Kamerun

Republika Kamerunu

(pl)  Republika Kamerunu


Flaga Kamerunu .
Herb
Herb Kamerunu .
Waluta Pokój do pracy w domu
Hymn Piosenka rajdowa
Święto narodowe 20 maja
Upamiętnione wydarzenie Referendum, które położyło kres federalizmowi (1972)
Opis obrazu Carte cameroun francais.gif. Administracja
Forma państwa Republika
Prezydent Republiki Paweł Biya
Premier Joseph Dion Ngute
Przewodniczący Senatu Marcel Niat Njifenji
Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego Cavayé Yeguié Djibril
Parlament Parlament
Dom górny
Dom dolny
Senackie
Zgromadzenie Narodowe

Języki urzędowe Języki narodowe
Francuski i angielski
Fulani , Parkwa , Mandara , Kanouri , Beti , Bassa , Boulou , Kameruński Pidgin , Ewondo , Douala , Hausa , Bamileke języki , Camfrenglish
Stolica Jaunde

3 ° 52 ′ N, 11 ° 31 ′ E

Geografia
Większe miasta Douala , Yaoundé , Garoua , Bamenda , Bafoussam , Maroua
Łączna powierzchnia 475 440  km na południowy 2
( w rankingu 53 th )
Powierzchnia wody 1,3
Strefa czasowa UTC +1
Fabuła
Niezależność pod nadzorem Ligi Narodów (SDN), która stała się obecną ONZ
1 st styczeń 1960dla francuskiego Kamerunu
1 st październik +1.961dla brytyjskiego Kamerunu
Republika Federalna Kamerunu 1 st październik +1.961
Aktualna konstytucja 18 stycznia 1996 r.
Demografia
Miły Kamerun
Całkowita populacja (2020) 27 744 989 mieszk  .
( Nr 51 th )
Gęstość 58 mieszk./km 2
Gospodarka
PKB (PPP) ( 2019 ) 40,13 mld USD 7 ( 96 tys. )
PKB (PPP) na mieszkańca. ( 2018 ) 1 547 USD ( 187 e )
HDI ( 2018 ) wzrastający0,590 (średnia; 179 e )
Gotówka Frank CFA (CEMAC) ( XAF​)
Różny
Kod ISO 3166-1 CMR, CM​
Domena internetowa .cm
Kod telefoniczny +237
Organizacje międzynarodowe AKP ADB UA ECCAS OHI NAM OIF OHADA ONZ CGG APO ZPCAS WTO OMD OPCW OIC ITU ITSO IPU MKPO JESTEM TAK MFW IBRD G77 EITI CEMAC BDEAC ISO Międzynarodowe Stowarzyszenie Rozwoju W BARZE CIR CICIBA CBLT KAMERY

Kamerun ( /ka.mə.ʁun/ lub /kam.ʁun/ ), oficjalnie Republika Kamerunu (w angielskim  : Kamerunu i Republiki Kamerunu ), to kraj w Afryce Środkowej , położone między Nigerii Północ-Zachód, Czad na północny-północno-wschodniej Republika Środkowoafrykańska na Wschodzie, Republika Konga do południowo-wschodniej, Gabonem na południe, Gwinei Równikowej do południowo-zachodniej i Zatoki Gwinejskiej na południu Gdzie jest. Językami urzędowymi są francuski i angielski w kraju, w którym istnieje wiele języków lokalnych .

Przed okresem kolonialnym mieszkańcy nie tworzyli jednej jednorodnej grupy i prezentowali kilka form organizacji społecznych, od ustrukturyzowanych królestw po koczownicze grupy etniczne. W starożytnych królestw ( Bamun , Bodjongo, Adamawa , Garoua ) zastąpił XIX th  wieku kolonią niemiecką , że miejsca Kamerun protektoratem. Pod koniec pierwszej wojny światowej , Kamerun został umieszczony pod nadzorem do Ligi Narodów i powierzyć administrację Francji za jej wschodnią część i Zjednoczonego Królestwa do jego zachodniej części . Były mandat ONZ pod administracją francuską uzyskuje niepodległość pod nazwą Republika Kamerunu w dniu1 st styczeń 1960. Dołącza do niego Kamerun Południowy (część terytorium pod administracją brytyjską)Październik 1961tworząc Federalną Republikę Kamerunu, która 20 maja 1972 r. została przemianowana na Zjednoczoną Republikę Kamerunu, a następnie Republikę Kamerunu w 1984 r . Podobnie jak w przypadku większości państw afrykańskich , obecne granice kraju są wynikiem europejskiej kolonizacji, która oddzieliła podobne grupy etniczne, takie jak Fang-Beti zamieszkujący Kamerun i Gabon .

Kamerun jest obecnie członkiem z urzędu Międzynarodowej Organizacji Frankofonii , Wspólnoty Narodów i Organizacji Współpracy Islamskiej .

Kamerun nazywany jest „Afryką w miniaturze” ze względu na swoją różnorodność klimatyczną, górniczą, geograficzną, ludzką, językową i kulturową . Na zachodzie kraju znajduje się ważny łańcuch wulkaniczny zdominowany przez Górę Kamerun .

Fabuła

Pierwszymi mieszkańcami Kamerunu są prawdopodobnie łowcy-zbieracze Baka , karłowaci koczownicy . Ale od I st  tysiącleciu pne. AD , osiadłych społeczeństw wśród rolników - pasterze rozwinięte , może od Sahary , a następnie w procesie pustynnienia i Baka zostały zepchnięte z powrotem do lasów południowych i wschodnich prowincjach, gdzie nadal są one znalezione.. Wśród osiadłych, te z dzisiejszego południowo-zachodniego Kamerunu i południowo-wschodniej Nigerii są najstarszymi udokumentowanymi językami bantu . Języki te rozprzestrzeniły się następnie przez znaczną część zachodniej Afryki Subsaharyjskiej po Afrykę Południową , prawdopodobnie w tym samym czasie co rolnictwo. Pierwsza historyczna aluzja do wybrzeży Kamerunu znajduje się w opowieści znanej jako Hannon's Periplus , w szeroko dyskutowanym tekście greckim . W V -tego  wieku  pne. AD , to kartagiński osiągnęła Góra Kamerun, który nazwał Rydwan Bogów . Tekst ten jest jednak kontrowersyjny ze względu na jego przybliżone tłumaczenie z języka fenickiego, a zwłaszcza dlatego, że nie ma archeologicznych dowodów na to, że Kartagińczycy udali się na południe od Essaouiry .

Z drugiej strony jesteśmy pewni, że w 1472 roku portugalscy żeglarze żeglarza Fernando Pó wpłynęli do ujścia Wouri , zachwycając się obfitością krewetek w rzece, którą od razu nazwali Rio dos.Camarões (rzeka krewetek). Angielscy marynarze przyjęli tę nazwę poprzez zangielizowanie jej ( Kamerun ), stąd obecna nazwa Kamerun.

Po Portugalczykach przychodzą Holendrzy, potem Niemcy . Poprzez kontakty z Europejczykami i Sahelami ( królestwo Kanem-Bornou ) rozpoczęła się regularna wymiana handlowa. Rozwój handlu niewolnikami , czy to zachodniego czy wschodniego , rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa na południu i islamu na północy, głęboko zmieniły społeczeństwa Kamerunu, faworyzując zorganizowane grupy, które przyjęły religię monoteistyczną i były w stanie zdobyć broń palną , do na szkodę poprzedniej organizacji politycznej (jak królestwo Bamun ).

kolonizacje niemieckie, francuskie i brytyjskie

W celu ochrony swoich interesów handlowych Niemcy ustanowili 5 lipca 1884 rich protektorat zwany Kamerun . Niemcy jest szczególnie zainteresowany potencjał rolny Kamerunu i powierza opiekę dużych firm do wykorzystania i eksportu. Kanclerz Otto von Bismarck określa kolejność priorytetów w następujący sposób: najpierw kupiec, potem żołnierz. Istotnie, pod wpływem biznesmena Adolpha Woermanna, którego firma założyła dom handlowy w Duali, Bismarck, początkowo sceptyczny interesu projektu kolonialnego, dał się przekonać. W kolonii masowo osiedliły się duże niemieckie firmy handlowe i koncesjonowane. Pozostawiając wielkie firmy narzucanie ich porządku, administracja zadowala się ich wspieraniem, ochroną i eliminowaniem rodzimych buntów.

W celu zapewnienia rozwoju gospodarczego protektoratu Niemcy rozpoczęli poważne prace: budowę dróg i pierwszej linii kolejowej, rozpoczęcie prac w porcie Duala , budowę szkół i szpitali, utworzenie dużych plantacji (kakao, banany, drzewa kawowe, drzewa kauczukowe, palmy olejowe...). Jednak miejscowa ludność jest w większości poddawana pracy przymusowej i karom cielesnym. Jeśli chodzi o Baka, są uwięzieni i badani jak zwierzęta; niektórzy wywożeni są do Niemiec na pokazy w klatkach na wystawach kolonialnych.

