Narodziny |
1949 Paryż |
---|---|
Śmierć | 12 grudnia 1986 |
Pogrzeb | Kolumbarium Père-Lachaise |
Narodowość | Francuski |
Trening | Szkoła w Luwrze |
Czynność | Dziennikarz |
Pracował dla | Wydanie |
---|
Alain Pacadis , urodzony w 1949 roku w Paryżu i zmarł12 grudnia 1986w tym samym mieście jest dziennikarzem i autorem francuskim .
Alain Pacadis urodził się w samym środku wyżu demograficznego , dla greckiego ojca, który wyemigrował do Francji w 1927 r. , Oraz dla francuskiej matki wyznania mojżeszowego, która w cudowny sposób przeżyła łapanki. Rodzina mieszka przy rue de Charonne 95 w Paryżu. Będzie to jego adres przez całe życie.
Jej ojciec zmarł w 1966 roku , wyczerpany wieloletnimi wysiłkami. Alain, jedyny syn, zostaje sam z matką, która chroni go aż do uduszenia. Jest samotnym, poważnym dzieckiem o niewdzięcznej budowie ciała, pasjonatem uniformologii i historycznych bitew. Po maturze jako student uczęszczał do szkoły w Luwrze oraz do Instytutu Sztuki i Archeologii .
W maju 68 roku odkrył pewną wolność, zaprzyjaźniając się z innymi studentami. Plik6 marca 1970jego matka popełnia samobójstwo. W kilku słowach, które go zostawia, wyjaśnia, że kładzie kres swojemu życiu, aby jej syn wreszcie był wolny. To zniknięcie będzie prześladować Alaina Pacadisa przez całe życie. Załamany, pogrąża się w fizycznej nieostrożności i patologicznym lęku przed samotnością, która nigdy go nie opuści.
Odtworzył rodzinę z kilkoma przyjaciółmi, z którymi pojechał na Kretę , a następnie, jak wielu młodych ludzi w tym czasie, wyruszył na Goa . W Turcji , a następnie w Afganistanie odkrył narkotyki i spędził dni na paleniu kifów . Wreszcie, bez pieniędzy, zatrzymuje się w Kabulu i wraca do Paryża.
Na początku lat 70. Pacadis porzucił studia i podążał tylko za interesującymi go kursami, takimi jak Olivier Revault d'Allonnes czy Bernard Teissedre . Ponadto bywa w takich organizacjach jak Vive la Revolution czy Homoseksualny Front Akcji Rewolucyjnej (FHAR), a zwłaszcza w Gazolines , z Maud Molyneux , Marie-France lub Paquitą Paquin (jedyna kobieta cispłciowa), a zwłaszcza Dinah, młoda trans kobieta, z którą przeżyje kilka burzliwych lat miłości.
Pacadis zakochał się w Andym Warholu , Velvet Underground i Nico, którego poznał w 1970 roku. Często brudny, brał coraz więcej narkotyków, bywał jako dyletant w Visual Arts UER w Paryżu I, gdzie doskonalił jego undergroundową kulturę . Dla niego ruch hipisowski wygasł i teraz jest zafascynowany nowojorskim podziemiem .
Rok 1973 był ważny dla Pacadisa: najpierw podpisał swój pierwszy artykuł w nowej i efemerycznej gazecie Le Saltimbanque , dysydenckiej pochodnej Actuel ; potem spotyka tego, który zostanie zarówno jego mistrzem, jak i najlepszym przyjacielem, Yves Adrien , który pisał wówczas w magazynie Rock & Folk . Wraz z Markiem Zermatim , pracownikiem Open Market , Pacadis i Adrien będą jednymi z pierwszych, którzy opowiadają o narodzinach ruchu, który jeszcze nie nazywa się punkiem . Na razie są echem całej sceny rockowej wciąż nieznanej we Francji: Davida Bowie (album Aladdin Sane ), Stooges (album Raw Power ), New York Dolls czy Lou Reed (album Berlin ).
Pacadis, który podpisuje teraz podpis „Alain Pacadis, podziemny reporter”, z trudem umieścił swoje artykuły, pomimo niewielkiej rozgłosu, jaki zdobył w paryskim podziemiu. Obecna karykatura nawet przez przydomek „Alain Picradis”, ale Jean-François Bizot uparcie odmawia publikacji swoich tekstów. Następnie decyduje się wyjechać do Stambułu .
Po powrocie, paradoksalnie, to do gazety finansowanej przez ratusz Paryżu i zorientowanej UDR , Le Pluriel , że zamierza współpracować, ustanowienie „metra w Paryżu” kolumny. Ale dopiero w czerwcu 1975 roku , kiedy zadebiutował w Wyzwoleniu, naprawdę wkroczył w skórę swojej postaci jako eleganckiego felietonisty .
Bardzo szybko jego cotygodniowy felieton (zatytułowany „White Flash” z listopad 1975) wzbudza silne reakcje, zarówno wśród czytelników, jak i wśród niektórych współpracowników Libé , na czele z Serge'em July , którzy kwestionują jego zasadność. Odżywiony książkami Williama S. Burroughsa Pacadis pisze o rocku, kinie, narkotykach, seksualności, a jego artykuły nie pozostawiają cię obojętnym.
Rok 1976 to początek ruchu punkowego. Pacadis odkrył amerykańską awangardę muzyczną ( Patti Smith , Suicide , Television , the Ramones ) oraz brytyjski punk Sex Pistols na czele. We Francji poznał Elodie Lauten , wówczas Stinky Toys, której poświęcił całą kolumnę na ich pierwszy koncert.
Rusza nowy magazyn, Fasada , wzorowany na Wywiadu Andy'ego Warhola. Alain Pacadis współpracuje przy nim od drugiego numeru. Jednym z jego pierwszych artykułów jest wywiad z Serge'em Gainsbourgiem , wywiad, który bardziej przypomina rozmowę, w której każdy zadaje inne pytania. Spotkanie to będzie początkiem przyjaźni, która łączy obu mężczyzn z pewną brzydotą i upodobaniem do przesady.
W Październik 1976, Wyzwolenie poświęca podwójną stronę do ruchu punkowego, w formie książki alfabetu. Litera A jest dedykowana Alainowi Pacadisowi, teraz istotna w tym temacie.
Z biegiem czasu Pacadis coraz bardziej oddaje się swoim artykułom, które przybierają formę prywatnego pamiętnika, nie wahając się opowiadać o swoim życiu nocnej marki między Bataclan i Les Bains Douches , między innymi „miejscami zatracenia”. Wchodzi na scenę, opowiada historię swojego życia, stając się jednym z pierwszych francuskich przedstawicieli dziennikarstwa gonzo , zainspirowanego początkową metodą Huntera S. Thompsona, polegającą na zdobywaniu zakładanej subiektywności w relacjonowaniu. Bierze coraz więcej leków, zaniedbuje zdrowie i higienę, na przemian okresy śledziony i musowania. Czasami Alain Pacadis zadowala się recyklingiem tych samych artykułów w różnych gazetach.
W 1978 roku Le Sagittaire wydała jego pierwszą książkę Un young man chic . Ta kompilacja tekstów i wyciągów z jego pamiętnika zaowocowała zaproszeniem do programu apostrofów „ Niektórzy ludzie dzisiaj” . Ruch punkowy się skończył, Pacadis miał problemy z pisaniem, a jego współpraca w Libé ustała na kilka miesięcy. Pojawienie się disco pogrąży go w tym, co stanie się jego głównym zajęciem do końca życia: nocnym klubem .
To jest 5 marca 1978że Emaer otwiera się w starym włoskim teatrze w Rue du Faubourg Montmartre w Paryżu nowy klub nocny, w Pałacu . Za kilka tygodni to miejsce stanie się nieodłącznym miejscem spotkań paryskich nocnych marków. Pacadis, który obecnie pisze tylko dla „Echo des savanes” lub „ Fasada” , jest częścią pstrokatej klienteli Pałacu i każdego wieczoru przychodzi, by przeciągnąć swoją chorobę do wczesnych godzin porannych. Gubi się w narkotykach, alkoholu i nudzie, kultywując wizerunek zaniedbanego i wiecznie załamanego dandysa.
W lipcu 1979 roku Pacadis rozpoczął nową serię kronik wyzwolenia : w każdy poniedziałek w sekcji Klubów nocnych z pewnym dystansem opowiada o swoich błądzących nocach, podsumowuje paryskie wieczory, rozmawia o tańcu, narkotykach lub seksie. Wciąż daleki od jednomyślności w gazecie i jej czytelnikach, mimo to staje się kluczową postacią w Libé . Zarówno podziemny reporter, jak i publicysta społeczny, od niechcenia maluje portret zmieniającego się społeczeństwa. W tym roku Pacadis miał trzydzieści lat.
Rozpoczyna się nowa dekada, zimniejsza, bardziej przemysłowa, dekada „nowo”, by użyć terminu ukutego przez Yves Adrien. W swoich kronikach Pacadis pisze o Kraftwerk , Joy Division i zawsze Iggy Pop , opowiada o swoich gorączkowych miłościach i zakopuje dyskotekę.
Czas był również bardziej kameralny: Fabrice Emaer otworzył Le Privilège , rodzaj prywatnego pokoju w samym Pałacu, w którym organizował wystawne i wyszukane wieczory. Pacadis, który jest oczywiście jednym z filarów, pisze również w swoim czasopiśmie zatytułowanym po prostu Palace .
Alain Pacadis gra rolę handlarza informatorów w Les Frères Pétard (autor: Hervé Palud , 1986 , z Gérardem Lanvinem i Jacquesem Villeretem ). Pojawia się on również w przygodach Eddie Turley przez Gérarda Courant , prezentowanych w tym 1987 w Cannes festiwalu filmowego .
Film dokumentalny poświęcony mu w 2003 roku, Alain Pacadis, un hero in , w reżyserii Grégory Hervelina i Vladimira Tybina. W szczególności dowiadujemy się, że okoliczności jego śmierci pozostają niejasne. Jego ówczesny towarzysz jest oskarżony o uduszenie go we wczesnych godzinach porannych, kiedy wracał do ich 9 m² na rue de Charonne , w rozpaczy, z innego wieczoru. Zaprzecza, że go zamordował, zapewniając, że działał na jego prośbę.
Alain Pacadis został poddany kremacji na cmentarzu Père-Lachaise, gdzie jego prochy spoczywają w domu pogrzebowym.