Rewolucja Libertadora
Generałowie Eduardo Lonardi (z lewej)
Przestarzały |
16 września 1955 (Bunt) - 1 st May 1.958(inwestycja Arturo Frondizi ) |
---|---|
Miejsce | Argentyna |
Wyniki | Dyktatura wojskowa, konserwatywna kontrrewolucja z demontażem dzieła peronistów . |
16 września 1955 | Pucz przez Lonardi |
---|---|
13 listopada 1956 | Przejęcie przez Aramburu |
9 czerwca 1956 | Peronistyczny zamach stanu dokonany przez Juana José Valle , po którym nastąpiły gwałtowne represje |
28 lipca 1957 | Zwołanie zgromadzenia założycielskiego |
23 lutego 1958 | Wybory prezydenckie, zwycięstwo Frondizi, koniec reżimu (maj 1958) |
Wyzwolenie Revolution (w hiszpańskim Revolución Libertadora ) to nazwa, pod którą dyktatura civic-wojskowy , który rządził po Argentynę, za pomocą środków zamach stanu wykonywane w dniu 16 września 1955 roku obaliła prezydenta nazywa się. Konstytucyjna Juan Perón rozpuszcza Kongres Narodowy i obalony członkowie Sądu Najwyższego , a 1 st maja 1958 r, po prawie trzech latach rządów, przekazano uprawnienia do wybranego prezydenta Arturo Frondizi , co z kolei odwróconej cztery lata później, w 1962 roku; ta dyktatura będzie również stosowana, w szczególności przez sektory peronistyczne , przezwisko Fusillante Revolution (Revolución Fusiladora), w związku z egzekucją w 1956 roku na rozkaz dyktatora Pedro Eugenio Aramburu ponad trzydziestu żołnierzy i cywilów nieudanego powstania peronistów rozpoczętego przez generała Juana José Valle .
Generał major Eduardo Lonardi , przywódca zamachu stanu z 1955 roku, który przejął władzę 23 września, został obalony 13 listopada tego samego roku przez generała porucznika Aramburu, dzięki rewolucji pałacowej. Obaj będą rządzić jako najwyższa władza państwa, domagając się tytułu Prezydenta Narodu . Okresy władzy tych dwóch dyktatorów odpowiadają także dwóm odrębnym fazom rewolucji wyzwoleńczej, w której kolejno dominowały dwa antagonistyczne skrzydła potęgi militarnej: najpierw katolickie skrzydło nacjonalistyczne , kierowane przez samego generała Lonardiego, bardziej skłonne do negocjacji z peronizmem. i pogodzić się ze związkami i chcąc zachować większość zdobyczy społecznych osiągniętych pod rządami Perón; Następnie, po 13 listopada, tzw liberalne skrzydło pod przewodnictwem wiceprezesa admirał Isaac Rojas , animowane przez radykalną antiperonism faza dominacji które zostaną oznaczone przez wdrożenie polityki gospodarczej pod przewodnictwem najbardziej konserwatywnych ekonomistów , poprzez burzliwe relacje ze związkami (których przywódców wyznaczy rząd) i przyjęcie twardej linii przeciwko peronizmowi, reżim wyrzeka się tym samym swojej poprzedniej polityki pojednawczej wyrażonej mottem „ani zwycięzca, ani zwyciężony”. Strajk generalny ogłoszony przez CGT dzień po zamachu stanu z dnia 13 listopada energicznie stłumione przez rząd wojskowy, który więziony ponad 9000 liderów związkowych.
W lipcu 1957 r., w ramach swojego przedsięwzięcia deperonizacyjnego , gen. Aramburu, oprócz symbolicznego przywrócenia starej nazwy miejsc i instytucji publicznych, na krótko przed ochrzczeniem imionami peronistycznymi, proklamował konstytucję argentyńską z 1949 r. i wskrzesił konstytucję z 1853 r. , po czym zwołał wkrótce potem, pod jego nadzorem i po restrykcyjnych wyborach, zgromadzenie konstytucyjne , które ratyfikowało wcześniej podjętą decyzję, ale wprowadziło dwa uzupełnienia do starej konstytucji, zwłaszcza art. 14bis, ustalający prawa socjalne pracowników.
Niemniej jednak Aramburu nie uda się powstrzymać działalności i nacisku ruchu justycjalistycznego , czyli tego, co powszechnie nazywa się peronistycznym oporem ; pośród poważnego kryzysu gospodarczego , powtarzających się strajków generalnych, represji politycznych i rosnącego niezadowolenia z braku swobód obywatelskich i politycznych , Aramburu zakończyło wybory w lutym 1958 r., w których zwyciężył radykał Arturo Frondizi.
Przyjęcie w 1912 r. ustawy Sáenz Peña ustanawiającej tajne i przymusowe prawo wyborcze dla wszystkich obywateli płci męskiej spowodowało wybór tego, którego uważano (nawet jeśli kobiety nie mogły wziąć udziału w głosowaniu) na pierwszego demokratycznie wybranego prezydenta Argentyny, Hipólito Yrigoyena , partii Radykalna Unia Obywatelska (UCR). 6 września 1930 r. radykalny rząd Yrigoyena został obalony przez cywilno-wojskowy zamach stanu , będący preludium do niesławnej Dekady . 24 lutego 1946 odbyły się nowe wolne wybory, po których Juan Perón został ogłoszony prezydentem Narodu Argentyńskiego.
Perón kierował szerokim ruchem politycznym opartym na związkach zawodowych , charakteryzującym się silnym piętnem społecznym i znanym jako peronizm , a nawet justycjalizm , ze względu na nacisk na sprawiedliwość społeczną . W tym samym czasie powstał ruch opozycyjny , zwany Antyperonizmem , składający się z głównych izb pracodawców , większości innych istniejących partii politycznych i stowarzyszeń studenckich, a pierwotnie koordynowany przez Ambasadę Stanów Zjednoczonych w Argentynie.
