Otte-Guillaume z Burgundii

Otte-Guillaume z Burgundii
Tytuł Hrabia Palatyn Burgundii
(982 - 1026)
Inny tytuł Hrabia Macon
Poprzednik Nie
Następca Renaud I st Burgundia
Biografia
Dynastia Dom Ivrée
Narodziny ok. 962
Włochy
Śmierć 21 września 1026
Dijon
Tata Aubert I pierwszy włoski
przybrany ojciec  : Eudes-Henri I er Burgundy
Matka Gerberge de Chalon
Rodzina  : bratanek Hugues de Chalon ( hrabia Chalon (987-1039), biskup Auxerre (999-1039))
Małżonka Ermentrude de Roucy
Dzieci • Guy I st Macon
• Mathilde de Bourgogne
• Gerberge Burgundy ( 985 - 1024 )
• Renaud I st Burgundii
• Agnes Burgundii ( -1068 )

Otto Wilhelm I st Burgundii , Otto Wilhelm z Macon lub Guillaume d'Ivrea ( v.  960 / 962 - 1026 ), czasami napisane Otte , jest pierwszym palatyn Burgundii ( 982 - 1026 ) i liczyć od Macon małżeństwa.

Osierocony w młodym wieku po ojcu, królu Aubert I st. Włoch , Otto Wilhelm przechodzi przez księcia Burgundii Eudes-Henry powiedział Henryk Wielki, drugi mąż jego matki, który przekazał mu księstwo na własny koszt siostrzeniec król Robert Pobożny . Kiedy zmarł Henryk de Bourgogne, wojna o sukcesję w Burgundii między Otto-Guillaume i królem Robertem trwała od 1003 do soboru Héry w 1015.

Rodzina

Rodzice, rodzeństwo

Jego ojcem jest współkról Włoch Aubert I st , prawnuk Berengera I st Friuli , króla Włoch (898-900 i 902-922) i cesarza Zachodu (915-924).
Jego dziadek Bérenger II Włoch lub Berenger z Ivrée jest wnukiem jego matka Bérenger I st króla Włoch i cesarza Zachodu .
Otto-Guillaume jest także potomkiem Amédée d'Oscheret (790-867), hrabiego Oscheret w Burgondie .

Aubert d'Italie jest pierwszym mężem swojej matki, Gerberge de Chalon ( ok.  945 - 11 grudnia 986/991), córki Lamberta de Chalon , hrabiego Chalon i Autun .

Otton-Guillaume jest ich pierworodnym. Ma młodszego brata z tego pierwszego łóżka:

W 972 jego ojciec zmarł w wieku 41 lat. Otto ma około 10 lat. Wdowa po matce Gerberge wyszła ponownie za mąż w 973 roku za księcia Henryka I st Burgundii , nie ma dzieci. Henryk  I st Burgundia adoptuje Otto Williama, który zostaje synem-jego zwierzchnikiem

Rodzina

Wuj i ciotki ze strony matki Otto-Guillaume'a:

Biografia

Otto Wilhelm ( Othon- , Otto- , Otton- , Otte- ) urodził się około 960 / 962 . Jego ojciec był jednym z królów, którzy wspólnymi i panował nad dawnym imperium karolińskiego z Karola i jako takie, że stanowiło dla niego, w czasie feudalisation i podziału dawnego imperium Karola Wielkiego do księstw i feudalnych powiatów The powiatu Burgundia wokół Dole w Jurze w Franche-Comté (w przybliżeniu obecne Franche-Comté , mniej hrabstwo Montbéliard ).

W 972, w wieku od 10 do 12 lat, stracił ojca. Jego matka ponownie w 973 i Otto Wilhelm jest jego syn- Overlord książę Burgundii Henryk I st , które przyjmuje.

