Shingon (眞言;真言 ) Czy szkoła buddyjska Japoński ezoteryczny, założone w IX th wieku przez mnicha Kukai (空海), który otrzymał pośmiertnie tytuł Kobo Daishi (弘法大師), największy dystrybutor ustawy. Słowo Shingon oznacza „słowo prawdy”; jest to japońskie tłumaczenie sanskryckiego słowa mantra , które oznacza zaklęcie w Indiach . Ta szkoła, wraz ze szkołą Tendai , jest jedną z dwóch szkół praktykujących buddyzm tantryczny w Japonii .
Jego ideał podsumowuje wyrażenie „Nyojitsu Chijishin”, co oznacza „Prawda to poznanie własnego umysłu takim, jakim jest naprawdę”.
Z około 12 milionami wyznawców jest jednym z głównych nurtów buddyzmu japońskiego i jedną z najstarszych linii buddyzmu tantrycznego - wadżrajaną .
Doktryna i nauki buddyzmu Shingon znajdują swój ostateczny wyraz w okresie Heian (794-1185), kiedy w 804 roku buddyjski mnich Kūkai udał się do Chin, do miasta Xi'an (西安) (wówczas zwanego Chang-an) , w Świątyni Qinglong (青龙寺, Świątynia Błękitnego Smoka), aby studiować ezoteryczny buddyzm pod kierunkiem Mistrza Huiguo , ulubionego ucznia legendarnego Amoghavajry . Po jego śmierci uczyni go swoim następcą w Dharmie i dzierżawcą linii, która następnie odbije się w Japonii. Japończycy powszechnie nazywają Kukai jego honorowym imieniem Kōbō Daishi (lub O Daishi Sama; Wielki Mistrz), imionami pośmiertnymi nadanymi mu przez cesarza Daigo .
Przed przybyciem do Chin Kūkai był niezależnym mnichem buddyjskim. Był dobrze zorientowany w klasycznej chińskiej prozie, kaligrafii chińskiej i sutrach buddyjskich. W tamtych czasach buddyzm ezoteryczny nie był uważany za szkołę samą w sobie. Huiguo, dzierżawca dwóch głównych linii chińskiego buddyzmu tantrycznego, jako pierwszy połączył je w spójny system. Japoński mnich o imieniu Gonsō (勤 操) przywiózł z Chin do Japonii ezoteryczną mantrę Akasagarbha i ascetyczny rytuał znany jako Kokūzō-gumonjihō (虚空 蔵 求 聞 持法), który został przetłumaczony z sanskrytu na język chiński przez Śubhakarasiha (善 無畏 三 蔵Zenmui-Sanzō ). W wieku 22 lat Kūkai otrzymał inicjację i wycofał się na okres 7 lat w lasach Shikoku (四 国), aby doskonalić praktykę. Wytrwał w tej ascezie, dopóki nie opanował jej doskonale. Zgodnie z tradycją praktyka ta przyniosła mu siddhi (moc) nadludzkiej pamięci i zdolności rozumienia. Kūkai później chwalił moc i skuteczność tej praktyki, przypisując jej zdolność do pełnego zapamiętania i zintegrowania wszystkich nauk Huiguo w ciągu zaledwie trzech miesięcy.
Jego szacunek dla Bodhisattwy Ākaśagarbhy był tak wielki, że przez całe życie będzie uważał go za swojego Honzona (本尊), czyli głównego bóstwa. Również w tym okresie intensywnej praktyki mantry marzył o człowieku, który nakierował go na poszukiwanie Tantry Mahavairocana . Tantra Mahavairocana została niedawno wprowadzona w Japonii. Udało mu się uzyskać kopię w języku chińskim, ale większość z nich została napisana w Siddhamie , sylabie zbliżonej do sanskrytu, której znaków nie znał, a chińskie części były zbyt niejasne, by je zrozumieć. Podjął decyzję o wyjeździe do Chin w celu uzyskania inicjacji i wyjaśnień niezbędnych do jego zrozumienia.
Kūkai spotkał Huiguo w Może 805, ale ten, wtedy sześćdziesięcioletni, był bardzo chory. Huiguo podobno powiedział Kūkai: „Wiedziałem, że przyjdziesz. Czekałem tak długo. Co za przyjemność cię widzieć! Ale niestety moje życie dobiega końca i nie wiem, czy zdążę przekazać wam moją naukę ”. W ciągu krótkich trzech miesięcy Huiguo zainicjował i nauczał wszystkiego, co wiedział o doktrynach i praktykach Mandali Dwóch Królestw . Huiguo wyznaczył Kūkai na swojego ostatniego ucznia i ogłosił go swoim następcą w Dharmie, nadając mu imię Henjō-Kongō (遍照 金剛, Jingang biànzhào), „wadżra, która oświetla wszystko”. Po tym okresie intensywnego przekazu Mistrz zmarł w koniec roku Kūkai był jego ostatnim uczniem i jednym z tych, którzy otrzymali najpełniejsze nauki i prawdopodobnie z tego powodu został wyznaczony do napisania jego epitafium.
W grudniu tego samego roku Huiguo zmarł i został pochowany obok swojego mistrza Amoghavajry. Na jego pogrzebie zebrało się ponad tysiąc jego zwolenników. Zaszczyt napisania w ich imieniu napisu pogrzebowego przypadł Kukaiowi. Po śmierci Huiguo Kukai wrócił do Japonii. Gdyby tego nie zrobił, ezoteryczny buddyzm mógłby nie przetrwać. W Chinach 35 lat później, w 840 roku, na tron wstąpił cesarz Tang Wuzong . Żarliwy taoista w 845 roku nakazał zniszczenie 4600 klasztorów buddyjskich i 40 000 świątyń. Około 250 000 buddyjskich mnichów i mniszek musiało porzucić życie monastyczne. Wuzong uznał buddyzm za obcą religię i dążył do jego zniesienia. Wkrótce potem został zamordowany przez otaczających go ludzi, ale szkoda została wyrządzona. Buddyzm ezoteryczny nigdy w pełni nie wyzdrowiał z tych prześladowań, jednak wiele elementów jego praktyk zostało rozcieńczonych w innych szkołach i tradycjach.
Po powrocie Kūkai zebrał i usystematyzował wszystko, czego nauczył się od Huiguo, w doktrynę, która stała się podstawą szkoły Shingon. W 813 roku cesarz Saga zaprosił wielkich mistrzów ośmiu szkół do swojego pałacu na publiczną dyskusję na temat odpowiednich zalet ich doktryn. Wszyscy oprócz Kūkai powiedzieli, że osiągnięcie stanu Buddy zajęło wiele, wiele wcieleń. Przy tej okazji Kūkai udzielił większości swoich nauk. W wieku trzydziestu sześciu lat otrzymał od cesarza pozwolenie na założenie szkoły Shingon. Byłby to cesarz Junna , który stał się źródłem terminu „Shingon-shu” (真言 宗; „szkoła prawdziwego słowa lub szkoła mantry”) na mocy dekretu cesarskiego, który ustanowił Tōji (東 寺) jako czysto Shingon świątynią, w której oficjalne obrzędy dotyczące ochrony państwa odbędzie. Kukai miał wielu uczniów, których poprowadził aż do śmierci w 835 w wieku 61. on też zainicjował mnicha Saicho Dengyō Daishi a niektóre swoich uczniów, podczas ceremonii namaszczenia i konsekracji znanej jako „ Kanjō ” . Po śmierci Saichō, jego bezpośredni uczniowie wrócili do Chin, aby dalej studiować Mikkyō , iw ten sposób nadali ostateczny kształt szkole Mikkyō . Szkoła Tendai , która obecnie reprezentuje pół- ezoteryczny buddyzm w Japonii.
W okresie Kamakura schizma podzieliła Shingona na dwie wielkie szkoły - starą gałąź Kogi (古 古) i zreformowaną gałąź Shingi (新 義).
Podział ten zrodził się z bardziej politycznego niż religijnego sporu między Kakubanem (覚 鑁), znanym pośmiertnie jako Kōgyō-Daishi (興 教), a kapłanami Denbō-in (伝 法院) przeciwstawiającymi się przywództwu Kongōbu-ji (金剛峰 寺), główna świątynia góry Kōya . Po kilku konfliktach Kakuban i jego frakcja kapłanów opuścili górę Kōya na górę Negoro (根 来 山) na północnym zachodzie, gdzie zbudowali kompleks nowych świątyń, obecnie znanych jako Negoroji.
Buddyzm Shingon zapoczątkował linię w Buddzie Mahawairokana, pierwszym człowiekiem, który ją otrzymał, jest „diamentowa istota” Wadżrasattwy. Tradycja uznaje dwie grupy ośmiu wielkich patriarchów - grupę dzierżawców linii i grupę wielkich egzegetów Doktryny.
Linia ośmiu wielkich patriarchów (Fuhō-Hasso 付 法 八 祖)
Osiem wielkich egzegetów doktryny (Denji-Hasso 伝 持 八 祖)
Nauczanie Shingon odnosi się głównie do dwóch świętych tekstów, Kongocho-kyo (sanskryt: Vajraśekhara Sutra ) i Dainichi-kyo (sanskryt: Maha-Vairocana Sutra ) napisany na II th wieku klasztor Nalanda na północ od Indii . Ta buddyjska szkoła jogi trzech tajemnic, „traiguya-yoga”, wyjaśnia, że można stać się Buddą z tego życia.
