Private equity jest bardzo starą formą inwestycji przez którego inwestor przeznacza część swojego kapitału w zarządzaniu lub rozwoju lub przejęcia spółki (lub podziału) z wymaganiami wzrostu, transmisji lub regeneracji. W zamian za ryzyko inwestycyjne i unieruchomienie swojego kapitału na długi okres (koszt alternatywny), oczekuje zwrotu z zainwestowanego kapitału, generalnie wyższego niż zwrot z giełdowego rynku akcji, biorąc pod uwagę brak płynności jego inwestycji przez niekiedy kilka lat. Nie tylko inwestuje, ale generalnie wspiera spółkę portfelową praktycznymi poradami (strategicznymi, finansowymi, prawnymi itp.), Co pozwala przyspieszyć jej rozwój i zoptymalizować zarządzanie.
Prywatny kapitał jest zastrzyk funduszy w spółkę i wejście funduszu inwestycyjnego w kapitale z firm , które potrzebują kapitału własnego . W niektórych przypadkach nie następuje dokapitalizowanie, lecz wykup akcji posiadanych przez historycznych akcjonariuszy. Zdarza się również, że inwestycja dokonywana jest w formie obligacji zamiennych i produktów pochodnych (w szczególności opcji, warrantów na objęcie nowych akcji).
Termin private equity ogólnie oznacza inwestowanie w spółki nienotowane na giełdzie (stąd nazwa nienotowany kapitał lub prywatny kapitał angielski w przeciwieństwie do terminu publicznego ). W języku francuskim odpowiada to pojęciom kapitału zamkniętego w przeciwieństwie do kapitału otwartego .
Spółkami tworzącymi portfel udziałów w ramach transakcji private equity są spółki portfelowe lub fundusze inwestycyjne . Ich inwestycje kapitałowe mogą być jednostronne lub krzyżowe.
Private equity występuje w kilku formach:
Transakcje private equity przeprowadzane są:
Prowadzą je:
Operacje te często wykorzystują efekt dźwigni , sprzyjając finansowaniu długiem (kredytem bankowym).
Francja liczyła w 2020 roku ponad 300 funduszy inwestycyjnych we wszystkich segmentach łącznie. Ich liczba systematycznie rosła w latach 2010–2020, czemu sprzyja atrakcyjność tej klasy inwestycji dla subskrybentów funduszy, kosztem inwestycji typu obligacji w kontekście niskich kluczowych stóp procentowych.
Inwestorzy kapitałowi mają na celu realizację, poprzez przeniesienie lub sprzedaż swojego udziału w mniej lub bardziej długim okresie (od 3 do 10 lat w zależności od sektorów gospodarki) zysków kapitałowych. Tego „wyjścia” można dokonać bez recepty lub w ramach pierwszej oferty publicznej .
Angielski termin private equity odnosi się do finansowych papierów wartościowych spółek (w szczególności akcji w przypadku spółek kapitałowych lub akcji w przypadku spółek osobowych), które nie są notowane na rynku, w przeciwieństwie do papierów wartościowych publicznych , które były przedmiotem publicznego obrotu. procedury notowań na rynku.
Obowiązki regulacyjne i gwarancje private equity są zatem niższe, a ich płynność znacznie niższa ze względu na większe trudności w ich sprzedaży pozagiełdowej . Aby zrekompensować ten aspekt, fundusze private equity dążą do długoterminowych wyników, które są lepsze niż na rynkach finansowych.
Działanie private equity jest dość proste: polega na kupnie firmy, zakupie generalnie finansowanym dużą częścią długu, a następnie odsprzedaniu jej kilka lat później, po wcześniejszej spłacie części pożyczki dzięki dochodom firmy. Stawka jest zatem na poziomie:
Niektóre wyspecjalizowane fundusze private equity inwestują tylko w nieruchomości. Tymi aktywami mogą być domy studenckie, kompleksy hotelowe, biurowce lub centra handlowe. Główna różnica w porównaniu z tradycyjnymi funduszami private equity wynika ze specyfiki niezwykle cyklicznego sektora nieruchomości. Inną specyfiką jest fakt, że niektóre fundusze private equity specjalizujące się w nieruchomościach inwestują w projekty, które same będą realizować. Konkretnie rzecz ujmując, fundusz nabywa grunty i w pełni zagospodarowuje nieruchomość.
Kapitał jest podzielony na kilka segmentów o następujących właściwościach:
Private equity był już w średniowieczu w Europie wykorzystywany przez zrzeszanie dostawców kapitału z jednej strony i załogi oddanej pod opiekę kapitana statku z drugiej, odpowiedzialnej za dostarczenie lub sprowadzenie ładunku (np. cenne produkty). Osiągnięty zysk został podzielony między obie strony na zasadach podobnych do tych, które nadal obowiązują w przypadku private equity.
W XX th century, działania inwestycyjne kapitał, doświadczył złoty wiek w Stanach Zjednoczonych w Dolinie Krzemowej po drugiej wojnie światowej , z jednej strony oraz głównych amerykańskich uniwersytetów ( Stanford , MIT , itp), z drugiej strony, po czym osiadł w Europa w latach 70. Od tego czasu działalność ta rozwijała się cyklicznie, w zależności od wahań na giełdzie, motywacyjnej polityki podatkowej oraz tworzenia nowych narzędzi i instrumentów inwestycyjnych w celu stymulowania i ułatwienia pozyskiwania funduszy. W ten sposób fundusze private equity zebrały 10 miliardów dolarów w 1991 roku w porównaniu z 459 miliardami dolarów w 2006 roku.
Na przykład we Francji powstanie w latach 80. funduszy inwestycyjnych dla ryzykownych inwestycji ( FCPR ), w 1996 r. Funduszy inwestycyjnych (FCPI), a w 2003 r. Lokalnych funduszy inwestycyjnych (FIP), które pozwoliły na rozwój tej działalności.
Pozostała jednak mniej ważna niż w Ameryce Północnej, gdzie ekspansji lat 90. sprzyjał sukces giełdy wzrostowej, amerykańskiego Nasdaq , który korzystał z preferencji giełdowej dla młodych spółek, które oferowały niespotykaną dotąd kapitalizację rynkową. historia wielu serwisów internetowych ( AOL , Amazon , Yahoo i eBay ), ale także nowe firmy biotechnologiczne ( Amgen , Genentech , deCODE Genetics , 23andMe , Genset i Transgene ).
Private equity przetrwał pęknięcie bańki internetowej dzięki sprawdzonej długoterminowej rentowności. Główne organizacje private equity zainwestowały w Stanach Zjednoczonych około 290 miliardów euro w wykupy spółek w 2006 roku . Suma ta wyniosła już 220 miliardów w pierwszej połowie 2007 roku, co spowodowało przejęcie ośmiu tysięcy firm w sześć miesięcy. Jeden na czterech amerykańskich pracowników - i jeden na dwunastu pracowników francuskich - już pracuje w tych firmach.
Niedawny wzrost stóp procentowych wzbudził wątpliwości co do zdolności tych instytucji, dotychczas finansowanych w dużej mierze z niskooprocentowanych pożyczek i obligacji, nie tylko do dalszego wykazywania znacznych zysków kapitałowych, ale także do rozwoju. Częściowy sukces pierwszej dotacji Blackstone , największej na świecie grupy private equity, w czerwcu 2007 r. , Dał wyraz tym obawom.
Ponadto zaostrzenie warunków kredytowania na rynkach finansowych lub ograniczenie kredytów w następstwie kryzysu subprime w 2007 r. Spowodowało trudności dla wielu funduszy w pozyskaniu kapitału niezbędnego do przeprowadzenia dużych transakcji LBO. Rynek LBO w Stanach Zjednoczonych i Europie przeżywa zatem znaczący spadek: transakcje wyniosły 192,7 mld USD w pierwszym kwartale 2007 roku, 320,6 w drugim kwartale i 107,8 w trzecim kwartale.
Niektóre badania pokazują, że kapitał wysokiego ryzyka sprzyja wzrostowi gospodarczemu. Na przykład badanie przeprowadzone przez Constantin Associés stwierdza, że francuskie firmy w ramach LBO odnotowują roczny wzrost przychodów o 5,6% wobec 0,7% średniej krajowej. Towarzyszy temu wzrost siły roboczej o 4,1% wobec średnio 0,6%. Wreszcie, ewolucja wynagrodzeń w firmach w ramach LBO wynosi + 3,3% wobec średnio + 2,9%.
Ogólnie rzecz biorąc, organizacje private equity osiągnęły w ostatnich latach olśniewające wyniki, co skłoniło je do zwiększania inwestycji poprzez podejmowanie coraz wyższego ryzyka jednostkowego. W ten sposób mogliśmy mówić o bańce finansowej , w szczególności w odniesieniu do dużych transakcji (ponad 100 mln euro) i finansowanych długiem bankowym ( LBO ).
Ponadto badanie przeprowadzone przez AFIC / EY (Francuskie Stowarzyszenie Inwestorów na rzecz Wzrostu) w latach 2004–2013 wykazało, że fundusze private equity osiągnęłyby znacznie lepsze wyniki niż inne klasy aktywów. Jej roczne wyniki w tym okresie wyniosłyby 10,7% w porównaniu z 7,2% w przypadku nieruchomości, 5,6% w przypadku CAC 40 i 5,6% w przypadku funduszy hedgingowych. Jednak nie wydaje się, aby fundusze private equity osiągnęły lepsze wyniki niż na przykład amerykańskie indeksy giełdowe. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki private equity są bardziej mitem niż rzeczywistością. Praca Ludovica Phalippou, podobnie jak wielu badaczy, pokazuje, że rzeczywistość różni się od tego, do czego chętnie przyznają się doradcy i inni gracze branżowi borykający się z poważnymi konfliktami interesów.
Działalność ta jest generalnie zarządzana przez małe wyspecjalizowane zespoły, które zbierają środki od instytucji finansowych wpłacane do instrumentu finansowego ad hoc (we Francji w formie prawnej FCPR , w Luksemburgu w postaci SICAR).
Fundusze te mają ograniczony okres użytkowania (maksymalnie 10 lat) i, w przeciwieństwie do SICAV , są uruchamiane w razie potrzeby na początkowy okres od 3 do 5 lat.
Fundusze inwestycyjne typu FCPR we Francji generalnie nie oferują oferty publicznej, dlatego jest tam niewiele osób fizycznych. Jednak Autorité des Marchés Financiers (AMF) określił pewną liczbę kryteriów definiujących „osobę poinformowaną” o ryzyku związanym z tą klasą aktywów.
Ogólnie rzecz biorąc, osoba fizyczna będzie musiała zobowiązać się na minimalną kwotę 500 000 euro. Minimalny „bilet wstępu” w FCPR może zostać obniżony do 30 000 euro w zależności od tego, czy:
Posiadacz musi być świadomy, jak w przypadku każdego rodzaju inwestycji, oczywiście perspektyw zysku, ale także ryzyka.
Private equity to bardzo zróżnicowany wszechświat, w którym motywacje uczestników mogą być dobrze zróżnicowane. Tematy inwestycyjne mogą być geograficzne (na przykład: firmy europejskie), sektorowe (na przykład: biotechnologia), ekonomiczne (na przykład: firma w trakcie obrotu), spekulacyjne (na przykład: firmy, do których kierowane są oferty przejęcia), techniczne (na przykład: pre-IPO, LBO) , odpowiedzialny (przykład: zielona energia, przedsiębiorstwa społeczne), etyka (przykład: poszanowanie pewnych zasad moralnych, a nawet religijnych). Te tematy inwestycyjne są elementem segmentacji i zróżnicowania na rynku produktów inwestycyjnych, którego oferta jest bogata i globalna. Pozwalają przyciągnąć konkretnych inwestorów instytucjonalnych obok inwestorów -założycieli funduszu.
Poza tematem inwestycyjnym głównym kryterium wyboru funduszu są jego oczekiwane wyniki w długim okresie, a tym samym jakość jego zespołu zarządzającego, który musi i) znaleźć odpowiednie inwestycje, ii) odpowiednio nimi zarządzać oraz iii) odsprzedać swoje udziały z zyskiem kapitałowym zgodnym z celami inwestycyjnymi funduszu.
Istnieje kilka rodzajów specjalistycznych funduszy kierujących się względami religijnymi, w szczególności chrześcijańskie, żydowskie, islamskie, buddyjskie i inne. Fundusze te wykorzystują jako zasady inwestycyjne nauki określone w ich świętych księgach (zwłaszcza w Biblii dla chrześcijan, w Torze dla Żydów, w Koranie dla muzułmanów i innych).
Na przykład termin „ islamskie fundusze inwestycyjne ” oznacza wspólną grupę interesu, w której inwestorzy gromadzą nadwyżki pieniędzy, aby je zainwestować i osiągnąć zysk zgodnie z zasadami prawa muzułmańskiego .
Subskrybenci tego typu funduszu otrzymują dokument potwierdzający ich subskrypcję i wskazujący ich jako beneficjentów części zysków generowanych przez fundusz. Te „certyfikaty” lub „akcje” podlegają dwóm podstawowym warunkom:
Subskrybenci powinni wejść do funduszu z jasnym przekonaniem, że zwrot jest powiązany z faktycznym zyskiem lub stratą, jaką fundusz osiągnie. Jeśli fundusz osiągnie ogromne zyski, zwrot z subskrypcji wzrośnie proporcjonalnie. Jeżeli zysk pochodzi w części z rachunków oprocentowanych, część tego zysku musi zostać pobrana z dywidendy otrzymanej przez okaziciela i przekazana na dzieła społeczne, a nie pozostawać w posiadaniu akcjonariusza (jeżeli 5% całkowitego zysku spółka pochodzi z odsetek, 5% dywidendy musi być przekazane w formie jałmużny ).
W przypadku, gdy fundusz poniesie straty, straty zostaną podzielone, jedyny wyjątek, w którym strata jest spowodowana niewłaściwym zarządzaniem lub zaniedbaniem, poniesie straty zarządzający, a nie fundusz.
Podobnie spółka, której działalność jest zgodna z prawem Koranu i której pożyczki i inwestycje nie korzystają z odsetek bankowych: akcjami tej spółki można zarządzać bez żadnych zastrzeżeń prawnych. Chociaż firma prowadzi działalność na podstawie legalnej koncepcji, jej pożyczki opierają się na oprocentowaniu, a nadwyżki środków lokuje na oprocentowanych kontach lub na produktach wolnych od ryzyka. Niedopuszczalne jest nabywanie udziałów w spółkach świadczących usługi odsetkowe, takich jak konwencjonalne banki, towarzystwa ubezpieczeniowe lub jakakolwiek inna działalność niezgodna z prawem szariatu (produkcja, dystrybucja lub sprzedaż alkoholi, wieprzowiny, mięsa niehalowego, gry losowe, pornografia…).