Al-Bassa

Al-Bassa ( arab  . البصة ) lub Ayn al-Bassa, wcześniej znane również jako Betzet ( hebr  . בצת ) lub Bezeth, było miastem w dystrykcie Acre w Mandatory Palestine , położonym w pobliżu granicy libańskiej , 19  km od Acre . Wieś została szturmem przez Hagana wojsk wMaj 1948i prawie całkowicie ogolone. Mieszkańcy zostali przeniesieni lub wydaleni do sąsiednich krajów.

Historia

Miejsce przedstawia ślady osadnictwa z czasów prehistorycznych i epoki brązu . Dzban z dmuchanego szkła znaleziony w grobowcu został datowany na396 a odłamki ceramiki odkryte podczas wykopalisk archeologicznych świadczą o ciągłej okupacji w okresie średniowiecza.

Kilka wzmianek w dokumentach pozwala częściowo odtworzyć jego historię. W 1189 roku był używany jako obóz krzyżowców podczas kampanii wojskowej i pismo datowane na październik1200rekordy sprzedaży wsi przez króla Amaury II Jerozolimy do Zakonu Krzyżackiego . Jednak w al-Bassa nie znaleziono żadnego budynku z okresu wypraw krzyżowych; krzyż, datowany po raz pierwszy z tego okresu, został później przypisany epoce bizantyjskiej . Al-Bassa jest jednak pierwszą wioską wymienioną jako część domeny krzyżowców podczas rozejmu między krzyżowcami z Akki a mameluckim sułtanem Al-Mansûr Sayf ad-Dîn Qala'ûn al-Alfi w1283.

W 1596 roku al-Bassa była częścią Imperium Osmańskiego  : była to wieś w nahié (sub-dzielnicy) z Tibnine w Sandjaku z Safed , z populacją 76 gospodarstw domowych i 28 singli, wszystkie wskazane w rejestrach podatkowych. w tym roku jako muzułmanie. Wieś płaci podatki od swoich upraw, pszenicy, oliwek, jęczmienia, bawełny i owoców, a także kóz, uli i pastwisk, łącznie 7 000 aspers .

W XVIII -tego  wieku , al-Bassa jest obszarem sporu między Dahir al-Umara i liderów Jabal Amil (prąd południowym Libanie), kierowana przez szejka Nasif al-Nassar  (IN) , a pod jego następcy, Jezzar Pasha , około 1770 r. al-Bassa stało się administracyjnym centrum nahié . W 1799 roku Napoleon Bonaparte opisał ją w liście jako wieś liczącą 600 mieszkańców szyitów muzułmańskich. Mapa autorstwa Pierre'a Jacotina , sporządzona w tym samym roku podczas kampanii egipskiej , pokazuje również lokalizację wioski, zwanej wówczas El Basa .

Wielu podróżnych zatrzymać Al-Bassa podczas XIX th  wieku i opisują miejscowości w ich historii. W 1851 roku Charles Van de Velde  (we) przebywał z szejkiem Aiselem Yusufem: „Zadbany dom szejka Yusufa jest mile widziany, a zielone łąki wokół wioski są naprawdę orzeźwiające” . Po podkreśleniu archeologicznego zainteresowania tego miejsca i starożytnych śladów okupacji, zauważa: „Mieszkańcy Bussah (sic) są prawie wszyscy członkami Kościoła greckiego. Żyją wśród nich niektórzy muzułmanie i często na ulicy można zobaczyć kilku włóczęgów z plemienia Beduinów wędrujących po okolicy ” .

W 1863 roku wioskę odwiedza Henry Baker Tristram , który opisuje ją jako wioskę chrześcijańską: wydaje się, że głównymi produktami tej dzielnicy są oliwa z oliwek, włosie kozie i tytoń, który w pewnej ilości jest eksportowany do Egiptu, przez Akr. Pszczoła , również nie jest bez znaczenia, jak przemysł produktów, a każdy dom ma dużo uli w stoczni.

