Otakar Ostrčil

Otakar Ostrčil Zdjęcie Otakar Ostrčil

Kluczowe dane
Narodziny 25 lutego 1879
Praga ( Czechy ) Austro-Węgry
Śmierć 20 sierpnia 1935(56 lat)
Praga , Czechosłowacja
Podstawowa działalność Dyrygent , kompozytor
Dodatkowe zajęcia Nauczyciel  : dyrygentura
Miejsca działalności Praga
Lata działalności 1914 - 1935
Współpraca
Mistrzowie Otakar Hostinský, Zdeněk Fibich
Edukacja Konserwatorium w Pradze

Podstawowe prace

Otakar Ostrčil (urodzony i zmarł w Pradze ,25 lutego 1879 - 20 sierpnia 1935) jest kompozytorem , dyrygentem i administratorem Czeskiej Opery Narodowej. Znany jest ze swoich utworów symfonicznych , Impromptu , Suite w c-moll i Sinfonietta i jego oper , Poupě i Honzovo KRÁLOVSTVÍ .

Biografia

Trening

Ostrčil urodził się w Pradze, gdzie spędził całe swoje życie. Naukę gry na fortepianie rozpoczął na prywatnych lekcjach u A. Mikeše, a komponował w wieku czternastu lat. Studiował języki nowożytne na Uniwersytecie Karola (1897–1901). Na jego rozwój intelektualny mają wpływ nauczyciele akademiccy Jan Gebauer i Tomáš Garrigue Masaryk , późniejszy pierwszy prezydent Republiki Czeskiej, oraz Otakar Hostinský  (w) (1847-1910), główny promotor Smetany . Na początku czasów studenckich, był bliskim przyjacielem Zdeněk Nejedlý  (PL) , (muzykolog, krytyk, polityk), którego szczery głos muzykologa później tworzą wielką krytyczne wsparcie dla Ostrčil. Już w 1895 roku studiował również kompozycję i teorię muzyki prywatnie u  Zdenka Fibicha . W ostatnich latach szkolenia był jego sekretarzem i brał udział w orkiestracji ostatniej opery Fibicha. Od 1908 roku zdobywał doświadczenie jako dyrygent prowadząc chór Akademii Praskiej i stowarzyszenie orkiestrowe (do 1922).

Konduktor

Pracował jako dyrygent w Teatrze  Vinohrady (1914–1919), który prowadził sporadycznie od jego powstania w 1906 r. Przez Ludvíka Čelanskýego , pierwszego dyrygenta filharmonii . W 1909 roku został zaproszony do dyrygowania w Teatrze Narodowym w Pradze , przede wszystkim z operą Poupě w 1911 roku. Pod koniec 1920 roku zastąpił Karela Kovařovicia na stanowisku dyrektora muzycznego i kierował tą instytucją aż do śmierci w 1935 roku. wpływowe pozycje w czeskim życiu muzycznym. W czasie swojej kariery w Teatrze Narodowym był zapraszany jako dyrygent w Warszawie , Göteborgu czy Bukareszcie . Pracował również jako pedagog (1926–1929) w Konserwatorium Praskim , ucząc dyrygentury orkiestrowej (wśród jego uczniów jest Ukrainiec Mykoła Kolessa ).

Był członkiem Czeskiej Akademii Nauk i Sztuk (1912), współzałożycielem i pierwszym prezesem stowarzyszenia Foerster (1919). W latach 1924-1933 był współzałożycielem i prezesem Stowarzyszenia Muzyki Współczesnej.

Jako dyrygent Otakar Ostrčil wywarł znaczący wpływ na swoich młodych współczesnych w okresie międzywojennym . Od swoich początków w Teatrze Narodowym wpadł na nowe idee reżyserii muzycznej i wyboru reprezentatywnego repertuaru pokolenia modernizmu muzycznego, zarówno czeskiego, jak i zagranicznego. Uważał, że w oczach praskiej opinii publicznej jest to kwestia odpowiedzialności kulturowej. W rezultacie pod Ostrčilem Praga doświadczyła pierwszych czeskich dzieł  Debussy'ego (Pelleas, 1921), Straussa, Strawińskiego (Petroushka, 1925), Dariusa Milhauda , Otakara Zicha ( Coupable , 1922 i Les Précieuses , 1926), Szymanowskiego (King Roger , 1932) i najważniejsza z Wozzeck z Albana Berga w roku 1926. od Leoš Janáček , dał w 1920 roku, pierwszy Monsieur Broucek za Voyages , bez spełnienia sukces nadzieję na jego nowych funkcji, w obliczu oporu śpiewaków. Wielki wielbiciel Jenůfy , wystawił tę operę w 1926 roku, podobnie jak wszystkie spektakle Janáčka po ich premierze w Brnie, zwłaszcza ostatnią, From the House of the Dead wLuty 1931.

Te wybory programowe wywołały ogromne kontrowersje w całej jego karierze podczas piętnastu lat kierowania Teatrem Narodowym. W szczególności konserwatywnej krytyki, zwłaszcza ze Antonín Šilhan, który uzna konduktora być anty-Czech i pro- komunistyczny zdrajca . Jego artykuły wybuchły podczas trzeciego występu Wozzecka. Wiele recenzji odnosiło się do bliskiego związku Ostrčila z muzykologiem Nejedlem, który w tym czasie był zagorzałym zwolennikiem  Komunistycznej Partii Czechosłowacji . Wiara w potrzebę przedstawienia sztuki współczesnej publicznym Ostrčil, przyniosła mu wielu zwolenników wśród studentów Pradze, prowadzony przez młodego pedagoga i microtonal kompozytora  ,  Alois Haba . W klimacie coraz bardziej niechętnym modernistycznej eksploracji dyrygent został okrzyknięty bohaterem.

Pomógł poprowadzić wielkich czeskich śpiewaków operowych swoich czasów, między innymi: Adę Nordenovą, Emila Buriana, Otakara Mařáka i Viléma Zítka.

Kilka miesięcy po śmierci innego czeskiego kompozytora Josefa Suka Ostrčil zmarł przedwcześnie w rSierpień 1935, u szczytu kariery, cios dla społeczności i reszty ery demokratycznej - aż do 1938 roku. Jego osiągnięcia były nieustannie chwalone w późniejszych pismach. 

Kompozytor

Główny wkład Ostrčila to sześć oper  : Jan Zhořelecký,  napisany w wieku 18 lat , kiedy był uczniem Fibicha w 1898 roku, ale pozostaje niewykonany; Vlasty skon  [Śmierć Vlasty], prawykonanie w 1904 r., Na podstawie libretta omówionego już przez  Smetanę i Fibicha; Kunálovy oči  [Oczy Kunála] (1908) według indyjskiej legendy; Stern (1911), opera w jednym akcie, jednego z najbardziej oryginalnych dzieł scenie czeskiej XX th  wieku (i pierwsza opera Czech w prozie po Jenufa przez Janacek ); Legenda z Erinu  [The Legend of Erin] (1921) do libretta czeskiego symbolisty Juliusa Zeyera (1841–1901), z irlandzkim motywem mitologicznym, i wreszcie  Honzovo království  (1934), inspirowane krótkim opowieść  Lwa Tołstoja , w której prześwituje pewność zwycięstwa dobra nad złem.

Do jego  najważniejszych dzieł  orkiestrowych należą  Symfonia A-dur  (1906), Impromptu (1912),  Suita c-moll  (1914),  Sinfonietta (1922), Léto  [Lato] (1927), poemat symfoniczny i  Křížova cesta  [Stacje of the Cross] (1928), wariacje na orkiestrę. Ponadto skomponował dwa utwory kameralne i chóralne. Podobnie jak jego główne źródło wpływów, Gustav Mahler , jego zaangażowanie jako dyrygenta pozostawiło mu niewiele wolnego czasu na kompozycję, z wyjątkiem wakacji, które spędzał w Soběslavi. , Kiedy teatr był poza sezonem.

Styl

Podobnie jak jego współcześni  Vítězslav Novák , Josef Suk i Otakar Zich, Ostrčil skomponował najpierw w stylu romantycznym, a następnie w gęstym, gęsto zaaranżowanym kontrapunkcie, pod silnym wpływem Mahlera , Richarda Straussa  i wczesnych dzieł Arnolda Schönberga . Czasami skrajne liniowość jego pracy (jak w orkiestrowych preludia  Legenda oo Erinu i sekcjach klimatycznych Křížová cesta ) wykracza poza harmonii funkcyjnej. W takich chwilach można go łatwo porównać do dysonansowych wiedeńskich ekspresjonistów , których bardzo podziwiał. Pod koniec swojej kariery, wraz z Honzovo království , zwraca się ku rodzajowi neoklasycznej ironii   przywołującej  Paula Hindemitha czy nawet Szostakowicza  : dzieło pełne jest groteskowych marszów i tańców ludowych, które korespondują z socjalistyczną polityką   i atmosferą opowieści wziętej za temat. przez libretto.

Prace (wybór)

Bardzo krytyczny wobec własnych kompozycji, pozostawia tylko 25 utworów z numerami opusowymi. Obdarzony szczególnym zamiłowaniem do instrumentacji, jego utwory orkiestrowe dominują w jego skromnej realizacji.

Muzyka kameralna

Orkiestra

Melodramas

Opery

Nagranie

Dyskografia

Daniny

Stowarzyszenie Otakar Ostrčil w Pradze zostało założone w 1935 roku.

W 1941 roku w Soběslavi odsłonięto pomnik .

Bibliografia

Korespondencja

Monografie

Artykuły

Prace ogólne

Uwagi i odniesienia

  1. Grove 2001
  2. (De) Konrad Vogelsang, „  Alban Bergs„ Wozzeck ”w Prag 1926 i Leningrad 1927  ” , Die Musikforschung , vol.  26 N O  3,Lipiec 1973, s.  352–364 ( ISSN  0027-4801 , OCLC  5543225380 , czytaj online )
  3. (w) Volker Scherliess, "  Weitere Dokumente zum Prager" Wozzeck "1926  " , Die Musikforschung , vol.  27 N O  4,Październik 1974, s.  465–471 ( ISSN  0027-4801 , OCLC  5543225380 , czytaj online )
  4. Kamiński 2003 , s.  702
  5. Kratochvílová 2011 , s.  135

Linki zewnętrzne