Konfrontacja między Peronistami i Antyperonistami będzie oznaczać cały czas trwania dwóch kadencji prezydenckich Perona. Jeszcze przed inauguracją na prezydenta Perón został w październiku 1945 r. zwolniony ze stanowiska wiceprezydenta i zatrzymany po zamachu stanu, który jednak został przerwany przez ogromną mobilizację robotniczą 17 października 1945 r . Krótko przed wyborami w 1946 r. opozycja ponownie wznieciła zamach stanu, którego nie udało się rozpocząć.
Za rządów peronistów (1946-1955) konfrontacja między peronistami a antyperonistami osiągnęła wysoki poziom przemocy. Badacze i akademicy, w zależności od ich bliskości z jednym lub drugim z dwóch przeciwstawnych obozów, mają tendencję do podkreślania jednego faktu, a nie innego. Ogólnie rzecz biorąc, Peroniści donoszą o puczistycznych spiskach i aktach terrorystycznych sił opozycyjnych, takich jak zamach stanu z 1951 r. , atak na Place de Mai z 15 kwietnia 1953 r. , w którym zginęło sześciu peronistów, a 90 innych zostało rannych, oraz bombardowanie Place de Mai w czerwcu 1955 r., w którym zginęło 308 oficjalnie zidentyfikowanych osób, a także nieznana liczba niezidentyfikowanych ofiar w wyniku ich okaleczeń i setki rannych. Wśród ofiar było 111 działaczy związkowych, z których 23 to kobiety, a 6 to nieletni . Ze swojej strony antyperoniści nalegają na antydemokratyczne środki podjęte przez rząd Peronistów, takie jak ograniczenie wolności wypowiedzi , zatrzymanie przeciwników, stosowanie tortur przez siły policyjne, kult osobowości Juana i Eva Perón , nadmierna władza związków zawodowych, przymusowe przynależność do Partii Peronistów i między innymi podpalanie kościołów.
16 września 1955 roku prezydent konstytucyjny Juan Perón został odwołany, Kongres Narodu rozwiązany, a gubernatorzy prowincji zawieszeni przez wojskowy zamach stanu. Powstanie, które rozpoczęło się w prowincji Kordoba , kierowane było przez generała Eduardo Lonardi i trwało do 23 września. W tym czasie Perón zrezygnował i zgodził się przenieść dowództwo do junty wojskowej. Pucz mógł też liczyć na aktywne wsparcie Cywilnych Komandosów , dużego sektora Kościoła Katolickiego , Wielkiej Brytanii oraz kilku partii politycznych, w tym Radykalnej Unii Obywatelskiej . Punktem zbornym spiskowców było „Dios es justo” ( Bóg jest sprawiedliwy ).
23 września 1955 roku generał Lonardi objął najwyższy urząd państwowy. Taśma prezydencki został przedstawiony mu przez kardynała de Rosario , Antonio Caggiano , który również podpisał akt przejęcia władzy. Jego pierwszymi krokami będzie rozwiązanie władzy ustawodawczej , usunięcie członków Sądu Najwyższego oraz wszystkich wojewodów i wszystkich legislatur prowincjonalnych, a także objęcie władzy ustawodawczej i wykonawczej, nadając sobie tytuł „Prezesa”. ... W następnych dniach dekretem mianował członków Sądu Najwyższego oraz interwenientów na prowincji.
Generał Eduardo Lonardi będzie rządził tylko 52 dni, zanim zostanie z kolei obalony przez tak zwaną „liberalną” frakcję puczystów. Ponadto cierpiał wówczas na raka , którego objawy były widoczne już od początku powstania i który miał zakończyć jego życie w marcu następnego roku. Był przedstawicielem frakcji sił zbrojnych, czyli tych, które o katolickiej orientacji nacjonalistycznej z pewnością miały na celu obalenie Perona i wykluczenie go z życia narodowego, i chciały uniemożliwić powrót peronizmu do władzy – przynajmniej na na razie - ale który mimo wszystko chciał uniknąć uciekania się do masowych represji i nie miał zamiaru zawiesić konstytucji z 1949 r. i praw socjalnych wprowadzonych przez rząd Peronistów.
Po zwycięstwie rewolucji Lonardi zamierzał pozostać u władzy tylko przez krótki czas ze względu na stan zdrowia. Pomyślał, by przekonać CGT do zaakceptowania nowej sytuacji i rozważał po prostu przywrócenie porządku w kraju, aby mógł on jak najszybciej wydobyć się z tego, co uważał za „tyranię”. Ten projekt został przetłumaczony na instrukcje, które udzielił po dojściu do władzy: „ani zdobywcy, ani podbici”, wyrażenie zapożyczone od Justo José de Urquizy , które stanie się jedną z najsłynniejszych formuł politycznych w historii z Argentyny .
Lonardi powołał rząd złożony z następujących ministrów:
Pod koniec swojego rządu generał Eduardo Lonardi podzielił Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości na dwie części, minister Busso złożył rezygnację; 12 listopada Luis María de Pablo Pardo objął urząd ministra spraw wewnętrznych, a Julio Velar de Irigoyen ministrem sprawiedliwości.
Inne siły, które obok katolickiego nacjonalizmu przyczyniły się do rewolucji, otrzymały pewne obowiązki mniejszościowe w państwie. W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych postępowi demokraci mogli więc wywierać pewien wpływ , jeden z przywódców, dr Sebastián Soler , został mianowany Prokuratorem Generalnym Narodu, natomiast w Ministerstwie Marynarki Wojennej zasiadali przedstawiciele socjalizmu , w szczególności w osobie Américo Ghioldi .
Ledwo Lonardi objął swoje stanowisko, gdy między dwoma skrzydłami rządu wojskowego pojawiły się niezgody:
W tym pierwszym okresie Rewolucji Wyzwoleńczej peronizm próbował manewrować, wykorzystując rozbieżności między dwoma nurtami nowej władzy, aby uzyskać przewagę i zyskać czas na reorganizację wokół ruchu związkowego, dlatego ta faza rewolucji będzie znane jako serdeczne porozumienie .
5 października zarząd Generalnej Konfederacji Pracy (CGT) zrezygnował, a zarząd tymczasowy przejęli Andrés Framini i Luis Natalini ze związku Luz y Fuerza . Związkowcy negocjowali z reżimem wojskowym za pośrednictwem ministra pracy Luisa Cerruti Costy , socjal-chrześcijanina, prawnika związku metalowców, który do 1947 r. był peronistą. Dzień po objęciu urzędu w kierownictwie CGT Framini i Natalini podpisali formalny pakt z ministrem Cerruti Costa, w którym rząd uznał władze CGT i zobowiązał się do powołania bezstronnych interwenientów w związkach, gdzie w ciągu 120 dni miały się odbyć demokratyczne wybory. Ze swojej strony CGT zgodził się na pewne ustępstwa, takie jak na przykład skreślenie w preambule artykułu ustanawiającego peronizm jako oficjalną doktrynę oraz unieważnienie dnia 17 października jako święta państwowego.
Pod koniec października 1955 napięcie się pogorszyło. Peronizm zaczął się reorganizować i odzyskiwać zdolność do działania, a przy okazji jego wizyty na torze wyścigowym w San Isidro udało się sprowokować koncert gwizdków w obecności de facto wiceprezydenta admirała Isaaca Rojasa . , na północnych przedmieściach Buenos Aires, zgiełk ustał jednak po kilku minutach, gdy samoloty marynarki zaczęły wykonywać niskie loty nad trybunami.
Ze swojej strony CGT zwiększył naciski na rząd, aby powstrzymał się od interwencji w wewnętrzną sytuację związków i nie próbował narzucić ani peronistycznego, ani antyperonistycznego kierownictwa. 26 października podczas spotkania z ministrem pracy, zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego Luisem Cerruti Costą CGT wezwał go do zaprzestania wspierania rywalizujących grup, grożąc ogłoszeniem strajku generalnego. Cerruti Costa odrzucił to żądanie związkowe, a dwa dni później uchwalił nowe zasady „standaryzacji związkowej”, które w efekcie unieważniły porozumienie podpisane z CGT. Nowe przepisy określają wygaśnięcie mandatów przywódców CGT i związków, a także wezwanie do wyborów związkowych, należycie kontrolowanych przez siły zbrojne.
W obliczu ofensywnej postawy przejawianej przez peronizm za pośrednictwem CGT, liberalne sektory reżimu wojskowego były aktywne w celu przejęcia większej części władzy. 1 st listopada Navy podjęła się uruchomić represji wobec Peronist związkowcy zajmują się do Ministerstwa Pracy. Cerruti Costa oparła się jednak naciskom i uzyskała, przy wsparciu Lonardiego, nowy pakt z CGT, na mocy którego ponownie uznano by władze centralnego związku zawodowego, a przedstawiciele związkowi odpowiedzialni za przeprowadzenie normalizacji być mianowany za obopólną zgodą.
Liberalne skrzydło ponownie przejęło inicjatywę 11 listopada 1955 r., kiedy rząd wojskowy utworzył Narodowy Komitet Konsultacyjny (hiszp. Junta Consultiva Nacional ), którego utworzenie zarządzono dekretem z 28 października i któremu przewodniczył admirał. Rojas i składa się z czołowych postaci politycznych mianowanych przez większość partii antybohaterskich. W skład wspomnianego komitetu wchodziło zatem czterech członków Rady Rady Obywatelskiej ( Oscar Alende , Juan Gauna , Oscar López Serrot i Miguel Ángel Zavala Ortiz ), czterech członków Partii Socjalistycznej ( Alicia Moreau de Justo , Américo Ghioldi , Ramón Muñiz i Nicolás Repetto ), cztery z Partii Narodowo-Demokratycznej (José Aguirre Cámara, Rodolfo Coromina Segura, Adolfo Mugica i Reinaldo Pastor), cztery z Postępowej Partii Demokratycznej (Juan José Díaz Arana, Julio Argentino Noble , Horacio Thedy i Luciano Molinas ), dwa z Chrześcijańskich Demokratów Partii (Manuel Ordóñez) i Rodolfo Martínez), a wreszcie dwóch z Nacjonalistycznego Związku Federalnego (Enrique Arrioti i Horacio Storni).
Utożsamiając ją z władzą ustawodawczą , rząd wojskowy zdecydował, że Komitet Doradczy zbierze się w gmachu Kongresu Narodowego i dokonując szerokiej interpretacji konstytucji z 1949 r. (dokładniej jej art. 50, zgodnie z którym wiceprezes Narodu jest Przewodniczący Senatu) uznał, że powinien mu przewodniczyć admirał Rojas, pełniący de facto funkcję wiceprzewodniczącego . Na pierwsze posiedzenie Komitetu wzięło udział blisko 300 gości specjalnych, aw salonie umieszczono obraz przedstawiający Zgromadzenie Ustawodawcze z 1853 roku .
Taki był skład Komitetu Doradczego, że doprowadził do przewagi w rządzie wojskowym frakcji liberalnej i radykalnej linii antybohaterskiej. Tego samego dnia Luis Pandra z Partii Socjalistycznej, wskazując na rychłe wyparcie katolickiego sektora nacjonalistycznego , napisał w gazecie La Época :
„Mamy zamiar przeprowadzić Rewolucję Wyzwoleńczą wewnątrz rządu, z rządem, bez rządu lub przeciwko rządowi. "
- Luis Pandra, La Epoca , 11 listopada 1955.
