Popeck

Imię urodzenia	Judka Herpstu
Przezwisko	Popeck
Narodziny	18 maja 1935 Paryż , Francja
Narodowość	Francuski
Zawód	aktor komik
Otoczenie	Charley Marouani (jego agent od 1990 do 2017)
Stronie internetowej	Oficjalna strona Popecka Signature .

Judka Herpstu , powiedział Popeck , jest komikiem i aktorem urodzonym we Francji18 maja 1935w Paryżu .

Syn żydowskich imigrantów z Europy Wschodniej , a dziecko ukryte w czasie wojny , po raz pierwszy zwrócił się do kariery jako aktor dramatyczny pod pseudonimem z Jean Herbert .

W połowie lat 60. , zainspirowany osobowością swojego ojca, stworzył postać Popecka, starego, zrzędliwego mężczyzny, rozpoznawalnego po jidyszowym akcencie , trzyczęściowym garniturze i meloniku , z zawodu sprzedawcy polarowych majtek , który wciąż powtarza słuchaczom: „Nie jesteśmy dzikusami, mimo wszystko! ” . Jego nowe sukcesy jako komika stopniowo skłaniają go do porzucenia klasycznego repertuaru na rzecz spektakli komediowych i skeczy, które gra najpierw w małych teatrach, a potem na ważniejszych scenach, takich jak Olimpia czy centrum kongresowe . Niektóre z nich stały się klasykami, jak Trybunał , Kolacja u Maxima czy Lasek Buloński .

Oprócz swoich pokazach, Popeck również udział w około dwudziestu filmów w kinie i telewizji , w tym Les Aventures de Rabbi Jacob przez Gérard Oury (1973), Le Pianiste przez nagrodzonego Oscarem reżysera Romana Polańskiego (2002), czy ostatnio , Są wszędzie , Yvan Attal (2016).

Często uważany za „dziekana humoru” we Francji, Popeck nadal regularnie występuje na scenie, w Paryżu lub na prowincji.

Biografia

Dzieciństwo, trening i początki

Urodzony 18 maja 1935w Paryżu Judka Herpstu jest najmłodszą z żydowskiej rodziny wyemigrowanej z Europy Wschodniej . Jego ojciec, który przybył do Francji w 1912 roku , jest weteranem I wojny światowej z Pomorza, który poślubił swoją matkę Esther, która pochodziła z Polski i jest o dwadzieścia dwa lata młodsza od niego, jako drugie małżeństwo . Żyją w biedzie w pokoju pokojówki.

Dziecko pojawia się w wieku trzech lat w filmie La Charrette Fantôme przez Julien Duvivier (1939). Dorastając we Francji w rodzinie, w której mówi się w jidysz, mniej więcej rozumie to, ale wstydzi się akcentu ojca.

Na Francję nadciąga II wojna światowa i dziecko musi nosić żółtą gwiazdę  ; podczas gdy był wychowywany przez rolników w Viarmes , jego rodzice zostali deportowani. Następnie został powierzony Ośrodkowi Pomocy Dzieciom (OSE) i umieszczony w domu dla świeckich dzieci żydowskich zwanym „zamkiem Chaumont” w Mainsat ( Creuse ), gdzie pod opieką mieszkańców dzieci dorastały we względnym spokoju. Jego matka, o której był wtedy zbyt młody, by to dobrze zapamiętać, zginęła w Auschwitz .

Nieśmiałe dziecko, które przez długi czas wolało nazywać się Jean niż Judka, kontynuowało naukę w OSE do 18 roku życia. Tam rozwinął akcent w jidysz, dzięki któremu stał się znany przez pastowanie, jak większość wychowanków, akcentu swoich rodziców.

Nie zainteresowany szkołą, uczył się stolarstwa i wykonywał kilka zawodów, w tym sprzedawcę bielizny męskiej, urzędnika komorniczego, dostawcę kwiatów i kierownika zakładu pogrzebowego, jednocześnie zapisując się na kurs Simona . Otrzymał pierwszą nagrodę tam pod pseudonimem Jean Herbert i przeznaczone do dramatycznej kariery uzyskania małych ról w teatrze , telewizji i kinie , zwłaszcza w Les Compagnons de Baala przez Pierre Prévert przez jego przyjaciela. Charles Denner , aw Chéri- Bibi autorstwa Jeana Pignola .

Kariera

Charakter Popeck został stworzony w 1968 roku, kiedy Judka Herpstu działa jak rosyjski lokaj w idioty z Dostojewskim obok swojego przyjaciela aktora Marie-Pierre de Gérando  ; w przerwie, ubrany w trzyczęściowy kostium sceniczny, bawi publiczność, naśladując swojego ojca, a także jednego z jego byłych szefów. Kontynuując karierę, jeździł na skeczach w małych kabaretach i podczas gdy „Jean Herbert” jest znany tylko niewielkiej liczbie przerywników w serialu, „Popeck” wyrobił sobie sławę w kawiarni-teatrze , zwłaszcza w Edgar de Kawiarnia Montparnasse .

Pięć lat później dostał rolę Moïshe Schmolla w Przygodach rabina Jakuba w reżyserii Gérarda Oury'ego . Choć niewielka, ta rola sprawiła, że ​​stał się znany szerokiej publiczności, a Gérard Oury i Louis de Funès gorąco zachęcają go do kontynuowania tego humorystycznego stylu.

Stopniowo porzucał Jeana Herberta, by narzucić swoją postać Żyda aszkenazyjskiego w telewizji i na scenie. Olympia w 1990 roku, tylko dla śmiechu festiwalu w Montrealu i Palais des Congres , gdzie sprzedawane w 1992 roku otworzyła swoje podwoje dla niego. Pierre Chesnot napisał dla niego szytą na miarę sztukę Funny Birds , w której również triumfował. Jego talent jako komika, ale także jako aktora, który jest teraz uznany, oferuje mu większe role, w tym Harpagona w L'Avare czy Toussaint w Bas les coeurs . Jednak w tych i innych ról, zarówno komiks (tak jak w miłości Foot of Robert Lamoureux ) lub dramatyczne, czy związane lub nie do świata żydowskiego (jako patriarcha bohatera Simon Konianski ) to nazwa Popeck (lub Popek ) który pojawia się na plakacie lub w napisach końcowych.

Oprócz swojej pracy na scenie, Popeck szczególnie grał w 2002 roku niewielką rolę w Pianista z Romanem Polańskim .

Komik, który został dziekanem francuskiego humoru, kontynuuje swoje tournée i ma zamiar pożegnać się z publicznością w 2011 roku, w wieku 75 lat. Jego trasa koncertowa zatytułowana To jest ostatni raz! , zabiera go przez Francję, Belgię i Szwajcarię, ale także, po raz pierwszy w karierze, do Izraela . Ze względu na swój sukces spektakl został przedłużony i występy były nadal grane w 2014 roku, Popeck deklaruje na swojej oficjalnej stronie internetowej: „Czuję się, jakbym był młodszy, kiedy jestem na scenie” . Pod koniec 2017 roku w sali L'Archipel w Paryżu zaprezentował kolejny nowy spektakl, Nawet not dead .

Przemoc domowa

28 stycznia 2021, w programie L'instant de Luxe , w Non Stop People , Popeck oświadcza, że ​​był pobitym mężczyzną, a także, że poślubił swoją żonę po gwałcie, do którego byłaby zmuszona. Twierdzi, że policjanci, którzy otrzymali jego skargę, wyśmiewali się z niego. Dwukrotnie żonaty, nie precyzuje, czy chodzi o pierwszą czy drugą żonę. Wmaj 2020powiedział w jednym z wywiadów, że był zmuszony poślubić swoją pierwszą żonę, która zaszła w ciążę: „Miałem 19 lat, a dziewczynka 17. Zaszła w ciążę i jest dyrektorką domu, którą uważałem za moją przybraną matkę, która zdecydowała że powinienem ją poślubić ” .

Popeck

Popeck (z pol  . Popek , „[mały] Paweł”) inspiruje się głównie przeżyciami Judki ( jid  . יודקא Yodke , „[mały] Judasz” lub „mały Żyd”) Herpstu i jego ojca. Podobnie jak ten ostatni, Popeck jest Francuzem z małej miejscowości w środkowej Europie , który w jakiś sposób dostosowany do kultury kraju przyjmującego, ale nie może stracić swój akcent, który uzyskał aktor. Dokonując „  grecką  ” z jidysz akcentami z tych regionach. Jego kostium ozdobiony melonikiem (który będzie nosił przez całą karierę) przywodzi na myśl Charlot , jego walizkę zdobią etykiety „  Warszawa  ”, „  Bukareszt  ” i „  Chalom ( sic )-sur-Marne  ” o jego pochodzeniu i karierze.