Około 981 roku został hrabią Mâcon , poślubiając Ermentrudę de Roucy (? - 1005 ), córkę Renaud de Roucy (15 marca 973, hrabiego Reims i Roucy oraz Albérade de Hainaut - córkę księcia Gisleberta z Lotharingie et de Gerberge de Saxe Ermentrude de Roucy jest wdową po Aubry II z Mâcon († 982) i spadkobierczynią hrabstwa Mâcon przez to pierwsze małżeństwo, tytuł przeszedł przez małżeństwo na Ottona, który został hrabią Mâcon .

W 982 książę Henryk uczynił go pierwszym palatynem Burgundii z rodu Ivrée z hrabstwa Burgundii , przez domenę Franche-Comté jego ojca i tytułem palatyna Burgundii nadanym przez jego teścia , książę Burgundii.

W 995 połączył swojego syna Guya I st Macona, aby mógł liczyć .

W obronie opactwa Sainte-Bénigne

W 990 Foucher, przeor klasztoru Saint-Léger niedaleko Pontarlier , złożył skargę na opata Guillaume de Volpiano z opactwa Saint-Bénigne w Dijon o lasy Haute-Serve w Cessey-sur-Tille . Sprawa trafia do Henryka Wielkiego , księcia Burgundii, prawnika Saint-Léger; Otto-Guillaume, hrabia Mâcon i Burgundii, adwokat Saint-Bénigne; i Brunon de Roucy , biskup Langres . Strony są zaproszone do przystąpienia do oglądania lasu, w obecności hrabiego Richarda de Cives de Dijon i kilku szlachciców, odpowiedzialnych za rozstrzygnięcie debaty. Przepisują one pojedynczą walkę. W wyznaczonym dniu pojawia się przeor Saint-Bénigne, ale jego przeciwnik wymyka się.

Sukcesja Księstwa Burgundii

Książę Eudes-Henri I er Burgundii , bez problemu nawiązuje w testamencie jego adoptowany syn Otto William jako spadkobierca Księstwo Burgundii - kosztem swego bratanka króla Roberta II Pobożnego , zarówno jako bratanek i jako król od majątek bez dziedzica wraca w zasadzie do korony.

Kiedy Eudes-Henri zmarł w 1002 r., wielki Burgundii przyjął rozrządzenia testamentowe na korzyść Otto-Guillaume'a, który będąc już tam przejął księstwo. Robert  II dyskutuje. Powstają dwie partie; Landry de Nevers wspiera ojczyma. Jego jedynym większym przeciwnikiem na Auxerre jest Hugues de Chalon , biskup Auxerre od 999, również hrabia Chalon (987-1039) i od początku zwolennik króla; ale Hugues de Chalon, samotny w obliczu wrogości miasta, zadowala się opuszczeniem Auxerre w ciągu 12-13 lat, kiedy ta sprawa dziedziczenia księstwa trwa: wycofuje się na swoje ziemie i energicznie broni ich przed atakami zwolennicy Otto-Guillaume'a. Król Robert II Pobożny wzywa księcia Normandii Ryszarda II, który sprowadza 30 000 ludzi. Po dwóch nieudanych oblężeniach, przed Auxerre 10 listopada, a następnie przed opactwem Saint-Germain (wówczas jeszcze poza murami miasta), król ostatecznie zgodził się rozważyć negocjacje z hrabią - biskupem Hugues de Chalon , jego wsparcie od początku afery wśród głównych rozjemców. Negocjacje te odbyły się w kilku etapach, najpierw w Verdun (1014), następnie w Héry (1015), Dijon, Beaune i Anse (Lyonnais) . Rada Héry pod przewodnictwem arcybiskupa Sens Léotheric w obecności króla, z Gosselin arcybiskupa Bourges i Landry hrabiego Auxerre , jest najważniejszym jej wnioski: jeden przypisuje Księstwo Burgundii do króla tam Robert . II i powiatu Dijon do Otto-Guillaume.