13 listopada rewolucja pałacowa odsunęła od władzy generała Lonardiego i mianowała nowego de facto prezydenta liberałem , generałem Pedro Eugenio Aramburu . Następnego dnia rząd wojskowy opublikował trzy komunikaty z podpisem Aramburu, informujące o przyczynach zwolnienia Lonardiego: pierwszy komunikat ograniczył się do poinformowania o wycofaniu Lonardiego; drugi stwierdził, że Lonardi został obalony z powodu „obecności grup, które ukierunkowały jego politykę na totalitarny ekstremizm niezgodny z demokratycznymi przekonaniami Rewolucji Wyzwoleńczej”; a trzeci ostatecznie wyjaśnił te powody, oskarżając grupę Lonardiego o „schronienie się za sztandarem religii katolickiej”.
To wystarczy, aby ochłodzić wszystkich nacjonalistycznych bojowników, którzy brali udział w rewolucji. 4161 Dekret 1956 - co zakazane tylko wymawiać nazwiska Juan Perón i Eva Duarte , co czyni żadnej wzmianki o ideologii Peronist, aby pokazać Justicialist odznaki lub śpiewać marsz Peronist - przenoszony politykę przeciwieństwie do ducha uspokajanie vis -a-vis Peronistów niesionych przez motto „ani zwycięzcy, ani zwyciężeni” Lonardiego.
Generał Pedro Eugenio Aramburu objął de facto prezydenturę 13 listopada 1955 r., a admirał Rojas, przywódca skrzydła liberalnego , nadal pełnił funkcję wiceprezydenta. Następnie rozpoczął się nowy etap dyktatury wojskowej, charakteryzujący się zasadniczo przyjęciem twardej linii przeciwko peronizmowi, w związku z czym reżim zrezygnował z motta „ani zwycięzcy, ani zwyciężeni”.
Natychmiast CGT ogłosił strajk generalny na 15, 16 i 17 listopada. Tego samego dnia rząd wojskowy uwięził ponad 9000 przywódców związkowych, w tym Framiniego i Nataliniego. Hasło strajkowe było przestrzegane tylko w kilku dzielnicach robotniczych, takich jak Avellaneda , Berisso i Rosario , i zostało zniesione następnego dnia. CGT i większość innych związków została umieszczona pod bezpośrednim nadzorem ( intervención ) wojska.
W porównaniu z poprzednim rządem dokonano istotnych zmian w składzie nowego rządu, do którego dołączą różne osobistości, od członków liberalnej prawicy po socjalistów .
Dwie grupy zostały umieszczone na czele Ministerstwa Spraw Wewnętrznych: Laureano Landaburu i Carlos Alconada Aramburu . Z partii radykalnej wywodzili się także ministrowie edukacji ( Acdel Salas ) i pracy ( Horacio Aguirre Legarreta , Frondizist ).
Polityka deperonizacji nabrała dalszego rozpędu i postanowiono rozwiązać Partię Peronistów i pozbawić jej głównych przywódców praw politycznych. Ponadto, na wniosek Generalnej Komisji Śledczej, wszczęto dochodzenie w sprawie rzekomych nieprawidłowości, które pojawiły się podczas prezydentury Perona.
Związki zawodowe i Generalna Konfederacja Pracy (CGT) zostały umieszczone pod bezpośrednim nadzorem państwa ( Intervención ), a ponad 9000 przywódców związkowych zostało uwięzionych po strajku generalnym ogłoszonym 14 listopada 1955 r. Rząd wojskowy uchwalił dekret nr 3855/ 55 rozwiązując Partię Peronistów, a następnie, w dniu 5 marca 1956 r., dekret nr 4161 „zakazujący elementów afirmacji ideologicznej lub propagandy peronistycznej”, który posunął się do tego, że zakazał wymieniania tylko nazwiska Juana Perona i ukarał przestępców wyrokami do sześciu lat więzienia. W ten sposób zainaugurowany został długi okres zakazu peronizmu poza życiem wojskowym, publicznym i szkolnym, który miał trwać do 1973 r., dając początek ruchowi opozycyjnemu, często podziemnemu, znanemu pod nazwą peronistycznego oporu .
25 maja 1957 r. agenci wysłani przez reżim Aramburu, rezydujący w ambasadzie Argentyny w Wenezueli , próbowali zamordować Perona, wysadząc w powietrze jego samochód, ale bezskutecznie. W reakcji wenezuelski dyktator Marcos Pérez Jiménez , który udzielił azylu Peronowi, nakazał wydalenie ambasadora Argentyny, generała brygady Carlosa Severo Toranzo Montero , co zerwało stosunki dyplomatyczne między obydwoma krajami.
Kiedy Aramburu rozważał w 1957 r. zniesienie środka zakazującego peronizmu, zmierzył się ostro ze swoim wiceprezydentem Izaakiem Rojasem , który zaciekle się temu sprzeciwiał. Środek zaproponował prezydent i minister spraw wewnętrznych, balbinista Carlos Alconada Aramburú . Co więcej, Aramburú zamierzał kontynuować rewolucję bez wsparcia marynarki wojennej, chociaż w praktyce wydawało się to niemożliwe, ponieważ marynarka wojenna była najbardziej jednorodną i najbardziej zaprawioną z oddziałów, które wzięły udział w zamachu stanu.
Jedną z decyzji generała Aramburu było zniesienie reformy konstytucyjnej z 1949 r. poprzez proklamację z 27 kwietnia 1956 r., która wprowadziła w życie tekst konstytucji z 1853 r. (nie wyłączając reform konstytucyjnych z 1860, 1866 i 1898 r.).
Decyzja ta została zakwestionowana przez różne warstwy społeczeństwa, ze względu na prawną niemożność zaakceptowania, że de facto prezydent wojskowy może znieść jedną konstytucję i narzucić inną. Uchylenie konstytucji decyzją wojskową wywołało kryzys w Sądzie Najwyższym, który, jeśli przyznał pewną legitymizację reżimu w świetle doktryny rządów de facto , uznał również, że taki reżim nie może być tylko prowizoryczny i musiał zachować konstytucję jako najwyższy standard polityczny. Kryzys w każdym razie doprowadził do rezygnacji jednego z pięciu członków Sądu Najwyższego, Jorge Vera Vallejo .