W 1918 Niemcy stracili swoją kolonię w wyniku klęski w I wojnie światowej  ; Liga Narodów następnie powierzył większość kraju do Francji i dwie kieszenie zachodnich graniczących z Nigerii (kolonia brytyjska) do Wielkiej Brytanii . W ciągu pierwszych dwudziestu lat Francja pracowała w szczególności nad likwidacją buntów ludności Kirdi w północnym Kamerunie. Jeśli pacyfikacji tego regionu towarzyszą nawracające masakry i grabieże, Francja, w przeciwieństwie do Niemiec, również prowadzi politykę asymilacji, podobną do tej, która ma miejsce w innych jej koloniach. Wielka Brytania stosuje system reguł pośrednich .

Niepodległość i wojna domowa

W następstwie II wojny światowej ruch UPC ( Związek Ludności Kamerunu ), kierowany przez Rubena Um Nyobe , domagał się niepodległości i ponownego zjednoczenia, zanim został zakazany, a następnie represjonowany przez Francuzów w kraju Bassa i Bamileke ("Bamileke"). wojna"). Proklamuje się niepodległość strefy francuskiej1 st styczeń 1960, Kamerun staje się pierwszą z 18 kolonii afrykańskich, która uzyskała niepodległość w 1960 roku. Zjednoczenie następuje w następnym roku, z południową częścią strefy brytyjskiej ( Kamerun Południowy ), częścią północną ( Kamerun Północny ), która wybrała unię z Nigerią. Ta niezależność pozostaje jednak w dużej mierze teoretyczna, ponieważ francuscy „doradcy” są odpowiedzialni za pomoc każdemu ministrowi i mają realną władzę. Rząd gaullistowski utrzymuje swoją przewagę nad krajem poprzez podpisywanie „porozumień o współpracy” dotyczących wszystkich sektorów suwerenności Kamerunu. Tak więc w dziedzinie monetarnej Kamerun zachowuje franka CFA i powierza swoją politykę pieniężną swojej dawnej władzy opiekuńczej. Wszystkie zasoby strategiczne są eksploatowane przez Francję, a wojska są utrzymywane w kraju.

Nastąpił okres brutalnych represji wobec ruchu UPC i ALNK, jego „  Narodowej Armii Wyzwolenia Kamerun  ”, przez nowy rząd przy pomocy Francji, który trwał do końca roku. zarezerwuj Kamerun! Wojna ukryta u początków Françafrique , to francuscy oficerowie w latach sześćdziesiątych potajemnie kierowali operacjami represyjnymi prowadzonymi przez armię kameruńską przeciwko ostatnim bastionom powstania „  Upéciste  ”, głównie na zachodzie kraju. Tortury, przegrupowania i przymusowe wysiedlenia ludności, egzekucje pozasądowe, wojna psychologiczna, wsie zrównane z ziemią lub bombardowane napalmem – stosowane metody są stopniowo przekazywane przez żołnierzy francuskich ich odpowiednikom w Kamerunie, w szczególności w ramach Kamerunskiej Szkoły Wojskowej Połączonych Sił Zbrojnych ( EMIA ). , kierowany w tym okresie przez francuskich oficerów wyszkolonych w doktrynie wojny rewolucyjnej (DGR). ten20 maja 1972 r.referendum prowadzi do stanu unitarnego i kładzie kres federalizmowi.

Prezydencja Paula Biya

Premier Paul Biya został prezydentem Republiki 6 listopada 1982 r., po rezygnacji prezydenta Ahidjo. 6 kwietnia 1984 uniknął próby zamachu stanu dokonanej przez członków Gwardii Prezydenckiej. Kilku puczystów zostaje aresztowanych, a kilku straconych. Wiele innych osobistości jest również aresztowanych i więzionych w tym celu. Powiązany z nieudanym zamachem stanu były prezydent Ahidjo zostanie skazany na śmierć zaocznie, a później ułaskawiony przez prezydenta Biya. Represje są szczególnie wymierzone w regiony północne, gdzie giną setki ludzi. Paul Biya przejął więc jedną partię, którą nazwał Demokratycznym Zlotem Narodu Kamerunu.

Jako jedyny kandydat, został wybrany na prezydenta w 1984 i 1988 roku. Przyjął plan dostosowania strukturalnego przedstawiony mu przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i Bank Światowy: prywatyzacja, otwarcie na konkurencję, redukcja wydatków socjalnych itp. . Pensje urzędników spadły o 60%, sektor nieformalny wzrósł bardzo znacząco, ale klasy rządzące nie są objęte tym programem. Na początku lat 90., po operacjach nieposłuszeństwa obywatelskiego, znanych jako „martwe miasta” i zamieszkach, przyspieszył wdrożenie systemu wielopartyjnego. Usuwa wprowadzone przez swojego poprzednika „kontrwywrotowe” ustawodawstwo, przywracając tym samym wolność zrzeszania się, i pozwala na pojawienie się niezależnej prasy. Ta demokratyzacja ma swoje granice: rząd nadal ucieka się do fałszerstw wyborczych i instrumentalizuje aparat sądowy i policyjny przeciwko opozycji.

Pod koniec lat 90- tych   kanadyjskie „ młodsze firmyzainwestowały w ponad 8000 nieruchomości górniczych, w ponad 100 krajach, w większości jeszcze na etapie projektu, zwiększyły liczbę kontraktów z krajami afrykańskimi, w tym z Kamerunem. , gdzie Mega Uranium posiada koncesje na ponad 4654  km 2 . Ambasador USA w Kamerunie Niels Marquardt organizuje latem 2007 roku wyjazd premiera Ephraïma Inoni do Stanów Zjednoczonych, podczas którego delegacja kameruńska zorientowana jest na kanadyjskie, amerykańskie, brytyjskie i australijskie firmy górnicze.

Reżim Paula Biyi jest bliski rządowi francuskiemu, który zaopatruje go w broń i szkoli siły represji. Francja jest czołowym inwestorem zagranicznym, wyprzedzając Stany Zjednoczone. Sto pięć francuskich spółek zależnych jest zlokalizowanych we wszystkich kluczowych sektorach (ropa, drewno, budownictwo, telefonia komórkowa, transport, bankowość, ubezpieczenia itp.). W lutym 2008 roku wybuchły zamieszki, domagając się obniżenia cen i odejścia Paula Biyi. Demonstranci są surowo represjonowani: sto zabitych, tysiące aresztowań.

Pod koniec 2016 roku ruch separatystyczny zainicjował konflikt w dwóch anglojęzycznych regionach północno-zachodniego i południowo-zachodniego. 1 st październik wykupu w 2017 r , Sisiku Julius Ayuk Tabe symbolicznie ogłosił niepodległość w Republice Ambazonia terytorium dwóch anglojęzycznych regionach północno-zachodniej i południowo-zachodniej, wywołując stłumienie przez siły bezpieczeństwa wynikających z ofiar śmiertelnych, rannych, rozruchów, barykad, demonstracje, godziny policyjne itp. Paul Biya został ponownie wybrany na siódmą kadencję w 2018 roku w głosowaniu, którego prawidłowość kwestionuje opozycja. Rozpoczyna „wielki dialog narodowy”. Brak zdecydowanych postępów w sprawie kryzysu w regionach anglojęzycznych. Paul Biya uwalnia więźniów, ale przywódcy ruchu pozostają w więzieniu.

Polityka

Kamerun jest republiką typu prezydenckiego. Władza skupia się w rękach Prezydenta Rzeczypospolitej, uznanego przez konstytucję za tego, który „określa politykę narodu” (tytuł II, rozdział 1, art. 5, ust. 2).

Władzę ustawodawczą sprawuje Parlament . Składa się z dwóch izb , Zgromadzenia Narodowego (w którym jest 180 posłów) i Senatu (składającego się ze 100 senatorów), Senat istnieje od 14 maja 2013 r.

Reżim jest często określany jako „  demokratyczny  ”, ponieważ system polityczny Kamerunu jest bardziej zbliżony do demokracji proceduralnej; Za instytucjami, które działają a priori demokratycznie, rzeczywistość sprawowania władzy jest rzeczywistością dyktatury, która siłą tłumi wszelkie ślady protestów politycznych lub społecznych. Częste są więzienia dziennikarzy, pisarzy, związkowców i działaczy.

10 kwietnia 2008 r. Zgromadzenie Narodowe przyjęło projekt ustawy o zmianie konstytucji 157 głosami za, 5 przeciw i 15 niegłosujących. Ten przyjęty projekt jest bardzo krytykowany przez partie polityczne opozycji, ponieważ pozwala Paulowi Biya ubiegać się o czwartą kadencję pod koniec kadencji w 2011 roku.

ten 9 października 2011, Paul Biya zostaje ponownie wybrany w wyborach prezydenckich w pierwszym głosowaniu iz 77,99% głosów. ten9 grudnia 2011, jest nowy rząd kierowany przez premiera Filemona Yanga , który odniósł sukces. ten4 stycznia 2019 r., Joseph Dion Ngute powołuje premier .

