Pogues

Pogues Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Koncert The Pogues w 2004 roku . Ogólne informacje
Inna nazwa Pogue Mahone
Ojczyźnie Wielka Brytania
Gatunek muzyczny Celtycki punk , folk rock
aktywne lata 1982 - 1996 , 2001 - 2014
Etykiety Rekordy WEA
Oficjalna strona www.pogues.com
Skład grupy
Byli członkowie Shane MacGowan
James Fearnley
Spider Stacy
Jeremy „Jem” Fineer
Andrew Ranken
Phil Chevron (†)
Terry Woods
Darryl Hunt
Cait O'Riordan
Joe Strummer (†)
Jamie Clarke
David Coulter
James McNally
Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Logo Pogues.

The Pogues to grupa z folk rock Brytyjczyków , pochodzący z Londynu , w Anglii . Odniósł sukces w latach 80. i 90. XX wieku . Grupa specjalizująca się w irlandzkiej muzyce ludowej (nawet celtyckiej ) często występowała z energią sceny punk rockowej , z której pochodziło wielu członków zespołu.

Ich muzyka, wyjątkowa, zabarwiona polityką, była częściowo inspirowana The Clash , z którym grali ( Joe Strummer wyprodukował jeden z ich albumów). Pogues używali tradycyjnych irlandzkich instrumentów, takich jak blaszany gwizdek , banjo , mandolina , akordeon i wiele innych. W innych wcieleniach grupy, po odejściu Shane'a MacGowana , instrumenty elektroniczne, takie jak gitara elektryczna, stały się bardziej powszechne.

Biografia

Początki (1982-1986)

Grupa została utworzona początkowo w Londynie , Anglia w 1982 roku pod nazwą Pogue Mahone. Ta nazwa była angielską transkrypcją irlandzkiego wyrażenia póg mo thóin , co oznacza „pocałuj mnie w dupę”. The Pogues spotkali się w The Millwall Chainsaws w latach 70. , w którym występowali MacGowan (wokal), Peter „Spider” Stacy ( irlandzki flet ) i Jem Finer ( banjo ). Zespół wystąpił po raz pierwszy w Pindar of Wakefield on4 października 1982. Następnie do grupy dołączają Jeremy Finer ( gitara , banjo ), Cait O'Riordan ( gitara basowa ) i Andrew Ranken ( perkusja i harmonijka ustna ). Grupa szybko zyskała reputację, zaczęła komponować własne utwory i otworzyła Clash podczas trasy w 1984 roku . Grupa została zmuszona do skrócenia nazwy do „The Pogues”, ponieważ przekleństwo w ich nazwie sprawiło, że niektóre stacje radiowe odmówiły jej przyjęcia i wydała pierwszy album, Red Roses for Me w 1984 roku .

Phil Chevron ( gitara ) dołączył do grupy wkrótce. Następnie, z pomocą Elvisa Costello , ojca chrzestnego punka i nowej fali , w 1985 roku nagrali swój drugi album, Rum, Sodomy and the Lash . Tytuł albumu to ukłon w stronę cytatu przypisywanego Winstonowi Churchillowi , w którym skrytykował on tradycje brytyjskiej marynarki wojennej. Okładka albumu jest ukłonem w stronę obrazu Le Radeau de la Méduse  ; członkowie grupy pozowali w mundurach Royal Navy z tyłu okładki. Podczas gdy pierwszy album koncentrował się głównie na tradycyjnych piosenkach, Shane MacGowan rozwinął swój autorski talent dzięki tej płycie, która zawiera kilka tekstowych piosenek niezwykle poetycki. Ich cover The Band Played Waltzing Matilda jest teraz lepiej znany niż oryginał Erica Bogle'a . Międzynarodowy sukces przyniesie cover Ewana MacColla Dirty Old Town .

Jednak grupie nie udało się wykorzystać komercyjnego sukcesu swojego drugiego albumu. Odmawiają nagrania kolejnego albumu i zamiast tego oferują EP Poguetry in Motion , co można przetłumaczyć jako „Poguésie en marche”. Cait O'Riordan poślubia Elvisa Costello i opuszcza grupę; zastępuje ją basista Darryl Hunt. Do formacji dołącza multiinstrumentalista Terry Woods, były członek Steeleye Span . Szczególnie w tym okresie coraz bardziej chaotyczny styl życia piosenkarza, głównego autora i duchowego przywódcy grupy, Shane'a MacGowana, zakłóca życie grupy.

Grupa uczestniczy w różnych projektach. Singiel Haunted (wznowiony wkrótce potem przez Shane'a McGowana i Sinéad O'Connor ) został wydany w 1986 roku . Jest to część ścieżki dźwiękowej filmu Sid i Nancy . Grają w 1987 roku w kolejnym filmie Alexa Coxa , Prosto do piekła , w towarzystwie Joe Strummera , Grace Jones , Elvisa Costello , Courtney Love i Dennisa Hoppera . Grają grupę pijących kawę w tym spaghetti westernie . Komponować one również dobrą część ścieżki dźwiękowej, w tym cover Dobry, zły i brzydki przez Ennio Morricone oraz pierwszej wersji , czy powinienem popaść w niełaskę u Boga . W końcu nagrywają The Irish Rover z The Dubliners .

