Sitta villosa
Sitta villosa Chiński kowalik należący do podgatunku nominalnego ( S. v. Villosa ) w północnej Korei Południowej .Królować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Sub-embr. | Kręgowce |
Klasa | Aves |
Zamówienie | PASSERIFORMES |
Rodzina | Sittidae |
Uprzejmy | Sitta |
LC : Najmniejszy niepokój
Chiński Kowalik ( Sitta villosa ) jest gatunkiem z ptaka z rodziny z Sittidae . Jest to mały kowalik o długości 11,5 cm . Górne partie są niebieskoszare, a dolne matowo szaro-płowożółte do cynamonowo-pomarańczowego, z białymi policzkami. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy : dorosły samiec wyróżnia się bardzo czarną koroną, gdy u samicy ma ten sam kolor co grzbiet lub co najwyżej ciemnoszary, gdy upierzenie jest noszone. U obu płci ciemnoszara linia oczu rozciąga się z przodu i z tyłu oka, zwieńczona wyraźnym białym supercilium oddzielającym ją od korony. Piosenka jest zmienna i składa się z powtórzeń małych niezmiennych gwizdków. Gatunek żeruje głównie na owadach w okresie letnim i uzupełnia dietę w nasiona i owoce . Gniazdo jest zwykle umieszczane wysoko w otworze drzewa iglastego. Para hoduje jeden lęg rocznie, z pięcioma lub sześcioma pisklętami.
Chiński kowalik żyje od środkowych Chin po północno-wschodni kraj, do Korei i na skrajnym południowo-wschodnim krańcu Rosji . Wyróżnia się do trzech podgatunków , S. v. villosa , S. v. bangsi i S. v. corea , z lekko wyraźnymi rozkładami i kolorami. Kowalik chiński jest filogenetycznie bliski korsykańskiemu kowalikowi ( S. whiteheadi ), który mimo to znajduje się kilka tysięcy kilometrów na śródziemnomorskiej wyspie, a oba gatunki są blisko spokrewnione z kowalikiem rdzawoszyim ( S. canadensis ) z Ameryki Północnej. Ponieważ zasięg ptaków jest bardzo duży, a liczebność nie wydaje się zbytnio zmniejszać, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody rozważa gatunki „ najmniejszej troski ”.
Górne części chińskiego kowalika są niebiesko-szare, z błyszczącą czarną do ciemnoszarej koroną; spodnia strona jest raczej blada, od matowo szaro-płowej do cynamonowo-pomarańczowej. Ubarwienie różni się dość wyraźnie w zależności od płci, noszenia upierzenia i podgatunku . Gatunek ma wyraźną białą supercilium, a także mniej lub bardziej wyraźną czarną linię oczu. Dziób jest cienki i spiczasty, z prostą krawędzią górnej żuchwy (łusek), co może sprawiać wrażenie, że jego koniec unosi się do góry. Dziób jest łupkowo-czarny z niebiesko-szarą podstawą żuchwy. Tęczówka jest brązowa do ciemnobrązowej, a nogi i stopy matowe, od niebiesko-szarego do brązowo-szarego.
Występuje dość wyraźny dymorfizm płciowy : samiec ma bardzo czarną koronę i wyraźną czarną linię oczu otaczającą kontrastujący biały supercilium, podczas gdy u samicy korona jest ledwo ciemniejsza niż reszta górnych partii ciała w świeżym upierzeniu, ciemniejsza wraz z noszenie piór, najpierw przy czole, aby zakończyć mniej lub bardziej umyte czarną sadzą. Jego linia oczu jest również mniej wyraźna, bardziej matowa, a brwi cieńsze. Samica jest generalnie bardziej matowa niż samiec, zwłaszcza szkaplerz mniej wyrazisty, pióra na skrzydłach są brązowe, a spód ciemniejszy i mniej ubarwiony. Młody samiec ma czarniejszą koronę niż ciemniejsza samica, ale zawsze mniej czarną i mniej błyszczącą niż u dorosłego samca; z drugiej strony jego dolne partie są ciemniejsze i bardziej zabarwione cynamonem . W nominalnych podgatunkach młode mają również cynamon wyściełany piórami skrzydeł, podczas gdy brzegi piór dorosłych są na ogół matowe, szarawe. W podgatunku S. v. bangsi , dorośli mają brzegi pióra cynamonowego i są generalnie bardziej kolorowe niż S. v. villosa , samiec o pomarańczowo-cynamonowym spodniej części ciała, a samica cynamonowo-cynamonowa matowa. Jednak pod koniec zimy oba podgatunki mają jaśniejsze i dość podobne ubarwienie. Podgatunek S. v. corea jest często blisko spokrewniony z podgatunkiem nominalnym, ale bledszy, szarawy i mniejszy.
Kowalik chiński to mały kowalik o długości 11,5 cm . W S. v. villosa , złożone skrzydło ma wymiary 63-70 mm dla samca, 63-69 mm dla samicy; w podgatunku S. v. bangsi , 67-75 mm dla samca, 67-72 mm dla samicy. W S. v. villosa , ogon ma 34–40 mm u samca, 31–38 mm u samicy; w S. v. bangsi , 37-41 mm dla samca, 35-40 mm dla samicy. Dziób mierzy 14,5-18 mm, a stęp 13,5-17 mm . Dorosły osobnik waży 8–11 g , a osobniki młodociane osiągające dojrzałość średnio 11,3 g .
Gatunek ten występuje w miejscach współczujących z kowalikiem euroazjatyckim ( S. europaea ), ale wyróżnia się mniejszym rozmiarem, wyraźnie widocznym białym supercilium, czarną koroną u samca i stosunkowo połączonymi częściami dolnymi, bez ogona dolnego i boków czerwonawych . W zachodniej części jego zasięgu, kowalik chiński można również spotkać z kowalikiem Przewalskiego ( S. przewalskii ) i oba mają jaskrawo ubarwione cynamonowe spody. Z drugiej strony S. villosa jest łatwo rozpoznawalna dzięki czarnej linii oczu, podczas gdy kowalik Przewalskiego ma bardzo jasne policzki kontrastujące z piersią. Wreszcie chiński kowalik jest bardzo podobny filogenetycznie i morfologicznie do korsykańskiego kowalika ( S. whiteheadi ), który jest jednak endemiczny dla Korsyki i który generalnie ma znacznie mniej żywe dolne partie; Kowalik chiński w znoszonym upierzeniu ma nieco bardziej płowy spód niż korsykański kowalik w świeżym upierzeniu. Oba gatunki są blisko spokrewnione z kowalikiem rdzawoszyrzkim ( S. canadensis ), który ma jeszcze ostrzejsze części spodniej, z ostrzejszą linią oczu.
Kowalik Przewalskiego ( S. przewalskii )
Korsykański kowalik ( S. whiteheadi )
Kowalik rdzawoszyi
( S. canadensis )
Chiński kowalik śpiewa na sosnach i świerkach . Brytyjski ornitolog Simon Harrap podaje trzy podstawowe typy wezwań. Pierwszym z nich jest trudne i długotrwałe połączenie w Schraa, Schraa , przypominający Eurasian Jay ( Garrulus glandarius ) i podobny do pewnych połączeń znajduje się w korsykańskim nuthatch ( S. whiteheadi ), przy czym Kowalikowate kabyle ( S. ledanti ) lub Kowalikowate Krüper ( S. krueperi ). Sygnały te są generowane pojedynczo lub w nieregularnych seriach w odstępach co 0,3 do sekundy, gdy ptak jest wzburzony lub podekscytowany. Drugi rodzaj okrzyków składa się ze spokojnych okrzyków kontaktowych, bardziej melodyjnych gwizdów tworzących mniej lub bardziej długie i mniej lub bardziej regularne serie z biczem, batem , żartem-żartem-żartem , czasem przechodzącym w rzucenie palenia , rzucenie ... pisk. Piosenka składa się z tego typu nut, w liczbie od pięciu do trzydziestu, których głośność rośnie w pierwszej części utworu. Emitowane są również małe, wznoszące się gwizdki, z szybkością siedmiu dźwięków na sekundę i przez 1,5 do 2,25 sekundy, czasami wprowadzane wyższą nutą, tworząc w ten sposób tsi-pui-pui-pui-pui… . Ten typ utworu jest zmienna i może stać się bardziej kliknięcie, z dwunastu jednostek na sekundę, duiduiduidui ... , jak niektórzy rdzawoszyja Nuthatches ( S. canadensis ) można zrobić, ale bardziej miękkie i bardziej przenikliwy. Ostatni rodzaj płaczu składa się z krótkich, nosowych nut, quir, quir , wytwarzanych w długich, bardzo szybkich seriach lub w sposób nieregularny.
Latem kowalik chiński żywi się prawie wyłącznie owadami, a te bezkręgowce są także jedynym źródłem pożywienia dla młodych. W kwietniu i sierpniu, studia w Chinach wykazały, że 98,5% swojej diety składała się z owadów, w tym chrząszczy (Coleoptera), błonkoskrzydłych (Hymenoptera), motyle , robaków (Heteroptera), Homoptera (Homoptera, w tym mszyce i Cicadidae ) Sieciarki (Neuroptera ) i muchy (Diptera). Zjada większe owady, trzymając je nogami i rozdrabniając dziobem; może również chwytać owady w locie. Podobnie jak inne kowaliki, chiński kowalik przechowuje żywność. Zimą dieta tego kowalika składa się głównie z orzechów , nasion i owoców drzew. Gatunek często przebywa zimą w mieszanych stadach żerujących , gdzie występuje w parach.
W Jilin sezon lęgowy przypada na przełom kwietnia i maja. Gniazdo jest zwykle umieszczane wysoko w jamie iglastej ( średnio ponad 9 m nad ziemią), ale można je również zbudować w zgniłym pniu lub w starym budynku. Wejście do gniazda ma średnicę około 35 mm i nie jest murowane, ale gatunek uszczelnia szczeliny wewnątrz błotem. Dwaj partnerzy budują gniazdo na siedem do ośmiu dni, robiąc miskę z włókien roślinnych, piór i ziół. Zaszczepiacz składa się z czterech do dziewięciu jaj - zwykle pięciu lub sześciu - białych z czerwonawo-brązowymi i mierzącymi 15-17 × 12,5-13 mm . Samica wysiaduje samotnie, podczas gdy samiec ją karmi, a młode wykluwają się z jaja po 15 do 17 dniach inkubacji. Oboje rodzice uczestniczą w ich karmieniu i wychowują tylko jedno stado w ciągu roku.
Roztocz Pteroherpus surmachi został opisany z S. villosa w 2011 roku przez rosyjskiego arachnologa Siergieja V. Mironowa.
Gatunek ten żyje w północno - wschodnich Chinach , Korei i dalekowschodniej Rosji . Został odnotowany na rosyjskiej wyspie Sachalin , ale mógł być tam tylko niekonsekwentny . W Chinach jego dystrybucja zaczyna się na zachodzie, we wschodnim Qinghai i rozciąga się na wschód, południowy wschód i środkową część Gansu , większość Shaanxi , Shanxi , północne Hebei , aż po Pekin . Inna część pasma zaczyna się w południowym Liaoning (w Liaodong ) i rozciąga się przez południowe Jilin i Heilongjiang aż po skrajnie południowo-wschodnią część Rosji w Kraju Primory . Występuje rzadko w obu Koreach: rzadko gnieździ się na północy Korei Północnej i bywa niekonsekwentny tylko w Korei Południowej lub zimuje; na półwyspie jest ściśle związana z lasami sosny japońskiej ( Pinus densiflora ). W Chinach zasiedla lasy drzewami iglastymi ( Pinus , Picea ), czasem zmieszanymi z dębami ( Quercus ) i brzozami ( Betula ).
Latem 2006 roku Holendrzy uczestniczący w wyprawie entomologicznej przypadkowo zaobserwowali parę kowalików gniazdujących na Ałtaju , w pobliżu miejsca spotkania Chin , Kazachstanu , Mongolii i Rosji ( 50 ° 05 ′ 12,2 ″ N, 87 ° 46 ′ 59,4 ″ E ), w czystym lesie modrzewiowym ( Larix sp.), Na wysokości 2150 m . Opisują mężczyznę z czarną czapką, kobietę bez, i dodają, że obaj mają ciemną linię oczu zakończoną białą brwią. Jeśli w regionie występuje kowalik zwyczajny ( S. europaea ) (podgatunek asiatica ), obserwatorzy zapewniają, że czarna czapka samca i niewielki rozmiar osobników wykluczają błąd identyfikacji tego gatunku euroazjatyckiego. Najbliższym geograficznie gatunkiem, który może odpowiadać temu opisowi, jest kowalik chiński, który byłby wówczas daleko od swojego znanego rozmieszczenia (1500 km od obszaru lęgowego) i który ma bardziej płowe części ciała niż osobniki. Dla obserwatorów zapis ten może być oznaką znacznie szerszego rozmieszczenia gatunków chińskich lub ptak może być jeszcze nieopisanym gatunkiem spokrewnionym z S. whiteheadi i S. villosa . Te dwa gatunki, występujące w odległości 70 000 km, przypominają przypadek dwóch niebieskich sroki z rodzaju Cyanopica , sroki o czarnej koronie ( C. cyanus ) ze wschodniej Azji oraz sroki iberyjskiej błękitnej ( C. cooki ), Portugalia i Hiszpanii. Od tego momentu tożsamość ptaka nazywanego „kowalikiem z Ałtaju” wymaga ukierunkowanych badań. Wczerwiec 2017W okresie lęgowym dwóch szwajcarskich ornitologów udaje się na poszukiwanie tego kowalika na miejscu, w którym występuje raport, spędzając pięć nocy w okolicznych lasach wszelkiego rodzaju, od świtu do zmierzchu, od linii drzew po dno dolin. Zidentyfikowano kilka par kowalików S. europaea asiatica lęgowych , które reagują na powtarzanie się śpiewu gatunku, ale nie zidentyfikowano żadnego innego rodzaju kowalika. Autorzy konkludują, że obserwacja w 2006 roku prawdopodobnie dotyczyła miejscowego podgatunku torchepot, który może mieć bardzo rzucający się w oczy biały supercilium i którego korona może wydawać się przyciemniona w zależności od kąta patrzenia, zużycia upierzenia lub być może zabrudzenia węglem. .
Chiński kowalik został opisany w 1865 r. Przez francuskiego ornitologa Julesa Verreaux , po okazach wysłanych z Pekinu przez misjonarza Armanda Davida w 1862 r., Który również cytuje go pod nazwą Sitta pekinensis w 1867 r. Verreaux opisuje gatunek jako zbliżony do Sitta canadensis ale ma długie i jedwabiste upierzenie i dlatego nadaje mu nazwę „ villosa ”, z łaciny „włochaty”. W podziale na podgrupy rodzaju Sitta , mało używany, chiński kowalik został umieszczony w Sitta ( Micrositta ) Buturlin, 1916 . Według Międzynarodowego Kongresu Ornitologicznego istnieją trzy podgatunki :
Japoński ornitolog Toku Tarô Momiyama również później używa nazwy Sitta villosa yamashinai Momiyama, 1931 , ale ponieważ nazwa ta nie jest związana z żadnym ważnym opisem naukowym, jest to nomen nudum .
Częściowa filogeneza kowalików z grupy canadensis według Pasqueta i in. (2014): | |
|
1998 Éric Pasquet badali cytochrome- B z mitochondrialnym DNA z dziesięciu gatunków nuthatches oraz różnych gatunków z grupy canadensis SITTA , którą definiuje się jako składający się z sześciu gatunków, które są również określone w niniejszym, które jest czasem traktowane jako Podrodzaj Micrositta : canadensis , villosa , yunnanensis , whiteheadi , krueperi i ledanti . Badanie nie obejmuje kowalika z Yunnan ( S. yunnanensis ). Pasquet stwierdza, że chiński Kowalikowate można porównać do filogenetycznie korsykański Kowalikowate ( S. whiteheadi ) i czerwonych Łuszcz ( S. canadensis ), te trzy gatunki stanowiące grupę siostrzanej o klad obejmujący następujące Krüper w Kowalikowate. ( S. krueperi ) i kabyle kowalik ( S. ledanti ). Pierwsze trzy gatunki byłyby nawet wystarczająco blisko, aby być współplemieńczym. Jednak ze względu na stabilność taksonomiczną wszystkie z nich zachowują pełny status gatunkowy. W 2014 roku Éric Pasquet i wsp. opublikować filogenezę opartą na jądrowym i mitochondrialnym DNA 21 gatunków kowalików i potwierdzić związki z badania z 1998 r. w „grupie canadensis ”, dodając kowalik z Yunnan ( S. yunnanensis ), który jest uznawany za najbardziej podstawowy z gatunku .
Wnioski z badań są zgodne z morfologią gatunku, przy czym kowalik rudy, korsykański i chiński kowalik mają w szczególności cechę pochodną całkowicie czarną koronę obecną tylko u samców, co jest wyjątkową cechą u sitowatych i pokrewnych rodzin. Uważa się, że drugi klad, grupujący razem Krüper i Kabyle Nuthatches, ma przód czarnej korony dla synapomorfizmu u mężczyzn, przy czym ten dymorfizm płciowy nie występuje u młodych osobników.
Ustanowiona filogeneza, Pasquet konkluduje, że paleogeograficzna historia grupy wyglądałaby następująco: rozbieżność między dwoma głównymi kladami „grupy canadensis ” pojawiła się ponad pięć milionów lat temu, pod koniec miocenu , kiedy klad de krueperi i ledanti osiedliły się w basenie Morza Śródziemnego w czasie mesyńskiego kryzysu zasolenia ; dwa gatunki składowe różnią się od siebie 1,75 miliona lat temu. Drugi klad jest podzielony na trzy, których populacje opuszczają Azję na wschodzie i które rodzą kowalik rdzawoszyi, a następnie na zachodzie, około miliona lat temu i wyznaczają oddzielenie korsykańskiego od chińskiego kowalika.
Zasięg szacuje się na 1 810 000 km 2 według BirdLife International . Całkowita liczba nie jest znana, ale w swoim przewodniku po ptakach Azji Wschodniej Mark Brazil umieszcza gatunek w kategorii rzadkich ptaków w Chinach (co odpowiada zakresowi od 100 do 10000 par dojrzałych ptaków) i szacuje się, że mniej ponad 1000 migrujących osób w Korei. Populacje prawdopodobnie spadają z powodu zniszczenia siedlisk ptaków, ale międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uważa, że gatunek ten budzi „ najmniejszą troskę ” . W badaniu z 2009 r. Próbowano przewidzieć wpływ, jaki zmiana klimatu może mieć na rozmieszczenie kilku gatunków kowalika w Azji, poprzez modelowanie dwóch scenariuszy; Chiński kowalik mógł zaobserwować spadek dystrybucji z 79,8 do 80,4% w latach 2040-2069.