Mandolina

Mandolina
Mandolina neapolitańska.
Klasyfikacja	Instrument smyczkowy
Rodzina	Szarpany instrument strunowy
Sąsiednie instrumenty	Gitara , mandolina country , bandurria

Mandolina jest oskubane ciąg muzycznej instrumentu pochodzącego z Włoch . Mała lutnia z krótką szyjką stosowana w muzyce klasycznej , ludowej lub tradycyjnej , szczególnie rozpowszechniona w krajach śródziemnomorskich . Znany jest na przykład jako uprzywilejowany instrument akompaniamentu pieśni neapolitańskiej .

Skrzypce

Mandolina o długości 70 do 75  cm składa się z płyty rezonansowej z giętego drewna klejonego, płyty rezonansowej z centralnym owalem o doskonałym słuchu oraz rączki krótkiej, wąskiej i wyposażonej w progi , zakończonej kołkiem do zawieszania lin .

Istnieją dwa główne rodzaje mandoliny:

• Milanese mandolina lub mandurina , przez większość czasu, o którym mowa terminem mandolino przez organologists, ma sześć chórów (podwójne łańcuchy) - w jelitach, które są odtwarzane za pomocą palców - dostrojona czwartych i trzecich (w zgodzie) w następujący sposób: sol2, si2, mi3, a3, d4, sol4. Wywodzi się bezpośrednio z instrumentów zwanych quintern przez Sebastiana Virdung w jego getutscht Musica (1511) i pandurina przez Michaela Praetoriusa w jego musicum Syntagma (1619). Według Davide Rebuffa pierwsze źródło pisane wymieniające ten instrument pod nazwą mandolino , za sprawą Francesco Redi, pochodzi z 1685 roku. rozprawa okrężna.
• Neapolitański mandolina pojawiła się później, około połowy XVIII -tego  wieku. Nastrojona w kwintach jak skrzypce i wyposażona w cztery podwójne metalowe struny (G, D, A, E, od niskich do wysokich) granych plektronem, ta mandolina jest obecnie zdecydowanie najbardziej rozpowszechniona. Na tzw. instrumentach klasycznych (zwłaszcza włoskich i niemieckich) płyta rezonansowa przyjmuje kształt łzy i posiada zagięcie na wysokości mostka, natomiast jej tył jest zaokrąglony, jak u lutni , i mocniej wypukły. z mandolino lub tzw Milanese mandolina; rezonansowa jest przebity - następny okrągły otwór, do którego jest inkrustowane płytkę szylkretem lub twardego zapobiegając w ten sposób urządzenie przed uszkodzeniem przez kostką uderzenia .

Od XVIII -tego  wieku, mandoliny to rodzina przyrządów tym, ostry do grobu:

• sopran  ;
• Viola lub Mandola (dostrojony C, G, D, A od niskiego do wysokiego);
• bas lub mandoloncello (dostrojony jak wiolonczelą w niskiej oktawy mandola);
• Basy ma tylko cztery ciągi dostrojona czwartych (E, A, D, G). Nic więc zasadniczo nie odróżnia go od basu akustycznego, poza tym, że zwykle gra się na nim na stojąco, jak na kontrabasie.

Te cztery instrumenty tworzą „kwartet mandolin”. Zauważ, że były nawet mandoliny sopranowe (w górnej czwartej sopranu).

Instrument tenor, który wydaje się, że pojawiły się pod koniec XX th  century, przyznano oktawę poniżej mandolina (G, D A, E) i ogólnie zwanego logicznie oktawę mandolin , dla mówiących po angielsku, ale także czasami oktawy mandola , co jest mylące! Mandoloncelle tłumaczy się na mandocello .

