Partia Ludowa Południowego Tyrolu

Południowotyrolska Partia Ludowa
(de) Südtiroler Volkspartei
Przykładowy obraz artykułu Partii Ludowej Południowego Tyrolu
Oficjalny logotyp.
Prezentacja
Prezydent Philipp Achammer
Fundacja 8 maja 1945 r
Siedzenie Brennerstraße 7 / A
39100 Bolzano
Sekretarz Manuel Massi
Gazeta ZIS
Organizacja młodzieżowa Junge Generation
Pozycjonowanie Catch-all lub Center- To- centrum lewa
Ideologia Regionalizm
Autonomizm
Chrześcijańska Demokracja
Przynależność europejska Europejska Partia Ludowa
(obserwator)
Członkowie 40 000 (2015)
Zabarwienie Czarno - czerwony
Stronie internetowej svp.eu
Reprezentacja
Zastępcy 3/630
Senatorowie 3/315
Posłowie do PE 1/76
Radni prowincjalni 17/35

Popularny Południowego Tyrolu Party (w języku niemieckim  : Südtiroler Volkspartei , w skrócie SVP ) jest partia polityczna włoski , obecna w autonomicznej prowincji Bolzano , gdzie broni interesów języku większości niemieckiego i języka mniejszości Ladin „s Top -Adige .

Prezentacja

Jest to Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna , członkiem obserwatorem Europejskiej Partii Ludowej , który sprzymierzył się z chadecji do 1992 roku, ale który stał się sojusznikiem centrum lewo od 1995 do 2018 roku, w szczególności z Partii Demokratycznej do wyborów. Włoscy generałowie 2013 roku w centrolewicowej koalicji Włoch. Dobro wspólne , wybór potwierdzony podczas włoskich wyborów parlamentarnych w 2018 roku, kiedy to po raz ostatni sprzymierzył się z Partią Demokratyczną .

Jest to główna partia w Radzie Autonomicznej Prowincji Bolzano, w której od dawna ma absolutną większość, do której należą wszyscy prezydenci prowincji od 1948 r. Jest również reprezentowana we włoskim Parlamencie i Parlamencie Europejskim. .

W wyborach europejskich w 2019 r . SVP łączy siły z Forza Italia .

Historia

To tylko 8 maja 1945 r, długo po przyłączeniu Górnej Adygi do Włoch w 1919 roku, Erich Amonn założył tę niemieckojęzyczną partię, której symbolem była szarotka . Za swój początek bierze ruch oporu „Andreas-Hofer-Bund”. Nowa partia liczy 50 000 członkówWrzesień 1945. Niesprawiedliwość odczuwana przez mieszkańców Górnej Adygi potwierdza traktat paryski z 1947 r., Który pozostawia prowincję we Włoszech, pomimo przeważającej części niemieckojęzycznej ludności. Ale Włochy gwarantują mieszkańcom tej prowincji szeroką autonomię lokalną. W 1948 r. Zgromadzenie Ustawodawcze uchwaliło pierwszy statut autonomii, którego mieszkańcy niemieckojęzyczni uznali za niewystarczający. W 1957 roku pod Castel Firmiano odbyło się największe wydarzenie w historii Alto Adige, organizowane przez Silviusa Magnago , nowego lidera SVP. 35 000 ludzi domagało się większej autonomii iw 1960 roku Magnago został wybrany na prezydenta prowincji.

W 1960 roku, na prośbę SVP, Austria skierowała tę sprawę do ONZ w Nowym Jorku . Przyjęto rezolucję, wzywającą Włochy i Austrię do wznowienia negocjacji w tej sprawie. W 1969 r. Rada Prowincji Bolzano zatwierdziła niewielką większością głosów pakiet 137 aktów dotyczących nowego statutu autonomii, który wszedł w życie z dniem20 stycznia 1972. Specjaliści uważają, że jest to jedna z największych autonomii przyznanych terytorium i mniejszości. W 1992 r. Nadzwyczajny kongres SVP przyjął do wiadomości pakiet środków. Uważa się, że spór między Austrią a Włochami przed ONZ został zakończony.

Po krótkiej przerwie sojuszu z Union de center w latach 2009–2012, SVP sprzymierzył się z Partią Demokratyczną w wyborach parlamentarnych w 2013 r., Aby uzyskać od niej trzeci, jeszcze bardziej rozległy, status autonomii. Ta koalicja została potwierdzona przed wyborami parlamentarnymi w 2018 r., Ale tam, gdzie wyniki SVP sprzymierzonej z PATT nie spełniają oczekiwań .