W 1004 r . Księstwo Burgundii zostało przyłączone przez króla Roberta II do Królestwa Francji – przynajmniej tak uważa król Franków. Ale Burgundia woli Othona-Guillaume'a jako spadkobiercę Henri de Bourgogne , a Othon-Guillaume upiera się. Ta wojna o sukcesję Henryka Burgundii trwała czternaście lat, przynosząc zniszczenie pierzenia i trwa dalej wraz z soborem w Héry w 1015. Robert  II nadał księstwu w 1032 r. swój trzeci syn Robert I st Burgundii .

W 1004 r. następuje przedwczesna śmierć najstarszego syna Ottona Williama Guy I st Macon , zanim zastąpił on swojego ojca na stanowisku głowy hrabstwa Burgundii. Otto II z Mâcon , syn Guy I st Macon , odziedziczył hrabstwo Macon .

W 1016 Otto-Guillaume po raz drugi ożenił się z Adélaïde d'Anjou (ok. 942 - 1026 w Arles ).

Król Rudolph III Burgundii (ostatni król Burgundii z braku następcy) rozpoznaje swojego siostrzeńca, do domu Ottonians The Habsburg Henry II , cesarz rzymski , jako zwierzchnik opiekuna i spadkobiercę swego królestwa, która zależy hrabstwo Burgundii . Otte-Guillaume i inni francuscy lordowie buntowali się następnie przeciwko zwierzchnictwu nad Królestwem Burgundii i hrabstwem Burgundii, które zgodnie z prawem domagał się cesarz germański. Hrabstwo Burgundii mimo to dostała się pod zwierzchnictwem z germańskiego cesarz Konrad II Salicum po śmierci Rudolfa III Burgundii w 1032 .

Zmarły 21 września 1026pochowany jest w klasztorze Saint-Bénigne w Dijon . Jego syn Renaud I st Burgundii zastąpił go jako hrabiego Burgundii .

Małżonkowie, potomkowie

Przed 981/982 po raz pierwszy ożenił się z Ermentrudą de Roucy ( v.  947 / 952- † 5 października v.  1002/104 ), córką Renauda de Roucy ( Ragenold ) hrabiego Roucy i Albérade de Hainaut - późniejszej córki księcia Gislebert z Lotharingie i Gerberge de Saxe . Ermentrude de Roucy, młoda bezdzietna wdowa z pierwszego małżeństwa z Aubry II de Mâcon († 982), jest dziedziczką przez małżeństwo hrabstwa Mâcon .

Mają dla dzieci:

Przed 1016 Otte-Guillaume prawdopodobnie poślubił Adélaïde d'Anjou po raz drugi (około 942 - 1026 w Arles ).