Po gorących dyskusjach na temat rozwiązania tego problemu rząd wojskowy postanowił zwołać Konwencję Ustawodawczą, która zatwierdziłaby reformę konstytucyjną. W tym celu ustalono, że członkowie Zjazdu będą wybierani w drodze wyborów, w których Partia Peronistów nie będzie mogła brać udziału.
Głosowanie odbyło się 28 lipca 1957 r., a głosowanie puste , do którego wzywał Peronizm, znalazło się na czele głosowań.
Wybory do Zgromadzenia Ustawodawczego 1957 r | |
Lewo | Liczba głosów |
biały | 2 119 147 |
Radykalna Obywatelska Unia Ludowa (UCRP) | 2 117 160 |
Bezkompromisowa Radykalna Unia Obywatelska (UCRI) | 1 821 459 |
Partia Socjalistyczna (PS) | 525 721 |
Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (PDC) | 420,606 |
Centrum Partii Demokratycznej (PDC) | 407.695 |
Partia Demokratyczna (PD) | 269 089 |
Postępowa Partia Demokratyczna (PDP) | 263 915 |
Partia Komunistyczna (PC) | 228 451 |
Niezależna Partia Obywatelska (PCI) | 86,441 |
Partia Pracy (PL) | 3 konw. |
Partia Robotnicza (PdelosT) | 1 konw. |
Związek Federalny (UF) | 1 konw. |
Elektorat Peronistów, zgodnie z rozkazem Perona, głosował na biało. Partie polityczne, które poparły reformę konstytucyjną ( UCRP , PS , PDC , PDP , PD, PDC i PCI) łącznie uzyskały 120 mandatów, podczas gdy partie przeciwne reformie ( UCRI , PL , PdelosT , UF) łącznie tylko 85 mandatów. Ci ostatni nie będą się już zgłaszać do Konwencji Ustawodawczej, chyba że po to, by wykazać, że była ona bezprawna.
Konwencja Ustawodawcza wspólnie zatwierdziła na swojej pierwszej sesji decyzję rządu wojskowego o unieważnieniu konstytucji z 1949 r. i przywróceniu w życie konstytucji z 1853 r., z poprawkami z 1860, 1866 i 1898 r. zawierają w tekście konstytucyjnego prawa człowieka do drugiego pokolenia (to znaczy społecznej i pracy), a także zbiór praw dającym gospodarkę orientację bardziej społeczny, konserwatywne odłamy, którzy byli w stanie zapobiec Konwentowe kworum przed osiągnięciem, w szczególności z powodu nieobecności przedstawicieli UCRI, zaczęło się wycofywać, aby uniknąć przyjęcia tych poprawek. Jednak lewe skrzydło Radykalnej Obywatelskiej Unii Ludowej , kierowanej przez jej prezesa Crisólogo Larralde , naciskało wówczas na delegatów partii, aby nie opuszczali zebrań, tak aby zatwierdzono włączenie do tekstu konstytucji, art. 14bis, odnoszącego się do robotników. „prawa, wolność zrzeszania się i zabezpieczenie społeczne” .
Jednak natychmiast po głosowaniu nad art. 14bis członkowie Konserwatywnego Konwentu i niektórzy członkowie Konwentu Radykalnego przestali uczestniczyć w Zgromadzeniu, przez co w związku z brakiem kworum Konwent nie był w stanie dyskutować z długiej listy poprawek, które zaproponowano. Konwent zakończył się zatem nieformalnym wymarciem, co było ostro krytykowane przez całe spektrum polityczne.
W związku z zakończeniem Konwencji Ustawodawczej z 1957 r. Socjalistyczny Konwencjonalny Alfredo Palacios wypowiedział następujące słowa:
„Ci, którzy odejdą, będą odpowiedzialni przed ludźmi i historią. Oby na razie wystarczyło odrzucenie tego Zgromadzenia i naszych towarzyszy; Okropne odrzucenie, panie przewodniczący. "
- Alfredo Palacios.
W porównaniu z konstytucją z 1949 r. reforma konstytucyjna z 1957 r. wprowadziła kilka ważnych uzupełnień i wycofań:
Wieczorem 9 czerwca 1956 r. wybuchło peronistyczne powstanie obywatelsko-militarne przeciwko faktycznemu rządowi Arambury pod przewodnictwem generała Juana José Valle , przy poparciu generała Raúla Tanco i przywódców związkowych Andrésa Framiniego i Armando Cabo .
Ruch został zinfiltrowany, a rząd wojskowy z tego powodu czuwał, więc powstanie zostało szybko stłumione. Jedynym miejscem, w którym odniósł sukces, było miasteczko Santa Rosa ( prowincja La Pampa ), gdzie oddziały rebelianckie i cywilne pod dowództwem pułkownika Adolfo Philippeaux zdołały nadać manifest w stacji radiowej, choć wkrótce musiały uciekać . Powstańcy zabili trzy osoby - Blas Closs, Rafael Fernández i Bernardino Rodríguez - aw swoich szeregach zabili dwóch - Carlosa Yrigoyena i Rolando Zanera―, nie licząc kolejnych egzekucji.
Rebelia zakończyła się egzekucją 32 cywilów i żołnierzy, bezprecedensową akcją represyjną w historii Argentyny. Decyzja o rozstrzelaniu generała Valle była odpowiedzią na bezpośredni rozkaz admirała Rojasa.
Egzekucje te jednak były naznaczone nieprawidłowościami, takimi jak wsteczną aplikacji z wojennego , wyroki sporządzone wcześniej, brak rejestru orzeczeń i zarządzeń wykonawczych podsumowania itp Były też tajne egzekucje cywilów na wysypisku śmieci w José León Suárez , które rząd utrzymywał w tajemnicy, dopóki dziennikarz Rodolfo Walsh nie wyjaśnił tych faktów w książce, która stała się klasykiem pod tytułem Operación.Masacre i została opublikowana w 1957 roku. Innym jawnie nielegalnym aktem był atak grupy komandosów na ambasadę haitańską , która łamiąc zasady azylu dyplomatycznego, zatrzymała ukrywających się tam powstańców, w tym generała Tanco; po tym, jak ambasador wniósł protest, aresztowani zostali zwróceni do azylu.
18 żołnierzy zastrzelonych to: generał dywizji Juan José Valle, pułkownicy Ricardo Santiago Ibazeta, Alcibíades Eduardo Cortines i José Albino Irigoyen, podpułkownik Oscar Lorenzo Cogorno, kapitanowie Eloy Luis Caro, Dardo Néstor Cano i Jorge Miguel Costales, pierwszy porucznik Jorge Noriega i Néstor Marcel Ovidela The porucznik Alberto Juan Abadie tego, podoficerów główny Miguel Angel Paolini Ernesto Garecca The adiutant Luis Pugnetti, że sierżanci Hugo Eladio Quiroga i Luis Bagnetti i kaprali Miguel José Rodríguez i Luciano Isaías Rojas. 14 cywilów zastrzelonych to: Clemente Braulio Ross, Norberto Ross, Osvaldo Alberto Albedro, Dante Hipólito Lugo, Aldo Emir Jofré, Miguel Ángel Mauriño, Rolando Zanetta, Ramón Raulvidela, Carlos Irigoyen, Carlos Alberto Lizaso, Nicolás, Mario Garranza, i Vicente Rodriguez.
Na chwilę przed egzekucją generał Valle napisał historyczne pismo do generała Aramburu, w którym ostro skrytykował decyzję o rozstrzelaniu powstańców i uzasadnił powstanie potrzebą obrony ludu przed rządem, który „narzucił mu rozwiązłość. mniejszość ". List zawiera następujące fragmenty:
„Aby mnie zastrzelić, wystarczyłoby. Ale nie, chciałeś ukarać ludzi, zrekompensować sobie swoją niepopularność, przyznaną przez samego Rojasa, zemścić się za sabotaż, zatuszować fiasko śledztwa, rozebrać następnego dnia w artykułach prasowych i raz jeszcze zaspokoić swoją nienawiść do ludzi . Stąd ta niewyobrażalna i potworna fala zamachów.
Pomiędzy moim losem a twoim, zachowuję swój. Moja żona i córka zobaczą we mnie przez łzy idealistę poświęconą dla sprawy ludu. Wasze kobiety, nawet one, ujrzą swoimi oczami wasze mordercze dusze przed nimi. A jeśli się uśmiechną i pocałują, będzie to miało na celu ukrycie przerażenia, które im powodujesz. Nawet gdy będziesz żył kolejne sto lat, twoje ofiary pójdą za tobą do każdego zakątka świata, gdzie próbujesz się ukryć. Ty, twoje żony i twoje dzieci będziecie żyć w ciągłym strachu przed zamordowaniem. Ponieważ żadne prawo, ani naturalne, ani boskie, nigdy nie usprawiedliwi tak wielu egzekucji. "
Wielu obserwatorów i aktorów politycznych oraz wielu historyków skrytykowało te egzekucje, zarówno z powodu ich bezprawności, jak i ze względu na stopień zbędnej przemocy, z jaką się wiążą, oraz ze względu na ich szkodliwe konsekwencje, uruchamiając ze strony państwa błędne koło przemocy i terroru, które doprowadzić do terroryzmu państwowego lat 70. i 80., czyli do tzw. Brudnej Wojny . Poza konkretnymi nieprawidłowościami, które są skażone tymi egzekucjami w każdym konkretnym przypadku, wskazano, że konstytucja Argentyny zabrania kary śmierci z powodów politycznych od 1853 roku.
Wśród tych, którzy walczyli, aby usprawiedliwić egzekucje w prawie jest radykalna prawnik Carlos Alconada Aramburu , który w czasie powstania w Valle działał jako prokuratora prowincji z Buenos Aires i był rok po mianowany ministrem Edukacji i Sprawiedliwości rząd wojskowy . Dla Alconady Aramburú egzekucje były wyrokami śmierci wynikającymi z przestępstwa niesubordynacji wojskowej, zgodnie z przepisami 13.234 z 1948 i 14.062 z 1951. Historyk María Spinelli zauważa, że prawa, na które powołała się Alconada Aramburú, zostały zniesione przez rząd. rok poprzedzający powstanie, dekretami z mocą ustawy 140 i 8.313. Podobnie w swoich Pamiętnikach admirał Isaac Rojas (1993), który uzasadniał je potrzebą „ochrony osiągnięć Rewolucji Wyzwoleńczej”, oraz kontradmirał Jorge Perrén (1997), który argumentował, że konieczne jest udzielenie „ przykładna kara dla peronizmu”.
Perón przekazał swój punkt widzenia w liście zaadresowanym do Johna Williama Cooke'a i reprodukowanym przez dziennikarza i polityka Miguela Bonasso :
„W liście do Cooke'a Perón gorzko skrytykował 'nieudany wojskowy zamach stanu', który przypisywał „brakowi rozwagi, który charakteryzuje wojsko”. Następnie oskarżył ich o zdradę i przypuszczał, że gdyby nie wyjechał z kraju, zamordowaliby go „żeby okazać gorliwość wobec zwycięzców”. "
Ze swojej strony historyk Joseph A. Page pisze o tym epizodzie:
„W liście, który Perón wysłał do Johna Williama Cooke'a w samym dniu powstania w Valle, nie było najmniejszego śladu współczucia dla zbuntowanej armii. Dyrygent skrytykował ich pośpiech i nieostrożność, i twierdził, że tylko ich gniew nad ich mimowolnym emeryturę miał motywację ich do działania. "
W dziedzinie prawa pracy reżim zatwierdził dodatki rodzinne dla pracowników handlowych i przemysłowych. Przyjęto również pierwsze szczegółowe rozporządzenie dotyczące pracy w gospodarstwie domowym, przyznające pracownikom tego sektora odprawy oraz narzucające regulowany harmonogram pracy, płatne urlopy , zwolnienia lekarskie , normy w zakresie warunków pracy itp. Wysokość odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy została zwiększona do 30 000 pesos .
