Alain Gerbault

Następnie będzie nadal bronił sprawy Polinezji i studiował jej geografię i historię. Ostatnie dziewięć lat swojego życia spędził na Oceanie Spokojnym , docierając na Markizy wgrudzień 1933, archipelag Tuamotu w 1934 r., Tahiti w 1935 r.

Jest przyjacielem królowej Marau, z którą regularnie rozmawia. Zafascynowany przeszłością tych wysp, nauczył się języków oceanicznych i przyszedł z pomocą tubylcom, buntując się przeciwko europejskiej kolonizacji, która uważała zniknięcie Polinezyjczyków za nieuniknione. Na każdym przystanku stara się ożywić lokalne tradycje, pieśni i tańce pogardzane przez Kościół, pastorów i administrację. Dąży do stworzenia sportowej emulacji i wprowadza piłkę nożną do walki z alkoholizmem . Prowadzi również ważne badania językoznawcze i etnologiczne . Gromadzi zeszyty legend i genealogii polinezyjskiej.

Żeglując od wyspy do wyspy, i zawsze wraca do swojego portu macierzystego w Bora-Bora , prowadził w tym czasie idealnego życia znacznie wyprzedza swoje czasy. Wwrzesień 1937na Bora-Borze poznaje Władysława Wagnera  (pl) , pierwszego polskiego żeglarza, który opłynął świat.

Wspomnienie, które pozostawia u wyspiarzy, według kilku świadectw jest zupełnie inne: oskarża się go o skąpstwo. Inni obwiniają go za homoseksualizm i ostry alkoholizm.

O obecności Alaina Gerbaulta w Polinezji wspomina Jean Reverzy w swojej powieści Le Passage (Prix Renaudot 1954).

Druga wojna Światowa

W wieku 45 lat odmawia „walki o cywilizację, której nie lubi” i jest zwolniony ze wszystkich zobowiązań wojskowych. Nie zgadza się na popieranie polityki, która skutkowałaby wysłaniem Polinezyjczyków na pola bitew w Europie.

Podczas rozejmu 22 czerwca 1940 r. przebywał w Papeete . Gubernator Jean Chastenet de Géry sprzeciwia się zawieszeniu broni. Ponieważ25 czerwcazatelegrafował do Bordeaux „Oceania, która oddała się Francji, chce pozostać ziemią francuską” . Latem 1940 roku na Tahiti powstały dwa komitety, w tym Komitet Francuzów z Oceanii . Alain Gerbault gorączkowo i niezdarnie stanął po stronie marszałka Pétaina w lipcu wsierpień 1940i dołączył do małej spontanicznej grupy, złożonej z weteranów Croix-de-Feu i sympatyków Action française . 10 sierpnia 1940The Komitet francuskim Oceanii publikuje manifest, w którym możemy znaleźć podpis Gerbault użytkownika. Znajdujemy tam zasady reżimu Vichy w sensie Rewolucji Narodowej . Ale Komitet Wolnej Francji jest znacznie ważniejszy i przejmuje władzę power2 września. Organizowane jest referendum. Ma to miejsce tylko na Tahiti i Moorea (2 września 1940); wynik jest zdecydowanie korzystny dla Wolnej Francji (5560 głosów przeciw 18). Zlot francuskich zakładów Oceanii do Wolnej Francji odbywa się w dniu4 września 1940. Po wstrząsach związanych ze zwolennikami Vichy, to zgromadzenie zostało ostatecznie ustanowione wraz z ustanowieniem doktora Émile de Curton jako gubernatora zlistopad 1940.

Dzień po plebiscycie Alain Gerbault przebywa w Raiatea w nadziei na zebranie ludności pod marszałkiem Pétainem. Deportowany do Uturoa wrócił na morze i odmówiono mu pozwolenia na zejście na ląd na Bora-Bora. Następnie myśli o dołączeniu do Nouméi .

