| ||||||||||||||
Wybory parlamentarne we Francji w 1956 r | ||||||||||||||
02 stycznia 1956 | ||||||||||||||
Organ wyborczy i wyniki | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wyborcy | 22 171 957 | |||||||||||||
82,8% ▲ +2,7 | ||||||||||||||
Prawo parlamentarne - Edgar Faure | ||||||||||||||
Wymienianie kolejno
Narodowe Centrum Ludowego Ruchu Republikańskiego Niepodległych i Chłopów | ||||||||||||||
Głos | 7050,188 | |||||||||||||
33,10% | ▲ 7,1 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 214 | ▲ +23 | ||||||||||||
Front Republikański - Guy Mollet | ||||||||||||||
Wymienianie kolejno
Francuska sekcja Robotniczej Międzynarodowej Partii Radykalnej Socjalni Republikanie Demokratyczny i Socjalistyczny Związek Ruchu Oporu | ||||||||||||||
Głos | 5,893,181 | |||||||||||||
27,67% | ▲ 2,3 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 172 | ▼ −28 | ||||||||||||
PCF - Maurice Thorez | ||||||||||||||
Głos | 5 514 403 | |||||||||||||
25,89% | ► 0 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 150 | ▲ +47 | ||||||||||||
UFF - Pierre Poujade | ||||||||||||||
Głos | 2 744 562 | |||||||||||||
12,88% | ||||||||||||||
Posłowie wybrani | 52 | ▲ +52 | ||||||||||||
Reprezentacja zgromadzenia | ||||||||||||||
Rząd | ||||||||||||||
Towarzyski | Wybrany | |||||||||||||
Faure II Środkowy prawy ( CNIP , MRP , RGR , RS ) |
Front Republikański Mollet ( SFIO , RAD , UDSR , RS , RDA ) |
|||||||||||||
Wybrany ustawodawca | ||||||||||||||
III e na IV th Rzeczypospolitej | ||||||||||||||
Ustawodawcze wybory odbyły się02 stycznia 1956. Ostatnie wybory parlamentarne w IV th Rzeczypospolitej , będą uczestniczyć w kontekście kryzysu politycznego, a kampania wyborcza będzie zdominowany przez namiętności kandydatów różnych sił w rywalizacji.
5 lutego 1955The National Assembly odmawia jego zaufanie do rządu Pierre Mendes France , który rezygnuje. Pragnienie byłego przewodniczącego rady rządzącej poprzez koordynację polityki ministerialnej, obawy francuskiej partii komunistycznej przed konkurencją ze strony nowej siły w elektoracie lewicowym oraz wrogość Ludowego Ruchu Republikańskiego i prawicy, która z jednej strony dezaprobata dla polityki zagranicznej, z drugiej projekty gospodarcze nowo obalonego rządu będą lepsze od doświadczeń Mendes-Francja. Rezygnacja tego ostatniego nie podobała się większości Francuzów, którzy w dużej mierze aprobowali orientacje przyjęte przez Pierre Mendès-France w sprawach polityki kolonialnej, gospodarczej i przemysłowej.
Jego następcą jest Edgar Faure , także członek Partii Radykalnej . Jego podejście wydaje się być zbliżone do jego poprzednika, wznawiając swoje projekty na polu kolonialnym i gospodarczym. Jego wkład w odblokowanie sytuacji w Maroku i stanowisko na rzecz nowej polityki algierskiej nie wystarczy, by uciszyć protest, podtrzymywany przez napięcia w Algierii , krytykę zwolenników mendesyzmu i ruch poujadystyczny , który chwyta większość po jego lewej i prawej stronie. Próbując położyć kres tym sporom, Edgar Faure zapewni rozwiązanie Zgromadzenia, po przewadze jego liczebności przez posłów na29 listopada 1955, w następstwie odrzucenia projektu ustawy mającej na celu ustanowienie pierwszego w przeszłości stanowiska wyborczego posłów, na które zobowiązał się on zaufać swojemu rządowi. Zgodnie z konstytucją, bliskość dwóch ostatnich rządów odwrócenia przez izbę niższą dał mu prawo do uciekania się do rozpadu tego ostatniego, który zrobił na 1 st grudnia. Wyznaczono przedterminowe wybory parlamentarne2 stycznia następnego roku.
Prawo wyborcze 7 maja 1951, zwane prawem pokrewieństwa , pozostaje w mocy. Zasadniczo pozwala na podział mandatów według proporcjonalnej reprezentacji w departamencie, ale jeśli „powiązane” listy przed głosowaniem razem uzyskują bezwzględną większość oddanych głosów, otrzymują bezpośrednio wszystkie mandaty do obsadzenia. Sojusze umożliwiły Trzecim Siłom utrzymanie się u władzy w 1951 r. , uzyskując znaczną większość miejsc w Zgromadzeniu Narodowym, odsuwając komunistów i gaullistów do opozycji. Jednak upadek tego, w połączeniu z silnym rozdrobnieniem w centrum politycznego spektrum, sprawił, że jest bardzo mało prawdopodobne, aby ta ustawa była skuteczna dla wychodzącej większości.
Do obsadzenia jest 594 miejsc.
Krajobraz polityczny szybko dzieli się na cztery główne siły polityczne:
Zgodnie z oczekiwaniami, Pierre Mendès-France i jego projekty znajdują się w centrum debaty. Instytucje, problemy społeczne, a nawet kwestia algierska są przedmiotem zaciekłych debat, a media audiowizualne zaczynają odgrywać decydującą rolę.
Poujadists prowadzą szczególnie zjadliwą kampanię. Kilku przedstawicieli tradycyjnych partii kandydujących do sukcesji jest fizycznie atakowanych przez skrajnie prawicowych aktywistów, a Pierre Mendès-France jest generalnie głównym celem antysemickich krytyków. Chociaż próbują wzbudzić powszechne oburzenie w nadziei na uogólnienie ruchu masowego odrzucenia reżimu i jego zwolenników, poujadists nie przeszkadzają Mendes-France zdominować krajobraz polityczny podczas całej kampanii.
Udział | Liczba osób | % rejestrujących | +/- |
---|---|---|---|
Zarejestrowany | 26 774 899 | 100% | - |
Wyborcy | 22 171 957 | 82,8% | +2,6 |
Wstrzymanie się od głosu | 4 602 942 | 17,2% | -2,6 |
Głosy oddane | 21 500 790 | 80,3% | +2,3 |
Lewo | Głos | % |
---|---|---|
Środkowo-prawo | 7050,188 | 32,41 |
Umiarkowany | 3 259 782 | 14,99 |
Popularny ruch republikański | 2 366 321 | 10.88 |
Radykalni dysydenci i UDSR (z wyjątkiem Front Rep.) | 838 321 | 3,85 |
Społeczni Republikanie (z wyjątkiem Frontu Rep.) | 585 764 | 2,69 |
Front Republikański | 5,893,181 | 27.10 |
Francuska Sekcja Międzynarodówki Robotniczej | 3 247 431 | 14.93 |
Partia Radykalna i UDSR | 2 389 163 | 10,99 |
Społeczni Republikanie | 256 587 | 1,18 |
Inny | ||
Francuska Partia Komunistyczna | 5 514 403 | 25,36 |
Poujadyści i skrajna prawica | 2 744 562 | 12,62 |
Inny | 98 600 |
grupa parlamentarna | Posłowie | ||||
---|---|---|---|---|---|
Członkowie | Związane z | Całkowity | |||
COM & PR | Postępowi komuniści i republikanie | 149 | 1 | 150 | |
IPA I Chłopi | Niezależni i chłopi akcji społecznej i Chłop | 92 | 3 | 95 | |
SOC | Socjalista | 94 | 0 | 94 | |
MRP i IOM | Popularny ruch republikański i niezależni zagraniczni | 80 | 3 | 83 | |
RRRS | Radykalny republikanin i radykalno-socjalistyczny | 54 | 4 | 58 | |
UFF | Unia francuska i braterstwo | 51 | 1 | 52 | |
RS | Społeczni Republikanie | 21 | 1 | 22 | |
UDSR i RDA | Demokratyczno-Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu i Afrykański Rajd Demokratyczny | 18 | 1 | 19 | |
RGR-CR | Zlot Lewicy Republikańskiej i Centrum Republikanów | 10 | 4 | 14 | |
Całkowita liczba członków grup | 586 | ||||
Posłowie niezarejestrowani | 7 | ||||
Całkowita liczba zapełnionych miejsc | 593 | ||||
Nie wolno siedzieć | 2 | ||||
Nie podano ( Algieria ) | 32 |
Koalicja faurystyczna ledwo wygrywa, pomimo poważnej konkurencji ze strony Frontu Republikańskiego, który osiągnął wyniki zbliżone do własnych.
Z tych wyborów prawica wyłania się wzmocniona. Nowe Narodowe Centrum Niepodległych i Chłopów oraz kilka list dysydentów, sprzymierzonych z kilkoma listami centroprawicowymi lub radykalnej prawicy (zwłaszcza reforma państwa, która uczestniczy w kilku sojuszach z umiarkowanymi), czyni znaczne postępy w zakresie relacji do głosowania z 1951 r. Ten wynik jest wciąż rozczarowujący, tradycyjnej prawicy nie udało się odzyskać elektoratu rozwiązanej kilka lat wcześniej RPF na rzecz Frontu Republikańskiego i Poujadystów . Côte d'Or i duża część Masywu Centralnego głosowali w przeważającej mierze dla umiarkowanych list, a na południowym wschodzie, południu i zachodnich granic Masywu Centralnego są wrogo do nich: to geografia jest tradycyjny i ledwie obejmuje brak nowych elementów od 1951 roku. MRP ze swej strony osiągnęła 15% głosów zarejestrowanych w siedemnastu departamentach, nawet przekraczając 30% w swojej alzackiej twierdzy . Przekątna, biegnąca od Jury i Górnej Sabaudii do Basses-Pyrénées , utrzymuje MRP, na południe od ciągłej linii departamentów (od Dordogne do Côte-d'Or), w których praktycznie nie występuje. Jeśli chodzi o centroprawicę jako całość, jej głosy są skoncentrowane zwłaszcza w konserwatywnych twierdzach III Republiki : na wschodzie Francji na północ od Alp , na zachodzie po Charente i Masywie Centralnym na Rodan .