Sukces i separacja (1987-1996)

Nagrali If I Should Fall from Grace with God w 1988 roku . The Fairytale of New York Christmas Carol , śpiewana w duecie przez Shane'a MacGowana i Kirsty MacColl , pokazuje wyraźny kontrast między melodyjną barwą MacColla a ostrym głosem MacGowana. Tor zajmuje pierwsze miejsce w Irlandii, a drugie w Wielkiej Brytanii. To bardzo wielki świąteczny klasyk, który przywołuje irlandzkich imigrantów w Nowym Jorku, którzy spotykają się w Boże Narodzenie tuż po II wojnie światowej , a następnie ich rozczarowanie i degradację pod wpływem alkoholu i narkotyków. Ta rura jest uważany za największego piosenki opowieści Bożego Narodzenia w 2004, 2005 i 2006 przez VH1 -UK, 27 th  najlepsza rura nie będącego pierwszym w Anglii przez VH1 i 84 th  najpiękniejsza piosenka wszech czasów przez BBC Radio 2 . Potem przyszedł Pokój i Miłość w 1989 roku . Grupa jest u szczytu sukcesu komercyjnego, ale MacGowan coraz bardziej wymyka się spod kontroli. Na ich albumie Hell's Ditch , wyprodukowanym przez Joe Strummera z The Clash, możemy usłyszeć, jak Stacy i Finer śpiewają w kilku utworach zamiast MacGowana . Opuścił grupę w 1991 roku .

Wraz z jego odejściem grupa traci wigor. Joe Strummer zastąpił go na chwilę na wokalu, aż do końca przejął go Stacy. Dwa uprzejmie przyjęte, ale rozczarowujące albumy pojawiły się przed rozpadem Pogues w 1996 roku . Nawet jeśli Shane MacGowan zakłócił życie grupy, bez niego Pogues byli grupą pozbawioną przywódców, poszukującą kreatywnego włókna . Dla szerokiej publiczności francuskiej grupa będzie znana z wykorzystania piosenki Fiesta jako napisów końcowych w programie Sébastien c'est fou autorstwa Patricka Sébastiena . Shane MacGowan pozostaje jedynym członkiem grupy, który cieszy się zainteresowaniem mediów i założył The Popes (znany również jako Shane MacGowan and the Popes) w 1994 roku . Jego autobiografia, A Drink with Shane MacGowan , napisana wspólnie z Victorią Mary Clarke, jego partnerką i dziennikarką, została wydana w 2001 roku .

Powrót i druga separacja (2001-2014)

Grupa wraz z MacGowanem zreformowała się, by w 2001 roku wyruszyć w bożonarodzeniową trasę koncertową, aw grudniu 2004 zagrał dziewięć koncertów w Wielkiej Brytanii . Seria koncertów odbyła się w Stanach Zjednoczonych na początku 2006 roku (z Shane MacGowana). Pogues są obecne na5 lipca 2008 r.na festiwalu Terre- Neuvas , w Bobital , niedaleko Dinan w Côtes-d'Armor . Grupa gra również w Irlandii na22 grudnia 2008 w RDS Dublinie.

w marzec 2011, amerykańska trasa A Parting Glass with The Pogues przebiega przez Chicago, Detroit, Baltimore , Waszyngton, Boston i Nowy Jork. wSierpień 2012, The Pogues wyruszają w specjalną trasę z okazji 30-lecia 4 sierpnia 2012na Stockton Weekender Festival w Stockton-on-Tees do 11 i12 września 2012w Olimpii w Paryżu .

W marcu 2013 roku The Pogues wydali 30:30: The Essential Collection , dwupłytowy zestaw trzydziestu piosenek z jedenastoma teledyskami. wPaździernik 2013The Pogues wydaje zestaw pudełkowy Pogues 30 , który zawiera zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych oraz album koncertowy z Joe Strummerem nagrany na London Forum wgrudzień 1991.

Gitarzysta Philip Chevron nie żyje 8 października 2013 r. rak przełyku.

Ostatni występ Pogues odbył się w Landerneau w sierpniu 2014 roku .

Dyskografia

Albumy studyjne

Albumy na koncercie

Kompilacje

Uwagi i referencje

  1. (w) Sam Jones , „  On może być pijakiem i włóczęgą, ale nadal MA to najcenniejsze z muzycznych rzeczy – singiel i specjalne dziedzictwo  ” , The Guardian , Londyn21 grudnia 2007 r.(dostęp 25 maja 2010 ) .
  2. (w) „  Shane MacGowan  ” , Pogues.com (dostęp 14 lipca 2011 ) .
  3. (w) "  Krojenie gazet Mahone jest tam, gdzie jest serce!  ” , Shanemcgowan.de (dostęp 19 maja 2014 r . ) .
  4. (w) „  Cytaty fałszywie przypisane  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , The Churchill Center (dostęp 21 grudnia 2009 ) .
  5. (w) BBC News , 16 grudnia 2004. Świąteczny utwór Pogues wygrywa ankietę .
  6. (w) BBC News, 15 grudnia 2005. Bajka wciąż świąteczna .
  7. (w) '  'będzie ich ostatni' The Pogues' Nadchodzące US Tour | Live4ever  ” , Live4ever.uk.com,28 lutego 2011(dostęp 14 lipca 2011 r . ) .
  8. (w) "  The Medusa Fora • Zobacz temat - POGUES 30 / STRUMMER / POGUES  " , Pogues.com ( dostęp 20 maja 2014 ) .

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne