Northrop F-15 Reporter (char. P-61B-20-NO) | |
F 15A później używany podczas operacji „ deszcz ” (w) . | |
Budowniczy | Northrop Corporation |
---|---|
Rola | Samolot rozpoznawczy |
Status | Usunięty z usługi |
Pierwszy lot | 3 lipca 1945 r |
Data wycofania | 1968 |
Numer zbudowany | 36 kopii |
Załoga | |
2/3 członków: 1 pilot + 1 operator radaru + 1 strzelec (opcjonalnie) | |
Motoryzacja | |
Silnik | Pratt & Whitney R-2800-65W |
Numer | 2 |
Rodzaj | 18-cylindrowe silniki gwiazdowe |
Moc jednostkowa | 2250 KM lub 1680 kW |
Wymiary | |
Zakres | 20,12 m |
Długość | 15,11 m |
Wysokość | 4,47 m |
Powierzchnia skrzydeł | 61,53 m 2 |
Szerokie rzesze | |
Pusty | 10 637 kg |
Z uzbrojeniem | 13.471 kg |
Maksymalny | 16.420 kg |
Występ | |
Maksymalna prędkość | 708 km / h |
Sufit | 10600 m |
Prędkość wspinaczki | 774 m / min |
Zakres działania | 982 km |
Obciążenie skrzydła | 219 kg / m 2 |
Stosunek masy do mocy | 2,364 kg / KM |
Uzbrojenie | |
Wewnętrzny | Nie |
Zewnętrzny | Nie |
Northrop F-15 Reporter (następnie zmieniono RF-61 ) był fotograficzny samolot rozpoznawczy US nieuzbrojonych w 1940 , produkowanym przez Northrop Corporation . Oparty na nocnym myśliwcu P-61 Black Widow tego samego producenta, był to ostatni samolot rozpoznawczy z silnikiem tłokowym zaprojektowany i wyprodukowany dla Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych .
Chociaż produkowane w ograniczonych ilościach i przy stosunkowo krótkiej żywotności, zdjęcia lotnicze Półwyspu Koreańskiego wykonane przez F-15 były niezbędne w 1950 r. , Kiedy Korea Północna najechała Koreę Południową .
F-15 Reporter został stworzony po karabiny maszynowe zostały wycofane z doświadczalnej XP-61E , najnowszej wersji myśliwskiej z P-61 Black Widow . Mając mniej niż sześć miesięcy lotu, pierwszy XP-61E został przywieziony z powrotem do Northrop Mod Shop, gdzie został przekształcony w nieuzbrojone fotograficzne urządzenie rozpoznawcze . Usunięto całą wewnętrzną broń i zainstalowano nowy nos, który może pomieścić szereg kamer. Samolot, przemianowany na XF-15 , najpierw poleciał3 lipca 1945 r, z pilotem testowym Northrop LA „Slim” Parrettem na czele . P-61C-1-NO ( N O 42-8335 ) również zmodyfikowane normy XF-15 i otrzymał oznaczenie XF-15A . Z wyjątkiem dwóch turbodoładowanych silników R-2800-C , był identyczny z XF-15 i jako pierwszy poleciał17 października 1945 r. Z nieznanych powodów Northrop zlecił firmie Hughes Tool Company z Culver City w Kalifornii produkcję noska samolotu. F 15A stosować już istniejących skrzydeł P-61c (bez bojowych hamulce aerodynamiczne ), jak silniki i odcinki skrajne, lecz o całkowicie nowym, zwężającym kadłub zawierający załogi dwie osoby pod ciągłym czaszy w kształcie bańki.
W wyniku ciągłych problemów związanych z rozwojem XF-11 Howarda Hughesa , personel dowództwa Sił Powietrznych Sił Powietrznych określił natychmiastowe zapotrzebowanie na 320 reporterów F-15 . Jeszcze przed pierwszym lotem XF-15 podpisano wstępny kontrakt na produkcję 175 egzemplarzy w rCzerwiec 1945. W wyniku testów ustalono, że F-15 miał podobne osiągi i charakterystykę lotu jak problematyczny XF-11 , chociaż Reporter nie był wyposażony w tak mocne silniki. Ponadto wykorzystał już istniejące elementy. Te rozważania zasygnalizowały koniec przygody z XF-11 .
