Królestwo Egiptu
Królestwo Egiptu(ar) المملكة المصرية / Al-Mamlakat al-Miṣriyya
|
Flaga |
.svg) Herb |
| Status | Monarchia konstytucyjna |
|---|---|
| Stolica | Kair |
| Języki) | Arab |
| Religia | islam |
| Gotówka | Księga egipska |
| 11 listopada 1922 | Niezależność uznana przez Wielką Brytanię |
|---|---|
| 23 lipca 1952 r | rewolucja egipska |
| 18 czerwca 1953 | Proklamacja republiki |
| 1922 - 1936 | Fouad I st |
|---|---|
| 1936 - 1952 | Faruk |
| 1952 - 1953 | Fouad II |
Poprzednie podmioty:
.svg){kind=small}
Następujące podmioty:
.svg){kind=small}
Królestwo Egiptu ( arabski : المملكة المصرية ) jest reżim polityczny obowiązującego w Egipcie od 1922 do 1953 roku . Królestwo powstało w 1922 roku, kiedy rząd brytyjski uznał niepodległość Egiptu. Sułtan Fuad I po raz pierwszy został pierwszym królem nowego państwa. Farouk zastąpił swojego ojca w 1936 roku.
Egipt był okupowany i kontrolowany przez Wielką Brytanię od 1882 roku , kiedy to jej siły interweniowały, by wesprzeć reżim Khedive przeciwko nacjonalistycznej rewolucji Ahmeda Urabiego . Chociaż nominalnie część Imperium Osmańskiego , brytyjska okupacja wojskowa Egiptu trwała do II wojny światowej . W 1914 roku , po wypowiedzeniu wojny Imperium Osmańskiemu, Wielka Brytania przekształciła Egipt w protektorat i zdeponowała chedyw. Ten ostatni zostaje zastąpiony przez innego członka rodziny, Husseina Kamela , który przyjmuje tytuł sułtana Egiptu.
Monarchia została ustanowiona i uznana przez Brytyjczyków w 1922 roku w osobie Fuada I st . . Walczą z partią Wafd , organizacją nacjonalistyczną, która zdecydowanie sprzeciwia się wpływom brytyjskim i ich uciskowi na Kanale Sueskim . W tym okresie pojawiły się inne siły polityczne, w tym Partia Komunistyczna (1925) i Bractwo Muzułmańskie (1928), które ostatecznie stały się potężną siłą polityczną i religijną.
Król Fuad I zmarł po raz pierwszy w 1936 roku, a Faruk odziedziczył tron w wieku szesnastu lat. Zaniepokojony niedawną inwazją Włoch na Etiopię zgadza się podpisać traktat anglo-egipski, który przewiduje wycofanie wojsk brytyjskich z Egiptu, z wyjątkiem obszaru Kanału Sueskiego, którego ewakuację ustalono w 1949 roku.
Królestwo jest nękane przez korupcję, a klęska w wojnie arabsko-izraelskiej skutkuje rewolucją w Egipcie w 1952 roku kierowaną przez grupę oficerów z Ruchu Wolnych Oficerów . Faruk abdykuje na rzecz swego małego syna Fouada II . Jednak w 1953 roku oficjalnie zniesiono monarchię i proklamowano Republikę Egiptu .
Fabuła
chediwat
Dynastia Mehemet Ali i jego potomkowie używany tytuł kedyw . Tytuł ten został oficjalnie uznany przez sułtana Abdul-Aziza, który nadał go Ismailowi Paszy i jego następcom. W przeciwieństwie do swojego dziadka, Mehemeta Alego, który prowadził agresywną politykę wobec Porty , Ismail stosuje bardziej dyplomatyczne środki poprzez mieszankę pochlebstw i korupcji, zapewniając oficjalne uznanie osmańskiej quasi-niepodległości od Egiptu. Trzy lata później Wielka Brytania najechała i oficjalnie zajęła kraj, aby wesprzeć Khedive Tawfiq przeciwko nacjonalistycznej rewolcie Ahmeda Urabiego . Khedive nadal rządzi Egiptem i Sudanem. W rzeczywistości prawdziwą władzę sprawuje brytyjska Wysoka Komisja .