Organizacja

Partia, która liczy 66 000 członków , odbywa swój doroczny kongres, tradycyjnie w Merano . Na jej czele stoi prezydent ( Obmann ), wybierany na pięć lat, wspomagany przez trzech wiceprezydentów ( Obmannstellvertreter ), z których jeden reprezentuje Ladynów. Partię koordynuje sekretarz prowincji ( Landessekretär ).

Prezydenci partii ( Obmänner )

Kropka Nazwisko
1945-1948 Erich Amonn
1948-1951 Josef Menz
1951-1952 Toni Ebner
1952-1954 Otto Guggenberg
1954-1956 Karl Tinzl
1956-1957 Toni Ebner
1957-1991 Silvius magnago
1991-1992 Roland Rice
1992-2004 Siegfried Brugger
2004-2009 Elmar Pichler Rolle
2009-2014 Richard theiner
od 3 maja 2014 Philipp Achammer

Wyniki wyborów

Parlament włoski

Rok Izba Reprezentantów Senat Rząd
Głos % Mandaty Ranga Głos % Mandaty Ranga
1948 124,385 0,47 3/574 8 tys 95,046 0.42 2/237 10 tys ?
1953 122,792 0,45 3/590 11 tys 107,139 0.44 2/237 11 tys ?
1958 135,495 0.46 3/596 11 tys 120,086 0.46 2/246 13 tys ?
1963 135,458 0.44 3/630 9 tys 112,023 0.41 2/315 12 th ?
1968 152,954 0.48 3/630 9 tys 131,080 0.46 2/315 9 tys ?
1972 153,764 0.46 3/630 10 tys 102,018 0.34 2/315 9 tys ?
1976 184,390 0,50 3/630 10 tys 158,659 0.51 2/315 10 tys ?
1979 204,899 0.56 3/630 12 th 172,577 0.55 2/315 9 tys ?
1983 184 940, 0,50 3/630 11 tys 157,478 0.51 2/315 9 tys ?
1987 202 022, 0.52 3/630 11 tys 171,539 0.53 2/315 12 th ?
1992 198,447 0.51 3/630 16 tys 168,153 0.51 3/315 15 tys ?
1994 231 842, 0,60 3/630 14 tys 217,250 0.66 3/315 9 tys ?
1996 ? ? / 630 ? mi 178,425 0.55 3/315 ? mi ?
2001 200,059 0.54 4/630 ? mi ? ? 3/315 ? mi ?
2006 182,703 0.48 4/630 ? mi ? ? 3/315 ? mi ?
2008 147 666, 0.41 2/630 ? mi ? ? 2/315 ? mi ?
2013 146,804 0.43 5/630 ? mi ? ? 3/315 ? mi ?
2018 134,651 0.41 3/630 ? mi 128,282 0.42 3/315 ? mi ?
Wybory powszechne w 2001 roku

Podczas wyborów powszechnych w13 maja 2001uzyskał 200 059 głosów, czyli 0,54% na szczeblu krajowym, i zdobył sześć mandatów w parlamencie, po trzy w każdej izbie.

Wybory powszechne 2006

W wyborach doKwiecień 2006zdobył 182 703 głosów, czyli 0,478% w całym kraju. Ze względu na jego sojuszu z The Unii i prawa, które chroni mniejszości i pozwala na przedstawienie w Izbie listach, które uzyskają co najmniej 20% głosów w regionie, to zachowuje swoje trzy mandaty Deputowanych, do którego dodaje się, że od Trentino i Tyrolean Autonomist Party , a także jej dwóch senatorów.

Wybory powszechne w 2008 roku

W wyborach doKwiecień 2008partia uzyskuje tylko 147 666 głosów, czyli 0,41% na szczeblu krajowym. Traci dwa mandaty posłów, ale z drugiej strony uzyskuje cztery mandaty senatorów, z których jedno zajmuje Claudio Molinari, włoski mówca z Trentino, wybrany pod sztandarem Insieme per le Autonomie .

Wybory powszechne w 2013 roku

W sojuszu z Partią Demokratyczną w ostatnich dotychczasowych wyborach parlamentarnych zdobywa 146 804 głosów i 4 mandaty posłów, do których dodaje PATT oraz 2 mandaty w Senacie. Wybrani są posłowie: Daniel Alfreider , Renate Gebhard, Albrecht Plangger i Manfred Schullian . Wybrani są senatorami: Hans Berger i Karl Zeller .

Wybory powszechne 2018

W wyborach parlamentarnych we Włoszech w 2018 roku SVP prezentuje się jako koalicja z Partią Demokratyczną i ma wspólny symbol wyborczy z Trydencką i Tyrolską Partią Autonomistyczną (PATT). Te dwie partie autonomiczne (SVP-PATT) uzyskały tylko 134.651 głosów, czyli dwóch posłów (0,4% głosów) w Izbie z proporcjonalną reprezentacją i 2 okręgi wyborcze, które zdobyły większością głosów, czyli najgorszy wynik w historii w rankingu Proszę, ale zachowując czterech zastępców, podobnie jak w 2013 r. (jego sojusznik PATT traci swojego).

Parlament Europejski

Rok Głos % Siedzenia Ranga
1979 196,277 0.56 1/81 11 tys
1984 198 178, 0.56 1/84 9 tys
1989 172,488 0,50 1/81 13 tys
1994 197,972 0,60 1/87 15 tys
1999 156,005 0,50 1/87 19 th
2004 146,357 0,45 1/78 21 tys
2009 142,027 0.46 1/72 13 tys
2014 138,037 0.48 1/73 7 th
2019 142 185, 0.53 1/76 11 tys

Z 146,252 głosów, czyli 0,4% na poziomie krajowym, w wyborach europejskich w czerwcu 2004 , SVP zdobył mandat jako posłowi do Michl Ebner , który dołączył do grupy Europejskiej Partii Ludowej . Jednak wybory te były możliwe tylko dzięki sojuszowi wyborczemu z Olivier i Union valdôtaine , ponieważ trzeba było zdobyć co najmniej 232 000 głosów, aby mieć nadzieję na wybranego urzędnika. Z drugiej strony obecność kandydata Federacji Zielonych , pochodzącego z Południowego Tyrolu i byłego członka SVP, a ponadto wybranego w regionie Północno-Wschodnim, wywarła silną konkurencję w tym głosowaniu.

W wyborach europejskich w 2019 r . SVP po raz pierwszy sprzymierza się z Forza Italia , zrywając ze swoim historycznym sojuszem między centrum chadecji i później centrolewicy. Herbert Dorfmann zostaje ponownie wybrany z 100 441 głosami uprzywilejowanymi.

Rada Prowincji

W wyborach do prowincji w 2008 r. Po raz pierwszy SVP uzyskał 146 555 głosów, czyli 48,1% mniej niż bezwzględna większość głosów, i utrzymał ją wąsko w liczbie miejsc, z 18 doradcami na 35.

W wyborach wojewódzkich w 27 października 2013, powolny spadek SVP trwa. Dysponując 131.236 głosami, czyli 45,40%, po raz pierwszy traci bezwzględną większość w radzie prowincji, ale mając 17 miejsc radnych, nadal posiada znaczną większość względną.

Gminy

Spośród 116 burmistrzów gmin w prowincji Bolzano 100 jest zarządzanych przez SVP.

Ruch powiązany

SVP-Ladina to grupa SVP, która broni interesów Ladynów . W ten sposób w 2001 r. , Przy poparciu SVP, do Izby Deputowanych wybrano ladynskiego posła .

Bibliografia

  1. (w) Günther Pallaver, Tolerancja przez prawo: samorządność i prawa grupowe w Południowym Tyrolu , Martinus Nijhoff Publishers,2008, 305, 309  s. ( ISBN  978-90-04-16302-7 , czytaj online ) , „Demokracja społeczna Południowego Tyrolu: między roszczeniami politycznymi a rzeczywistością społeczną”
  2. (w) David Lublin, Reguły mniejszości: systemy wyborcze, decentralizacja i sukces partii etnicznej , Oxford University Press ,2014( ISBN  978-0-19-994884-0 , czytaj online ) , str.  229
  3. (w) K. Beyme, Transition to Democracy in Eastern Europe , Springer,1996, 186  s. ( ISBN  978-0-230-37433-1 , czytaj online ) , str.  59
  4. (w) Guy Puzey, Języki mniejszości w krajobrazie językowym , Palgrave Macmillan ,2012, 335  str. ( ISBN  978-0-230-27244-6 , czytaj online ) , „Ruch dwukierunkowy: Jak krajobrazy językowe odzwierciedlają i wpływają na politykę języka” , s.  137
  5. (w) Ari-Veikko Anttiroiko i Matti Malkia, Encyklopedia cyfrowego rządu , Idea Group Inc (IGI)2007, 1916  s. ( ISBN  978-1-59140-790-4 , czytaj online ) , str.  389
  6. (w) Maurizio Cotta i Luca Verzichelli, Political Institutions in Italy , Oxford, Oxford University Press ,2007, 277  s. ( ISBN  978-0-19-928470-2 , czytaj online ) , str.  40
  7. (w) Wolfram Nordsieck, „  South Tyrol  ” na stronie Parties-and-elections.eu (dostęp 9 czerwca 2015 )
  8. (it) „  Tessere, delusione Please Meno di 40 mila iscritti  ” (dostęp 25 listopada 2017 )

Link zewnętrzny