W całym kraju tradycyjni przywódcy zachowują realną władzę i są konsultowani przez władze centralne. Oprócz nowoczesnych kodeksów prawnych wywodzących się z ustawodawstwa międzynarodowego, regulacje prawne opierają się na prawie zwyczajowym, które pozwala Kameruńczykom zachować ich oryginalną kulturę. Nie jest niczym niezwykłym, że synowie królewskich dynastii, lamibé lub sułtanowie , pełnią obowiązki ministerialne w Jaunde.

Kamerun jest także członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Frankofonii . Wyciąg z rachunku n o  962 / LDPP / uchwaloną przez Zgromadzenie Narodowe i karanie kary śmierci, który ośmiela się sprzeciwić reżimowi przez wykazanie jakiegokolwiek rodzaju, Kamerun w rządowej typu klasa dyktatorskich.

Podziały administracyjne

Kamerun zamieszkuje 280 grup etnicznych, w tym kilka dużych grup ( Semici , Hamici , Bantu , Semi-Bantus i Sudańczycy) oraz wiele krzyżówek.

Administracyjnie Kamerun ma teraz dziesięć regionów, podzielonych na 58 departamentów . Wydziały podzielone są na okręgi. Regiony są tworzone na mocy dekretu prezydenckiego w sprawie12 listopada 2008. Do tego czasu mieliśmy do czynienia z „prowincjami” lub „powiatami”.

10 regionów Kamerunu oraz ich stolice i języki
Regiony Kamerunu. Nie. Region Główne miasto Liczba
działów
Języki urzędowe
1 Adamaoua Ngaoundere 5 Francuski (w większości),
angielski
2 Środek Jaunde 10
3 wschód Bertoua 4
4 Daleka północ Maroua 6
5 Wybrzeże Duala 4
6 północ Garoua 4
8 Gdzie jest Bafoussam 8
9 południe Ebolowa 4
7 północny zachód Bamenda 7 angielski (w większości),
francuski
10 Południowy zachód Buea 6

Geografia

Kamerun to kraj w Zatoce Gwinejskiej , na zachodniej pierzei Afryki . Ma 590  km bardzo poszarpanej linii brzegowej wzdłuż Oceanu Atlantyckiego . Bardzo obszerna w szerokości geograficznej (1200  km z północy na południe), kraj ma schematycznie kształt trójkąta, którego podstawa biegnie wzdłuż 2 nd  stopniu północnej szerokości geograficznej , a szczyt, graniczące Jezioro Czad , osiągnie 13 th  równoległego . Kamerun otoczony jest następującymi krajami i akwenami:

Przez jego powierzchni 475,442  km 2 - 465,400  km 2 powierzchni ziemi i jej mieszkańców - około 19.598.889 mieszkańców w 2010 roku , Kamerun jest krajem średniej wielkości w Afryce .

Kłamstwa country między południowym skraju Sahary i północnej granicy równikowego lasu z dorzecza Konga na południe. Zachodnia część kraju jest zdominowana przez Hauts-Plateaux i obejmuje najwyższy masyw w całej Afryce Zachodniej  : Mount Cameroon , który wznosi się na 4070 metrów; jest to dziewiąty szczyt kontynentu afrykańskiego. Wschodnia część kraju pokryta jest w większości dobrze zachowanym lasem równikowym . Wzdłuż 590  km wybrzeża znajduje się kilka nadmorskich miejscowości: Kribi i Limbé w pobliżu Mount Cameroon .

Granice lądowe

Kamerun graniczy z sześcioma krajami, w tym 1690  km z Nigerią , 1094  km z Czadem , 797  km z Republiką Środkowoafrykańską , 523  km z Republiką Konga , 298  km z Gabonem i 189  km z Gwineą równikową .

Ulga

Rzeźba terenu jest niezwykle urozmaicona, a badania geologiczne i geomorfologiczne pokazują, że bariera orograficzna Adamaoua oddziela „mokry” Kamerun od „suchego” Kamerunu.

Niskie ziemie

Niziny składają się z basenu Mamfé (południowy zachód), basenu Bénoué i równiny północnej.

Tace

Kameruńskiej plateau, Southern Kamerun, o średniej wysokości 650  m i Adamaoua - Kamerun w WaterTower - którego przeciętna wysokość 1,000  m , ale która wzrasta do 2650  m .

Zachodnie Wyżyny

Wyżyny zachodnie to blok podpiwniczenia wzniesiony i pokryty bazaltowymi naciekami, ułożonymi w łuk zwany grzbietem kameruńskim. Szczyty sięgają od 1500 do 4000  m . Najbardziej znane masywy to góry Mandara (daleka północ), Alantika (północ) oraz wciąż aktywne wulkany Oku (północny zachód) i Mount Cameroon (południowy zachód), który jest najwyższym punktem na wysokości 4095  m w Afryce Zachodniej.

Pogoda

Domena równikowa

Obszar równikowy charakteryzuje się obfitymi opadami, wysokimi i stabilnymi temperaturami oraz degradacją roślinności w miarę oddalania się od równika. Wyróżniamy płaskowyże środkowe i południowe z czterema odrębnymi porami roku: mała pora deszczowa (od marca do czerwca), mała pora sucha (lipiec i sierpień), pora deszczowa (od września do listopada), duża pora sucha (od grudnia do lutego) oraz strefa zachodnia (Litoral, góry na południowym zachodzie i wyżyny na zachodzie) z obfitymi deszczami, które padają przez dziewięć miesięcy z rzędu od marca do listopada.

Obszar tropikalny

Tropikalna domena charakteryzuje się wysokimi temperaturami i skąpymi deszczami, albo sudańskimi (pora deszczowa od maja do października, pora sucha od listopada do kwietnia), albo sahelskim, charakteryzującym się bardzo nieregularnymi deszczami, ale nieobecnymi od grudnia do marca. Niższe temperatury to 17 do 18  ° C i wyższe niż 30 do 32  ° C .

Środowisko w Kamerunie

Wegetacja

Roślinność Kamerunu jest zróżnicowana i można ją podzielić na dwie duże strefy: strefę tropikalną i strefę równikową. Cierpi z powodu znacznego wylesiania, które doprowadziło do utraty różnorodności biologicznej i znacznych emisji gazów cieplarnianych.

Strefa tropikalna

Strefa tropikalna pokryta jest w dużej mierze sawanną . Znajdziemy tam :

  • Zalesiona sawanna Adamaoua, bogata w krzewy.
  • Trawiasta sawanna Północy.
  • Step z dalekiej północy, ubogich w drzewa i trawy. Drzewa występujące na stepie są kolczaste i liściaste, aby lepiej opierały się suszy.
Strefa równikowa

Roślinność strefy równikowej Kamerunu jest soczyście zielona i składa się z:

  • Gęsty wilgotny las z Południa i Wschodu tworzą bardzo dużych drzew.
  • Te lasy galeria z Zachodem i Północ-zachód wzdłuż rzek i na nizinach.
  • Mangrowe na wybrzeżach przybrzeżnego i południowo-zachodnia.
Dzikiej przyrody

Ponad połowa gatunków ssaków jest wycinana przez co najmniej 70% ich liczebności, głównie z powodu polowań.

Geologia

Geologia Kamerunu przedstawia silne kontrasty petrograficzne i strukturalne rozłożone na cztery główne grupy geologiczne:

  • starożytny Craton ( archaiku i paleoproterozoik ) i jego Proterozoic pokrywa w skrajnym południu;
  • osady osadowe i neoproterozoiczne granitoidy zdeformowane i przeobrażone podczas orogenezy panafrykańskiej , zajmujące większą część kraju, poprzecinane dwoma głównymi ścinami.
  • bardzo zlokalizowane, rozprzestrzeniające się osady osadowe paleozoiku, od kredy do czwartorzędu;
  • Kamerun Linia jest głównym struktura zorientowana N30 ° E, podkreślony przez aktywnego wulkanizmu od 40 mA tworząc linię wulkanicznego budowli, począwszy od Zatoki Gwinejskiej do jeziora Czad.

Gospodarka

Ogólność

Od 1965 do 1985 roku , Kamerun doświadczony trwałego wzrostu (ponad 15% rocznie średnio), napędzany przez ceny surowców , a przez długi czas wśród najbardziej rozwiniętych krajach na kontynencie afrykańskim. Wtedy sytuacja ekonomiczna pogorszyła się ostro do dewaluacji w styczniu 1994 roku z franka CFA , poprzedzonego drastyczne obniżenie płac o około 70%. Po dekadzie recesji charakteryzuje się gwałtownym spadkiem PKB (-30% między 1985 i 1993 ) oraz 40% spadek konsumpcji per capita, Kamerun powrócił do wzrostu gospodarczego od 1994 roku . Jej PKB (około 42,750 mld USD w 2009 r., czyli 2300 USD na mieszkańca w PPP) jest obecnie o połowę niższe niż we Wspólnocie Gospodarczej i Monetarnej Afryki Środkowej (CEMAC), co daje jej ważne miejsce na szczeblu regionalnym.