Nauki te zapewniają, że pierwotna natura ludzkiego umysłu jest czysta, jest to współczujące serce „ bodhi ”, którego istota jest identyczna z istotą Wszechświata. To, co odróżnia różne szkoły Shingon, to właśnie sposób pojmowania tej ostatecznej rzeczywistości. Ogólnie rzecz biorąc: jeśli cierpimy, to dlatego, że jesteśmy przywiązani do tego, co nietrwałe w tym świecie form i pragnień, które każdy wyobraża sobie zgodnie z tym, czym jest w środku. Namiętności, zgrupowane pod pojęciem potrójnej trucizny ( pożądanie , złość i ślepota ), odpowiadają siłom życiowym niezbędnym do przetrwania i rozwoju każdego organizmu zwierzęcego. Pragnienie i niechęć struktura i zmusić mnie do modernizacji, aby lepiej realizować swoje materialne końce. Te „alchemiczne środki” do używania tych „trucizn” w energiach duchowej realizacji są wyjaśnione w szesnastu rozdziałach Adhyardhaśatikā Prajñaparamita Sutra (Rishu-kyo 理 趣 経), podstawowych tekstach mikky ō tradycji Shingon.
Jeśli ze względnego punktu widzenia pozostaje prawdą, że namiętności są źródłem rozproszenia i cierpienia, w wadżrajanie uważa się, że namiętności te mają taką samą naturę jak przebudzenie ( soku bodaishin ); ta sama bowiem siła witalna, która ożywia istoty ku światowym pragnieniom, zostanie przemieniona, wysublimowana przez wewnętrzną alchemię w duchową energię współczucia-mądrości, której istotą jest ostateczna natura wszechświata i wszystkich istot. Ten, kto zdaje sobie sprawę, że dno jego serca, „bodhi”, jest takie samo jak wszystkich istot, staje się jednym z całością, rozpuszcza swoje ego we wszechświecie jak kropla wody rozpuszcza się w całości. ”Ocean.
W japońskim buddyzmie ezoterycznym Mahāvairocana (jp. Dainichi Nyorai 大 日 如 来), pierwotny Budda, z którego emanują wszystkie zjawiska, jest samym wszechświatem. W buddyzmie ezoterycznym wszyscy Buddowie i wszystkie formy zawarte w mandalach, a także wszystkie żyjące istoty (w tym ludzie) są emanacjami tego pierwotnego Buddy Mahāvairocana.
Plan diamentu (sk. Vajradhatu, jp. Kongōkai 金剛 界) reprezentuje najwyższą mądrość Buddy Dainichi, diament jest metaforą, ponieważ podobnie jak ta mądrość jest niezmienny. Mandala ta składa się z dziewięciu równoległych części zwanych „zgromadzeniami”, z których każda ma Buddę Dainichi w swoim centrum, z wyjątkiem zgromadzenia zasady przewodniej, w której Wadżrasattwa jest umieszczony w jej środku (jp. Kongōsatta 金剛 薩 埵). W klasztorach Shingon jest umieszczony na zachód od ołtarza, a na samej mandali po prawej stronie przedstawiono północ, na dole na wschód itd. W większości odcinków z wyjątkiem trzech na górze, ten sam wzór powtarza: w centrum, koło z Dainichi nyorai robi mudra mądrości, otoczony przez cztery okręgi, w których Amitabha znajduje się na zachód (na górze) (jp . Amida 阿 弥陀), północ (po prawej) Amoghasiddhi (jp . Fukūjōju 不 空 成就) , wschód (dół) Akṣobhya (jp. Ashuku 阿 閦) i południe (po lewej) Ratnasaṃbhava (jp. Hōshō ↔). Te pięć kręgów jest w rzeczywistości reprezentacją pięciu rodzin Buddów , to znaczy diagramem przedstawiającym nasz umysł. Jednak buddyzm tantryczny będąc zwolennikiem tezy o „ nic oprócz umysłu” (idea, że świat, jaki widzimy, jest tylko projekcją naszego umysłu ukształtowanego przez naszą karmę), ten diagram naszego umysłu jest zatem schematem wyjaśniającym cały świat.
Część pośrodku mandali przedstawia doskonały umysł Buddy. Rzeczywiście, każdy krąg reprezentuje jedną z pięciu mądrości Buddy: w centrum mądrość dharmadhātu, najwyższa i wszechwiedząca mądrość Buddy, z której emanują pozostałe cztery mądrości. Te cztery inne mądrości są na wschodzie (na dole) mądrości podobnej do lustra (mądrość, która obejmuje nie-dwoistość zjawisk), na południu mądrość równości (wszystkie istoty na tym świecie mają tę samą wartość), w na zachodzie mądrość wnikliwości (która pozwala zobaczyć prawdziwą naturę zjawisk, to znaczy wszystko jest pustką) i wreszcie na północy mądrość wszechogarniającą (ta, która pozwala Buddhom spontanicznie poznać najlepszy sposób użycia aby prowadzić istoty do przebudzenia).
I odwrotnie, część północno-wschodnia (na dole po prawej) przedstawia nieczysty umysł człowieka, pięć mądrości Buddów staje się w swoim nieczystym aspekcie pięcioma namiętnościami ducha, a mianowicie ignorancją - głupotą, złością, dumą, przywiązaniem do pragnień i zazdrością. Dlatego każda z tych pięciu pasji odpowiada jednej z pięciu mądrości Buddy. Dlatego celem praktykujących buddyzm tantryczny jest przejście od nieczystego umysłu człowieka do czystego umysłu Buddy poprzez przekształcenie tych pięciu pasji w pięć mądrości, i aby to osiągnąć, buddyści Shingon medytują nad tą mandalą.
Mandala płaszczyzny diamentu jest czytana spiralnie: albo zaczynając od środka, aby zejść w sekcji na dole pośrodku, a następnie idąc od sekcji do sekcji w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, aby zakończyć na sekcji w prawym dolnym rogu, lub odwrotnie, zaczynając od prawej dolnej części, aby przejść do środka, postępując w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Dlatego też pierwsze znaczenie czytania zaczyna się od czystego umysłu Buddy, ten drugi staje się coraz bardziej nieczysty na kolejnych odcinkach, kończąc na naszym ludzkim umyśle, co ilustruje, jak pojawił się nasz umysł (a więc i świat). że wszyscy mamy w sobie naturę Buddy i że wystarczy oczyścić nasz umysł, aby ją ponownie odnaleźć. Dokładniej, drugie znaczenie czytania, zaczyna się od naszego ludzkiego umysłu, który jest trochę oczyszczony na każdym kroku i staje się czysty na końcu, gdy dociera do centrum, ilustrując w ten sposób przemianę człowieka w Buddę poprzez opanowanie naszych pięciu pasji. To pokazuje, jak możemy oczyścić nasze pięć pasji, aby przekształcić je w mądrość Buddy: ignorancja-głupota staje się mądrością Dharmadhātu, gniew staje się mądrością lustrzaną, duma staje się mądrością równości, pragnienie - przywiązanie staje się mądrością wnikliwości i wreszcie zazdrości staje się wszechogarniającą mądrością.
|
Gdzie jest
Amida Przywiązanie do pragnienia Mądrość rozeznania |
||
|
południe
Hōshō Duma Mądrość równości |
Dainichi
Niewiedza-głupota Mądrość Dharmadhatu |
Północ
Fukūjōju Zazdrość Wszechogarniająca mądrość |
|
Jest
Ashuku Gniew Mądrość podobna do lustra |
| Zgromadzenie Czterech Mudry
Shiin-ne四 印 会 ⑤ |
Zgromadzenie Single Mudra
Ichiin-ne一 印 会 ⑥ |
Zgromadzenie zasady przewodniej
Rishu-e理趣会 ⑦ |
| Tribute Assembly
Kuyô-e 供養会 ④ |
Idealny montaż korpusu
Jōjin-ne成 身 会 ① |
Zgromadzenie zejścia do trzech rzeczywistości
Gôsanze-e降 三世 会 ⑧ |
| Zgromadzenie subtelnego rozeznania
Misai-e微細 会 ③ |
Montaż Samaya
Sanmaya-e三昧 耶 会 ② |
Zgromadzenie zejścia do trzech rzeczywistości (samaja)
Gôsanze Sanmaya-e降 三世 三昧 耶 会 ⑨ |
Płaszczyzna matrycy (sk. Garbhadhātu, jp. Taizōkai 胎 蔵 界) reprezentuje wrodzoną zasadę Buddy Dainichi. Ilustruje fakt, że wszystkie zjawiska na świecie, w tym ludzie, są przejawami tego pierwotnego Buddy. W klasztorach shingon jest umieszczony na wschód od ołtarza, naprzeciwko mandali płaszczyzny diamentu, a na samej mandali po lewej stronie jest przedstawiona północ, na górze na wschód itd., Czyli przeciwieństwo diamentu samolot.