Na przełomie XIX i XX wieku wieś Al-Bassa została opisana przez Condera i Kitchenera  : zbudowana z kamienia, położona na skraju równiny, otoczona dużymi gajami oliwnymi i sadami granatów , fig i jabłek , ma wówczas około 1050 mieszkańców.

Osmanowie zbudowali tam w 1882 roku publiczną szkołę podstawową dla chłopców, a wieś oferuje również prywatną szkołę średnią i publiczną szkołę podstawową dla dziewcząt.

Lista ludności z około 1887 roku pokazuje, że el Basseh liczyło wówczas 1960 mieszkańców: jedną trzecią stanowili muzułmanie, a dwie trzecie grekokatolicy .

Okres współczesny

The porozumień francusko-brytyjskiej granicy  (w) 1920 osiadł nieprecyzyjnie się granicę między Libanie i Palestynie . Granica przeszła wtedy bardzo blisko północnej części al-Bassa, pozostawiając wioskę po stronie palestyńskiej, ale oddzieloną od większości jej ziemi. Jednak rząd francuski włączył al-Bassę do libańskiego spisu powszechnego w 1921 roku i przyznał obywatelstwo jego mieszkańcom. W tym samym czasie francusko-brytyjska komisja graniczna pracowała nad dokładnym wyznaczeniem granicy, dokonując licznych korekt po jej przejściu. WLuty 1922komisja ta wyznaczyła granicę, która potwierdziła, że ​​al-Bassa był w Palestynie. Stało się to oficjalne w 1923 r. Obywatelstwo mieszkańców zostało zmienione w 1926 r. Na Palestyńczyków.

W 1922 r. Mieszkańcy al-Bassa założyli radę lokalną, której zadaniem było kierowanie wspólnymi sprawami. Spis ludnościWrzesień 1922We wsi mieszkało 867 chrześcijan, 366 sunnickich muzułmanów , 150 szyickich muzułmanów i 1 Żyd, czyli łącznie 1384 osoby, w tym 683 mężczyzn i 701 kobiet. Chrześcijan podzielono na grekokatolików (721), prawosławnych (120), anglikanów (17), ormiańskich katolików (8) i rzymskokatolików . Podstawową działalnością gospodarczą były wówczas zbiory oliwek. W czasie spisu ludności z 1931 r. We wsi mieszkało 868 muzułmanów, 1076 chrześcijan i 4 bahaitów , w sumie 1948 (1047 mężczyzn i 901 kobiet) podzielonych na 479 domów.

W 1938 roku, podczas arabskiej rewolty w Palestynie, wioska była miejscem masakry dokonanej przez brytyjskich żołnierzy. Plik6 września 1938, czterech żołnierzy Royal Ulster Rifles (RUR) zginęło w pobliżu wioski, a ich pojazd opancerzony przetaczał się po minie. W odwecie armia brytyjska podpaliła wioskę. Wkrótce potem około 50 Arabów zostało zebranych przez RUR, z pomocą kilku członków Królewskich Inżynierów . Kilku mieszkańców, którzy próbowali uciec, zostało zastrzelonych. Następnie, zgodnie z zeznaniami Brytyjczyków, pozostałych wsadzono do autobusu, który został zmuszony do przejechania po ustawionej przez żołnierzy minie, która zniszczyła autobus i zabiła wielu jego mieszkańców. Mieszkańcy wioski zostali następnie zmuszeni do wykopania grobu i wrzucenia do niego ciał. Świadectwa arabskie mówią również o torturach i innej brutalności. W sumie zginęło dwadzieścia osób.

W latach czterdziestych XX wieku al-Bassa była jedną z największych i najbardziej rozwiniętych wiosek w północnej Palestynie, obejmującą obszar około 25 000 dunum (25  km 2 ) wzgórz i równin, z których 2 000 było nawodnionych. Handlowe centrum regionu, oferowało ponad sześćdziesiąt butików i jedenaście kawiarni, niektóre z nich przy głównej drodze między Hajfą a Bejrutem  ; miał bieżącą wodę i nadzorował w każdą niedzielę hurtowy targ towarowy. Spółdzielnia rolnicza zrzeszała ponad 150 osób i wspierała rozwój rolnictwa, udzielając pożyczek miejscowym rolnikom. We wsi działała państwowa szkoła podstawowa, liceum państwowe, cerkiew, kościół katolicki i meczet. Posiadał również 18 innych miejsc kultu, uważanych za święte zarówno przez muzułmanów, jak i chrześcijan. Była to także jedyna palestyńska wioska w Galilei z chrześcijańskim kolegium.

Według statystyk z 1945 r. Ludność liczyła 2950 mieszkańców, w tym 1360 muzułmanów i 1590 chrześcijan. Z 25 258 dunum należących do mieszkańców wioski, 614 wykorzystano na drzewa cytrynowe i banany, 14 699 na inne plantacje, z czego 10 437 na zboża, a 132 na domy i budynki.

Zniszczenie wioski

Zgodnie z planem zaboru Palestyny ​​z 1947 r. Wioska al-Bassa znajdowała się na terytorium przydzielonym państwu arabskiemu. Plik14 maja 1948Al-Bassa została szturmem przez siły zbrojne na Yishuv podczas operacji Ben-Ami w wojnie 1948 arabsko-izraelskiego . Obrońcami al-Bassa byli ludzie z lokalnej milicji. Po zdobyciu wioski siły Palmah zgromadziły mieszkańców w miejscowym kościele, gdzie zastrzelili kilku młodych mężczyzn, a następnie wypędzili pozostałych. Jeden ze świadków eksmisji powiedział, że poprzedziła ją egzekucja pięciu mieszkańców wioski w kościele, inny wspomniał o siedmiu wieśniakach zastrzelonych przez żołnierzy przed kościołem.

Al-Bassa zostało całkowicie zniszczone, z wyjątkiem kilku domów, kościoła i muzułmańskiego miejsca kultu. Sześćdziesiąt chrześcijańskich mieszkańców Al-Bassa zostały podjęte przez Hagany do Mazra'a, gdzie pozostał na dłużej niż rok. Na całym świecie 81 mieszkańców al-Bassa zostało obywatelami Izraela jako wysiedlonych Palestyńczyków bez prawa do ziemi i trafiło do miejsc takich jak Nazaret .

Większość byłych mieszkańcy Al-Bassa (około 95%) zostały zepchnięte na północ, w Libanie , koncentrując się w obozie dla uchodźców w Dbayeh najbliższej Jounieh , na wschód od Bejrutu . Przed wojną w Libanie iw jej trakcie obóz ten doznał poważnych zniszczeń i został w dużej mierze zniszczony, chociaż miał populację około 4233 osób, głównie palestyńskich chrześcijańskich uchodźców. Inni mieszkańcy obozu dla uchodźców al-Bassa i Libanu spotkali się w Lansing w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych, gdzie założyli międzynarodową wioskę i organizowali coroczne spotkania, w których uczestniczyło ponad 300 osób.

Obóz żydowskich rolników i członków noTrim , zbudowany w 1938 r. W pobliżu wsi w związku z budową muru Tegart  (w r.) , Stał się ostatecznie jednym z fortów Tegart . Ponadto, niektóre ze struktur publicznych Al-Bassa zostały zachowane i są obecnie w izraelskiej miejscowości Shlomi  (PL) oraz Moshav z Betzet  (en) , zbudowany na początku 1950 roku na ruinach Al-Bassa.

Architektura

Podczas inspekcji w 1992 roku stwierdzono, że chociaż większość domów w al-Bassa została zniszczona, przetrwało kilka zabytkowych budynków, w tym dwa kościoły , meczet i maqam.

Meczet wydaje się dość nowoczesny budynek, zbudowany prawdopodobnie na początku XX -go  wieku . Składa się z wysokiej kwadratowej sali z płaskim dachem wspartym na żelaznych belkach. W północno-wschodnim narożniku znajduje się cylindryczny minaret . Duże okna zdobią wszystkie cztery boki i mihrab pośrodku południowej ściany. W 1992 roku budynek służył jako stajnia.

Maqam znajduje się 20 metrów na wschód od meczetu. Składa się z dwóch części: dziedzińca otoczonego murem oraz sali modlitewnej zwieńczonej kopułą. Na dziedzińcu znajduje się mihrab, a drzwi we wschodniej ścianie prowadzą do głównej sali modlitewnej. Niektóre wisiorki tryskające z czterech grubych filarów podtrzymują duże łuki i kopułę. Obok mihrab znajduje się prosty minbar , złożony z czterech kamiennych stopni.

Bibliografia

(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z angielskiej strony Wikipedii zatytułowanej „  Al-Bassa  ” ( zobacz listę autorów ) .

1. (w) John H. Iliffe, „  A Tomb at el Bass of c. AD 396  ” , QDAP , vol.  3,1934, s.  81-91.
2. Pringle 1997 , str.  116.
3. Abu Shama, RHC Or, IV, str. 406 .
4. Petersen 2001 , str.  111.
5. Ellenblum 2003 , s.  146.
6. (w) Dan Barag, „  Nowe źródło dotyczące ostatecznych granic łacińskiego Królestwa Jerozolimy  ” , Israel Exploration Journal , t.  29,1979, s.  197–217.
7. Hütteroth i Abdulfattah 1977 , s.  181.
8. Cohen 1973 , s.  124.
9. Khalidi 1992 , s.  6.
10. Niepublikowana oficjalna i poufna korespondencja Napoleona Bonaparte , t.  4, Paryż,1819, s.  291.
11. Karmon 1960 , s.  160.
12. „  Czysty dom Sheck Yusuf to mile widziany widok, a zielone łąki wokół wioski są naprawdę odświeżające dla oka  ” , (en) Charles WM Van de Velde, Opowieść o podróży przez Syrię i Palestynę w 1851 i 1852 roku , lot.  1, Londyn i Edynburg, Blackwood,1854( czytaj online ) , s.  252.
13. „  Mieszkańcy Bussah są prawie wszyscy członkami greckiego kościoła. Mieszka wśród nich kilku muzułmanów, a na ulicy często widuje się kilku członków plemienia Beduinów, którzy wędrują po okolicy  ” , (en) Charles WM Van de Velde, Opowieść o podróży przez Syrię i Palestynę w 1851 i 1852 roku , vol.  1, Londyn i Edynburg, Blackwood,1854( czytaj online ) , s.  254.
14. „  Oliwa z oliwek, sierść kozia i tytoń wydawały się być głównymi produktami regionu; ten ostatni jest eksportowany w pewnych ilościach przez Akkę do Egiptu. Pszczelarstwo również nie jest nieważną dziedziną przemysłu, a każdy dom posiada stos uli na swoim podwórku  ” , (en) Henry Baker Tristram , Land of Israel, A Journal of travel in Palestine, podjęty ze specjalnymi nawiązanie do jej fizycznego charakteru , London, Society for Promoting Christian Knowledge,1865( czytaj online ) , s.  85-86.
15. Conder i Kitchener 1881 , s.  145.
16. Khalidi 1992 , s.  8.
17. Hassoun 2003 , s.  26.
18. (w) Gottlieb Schumacher, "  Lista ludności Liwa of Akka  " , Kwartalne oświadczenie - Palestine Exploration Fund ,1888, s.  169-191 ( czytaj online ) (str. 173).
19. Biger 2004 , s.  137.
20. Asher Kaufman, „  Między Palestyną a Libanem: Siedem wiosek szyickich jako studium przypadku granic, tożsamości i konfliktu  ”, The Middle East Journal , vol.  60,2006, s.  685-706.
21. Biger 2004 .
22. (en) John Bernard Barron, Palestine: Report and General Abstracts of the Census of 1922, wykonane 23 października 1922 r. , Jerozolima, Greek Convent Press,1923( czytaj online ) , Tabela XI, Okręg Akki, s. 36.
23. (w) Eric Mills, Census of Palestine 1931: Population of Towns, Villages and Administrative Areas , Jerusalem, Greek Convent and Goldberg Press,1932( czytaj online ) , s.99.
24. (in) M Hughes , „  Banalność brutalności: siła armii brytyjskiej i represje wobec buntu arabskiego w Palestynie 1936-1939  ” , English Historical Review , t.  CXXIV, N O  5072009, s.  314–354 ( DOI  10.1093 / ehr / cep002 , czytaj online [ archiwum z21 lutego 2016 r] ).
25. Hadawi 1970 , s.  40.
26. Benveniśtî 2000 , s.  139.
27. Mansour 2004 , s.  220.
28. Statystyki za rok 1945 , s.  2.
29. Statystyki za rok 1945 .
30. Hadawi 1970 , s.  80.
31. Hadawi 1970 , s.  130.
32. Quigley 2005 , s.  62.
33. Benveniśtî 2000 , s.  139-140.
34. (w) Mustafa Abassi i Henry Near, „  Generał i wioska: Wojna 1948 i jej następstwa widziane z boku  ” , Sprawy Izraela , t.  13, n o  1,2007, s.  24–54 ( DOI  10.1080 / 13537120601063283 ).
35. Masalha et powiedział 2005 , s.  217.

Bibliografia

• (en) Department of Statistics, Village Statistics, kwiecień 1945 , rząd Palestyny,1945( czytaj online ).
• (en) Meron Benveniśtî, Sacred Landscape: the buried history of the Holy Land from 1948 , Berkeley, University of California Press ,2000( ISBN  978-0-520-23422-2 ).
• (en) Gideon Biger, The Boundaries of Modern Palestine, 1840-1947 , London and New York, Routledge,2004( ISBN  0-7146-5654-2 ).
• (en) A.Cohen, Palestyna w XVIII wieku: wzorce rządu i administracji , Jerozolima, Uniwersytet Hebrajski,1973.
• (en) Claude Reignier Conder i Horatio Herbert Kitchener , The Survey of Western Palestine: Memoirs of the Topography, Orography, Hydrography, and Archaeology , Londyn, Committee of the Palestine Exploration Fund ,1881( czytaj online ).
• (en) Ronnie Ellenblum , Frankish Rural Settlement in the Latin Kingdom of Jerusalem , Cambridge University Press,2003( ISBN  9780521521871 , czytaj online ).
• (en) Sami Hadawi, Village Statistics of 1945: A Classification of Land and Area property in Palestine , PLO Research Centre,1970( czytaj online ).
• (en) Rosina J. Hassoun , Arab Americans w Michigan , East Lancing, Michigan, Michigan State University Press,2003( ISBN  978-0-87013-667-2 ).
• (en) Wolf-Dieter Hütteroth i Kamal Abdulfattah , Geografia historyczna Palestyny, Transjordanii i południowej Syrii pod koniec XVI wieku , Erlangen, Vorstand der Fränkischen Geographischen Gesellschaft, coll.  "Erlanger Geographische Arbeiten" ( N O  5)1977( ISBN  3-920405-41-2 , czytaj online ).
• (w) Y Karmon, „  An Analysis of Jacotin's Map of Palestine  ” , Israel Exploration Journal , t.  10, n os  3,4,1960, s.  155-173; 244–253 ( czytaj online ).
• (en) Walid Khalidi, All That Remains: The Palestinian Villages Occupied and Depopulated by Israel in 1948 , Washington DC, Institute for Palestine Studies,1992( ISBN  0-88728-224-5 ).
• (en) Atallah Mansour , Narrow Gate Ch church: The Christian Presence in the Holy Land Under Muslim and Jewish Rule , Hope Publishing House,2004( ISBN  978-1-932717-02-0 ).
• (en) Andrew Petersen , A Gazetteer of Buildings in Muslim Palestine , Oxford University Press , coll.  "Brytyjska Akademia Monographs archeologii" ( N O  1)2001( ISBN  978-0-19-727011-0 , czytaj online ).
• (en) Denys Pringle , Secular buildings in the Crusader Kingdom of Jerusalem: an archeological gazetteer , Cambridge University Press,1997( ISBN  978-0-521-46010-1 , czytaj online ).
• (en) John B. Quigley , Sprawa dla Palestyny: perspektywa prawa międzynarodowego , Duke University Press,2005, 2 II  wyd. ( ISBN  978-0-8223-3539-9 ).