Nikopolis z Epiru
Nazwa lokalna | (grc) ικόπολίς |
---|
Kraj | Grecja |
---|---|
Obrzeże | Epir |
Deme | Gmina Preveza ( d ) |
Wysokość | 1 mln |
Informacje kontaktowe | 39°01′10″N, 20°43′54″E′ |
Status | Stanowisko archeologiczne , zespół budowli i budynków ( d ) |
---|---|
Ojcowieństwo |
Wstępna lista światowego dziedzictwa ( d ) (2014) Stanowisko archeologiczne Grecji ( d ) |
Pochodzenie nazwy | Nike |
---|---|
Fundacja | 28 pne J.-C. |
Stronie internetowej | odyseusz.culture.gr/h/3/eh351.jsp?obj_id=2575 |
---|
Nikopolis z Epiru , Actia Nicopolis lub nawet Nicopolis ad Actium (w starożytnej grece Νικόπολις / Nikópolis , dosłownie „miasto zwycięstwa”), to greckie miasto założone przez Augusta dla upamiętnienia jego morskiego zwycięstwa pod Akcjum nad Markiem Antonim w dniu 2 września 31 śr. AD u ujścia Zatoki Ambrackiej . Miasto położone jest na przesmyku na półwyspie oddzielającym Ambracic Zatokę od Morza Jońskiego , naprzeciwko cypla Akcjum, około 6 km na północ od współczesnego miasta Preveza . Nikopolis przeżywało rozkwit w okresie rzymskim i późnej starożytności , zanim upadło w okresie bizantyjskim na rzecz Nafpaktos .
Chociaż bitwa pod właściwym Akcjum była dość zagmatwana i obróciła się tylko na swoją korzyść z powodu przedwczesnej ucieczki Antoniusza i Kleopatry , niemniej jednak pozwala Oktawianowi zostać jedynym panem świata rzymskiego. Z tego powodu po powrocie do Rzymu ze szczególną pompą świętuje swoje zwycięstwo i zobowiązuje się do uwiecznienia pamięci na miejscu szeregiem trofeów i pomników wzniesionych na miejscu bitwy, a raczej dlatego, że toczyła się bitwa morska, w miejscu ufortyfikowanych obozów, w których znajdowały się wojska lądowe walczących. W miejscu swojej własnej siedziby, na wzgórzu na północ od obecnej wioski Smyrtoula, zbudował sanktuarium dla Apolla , uważanego za jego opiekuńczego boga, oraz trofea dla dwóch innych bogów, Neptuna i Marsa , za ich wkład w jego zwycięstwo.
Na południe od sanktuarium założył nowe miasto, zwane Nikopolis, „miasto zwycięstwa”, podejmując w ten sposób tradycję sięgającą czasów Aleksandra Wielkiego , zilustrowaną niedawno przez Pompejusza , założyciela Nikopolis w Małej Armenii ( 63 p.n.e.). ).-C. ). Oprócz symbolu politycznego, fundacja odpowiada na szereg jasnych celów: zapewnienie rzymskiej dominacji nad regionem, co jednocześnie wiąże się z reorganizacją i rewitalizacją, ponieważ nigdy nie podniósł się po zniszczeniu, Paul Émile pod koniec III wojny macedońskiej ( 171 - 167 BC ); ustanowienie ważnego centrum handlowego i portowego w tym strategicznie położonym miejscu na szlakach morskich Morza Śródziemnego; stworzyć stolicę religijną, jedno z wyżyn nowego porządku cesarskiego i towarzyszącego mu kultu Augusta.
W przeciwieństwie do innych fundacji rzymskich w Grecji współczesnej z Nikopolis, takich jak Patras , Filippi , a w samym Epirze , Buthrotus i Dyrrachium , miasto nie jest - a przynajmniej nie tylko - rzymską kolonią, ale wolnym miastem, civitas libera Nicopolitana , w innych słowa polis ( miasto greckie ), wolne i autonomiczne, związane z Rzymem traktatem ( foedus ): jego powstanie wywodzi się z synoecyzmu sąsiednich miast Epiru i Etolii - Akarnanii , których ludność jest prawdopodobnie przesiedlana i zaludniana z osadnikami i weteranami armii rzymskiej, nowe miasto. Oryginalność operacji, poza faktem, że inicjatorem jest władza rzymska, leży w bardzo dużym obszarze i dużej liczbie uczestniczących miast: źródła wymieniają więc Cassopée , Ambracie , Anactorion , Alyxia, Argos Amphilochique, Thyrion, Oinea, Palairos, Lefkada i Calydon z Etolii. Terytorium ( chôra ) Nikopolis rozciąga się zatem od wybrzeży Acheloos na wschodzie, do wyspy Lefkada, w tym na południowym zachodzie, Thyamis na północy, do Zatoki Patras na południu i obejmuje starożytne regiony Thesprotia , Amphilochia, Dryopis i Akarnania.