Bardzo wysoka frekwencja pokazuje, że odrzucenie systemu partyjnego przez Francuzów wyraża się bardziej w głosowaniu protestacyjnym niż wstrzymującym się: poujadiści odnoszą wielki sukces, zbierając 11,6% oddanych głosów i uzyskując około 52 mandatów (22 z nich). które zostaną ostatecznie wycofane po unieważnieniu). UDCA uzyskał ponad 10% głosów wyborców zarejestrowanych w działach czterdziestu, większość znajdujących się w południowo-zachodniej Francji, gospodarki rolnej i głosujących tradycyjnie po prawej stronie. Kandydaci Poujadystów uzyskali ponad 20% głosów zarejestrowanych w Vaucluse, departamencie dotkniętym kryzysem winiarskim i ponad 15% w Isère, departamencie charakteryzującym się silnymi nierównościami w rozwoju. Wyborcy poujadystów wywodzą się z różnych środowisk, zarówno skrajnie lewicowych, jak i gaullizmu, co sugeruje, że jest to bardziej zjawisko społeczno-ekonomicznego protestu niż zjawisko polityczne.
Nie przyniesie to jednak żadnej korzyści gaullistom , zdezorganizowanym po rozwiązaniu RPF. Gaullizm nie jest już reprezentowany w Zgromadzeniu Narodowym przez garstkę społecznych republikanów . Ci ostatni utrzymywali swoje stanowiska w departamentach, w których prezentowali się prestiżowi mężczyźni, jak Chaban-Delmas w Gironde , opat Viallet w Lozère czy nawet pan Lemaire w Wogezach . Społeczni republikanie uzyskują w ten sposób ponad 15% głosów zarejestrowanych w zaledwie czterech okręgach wyborczych. Poza kolejnym małym sukcesem w Górnym Renu , kandydaci gaullistów zdobyli jedynie co najmniej 5% głosów zarejestrowanych w osiemnastu okręgach wyborczych. W porównaniu z wynikami uzyskanymi przez RPF w 1951 r. odwrót gaullistów jest szczególnie silny na północy iw dużych miastach.
Partia Radykalna , która idzie w górę stoku dzięki prestiżowi Pierre Mendes France , pozostaje bardzo silny w południowo-zachodniej dzielnicy Francji. Podobnie jak w przypadku republikanów społecznych, kandydatury wybitnych osobistości pozwalają radykalizmowi osiągnąć pewien lokalny sukces, w szczególności w basenie paryskim , na południu Morza Śródziemnego i części Franche-Comté . W porównaniu z rokiem 1951 postępuje również silnie na przedmieściach Paryża. Postęp ten jest prawdopodobnie kosztem socjalistów, również członków Frontu Republikańskiego, ale gwałtownie spada od 1951 roku. Ich głosy koncentrują się na północy, na wschodzie i południowy zachód. Chociaż SFIO pozostała w części Francji spadkobierczynią radykalnego socjalizmu z początku stulecia , gdzie indziej (z wyjątkiem regionu paryskiego) znów staje się partią bardziej autentycznie robotniczą niż w 1951 roku. zdominowany przez socjalistów dostrzega ponadto sukces Frontu Republikańskiego, wystarczająco silnego na północ od linii Le Hawre-Genewa, najbardziej jednorodnej zmodernizowanej strefy ekonomicznej na terytorium, gdzie skrajność odniosła jedynie ograniczony sukces.
Nowa większość jest na lewicy, w tym PCF , mocno ugruntowana na północnym wschodzie, w centrum, na południowym wschodzie i na paryskich przedmieściach, która ponownie stała się wiodącą partią we Francji we wszystkich punktach (głosy i mandaty) , który zgadza się na terminowe wsparcie rządu Guya Molleta po kilku latach w opozycji. MRP nadal spadku, może z korzyścią prawa, która stała się drugą siłą polityczną w kraju i wreszcie udało się zjednoczyć w CNIP . Z godnym uwagi wyjątkiem PCF, grupy parlamentarne mają porównywalną siłę, a niektóre, takie jak radykałowie i UDSR, są również podzielone między opozycję i większość: polityczna fragmentacja trwa.
Wśród parlamentarzystów jest 3,0%.