W imporcie głównymi partnerami gospodarczymi Kamerunu są Francja (19,1%), Chiny (13,3%), Nigeria (12,4%). W przypadku eksportu są to Hiszpania (15,1%), Holandia (12,8%), Chiny (9,4%), Włochy (9,3%), Francja (6, 5%) i Stany Zjednoczone (6,4%) w 2010 roku. dług stanowi 14,3% PKB (2009), podczas gdy dług zewnętrzny wynosi około 2929 mld USD (szacunek 2009).

Kamerun stał się krajem produkującym ropę w 1977 roku. Twierdząc, że chcą tworzyć rezerwy na trudne czasy, władze całkowicie niejasne zarządzają „pozabudżetowymi” dochodami z ropy (fundusze znajdują się w Paryżu, Szwajcarii i New Yorkerze). W ten sposób kilka miliardów dolarów zostaje przekazanych na rzecz firm naftowych i urzędników reżimu. Wpływ Francji i jej 9000 obywateli w Kamerunie pozostaje znaczny. Czasopismo African Affairs zauważa na początku lat 80., że nadal dominują prawie wszystkie kluczowe sektory gospodarki, podobnie jak przed uzyskaniem niepodległości. Obywatele francuscy kontrolują 55% nowoczesnego sektora gospodarki Kamerunu, a ich kontrola nad systemem bankowym jest całkowita.

Sektory

Kraj posiada naturalne zasoby rolnicze ( banany , kakao , kawa , bawełna , miód ), leśnictwo, górnictwo ( boksyt , żelazo , kobalt , nikiel , mangan , diament , marmur ) i ropy naftowej; młodsze firmy wydobywcze w Vancouver czy Toronto mówią, że „będzie to główny kraj górniczy w nadchodzących latach” . Ludność pracująca została podzielona w 2010 r. na sektory podstawowy (19,7%), przemysłowy (31,4%) i usługowy (48,9%). Sektor bawełny urósł , nawet jeśli na rynku światowym cena funta włókna w 2015 r. wynosiła około 0,70 USD, stosunkowo nisko w porównaniu do szczytowego poziomu 2 USD, jaki osiągnął w 2011 r. Kraj zajmuje piąte miejsce w rankingu siedmiu największych afrykańskich producentów bawełny w połowie 2010 roku .

Nieformalna gospodarka

Siedemdziesiąt pięć procent miejskiej siły roboczej pracuje w sektorze nieformalnym, a sześć na dziesięć gospodarstw domowych czerpie przynajmniej część swoich dochodów z tego sektora. To znaczenie sektora nieformalnego wzrosło coraz bardziej od czasu kryzysu gospodarczego. Częściowo rozwiązuje problem bezrobocia (20% ludności w 1995 r., 30% w 2003 r.). W 2011 r. stopa bezrobocia spadła i szacowana jest na 13,1%.

Infrastruktura komunikacyjna

Drogi i koleje

Kamerun ma 50 000  km dróg, z czego 6000 jest utwardzonych.

Sieć kolejowa obejmuje 1020  km torów z linią Trans-Camerounais zarządzaną przez firmę Camrail .

Porty

Aktywne są trzy duże porty, zaczynając od Autonomicznego Portu Duala . Porty Limbé i Kribi są w dużej mierze finansowane przez Chiński Bank Inwestycyjny i mają stać się portami głębokowodnymi dla statków o większym zanurzeniu niż te, które dziś docierają do Duali. Kamerun ma kilka portów, z których najważniejsze to porty Douala i Limbé . Posiada również sezonowy port rzeczny w Garoua (na rzece Bénoué ). Port głębokowodny w Kribi działa od 2016 roku.

Transport lotniczy

Kamerun posiada cztery międzynarodowe lotniska ( Douala , Yaoundé-Nsimalen , Garoua i Maroua Salak ) oraz około dziesięciu drugorzędnych lotnisk. W 2008 roku zbankrutowała narodowa linia lotnicza Cameroon Airlines . Jego następca, Camair-Co , odbył swój pierwszy lot w dniu28 marca 2011. Istnieje kilka prywatnych firm o skromnych rozmiarach, których flota jest ograniczona do jednego lub dwóch przewoźników poniżej 50 miejsc, obsługujących głównie wnętrze kraju.

Walka z korupcją

Praktykę korupcji znajdujemy na najwyższych szczeblach państwa wobec urzędnika państwowego na dole skali. Codzienną korupcję określa się wieloma nazwami: „tchoko”, „piwo”, „taxi”, „paliwo”, „motywacja” i inne. Mimo ogromnego potencjału przyrodniczego, mineralnego i ludzkiego, Kamerun nadal boryka się z kilkoma dolegliwościami, które uniemożliwiają prawdziwy wzrost gospodarczy: korupcja , produkcja energii deficytowa w stosunku do popytu, niewystarczająco wyrafinowane finanse publiczne, atrakcyjność dla inwestycji kapitału prywatnego i zagranicznego spada w porównaniu z innymi krajami, co często paraliżuje obciążenie administracyjne. Ponadto istnieje rozbieżność między szkoleniem młodych ludzi a potrzebami rynku pracy, co pogłębia bezrobocie, a rozmiarem sektora nieformalnego.

Ludność i społeczeństwo

Demografia

Populację Kamerunu szacuje się w 2015 roku na 20 000 000 mieszkańców. Kiedy kraj uzyskał niepodległość w 1960 roku, Kamerun liczył nieco ponad 5 000 000 mieszkańców.

W 2001 r. próg 200 tys. mieszkańców przekroczyło 6 miast: Douala (stolica ekonomiczna, 1,5 mln mieszkańców w 2001 r.), Jaunde (stolica polityczna i siedziba instytucji, ok. 1,25 mln mieszkańców w 2001 r.) ), Garoua (ok. 357 tys. 2001), Bamenda (około 316 000 mieszkańców w 2001 r.), Maroua (około 272 000 mieszkańców w 2001 r.) i Bafoussam (około 242 000 mieszkańców w 2001 r.).

Jednak szacunki populacji różnią się w zależności od źródła. Według rządowego dziennika Cameroon Tribune (na podstawie cotygodniowych raportów specjalnych w jednym z miast tego kraju w latach 2008 i 2009), dziesięć najbardziej zaludnionych aglomeracji to: Douala (2,2 mln mieszkańców), Jaunde (1,7 mln), Garoua (600 000) , Bafoussam (400 000), Nkongsamba (300 000), Bamenda (280 000), Edéa (250 000), Kribi (220 000), Maroua (220 000) i Ngaoundéré (200 000). Kamerun ma w sumie dwadzieścia miast z co najmniej 50 000 mieszkańców.

Według wyników ostatniego spisu w Kamerunie nadal jest nieco więcej kobiet (50,6%) niż mężczyzn (49,4%). Połowa populacji ma mniej niż 17,7 lat, a waga demograficzna osób poniżej 15 roku życia wynosi 43,6%. Osoby w wieku powyżej 60 lat stanowią zaledwie 5,5% całej populacji.

Pomimo stale rosnącej demografii miast, większość (55% do 65% według szacunków) ludności pozostaje na obszarach wiejskich.

Najgęściej zaludnione prowincje (powyżej 100  mieszk./km 2 ) to prowincje zachodnie, nadbrzeżne , daleka północ i północny zachód. Z drugiej strony prowincje Adamoua, Wschód i Południe są bardzo słabo zaludnione (mniej niż 15 mieszkańców na km 2 ).

W zależności od wielkości populacji regiony Kamerunu można podzielić na 3 kategorie:

  • Pierwsza kategoria: najbardziej zaludnione regiony liczące ponad dwa miliony mieszkańców; są to regiony Centrum (3 525 664 mieszkańców), Daleka Północ (3 480 414 mieszkańców), Wybrzeże (2 865 795 mieszkańców) i Północ (2 050 229 mieszkańców).
  • Druga kategoria: regiony liczące od 1 do 2  milionów mieszkańców: są to regiony północno-zachodnie (1 804 695 mieszkańców), zachodnie (1 785 285 mieszkańców), południowo-zachodnie (1 384 286 mieszkańców) i Adamaoua (1 015 622 mieszkańców).
  • Kategoria trzecia: regiony poniżej miliona mieszkańców: są to regiony Wschodu (801 968 mieszkańców) i Południa (692 142 mieszkańców).
Tabela danych o rozmieszczeniu geograficznym ludności Kamerunu.
n O  Region Główne miasto Populacja Obszar Gęstość zaludnienia
1 Adamaoua Ngaoundere 884 289 63 701 13,9
2 Środek Jaunde 3 098 044 68 953 44,9
3 wschód Bertoua 771 755 109,002 7,1
4 Daleka północ Maroua 3 111 792 34 263 90,8
5 Wybrzeże Duala 2,510,283 20 248 124,0
6 północ Garoua 1 687 859 66 000 25,5
7 północny zachód Bamenda 1 728 953 17300 99,9
8 Gdzie jest Bafoussam 1 720 047 13 892 123,8
9 południe Ebolowa 634 855 47 191 13,4
10 Południowy zachód Buea 1 318 079 26 410 51,8
Kamerun Jaunde 17 465 956 648 320 26,94

Standard życia i HDI

UNDP plasuje Kamerun 153 th  rangę w świecie 188 krajach, w 2014 roku, z Human Development Index (HDI) równej 0,512. Ta ostatnia klasyfikacja opiera się na danych społeczno-ekonomicznych, takich jak wykształcenie, zdrowie czy dochód na mieszkańca. Daje oszacowanie ogólnego poziomu życia w kraju. W przypadku Kamerunu poprawił się w latach 1980-2014, z 0,405 do 0,512.

