Antoine de Rivarol

Antoine de Rivarol Obraz w Infoboksie. Portret Antoine de Rivarol autorstwa Melchiora Wyrscha. Biografia
Narodziny 26 czerwca 1753
Bagnols-sur-Cèze
Śmierć 11 kwietnia 1801 r.(w wieku 47 lat)
Berlin
Pseudonimy Salomon, Aktywny Obywatel, Autor słownika Petit, Hrabia de Barruel, Salomon
Narodowość Francuski
Zajęcia Pisarz , dziennikarz , aforysta , poeta , tłumacz , moralista , broszura
Małżonka Louisa Henrietta de Rivarol ( d )
Inne informacje
Członkiem Królewska Pruska Akademia Nauk
Gatunki artystyczne Esej , broszura
Podstawowe prace
Uniwersalność języka francuskiego

Antoine Rivaroli , znany jako Rivarol lub po prostu Rivarol , urodzony26 czerwca 1753w Bagnols-sur-Cèze i zmarł dnia11 kwietnia 1801 rw Berlinie , to pisarz , publicysta , eseista i pamflecista uczniem Woltera . Wiadomo, że bronił pozycji monarchistycznych podczas rewolucji francuskiej.

Biografia

Początki

Antoine Rivarol miał skromne pochodzenie. Jego ojciec prowadził karczmę w Bagnols-sur-Cèze, pod sztandarem Trzech Gołębi, zanim został urzędnikiem rolnym . Studiował w seminarium Sainte-Garde w Awinionie , nosił kołnierzyk dzięki życzliwości Bonaventure Bauyn , biskupa Uzès , i przez pewien czas był guwernerem w Lyonie . Ale nie minęło wiele czasu, zanim zrezygnował ze statusu kościelnego, dla którego jego rodzina zamierzała wybrać karierę listowną.

Nazywał się „Hrabia Antoine de Rivarol” i twierdził, że należy do rodziny włoskiej szlachty. Niektórzy mówią, że jego prawdziwe imię brzmiało „Riverot”. W rzeczywistości pochodził z rodziny Piemontu, a jego dziadek nosił imię „Rivaroli”, które jego ojciec nazwał „Rivarol”, kiedy osiadł we Francji. Użył kilku innych pseudonimów: „autor Petit Dictionnaire”, „hrabia de Barruel”, „aktywny obywatel ci-devant rien”, „chevalier de Kermol”, „RVRL” i „Salomon”.

Kariera

W 1776 wyjechał do Paryża i uszlachetnił się nazywając siebie Kawalerem de Parcieux - jego babka ze strony matki była istotnie spokrewniona z matematykiem Antoine'em Deparcieux , którego cząstkę również uzurpowano - ówczesnym hrabią de Rivarol. Został wprowadzony do Voltaire'a i współpracował z Mercure de France . Bywał w salonach, gdzie jego błyskotliwy i polemiczny duch czynił cuda, i bardzo wcześnie przyciągał go wielu zajadłych wrogów, z których nie najmniejszym był książę Choiseul . Nadal mieszkał z żoną pochodzenia angielskiego, Louise Mather-Flint. Bardzo blisko Grimod de La Reynière , miałby, według anonimowej broszury z tamtych czasów, podzielać, podobnie jak Kawaler de Champcenetz , upodobanie do mężczyzn, idąc nocami szukać ich w allée d'Argenson przy Palais-Royal . Uniwersalny satyr nazywa go „przedwcześnie rozwiniętym przyjacielem antytezy i przebrań” i że „oskarżano go o zbyt dobre instruowanie swoich uczniów”. Imbert de Boudeaux twierdzi nawet w swoim Zbiorze tajnych listów (1783), że prostytuował się w ogrodzie Palais-Royal, kiedy zaczynał w Paryżu. Delille tymczasem został okrutnie pomszczonymi recenzjami Rivarola, przyznanymi przez Akademię Francuską , której był  zaniżoną M me Lespanier, która „leczyła” żonę Rivarola; miało to sugerować, że nie można wyraźniej powiedzieć, do jakiego momentu ten zaniedbał żonę. Według Arsène Houssaye w 1876 r. zaniedbał żonę, aby zamieszkać najpierw z pewną Manette, a następnie ze szlachetną damą, księżniczką Olgorouską.

Sainte-Beuve pisze o nim w swoich Causeries duundi du27 października 1851 :

„Sympatyczna twarz, elegancka postawa, pewna siebie postawa głowy, wsparta niezwykłą swobodą mowy, niezwykłą oryginalnością i cierpką uprzejmością, przysporzyły mu przychylność salonów […] Rivarol wydawał się prowadzić niż frywolne życie i był w zasadzie poważny i sumienny. Za dnia angażował się w życie społeczne, aw nocy pracował. Łatwość wypowiedzi i improwizacja nie przeszkodziły mu w samotnym kopaniu myśli. Studiował języki, zastanawiał się nad zasadami i instrumentami naszej wiedzy, dążył do chwały stylu. Kiedy wskazał swoje miejsce wśród ówczesnych pisarzy, spojrzał na pierwsze rzędy. Miał ambicję pod osłoną lenistwa. "

Tak naprawdę nie jest to opinia Mademoiselle Mars, która w swoich Pamiętnikach podaje następującą anegdotę ( t.  1-2 ):

„  Beaumarchais powiedział wieczorem premierze Wesela Figara , 27 kwietnia 1784 roku, do tej samej Rivarol: - Szkoda mi trochę, moja droga! Tak dużo biegałem dziś rano do ministrów, na policję, że mam połamane uda!
- Co, już! odpowiedział Rivarol, nadal wredny. Najwyraźniej miał na myśli tortury koła, jakie zadano przestępcom, którym połamano kończyny. "

Chateaubriand w swoich Memoirs from Beyond the Grave opisuje swój jedyny wywiad z Rivarolem w Brukseli, podczas emigracji:

„Zaproszono mnie na obiad z moim bratem do barona de Breteuila; Spotkałem tam baronnę de Montmorency, wtedy młodą i piękną, a która w tej chwili umiera; biskupi męczennicy, noszący sutanny mory i złote krzyże; młodzi sędziowie przekształcili się w węgierskich pułkowników i Rivarola, którego widziałem tylko raz w życiu. Nie został nazwany; Uderzył mnie język człowieka, który mówił sam i dał się usłyszeć z pewną słusznością jak wyrocznia. Dowcip Rivarola był szkodliwy dla jego talentu, jego słów dla jego pióra. O rewolucjach mówił: „Pierwszy cios uderza Boga, drugi tylko w niewidzialną kulkę”. Przybrałem habit podporucznika drobnej piechoty; Musiałem wyjść po obiedzie, a mój plecak był za drzwiami. Byłem jeszcze opalony amerykańskim słońcem i morskim powietrzem; Miałam płaskie, czarne włosy. Moja twarz i moje milczenie niepokoiły Rivarola; Baron de Breteuil, widząc jego niespokojną ciekawość, usatysfakcjonował go: „Skąd pochodzi twój brat rycerz?” Powiedział do mojego brata. Odpowiedziałem: „Z Niagary. Rivarol wykrzyknął: „Zaćma! Jestem cichy. Zaryzykował początek pytania: „Monsieur jedzie…?” – Gdzie walczymy – przerwałem. Wstaliśmy od stołu. "

Śmierć

Mając nadzieję na powrót do Francji pod zarządem dyrektoriatu , był bliski zrobienia tego po zamachu stanu 18 Brumaire , ale zachorował i zmarł na wygnaniu w Berlinie .11 kwietnia 1801 r, w wieku 47 lat. Przygotowywał wielkie dzieło zatytułowane: Théorie du corps politique , z którego pozostał tylko plan i kilka myśli rozproszonych w dziele Pensées inédites Rivarola . Został pochowany na cmentarzu Dorotheenstadt , gdzie zapomniano o miejscu jego grobu.

Pracuje

Jego pierwsze dzieło, List prezesa *** do pana le comte de *** (1782), skierowane było przeciwko właśnie opublikowanemu wierszowi Les Jardins de l' abbé Delille . Wyróżniał się w koncercie uwielbienia, który gościł ten wiersz, a autor zrobił sobie przy tej okazji wrogów.

3 czerwca 1784 rzdobył ex-aequo z Johannem Christophem Schwabem nagrodę Berlińskiej Akademii Nauk za Dyskurs o uniwersalności języka francuskiego  ; to zwycięstwo przyniosło mu wielką sławę. Fryderyk II Pruski uczynił autora członkiem stowarzyszonym Akademii. Rivarol nalegał na główną cechę francuskiego , klarowność, i przypisywał mu cechy, które wtedy wydawały się należeć do francuskiego ducha: „Wolny od wszelkich protokołów, które nikczemność wymyśla dla próżności i władzy, jest bardziej do tego stworzony. więź mężczyzn i urok w każdym wieku, a ponieważ trzeba powiedzieć, ze wszystkich języków jest jedyną, która ma uczciwość przywiązaną do swojego geniuszu. Bezpieczny, towarzyski, rozsądny, to już nie jest język francuski, to język ludzki. "

W następnym roku, Rivarol opublikował tłumaczenie z Dantego L'Enfer , rozpoczął pięć lat wcześniej. Smak tamtych czasów nie był gotowy na zaakceptowanie dokładnego tłumaczenia tego arcydzieła ze średniowiecza . Więc to bardziej adaptacja.

W 1788 roku opublikował we współpracy z Champcenetz, w Comédie-Française, w Małej Almanachu naszych wielkich ludzi , satyr w postaci pochwały modnych pisarzy. Ta książka ponownie wzbudziła wiele wrogości między dwoma autorami.

Marie-Joseph Chénier , który był tam maltretowany, odpowiedział zjadliwą satyrą, za którą Rivarol zemścił się podczas rewolucji francuskiej, nazywając go „bratem Abla Chéniera” (wtedy łatwo sugerowano, że Marie-Joseph, wybitna postać rewolucja francuska , pomogła wysłać brata André do gilotyny ). Argumentował także z Pierre-Augustinem Caronem de Beaumarchais, a następnie z Félicité de Genlis .

W 1788 r. opublikował dwa Listy do M. Neckera , w których odpowiedział na swoje prace na temat znaczenia poglądów religijnych i moralności . Tam wyznawał wysoki epikureizm , popierający możliwość moralności niezależnej od wszelkiej religii.

Podczas Rewolucji Francuskiej Rivarol zaczął w 1789 roku bronić monarchii. Był jednym z głównych redaktorów „ Journal politique et national de l' Abbé de Castres” . Zbiór jego artykułów ukazał się później pod tytułem Pamiętniki . Współpracował też z Jeanem-Gabrielem Peltierem, Champcenetzem i podchorążym Mirabeau w dotowanych z listy cywilnej Dziejach Apostolskich i z gryzącą ironią atakował zasady i ludzi rewolucji francuskiej, usprawiedliwiając w pewnym stopniu entuzjazm Edmunda Burke'a. który nazwał go „ Tacytem Rewolucji” .

W 1791 doradził Ludwikowi XVI , by walczył z rewolucjonistami, aby stanął na czele rewolucji, polegając na burżuazji lojalnej wobec monarchii i reformując monarchię na wzór angielski. Aby to zrobić, trzeba było zacząć od „utraty” księcia Orleanu . Król odrzucił propozycję po jej przeanalizowaniu z powodu braku zespołu, który wiedziałby, jak ją zastosować, powiedział.

10 czerwca 1792 rAntoine de Rivarol wyemigrował, przejeżdżając przez Brukselę , Amsterdam , Hagę , Londyn , Hamburg i Berlin . Z Brukseli opublikował List do księcia Brunszwiku oraz List do szlachty francuskiej oraz życia politycznego i prywatnego generała La Fayette, któremu nadał przydomek „Generał Morphée” , przypominając swój sen z 6 października 1789 roku .

W Hamburgu, w 1797 r. opublikował Rozprawę wstępną o szkicu słownika języka francuskiego. W Berlinie reprezentował przyszłego króla Ludwika XVIII .

On również opublikował dialog między M de Limon i mężczyzny smaku i Portret księcia Orleanu i M me  de Genlis w 1793 roku w 1797 roku obalił prace nad wpływem namiętności przez Madame de Staël .

Pracuje

Uznanie

Uwagi i referencje

  1. The Universal Satyr: prospekt poświęcony wszystkim mocarstwom Europy , Paryż, Rue de l'Échelle,1788, 35  pkt. , w -8 ° ( OCLC  561678237 , czytaj online ) , s .  4.
  2. Fortunée Briquet , Słownik historyczno-literacki i bibliograficzny Francuzek i cudzoziemek naturalizowanych we Francji , artykuł „Louise Mather Flint” .
  3. Strona vj Obwieszczenia o pracy Pensées inédites de Rivarol (1836)
  4. Dzieci Sodomy w Zgromadzeniu Narodowym , 1790.
  5. Guillaume Imbert de Boudeaux ( red. ) I Paule Adamy, Zbiór sekretnych listów: rok 1783 , t.  476, Genewa, Droz, kol.  „Francuskie teksty literackie”,1997, 394  s. , 18 cm ( ISBN  978-2-600-00196-0 , ISSN  0257-4063 , OCLC  805729136 , prezentacja online ) , s.  96-7.
  6. Arsene Houssaye , galerii XVIII th  century: rewolucja , Paryż, Edward Dentu ,1876, 356  s. , 4 pl ( czytaj online ) , s.  386.
  7. Księga 9, rozdział 8.
  8. Strona IX Obwieszczenia o pracy Pensées inédites de Rivarol (1836).
  9. Ernst Jünger , Rivarol , 1956 (cytat w języku niemieckim z books.google.de ); artykuł w języku niemieckim w (de) "  Tödliche Pointen flirren durch die Pariser Salons  " , Wolf Lepenies, Die Welt , 4 sierpnia 12.
  10. Alain de Benoist , Ernst Jünger bio-bibliografia , redaktor Guy Trédaniel, 1997, s.  122 .

Bibliografia

Linki zewnętrzne