Jest podzielony na dwanaście kwartałów, w których znajduje się czterysta osiem i kilka bóstw. W centrum znajduje się Centralna Dzielnica Ośmiopłatkowego Lotosu (jp. Chūdai hachiyō-in 中 台 八 葉 院), w której centrum znajduje się Budda Dainichi. Jest otoczony przez czterech Buddów i czterech Bodhisattwów, z których wszyscy są emanacjami Dainichi. Czterej Buddowie to Ratnaketu (jp. Hōdō-nyorai ↔ 幢 如 来) na wschodzie, Saṃkusumitarāja (jp. Kaifukeō-nyorai 開 敷 華 王 如 来) na południu, Amitābha (jp. Amida-nyorai 阿) 弥陀 弥陀 弥陀弥陀 弥陀 i Dundubhinirghoṣa (jp. Tenkuraion-nyorai 天 鼓 雷音 如 来) na północ. Podobnie jak w mandali płaszczyzny diamentu, tych pięciu Buddów jest buddami dhyani , co oznacza, że każdy z nich uosabia mądrość Buddy. Czterej bodhisattwowie to Samantabhadra (jp. Fugen-bosatsu 普賢 菩薩) na południowym wschodzie, Mañjuśrī (jp. Monju-bosatsu 文殊 菩薩) na południowym zachodzie, Avalokiteśvara (jp. Kanjizai-bosatsu 観 自在 菩薩 lub Kannon-bosatsu 観 音 音)音 音菩薩 菩薩)菩薩) na północnym zachodzie i wreszcie Maitreya (jp. Miroku-bosatsu 弥勒 菩薩) na północnym wschodzie. W czterech rogach tej dzielnicy, na przedłużeniu bodhisattwów, znajdują się cztery wazy. Każdy z tych naczyń zawiera cnotę Dainichi: skarb niewyczerpanych modlitw i praktyk, skarb, z którego istoty czerpią niewyczerpane korzyści, skarb niewyczerpanej wizji czystej mądrości i skarb niewyczerpanych środków zbawienia wielkiego współczucia.
W pierwszej obudowie, nad dzielnicą centralną, znajduje się dzielnica Wiedzy Uniwersalnej (jp. Henchi-in 遍知 院), gdzie pośrodku znajduje się symbol powszechnej wiedzy Buddów: biały trójkąt otoczony ogniem. Jest to jedyne bóstwo mandali, które nie jest reprezentowane przez cechy antropomorficzne. Poniżej dzielnicy centralnej znajduje się dzielnica królów nauki. W centrum znajduje się Bodhisattwa Prajñāpāramitā (jp. Hannya Haramita Bosatsu 般若 波羅蜜 多 菩薩), a wokół niego czterech królów nauki (jp. Myōō 明王), w tym słynna Acala (jp. Fudō Myōō 不 動 明王), ale także Trailokyavijaya ( jp. Gōsanze-myōō 降 三世 明王), Yamāntaka (jp. Daiitoku-myōō 大 威 徳 明王) i Trailokyavijaya w innej formie (jp. Shōzanse-myōō 勝 三世 明王). Po lewej stronie znajduje się dzielnica Lotosu, zwana także „ dystryktem Avalokiteśvara ”. Jak sama nazwa wskazuje, istnieje kilka form tego bodhisattwy, a także innych bóstw, i symbolizuje to wielkie współczucie. Przed nim znajduje się dzielnica Wadżrapani, która symbolizuje wrodzoną mądrość.
W drugiej klauzurze znajdujemy najpierw okręg Śākyamuni , następnie okręg Mañjuśri , okręg Sarvanivarana-Vishkambhin , Kṣitigarbha , Ākāśagarbha i wreszcie okręg Susiddhi.
Trzecia klauzura to dzielnica poza wadżrami. Nazywa się to tak, ponieważ obecne tam bóstwa nie zostały przebudzone. W rzeczywistości są to dewy , bóstwa z hinduizmu . Znajdziemy na przykład Indra (JP. Taishakuten帝釈天), Brahma (jp. Bonten梵天) Vaisravana (jp. Bishamon-ten毘沙門天), Yama (jp. Enmaten閻魔天), Ganesh (jp. Kangiten)天); bóstwa czterech żywiołów Agni (jp. Katen 火 天), Waruna (jp. Suiten 水 天), Vāyu (jp. Fūten 風 天) i Pṛthivī (jp. Jiten 地 天); te dziewięć astralne bóstwa (sk. Navagraha, JP Kuyo九曜) lub 28 księżycowe loże chińskiej astrologii. Obecność tych bóstw w tej mandali wynika z faktu, że bóstwa te, choć nie zostały przebudzone, mają znaczny wpływ na losy świata, są więc przedmiotem kilku magicznych rytuałów mających na celu ujarzmienie ich mocy.
Mandala płaszczyzny matrycy reprezentuje wielkie współczucie Buddy Dainichi iz tego powodu jest czasami nazywana „Mandalą Wielkiego Współczucia”.
Dzielnica poza wadżrami
| |||||||||||||||||||||||
Dwie mandale można przedstawić na cztery różne sposoby:
Shingon używa natury jako symbolu do wyjaśnienia niewidzialnego świata duchowego, biorąc pod uwagę, że życie istot i natury jest wyrazem Buddy poczętego w jego aspekcie Dharmakaji , sile życiowej wszechświata. Szingon nie jest jednak panteizmem , nie jest „zredukowany” do kultu sił natury jak w szintoizmie . Kiedy mówimy na przykład o pięciu elementach lub słońcu, są to stany świadomości, które są opisane w ten sposób.