Wędrowny

Zebranie zakładów francuskich w Oceanii , a następnie od Nowej Kaledonii do Wolnej Francji, zmusiło Alaina Gerbaulta do ucieczki do Indochin . Ta ostatnia wyprawa to desperacka wędrówka po całym Pacyfiku, aby uciec przed groźbami wojny. Początkowo zamierzał dołączyć do Rapy, by tam spędzić 7-8 miesięcy. Nie mógł zrealizować tego projektu i najpierw wyjechał na Samoa Amerykańskie, gdzie pozostał trzy miesiące, aż15 grudnia 1940. Z Pago Pago , ważnej amerykańskiej bazy, otrzymuje wiele wiadomości, ale co ciekawe, żadnych z Francji . Następnie wyjechał na 15 dni w Apia na Samoa Zachodnim pod mandatem Nowej Zelandii , a na początku 1941 r. dołączył do Tonga.21 lutegodo Luciena Daniaux z Nukuʻalofy list opowiadający o jego projektach, książkach, rozważaniach politycznych i strategicznych. Pozostaje w Tonga przez kilka miesięcy. On jest w Port Moresby na początkusierpień 1941, gdzie przebywa przez jakiś czas. Podejrzany na szczeblu władz, potajemnie opuścił kotwicowisko z pragnieniem dotarcia do Europy Kanałem Sueskim . W końcu dotknął wyspy Timor wwrzesień 1941w Dili , położonej w części Timoru Wschodniego, która jest portugalska i neutralna.

Jego celem było dotarcie do Madagaskaru . Jego łódź, uszkodzona na Morzu Arafura, została naprawiona. Trochę ożywiony, chce kontynuować swoją podróż. Trzy razy incydenty na morzu uniemożliwiają mu odejście i zmuszają do powrotu do Dili.
Po kilku nieudanych próbach dotarcia do morza, niewątpliwie z powodu przyszłej inwazji na Timor , wyczerpany fizycznie i psychicznie, ulega Dili na malarię i ogólny rozkład fizyczny.16 grudnia 1941, po południu, w szpitalu w Lahane, gdzie był leczony przez doktora José Anibala Coreia Telesa .

Gubernator Timoru Manuel de Abreu Ferreira de Carvalho  (pt) zaznaczy kilka miesięcy po śmierci Gerbaulta, że „Wszyscy traktowali go dobrze, zwłaszcza że był głodny i pozbawiony środków. Czasami jadał obiady z portugalskimi rodzinami, innym razem zabierał obiad na pokład” .

Został pochowany na cmentarzu Santa-Cruz w Dili, w czasach wielkiego zamieszania: portugalski rząd Antonio Salazara odmówił aliantom pozwolenia na rozmieszczenie się w Timorze Wschodnim , co groziło odsłonięciem ich frontów w obliczu japońskiego ataku. 17 grudnia 1941, dzień po śmierci Alaina Gerbaulta, kiedy Japończycy rozpoczęli atak na posiadłości Holandii, 400 holenderskich i australijskich żołnierzy wkroczyło na terytorium portugalskiej kolonii. 500 portugalskich żołnierzy nie stawiało oporu, a portugalski gubernator Manuel de Abreu Ferreira de Carvalho ogłosił się więźniem. To początek inwazji na Timor .

Spokojna po powrocie portugalska dziennikarka Ferreira da Costa odnajduje grób Alaina Gerbaulta. Po straceniu przez cieślę jego łodzi, Angoli , krzyża jego imienia, krzyż ten zostaje postawiony podczas prostej ceremonii w obecności wielu oficerów sił ekspedycyjnych.

Potomkowie

Ostateczny hołd

Po zakończeniu II wojny światowej , z inicjatywy Jean-Paula Alaux i Yacht Club de France , admirał Lemonnier wysłał z Sajgonu doradcę kolonialnego francuskiej marynarki Dumonta d'Urville, aby ten dokonał repatriacji szczątków.

We wrześniu 1947 jego prochy zostały przewiezione przez Aviso do Bora-Bora , gdzie od tego czasu spoczywa na nabrzeżu Vaitape.

Jego życzeniem było umrzeć na morzu.

Hołdy

• Przestrzeń Alaina Gerbaulta została zainaugurowana w 1993 roku w Laval z okazji setnej rocznicy jego urodzin.
• Przedszkole nosi jego imię w Créteil , kolegium nosi jego imię w Laval.
• Ulica w Craon , Dinard , Loriol-sur-Drôme , Le Mans , Nantes , Rennes , Saint-Avé , Saint-Berthevin , Saint-Malo , Vannes , Gorron , Andernos-les-Bains .