Nikopolis ma nie tylko rozległe terytorium, ale także niezrównany prestiż religijny w regionie, co czyni go prawdziwą świętą stolicą Grecji kontynentalnej: Oktawian reorganizuje Actia , lokalne igrzyska wcześniej obchodzone przez Akarnańczyków w sanktuarium Apollo Actios, oraz przenosi je do swojego nowego miasta. Te penteteric stephanit konkursy The Nea Actia , odbywają się w budynkach wybudowanych okularów na ten cel w proasteion , przedmieście, która oddziela miasto od nowego sanktuarium Apollina. Uważany isolympiques , są one jednymi z przejawów tej najbardziej prestiżowych tego typu w świecie rzymskim, i nadal są obchodzone w połowie III th wieku , o czym świadczy napis muzeum Joaniny . August modyfikuje również organizację amfiktionii delfickiej , aby nadać prymat Nikopolis: nowe miasto wchodzi do rady amfiktonicznej z dziesięcioma hieromnemonami z dwudziestu czterech, odziedziczywszy po przedstawicielach Magnesów, Malijczyków, Ainianów, Ftiotów i Dolopes , która miała po dwa wcześniej.
W ten sposób zaopatrzone przez swego założyciela w znaczny majątek, nowe miasto rozwijało się szybko w czasach rzymskich: sam August ozdobił je pomnikami sfinansowanymi z łupów wojennych, ale też wiele zawdzięcza wieczności swego przyjaciela, króla Judei, Heroda I św . Dwa porty, jeden nad Zatoką Ambracic, prawdopodobnie w Vathy, a drugi na Morzu Jońskim w Komaros, zapewniają komercyjny rozwój miasta, zbudowanego na ortogonalnym planie właściwym ówczesnym rzymskim fundamentom i wyróżniającego się za znaczny obszar (ok. 180 ha ).
Jednak niewiele jest informacji na temat historii miasta w czasach rzymskich. Germanik , w drodze do Syrii , odwiedził miasto i obchodził tam swój drugi konsulat w 18 AD. AD Cesarz Neron udał się tam w 66 , podczas swojej podróży po Grecji i został koronowany w wyścigu rydwanów ACTIA. Po 89 roku miasto zyskuje znanego mieszkańca w osobie stoickiego filozofa Epikteta z Hierapolis, który schroni się tam przed prześladowaniami cesarza Domicjana : założył tam własną szkołę i pod rządami Trajana zalicza się do swoich uczniów Arrien , dzięki którego notatkom znamy jego filozofię. Pod panowaniem tego samego cesarza, wkrótce po 108 , prawdopodobnie konieczne jest utworzenie prokuratury prowincji Epiru, której stolicą staje się Nikopolis. Dwie dekady później przyszła kolej na cesarza Hadriana, który wraz z żoną Sabiną odwiedził miasto z okazji swojej drugiej podróży na Wschód ( 128 - 134 ). Para cesarska przyjmowana jest z największymi honorami: małe ołtarze wznoszone w mieście świadczą o kulcie oddanym Hadrianowi i Sabinie , zasymilowanym odpowiednio do Zeusa Dodonaiosa , najważniejszego bóstwa Epiru, oraz Artemidy Kelkai, manifestacji nieznanej bogini poza Nikopolis, ale która miała tam zajmować ważne miejsce. Hadrian wykorzystał jego pobyt do budowy świątyni dla swojego zmarłego protegowanego, Antinoüsa .