Ewolucja HDI od 1980 r.
Rok 1980 1985 1990 1995 2000 2005 2010 2011 2012 2013 2014
HDI 0,405 0,436 0,443 0,432 0,437 0,456 0,486 0,496 0,501 0,507 0,512

Według Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) wskaźnik ubóstwa wśród ludzi w Kamerunie w 2004 roku wynosi 35,6% ogółu ludności. Ubóstwo jest znacznie bardziej widoczne na wsi (70%), podczas gdy ubóstwo miejskie dotyka prawie 2 miliony ludzi, głównie w Jaunde i Duala. Połowa gospodarstw domowych nie jest podłączona do sieci elektrycznej, a trzecia nie ma dostępu do wody pitnej. Warunki sanitarne miast, zapewniane przez firmę Hysacam (Hygiène et salubrite du Cameroun), nie są jeszcze wystarczające do wykorzenienia chorób, takich jak malaria, cholera i inne. Wynika to z ograniczonych środków finansowych, ale przede wszystkim ze wstecznej mentalności ludności, która zmaga się ze współpracą z władzami na rzecz rozwoju kanalizacji w dzielnicach. Następuje jednak poprawa zbiorowego systemu sanitacji i warunków higienicznych rodzin. Ponadto jesteśmy świadkami rozwoju niepewności i przestępczości wśród dzieci ulicy. Stopa niepełnego zatrudnienia przekracza próg 35% w dużych miastach, co skłania wiele osób do powrotu do dorywczych prac.

Zdrowie

Kameruński system opieki zdrowotnej jest nadal na niskim poziomie. Według WHO na 10 400 mieszkańców przypada jeden lekarz. W kraju istnieje również nierównomierny rozkład usług medycznych, a najbardziej cierpią obszary śródlądowe na dalekiej północy i wschodzie kraju.

W 2009 roku zgłoszono około 610 000  przypadków HIV i AIDS . W wyniku tych chorób dochodzi do około 37 000 zgonów .

Edukacja

W systemie edukacji istnieją trzy rodzaje edukacji: podstawowe, średnie i wyższe. Specyfiką systemu edukacji jest dwujęzyczność , w rzeczywistości można studiować w języku francuskim i angielskim i uzyskać równorzędne dyplomy. Edukacja składa się z dwóch głównych rodzajów edukacji:

  • Edukacja publiczna: należąca do państwa.
  • Edukacja prywatna: składa się z edukacji prywatnej (świeckiej i wyznaniowej).

Istnieją setki przedszkoli, szkół podstawowych i średnich. W dużych ośrodkach miejskich umiejętność czytania i pisania jest niemal powszechna, podczas gdy niektóre regiony Kamerunu, zwłaszcza strefa północna, nadal cierpią na niedostateczną umiejętność czytania i pisania, co nie przeszkadza krajowi w publikowaniu wskaźnika alfabetyzacji na poziomie d. „około 80% według UNICEF (jeden najwyższych wskaźników na kontynencie afrykańskim) lub 70% według CIA World factbook . Kraj musi jednak zmierzyć się z niedoborem nauczycieli, często słabo wyszkolonych lub zdemotywowanych bardzo skromnym wynagrodzeniem.

Wejście do przedszkola zazwyczaj rozpoczyna się w wieku trzech lat. Cykl żłobkowy i podstawowy trwa 8 lat, co prowadzi do uzyskania CEP ( świadectwa studiów podstawowych ).

Dostęp do obiegu wtórnego jest zwykle wykonywane za pomocą tak zwanej 6 -tego badania stopnia wejściowego . Należy zauważyć, że w Kamerunie termin „liceum” oznacza placówkę publiczną, podczas gdy kwalifikator „college” przypisywany jest placówce prywatnej. Cykl gimnazjalny trwa 7 lat i jest usankcjonowany trzema dyplomami: BEPC ( dyplom studiów pierwszego stopnia ) wydawanym po ukończeniu pierwszych czterech lat, próbny (poziom I) i maturę (stopień końcowy), otwierający dostęp do studiów uniwersyteckich.

Przeciętnie, szkoły podstawowe i średnie w godzinach od poniedziałku do piątku w godzinach od 7  godz  30 do 16  h  30 , z przerwą na jedną godzinę w południe, z wyjątkiem środy, kiedy ceny na przystanek na 12  h  30 . W kilku placówkach lekcje odbywają się również w sobotnie poranki, w zależności od poziomu studiów (zazwyczaj zajęcia egzaminacyjne).

Początek roku szkolnego tradycyjnie ma miejsce w pierwszy poniedziałek września (chyba że jest to pierwszy poniedziałek). 1 st września). Rok szkolny, międzystrefowych dwa lata kalendarzowe, jest podzielony na trzy kwartały nierównej długości: do 1 st  od września do grudnia, 2 nd od stycznia do marca i 3 rd od kwietnia do maja. Oficjalne egzaminy (CEP, BEPC, Probatoire, Baccalaureate) odbywają się w czerwcu, w jednej sesji (nie ma sesji wyrównawczej, a egzamin ustny w Baccalaureate został odwołany w 1993 roku), z wyjątkiem wydarzeń sportowych, które często odbywają się w maju.

Kamerun posiada osiem państwowych uniwersytetów ( Yaoundé I , Ngoa Ekélé ), Yaoundé II (Soa ) , Douala , Buéa , Dschang , Ngaoundéré , Bamenda , Maroua ), około dziesięciu prywatnych uniwersytetów (w tym Katolicki Uniwersytet Afryki centralny w Yaoundé, Uniwersytet Gór w Bangangté , Adwentystów Uniwersytetu Nanga-Eboko ) oraz około pięćdziesięciu parapaństwowych i prywatnych instytutów uniwersyteckich rozsianych po całym terytorium. W 2008 roku było ponad 140 000 studentów. Początek roku akademickiego tradycyjnie przypada na październik.

Głoska bezdźwięczna

Spieszyć się

Kamerun ma kilkanaście gazet codziennych. Najbardziej znane to Cameroon Tribune (dwujęzyczny dziennik rządowy), La Nouvelle Expression , Mutacje , Le Jour , Le Messager , Le Quotidien de l'Économie . Istnieją także tygodników takich jak Motbinama prasy , Repères , Diapason , Integracji , Ça Presse , Nyanga , sytuacji , Le Popoli (humorystyczny gazeta), La Météo , La Nouvelle, Kalara lub ekonomicznych dwutygodnik, EcoMatin . Według danych z 2013 r. Kamerun ma prawie 644 gazety.

kanały telewizyjne

Krajobraz audiowizualny znacznie się zróżnicował od czasu otwarcia na media prywatne na początku XXI wieku . Główny kanał telewizji publicznej, Kamerun Radio Television (CRTV), powstał w 1985 roku i ma siedzibę w Jaunde , z jedną stacją w każdym z dziesięciu regionów kraju. Główne prywatne kanały telewizyjne (STV1 i 2, Canal 2 International, Equinoxe TV, Samba TV, Vision 4 , Ariane TV, Afrique media, LTM International, New TV itp.) mają swoją siedzibę w Douala i Yaoundé. Od 2000 roku kanały telewizyjne z siedzibą w Kamerunie inicjują debaty telewizyjne. Najważniejszymi z nich są niedzielne debaty telewizyjne, podczas których aktorzy społeczno-polityczni, dziennikarze, naukowcy, członkowie społeczeństwa obywatelskiego są regularnie zapraszani do omawiania aktualnych tematów tygodnia. Takie urządzenia, mimo licznych niedociągnięć na poziomie organizacyjnym, niezaprzeczalnie przyczyniają się do powstania przestrzeni publicznej w Kamerunie.

Radio

Wiele lokalnych stacji radiowych (RTS 1, Sweet FM , Radio Véritas, FM 94 , Radio młodzieżowe , Radio balafon, Kalak Fm, Radio Lumiere, FM 105 , Poala FM, Mount Cameroon FM , Radio Campus, Radio Bonne Nouvelle , Satellite FM, Radio Venus, Sky Radio , Radio Environnement, Radio Reine, Afrik2, Il est Written…) nadawane w całym kraju. Odbierane są niektóre duże międzynarodowe sieci radiowe, takie jak RFI , BBC , Africa Radio , Medi 1 Radio czy Vatican Radio . Jakiś czas temu Prawdziwa rewolucja nastąpiła w krajobrazie wraz z utworzeniem pierwszego radia specjalizującego się w sporcie, RSI (Radio Sport Info), którego promotor Martin Camus MIMB jest znanym dziennikarzem w tej dziedzinie. Co oferuje nam zróżnicowany i bardzo gęsty krajobraz.