Pierwsza produkcja F-15A została przyjęta wWrzesień 1946. Jednak kontrakt został nagle anulowany w 1947 roku , prawdopodobnie dlatego, że osiągi samolotu szybko przewyższały wydajność odrzutowców , a ostatnia z zaledwie 36 wyprodukowanych jednostek została zaakceptowana przez Siły Powietrzne Armii USA wKwiecień 1947. Ostatni F-15 zostały wytworzone ( N O 45-59335 ) wytworzono jako F-15A-5-NO , które różniły się urządzenia z bloku 1 produkcji głównie z faktu, że ma nową instalację kamer w nosie . Wydaje się, że ta modyfikacja została faktycznie zastosowana do ostatnich dwudziestu egzemplarzy F-15 , ponieważ niektóre zapisy wskazują, że wszystkie te samoloty zostały przemianowane na F-15A-5-NO .
F-15 miała poprawioną centralnej gondoli, z zainstalowanym w tandemie podstawie pilota i aparat operatora pęcherzyków w kształcie czaszy . Pierwszy XP-61E , który wyprodukował pierwszy XF-15 , miał baldachim odchylany na bok, podczas gdy wszystkie następne XF-15 i produkowane F-15 miały tylną, przesuwaną osłonę. Sześć kamer samolotu zostały zainstalowane w wydłużonym nosem, zastępując cztery karabiny maszynowe na XP-61E . Produkcyjne samoloty F-15A były napędzane tymi samymi doładowanymi silnikami R-2800-73 , co P-61C . Samolot miał maksymalną masę startową 14580 kg i maksymalną prędkość 708 km / h na wysokości 33 000 stóp (10 058 m ). Ostatecznie wyprodukowano tylko 36 z zamówionych 175 F-15A , a wszystkie zostały zbudowane z samolotów pierwotnie przeznaczonych do produkcji jako P-61C.
Pilot siedział z przodu, a za nim zwiadowca. Osoba na tylnym siedzeniu sterowała kamerami i nawigowała samolotem. Jednak tylne siedzenie F-15A było wyposażone w prymitywny zestaw sterowania lotem, który umożliwiał operatorowi zwiadu w razie potrzeby odciążenie pilota. Dwóm członkom załogi przydzielono pilotów i szkolenie zwiadowcze i zwykle zamieniali się miejscami przy każdym nowym locie.
Z 36 produktów F-15A dziewięć zostało przydzielonych do Dowództwa Materiałów Powietrznych w obu Amerykach, a pozostałe jednostki zostały skonsolidowane w jedną eskadrę, 8. Eskadrę Rozpoznania Fotograficznego (w) (PRS), przyłączoną do 35. Grupy Myśliwskiej w Japonia . Pierwszych czterech wysłano tam łodzią, przypływającMarzec 1947w Japan Air Material Area (JAMA), Kisarazu , Prefektura Chiba . Ich podróż nie była łatwa, a trzy z czterech samolotów były w takim stanie, że zakazano im latania i można było ich używać jedynie do dostarczania części zamiennych.
8-ci PRS był nieoperacyjny przez około rok, a następnie stopniowo podnoszono służyć podczas amerykańskiej okupacji Japonii, uczestnicząc w programie mapowania powojenna podczas którego plaże, wioski, sieci dróg i ośrodków kultury Japonii były intensywnie sfotografowany , zadaniem, które spadły na F-15 i F-13 wariant z B-29 Superfortress . Pod dowództwem majora Benjamina H. Albertsona 8. PRS spędził większość lata 1947 r. Na przygotowaniach do przyszłych misji, spędzając czerwiec i lipiec w JAMA, pomagając w montażu nowo przybyłych samolotów F-15 . Kapitan Jarvis i porucznik Heistand byli pierwszymi dwoma pilotami wybranymi do latania z pierwszą parą reporterów pod koniec czerwca. Dywizjon spędził większość lipca na testowaniu swoich nowych maszyn w locie. W lipcu przybyły jeszcze cztery samoloty, co dało eskadrze 73 godziny doświadczenia z F-15 . Pierwsza misja operacyjna jednostki odbyła się również w lipcu pod dowództwem kapitana Moore'a. Eskadra straciła pierwszego F-15 w sierpniu, kiedy pilot wykonał bardzo twarde lądowanie. Samolot został całkowicie zgubiony, ale pilotowi udało się przedrzeć. We wrześniu dowódcą VIII pułku został ppłk Ben K. Armstrong . Siły szesnastu samolotów zostały ostatecznie zebrane w październiku, w tym samym miesiącu, w którym trzy samoloty i ich załogi zostały wysłane do bazy lotniczej Itazuke na japońskiej wyspie Kiusiu . Oddział pozostał na miejscu doGrudzień 1947wykonując misje fotograficzne trwające od czterech do siedmiu godzin. WStyczeń 1948, Oddział sześciu F-15 został wysłany do Clark Field , Filipiny , aby pomóc 5th rozpoznawczych Grupa . W końcu, pozostałe K-15 oddziały z tym 8 PRS zdyspergowano do Itzake Chitose podstaw różnych okresach. Oddział 13. Sił Powietrznych na Filipinach pozostał na miejscu do początku września, a rotacje drużyn odbywały się co trzydzieści dni.