Publikacje

• Alain Gerbault , Alone Across the Atlantic , Paryż, Bernard Grasset ,1924, 222  pkt. ( przeczytaj online na Gallica ).
• Alain Gerbault ( pref.  Jean-Baptiste Charcot ), W pogoni za słońcem: dziennik pokładowy , Paryż, Bernard Grasset,1929, 205  pkt.
• Alain Gerbault , W drodze powrotnej: II dziennik pokładowy z Tahiti do Francji , Paryż, Bernard Grasset,1929, 220  pkt.
• Alain Gerbault , L'Évangile du soleil: wzdłuż skrzyżowań , Paryż, Éditions Fasquelle ,1932, 221  s.
• Alain Gerbault , Islands of Beauty , Paris, Editions Gallimard ,1941, 232  s.Przedruki 1996, 2012, Hoëbeke ( ISBN  978-2-84230-431-7 )
• Alain Gerbault ( pref.  Pierre Albarran ), Un paradis se meurt , Paris, Éditions Self,1949, 280  pkt.Wznowienia 1995, 2012, Hoëbeke ( ISBN  978-2-84230-430-0 )
• Alain Gerbault ( pref.  Ella Maillart ), Moja łódź, Alain Gerbault , Paryż, Amiot-Dumont ,1952, 192  pkt.
• Alain Gerbault , OZYU: ostatnia gazeta , Paryż, Bernard Grasset,1952, 269  s.

Filmy dokumentalne

• Alain Gerbault czyli odwaga ucieczki , wyreżyserowany w 2010 roku przez Philippe'a Abalana.

Zobacz również

Bibliografia

• Patrick O'Reilly , „  Alain Gerbault (1893-1941)  ”, Journal of Society of Oceanists , Paryż, Society of Oceanists , tom.  2,1946, s.  218-220 ( czytaj online , konsultacja 17 stycznia 2019 r. ).
• Jean-Paul Alaux , Alain Gerbault, legendarny żeglarz , Paris, Geographic, Maritime and Colonial Publishing Company,1947, 248  s..
• Claude Ache ( il.  André Bacon), Alain Gerbault , Monako, Les Flots Bleues, coll.  "Życia i symbol" ( N O  15)1957, 189  pkt..
• Max Ferré , Alain Gerbault: samotny nawigator , Paryż, Gedalge,1947, 152  s..
• Patrick O'Reilly , "  Alain Gerbault Zeszły Crossing of the Pacific  ", Journal de la Société des oceanistes , n o  17,1961, s.  48-52 ( czytaj online ). . 
• Émile de Curton , Tahiti 40: relacja z rajdu do Wolnej Francji francuskich zakładów w Oceanii , Paryż, Société des oceanistes , coll.  „Publikacje Towarzystwa Oceanistów”,1973, 176  pkt. ( ISBN  978-2-85430-055-0 , czytaj online ). 
• Pierre Albarran i Janine d'Almeida, Alain Gerbault, mon ami , Paris, Librairie Arthème Fayard ,1952, 319  s..
• Jean Chastenet de Géry , Ostatnie dni III RP na Tahiti 1938-1940: wspomnienia gubernatora , Paryż, Société des oceanistes , coll.  „Publikacje Towarzystwa Oceanistów”,1975, 460  pkt. ( ISBN  978-2-85430-063-5 , przeczytaj online ). 
• Éric Vibart , Alain Gerbault , Paryż, Éditions France-Empire , coll.  „Oceany”,1977, 342  s. .
• Badacze absolutu: Alain Gerbault, Alfred Jarry , Villiers de l'Isle Adam , Saint-Céneré , Éditions Pierre Téqui , coll.  "Bateau-lavoir: życie i odczytywanie w Mayenne" ( N O  0)Czerwiec 1986, 95  s..
• Éric Vibart , Alain Gerbault: życie i podróże zbuntowanego dandysa szalonych lat dwudziestych , Paris, Seghers , coll.  "Niesamowici podróżnicy",1989( ISBN  978-2-232-10198-4 ). 
• Suzanne Sens , Odkrycie Alaina Gerbaulta , Laval, Siloë ,1993( ISBN  978-2-908-92443-5 )
• Emmanuel Deschamps i Lucien Maillard ( pref.  Bertrand Poirot-Delpech ), Alain Gerbault, 1893-1941: odwaga do ucieczki , Moorea , Éditions le Motu, coll.  „Przeszłość teraźniejszość”,1993, 155  pkt. ( ISBN  978-2-950-39711-9 )
• GC Harper, Le Grand Voyage d'Alain Gerbault , Cambridge , Cambridge University Press ,2015( 1 st  ed. 1932) ( ISBN  978-1-107-48727-7 , czytać online ).

Powieści

• Luis Cardoso ( przetłumaczone  z portugalskiego przez Catherine Dumas), Requiem pour Alain Gerbault [„  Requiem para o navegador solitário  ”], Toulouse, Arkuiris,2014( 1 st  ed. 2007), 250  , str. ( ISBN  978-2-919090-02-0 , prezentacja online ).

Uwagi i referencje

Uwagi

1. Po porażce w Polytechnique .
2. Przyszła eskadra 461.
3. Jako porucznik w 3 -go  Pułku Lotniczego w czasie pierwszej wojny światowej .
4. Palma, gwiazda w vermeilu.
5. W szczególności w klubie tenisowym Dinard , jednym z pierwszych założonych przez Anglików i „importowanych” na ziemi francuskiej, w pobliżu obecnej rue Alain-Gerbault.
6. Ten ostatni poświęcił mu książkę: Gerbault, mon ami , wydaną przez Fayard.
7. Drugim Francuzem, po nim, który samotnie przepłynął Atlantyk, był Marin-Marie w 1933 r., inny mieszkaniec Mayenne.
8. Poznał Harry'ego Pidgeona  (w) .
9. Po śmierci Virginie Hériot .
10. „Pewnego dnia Alain Gerbault, boso, ubrany jak zwykle w pasiastą dzianinę i ciężkie marynarskie spodnie z płótna, rozmawiał ze swoim wielkim przyjacielem Marautaaroa wokół dania z surowej ryby, smacznego do rzeczy. Rozmawiali o Tahiti i jej przeszłości, przywołując głośny epizod, jakim była sprawa Protektoratu. Wyobrażali sobie królową przytłoczoną troskami, rozdartą ze wszystkich stron i jeszcze innymi: królewską rasę Wysp Podwietrznych, która wciąż lubi przestarzałe tradycje, wąski absolutyzm i całkowitą niezależność, ale wspieraną przez brytyjski prestiż. Pastorzy ożywieni dobrą wolą, ale zawodniczący u steru doczesnego zarządzania, dążący do ochrony swojej religii państwowej, marzący o angielskiej fladze wywieszonej na maszcie uwolnionym od francuskich barw. Wielcy wodzowie Tahiti, zwolennicy legalności i mistrzowie równowagi sił w monarchii konstytucyjnej; tych odważnych innowatorów, którzy mieli dość teokratycznego sekciarstwa, konsulów w obliczu Wielkiego Postu i intryg komandorów; ci ciepli zwolennicy wreszcie opiekuńczej Francji, symbolizowanej na tych odległych szerokościach geograficznych przez sympatyczną sylwetkę admirała z szerokimi faworytami » 
11. Jean Chastenet de Géry zostaje zastąpiony przez komisję rządu tymczasowego, w skład której wchodzą Édouard Ahnne i Georges Bambridge .
12. Tam czeka na duży lniany żagiel i pierwszy klif z Sydney .
13. W jego ostatnim liście do Luciena Daniaux nic nie może sugerować fizycznego lub psychicznego wyczerpania.
14. To ten sam dzień, kiedy Holendrzy i Australijczycy stawiają ultimatum Portugalczykom, domagając się militarnej okupacji ich kolonii.
15. O Seculo z Lizbony, 26 stycznia 1946.
16. Francuskie prawo nie pozwalało na zanurzenie człowieka, który nie zginął na morzu, dlatego zostanie wybrana jego ulubiona wyspa.

Bibliografia

1. "  Laval. Lime dorobiła się fortuny rodziny Gerbault  ” , na Ouest-France ,11 sierpnia 2014(dostęp 15 stycznia 2019 ) .
2. „Dzień Dziedzictwa: odkryj Obóz i La Loge…” (wersja z 5 lutego 2016 r. w Internet Archive ) ,4 września 2013 r..
3. Gabriel Boussonnière, „  Żeglarstwo. Pierwszy Francuz, który koncertował po świecie solo, Alain Gerbault miał przodków Choletais  ” , na ouest-france.fr , Le Courrier de l'Ouest ,25 marca 2021(dostęp 10 kwietnia 2021 )
4. Gabriel Boussonnière, „  Cholet. Historia: bajeczny los Mélanie Moutel, rozkochanej w nauce i chronionej przez Lamartine'a  ” , na ouest-france.fr , Le Courrier de l'Ouest ,25 marca 2021(dostęp 10 kwietnia 2021 )
5. Michel Jouneaux, L'Immaculée-Conception: „instytucja” Laval od 1865 do dnia dzisiejszego , Laval, Siloë ,1998, 237  s. ( ISBN  2-84231-084-5 ) , s.  146-147.
6. Znajduje się 17 rue de la Pionnière. Jeździ na plażę Écluse ze swoim bratem i dziećmi rodziny Le Mans du Chalais , takimi jak Geoffroy du Mans de Chalais, jego kuzyn. „Przyszli: kilka znanych osób, które przebywały w Dinard…” (wersja z 6 listopada 2015 r. w Internet Archive ) .
7. "  L'escadrille 79  " (dostęp 15 stycznia 2019 ) .
8. „  Alain Gerbault  ” , na temat Base Léonore (dostęp 15 stycznia 2019 r . ) .
9. Vibart 1977 , s.  34-35.
10. Aline Mortamet, „  Alain Gerbault wznowiony, ponownie konsekrowana przeglądarka  ” , na temat France 3 Bretagne ,14 grudnia 2017 r.(dostęp 15 stycznia 2019 ) .
11. Pierre Boucher, „  Alain Gerbault  ” , na lavoile.com (dostęp 15 stycznia 2019 r . ) .
12. Gerbault 1924 , s.  13.
13. Pierre Voituret, „  Ella Maillart, podróżnik nowego rodzaju (1923-1935)  ”, Téoros , t.  29 N O  22010, s.  119-127 ( przeczytaj online [PDF] , dostęp 15 stycznia 2019 ).
14. Pierre Boucher, „  Alain Gerbault  ” , na stronie lavoile.com (dostęp 15 stycznia 2019 r. )  : „Sentymentalne rozczarowanie? Zmęczony frywolnym światem, z którym ocierał się o ramiona w Savoy Club w Nicei? Chcesz sobie udowodnić, że wyglądał jak bohaterowie jego dziecięcych lektur? Tak wiele znaków zapytania, które pozostają bez odpowiedzi. ” .
15. Tablica oddana do użytku w 1930 roku wskazuje tę datę w porcie Cannes na molo Albert-Édouard: „  Na cześć Alaina Gerbaulta  ”, Le Littoral , Cannes,6 kwietnia 1930, s.  1 ( przeczytaj online [PDF] , dostęp 16 stycznia 2019 ).
16. René Moniot Beaumont, Historia literatury morskiej , La Rochelle , La Découvrance,2008, 411  s. ( ISBN  978-2-84265-590-7 ).
17. Alexandre Poncet, Historia wyspy Wallis , t.  2, Paryż, Towarzystwo Oceanistów , coll.  „Publikacje Towarzystwa Oceanistów”,1972, 234  s. ( ISBN  978-2-85430-047-5 , czytaj online ) , rozdz.  XIV („Alain Gerbault w Wallis (1926)”).
18. "  Samotnik mórz: pan Alain Gerbault odwiedza wyspę Reunion  ", L'Écho d'Alger ,15 października 1927, s.  1 ( przeczytaj online na stronie Gallica , konsultacja 16 stycznia 2019 r. ).
19. . .
20. Pierre Albarran i Henri Cochet , Historia tenisa , Paryż, Fayard ,1960, 287  s. : „Sędzia przewodniczący Nicolas Redelsperger ogłasza komunikat przez mikrofon. Publiczność zaczyna śpiewać Marsyliankę. Kiedy wszedł do galerii, Pierre Gillou wziął go za rękę i podszedł z nim do pierwszego rzędu, aby zwrócić na niego uwagę publiczności, która natychmiast go rozpoznała. ” .
21. Vibart 1989  : „Ostatnia przeprawa przez Firecrest prowadzi na inaugurację nowego pola golfowego w Deauville . Przygotowany na śmierć z nudów Alain z szaloną radością odnajduje tam Herminę de Saussure i Ellę Maillart, których nakłada na bankiet zaplanowany na trzysta osób. W wyznaczonym czasie Hermine i Ella przybywają w niezwykły sposób, bez czapek, gołych nóg, spódnic i marynarek z marynarskimi szyjami. "
22. [wideo] Pot-pourri autorstwa Alaina Gerbaulta na YouTube .
23. Ernest Salmon, Alexandre Salmon (1820-1866) i jego żona Ariitaimai (1821-1897): dwie postacie Tahiti w czasach Protektoratu , t.  2, Paryż, Towarzystwo Oceanistów , coll.  „Publikacje Towarzystwa Oceanistów”,1964, 234  s. ( ISBN  978-2-85430-042-0 , czytaj online ) , "Epilog".
24. Nathalie Cathala i Dominique Cathala, „  Bora Bora: stela nawigatora Alaina Gerbaulta  ” , na etoile-de-lune.net ,2011(dostęp 16 stycznia 2019 r . ) .
25. Wyspiarze zapewnili mu jedzenie. Alex W. du Prel : „Gdzie się podziało złoto Alaina Gerbaulta? (Magazine Tahiti Pacifique, n O  79)” (wersja z 6 sierpnia 2016 na Internet Archive ) ,Listopad 1997 : „Chociaż nie był bezradny, ponieważ miał na pokładzie co najmniej dwie torby złota, praktycznie nic nie wydał. Jego jedynymi dobrymi posiłkami były te, które jadł na innych żaglówkach zakotwiczonych w pobliżu jego [w Papeete]” .
26. Julien Gué, „Alain Gerbault, marynarz inny niż wszystkie” (wersja z 22 sierpnia 2016 r. w Internet Archive ) ,31 stycznia 2011 : „Osławiony homoseksualista, jest oskarżony o wykorzystywanie wielu młodych chłopców podczas swoich pobytów na Polinezji, a zwłaszcza na Bora Bora. Podejrzewa się, że sprowadził młodych ludzi z wyspy do piłki nożnej wyłącznie w celu zaspokojenia jego szczególnych skłonności ”
27. O'Reilly 1961 .
28. La Gorce, Paul-Marie de. , Imperium kwaterowane: 1936-1946 , Denoël,1988( ISBN  2-207-23520-3 i 978-2-207-23520-1 , OCLC  243433271 , czytaj online )
29. Chastenet de Géry 1975 , s.  383-427: „Grupa utworzona przez stałą Sieurs, A. Gerbault, Florisson , Lainey , Rusterholtz , wyobrażonej stworzenie z wielkim hałasem, jest” Komitet francuskim Oceanii”, aby prowadzić kampanię i anty antyżydowskie -Masoński, na korzyść rządu Vichy. Wszystkim pozbawionym wagi, wielu wątpliwej moralności, niektórym nieco niezrównoważonym, nie zalecano im zdobywania głosów ludzi, nawet mniej rozsądnych. Udało im się jedynie zagrać agentów-prowokatorów i rozpętać wściekłość swoich przeciwników, co zaowocowało ulotkami i gwałtownymi uwagami. Ja sam zostałem przez nich zabrany i obiekt gróźb (m.in. sabotowanie posiedzenia Delegatury Ekonomiczno-Finansowej). ), za to, że nie chcą wspierać ich działania, co rodzi nieporządek” .
30. Curton 1973 , s.  64-74: „Kierowana przez Croix de Feu, pana Laineya , prezesa Veterans, ta grupa była w rzeczywistości animowana przez entuzjastów, jak doktor Florisson , lub przez przekonanych, jak Rusterholtz, że jego powiązania z lekarzem – szefem Alainem i Kapitan Broche , dowodzący CAICT, uczynił go niebezpiecznym. A wśród kilku raczej nijakich wspólników był Alain Gerbault ” .
31. Curton 1973 , s.  137-144: "Nieco później Vichy mianowało konsula Francji na Hawajach emulatorem Gerbaulta" z jurysdykcją nad Tahiti "" . To jest Eric de Bisschop .
32. Curton 1973 , s.  101-113: „Populacja, którą pochlebiał sobie dobrze znać” .
33. Curton 1973 , s.  101–113: „Jednak mieszkańcy, którym poinformował go o zamiarze udania się do Noumei, zaproponowali, że przyniosą mu wszystkie zapasy potrzebne do tej długiej przeprawy. Zlot Nowej Kaledonii miał skłonić ją do zrewidowania planów” .
34. O'Reilly 1961  : „Zniesmaczony wszystkimi wydarzeniami, najpierw zamierza pojechać do Rapy i spędzić tam siedem do ośmiu miesięcy, z dala od radia i wszelkich wiadomości, jeśli przygnębia wojna, i oddać się jej… jego drogie studia, aktualizując notatki etnologiczne. » (List do jego przyjaciela Luciena Daniaux , 21 lutego 1941).
35. O'Reilly 1961  : „Podarte żagle. Bardzo fajny wiatr. Zobowiązany do rajdu Samoa. » (List do Luciena Daniaux)
36. Alex W. du Prel , „Gdzie się podziało złoto Alaina Gerbaulta?” (Magazine Tahiti Pacifique, n O  79)” (wersja z 6 sierpnia 2016 na Internet Archive ) ,Listopad 1997.
37. Podczas swojej polinezyjskiej podróży Jean-Paul Alaux poznał Alaina Gerbaulta, któremu kilkakrotnie oddał hołd: wydaniem książki w 1947 roku i budową pomnika wzniesionego w 1951 roku na cześć nawigatora na Bora – Bora . „To dzięki jego wysiłkom oraz staraniom Yacht Club de France Dumont d'Urville Aviso otrzymał w 1947 roku misję przeniesienia prochów Alaina Gerbaulta z Timoru do Polinezji Francuskiej. Upór Jean-Paula Alaux i subskrypcja zainicjowana przez Yacht Club de France przezwyciężyły wszystkie trudności i udało mu się wówczas wznieść na grobie Alaina Gerbaulta w Bora-Bora pomnik, którego zaplanował i który , jak życzył sobie Gerbault, miała kształt świątyni polinezyjskiej, „trzystopniowego marae”. »( Jean-Pierre Alaux, La dynastie des Alaux , Paryż,1994, 82  s. , s.  48).
38. Według biografa Érica Vibarta, pochówek w pośpiechu podczas bombardowania, brak przedmiotów osobistych w grobie, śmierć większości świadków podczas licznych walk, które miały miejsce na wyspie Timor, różne opinie przyjaciół nawigatora, który miał okazję zbadać kości (sztuczne zęby na szczęce, podczas gdy Alain Gerbault nie miał żadnych, a ślady złamania przedramienia dobrze odpowiadają wypadkowi z 1934 roku), wszystkie te fakty sugerują mieszankę kości kilku osób i dlatego pozostaje wątpliwość co do autentyczności prochów przywiezionych z Dili przez Dumont d'Urville ( Vibart 1977 , s.  323-328).
39. Fotografie z jego pochówku 4 października 1947 r. w Bora-Bora, przechowywane w Narodowym Archiwum Zamorskim .
40. Gerbault 1932  : „Gdyby zdarzyło mi się umrzeć na lądzie, chciałbym zostać odholowany na mojej łodzi, a ten zatopiony zatopi wszystkie żagle i flagi, grzebiąc mnie na łonie morza, że ​​ja” miłość, wśród jedynej rzeczy, którą kochałem mieć […] ” .
41. Hervé Hillard, „  Alain Gerbault, powódź wiadomości!  » , Na Zachód-Francja ,19 maja 2010(dostęp 17 stycznia 2019 ) .

Zobacz również

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Niderlandów
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Biblioteka Narodowa Szwecji
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • Biblioteka Narodowa Portugalii
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot
• Zasoby związane ze sportem  :
  • Turniej Wimbledonu
  • (pl)  Olimpiada