Załączniki

Bibliografia

Kontekst ogólnyŹródła historyczneO Adélaïde d'AnjouAdelaïde d'Anjou w fikcji

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Guy Munois, opat z Saint-Germain w XIII th  wieku, powiedział Gersende, druga żona księcia Henryka I st Burgundii (przybrany ojciec Otto Wilhelm), dostaje mężowi, że Heldric opat św -Germain , zreformowania Champeaux klasztor. Jednak analogiczny dokument pochodzi z 994 r. przez królów Hugues Capeta i Roberta II Pobożnego , którzy przekazali to małe opactwo Heldricowi. W 994 Gerberge nie żył, a Henri de Bourgogne ożenił się ponownie w Gersende. Zobacz Lebeuf 1743 , t.  2, s.  53.
  2. Kroniki Saint-Bénigne , włożonej w Kronice Alberic Trois-Fontaines , nazwy „  Guilelmum Ottonem et eius Matrem Gerbergam  ” i zapisów, że został przyjęty przez drugiego męża matki to "  dux Burgundie Henricus  ”. Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1002, MGH SS XXIII , s.  778 . Cytowany w „Guglielmo di Ivrea” (Guillaume d'Ivrée) ( Medlands ) , w „Księstwo Burgundii”, przypis 62.
  3. Robert oblega Auxerre przez dwa lata i przyjmuje znaczenie przez kompozycję. Auxerre nie upadło przed Robertem le Pieux , wbrew temu, co mówią Paul Émile, Gaguin, De Bie, Duval i inni autorzy. Fragment Kroniki Auxerre w „wulgarnym języku”, przepisany przez Dom Viole przed zaginięciem, wskazuje, że król zaatakował Auxerre, z którego mówi się, że nigdy nie został jeszcze zabrany  ; i że Landri hrabia i obywatele dzielnie się bronili. Po czym król zaatakował zamek (utworzony przez opactwo Saint-Germain), ale został tam cudem pokonany i stracił wielu żołnierzy; następnie przekroczył Yonne i zdewastował Burgundię, po czym wycofał się do Francji. Zobacz Lebeuf 1743 , t.  2, s.  56, uwaga (a).
  4. hipotezy piątej unii Adelaide d'Anjou , wdowa hrabiego Prowansji, z liczbą Othon Guillaume Burgundii i Mâcon, została zaproponowana w 1907 roku przez René Poupardin „  The Królestwa Burgundii, 888-1038 : badanie dotyczące początków królestwie Arles  ”, Biblioteka École des Hautes Etudes w Paryżu, IV -tego odcinka, historyczne i filologiczne Nauk„  FASC.  163  ",1907, s.  418, przypis 6 ( podsumowanie )i podjęte przez innych historyków po nim. Hipoteza ta opiera się na trzech czarterów potwierdzających istnienie drugiej żony Othon Guillaume o imieniu Adelajda:
    • jachtów n O  2694 w Augusta Bernard Alexandre Bruel jachtów serii Abbey Cluny , t.  3, Paryż, Imprimerie nationale ( czytaj online ) , s.  721-722 : „  Otto przychodzi i uxor ejus Adelais  ”;
    • jachtów n o  471, w C. Ragut (red.), kartulariusz z Vincent de Macon znany jako powiązanej nazwę książki , Macon, mikrokr. Emilu Protat,1864, 588  s. ( czytaj online ) , s.  271 : „  Otto przychodzi i uxor mea Adila […] Otto przychodzi i uxoris sue Adde  ”;
    • jachtów n o  490, w Ragut, kartulariusz Saint Vincent de Macon , str.  284-285: „  Otto przychodzi i uxor mea Adela […] Ottonis comitis, uxoris sue Adele  ”.
    Byk papieża Benedykta VIII skierowana między innymi do świeckich przywódców Burgundii i Provence, wspomina Othon-Guillaume i Adelaide, nie wspominając o unii między nimi. Stasser rozważa tylko ten ostatni dokument i, pomijając trzy wspomniane wyżej statuty, poddaje w wątpliwość to małżeństwo.
  5. Według Clémenceta, Renaud de Roucy ( Ragenold ) hrabia Roucy, ojczym Otto-Guillaume'a, jest również hrabia Reims  ; zmarł około 8 lat przed ślubem z Ermentrude, March 15, 973 podczas walki Renaud III i Lambert I st , hrabiów Hainaut. Został pochowany w Saint-Rémi de Reims . Daty te należy traktować z ostrożnością: wdowy z dziećmi / dziećmi i hrabstwa szybko zawierały ponowne małżeństwa, aby uniknąć uzurpacji ziemi.
  6. Rodulfus glaber wskazuje Landrico Neuernis Comite ożenił się najstarszy z Willemus córek " , Henrici ducis priuignus, Adalberti Longobardorum ducis Filius i jego żonę, i że popiera jego ojczyma wobec króla Roberta  II . Cytowany w "Guglielmo di Ivrea" (MedLands) , w "Księstwie Burgundii", przypis 95.

Bibliografia

  1. „Guglielmo di Ivrea” (MedLands) , w „Księstwie Burgundii”.
  2. (w) Charles Cawley, "Adalberto d'Ivrea (-971)" , w "Północne Włochy (część 1)" c. 5: „Hrabstwa w Piemoncie i Val d'Aosta”, sekcja C: „Marchesi d'Ivrea” , na MedLands - Foundation for Medieval Genealogy (dostęp 4 stycznia 2018 )
  3. (en) Charles Cawley, „  Berengario d'Ivrea” , w „Północne Włochy (część 1)”, rozdz. 5: „Hrabstwa w Piemoncie i Val d'Aosta”, sekcja C: „Marchesi d'Ivrea” , na MedLands - Foundation for Medieval Genealogy (dostęp 4 stycznia 2018 )
  4. Lebeuf 1743 , t.  2, s.  53.
  5. (w) Charles Cawley, "Willibirg (m. Liutold)" , w "Północne Włochy (część 1)" c. 5: „Hrabstwa w Piemoncie i Val d'Aosta”, sekcja C: „Marchesi d'Ivrea” , na MedLands (dostęp 4 stycznia 2018 r . ) .
  6. (w) Charles Cawley, "  " Guglielmo d'Ivrea (-1026) "(Otto William of Burgundy)  " , w "Północne Włochy (część 1)" c. 5: „Hrabstwa w Piemoncie i Val d'Aosta”, sekcja C: „Marchesi d'Ivrea” , na MedLands (dostęp 4 stycznia 2018 r . ) .
  7. [Słoik i Maerten 2015] Jean-Marie Michel jal Maerten, zamki charolais ( x p  -  XVIII p  wieku) , Saint-Christophe-en-Brionnais, wyd. Centrum Badań nad Dziedzictwem – Kraj Charolais-Brionnais, coll.  „Historia i dziedzictwo obszarów wiejskich w południowej Burgundii” ( n O  9)2015( ISBN  979-10-91041-05-8 , prezentacja online ) , s.  8.
  8. Lebeuf 1743 .
  9. Henryk 1833 .
  10. Clémencet 1818 , tom.  12, s.  281.
  11. Chevrier i Chaume, jachtów i dokumenty Saint-benigne de Dijon , N O  215, str.  17 (990-1002). Cytowane przez Yvonne Bonger kursów świeckich w wynikach wyszukiwania na XI TH do XIII -go  wieku , Harmattan, 2012, s. 71-72 / 318 str.
  12. Henry, 1833 , vol.  1, s.  144.
  13. Lebeuf 1848 , vol.  1, s.  252.
  14. Lebeuf 1743 , t.  2, s.  54.
  15. Lebeuf 1848 , t.  1, s.  253.
  16. [Henry 1833] Vaast Bartłomieja Henry , pamięć historyczna miasta Seignelay ... od jej powstania w VIII th  wieku aż do 1830 roku ... , vol.  1 (2 tomy), Avallon, Wyd. Komnet,1833, 369  pkt. ( czytaj online ) , s.  142-143.
  17. Lebeuf 1848 , t.  1, s.  56.
  18. Lebeuf 1743 , t.  2, s.  54-56.
  19. Henryk 1833 , t.  1, s.  143.
  20. Stasser 1997 , s.  25.
  21. "  S Otto pochodzi S. Ermentrude commitissa S. Vuidoni  ": Karta 2 września 994 Cluny kartulariusz, n O  2265, III , str.  397 . Cyt. w Settipani 1994 , s.  7, przypis 2.
  22. "  S. Willelmi comitis S. Widonis comitis  " Karta 6 marca 997 kartulariusz Cluny, n O  2387, III , str.  485 . Cyt. w Settipani 1994 , s.  7, przypis 3.
  23. "  S. ottonis adolescentis comitis  " Karta cartulaire Vincent, n O  CCCCLXXXVII , str.  283 . Cyt. w Settipani 1994 , s.  7, przypis 4.
  24. Settipani 1994 , s.  7 ( s.  3 licznika pdf).