W Shingon, ostateczny Budda, symbolizujący wszechświat, nazywany jest Mahā Vairocana (jp. Dainichi-nyorai 大 日 如 来), wielki Słońce Budda, ponieważ światło słońca najlepiej symbolizuje stan oczyszczonej świadomości, która postrzega pustkę. Białe światło jest syntezą i źródłem wszystkich innych kolorów. Dlatego istnieje ostateczny Budda, który łączy w sobie wszystkie cechy innych Buddów i Bodhisattwów , które są wyrazem jego różnych aspektów.
Chodzi zatem o połączenie jego umysłu z Danichi-nyorai poprzez praktykowanie trzech tajemnic, które są tajemnicą ciała, słowa i myśli, czyli jednoczesne wykonanie symbolicznego gestu rękami, mudra , powtarzając mantrę i wizualizacji naprzeciwko siebie formę związaną buddyjskiej boskości.
Ponieważ wszechświat jest bardzo rozległy, musimy rozwinąć różne cechy świadomości, aby nas harmonijnie zintegrować: są to etapy, które prowadzą do duchowego przebudzenia, samadhi . Ten proces przebudzenia został zorganizowany w formie mistycznego diagramu zwanego mandalą , przedstawiającego różne ćwiartki z wieloma Buddami.
Mandala to mapa duchowej anatomii człowieka. Medytacja nad jej formą poprzez powtarzanie mantr i wykonywanie mudr pozwala połączyć się z sercami Buddów i mistrzem, który inicjował praktykującego. Dwie wielkie mandale Shingona , Kongôkaï (świat myśli) i Taïzôkaï (świat zjawisk), grupują w ten sposób wiele buddyjskich bóstw symbolizujących różne poziomy świadomości. Rozmieszczone w kilku kręgach wyrażają współczucie, łagodność, inną inteligencję, wnikliwość, jeszcze inną energię, siłę do przezwyciężenia wszystkich negatywnych aspektów podświadomości.
Aby zrozumieć, co postrzega świat, człowiek musi go przeanalizować i z rozeznaniem rozwijać koncepcje. Dlatego symbolizujemy wadżrę, diament, który tnie, męską zasadę mądrości.
Jednak, aby naprawdę coś zrozumieć, konieczne jest również postrzeganie tego w całości poza szczegółami, w przeciwnym razie teoria wymyślona w celu wyjaśnienia może być redukcyjna i fałszywa. Konieczne jest zatem zwiększenie wrażliwości i objętości spostrzeżeń, lekceważąc swoje a priori lub poprzednie teorie, to znaczy rozwijając wewnętrzną otwartość na drugiego, na życie, co jest możliwe tylko wtedy, gdy serce jest pokorne, delikatny, bez uprzedzeń, współczujący, to serce bodhi. Im większe współczucie, tym bardziej percepcja staje się subtelna, bezpośrednia, natychmiastowa, ponieważ jedno postrzega drugie poprzez globalizację zespolenia serca. Wiedzę uzyskuje się nie przez rozumowanie, ale przez intuicję, dlatego utożsamiana jest z kobiecym światem matrixa, Taïzôkaï, który opisuje różnorodność życia, odpowiada pięciu żywiołom: ziemi, wodzie, ogniu, powietrzu. , eter. Świat Kongokai jest 6 th element świadomości.
Aby rozwinąć i zjednoczyć w sobie te dwa światy, dwie ukryte w każdym z nas bieguny, kobiecy i męski, intuicyjny i refleksyjny, aktywny i medytacyjny, to znaleźć wewnętrzną równowagę. Aby osiągnąć oświecenie, musimy połączyć w sobie te dwie zasady.
To właśnie podczas ceremonii namaszczenia zwanych „kanjô” mistrz acariya poświęca wodę, aby bezpośrednio przekazać esencję wiedzy i współczucia Kongôkaï i Taizôkaï. Transmisja, która odbywa się z serca do serca.
W tej pracy, która jest jednym z najstarszych esejów filozofii porównawczej, porównuje odpowiednie zalety taoizmu, konfucjanizmu i buddyzmu. Istotą konfucjanizmu jest nadanie podstaw filozoficznych codziennej moralności i polityce. Taoizm, ponieważ wznosi się do zasady metafizycznej (Tao), jest nad nią wyższy. Ale buddyzm, poprzez doktrynę karmy i reinkarnacji, obejmuje trzy razy i otwiera się na wieczną prawdę, przewyższając w ten sposób taoizm.
To objawienie jest wyjaśnione poprzez przedstawienie dziesięciu stopni lub stopni ducha.