W Wielkiej Brytanii są przeciwni unii Egipcie i Sudanie i nakładają anglo-egipskie kondominium stanu , terytorium pod wspólnym panowaniem brytyjskim i egipskiej. Status ten był nieustannie kwestionowany przez Egipcjan, zarówno ze strony rządu, jak i opinii publicznej, którzy zawsze opowiadali się za jednością Doliny Nilu . Twierdzenie to pozostanie przedmiotem kontrowersji między Egiptem a Wielką Brytanią aż do uzyskania niepodległości przez Sudan w 1956 roku.
Sułtanat
W 1914 r. Khedive Abbas II przyjął pozycję korzystną dla Imperium Osmańskiego i Imperiów Centralnych w I wojnie światowej . Został szybko obalony przez Brytyjczyków na rzecz swojego wuja Husajna Kamala, który przyjął tytuł sułtana Egiptu pod protektoratem brytyjskim .
Po I wojnie światowej
Delegacja egipska znana jako Wafd prosi o udział w paryskiej konferencji pokojowej w 1919 r. , aby domagać się niepodległości ich kraju. Jej przywódca polityczny, Saad Zaghloul , awansował później na stanowisko premiera. Delegacja zostaje aresztowana i deportowana na Maltę . W odpowiedzi w marcu w Egipcie odbywają się masowe protesty iKwiecień 1919które zwracają się ku rewolucji. Uczestniczą w nim studenci, urzędnicy, kupcy, chłopi, robotnicy, księża, chrześcijanie i muzułmanie. Represje brytyjskie powodują śmierć ośmiuset osób.
w Listopad 1919komisja Milnera udaje się do Egiptu, aby spróbować rozwiązać tę sytuację. W 1920 roku lord Milner przedstawił swój raport lordowi Curzonowi , ministrowi spraw zagranicznych, zalecając zastąpienie protektoratu traktatem sojuszniczym. Lord Curzon zgadza się przyjąć misję egipską prowadzoną przez Zaghloula i Adly Pasha w celu omówienia tych propozycji. Misja przybywa do Londynu wCzerwiec 1920 a umowa zostaje zawarta w sierpień 1920. wLuty 1921, brytyjski parlament zatwierdza porozumienie, a Egipt zostaje zaproszony do wysłania kolejnej misji do Londynu z pełnymi uprawnieniami do zawarcia ostatecznego traktatu. Adly Pasha prowadzi tę misję, która przybywaCzerwiec 1921.
Jednak delegaci na konferencję cesarską w 1921 r., gromadzącą przedstawicieli Imperium Brytyjskiego, podkreślali znaczenie utrzymania kontroli wojskowej nad obszarem Kanału Sueskiego . Lord Curzon nie udaje się przekonać kolegów z gabinetu, by zgodzili się na odszkodowanie, które Adly Pasza byłby w stanie zaakceptować. Misja zakończyła się zatem niepowodzeniem.
ten grudzień 1921władze brytyjskie wprowadzają stan wojenny i ponownie deportują Zaghloula. Ta inicjatywa prowadzi do kolejnych demonstracji przemocy w Egipcie. W obliczu wzrostu nacjonalizmu i za sugestią Wysokiego Komisarza Lorda Allenby'ego Wielka Brytania ostatecznie uznała niepodległość Egiptu w 1922 roku. Zniesiono protektorat, a sułtanat przekształcono w Królestwo Egiptu. Fouad Po raz pierwszy wszedłem na tron i mianowałem Sarwata Paszy premierem.
Jednak wpływy brytyjskie nadal dominowały w życiu politycznym w Egipcie i promowały reformy fiskalne, administracyjne i rządowe. Wielka Brytania zachowuje kontrolę nad kanałem Sudanu i zapewnia zewnętrzną ochronę Egiptowi.
Okres postprotektoratu (1922 - 1936)
ten 19 kwietnia 1923Egipt przyjmuje nową konstytucję sporządzoną przez partię Wafd . Zgodnie z tą konstytucją król jest najwyższym przywódcą kraju. Musi być wspomagany przez ministrów w zadaniach rządu. Władzę ustawodawczą sprawuje parlament.
Reprezentujący partię Wafd, Saad Zaghloul został wybrany na premiera w powszechnych wyborach w 1924 roku. Domagał się uznania przez Wielką Brytanię suwerenności Egiptu nad Sudanem i unii doliny Nilu . ten19 listopada 1924, generalny gubernator Sudanu, Sir Lee Stack , zostaje zamordowany w Kairze , aw Sudanie wybuchają pro-egipskie zamieszki. Brytyjczycy domagają się przeprosin od Egiptu i wycofania swoich wojsk z Sudanu. Zaghloul, który zgadza się na pierwszą prośbę, ale nie na drugą, jest zmuszony zrezygnować24 listopada 1924.
Po tej rezygnacji następuje długi okres niestabilności. W 1928 r . sejm został rozwiązany, a część konstytucji przestała być przestrzegana. W tym samym roku Hassan el-Banna założył stowarzyszenie Bractwa Muzułmańskiego przeciwko partii Wafd i wpływom Zachodu. W następnym roku Ahmad Husayn założył partię faszystowską Misr al-Fatat (w) . ten4 października 1929, rezygnuje premier Mohammad Mahmoud Pasza . Przez następne dwa miesiące sir Percy Loraine pełnił funkcję generalnego gubernatora Egiptu, dopóki kraj nie mógł wybrać nowego premiera. W 1931 partia Wafd zbojkotowała wybory, rząd kraju przeszedł w ręce partii Al-Sha'ab ( partia ludowa ). Od 1933 do 1936 roku , Fouad I najpierw kieruje sobie kraj. W tym okresie, dzięki powrotom na stanowiska byłych szefów rządów, takich jak Sarwat Pasza , Adli Pasza czy Mahmûd Khalîl Pasza, którzy sprawowali dodatkowe mandaty, Egipt może stworzyć dobre fundamenty, które wkrótce pozwolą mu odzyskać całkowitą niepodległość.
Fouad , na którym umarłem po raz pierwszy28 kwietnia 1936. Jego następcą jest król Faruk , jego szesnastoletni syn. Dopóki29 lipca 1937wspomaga go Rada Regencyjna, której przewodniczy książę Mohamed Ali Tewfik .
Konstytucja została przywrócona w 1936 roku . Partia Wafd powraca do władzy dzięki powszechnym wyborom. Moustafa el-Nahhas (en) , towarzysz Saada Zaghloula, który przebywał z nim na wygnaniu na Seszelach , były premier w 1928 i 1930 , zostaje premierem po raz trzeci. ten26 sierpnia 1936, oba rządy podpisują traktat anglo-egipski z 1936 r. , który oznacza wycofanie się armii brytyjskiej z całego Egiptu, z wyjątkiem regionu Kanału Sueskiego .
Podczas II wojny światowej wojska brytyjskie wykorzystywały Egipt jako bazę dla operacji alianckich w regionie, a następnie wycofały się z regionu Kanału Sueskiego w 1947 r., ale po wojnie nastroje antybrytyjskie nadal rosły. 22 i23 lipca 1952 rRuch Wolnych Oficerów, kierowany przez Mohammeda Naguiba i Gamala Abdel Nassera, obala króla Faruka, którego armię oskarża się o słabe wyniki Egiptu w wojnie z Izraelem w 1948 r., rozpoczynając w ten sposób egipską rewolucję w 1952 r. Popularne oczekiwania dotyczące natychmiastowych reform prowadzą do zamieszek robotniczych autorstwa Kafra Dawara12 sierpnia 1952, co skutkuje dwoma wyrokami śmierci. Po krótkim doświadczeniu z rządami cywilnymi wolni oficerowie unieważnili konstytucję z 1923 r. i ogłosili Egipt republiką18 czerwca 1953. Nasser, który stał się charyzmatycznym przywódcą nie tylko Egiptu, ale także świata arabskiego, promuje się i wdraża „arabski socjalizm”.
Rozpuszczenie
Panowanie Faruka charakteryzowało rosnące nacjonalistyczne niezadowolenie z brytyjskiej okupacji, korupcji i królewskiej niekompetencji oraz katastrofalnej wojny arabsko-izraelskiej . Wszystkie te czynniki przyczyniły się do osłabienia terminalu Faruk i utorowały drogę rewolucji 1952 roku Faruk I po raz pierwszy został zmuszony do abdykacji na rzecz swojego młodego syna Ahmeda Fouada , który został Fouad II , podczas gdy administracja kraju przeszła w ręce Ruchu Wolnych Oficerów pod rządami . Mohammed Naguib i Gamal Abdel Nasser . Król-dziecko panuje niecały rok, a18 czerwca 1953, rewolucjoniści znoszą monarchię i ogłaszają Egipt republiką, kończąc półtora wieku dominacji dynastii Mehemeta Alego .