Konserwacja była problemem podczas operacji F-15 od samego początku. WStyczeń 1948cała flota została uziemiona z powodu złej pogody i braku części zamiennych, zwłaszcza wymienników ciepła, które okazały się kruche i przedwcześnie pękły. Z powodu braku nowych wymienników ciepła, części zamienne trzeba było odbierać z F-15 przechowywanych w JAMA. WLuty 1948problem części zamiennych stał się tak poważny, że 8. PRS miał średnio tylko dwa samoloty działające przez cały czas. Kanibalizacja samolotów zarówno uszkodzonych, jak i znajdujących się w stanie lotu ostatecznie nieco zwiększyła ten wskaźnik dostępności, ale jednostce nigdy nie udało się znaleźć swoich szesnastu operacyjnych samolotów, jak na początku, tylko raz na piętnaście samolotów.Grudzień 1948.
W Kwiecień 1948Major Russell E. Cheever objął dowództwo eskadry. W sierpniu jednostka została przemianowana na „ 8 Eskadrę Rozpoznania Taktycznego ” (zdjęcie nocne). Ponadto, zgodnie z dyrektywami nowego systemu oznaczania wojskowych statków powietrznych Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych , nazwa F-15A („F” oznaczająca „Photo” w systemie USAAF) została zmieniona na „ RF-61A ”, a „R” oznacza „Rekonesans” i „F” jak „Myśliwiec”. To nowe oznaczenie natychmiast wywołało zamieszanie, zarówno dlatego, że F-15A był nieuzbrojony i jako taki nigdy nie był uważany za myśliwiec, ale także dlatego, że F-15A został teraz przeklasyfikowany na P-61A zarówno przez USAF, jak i w aktach eskadry (podczas gdy P-61A istniał już jako pierwszej wersji oryginalnej Black Widow ). Oznaczenie RF-61C zostało zastosowane później, ale do tego czasu jednostka nieoficjalnie powróciła do oznaczenia F-15A i nadal to robiła przez większość operacji operacyjnych z tym samolotem.
Operacje F-15 zakończyły się w dniu25 marca 1949, kiedy 8. TRS został przeniesiony do bazy lotniczej Yokota , bez wyposażenia i personelu. Na tej podstawie stał się 82. Dywizjonem Rozpoznania Taktycznego (in) . Plik1 st kwiecień, Że 82. RS , który następnie składa się z byłych 8th TRS personelu i jego F-15 , została wyłączona, a wszystkie F-15 zostały przypisane do 35. Konserwacja Squadron w Johnson Air Base, do tworzenia kopii zapasowych lub innych ustaleń..
Spośród dziewięciu F-15As przypisanych Materiały Air Command , kilka użyto krótkim czasie przez w Pensylwanii Air National Guard , zanim oni zostali wysłani do zniszczenia.
Podczas okresu eksploatacji samoloty F-15A , działające głównie z baz w Japonii, były odpowiedzialne za większość map lotniczych używanych na początku wojny koreańskiej . Te fotografie okazały się bezcenne, i dopiero z nadejściem wersji rozpoznawania Photo F7F-3P Tigercat z Navy pod koniec roku 1950 , jako dodatkowe zdjęcia półwyspu mogą być wykonane. Samoloty te były również silnie narażone na zagrożenie ze strony koreańskich MiG-ów .
Niektóre zachowane samoloty F-15A zostały przekazane cywilnym agencjom rządowym lub zadeklarowane jako nadwyżki i wystawione na sprzedaż na rynku cywilnym.
F-15A ( N O 45-59300 ) stosowano przez NACA w Moffett Field, Kalifornia , aby sprawdzić kilka podstawowych pojęć skośne skrzydła dzięki spada z dużej wysokości konstrukcji aerodynamicznej wielokrotnego testu. Program ten został później połączone przez C-61 c N o 43-8330 , pożyczonej od Smithsonian Institution przez cały czas trwania badań. Te krople polecieli nad Edwards Air Force Base w pustyni Mojave , California .
Nieoczekiwanie stwierdzono, że w ostatniej kopii pływające stanu całej produkcji P-61 był bardzo rzadko F 15A reporter ( RF-61C , n O 45-59300 ), pierwszy Report serii mają być produkowane. Jego produkcja została zakończona w dniu15 maja 1946I służył w US Army Air Forces , to US Air Force , aż6 lutego 1948, kiedy został przeniesiony do Ames Aeronautical Laboratory w Moffett Field w Kalifornii. Został tam zmodyfikowany, aby służyć jako rakieta nośna dla eksperymentalnych modeli samolotów zrzucanych na wysokości. Służył w tej roli do 1953 roku , kiedy to został zastąpiony ogromnym tunelem aerodynamicznym używanym do tych samych testów.
W Kwiecień 1955F-15 została uznana za nadwyżkę wraz z F-61c ( n o 43.8357 ) jako części zamienne w banku. F-15 został odsprzedany wraz z F-61 "w części", aby Steward-Davis Incorporated , Gardena , Kalifornia., I otrzymał numer rejestracyjny cywilnego N5093V . Nienadający się do sprzedaży P-61C został zezłomowany w 1957 roku . Steward-Davis dokonał kilku modyfikacji w F-15, aby nadawał się do nadzoru powietrznego, takich jak zmiana oryginalnego czaszy na model T-33 i zainstalowanie dwóch śmigieł wziętych ze starszego P -61 . Samolot został sprzedanyWrzesień 1956w Compania Mexicana Aerofoto SA w Meksyku i otrzymała meksykański numer rejestracyjny XB-FUJ . W Mexico City Reporter był używany do misji obserwacji z powietrza, do głównej roli, do której urządzenie zostało pierwotnie zaprojektowane. WStyczeń 1964, został zakupiony przez Aero Enterprises Inc. z Willets w Kalifornii i zwrócony do Stanów Zjednoczonych , nosząc wówczas numer w rejestrze cywilnym N9768Z . Usunięto zbiornik kadłuba i wymienniki ciepła turbosprężarki, a samolot wyposażono w 6056 litrowy zbiornik chemiczny do gaszenia pożarów. Następnie pod koniec 1964 r. Został zakupiony przez Cal-Nat w Fresno w Kalifornii , który przez następne trzy i pół roku używał go jako wodniaka . WMarzec 1968The F-15 został zakupiony przez TBM, Inc., spółka lotnicza gaśniczego znajduje się w Tulare , Kalifornia (nazwa firmy reprezentował TBM Avenger , ich głównym samolot). Firma ta dokonała dodatkowych modyfikacji samolotu, aby poprawić jego osiągi, w tym przetestowała kilka typów śmigieł, zanim zdecydowała się na modele Curtiss Electric typ 34 zaczerpnięte z późnej wersji Lockheed Constellation .
Plik 6 września 1968Ralph Ponte, jeden z trzech licencjonowanych pilotów cywilnych F-15 , wykonywał serię zrzutów "Phos-Chek" ( opóźniacz ) podczas ogromnego pożaru w pobliżu Hollister . Próbując skrócić czas podróży między dwoma zrzutami, Ponte zdecydował się na przeładowanie opóźniaczy na małym lotnisku dość blisko obszaru katastrofy. Pas startowy był krótszy niż ten zwykle używany we Fresno i pomimo zmniejszenia obciążenia Ponte, gorące powietrze z pobliskiego pożaru zmniejszyło ciśnienie atmosferyczne na lotnisku, zmniejszając moc wytwarzaną przez silniki i siłę nośną wytwarzaną przez skrzydła, samolot znajduje się wówczas w stanie przeciążenia, biorąc pod uwagę niekorzystne warunki zewnętrzne. Nawet przy pełnej mocy Reporter nie mógł zakończyć obrotu przed minięciem znacznika umieszczonego na 1067 m , a Ponte szybko zdecydował o przerwaniu startu. Zrobił wszystko, co mógł, aby kontrolować samolot wystrzelony z pełną prędkością, ale Reporter przekroczył koniec pasa startowego i przeszedł przez roślinność, po czym uderzył w mały nasyp, który skręcił podwozie . Samolot następnie zsunął się na bok, pękł i zapalił się. Ponte przeskoczył przez roztrzaskany baldachim i został nietknięty, podczas gdy TBM Avenger z tej samej firmy zrzucił swój opóźniający ładunek na dwa silniki samolotu, prawdopodobnie ratując życie Ponte. F-15 , choć stosunkowo nienaruszony, został uznany za uszkodzony do naprawy, i szybko został złomowany. To wydarzenie było ostatnim aktem w karierze jednej z najbardziej udanych koncepcji Northropa.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.