Nikopolis bardzo wcześnie został wystawiony na doktrynę chrześcijańską : to właśnie z tego miasta św. Paweł w 63 roku skierował swój list do Tytusa , jak sam wspomina (Tt 3,12). Na tym fundamencie apostolskim prawdopodobnie wykształciła się ważna wspólnota chrześcijańska: wywodzi się ona od papieża Eleutery ( 175 - 189 ), jednego z pierwszych papieży z greckiej części cesarstwa, a od Euzebiusza z Cezarei wiemy, że przybywa do miasta Orygenes z Aleksandrii w pierwszej połowie III -go wieku i odkryto rzadką greckim tłumaczeniu Starego Testamentu .
Koniec III th century, jak dla całego Cesarstwa, czas zawirowań: miasto jest atakowane przez Gotów i Herulowie po powrocie z nalotu, który doprowadził ich do Aten , ale udało się uniknąć grabieży dzięki prowizorycznych umocnień. Wydaje się jednak, że w tym czasie miasto straciło na znaczeniu i reputacji, stając się jedynie ośrodkiem prowincjonalnym. Podczas reorganizacji administracyjnej Imperium Dioklecjan uczynił je stolicą nowej prowincji Epirus Vetus , która obejmowała Epir, Akarnanię oraz wyspy Corcyra i Itaka . Jest to również stolica kościelna, siedziba metropolii Epiru: jej biskup Heliodoros jest poświadczony na soborze w Serdica w 343 roku . Ale miasto pozostaje pomniejszone: w 362 r. retor i konsular Klaudiusz Mamertinus podkreśla ruinę niektórych z jego najważniejszych zabytków, gratulując cesarzowi Julianowi jego dzieła odbudowy. W ramach swojej pogańskiej polityki reakcji, ten ostatni reaktywuje poparcie Actia .
W V th century , Epirus w ogóle, a Nikopolis w szczególności cierpią znowu wiele najazdów barbarzyńskich: to przede wszystkim Wizygoci z Alarica nawiedzających region na początku XX wieku, a następnie w 474 - 475 , miasto jest splądrowane przez Wandalów z Genséric, który zmniejsza populację w niewoli. W 551 r. tym razem pustoszyli ją Ostrogoci z Totili .
To właśnie po jednym z tych dwóch ostatnich ataków, bardziej prawdopodobnie Wandalów, miejskie otoczenie zostało głęboko przekształcone dzięki budowie nowej imponującej obudowy wewnątrz starego ufortyfikowanego obwodu, na północno-wschodnim rogu którego częściowo się opiera. Byłoby to więc zasługą cesarza Anastazego, a nie Justyniana , którego Prokopiusz określa jednak, że „odnowił” Nikopolis, prawdopodobnie po ataku wandalów.
To zjawisko zmniejszania się obszaru miejskiego jest powszechne na całym Półwyspie Bałkańskim i poza nim: chronione w ten sposób wczesnochrześcijańskie miasto zajmuje tylko jedną szóstą powierzchni ( 25 ha ) miasta rzymskiego, a wiele zabytków znajduje się na zewnątrz (zwłaszcza forum i odeon ). Ale to właśnie w tej potężnej fortyfikacji miasto odnajduje niezaprzeczalny dobrobyt, o czym świadczą liczne bazyliki chrześcijańskie, bogato zdobione, które tam są budowane. O rozwoju chrześcijaństwa w Nikopolis świadczy także udział biskupa miejskiego Attikos w soborze chalcedońskim w 451 roku . Warto zauważyć, że metropolia jest w tej chwili, i aż do 732 - 733 administracyjnie przyłączony do Kościoła Rzymu , podobnie jak całej Zachodniej Illyricum .
Avaro-Słowianie przybyli na Półwyspie Bałkańskim na koniec VI th century znak pewno określenie tego przebudzenia, mimo braku dokładnych źródeł o Nikopolis w tym czasie.
Miasto nie znało jednak losów wielu rzymskich metropolii w regionie i przetrwało, pomniejszone, przez kolejne cztery stulecia. Administracyjna i militarna reorganizacja Cesarstwa w okresie mezobizantyńskim znajduje odzwierciedlenie w Epirze poprzez stworzenie motywu Nikopolis, którego stolicą jest jednak Naupactus, a nie tytułowe miasto, które jednak nadal musiało istnieć. Identyfikuje sfragistyka wielu Seals strategów Nikopolis (około dziesięciu), dowódca tematu, ale inni oficerowie i urzędnicy (sędziów, tourmarques, masters), datowane na IX th i X th stulecia .