Ponadto rozwinęły się inne, bardziej regionalne typy mandoliny:

• z Genueńczycy mandolina wynika bezpośrednio z Milanese mandolina z którego jest odróżnić tylko przez szyjkę węższy i jego pojedynczych łańcuchów, 5 lub 6 w ilości;
• mandolinowy Florentyńczyk o mniejszej ciała, ale dłuższy szyjki niż mandolina neapolitańskiej może mieć albo 5 podwójnych ciągów (D, G, C, E, A, od niskiego do wysokiego) lub 4 pojedyncze łańcuchy (Current cięciwa, jak skrzypiec ).

Na początku XX p  wieku istnieje szeroki wybór mandoliny (dalej „neapolitańską” typu lub jego pochodne), a właściwie że Graham McDonald. Od lat 90. XIX wieku lutnicy rzeczywiście rywalizowali w wyobraźni i pomysłowości:

• mandoliny kopulaste zaczęły współistnieć z mandolinami płaskimi;

• pudło rezonansowe niekoniecznie zawsze zawierało „zagięcie”;

• z okrągłego otwór wykonany w pudle rezonansowym (rozecie) ewoluował w inne kształty (owalny na szerokość lub, znacznie rzadziej, na wysokość; U przesunięte w stronę basu, u Cristoforo nazywane też ustami asymetrycznymi; trójkątne z zaokrąglonymi kątami; itp. .);

• kształt pudła rezonansowego, choć przez większość czasu w kształcie łzy, przyjął wiele innych kształtów, w tym, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, mandoliny „bluegrass” typu F, z rodzajem woluty basu bok;
• bardziej anegdotycznie, wynaleziono co najmniej trzy rodzaje płyt rezonansowych w kształcie serca oraz dwie pięcio- i sześcioramienne w kształcie gwiazdy;

• firma Vega wprowadziła na rynek model, którego środek pleców, wypukły na wysokości, nazywa się „cylindryczny”, zgodnie z patentem przyznanym DL Day w 1913 roku;

• amerykański lutnik Joseph Bohmann jest jednym z nielicznych, który dodał struny sympatyczne;

• Niemieccy lutnicy wykonujący instrumenty do muzyki popularnej niemal zawsze przyjmowali z jednej strony „zero progu”, az drugiej lekko łukowate tło ozdobione drewnianymi wzorami;

• mandolina bluegrass , które oprócz swoich czterech podwójnych strun, nie ma już wiele wspólnego z barokowym mandolina, dzięki pracy przeprowadzane przez Orville Gibson w roku 1898. Nowa mandolina ma lekko wygięta tyłu (nie jest już w ogóle) wypukły), płyta rezonansowa również łukowata o innym kształcie (gruszka wtedy asymetryczna), skrzela w kształcie litery F zastępujące rozetę, nieco dłuższa szyjka, regulowany mostek itp.

• mandolinetto , mandolina którego pole rezonans w kształcie niewielkiej gitary; wynaleziony przez Edwarda F. Howe'a instrument ten powstał głównie w Stanach Zjednoczonych w latach 1897-1920;

• mandolina Wappena , której kształt przyjmuje kształt małej gitary, ale której ramiona (boki od szyi) są opadające i która jest wyposażona w dwa otwory w przybliżeniu w kształcie trójkąta; ten typowo niemiecki instrument powstał około lat 30. XX wieku;

• banjoline , w którym drewniane pudła ustępuje że od banjo, czyli wyposażony w skórę napiętą;

• irlandzki , angielski lub „folk” mandolina , który przyjmuje prawie wszystkie cechy mandolina neapolitańska z wyjątkiem jego pleców i rezonansowej (płaski lub bardzo nieznacznie wysklepiona), jego szyja (nieco szerzej), a jej rozmiar (trochę większy) ; dwaj najsłynniejsi lutnicy to dublińczyk Joe Foley i Stephan Sobell, mieszkający w Anglii;

• brazylijski bandolim , które mogą być rozpoznawane przez jego praktycznie okrągły rezonansową przebity rozetą i której dno jest płaskie.

Pojawiły się również inne instrumenty hybrydowe:

• sycylijskiej mandolinowy 5 lub nawet 6 chórów (10 lub nawet 12 łańcuchów); Mandolina cztery chóry trzech strun jest zazwyczaj stosowany od początku do końca XIX XX  wieku przy akompaniamencie utworów wokalnych;
• mandolinowy elektryczny (nie pole rezonansu ale całego ciała z mikrofonów)
• Indian (elektryczny) mandolina U. Srinivas był pierwszym muzykiem używać mandolinie w muzyce Carnatic. Zmodyfikował instrument, aby pasował do wysokości dźwięku i ragi karnatyckiej. Dał swoje listy cnoty elektrycznej mandolinie, grając na niej najbardziej wyszukane ragi karnatyjskie;
• Mandriola (instrument jest potrójne strun, a nie podwójne ciągi: G-G-G-Re, Re Re-la la la la-mi-mi-mil);
• kilku współczesnych lutników wykonuje mandoliny, których ciała przybierają kształty coraz bardziej odległe od mandolin barokowych czy irlandzkich. Możemy zwrócić uwagę na kreacje André Sakellaridèsa (lutnika z Marsylii, który stworzył rodzinę nowoczesnych mandolin, płaskodennych, asymetrycznych), Murry'ego Kuuna, Tima Philipsa, Arika Kermana, Richarda Morgana, Philippe'a Berne'a itp.

Wreszcie został przyjęty na początku XX -go  wieku w arabsko-andaluzyjskiej muzyki Algierii do interpretacji shindig i algierskiej Chaabi jako snitra . Pochodząca z niego algierska mandola ma długi uchwyt i płaski korpus.

czw

Trzymana między kciukiem a palcem wskazującym (lub wskazującym i środkowym), plektron – często nazywany „pickiem” we Francji lub „pickiem” w Quebecu i francuskojęzycznej Ameryce – jest przedmiotem, którym szarpa się struny. staccato (jednej) sposobu lub tremola aby wytworzyć ciągły dźwięk lub fragmenty legato , granie używany głównie od końca XIX p  wieku. Plektron na przestrzeni wieków wykonywano z różnych materiałów: kości, piór, kości słoniowej, szylkretu... Jego kształt ewoluuje wraz z materiałem użytym do produkcji strun oraz modyfikacjami kształtu instrumentu:

• w muzyce barokowej „pióro” (kruk lub struś) jest używane ze strunami jelitowymi, których bas jest tkany pasmem jedwabiu;
• owalna plektron, w kolorze żółwia lub kości słoniowej, jest używana z wyglądu metalowych strun (używaliśmy wtedy strun klawesynowych, czasem skręconych dla basu);
• plektron z kości, kości słoniowej lub polerowanego kamienia, sztywniejszy, jest wynalazkiem amerykańskim (i nie jest częścią włoskiej tradycji) dla mandoliny neapolitańskiej  ; jego kształt staje się wtedy mniej wydłużony, a koniec mniej spiczasty.

Katalog

Mandolina bardzo szybko stała się popularnym instrumentem, ponieważ łatwość gry przewyższała lutnię, podobnie jak jej koszt.

Pierwsze znane przykłady utworów muzycznych na mandolinę pochodzą z około 1700 roku; ułożone w tabulatury (a nie jako partyturę), napisane dla mandoliny mediolańskiej , są to Francesco Contini ( Sonata al mandolino solo ) i Filippo Sauli (cały rękopis przechowywany w czeskiej bibliotece). Według Richarda Campbella Fétis twierdził również , że pewien Johann Strohbach skomponował koncerty na mandolinę przed 1700 rokiem.

Wtedy wielu kompozytorów - głównie Włochów - skomponowane utwory na mandolinie w trakcie XVIII -tego  wieku.

Pierwsze metody pochodzą odpowiednio od 1765 ( metoda uzasadnionej do przełącznika z skrzypce na mandolinie przez Gabriele Leone ), 1768 ( metody, aby nauczyć się grać na mandolinie bez mistrza Pierre'a lub Pietro Denis), 1770 ( Giovanni Fouchetti , który opublikował w Paris jego Metoda łatwej nauki gry na mandolinie 4- i 6-strunowej ) i 1772 ( Michel Corrette ) dla Francji oraz 1805 ( Anweisung, die Mandoline von selbst zu erlernen , wydana w Lipsku przez Bortolazzi ) dla Niemiec; dwie inne metody, w języku angielskim i francuskim, zostały opublikowane przed 1805. Jeśli te metody zostały opracowane, z dwoma wyjątkami, przez Włochów, nie sposób mandolina stwierdzono we Włoszech przed XIX th  wieku.

Oryginalny repertuar instrumentalny – pomijając liczne transkrypcje i inne aranżacje – dla mandoliny nie wyróżnia się ilością ani jakością, ponieważ nie zawiera żadnego naprawdę wielkiego dzieła ze względu na wybitnego kompozytora.

W istocie, oprócz 6 interesujące strony, to znaczy dwa zasadnicze koncerty z Vivaldiego ( na mandolina ciągi CONTINUO & C dur RV 425  przez 2 mandoliny, łańcuchów i continuo G-dur RV 532) i 4 małe kawałki przez Beethovena pochodzącym z 1796 roku (Sonatine WoO 43a; Adagio ma non troppo WoO 43b; Sonatine WoO 44a; Andante con Variazioni WoO 44b), mandolina została prawie zignorowana przez wszystkich wielkich kompozytorów.

Mandolina jest jednak obecna w oratorium Haendla z 1748 roku.

Mandolina pojawiła się również w operze z początku XVIII th  century w La conquista delle Spagne di Scipione Africano to Giovane (1707) z dnia Bononciniego i kilku innych oper (o Naumann , Arne , Grétry , Mozarta ...). Serenada Don Juana z akompaniamentem mandoliny w operze Mozarta Don Juan to słynna strona.

Mandolina wprowadzono w orkiestrę Symphony na początku XX XX  wieku Mahler ( 7 p i 8 TH Filharmonie) Schoenberg (odmiany op. 31), STRAWIŃSKI (Agon) PROKOFIEW (Romeo i Julia) Webernem (części op. 10) itp.

Potem trzeba było czekać aż do końca XIX th  wieku, że opera jest zainteresowany nowym mandolina, dzięki Verdiego ( Otello , 1887), Pfitzner ( Palestrina , 1912/15), Henze ( König Hirsch , 1956), etc. Kompozytorzy jak Schönberga , Goffredo Petrassi , Manoury i Bruno Giner również stosować mandolinę kameralistyczną.

Dyrygent Vittorio Monti skomponował w tym samym czasie swoje słynne czardy na mandolinę lub skrzypce.

Pierre Boulez włączył również mandolinę do swoich kompozycji, w szczególności „Improvisation 3” z 1960 na sopran, mandolinę i czelestę, Eclat, Don.

Ponadto, bardzo obfita literatura na kawałki o mandolina i plektronu zespoły duety, Estudiantina formacji kwartet składa się z 2 mandoliny, a mandola i gitary, do dużego orkiestrę rozwijała się w szczytowym okresie mandolina z końca XIX p  wieku i pierwsza połowa XX -go  wieku. Te romantyczne, neoklasyczne utwory, adaptacje europejskiego folkloru, modne piosenki, w większości dość łatwe do wykonania, cieszyły się dużym zainteresowaniem. Liczne aranżacje dzieł klasycznych proponowano także amatorom. Reprezentatywne dla tej muzyki rekreacyjnej są kompozycje Mario Maciocchiego czy późniejsze kompozycje Sylvaina Dagosto .

To samo zgoda 2 aparatów do interpretacji mandolinowy większości kompozycji skrzypce i znany Chaconne z Particie n O  2 BWV 1004 skrzypce solo Bacha lub Particie n O  3 BWV 1006.

Partia skrzypcowa utworów Paganiniego z akompaniamentem gitarowym jest też czasem grana na mandolinie

Ewolucja praktyki

Poza Włochami i Hiszpanią, gdzie instrument jest obecny od momentu pojawienia się, praktyka mandoliny charakteryzuje się bardzo silnymi wahaniami.

Po szał z końca XVIII th  century potwierdzone metodami wydawnictwa, serenada z opery Don Giovanni Mozarta, przez utworów skomponowanych przez młodego Beethovena, praktyka mandolina spadła niemal do -disappearance zewnątrz Włoch w połowie XIX th  wieku zauważa Berlioz w swoim traktacie o instrumentach.

Po tym zaćmieniu mandolina przeżywała swój złoty wiek od 1880 roku.

Renesans następuje po sukcesach grup hiszpańskich mandolinistów studenckich na Wystawie Światowej w Paryżu w 1878 r., stąd nazwa Estudiantina często nadawana zespołom plektronowym we Francji .

Hiszpański student maszerował w strojach historycznych podczas karnawału w Paryżu od 2 do 15 marca. Zespołowi temu, w skład którego wchodzą także fleciści, gitarzyści i skrzypkowie, towarzyszyły tamburyny. Dawał nocne koncerty z udziałem 10 tys. widzów, a według inspektora policji odpowiedzialnego za zapewnienie bezpieczeństwa nawet 56 tys. widzów.

Od 1880 do 1920 mandolina grała samodzielnie, w zredukowanym składzie (duety mandolina i gitara, kwartet 2 mandoliny, 1 mandolina i gitara) lub w zespole orkiestrowym była niezwykle popularna w Europie, Ameryce i Japonii.

Po tym złotym wieku jego praktyka szybko osłabła z powodu konkurencji ze strony jazzu, a we Francji popularności akordeonu w latach 30. i 50. XX wieku.

Spadek ten nie spowodowało jako całkowitego zaniku niż połowie XIX th  wieku, ale jego obraz był we Francji w 1950 roku i ponownie w następnych dziesięcioleciach, że z przestarzałym i amortyzowane instrumentu, szczególnie wywołanych przez utwór mandolina z Bourvil . Z kolei w Niemczech mandolina była nadal produkowana w latach 60. i 70., głównie przez firmy Höfner i Framus.

Od połowy XX th  wieku, mandolina stosowany jest w innych stylach muzycznych: bluegrass (Bill Monroe, Ricky Skaggs Chris Kuba Sienkiewicz, itd.), Jazz (David Grisman), rock, muzyka celtycka.

Jego praktyka w klasycznym szkoleniu orkiestry plektronowej jest bardzo żywa w Niemczech i Japonii.

Mandoliniści

Międzynarodowy Festiwal Lunel

W latach 2004-2014 miasto Lunel niedaleko Montpellier było gospodarzem corocznego festiwalu mandoliny. To świadczy o ożywieniu tego instrumentu podczas gdy „w końcu XX e  wieku, mandolina był w Europie tylko narzędziem kilku pojedynczych obstinates ... małego instrumentu kruchej i przestarzałe, które nie mogą napotykać na duże. Przewrotów kulturalnych współczesność ”. 9 th festiwalu (31 października-3 listopada 2012) był również otwarty do kilku powiązanych instrumentów ( buzuki , Domra , gitara portugalska, SAZ , tiple ).

Dziesiąty rok festiwalu uczczono z udziałem uznanych muzyków. Ojcem chrzestnym tej dekady festiwalu był John Paul Jones, współzałożyciel z Jimmym Page'em rockowej grupy Led Zeppelin (1968-1980), kompozytor, aranżer, basista i klawiszowiec legendarnej angielskiej grupy. Ten multiinstrumentalista gra również na trójgryfowej mandolinie. Hamilton de Holanda , brazylijski mandolinista (bandolim) (jazz, choro) również uczestniczył w tym dziesiątym wydarzeniu z francuskim piosenkarzem Féloche i izraelskim mandolinistą Avi Avitalem .

Festiwal zaprosił również wielu uznanych mandolinistów, takich jak Mike Marshall , Chris Thile czy Carlo Aonzo.

Bibliografia

• Marc Honegger , Słownik muzyczny: technika, formy, instrumenty , Wydania Bordas, coll.  „Nauka o Muzyce”,1976, 1109  s. [ szczegóły wydań ] ( ISBN  2-04-005140-6 )
• K. Wölki, Die Geschichte der Mandoline , Berlin 1939, ks. 2/1974
• Tyler, J. & Sparks, P., The Early Mandolin , Oxford University Press, 1992, 0-19-816302-9
• Sparks, P., Klasyczna mandolina , Oxford University Press, 1995, ( ISBN  0-19-816295-2 )
• Sparks, Paul, Wprowadzenie do XVIII-wiecznego repertuaru mandoliny neapolitańskiej , Plucked String, 1999, ( ISBN  0-9614120-5-4 )
• Ranieri, Silvio, La Mandoline , Encyklopedia słownika muzycznego i konserwatorium, Delagrave, policjant. 1925
• de Saint-Foix, G., „Nieznany zbiór kompozycji na mandolinę”, w Revue de Musicologie , XIV, 1933, s. 129
• Bone, Ph.J., gitara i mandolina. Biografie znanych muzyków i kompozytorów tych instrumentów , Londyn, 1914 (2 wznowienia, w 1954 i 1972)
• Troughton, John, The Mandolin Manual „Sztuka, rzemiosło i nauka mandoliny i mandoli ” , The Crowood Press, 2002, ( ISBN  978-1-86126-496-1 )
• Gill, Donald & Campbell, Richard, „Mandolin”, w The New Grove Dictionary of Musical Instruments , Londyn, 1984, tom. 2, s. 603-607
• McDonald, Graham, Mandolina. Historia , Canberra, 2015.
• Woll, Alfred, The Art of Mandolin Making / Die Kunst der Mandolinenbaus , Welzheim, Editions Mando, 2021 (w przygotowaniu) ( ISBN  978-3-9822264-1-5 )

Niepublikowana rozprawa naukowa :

• Buisson, Cédric, L'Estudiantina de Roanne Przyczynek do nauki o orkiestrach plektronowych , praca magisterska, 2003.
• Zernecke, Ariane, Die Mandoline in der DDR-eine Bestandsaufahme , 2002. ( Link pdf )

Niepublikowana praca magisterska  :

• Hambly, Scott, Mandoliny w Stanach Zjednoczonych od 1880 r.: Przemysłowa i społeczno-kulturowa historia formy , praca doktorska, University of Pennsylvania, 1977, 615 stron.

Bibliografia

1. (w) Davide Rebuffa, „  Mandolino w XVII i XVIII wieku: organologia, struny i stroje, repertuar, lutnicy, instrumenty i zachowane źródła ikonograficzne  ” , Lute News, nr 123 ,październik 2017, s. 17 ( przeczytaj online )
2. (w) Graham McDonald, Mandolin. Historia , Canberra,2015, 424  s. ( ISBN  978-0-980476279 ) , s. VII
3. Hambly, Scott, Mandoliny w Stanach Zjednoczonych od 1880 roku: przemysłowa i społeczno-kulturowa historia formy , praca doktorska, University of Pennsylvania, 1977, ryc. 21, s. 227.
4. Mandolina tego typu (anonimowy lutnik, Neapol, druga połowa XIX w.) jest eksponowana w Rzymie w Museo Nazionale degli Strumenti Musicali.
5. Patent USA 44,838.
6. Patent USA 1 365 839 przyznany TJ McHugh i LA Williamsowi 18 stycznia 1921 r.
7. Patent USA nr 27560 przyznany w 1897 r.
8. (w) Graham McDonald, Mandolin. Historia , Canberra,2015, s. 296.
9. Gr. McDonald, op. cyt. , s. 270.
10. https://fr.wikisource.org/wiki/Page:Berlioz_-_Trait%C3%A9_d%E2%80%99instrumentation_et_d%E2%80%99orchestration.djvu/95
11. http://www.ensemble2e2m.com/fr/page-18/search/bould?id_compo=15
12. http://brahms.ircam.fr/works/work/6968/
13. http://brahms.ircam.fr/works/work/6966
14. “  Historia Marsylii!  » , Na Soboli ,17 grudnia 2013 r.(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
15. „  JSBach Chaconne BWV1004 on Mandolin, grany przez Takaaki Shibata  ” [wideo] , na YouTube (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
16. „  Preludium z Partita No.3 BWV1006 – JS Bach – Mandolin  ” [wideo] , na YouTube (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
17. „  Sonata Concertata – Paganini – Mandolin and Guitar – 3 Movements  ” [wideo] , na YouTube (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
18. (en) Felix O. Martín Sarraga , „  Crónica del viaje karnawał Estudiantina Española al Paris 1878 según the prensa of época.  » , Academia.edu , tom.  2, 2016, s.  7, 11, 44 ( czytaj online , skonsultowano 9 października 2016 r. ) :

    "  (str. 7) El de la estudiantina española, compuesta por 64 personas y que está en Paris, es muy bello y gusta mucho ... (str. 11) A las nueve los 64 jóvenes que forman la estudiantina llegaron a nuestra casa atravesando con gran dificultad por enmedio del public reunido delante de nuestro hotel ... (str. 44) Studentina składa się z 64 jóvenes que, según las noticias más fidedignas, y desnudas [de] algún tanto de la exageración ha francesa que los ennoblecido con antiguos titulos, por lo menos de hidalguía, proceden en gran parte del Conservatorio y de la Facultad de Medicina, czyli do tej pory dió más estudiantes wiedział o tuńczyku. [Tłumaczenie] :( str.7) L'estudiantina składa się z 64 młodych muzyków, którzy pochodzą głównie z Konserwatorium i szkoły medycznej, która zawsze była tą, która dała więcej studentów do ich grupy.  "

19. (en) Felix O. Martín Sarraga , „  Crónica del viaje karnawał Estudiantina Española al Paris 1878 según the prensa of época.  » , Academia.edu , tom.  2,2016, s.  15-16 ( czytaj online , dostęp 9 października 2016 ) :

    „  A las tres el café Riche era el centro de una aglomeración de gentes de que nada puede dar idea puesto that el Inspector de policía especialmente encargado, aby chronić u ucznia ocenę ha evaluado en su parte official w 56 000 osób.]  ”

20. https://fr.wikisource.org/wiki/Page%3ABerlioz_-_Trait%C3%A9_d%E2%80%99instrumentation_et_d%E2%80%99orchestration.djvu/96
21. (en) Félix O. Martín Sárraga , „  Cronica del viaje de la Estudiantina Española al Carnaval de Paris de 1878 según la prensa de la época.  » , Academia.edu , tom.  2,2016, s.  7, 8, 14, 16, 39, 44, 46, 47 ( czytaj online , konsultacja 9 października 2016 r. )
22. Brush, „  YUTZ MANDOLINIST SOCIETY  ” na canalblog.com , blog Komitetu Wschodniego UAICF ,19 kwietnia 2010(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
23. Według Olivier Chabrol, dyrektora artystycznego Międzynarodowego Festiwalu Lunel, cytowany przez Alexis Ferenczi The HuffPos, 1 st listopada 2012 https://www.huffingtonpost.fr/2012/10/31/festival-international-mandolines-lunel- instrument_n_2050789.html

Zobacz również

Powiązane artykuły

• Banjoline
• Cytryna
• Gitara portugalska
• Kraj mandoliny
• Mandoloncelle
• Mandoluta
• Orkiestra Plektronowa
• Nie masz
• mandola algierska

Linki zewnętrzne