Neuroterus numismalis Jest to gatunek z owadami z Hymenoptera małych drapieżników, należący do rodziny z „os lub muchy do Walii „( Cynipidae ). Ten błonkoskrzydły jest jednym z wielu gatunków związanych z dębem, który jest obecnie określany przez niektórych ekologów jako „ gorący punkt bioróżnorodności ”, ponieważ jest domem dla gatunków żywicielskich lub epifitycznych.
Te małe, okrągłe, płaskie galasy są wytwarzane przez dąb w reakcji na wstrzyknięcie do liścia jaja położonego pod jego powierzchnią. Każdy żółć zawiera larwę samotnej małej osy Neuroterus numismalis . Te „guziki” spadają na ziemię jesienią (tutaj niektóre są przyklejone do cienkich nici pajęczego jedwabiu ).
Ten niewielki owad należy do grupy owadów, które w 2016 roku uważane są za jeszcze słabo poznane. Dąb chroni go zimą, tworząc galasy w kształcie monety (stąd jego łacińska nazwa), czasami nazywane galasami guzikowymi . Jest to jeden z gatunków wytwarzających galasy w dębie (innym bardziej znanym gatunkiem jest Cynips quercusfolii ).
Ta osa ma złożony cykl życia, obejmujący dwa różne pokolenia.
Tradycyjna medycyna wykorzystuje galasy dębowe do leczenia niektórych dolegliwości.
Podobnie jak inne galasy (które mogą być również wywoływane przez wirusy, bakterie, grzyby, nicienie lub inne organizmy), narośla wytwarzane przez liść dębu są pod pewnymi względami podobne do guzów u zwierząt.
Podobnie jak guzy, galasy są fitochemicznie odrębnymi strukturami od normalnych tkanek roślinnych, bogatymi w białka i określone metabolity, z których część to bioaktywne fitochemikalia (kwasy fenolowe, antocyjany, purpurogalina, flawonoidy, garbniki, steroidy, triterpeny, alkaloidy, składniki lipofilowe (tanszynon), itp. Nic więc dziwnego, że w trakcie swojej ewolucji człowiek nauczył się używać galasów jako środka terapeutycznego. W różnych kulturach istnieje wiele dowodów na ich tradycyjne stosowanie, zwłaszcza w przypadku galasów dębowych (i kilku innych roślin). takich jak Rhus , Pistacia , Terminalia i inne); mogą jednak zawierać substancje drażniące; Patel i wsp. w 2018 roku opublikowali ocenę ich znaczenia farmakochemicznego.