1 °) Duch kozła. Koza symbolizuje apetyt seksualny. W tym momencie człowiek nie zna wiecznej prawdy. Żyje pod dominującym wpływem swojego zwierzęcego instynktu, jak zwierzę poddaje się jedynie prawu karmy.
2) Umysł ignorowanego dziecka. Dziecko symbolizuje nasienie ducha, które musi się rozwijać. Duch budzi się do świadomości i stara się prowadzić moralne życie pozbawione religijnych celów. Jest reprezentowany przez konfucjanizm.
3 °) Duch nieustraszonego dziecka. Jest to symbolizowane przez dziecko szukające matki. Człowiek uznaje istnienie religii i szuka nieba, aby znaleźć wewnętrzny spokój i szczęście. Jest reprezentowany przez taoizm.
4 °) Umysł rozpoznaje istnienie skupisk. Symbolem tego ducha jest stan arhata, buddyjskiego mnicha. Odpowiada mu buddyzm hinajany.
5 °) Duch uwolniony od nasienia przyczyny karmy. Tego ducha symbolizuje Patryeka-Buddha. Nie ma już śladów karmicznej ignorancji, ale wciąż istnieje źródło egocentryzmu, braku altruizmu.
6 °) Duch mahajany symbolizowany przez bodhisattwę Maitreję. Praktykujący jogakarę, który osiąga ten poziom, uznaje, że wszystkie zjawiska są iluzją jego umysłu. Jego współczucie rośnie. Ta filozofia została wyjaśniona przez Vasubhandu.
7 °) Duch zdaje sobie sprawę, że duch jeszcze się nie narodził. Ten etap jest symbolizowany przez bodhisattwę Mandziuśri i wyjaśniony w filozofii madhjamiki z Nagardżuny. Ośmiokrotna negacja kładzie kres niepotrzebnym spekulacjom. Zdobywamy prawdę o pustce. Umysł, który osiąga ten stan, jest spokojny, a jego szczęście jest nieokreślone.
8 °) Duch jest naprawdę w harmonii z jedną ścieżką. Jest to symbolizowane przez Awalokiteśwarę i wyjaśnione w sutrze lotosu i filozofii Tendai. Człowiek rozpoznaje jedność i pierwotną czystość, która jest samą naturą jego umysłu. Podmiot i przedmiot jednoczą się.
9 °) Głęboki duch buddyjski jest świadomy swojej niezmiennej natury. Symbolizuje to uśmiech Samantabhadry i wyjaśnia go szkoła Kegon. Umysł zdaje sobie sprawę, że nie jest to niezmienne, ale jak woda pomarszczona przez wiatr. Odwieczna prawda, sama Dharma nie jest niezmienna. Chociaż reprezentuje najwyższy stopień egzoteryki, nie powinniśmy na tym poprzestać.
10 °) Wspaniały duch, najbardziej tajemniczy, najbardziej ukryty. Jest to symbolizowane przez tathagata maha Vairocana i wyjaśnione przez szkołę Shingon. Jeśli egzotyka usunęła zasłonę ducha i wyleczyła różne choroby, ezoteryczna nauka odsłania teraz ukryty skarb (patrz także Ibn Arabi), który się ujawnia.
Kukai nazywa swoje dziesięć kroków „krok po kroku rewelacyjnym zdumieniem”.
Razem tworzą systematyczną sumę filozofii religii w stopniowej perspektywie ezoterycznego buddyzmu i prawdziwej fenomenologii świadomości religijnej. Ta doktryna jest również wyjaśniona w:
Jeśli chodzi o rdzeń doktryny Shingona, Kukai ujawnia to w:
W przypadku uczniów pragnących wyszkolić się na mnicha Shingon, po przyjęciu wskazań, wymagany jest okres studiów religijnych i uniwersyteckich. Najpierw trzeba znaleźć mistrza, a potem wykonać Tokudo （得 度）, ceremonię symbolicznie zaznaczającą wyrzeczenie, zobowiązanie na drodze i pierwszy krok w kierunku kapłaństwa. Aby być Ajari (阿闍梨), należy złożyć ślubowania (jp. Jukai 受戒) i wykonać serię czterech ascez (jp. Shido Kegyō 四 度 加 行) przed otrzymaniem namaszczenia Denpō (jp. Denpō kanjō 伝 法 灌頂). Następny stopień Maha-Acharya ( Dai - ajari大 阿闍黎), który umożliwia przekazywanie inicjacji, wymaga jeszcze dziesięciu lat.