Sporty

Kamerun jest znany na arenie międzynarodowej, zwłaszcza dzięki swojej drużynie piłkarskiej: Indomitable Lions i międzynarodowym graczom grającym w legendarnych klubach. Najsłynniejszy Samuel Eto'o w latach 2003-2010 czterokrotnie zdobył tytuł Afrykańskiego Gracza Roku.

Wśród różnorodności dyscyplin sportowych uprawianych na tym terenie z pewnością największą popularnością cieszy się piłka nożna .

Na rekord Kamerunu na Igrzyskach Olimpijskich składają się dwa złote medale w lekkiej atletyce , dwa w boksie i jeden w piłce nożnej (2000).

W sportach zespołowych, takich jak koszykówka , siatkówka i piłka ręczna , coraz częściej pojawiają się kwalifikacje do zawodów kontynentalnych i międzynarodowych.

Kamerun organizuje zawody krajowe, takie jak Cameroon Cycling Tour i Race of Hope (podejście na Mount Cameroon), a także zawody kontynentalne ( Women's Afrobasket 2015 , Women's CAN 2016).

Kultura

Kultura Kamerunu charakteryzuje się dużą różnorodnością etniczną, językową, religijną i kulinarną związaną z jej historią i geografią. Ta różnorodność pozwala na rozwój kreatywności o wielkim bogactwie we wszystkich dziedzinach artystycznych.

Różnorodność kulturowa

Pochodzenie etniczne

W populacji Kamerunu reprezentowane są różne grupy społeczno-kulturowe. Podobnie jak jego kontrastujące środowiska naturalne, Kamerun charakteryzuje się wielką różnorodnością ludzi. Można wyróżnić trzy główne grupy:

  • Na dalekiej północy są głównie dwie duże grupy. W Peuls (lub foulbés) i „  Kirdis  ”. Wśród tych „Kirdis” góry Kamerunu od regionu Garoua po Mora są domem dla wielu niemuzułmańskich grup etnicznych. Mofu , Mafa , Toupouri , Moundang , Guiziga , Massa ,  etc. Ponadto Fulani z sawanny Północy często organizowali się w Lamidatów dowodzonych przez lamido, odpowiednika wodza wioski. Ich konstrukcje są widoczne do dziś, a ich zwyczaje trwają. Populacje Centrum i Południa również mają swoje zwyczaje, charakteryzujące się bardzo dużym zróżnicowaniem językowym. Mieszkania dawnych tradycyjnych wodzów prawie zniknęły na rzecz nowoczesnego budownictwa, obszar jest najbardziej rozwinięty w kraju, ale wzniesiono tam kilka pomników upamiętniających.
  • Na Wielkim Zachodzie obecni są Bamilékés (dynamiczna grupa w handlu, w której przodują), największa grupa etniczna w kraju, obok Tikarów (potomków populacji z północy) oraz Bamounów ( słynących ze swojej historii - zwłaszcza polityczno-militarny - oraz ich kreacje artystyczne). Grupy te rozwinęły oryginalną cywilizację, opartą na wodzach, które są małymi królestwami.
  • Na dalekim południu głównymi grupami są Beti (główna grupa w środkowej, południowej i wschodniej strefie leśnej), Eton , Manguissa , Ewondo , Boulou , którzy są przywiązani do świata Bantu. Betis / Boulou , grupa etniczna, do której prezydent Paul Biya należy, mają de facto u władzy od 1982. Bassa The Yabassi The Dibom (w środkowym zachodzie i na wybrzeżu geograficzny kraju), a Sawa i spokrewnione (zamieszkujące strefę przybrzeżną) są inne główne ludy. Bassa rozliczane są głównie w kilku miejscowościach, poczynając Éséka przejściu przez Edéa do Yabassi i trochę w Moungo i Wouri . Bassa są zorganizowane w kilku małych grupach. W Gbaya mieszkańcy, większość z ponad sześciu jednostek administracyjnych w regionach wschodnich i Adamaoua. Gbaya , słabo reprezentowane w klasie politycznej, są głośniki kilku dialektów: laii ( Bétaré-Oya ), do'oka ( Garoua Boulaï ) yayoué ( Meïganga ) Bodomo na ... Pigmeje Południa żyją głównie w lesie.

Języki

W Kamerunie jest 309 języków, w tym Ngumba , Gbaya obejmujący kilka dialektów: laii ( Bétaré-Oya ), do'oka ( Garoua-Boulaï ), yayoué ( Meiganga , Ngaoundal , Dir , Tibati ), bBodomo, bamoun , le tikar , bankon , tunen , Eton , ewondo , douala , bassa , Yabassi , dibom , Mbang , ntumu ( Vallee-du-Ntem ) bakweri , Boulou , Peul lub foufouldé z mofu-Gudur , w mofu Północnej , w hausa , w psikye z Guidar the Moundang Mousgoum Toupouri się Massa , Guiziga - Guiziga Północna i Południowa Guiziga - te języki bamilékées składa się z kilku podgrup, takich jak nufi (w Bafang ), przy czym ghomala' (w Bafoussam , Baham , Bahouan , Bamendjou , Pete-Bandjoun , Batié , Bansoa , Bandenkop , Batoufam ...), nuguru , bafia , medumba (w Bangangté ) , yemba (w Dschang ), ngomba (w Bamesso ), ngiemboon (w Mbouda ) i wiele innych . W przeciwieństwie do większości krajów afrykańskich, Kamerun nie ma zatem dominującego ani wspólnego języka regionalnego. Ta odmiana wykonane Kamerun także jeden z 25 krajów świata z „mega-różnorodności językowej” z 7 th  miejsce na całym świecie, ale 2 e w Afryce po Nigerii.

Oprócz tych języków, od początku współczesnych europejskich poszukiwań i kolonizacji rozwinęło się kilka języków kreolskich . To doprowadziło do mieszania się populacji, a szczególnie od początku XX th  wieku . Nawet dzisiaj młodzież miejska stworzyła złożoną formę slangu zwaną Camfranglais (mieszanka francuskich, angielskich, kameruńskich wyrażeń dialektowych i Verlan ), która różni się w zależności od miasta. Ponadto pidgin English , zbliżony do swojej nigeryjskiej wersji , jest czasami używany jako lingua franca dla handlowców w całym kraju (zwłaszcza w jego południowej części). Ma tendencję do rozprzestrzeniania się wśród ludności poprzez nigeryjskie produkcje audiowizualne oraz relacje między frankofonami i anglofonami w tym kraju. W 2011 roku prywatna stacja telewizyjna wykorzystywała pidgin do swoich programów informacyjnych.

Języki urzędowe

Językami urzędowymi są francuski , około 80  % ludności mówi po francusku i mieszka we francuskojęzycznych pododdziałach, a angielski używany jest w dwóch pododdziałach administracyjnych graniczących z Nigerią , północno-zachodnim i południowo-zachodnim .

Są to dwa języki administracji, edukacji i mediów. Ta dwujęzyczność w Kamerunie jest dziedzictwem kolonizacji i pozwala Kamerunowi być częścią zarówno francuskojęzycznego, jak i anglojęzycznego świata. Kamerun jest zatem jedynym dwujęzycznym krajem francusko-angielskim w Afryce, dopóki Rwanda nie dodała angielskiego do francuskiego jako języka urzędowego w 2003 r., i jest jednym z niewielu krajów na świecie z taką dwujęzycznością, z Kanadą , Seszelami , Vanuatu i Mauritiusem . Mimo wszystko francuski ma dużą przewagę w administracji i mediach ze względu na przewagę demograficzną/terytorialną frankofonów. Niektórzy anglojęzyczni skarżą się również na dyskryminację ze względu na ich język.

Jednak rząd oficjalnie zachęca do dwujęzyczności , a większość oficjalnych dokumentów czytanych lub pisanych jest w obu językach. Administracja i przedstawiciele władz mają być dwujęzyczni, a od obywateli Kamerunu w zasadzie oczekuje się umiejętności porozumiewania się w obu językach. W szczególności kanał telewizji publicznej CRTV nadaje swoje informacje naprzemiennie w obu językach. Ponadto sześć z ośmiu uniwersytetów publicznych jest dwujęzycznych, w tym dwa w systemie anglojęzycznym, University of Buéa i University of Bamenda , a na całym terytorium istnieje wiele dwujęzycznych szkół średnich i szkół podstawowych.

Religie

Kamerun jest państwem świeckim, ale jest członkiem Organizacji Współpracy Islamskiej . Jego populacja składa się z:

  • Około 65,2% chrześcijan:
    • Katolicy (38,4%) dzielą się na 22 diecezje. Ich najwyższy dostojnik jest M gr  Samuel Kleda , arcybiskup Duala powiedzie Kardynał Christian Tumi , arcybiskup emerytowany Duala.
    • Protestanci (26,3%) są rozmieszczeni głównie na wybrzeżu iw anglojęzycznych prowincjach północno-zachodniego i południowo-zachodniego oraz głównie w południowym Kamerunie.
    • Ortodoksi: 0,5% rozmieszczeni są głównie na wybrzeżu, w centrum i na wschodzie.
    • Inni chrześcijanie: 4,0%
  • 20,9% muzułmanów, skupionych w Adamaoua, na północy, dalekiej północy i zachodzie (lud Bamoun).
  • 5,6% animistów; wyznawcy tradycyjnych religii są obecni głównie na zachodzie, południu i wschodzie.
  • 1% inne religie.
  • 3,2% wolnomyślicieli.

Gastronomia

Kamerun, podobnie jak jego różnorodność etniczna, prezentuje ogromną różnorodność kulinarną.

Dania
  • Galow (gambo) z kuskusem (nazwa polenty ).
  • Folléré z kuskusem (nazwa polenty ).
  • Bokko z kuskusem (nazwa polenty ).
  • Ngniébé (ryba wędzona z kuskusem (nazwa polenty )).
  • Ngniebe (mięso wędzone z kuskusem (nazwa polenty )).
  • Ndolé .
  • Bongo'o (ryba z przyprawami).
  • Kurczak DG (smażony kurczak ze smażoną babką i warzywami).
  • Kuem bez soli.
  • ERU / ero (danie na bazie roślinnej (ERU i waterleaf) z anglojęzycznych obszarach i Nigerii).
  • Taro ( taro z żółtym sosem ).
Akompaniamenty
  • Bobolo (sztyftów maniok nasączona) ..
  • Pióro (kuskus kukurydziany).
  • Ndjapche: kuskus z manioku wytwarzany z warzywa Ndjapche (warzywa znanego również jako NdjamaNdjama).
  • Miondo (cienka laska manioku).
  • Dang-waaké (mąka manioku lub pszenna przetworzona na małe kawałki z dodatkiem sosu lub gotowanych jajek).
  • Danie pistacjowy .
  • Nkui (preparat z owoców, kory, korzeni i bakłażanów).
  • Kondré (preparat z bananów, warzyw i przypraw).
Desery
  • Waïna rôogo (małe pączki z tartego surowego manioku).
  • Mâssé (pączki z bardzo słodkiej mąki ryżowej).
  • Koki (mały biały placek fasola).
  • Mintoumba .
  • Ntas.
Przyprawy
  • Sos orzechowy.
  • Achu (żółty sos).
  • Okok .

Różnorodność artystyczna

Sztuka

Sztuka Kamerunu charakteryzuje się dużą różnorodnością stylistyczną związaną z jej historią i geografią (różnorodność etniczna, językowa, religijna itp.). Ta różnorodność kulturowa pozwala na rozwój wielkiej kreatywności na wszystkich nośnikach sztuki współczesnej ( sztuka plastyczna , malarstwo , rzeźba , fotografia …) i inspirowana sztuką tradycyjną (maski, statuetki, architektura…).

W Kamerunie stopniowo rozwijają się roboty publiczne, wydarzenia artystyczne, miejsca wystaw i galerie sztuki .

Literatura Muzyka

Od czasów starożytnych muzyka tradycyjna była sposobem upamiętniania faktów i wydarzeń, które naznaczyły rodzinę, grupę etniczną, naród za jej życia. Jest bogata brzmieniowo i kolorystycznie, można zauważyć użycie instrumentów takich jak mvett , tom-tom , drum , balafon oraz różnych form perkusji. W dzisiejszych czasach otwarcie kraju i nowe technologie informacyjne i komunikacyjne mocno przekształciły muzyczny uniwersum Kamerunu do tego stopnia, że ​​ta muzyka, która stała się tradycyjna-nowoczesna, jest silnie i dumnie reprezentowana i sprzedawana na całym świecie. twórczość artystów, w tym w szczególności Ekambi Brillant , Elvis Kemayo , André-Marie Tala , Ben Decca , Grace Decca , Charlotte Dipanda , Kareyce Fotso , Manu Dibango , Claude Moundi dit „  Petit-Pays  ”, Richard Bona , Simon Ngaka , Josco Koncern , Sam Fan Thomas czy Yannick Noah .

Kino

Turystyka

Rozwój turystyki

Turystyka jest słabo rozwinięta. W 2002 roku turystyka stanowiła 2,5% PKB, w 2005 roku tylko 1,8%, czyli 25 dolarów na mieszkańca. Rząd wielokrotnie wyrażał chęć rozwoju tego sektora, ale wysokie ceny biletów lotniczych w porównaniu z azjatyckimi miejscami docelowymi i wysoka cena wiz mają efekt odstraszający.

Niedawno, aby zrekompensować słabość turystyki, rząd uruchomił długoterminowy plan rozwoju, który prawdopodobnie ma zwiększyć liczbę 200 000 obecnych odwiedzających do 500 000 do końca 2009 roku. W tym celu rząd nawiązuje więzy kooperacyjne poprzez otwieranie biur turystycznych w największych miastach europejskich, takich jak Paryż , Londyn i Madryt . Te ostatnie mają na celu pochwałę Kamerunu za granicą, aby zachęcić podróżnych do zwiedzania.

Programy te przechodzą również przez poszukiwanie nowych inwestorów. Dotyczy to w szczególności Chin , które podpisują specjalną umowę z rządem Kamerunu na wysyłanie około 50 000 Chińczyków rocznie do Kamerunu począwszy od 2008 roku . Poszukiwanie nowych partnerów jest również skierowane do Stanów Zjednoczonych poprzez partnerstwo kulturalne i wymianę między dwoma krajami.

W 2012 roku Kamerun gościł 817 tysięcy turystów.

Niektóre atrakcje turystyczne

Kamerun posiada trzy naturalne witryny sklasyfikowane jako Światowego Dziedzictwa przez UNESCO  :

Oficjalnie Ministerstwo Turystyki identyfikuje 120 obiektów o potencjale turystycznym, w tym około sześćdziesięciu mogących przyjąć turystów.

Różny

Święta i święta

Święta i święta
Przestarzały Nazwisko Uwagi
1 st  stycznia Nowy Rok Data odzyskania niepodległości przez kraj: 1 st styczeń 1960
Zmienny Festiwal Tabaski Nazywany również „festiwalem owiec”
Zmienny Święto Ramadanu Oznacza koniec czterdziestu dni postu
11 lutego Impreza młodzieżowa
Zmienny Dobry piątek Dzień ukrzyżowania Jezusa na krzyżu
1 st  maja dzień pracy Święto obchodzone na rzecz pracowników sektora formalnego
Zmienny Wniebowstąpienie Święto chrześcijańskie (Wniebowstąpienie Jezusa do nieba)
1 tydzień po wynurzeniu Zielone Świątki Święto chrześcijańskie (Zstąpienie Ducha Świętego na Apostołów (uczniów Jezusa))
20 maja Święto narodowe lub jedność Data urodzenia Zjednoczonej Republiki Kamerunu i zakończenia systemu federalnego.
15 sierpnia Założenie Podniesienie Marii (matki Jezusa do nieba)
25 grudnia Boże Narodzenie Święto chrześcijańskie (Narodziny Jezusa Chrystusa, syna Bożego)

Kody

Kody Kamerunu to:

Uwagi i referencje

  1. „  Republika Kamerunu  ” , na www.axl.cefan.ulaval.ca (dostęp 23 sierpnia 2020 )
  2. (w) „  Afryka :: Kamerun – The World Factbook – Central Intelligence Agency  ” na cia.gov (dostęp 24 lutego 2020 r . ) .
  3. „  Kamerun  ” na stronie lemoci.com .
  4. (w) „  Human Development Reports  ” na hdr.undp.org (dostęp 21 października 2018 r . ) .
  5. Arol Ketchiemen, Słownik pochodzenia imion i pseudonimów krajów afrykańskich , Favre,2014, 316  pkt. , str.81.
  6. UNESCO, Historia Ogólna Afryki , t.  2 , s.  688 .
  7. BH Warmington, Okres kartagiński w Walnym Historia Afryki , UNESCO, 4 th ed, 1999, t.  II , s.  484-485 .
  8. Christian Roche, Czarnej Afryki i Francji w XIX th  century , Karthala,2011( czytaj online ) , s.  105.
  9. Thomas Deltombe, Manuel Domergue i Jacob Tatsitsa, Kamerun! Ukryta wojna u początków Françafrique (1948-1971) , Paryż, La Découverte,2011, 741  s. ( ISBN  978-2-7071-5913-7 , czytaj online ).
  10. C. Kilian-Hatz: artykuł „Denn Komba hat den Wald für dich gemacht: der Wald in Wirtschaft und Weltanschauung der Baka im südlichen Kamerun”, w M. Bollig, D. Bünnagel (red.): Der zentralafrikanische Regenwald , ed. Münster, Hamburg 1992, s.  65–71 .
  11. 1 st stycznia 1960. Kamerun otwiera taniec niepodległości afrykańskiej na herodote.net
  12. Verschave François-Xavier, La Françafrique , najdłuższy skandal republiki , Stock
  13. Fanny Pigeaud, „  Ukryta wojna Francji, Kamerun  ”, Wyzwolenie ,17 września 2008( przeczytaj online ).
  14. Thomas Deltombe, Manuel Domergue i Jakub Tatsita, Kamerun! , Odkrycie,2019
  15. Thomas Deltombe , Niekończący się koniec panowania w Jaunde  " , o Le Monde diplomatique ,1 st październik 2011
  16. Stefaan Marysse i Filip Reyntjens, L'Afrique des Grands Lacs: Yearbook 1999-2000 ( czytaj online ) , s.  302.
  17. Yumpu.com , „  Africa's Junior Mining Scam  ”, na yumpu.com ,2 marca 2020 r.(dostęp 8 sierpnia 2020 r. )
  18. „Ile zaufania można dać młodszym górnikom?” na LesAfriques.com [1]
  19. „  Anglophone Kamerun, w zamieszaniu, liczy swoich zmarłych  ”, Le Monde ,3 października 2017 r.
  20. „  Paul Biya nie jest dziekanem afrykańskich głów państw (ale prawie)  ”, Le Monde ,23 października 2018( przeczytaj online )
  21. „  W Kamerunie Paul Biya nakazuje uwolnienie 333 więźniów związanych z kryzysem anglojęzycznym  ”, Le Monde ,4 października 2019 r.( przeczytaj online )
  22. "  Ustawa nr 96/06 z dnia 18 stycznia 1996 roku o zmianie Konstytucji z dnia 2 czerwca 1972 - portal rządu Kamerunu  " , na www.spm.gov.cm (obejrzano 1 st maja 2017 r ) .
  23. "  constitution-revision-adoptee.php Artykuł o zmianie konstytucji  " , na lefigaro.fr ,10 kwietnia 2008.
  24. Fred Bihina, „Kamerun – zmiany w rządzie: oto wszyscy nowi ministrowie” , cameroon-info.net, 5 stycznia 2019 r.
  25. CM, „  On: Interpellé  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) , Na lanouvelleexpression.info , La Nouvelle Expression ,18 marca 2011(dostępny 1 st maja 2018 ) .
  26. „  Republika Kamerunu  ” , na www.axl.cefan.ulaval.ca .
  27. atlas , s.  133.
  28. Encyclopaedia Universalis , 1974, s.  824 .
  29. JC Olivry, Rivers and Rivers of Cameroon ( czytaj online ) , s.  Wstęp
  30. https://www.webcitation.org/5kwDQCNco
  31. (w) Encyclopædia Britannica , "  Płaskowyż Adamawa  " ,8 września 2011(dostępny 1 st maja 2018 ) .
  32. „  Roślinność Kamerunu  ” na temat gospodarek afrykańskich (dostęp 2 maja 2017 r . ) .
  33. „  Fauna i flora w Kamerunie  ” , na Evaneos.fr (dostęp 25 marca 2019 r . ) .
  34. „  Polowanie opróżnia lasy tropikalne z ich ssaków  ”, Le Monde ,14 maja 2019 r.( przeczytaj online , konsultacja 16 maja 2019 r. )
  35. (w) Agencja Prasowa Angola  (w) , „Dochody z wydobycia powinny przyczynić się do rozwoju (organizacje pozarządowe)” ,1 st lipca 2011.
  36. Clementine Pawlotsky i Stéphane Ballong, „Cotton: gdzie są główni producenci afrykańskie położone? » , Jeune Afrique .
  37. “  Spis ludności: Wyniki są wreszcie znane w Kamerunie!  » , na lemessager.net ,kwiecień 2010.
  38. (w) Odroczenie rozwoju społecznego 2015. Kamerun [2] .
  39. (w) Dane o rozwoju społecznym (1980-2015) [3] .
  40. Jeune Afrique , specjalne dossier Kamerun, listopad 2007.
  41. [4] .
  42. Simon Ngono, Telewizyjne debaty w przestrzeni publicznej w Kamerunie: logika i gry aktorskie , Paryż, Édilivre,17 listopada 2016, 167  s. ( ISBN  978-2-334-21534-3 ).
  43. Simon Ngono, Telewizyjne debaty w przestrzeni publicznej w Kamerunie: gry logiczne i aktorskie , Paryż, Édilivre,17 listopada 2016, 168  pkt. ( ISBN  978-2-334-21534-3 ).
  44. „  Narodowy Komitet Olimpijski Kamerunu  ” , na stronie olympic.org/fr/cameroun (dostęp 31 maja 2015 r . ) .
  45. Georges Dougueli, „  Mathias Eric Owona Nguini kontra Patrice Nganang  ”, Jeune Afrique ,23 czerwca 2019, s.  18.
  46. Kultury Kamerunu, Pokój i Różnorodność (2007) s.  70-73 .
  47. Kultury Kamerunu , Pokój i Różnorodność, 2007.
  48. „  Kamerun: odcięta kobieta w strefie anglojęzycznej  ”, Le Monde.fr ,13.08.2020( przeczytaj online , konsultacja 26 sierpnia 2020 r. )
  49. Cyril Bensimon, „  Kryzys anglojęzyczny w Kamerunie przed Radą Bezpieczeństwa  ”, Le Monde ,13 maja 2019 r.( przeczytaj online )
  50. Uwaga Kamerun. Kryzys w Anglojęzycznym Kamerunie , Berne-Wabern, Federalny Departament Sprawiedliwości i Policji (Szwajcaria), Sekretariat Stanu ds. Migracji,25 września 2018 r.( przeczytaj online )
  51. Narodowy Instytut Statystyczny Kamerunu, „  Stan i struktura ludności: wskaźniki demograficzne  ” [PDF] , na bucrec.cm (dostęp 9 stycznia 2021 ) , s.  6.
  52. Kamerun Radio Telewizja - Crtv .
  53. Liczba przyjazdów turystów do Kamerunu prawie się podwoiła w ciągu 5 lat , Investaucameroun.com.
  54. Kamerun: ambicja wydobycia turystyki z rutyny - xinhuane - 14.02.2008 .

Zobacz również

Bibliografia

  • Thomas Deltombe , Manuel Domergue i Jacob Tatsitsa , Kamerun! ukryta wojna u początków Françafrique (1948-1971) , Paryż, La Découverte,2011, 741  s. ( ISBN  978-2-7071-5913-7 ).
  • Ephraïm Jouy, Kamerun, rytualne sztuki ludu (katalog wystawy), Mantes-la-Jolie, Hôtel-Dieu Museum, 2013, ( ISBN  978-2-915503-00-5 ).
  • Atlas Zjednoczonej Republiki Kamerunu, 72 s. ; Wydania Jeune Afrique, 1979, ( ISBN  2-85258-124-8 ) .
  • Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody , Jeffrey A. Sayer, Caroline S. Harcourt, N. Mark Collins i Jean Larivière, L’Atlas pour la Conservation des Forêts tropicales d’Afrique [„Atlas ochrony lasów tropikalnych – Afryka” ] , wyd. Jean-Pierre de Monza, 1996 ( 1 st  wyd. 1992) ( ISBN  978-2-908071-30-6 i 2-908071-30-4 ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • UNESCO, Międzynarodowy Komitet Naukowy ds. Pisania Historii Ogólnej Afryki, Historii Ogólnej Afryki , Paryż, Wyd. UNESCO,1999( 1 st  ed. 1980), 8 obj.
  • Danielle Ben Yahmed, Kamerun , Paryż, Les Éditions Jeune Afrique, coll.  „Atlas Afryki”,2006.
  • Max F. Dippold ( pref.  Samuel-Martin Eno Belinga ), A bibliografia Kamerunu: Pisma w języku niemieckim , Burgau, Imprimerie Boeck,1971, 343  s.
  • Engelbert Mveng , Historia Kamerunu , Paryż, Obecność Afrykańska,1963, 533  s.
  • Daniel Barreteau i Robert Hedinger, Opis języków kameruńskich , Paryż, ORSTOM - ACCT, coll.  "DELAN",1989, 408  s.
  • Jean Ngandjeu, Kamerun i kryzys , Paryż, L'Harmattan,1988.
  • Wojciech Owona, Narodziny Kamerunu, 1884-1914 , Paryż, L'Harmatan, coll.  „Korzenie teraźniejszości”,1996, 236  s. ( ISBN  2-7384-3696-X , czytaj online ).
  • Didier Reuss i Jessica Reuss-Nliba, Kamerun , Nîmes, Éditions Grandir,2009, 34  s. ( ISBN  978-2-84166-375-0 ) - Praca dokumentalna przeznaczona dla dzieci w wieku 8-12 lat.
  • Kultury Kamerunu, Pokój i Różnorodność (2007) Kolekcja Rencontres et Terre d'Afrique, wydrukowana przez DELTA PAPIERS, Paryż.

Linki zewnętrzne