Linia Kamerunu

Geografia
Linia Kamerunu
Mapa południowej części linii Kamerunu reprezentowanej przez Annobón , Wyspy Świętego Tomasza , Książęcą , Bioko oraz pasma górskie graniczące z Nigerią i Kamerunem .
Wysokość	4095 m , Góra Kamerun
Długość	1600 km
Szerokość	100 km
Administracja
Kraj	Kamerun Gwinea Równikowa Nigeria Wyspy Świętego Tomasza i Książęca
Geologia
Skały	Wulkaniczny , plutoniczny

Linia Kamerunu to strzelanina z Afryki rozciąganie pomiędzy zlewni jeziora Czad i Zatoki Gwinejskiej , z której czerpie się , przecinając linię .

Geografia

Linia Kamerunu, szeroka na około sto kilometrów, rozciąga się na ponad 1600 kilometrów wzdłuż osi północ-wschód-południe-zachód . Ten rozłam składa się z górskich zakresach , płaskowyże i wysp o anorogenic wulkanicznego i plutonic pochodzenia . Jego północna końcowy składa się z gór Mandara , na południowy zachód od jeziora Czad , i rozciąga się na południowym zachodzie po górach ATLANTIKA , w górach Shebshi The Adamaoua (co stanowi płaskowyż w centralnej Kamerun ), przy czym Kameruńczyk grzbiet (na zachodzie kraju, z górami Oku i Mekoua) oraz Kamerunem . Z tej góry linia Kamerunu opada pod wodami Zatoki Gwinejskiej i wyłania się z wyspami Bioko , São Tomé , Principe, a następnie Annobón na jej południowym krańcu. Południowa część linii Kamerun jest przerywane przez wulkany urodzonych z hot spot Kamerun . Są to wyspy, które tworzy szczelina w Zatoce Gwinejskiej, na górze Kamerun i górze Manengouba .

Linia Kamerunu miałaby przedłużenie na północ, aż do Tibesti i Libii .

Zwolnienia linii Kamerun przekraczającej 900 metrów nad poziomem morza, z wyjątkiem : Mount Cameroon , są częścią eko-region w lasach starszych tace Kamerunu . Stanowi enklawę lasów górskich między wilgotnych lasów tropikalnych w Dolnej Gwinei i Sudanu sawanny .

Linia Kamerunu została zidentyfikowana i zdefiniowana w 1909 roku przez niemieckiego geografa i geomorfologa Siegfrieda Passarge'a .

(fr) Jacques Champaud, „The line of Cameroon”, w: Miasta i wieś Zachodniego Kamerunu , ORSTOM, Bondy, 1983, s. 19 .
(en) Georges Ceuleneer Pierre Genthon, Michel Grégoire, Marc Monnereau Anne Ormond Michel Rabinowicz i Mike Toplis, Porównanie petrologii i geodynamiki, str. 87 [1] .
(w) Ekoregiony lądowe - lasy na Wyżynie Kamerunu (AT0103)
(De) Kamerun , Leipzig und Wien Bibliographisches Institut, 1909.

(en) GG Kochemasov, „Linia kameruńska: jej regularności i związek z afrykańskimi szczelinami”, w: Global tectonics and metalogeny , 2006-2007, vol. 9, n kość 1-4, str. 67-72
(en) Tabod Charles Tabod, Badania sejsmologiczne linii wulkanicznej Kamerunu w Afryce Zachodniej , University of Leeds, 1991, 278 str. (Praca dyplomowa)
(fr) Jacques Nougier , „Volcanology of the Cameroon line”, w: Annales de la Faculté des Sciences de Yaoundé , 1974, 17, s. 3-48
(fr) Félix Tchoua, Contribution to the geological and petrological study of some volcanoes on the line of Cameroon (Mounts Manengouba and Bambouto) , University of Clermont-Ferrand, 1974, 337 s. (Praca magisterska z nauk przyrodniczych)