Oprócz modlenia się i czytania sutr istnieją mantry i techniki medytacyjne, które mogą praktykować laicy. Wszyscy wymagają inicjacji (sk. Abhiseka , jp. Kanjō灌頂). Pod okiem wykwalifikowanego mistrza, po odpowiednim przekazie, mogą samodzielnie rozpocząć naukę i praktykę. Jak we wszystkich szkołach buddyzmu, nacisk kładzie się na ustne przekazywanie nauk od nauczyciela do ucznia. Aż do lat dwudziestych XX wieku (kiedy Shingon przybył poza Japonię), nigdy nie opublikowano nic na temat nauk Shingonów lub Mikkyo w Japonii ani gdzie indziej. Wszystko było przekazywane ustnie przez ponad 1100 lat. Podjęcie praktyki Shingon bez inicjacji i wskazówek od wykwalifikowanego mistrza może być uważane za poważne wykroczenie, złamanie ślubowań samaja, ponieważ może być potencjalnie niebezpieczne dla praktykującego, jeśli nie jest wykonywane we właściwy sposób.
Celem shingon jest świadomość, że nasza natura jest identyczna z Mahavairocaną, celem, który osiąga się poprzez inicjację, medytację i ezoteryczne rytuały. Uświadomienie sobie tego polega na przyjęciu i wprowadzeniu w życie ezoterycznej doktryny, przekazanej ustnie wtajemniczonym przez nauczycieli w szkole. Kiedy trzy Tajemnice (jp. Sanmitsu 三 蜜), które są ciałem, słowem i duchem, są powiązane z tajemnicą Buddy, pozwalają urzeczywistnić naszą prawdziwą naturę. Ciało poprzez symboliczne gesty, takie jak mudra (jp. Ingei 印契), a także poprzez użycie instrumentów rytualnych, mowa poprzez powtarzanie świętych formuł, takich jak mantry (jp. Shingon 真言), a umysł poprzez wizualizację i medytację Budda (jp. kansō 観 想).
Podstawową praktyką medytacyjną Shingona jest Ajikan 阿 字 觀, medytacja nad literą A, symbolem Mahavairocany. Dwie inne ważne praktyki medytacyjne to Gachirinkan (月 輪 觀, czyli wizualizacja pełni księżyca) i Gojigonjingan 五 字 嚴 身 ”,„ wizualizacja pięciu elementów ułożonych w ciele ”.
Cztery główne rytuały praktykowane przez mnichów Shingon to jūhachido czyli rytuał 18 mudr, rytuał mandali taizokai (matrycy), kongakai (wadżra) i rytuały ognia (goma).
Goma護摩(sk. Homa) lub konsekrowany rytuał ognia jest specyficzna dla ezoterycznego buddyzmu do takiego stopnia, że Japończycy w zasadzie identyfikacji buddyzm Shingon pośrednictwem tej ceremonii. Uważany jest za najbardziej mistyczny i potężny rytuał. Wywodzi się z wedyjskiego rytuału Agnihotry i jest wykonywany przez wykwalifikowanych kapłanów, aby przyjść z pomocą jednostkom, państwu lub wszystkim istotom w ogóle. Uważa się, że ogień ma moc oczyszczającą zarówno duchowo, jak i psychicznie. Centralnym bóstwem, o które się modlimy, jest zwykle Acala (Fudo Myō 不 動 明王). Rytuał jest wykonywany w celu zniszczenia negatywnych energii, szkodliwych myśli i pragnień, przeszkód w ogóle lub spełnienia życzeń (kudoku). W większości świątyń Shingon ten rytuał wykonywany jest dwa razy dziennie rano i po południu. Duże ceremonie często obejmują walenie w bębny taiko, podczas gdy społeczność intonuje mantrę Acala. Płomienie mogą czasami sięgać kilku metrów, co czyni to męczącą ceremonią dla oficera.
W Chinach i krajach o dużej populacji Chin, takich jak Hongkong, Tajwan, Malezja czy Singapur, buddyzm ezoteryczny jest powszechnie określany jako Tángmì (唐 密) „tajny buddyzm dynastii Tang” lub Hànchuánmìzōng (汉 传 密宗) ”. Tajny buddyzm przekazu Han ”(w skrócie Hanmi 汉 密) lub Dōngmì (东 密)„ Tajny buddyzm Wschodu ”, aby odróżnić go od swojego odpowiednika w Tybecie. Te szkoły wyznają mniej więcej te same doktryny co Shingon. w większości przypadków chińscy mnisi podróżowali do Japonii, aby trenować i odbierać ezoteryczną transmisję na górze Koya. Chiński termin mìzōng (密宗) „pojazd tajemnic” jest terminem najczęściej używanym do określenia wszelkich form ezoterycznego buddyzmu, zarówno tybetańskiego, jak i nepalskiego, Chiński i japoński. W Europie buddyzm Shingon jest praktykowany w świątyni Komyo-In w Burgundii, a także w Holandii i Chorwacji. W Stanach Zjednoczonych, w Los Angeles, Sacramento, Fresno, a także na Hawajach, Michigan i Waszyngtonie. Istnieją również świątynie linii Buzan Ha w Hongkongu i Wietnamie.