Judka Herpstu, z natury nieśmiała, jej dublet akcentowy będzie kompensował tę cechę pewną zadziornością: jest narzekaczem (Popeck porównuje swój pseudonim do polskiego skrzypka , indywidualnego zgrzytu jak skrzypce), który narzeka nawet na swoją publiczność . Jego najczęstszy apostrof „Nie jesteśmy dzikusami, ale!...” pochodzi również z dzieciństwa tłumacza, który mówiąc bez obcego akcentu i zawstydzony głosem ojca, starał się ograniczyć swoje publiczne interwencje. iz tego powodu usłyszał, jak nazywa się „dzikim!” ”.

Większość wczesnych szkiców Popecka czerpie z różnych doświadczeń autora, zwłaszcza zawodowych. Bohater jest niewątpliwie Żydem, ale jego humor nie jest; Judka Herpstu będzie na początku krytykowana za karykaturowanie akcentu jidysz, gdy nie potrafi mówić, oraz za propagowanie wcielania uprzedzeń wobec Żydów. Później będzie jednak chwalony za uniwersalność swojego humoru, „który nie musi przypominać swojego pochodzenia, aby był śmieszny” .

Pracuje

Przedstawia

• 1978 - 1980  : przedstawienie w teatrze Edgar
• 1981  : przedstawienie w teatrze La Bruyère
• 1982  : pokaz w Olimpii
• 1984  : pokaz w Olimpii
• 1990  : pokaz w Olimpii
• 1992  : pokaz w Palais des congrès
• 1995  : pokaz w Casino de Paris
• 2003 - 2004  : Jest jeszcze trochę w rezerwie ( teatr Rive Gauche )
• 2007  : Wracam ( Olympia i trasa)
• 2009  : Jęczę za Ciebie! (wycieczka we Francji i Belgii)
• 2010 - 2015  : To ostatni raz! ( Théâtre du Gymnase Marie Bell , Off Festival d'Avignon , Daunou teatr , Odmiana teatru i wycieczek we Francji)
• 2011 - 2014  : W małej grupie! ( Teatr L'Archipel )
• 2016 - 2017  : Pójdę na całość! (wycieczka we Francji, Belgii i Szwajcarii)
• 2017 -2019: Nawet nie martwy! ( Teatr L'Archipel i wycieczka po Francji)

• 1986  : Just for Laughs Festival ( Montreal , Quebec )
• 2006  : Gala Humoru ( Teatr Gymnase )
• 2014  : The Eternals of Laughter ( Dôme de Paris - Palais des Sports i trasa we Francji)

Teatr

Uwaga  : o ile nie zaznaczono inaczej, poniższe informacje pochodzą z Pamiętników Popecka.

• 1962  : Coralie i C czyli przez Albin Valabrègue i Alfred Hennequin reżyserii Jean Le Poulain ( Sarah Bernhardt-teatr )
• 1963  : Pauv „Papa przez Arthura Kopita  (en) (adaptacja przez Marcel Aymé ) w reżyserii Jean Le Poulain ( Théâtre des Bouffes-paryskie )
• 1964  : Dzisiejszy improwizujemy przez Luigi Pirandello , skierowanego przez Andre Barsacq ( Teatr de l'Atelier )
• 1965 r - 1966 r  : L'Idiota przez Fiodora Dostojewskiego , skierowanego przez Andre Barsacq ( Théâtre de l'Pracowni )
• 1968  : Connexion przez Jack Gelber  (en) (adaptacja przez Alaina Brunet ) w reżyserii Jean Collomba ( Theatre of the Arts )
• 1969  : bezużyteczny Usta autorstwa Simone de Beauvoir w reżyserii Jean Collomba (Festival de Marjevols )
• 1971  : Maitre Puntila i jego kamerdyner Matti przez Bertolta Brechta w reżyserii Jacques'a Rosnera (Centrum dramatique du Nord)
• 1972  : Incydent w Vichy  (en) przez Arthura Millera w reżyserii Michela de Ré (trasy we Francji)
• 1997  : Śmieszne ptaki autorstwa Pierre Chesnot reżyserii Yves'a pignot ( Théâtre du Palais-Royal )
• 1998  : Twarzą w twarz przez Francisa Joffo reżyserii autora ( Théâtre du Palais-Royal )
• 2002  : L'Avare de Molière , reżyseria Jean-Luc Moreau (trasa we Francji )
• 2009  : L'Amour stóp przez Roberta Lamoureux , w reżyserii Francisa Joffo (tournee we Francji, Szwajcarii i Belgii )
• 2016  : Puk puk przez Laurent Baffie reżyserii autora ( Le Palace )
• 2020/2021  : Des larmes de crocodiles , Claude Cohen i Thierry Crouzet , reżyseria Olivier Lejeune (trasa)

Filmografia