W dziedzinie gospodarczej Argentyna przystąpiła do Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego . Duża ilość robót publicznych zostały podjęte i zakończone, takich jak elektrociepłowni San Nicolás, na przedmieściach Buenos Aires, w 1957 roku, a uprzemysłowienie z Patagonii był stymulowany.
Instituto Nacional de Tecnología Agropecuaria (INTA) założono w dniu 4 grudnia 1956 roku mocą ustawy nr 21,680 / 56 i miał na celu „stymulację, wzmocnienie i koordynację rozwoju badań i rozwoju rolnictwa i„przyspieszenia, z wynikami te podstawowe funkcje, technicyzacja i poprawa działalności rolniczej i życia na wsi ”.
W ramach swojej ogólnej polityki zakazywania peronizmu dyktatura wojskowa systematycznie tłumiła wyrażanie idei wywodzących się z tego nurtu politycznego. Na przykład publikacje takie jak De Frente i Palabra Argentina zostały zakazane , ta ostatnia 9 czerwca 1957 r., wraz z uwięzieniem jej dyrektora, Alejandro Olmosa .
Usunięto wszystkie nazwy odnoszące się do peronizmu, takie jak Eva Perón , Juan Domingo Perón , 26 de julio (data śmierci Evy Perón), 8 de octubre (urodziny Perón), 7 de mayo (urodziny Evy Perón) i 17 de octubre ( Dzień Lojalności ), którym chrzczono ulice, place, stacje metra (stacja Presidente Perón odzyskała dawną nazwę Retiro ), dworce kolejowe, gminy, szkoły, szpitale i inne placówki publiczne. Podobnie zmieniono nazwy prowincji Eva Perón (która przywróciła dawną nazwę prowincji La Pampa ) i Presidente Perón (przemianowana na Chaco ) oraz miasta Eva Perón , które powróciło do nazwy La Plata . Do popiersia Eva Perón i Juan Peron, który zdobi wiele miejsc i placówek publicznych (place, szpitale, szkoły, etc.), wszystkie zostały usunięte.
Jeśli chodzi o uniwersytety, Rewolucja Wyzwoleńcza, wyrzekając się dążenia do przywrócenia przedperonistycznej przeszłości , powróciła do autonomii uniwersytetów wobec państwa, ze współzarządzaniem studentami i niezależnością w sprawach zatrudnienia. profesorów, aby dać impuls modernizacyjny. Socjalista José Luis Romero , wybrany z trio zaproponowanego przez Federację Uniwersytecką w Buenos Aires, został mianowany rektorem Uniwersytetu w Buenos Aires . Pisarz Jorge Luis Borges został mianowany dyrektorem Biblioteki Narodowej .
Z drugiej strony w styczniu 1956 r. rząd utworzył dekretem Narodowy Uniwersytet Sur (UNS) w mieście Bahía Blanca , położonym na południu prowincji Buenos Aires . Z inicjatywy Atilio Dell'Oro Maini przyjrzeliśmy się również sytuacji istniejących Akademii Narodowych w kraju. Peronizm, mocno zepsuty między innymi przez odmowę argentyńskiej Akademii Literackiej nominowania Evy Perón do Literackiej Nagrody Nobla , pozbawił naukowców prawa wyboru swoich członków i ich liderów. Minister miał zatwierdzony dekret z mocą ustawy, który będzie utrzymywany bez zmian przez kolejne rządy i który przyznał im autonomię akademicką, rząd powstrzymuje się teraz od ingerencji w ich działalność lub w wybór ich władz. rozliczania wykorzystania środków wpłaconych przez państwo na ich finansowanie.
Podczas gdy faworyzowano tradycyjne uniwersytety narodowe, rząd wojskowy prowadził politykę definansowania mającą na celu szkodzenie Narodowemu Uniwersytetowi Robotników (Universidad Obrera Nacional, UON), założonemu pod rządami Perona, z oczywistym zamiarem uczynienia go nie-uniwersytetem Instytut Edukacji. Jednak studenci UON zorganizowali się, aby ubiegać się o taki sam status i uznanie jak inne uniwersytety, i nadali swojej instytucji nazwę National Technological University , nazwę, która ostatecznie została przyjęta oficjalnie, gdy szkoła została założona. 1959, pod rządami Arturo Frondizi .
W dziedzinie badań naukowych rząd wojskowy przystąpił do reorganizacji Krajowej Rady Badań Naukowo-Technicznych (hiszpański akronim CONITYC), przemianowania jej na Krajową Radę Badań Naukowo-Technicznych (CONICET) i umieszczenia na jej czele noblisty Bernardo Houssay .
W 1957 r. dekretem uchwalono tak zwaną „ustawę o kinie”, ustanawiając pierwszy organ specjalizujący się w kinematografii pod nazwą National Institute of Cinematography (INC), poprzednik obecnego Narodowego Instytutu Kina i Sztuki audiowizualnej ( INCAA).
Podczas faktycznego rządu Aramburu ponownie otwarto główny teatr żydowski w Buenos Aires, IFT ( Idisher Folks Theatre ), umiejscowiony po lewej stronie. Isidro Odena, rzekomo lewicowiec, został mianowany krajowym dyrektorem nadawania. Z drugiej strony powstał Narodowy Fundusz Sztuki , którego pierwszym katalogiem będzie przewodniczyć Victoria Ocampo .
W polityce zagranicznej de facto rząd Aramburu stoczył ciężką walkę z paragwajskim dyktatorem Alfredo Stroessnerem , zarówno z powodów geopolitycznych, jak i ideologicznych. Socjalista Alfredo Palacios został mianowany ambasadorem w Urugwaju .
25 maja 1957 agenci argentyńskiej dyktatury wojskowej próbowali zamordować Perona w Caracas , co skłoniło wenezuelskiego dyktatora Marcosa Péreza Jiméneza do wydania nakazu deportacji przeciwko ówczesnemu ambasadorowi Argentyny, generałowi Carlosowi Toranzo Montero , i było przyczyną załamanie stosunków dyplomatycznych między obydwoma krajami.
W 1958 roku, w celu przeciwdziałania wpływ Brazylii na reżim Stroessnera reżim finansowane Aramburu, prowadził i wspierał komandosa wojskowy, z terytorium Argentyny, najechał Paragwaj i zaatakowały 1 ST kwietnia miejscowości Coronel Bogado , powodując śmierć nieznanej liczby obywateli Paragwaju. Paragwaj potępił tę argentyńską agresję przed Organizacją Państw Amerykańskich, a wynikający z tego kryzys doprowadził Argentynę i Brazylię na skraj wojny.
Ożywione debaty, jakie była przedmiotem Rewolucji Wyzwoleńczej na temat jej historycznego uzasadnienia, mieszczą się w ramach antagonizmu między peronizmem a antyperonizmem. Historycznie peroniści i antyperoniści oskarżali się nawzajem o brak postępów demokratycznych – peronizm podkreślający udział nieperonistów lub antyperonistów polityków w spiskach, akcjach terrorystycznych i próbach zamachu stanu, a antyperoniści i niektórzy nieperoniści kwalifikujący pewne sposoby postępowania rządu Perón, pewne środki odnoszące się do mediów oraz pewne represyjne akty jako autorytarne.
Jednak od czasu ostatecznego ustanowienia demokracji 10 grudnia 1983 r. debaty te stopniowo zanikały. Demokratyczne rządy, które rządziły od tej daty, zwykle nie przyznawały historycznej legitymacji żadnemu z rządów wojskowych, z wyjątkiem Rewolucji Wyzwoleńczej, i powstrzymywały się od wybierania nazwisk ich de facto władców do wyznaczania ulic, budynków, placów i placów. innych przestrzeni publicznych, a także organizowanie uroczystości upamiętniających zamach stanu, a także wspieranie inicjatyw zmiany nazw przestrzeni publicznych noszących te nazwy. I odwrotnie, nazwiska osobistości należących do obalonego w 1955 roku rządu Peronistów, w tym samego prezydenta Juana Peróna, były używane do nazywania różnych miejsc publicznych.
W ramach tego procesu zmieniona zostanie nazwa odcinka drogi krajowej nr 9 między miastami Rosario i San Nicolás , który został ochrzczony przez Pedro Eugenio Aramburu w 1979 roku, w ramach samozwańczej dyktatury Proces reorganizacji narodowej . W 2005 r. rada miasta Rosario zatwierdziła rezolucję głoszącą, że to połączenie autostradowe musi zostać przemianowane na Juan José Valle , ku pamięci żołnierza peronizmu zastrzelonego przez Rewolucję Wyzwoleńczą. Wkrótce potem, w tym samym roku, poszły w ich ślady rady miast San Nicolás i Villa Constitución . W 2006 roku justicialist senator i były gubernator prowincji w Santa Fe , Carlos Reutemann i senator Roxana Latorre przedstawił projekt ustawy mający na celu dać drogi krajowej nr 9 na całej swojej długości, nazwę Juan José Valle i uzyskał aprobatę przede w Izbie 11 kwietnia 2007 r., a następnie w komisji Izby Poselskiej jednogłośnie 10 czerwca 2008 r.
W 2008 roku przed Casa Rosada wzniesiono pomnik upamiętniający ofiary bombardowania Place de Mai w 1955 roku .
Ruch peronistyczny, ale także inne części opinii publicznej w Argentynie, używały terminu „Rewolucja Fusillante ” ( Revolución Fusiladora ) na określenie Rewolucji Wyzwoleńczej, nawiązując do egzekucji z 1956 r., popełnionych po nieudanej próbie generała Juana José Valle w powstaniu przeciwko reżimowi wojskowemu.
W 1970 roku generał Pedro Eugenio Aramburu został porwany przez Montoneros , grupę katolickich, peronistycznych i lewicowych partyzantów, a następnie poddany temu, co ta organizacja nazwała „sądem rewolucyjnym”, w którym Aramburu nie mógł wykonać swojej obrony i którego werdykt został ustalony w osiągnięcie. Według wersji Montoneros, Aramburu został uznany za winnego „108 zbrodni zdrady ojczyzny i zabójstwa 27 Argentyńczyków”, ten ostatni zarzut dotyczył egzekucji nakazanych po buncie generała Juana José Valle. W „rewolucyjny sąd sprawiedliwość” skazany ogólną Aramburu w sprawie kary śmierci, który został zastosowany za pomocą pistoletu strzał dzięki wysiłkom Fernando Abal Medina na 1 st czerwca tego roku. Niektórzy historycy twierdzili, że przyczyny śmierci Aramburu są bardziej złożone i nie mają związku z okolicznościami politycznymi, w jakich działał rząd wojskowy Juana Carlosa Onganii , przeciwko któremu generał Aramburu zajęty był budowaniem opozycji, która miała doprowadzić do wyniku wyborów.
Od puczu w 1955 roku termin goryl jest używany do nazywania antybohaterskich cywilów i żołnierzy. Termin ten, zapożyczony ze szkicu pozbawionego podtekstów politycznych komika Aldo Cammaroty , początkowo miał pochwałę , przychylną wojskowym i cywilom, którzy spiskowali w celu obalenia Perona, ale z czasem słowo to miało nabrać znaczenia.