Naupactus wypiera również Nikopolis jako stolica religijnym regionie: Stolica metropolitalny jest przenoszony do tego samego okresu ( VIII th century ) i Nikopolis staje się proste biskupstwa.
Upadek miasta jest przyspieszany przez nowe ataki te spośród Arabów w 827 - 829 za panowania cesarza Michael II , a następnie w 877 - 879 , te z Bułgarami następnie w 929 i 1034 (bunt Pierre Dolianos ). Ostateczne zniszczenie miasta przychodzi w końcu XI -tego wieku : Ostatni mieszkańcy schronili dla dużej części na południowym krańcu półwyspu, gdzie założyli miasto Preweza , niedaleko jednego z najstarszych portów Nikopolis.
Paradoksalnie, w miejscu Nikopolis wciąż pozostaje w dużej mierze niezbadane, mimo że jest znana, ponieważ Renaissance ( Cyriaque d'Ancône wspomina go po raz pierwszy w 1436 roku ) oraz, że została ona przedmiotem licznych wyrobiskach od początku XX th wiek . Pierwsze spojrzenie na szczątki daje podróżnik William Martin Leake, który odwiedza to miejsce w dniu24 czerwca 1805 : plan miasta sporządzony przez architekta T. L. Donaldsona już lokalizuje i identyfikuje większość zabytków odkopanych później. Eksploracja archeologiczna rozpoczął zaraz po zakończeniu drugiej wojny bałkańskiej i wyzwolenia Epiru z osmańskiej dominacji w 1913 roku : przy wsparciu finansowym Towarzystwa Archeologicznego w Atenach , Alexandre Philadelpheus wydobyty w 1913 - 1914 , Kościół Analipsi i identyfikuje „siedzibę biskupią”; w latach 1915 - 1918 oczyścił bazylikę A (bazylikę Doumetios); w 1921 rozpoczął zwiedzanie Bazyliki B (Bazyliki Alkison) i zorganizował pierwsze lokalne muzeum w podziemiach ratusza w Prévéza. Przeniósł się w 1924 do meczetu miasta. Zainteresowanie że jego odkrycia budzą mierzy się regularnie przyznawania znacznych dotacji przez gminę PREVEZA, a także we współpracy z innymi archeologów: Georges Sotiriou daje zakręt bardziej naukowe wykopalisk bazylikach i Anastassios Orlandos czyni pierwszy przegląd murów obronnych. To właśnie z tych dwóch archeologów, że odkrycie chrześcijańskiego miasta przyspieszył: oni współpracowali razem, aby zakończyć wykopu z dwóch pierwszych bazylik aż do roku 1930 , a następnie, że od Bazyliki C w 1937 - 1938 roku .
Nowe greckie wykopaliska zostały przerwane w 1940 przez II wojną światową . Jednak włoscy okupanci nie zaniedbują terenu i przeprowadzają systematyczne badania architektoniczne jakości. Miejsce to ucierpiało jednak w wyniku bombardowań, w szczególności bazyliki C, a zwłaszcza muzeum: zniszczeniu meczetu w Prévézie rzeczywiście towarzyszyło grabież zachowanych tam zbiorów archeologicznych, z których pozostały tylko fragmenty architektoniczne i obrazy. sarkofagi.
Poszukiwania archeologiczne wznowiono dopiero w 1956 r., kiedy to A. Orlandos kierował wykopaliskami bazyliki D. W 1959 r. współpracował z D. Pallasem przy eksploracji willi Ftelia. Eforos z Epiru, Sotirios Dakaris, kierował budową muzeum w samym miejscu w latach 60. XX wieku . Jednak większość działań władz archeologicznych ma obecnie na celu odbudowę i konserwację pozostałości Nikopolis, a wykopaliska w większości wstrzymano do lat 90. XX wieku . Następnie wznowiono na małą skalę, w stosunku do ogólnego układu strony: bizantyjski Ephoria zatem przeprowadzić wykopaliska ratownicze wokół Bazyliki A pomiędzy 1991 i 1998 roku . W 1998 r. dotacja europejska umożliwiła odrestaurowanie, ale także wykopanie południowej kurtyny obronnej fortyfikacji miejskich.
Zobacz w szczególności następujące artykuły: