzmocnić wyposażenie RAF na Bliskim Wschodzie lub były eksportowane.

Ponadto Blenheim I [L1348] został zmodyfikowany do fotograficznego urządzenia rozpoznawczego bez żadnego szczególnego oznaczenia. Profil zmniejszono o 91  cm , usunięto wieżę, zasłonięto szklane panele u podstawy przedniego kadłuba, aw kadłubie zainstalowano różne urządzenia fotograficzne. Ze spuchniętymi silnikami samolot ten osiągał 476  km / h na 2440  m .

Blenheim IF

Około 200 bombowców Blenheim Mk I zostało zmodyfikowanych w dwusilnikowy myśliwiec eskortowy (stąd F jak Fighter ) z czterema stałymi karabinami maszynowymi Browning 7,7  mm umieszczonymi w przedniej owiewce z 500 pociskami na broń, pierwsze urządzenia zostały wprowadzone do służby przez Squadron Nr 25 wGrudzień 1938. WWrzesień 1939sześć eskadr myśliwskich było wyposażonych lub w trakcie wyposażania. Samolot ten okazał się kiepskim łowcą dziennym , łatwym łupem dla jednomiejscowych przeciwników, ale znakomitym myśliwym nocnym , wyposażonym kolejno w radary przechwytujące AI Mk II, III i IV. Pierwsze nocne wyjścia odbyły się pod koniecGrudzień 1939, a pierwsze udane przechwycenie miało miejsce w nocy z 22 na 23 lipca 1940 z radarem AI Mk IV.

Blenheim II

Pojedynczy Blenheim I [L1222] został wyposażony w powiększone zbiorniki skrzydłowe, których konstrukcja została wzmocniona, aby umożliwić ładunek o masie 6340  kg i prawdopodobnie możliwość przenoszenia bomb pod baldachimem. Brak znanego numeru typu.

Blenheim III

Wydaje się, że to oznaczenie zostało przypisane projektowi Blenheim IV, który zachowałby skrzydło Mk I (a więc podobne do Blenheim IVL). Podobnie jak poprzedni, model ten nie otrzymał numeru typu, a niektórzy autorzy nadal twierdzą, że prototyp Bristol 149 Bolingbroke [K7072] pierwotnie nosił nazwę Blenheim III, błąd rozmyślnie rozpowszechniany podczas wojny w celach propagandowych.

Bristol 149 Blenheim IV
Widok z samolotu.
Widok z samolotu.
Budowniczy Bristol Airplane Company
Rola Szybki bombowiec
Pierwszy lot 24 września 1937
Uruchomienie Marzec 1939
Numer zbudowany 3980
Załoga
3
Motoryzacja
Silnik Bristol Mercury XV
Numer 2
Rodzaj 9 cylindrów gwiazdowych
Moc jednostkowa 905 KM
Wymiary
Zakres 17,2  m
Długość 13,0  m
Wysokość 3,0  m
Powierzchnia skrzydeł 432,57  m 2
Szerokie rzesze
Pusty 4065  kg
Maksymalny 6,576  kg
Występ
Maksymalna prędkość 422  km / h
Prędkość przeciągnięcia 96  km / h
Sufit 8660  m
Prędkość wspinaczki 456  m / min
Zakres działania 3140  km
Uzbrojenie
Wewnętrzny 1 stały karabin maszynowy 7,7  mm , 2 identyczne bronie w tylnej wieży
Zewnętrzny 454  kg bomb

Bristol 149 Bolingbroke

Aby spełnić specyfikację uniwersalnego dwusilnikowego samolotu G.24 / 35 (rozpoznanie wybrzeża i bombardowanie), Typ 149 był lekko zmodyfikowanym Mk I z silnikami Aquila AE-3M, które zapewniają większy zasięg. Po wydłużeniu przodu kadłuba o 91  cm w celu zamontowania radionawigatora przed pilotem, samolot ten został zamówiony w 150 egzemplarzach w listopadzie 1936 roku pod nazwą Bolingbroke. W 1937 roku Blenheim I [K7072] został więc zdjęty z linii produkcyjnej, aby przekształcić go w prototyp Bristol 149 Bolingbroke (a nie Blenheim III).

Zaczęliśmy od przesunięcia szyby i stanowiska bombowca do przodu o 90  cm bez zmiany pozycji pilota. Ale przed rozpoczęciem prób w locie zdano sobie sprawę, że pilotowi będzie poważnie brakować widoczności. W związku z tym przednia szyba została przywrócona do pierwotnego położenia, a szklany dach przedniego stanowiska został obniżony poniżej linii wzroku pilota. Tak zmodyfikowany wzbił się w powietrze24 września 1937, ale widoczność do przodu podczas lądowania nadal pozostawiała wiele do życzenia. W ten sposób obniżono lewą górną część, nadając przodowi tego samolotu bardzo charakterystyczny wygląd.

Royal Canadian Air Force , które chcą przyjąć tego samolotu, rozpoczęły się negocjacje w produkcji przez Atlantyk, plany wyprodukowania Bolingbroke w Filton dla potrzeb RAF porzucony na rzecz kontynuacji produkcji. Mk I do wyposażania jednostek zagranicznych. Prototyp Bolingbroke [K7072] został zatem wysłany do Kanady, aby ułatwić rozpoczęcie produkcji w Fairchild Aircraft Ltd w Longueuil.

Bristol 149 Blenheim IV

Od 1935 roku Frank Barnwell pracował nad różnymi ewolucjami Typu 142M. Aby spełnić specyfikację M.15 / 35, Typ 150 był bombowcem torpedowym Bristol Perseus VI z torpedą w komorze brzusznej. Specyfikacja G.24 / 35 została objęta, jak widzieliśmy, przez Bolingbroke typu 149, ale wKwiecień 1935rozpoczął prace nad nową wersją Blenheima, zaprojektowaną tak, aby spełniała zarówno specyfikację G.24 / 35 (dwusilnikowy ogólnego przeznaczenia), jak i M.15 / 35 (bombowiec torpedowy). Projekt ten zakończy się powstaniem Bristol 152 Beaufort , ale Coastal Command nie mogło czekać, a rozwój Beauforta ryzykował zakłóceniem przez przypadkowe zniknięcie Franka Barnwella, ofiary wypadku na pokładzie lekkiego samolotu, który sam zbudował i znajdował się na pokładzie. jego drugi lot.

Dlatego Ministerstwo Lotnictwa ponownie zainteresowało się Bolingbroke i zdecydowało o wznowieniu produkcji samolotu, który zachował Type 149, ale został nazwany Blenheim IV. Blenheim IV to zatem Blenheim Mk I z przednim kadłubem Bolingbroke i płatem Blenheim II, a zatem z nowymi zbiornikami skrzydłowymi w celu zwiększenia autonomii. Nie było prototypu i pod koniec 1938 roku przeszliśmy z Mk I do Mk IV, po prostu modyfikując 68 ogniw Blenheim I podczas produkcji na łańcuchu.

Projekt czterosilnikowy

Na początku 1935 roku, podczas pracy nad detalicznymi pakietami Typ 142M, Frank Barnwell zbadał kilka instrumentów pochodnych. Typy 149 i 150 zostały wspomniane powyżej, ale inny projekt, który wydaje się nie być numerowany, zachował tylko przedni kadłub Blenheim, powiązany ze smukłym tylnym kadłubem i skrzydłem o długości 29,26  mz 4 silnikami Mercury. IX. To urządzenie o masie 17 000  kg zostało wyjęte z pudełek w 1938 r. Dla programu B.1 / 39, który nie doprowadził do wdrożenia.

Bristol 160 Blenheim V

W Styczeń 1940, Bristol zaproponowano Ministerstwa powietrza wersji typu 149 Marlborough IV specjalnie przystosowany do wsparcia zmianie punkt przedni jest zmodyfikowany tak, aby pomieścić cztery Browning karabiny 7,7  mm (1000 rund każdy). Projekt ten wziął pod uwagę doświadczenia zdobyte w pierwszych miesiącach konfliktu w Europie , urządzenie mogło być również wykorzystywane jako myśliwiec lub jako samolot szkoleniowy. Dla personelu lotniczego, który rozważał już ten typ samolotu, specyfikacja B.6 / 40 została opracowana wokół tej definicji, aby umożliwić zamówienie dwóch prototypów Bristol 160 Bisley Mk I, których produkcję powierzono firmie Rootes Securities. Bristol w programie Blenheim.

Oprócz zmodyfikowanej przedniej części kadłuba, opancerzono kokpit, przeprojektowano przednią szybę, zainstalowano tylną wieżę Bristol BX wyposażoną w dwa karabiny maszynowe Browning, a silniki zmieniono na Mercury XVI, aby uzyskać lepsze osiągi na niskich wysokościach. Podczas gdy prototypy były w budowie, arkusz programu został zmodyfikowany, aby umożliwić alternatywne użycie jako bombowiec na bardzo dużych wysokościach. Dlatego zdecydowano się na wymienny punkt przedni: na misje na dużych wysokościach został przeszklony w lewej części, aby pomieścić nawigatora bombowego i otrzymał dolną owiewkę, pozwalającą mu usiąść, ale także pomieścić brzanę Frazera  . -Nash. (do wewnątrz) z dwoma pistoletami Browning ciągnącymi do tyłu. Silniki stały się Mercury XV lub XXV o mocy 830 KM, co było niewystarczające dla urządzenia o masie całkowitej sięgającej 7700  kg .

Oznaczenie Blenheim V zastąpiło oznaczenie Bisley, zanim pierwszy Bristol 160 [AD657] wzbił się w powietrze w Filton na24 lutego 1941z przednim końcem wersji naziemnej, drugi prototyp [AD661] był wyposażony jako bombowiec wysokościowy. Wersja do niskich wysokości została szybko wycofana i 940 produkowanych samolotów Mercury 25 lub 30 zostało zbudowanych przez Rootes Securities Ltd w Blythe Bridge doCzerwiec 1943. Pierwsze egzemplarze zostały dostarczone do 18 Sqdn latem 1942 roku, a samolot wszedł do operacji w listopadzie w Afryce Północnej . Blenheim V będzie miał bardzo krótką karierę, która zakończy się pod koniec 1943 roku na Dalekim Wschodzie. Szereg zmodyfikowane w podwójnej polecenia bez grzbietowej wieżyczce na OTUS of Fighter Dowództwa , niektóre samoloty w ruchu w regionie Morza Śródziemnego została przeniesiona w 1942 roku do Turcji i innych oddał do Portugalii , który już miał kilka internowany Mk kroplówki. Następuje wymuszone lądowanie na jego terytorium.

Produkcja

Czynny

Pierwsza partia piętnastu samolotów zbudowanych w Tampere została dostarczona w 1941 roku, a produkcja trwała do 1944 roku. 45 Mk I zostało zbudowanych na licencji, ale Finlandia otrzymała również 12 Blenheim IV z nadwyżek RAF na krótko przed drugą wojną rosyjską. na licencji. Fińskie Blenheimy były używane głównie przez LLv 42, 44 i 46.1 st  wrzesień 1939 r bombowiec poleceń RAF dziesięć skwadrony Blenheim (sześciu na Mk IV) są pogrupowane w grupy nr 2, który jest w Wyton polecenie, ale cztery skwadrony Mk IV (nr 18, 53, 114 i 139 ), a dwa na Mk I (nr 53 i 55) są oddelegowane do Francji w Brytyjskich Siłach Ekspedycyjnych, a dwa w Fairey Battles of Advanced Air Striking Force (AASF). Ponieważ3 września 1939 rBlenheim IV nr 139 Sqdn przekroczył granicę Niemiec w celu rozpoznania. To pierwszy wypad wojenny RAF-u podczas II wojny światowej . Następnego dnia pięć samolotów nr 110 Sqdn wystartowało o godzinie 15:45 z Ipswich, aby zaatakować flotę niemiecką, zauważone w pobliżu Wilhelmshaven . Trzy urządzenia trafiły w kieszonkowy pancernik Admiral Scheer, a jedno zaginęło. Startując o 16:00 w tym samym celu, cztery Blenheimy z 107 Sqdn nie powróciły, a piąty odzyskał bazę bez znalezienia celu.W Maj 1940dwusilnikowy AASF próbował spowolnić niemieckie kolumny pancerne, ale straty były bardzo duże, a Blenheim był bardzo wrażliwy na myśliwce. Mimo to, po przegrupowaniu się w Wielkiej Brytanii , Blenheimowie kontynuowali misje na kanale La Manche i latali nad kontynentem w dzień, często bez eskorty. Nie liczymy ataków statków na Kanale La Manche , Morzu Północnym czy w Zatoce Biskajskiej oraz na4 lipca 1941odbywa się słynny nalot na Bremę . Bomber Command używał Blenheim do18 sierpnia 1942urządzenie jest zastępowane przez Douglas Boston lub de Havilland Mosquito .Kiedy Włochy poszły na wojnę Czerwiec 1940Dowództwo RAF na Bliskim Wschodzie obejmowało rozległe terytorium rozciągające się od Iraku po Afrykę Wschodnią, od Królestwa Egiptu (angielski Protektorat) i Obowiązkowej Palestyny do Protektoratu Adenu i miało dziewięć jednostek Blenheim: nr 30, 45, 55, 113 i 211 Sqdn w Egipcie , nr 84 sqdn w Iraku , nr 8, 11 i 39 sqdn w Adenie . Tylko nr 113 Sqdn był wyposażony w Mk IV, a numer 8 Sqdn był tylko częściowo wyposażony, nadal posiadając lot Vickers Vincent . Tego samego dnia 34, 60 i 62 Sqdn zostały znalezione w Indiach / Dalekim Wschodzie na Blenheim Mk I, a 27 Sqdn nie został ponownie wyposażony w Mk IF do listopada.W Maj 1941, Dowództwo Bliskiego Wschodu nadal miało jedenaście jednostek na Blenheim: nr 39 w Shandur, nr 45 (ponownie wyposażony w Mark IVF) i 55 (Mark IV) w Maaten Bagush, co pozostało z 11, 30 i 113 dywizjonów na Krecie lub na do Egiptu i Palestyny , 84 i 211 Squadron, odtworzone w Palestynie po ewakuacji Grecji , 203 Squadron (Mark IV), którego samoloty były rozproszone po całym obszarze, w Port Sudan w 14 Squadron, który stracił Wellesleyów, a następnie jego Gladiator pomiędzyWrzesień 1940 i Marzec 1941, zastąpiony przez Blenheim IV, aw Aden nr 8 Squadron z mieszanym wyposażeniem Blenheim I i IV, a także lotem z Vincenta . WCzerwiec 1941został utworzony w Wadi Gazouza w anglo-egipskim Sudanie , OTU nr 72 z mieszanym wyposażeniem Mk I i Mk IV w celu zapewnienia szkolenia Australijczyków, którzy przybyli, aby wzmocnić RAF na Morzu Śródziemnym .Kiedy Cesarstwo Japonii rozpoczęło działania wojenne wGrudzień 1941, No 84 i 211 Sqdn (Mk IV) zostały przeniesione na Daleki Wschód w okresie Styczeń 1942. Poprzedziło je kilka dni, kiedy to nr 113 sqdn z 16 Mk IV operował w Birmie . W lutym dołączył do nich No 45 sqdn. WMarzec 1942Walka o obronę Singapuru , Sumatry , Jawy i Brytyjskiej Birmy zdziesiątkowała numery 27, 34 i 60 sqdn (Mark I i Brewster F2A Buffalo ), 62 sqdn (Mark I i Lockheed Hudson , No 84 i 211 Sqdn. Przeniesione do Kolombo W ciągu miesiąca 11 Dywizjon (ponownie wyposażony w Mark IV) również przeżywał trudne chwile.W 42 kwietniaDowództwo Bliskiego Wschodu nadal miało na pustyni na zachodzie 203, 55 Dywizjon i 14 Dywizjon, z których Mark IV był rozproszony w małych oddziałach. Bardzo trudno jest dokładnie odtworzyć ruchy tych jednostek w tym bardzo gorączkowym okresie. Archiwa są niekompletne, a oficjalne dokumenty nie zawsze są wiarygodne.Uruchomiony latem 1942 roku Blenheim V wyposażył No 13, 18, 114, 244, 454 i 614 Sqdn na frontach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu , ale straty, które były nadmierne, szybko zastąpił Martin Baltimore. lub Lockheed Ventura . W Malezji Brytyjskiej 11, 42, 113 i 211 Sqdn były więc ostatnimi jednostkami liniowymi, które latały na Blenheim, a ostatni Mk V został wycofany pod koniec 1943 roku.

W muzeach

Uwagi i odniesienia

Bibliografia

Linki zewnętrzne