Gerard de Nerval

Gerard de Nerval Obraz w Infoboksie. Gérard de Nerval, autorstwa Nadara . Biografia
Narodziny 22 maja 1808 r.
Paryż , Cesarstwo Francuskie
Śmierć 26 stycznia 1855
Paryż , Cesarstwo Francuskie 
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Imię urodzenia Gerard Labrunie
Narodowość Francuski
Szkolenie Liceum Karola Wielkiego (od1822)
Działalność Poeta , powieściopisarz , krótka historia pisarz , dramaturg
Ojciec Etienne Labrunie ( d )
Inne informacje
Data chrztu 23 maja 1808
Członkiem Młoda-Francja
Ruch francuski romantyzm
Podstawowe prace
Père-Lachaise - Dywizja 49 - Nerval 01.jpg Widok na grób.

Gerard Labrunie , powiedział Gerard de Nerval , jest pisarzem i poetą francuskim , urodzonym22 maja 1808 r.w Paryżu , mieście, w którym zmarł26 stycznia 1855. Ważna postać francuskiego romantyzmu , znany jest głównie ze swoich wierszy i opowiadań, w szczególności z jego dzieła Les Filles du feu , zbioru opowiadań (najsłynniejszy to Sylvie ), jego zbioru sonetów ( Les Chimères ) opublikowanego w 1854 roku i jego opowiadanie poetyckie Aurélia opublikowane w 1855 roku.

Biografia

Młodzież

Syn Etienne'a Labrunie, lekarza wojskowego i Marie-Antoinette Laurent, córki handlarza na rue Coquillière , Gérard de Nerval urodził się22 maja 1808, Do 20 godzin, w Paryżu w 96, rue Saint-Martin (obecnie n o  168). Ochrzczony 23 marca w Saint-Merri , kilka miesięcy później został powierzony niani w Loisy, niedaleko Mortefontaine . Jego ojciec nazywa się8 czerwcapo zastępcy lekarza wojskowego w Grande Armée , szybko awansował na doktora i został przyłączony,22 grudnia, w służbie Armii Renu . ten29 listopada 1810jej matka zmarła w Głogowie (obecnie Głogów ) na Śląsku, towarzysząc mężowi. W latach 1808-1814 Gérard był wychowywany przez swojego dziadka ze strony matki, Antoine'a Bouchera, w Mortefontaine, na wsi Valois , w Saint-Germain-en-Laye iw Paryżu. Wiosną 1814 roku jego ojciec powrócił do życia cywilnego i przeniósł się z synem do Paryża przy rue Saint-Martin 72. Gérard powróci do tych miejsc, o których wspominał w wielu swoich opowiadaniach .

W 1822 wstąpił do Kolegium Karola Wielkiego , gdzie miał Théophile Gautier jako kolega z klasy . To właśnie w pierwszej klasie (rok szkolny 1823-1824) skomponował swój pierwszy zbiór, który pozostał w rękopisie liczącym sto czterdzieści stron: Poésies et Poèmes par Gérard L. 1824, który później przekazał Arsene Houssaye w 1852 roku. kolekcja pojawiła się na wystawie Gérarda de Nerval w Maison de Balzac w Paryżu w latach 1981-1982. Napisał już pod nazwiskiem Gerarda L. pochwał Napoleona I er  : Napoleon czyli wojownicza Francja, elegie narodowe , opublikowany przez Ladvocat i wznowiony w 1827 roku przez Touquet. W następnym roku napisał dwa listy do Monsieur Duponchel, ukryte pod pseudonimem Beuglant . ZLipiec 1826wkracza w satyrę po skandalu Akademii Francuskiej, która wolała Charlesa Brifauta od Alphonse'a de Lamartine'a . Następnie skomponował Lament o nieśmiertelności Monsieur Briffauta (pisownia autora), a następnie utwór w tym samym duchu: The Academy or the Untraceable Members , dzięki któremu został odrzucony w konkursie Akademii w 1828 roku.

ten 28 listopada 1827, Journal de la Librairie zapowiada publikację swojego przekładu Fausta w tomie w-32, który nosi tytuł: Faust, tragédie de Goethe, w przekładzie Gérarda (1828) . Théophile Gautier przypomni w La Presse z 30 stycznia 1853 r. słowa Goethego pisane do młodego tłumacza: „Nigdy nie rozumiałem siebie tak dobrze, jak czytając ciebie”.

Pierwsze kroki do sukcesu

ten 1 st May 1829, aby zadowolić ojca, Gérard zgadza się być aplikantem w kancelarii notarialnej. Ale słabo wykonuje ten zawód. Ma inne rzeczy do zrobienia. Jako dobry żołnierz romantyzmu został wezwany przez Victora Hugo, aby był częścią policzka wspierającego Hernani , misję, którą Gérard chętnie wypełnia (patrz Bitwa pod Hernani ).

1830 to rok dwóch rewolucji: rewolucji romantycznej, w której uczestniczy Gérard, i rewolucji politycznej, rewolucji trzech chwalebnych lat, w której uczestniczy tylko na próżniakach. Polityka go nie interesuje. Barykady, jednak zainspirował rzekę wiersz: Ludzie, jego nazwisko, jego chwałę, jego siła, jego głos, jego cnoty, jego odpoczynku, opublikowanym w sierpniu 1830 roku w Mercure de France z XIX th  wieku . On również opublikował broszurę  : nasze pożegnanie do Izby Poselskiej w roku 1830 lub, odejdź stare przedstawiciele, ks Gerard patrioty 1789, dawniej ozdobione szturmu na Bastylię (...) i En przodu, chodzić ! opublikowany w Le Cabinet de wykład na4 marca 1831 r.

Gérard ma przede wszystkim dwa ważne projekty: antologię poezji niemieckiej i antologię poezji francuskiej, dwa utwory, do których potrzebuje obfitej dokumentacji, do której ma dostęp dzięki Aleksandrowi Dumasowi i Pierre-Sébastienowi Laurentie, którzy każą mu uzyskać legitymację. pożyczka , co oszczędza mu czas w bibliotece.

Pierwsza antologia nosi tytuł Wiersze niemieckie, Klopstock , Schiller i Bürger , Goethe , poprzedzony wzmianką o poetach niemieckich autorstwa M. Gérarda . Dzieło przyjmowane jest z mniejszym entuzjazmem niż Faust , z którego kompozytor Hector Berlioz czerpał inspirację do opery Damnation de Faust .

Druga antologia to Wybór wierszy Ronsarda , Joachima Du Bellaya , Jean-Antoine de Baïf , Guillaume de Saluste Du Bartas , Jean-Baptiste Chassignet , poprzedzona wstępem pana Gérarda .

Te dwie prace nie odniosły spektakularnego sukcesu. Jednak jesienią 1830 r. Wieczernik założony przez Sainte-Beuve, aby zapewnić triumf Victora Hugo, zgromadził uznanych pisarzy: Alfreda de Vigny , Alfreda de Musset , Charlesa Nodiera , Alexandre Dumasa , Honoré de Balzaca . Spotkania odbywają się na rue Notre-Dame-des-Champs , albo u Hugo, albo u malarza Eugène Devéria , brata Achille Devéria , ale ten krąg zaczyna się rozpraszać. Pojawia się nowy Wieczernik: Petit-Cénacle, którego animatorem jest rzeźbiarz Jean Bernard Duseigneur, który przyjmuje w swoim warsztacie, zainstalowanym w sklepie warzywnym, gdzie spotyka Pétrusa Borela i Célestina Nanteuila przed wydaniem we wrześniu La Main de Glory .

Ale to właśnie w tym momencie Nerval chce pisać sztuki w stylu Hugo. Dwie jego prace zostały bardzo dobrze przyjęte w teatrze Odeon  : Książę głupców i Lara czyli Pokuta . Inni nie odnoszą tego samego sukcesu, ale Gérard dodaje do swojego imienia nazwisko autora.

Został Gérardem de Nerval, pseudonimem przyjętym na pamiątkę miejscowości Clos de Nerval niedaleko Loisy , pola uprawianego przez jego dziadka ze strony matki, położonego między miastem Mortefontaine .

Pierwsze szaleństwa, pierwsze doświadczenia

Jedną z cech charakterystycznych Petit Cenacle jest skłonność jego członków do okrzyku, picia, żartów, gier słownych i bousin lub bouzingo / bousingo (hałas). Co więcej, po jednej z tych demonstracji grupy agenci stróża interweniują i aresztują trzech lub czterech Jeunes-France, których Nerval jest częścią wraz z Théophile Gautierem . Zamknięty w więzieniu Sainte-Pélagie , Nerval napisał mały wiersz, który natychmiast został opublikowany w Le Cabinet de wykład du4 września 1831 r. Znowu w noc2 lutego 1832 rJeunes-France zostają aresztowani, zabrani za konspiratorów i tym razem ich wyrok jest dłuższy.

W 1833 r. Nestor Roqueplan otworzył mu kolumny swojej gazety: Karta z 1830 r . Ale już inny przyjaciel ( Edouard Gorges ) zaproponował mu, aby napisać powieść seryjny z niego , działanie, które odbędzie się w Bretanii z Chouans . Wielki sukces Les Chouans de Balzac w 1829 roku sprawił, że Nerval zawahał się. Zwycięża jednak chęć odwiedzenia regionu Vitré i wraca z opowieścią: L'Auberge de Vitré , którą wykorzysta później w prologu do powieści Le Marquis de Fayolle , wydanej po śmierci Nervala, w 1856, przez Édouarda Gorgesa, który go przeprojektował i uzupełnił.

Mówi się, że zaskoczony pewnego wiosennego dnia spacerując z żywym homarem trzymanym na smyczy na niebieskiej wstążce po schodach Pałacu Królewskiego, Gérard de Nerval odpowiedział:

„Jak homar jest bardziej śmieszny niż pies, kot, gazela, lew lub jakakolwiek inna bestia, za którą podążasz? Mam gust do homarów, które są spokojne, poważne, znają tajemnice morza, nie szczekają…”

Jest członkiem goguette des Joyeux i goguette des Shepherds de Syracuse .

w Styczeń 1834po śmierci dziadka ze strony matki dziedziczy około 30 000 franków. Pozostawiony jesienią na południu Francji , przekroczył granicę bez wiedzy ojca i odwiedził Florencję , Rzym, a następnie Neapol . W 1835 przeniósł się do Impasse du Doyenné z malarzem Camille Rogier , gdzie spotkała się cała grupa romantyków , a w maju założył Dramatyczny Świat , luksusowe pismo, które pochłonęło jego dziedzictwo i które, mocno zadłużone, musiał w końcu sprzedać w 1836 r. Debiutując w dziennikarstwie, od lipca do września odbył z Gautierem podróż do Belgii. W grudniu po raz pierwszy podpisał „Gérard de Nerval” w Le Figaro .

Jenny okrężnica

ten 31 października 1837premiera w Opéra-Comique Piquillo do muzyki Monpou  ; Dumas podpisuje libretto samodzielnie, mimo współpracy Nervala; gwiazdy aktorki Jenny Colon . Nerval zakochałby się w tej aktorce, która nie odpowiedziałaby na jego uczucia. Następnie bywa w salonie Madame Boscary de Villeplaine, gdzie romantyczna rywalizacja stawia go wobec finansisty Williama Hope'a o podbój aktorki.

Według niektórych egzegetów oddałby bałwochwalczy kult Jenny Colon , nawet po jej śmierci w 1842 roku, a ona byłaby postacią Zaginionej Matki, ale także idealnej Kobiety, w której mieszają się w charakterystycznym dla niej synkretyzmie. jego myśl, Marie , Izyda , królowa Saby , która jest przedmiotem dyskusji wśród specjalistów Nerval. Latem 1838 roku udał się z Dumasem do Niemiec, by przygotować opóźnioną cenzurę sztukę Léo Burckart . Po premierze L'Alchimiste , napisanej we współpracy z Dumasem,10 kwietnia 1839 r, Léo Burckart powstał w końcu w teatrze Porte-Saint-Martin on16 kwietnia. W tym samym czasie wydał Le Fort de Bitche (25-28 czerwca) w Posłańcu i Dwóch spotkaniach (15-17 sierpnia) -- która później stała się Corilla -- w La Presse . Następnie w listopadzie wyjechał do Wiednia , gdzie w ambasadzie francuskiej poznał pianistkę Marie Pleyel i zakochał się w niej.

Powrót do Francji w Marzec 1840Zastępuje wówczas w Hiszpanii Gautiera w serialu dramatycznym La Presse . Po trzecim wydaniu Fausta plus przedmowa i fragmenty Drugiego Fausta w lipcu wyjechał do Belgii w październiku . ten15 grudniama miejsce premiera Piquillo w Brukseli , gdzie ponownie widzi Jenny Colon i Marie Pleyel.

Po pierwszym ataku szaleństwa 23 lutego 1841To miłe M me Marie Sainte-Colombe, trzymając "poprawczaka Sainte-Colombe", utworzony w 1785 roku na 4-6 rue de Picpus . 1 st marca Jules Janin publikować nekrolog w debatach . Po drugim ataku21 marcaOd marca do listopada był internowany w klinice doktora Blanche na Montmartrze . Na dole jego fotograficznego portretu Gérard de Nerval pisze:

„Jestem drugim. "

Podróżuj na wschód

ten 22 grudnia 1842 r., Nerval wyjechał z Paryża do Marsylii , skąd wyruszył na1 st styczeń 1843do Syry przez Maltę . Przybył do Aleksandrii 16 czerwca . Pozostaje w Kairze do początku maja, potem odwiedza Syrię . W lipcu wyjechał z Bejrutu do Konstantynopola , zatrzymując się na Cyprze , Rodos i Smyrnie . ten28 października 1843wraca do Neapolu przez Maltę. Wrócił do Marsylii dalej5 grudnia. W następnym roku opublikował swoje pierwsze artykuły dotyczące jego podróży. We wrześniu iPaździernik 1844wyjechał z Arsène Houssaye , dyrektorem L'Artiste , w Belgii i Holandii . czerwiec dowrzesień 1845zastępuje Gautiera, a następnie w Algierii , w La Presse .

W latach 1844-1847 Nerval podróżował do Belgii , Holandii , Londynu … i pisał relacje i wrażenia z podróży. Jednocześnie pracował jako pisarz opowiadań i autor librett operowych oraz tłumacz wierszy swego przyjaciela Heinricha Heinego (zbiór wydrukowany w 1848 r .).

Relację ze swoich podróży, nieco romantyzowaną na sposób Chateaubrianda i skonstruowaną jako ścieżkę inicjacyjną, kończy w swojej Podróży na orientację, która ukazała się w 1851 roku . Potwierdza w liście do doktora Blanche z dnia22 października 1853 r, który został wtajemniczony w misteria druzyjskie podczas pobytu w Syrii, gdzie osiągnąłby rangę „refit”, jednego z najwyższych w tym bractwie. Cała jego praca jest silnie zabarwiona ezoteryką i symboliką , zwłaszcza alchemiczną i masońską . Oskarżany o bezbożność woła: „Ja nie ma religii? Mam siedemnaście… przynajmniej. "

Koniec życia

Nerval przeżył swoje ostatnie lata w materialnym i moralnym niebezpieczeństwie. To właśnie w tym okresie ukończył swoje główne arcydzieła, stworzone, aby oczyścić się ze swoich emocji za radą doktora Émile Blanche po pierwsze, dla katartycznego wymiaru snu i wbrew radom doktora Blanche po drugie: Les Filles du feu , Aurélia ou Le Reve et la Vie ( 1853 - 1854 ).

Nie żyje

ten 26 stycznia 1855, znajdujemy go wiszącego na prętach kraty zamykającej kanał ściekowy na rue de la Vieille-Lanterne (dziś nieistniejąca droga, która  biegła równolegle do quai de Gesvres i kończyła się na Place du Châtelet ; miejsce uważa się, że jego samobójstwo było prawdopodobnie na miejscu Théâtre de la Ville ), aby „rozwiązać swoją duszę na najciemniejszej ulicy, jaką mógł znaleźć” , by użyć sformułowania Baudelaire'a , który był przekonany, że wersja morderstwa była jedyną możliwy. (W XIX wieku przez wieki Philippe Muraya)

Wśród jego przyjaciół niektórzy, jak Arsène Houssaye, wysunęli hipotezę zabójstwa popełnionego przez grasujących podczas jednego z jego zwykłych spacerów w miejscach o złej reputacji; inni, jak Théophile Gautier czy Nadar, byli przekonani, że było to samobójstwo, inni myśleli o masońskiej zbrodni rytualnej, Gérard ujawniłby masońskie sekrety w Historii porannej królowej i księcia geniuszy Soliman , ze swojej Podróży na wschód . Od tego czasu kwestia ta była przedmiotem wielu dyskusji. Wątpliwości pozostają, ponieważ znaleziono go z boliwarem na głowie, kiedy normalnie powinien upaść z powodu poruszenia spowodowanego uduszeniem.

Znaleziono list, w którym prosił o 300 franków, sumę, która według niego wystarczyłaby na przeżycie zimy.

30 stycznia 1855 r. w katedrze Notre-Dame de Paris odbyła się ceremonia pogrzebowa, ceremonia religijna przyznana ze względu na jego stan psychiczny, pomimo domniemanego samobójstwa, z udziałem m.in. Aleksandra Dumasa , Auguste Maqueta , bibliofila Jakuba , Henri Delaage , Nadara . Théophile Gautier i Arsène Houssaye zapłacili mu koncesję na cmentarzu Père-Lachaise .

Potomkowie

To właśnie wśród symbolistów pod koniec jego stulecia, a potem wśród surrealistów , prace Nervala znalazły największe echo. André Breton w pierwszym Manifeste du Surrealisme napisał:

„Nerval cudownie posiada ducha, za którego się uważamy” .

Hołdy

Pracuje

Poezja

Pliki audio
Gérard de Nerval - Poezja 1830/1835
Odczyt audio kompletnych wierszy 1830/1835 Gérarda de Nerval.
Wymyślny
Czytanie audio wiersza napisanego przez Gérarda de Nerval.
Trudności w korzystaniu z tych mediów?

Bajki, opowiadania i opowiadania

Powieści

Nerval napisał dwie powieści:

Teatr

Zostały opublikowane w XIX th  century, że siedem solowych przez Nerval. Dotarły do ​​nas również tytuły, a nawet teksty innych niepublikowanych materiałów.

W formie książkowej ukazały się dwa najstarsze tytuły:

Poniższe trzy tytuły są wynikiem współpracy Alexandre Dumas père i Nerval:

Nerval następnie opublikował:

Zachowały się fragmenty lub wskazania w formie rękopisów następujących pozycji (nie wszystkie z nich były koniecznie ukończone):

Z następujących tytułów, o których czasami wspominał Nerval, nic nie pozostało, a niektóre prawdopodobnie nigdy nie zostały napisane:

Nerval napisał również następujące adaptacje:

Tłumaczenia

Broszura

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Czas pojawił się od 1 st marca do 12 grudnia 1849.

Bibliografia

  1. Pierre Petitfils, Nerval, biografia , s.  14 .
  2. Pierre Petitfils, Nerval, biografia , s.  15 .
  3. Zobacz biogramy w Corinne Hubner-Bayle, Gérard de Nerval. Spacer do gwiazdy , Éditions Champ Vallon, 2001, 252 strony, s.  238-241 ( ISBN  2-87673-330-7 ) .
  4. Pierre Petitfils, Nerval, biografia , s.  37 .
  5. Pierre Petitfils, Nerval, biografia , s.  40 .
  6. Pierre Petitfils, Nerval, biografia , s.  39 .
  7. Jean Richer, Nerval przez świadków jego życia , Minard editions, 1970, tekst 3, s.  73 ( ISBN  0-320-05499-3 ) .
  8. Édouard Peyrouzet, Gérard de Nerval nieznany , José Corti, 1965, s.  112 .
  9. Pierre Petitfils, Nerval, biografia , s.  60 .
  10. Huguette Brunet i Jean Ziegler, O Gérard de Nerval i Bibliotece Narodowej, University Press of Namur , 1982, t.  4 , s.  2-53 .
  11. Pierre Petitfils, Nerval, biografia , s.  63 .
  12. litterature-pour-tous.com ( w archiwum )
  13. Édouard Peyrouzet, Gérard de Nerval nieznany , José Corti, 1965, s.  127 .
  14. Jean Richer, edycje Minarda, 1970, tekst 4, s.  74 .
  15. Philothée O'Neddy, działa w prozie , 1878.
  16. Édouard Peyrouzet, José Corti, 1965, s.  145 .
  17. Francis Carco , Gérard de Nerval , Albin-Michel, 1953, s.  49 .
  18. „Homar jest mniej opodatkowany niż książka” , na Bibliobs (dostęp 6 kwietnia 2019 r. )
  19. Gérard de Nerval opisuje swoją wizytę w kabaczce w Saint-Germain-en-Laye i opowiada o swojej przeszłości jako rzemieślnika w Rozdziale III: Społeczeństwo śpiewające swojej opowieści autobiograficznej Spacery i wspomnienia .
  20. Colling 1949 , s.  220.
  21. Na przykład Christine Bomboir, Listy miłosne Nervala: mit czy rzeczywistość? , s.  93-94 uważa, że ​​jeśli wspomnienia związane z Jenny Colon mogły zainspirować Nervala w Sylvie ou les Petits châteaux de Boheme , czy nawet w Pandorze , „pojednanie nie wytrzymuje egzaminu” dla Aurélii . Podobnie dla niej, ani Le Monde dramatique, ani Piquillo nie zostały stworzone w hołdzie Jenny Colon, a przypisanie Jenny Colon z listów miłosnych Nervala zależy od zbyt niepewnych „historycznych przypuszczeń”.
  22. Charles Baudelaire, Edgar Poe, jego życie, jego prace , 1856, rozdz.  II .
  23. Simone Delattre Dwanaście godzin ciemne: noc w Paryżu XIX th  century , Albin Michel,10 marca 2004 r., 864  s. ( czytaj online ) , s.  300-301
  24. Gauthier Ferrières, Gerard de Nerval. Życie i praca 1808-1855 , Alphonse Lemerre,1906, 350  pkt. , s.  299.
  25. Jean Sénelier, Un amour inconnu de gérard de Nerval , Modern Letters,1966, 265  pkt. , s.  100.
  26. Jean Gallotti, „  Gérard de Nerval  ”, La Revue du Caire , tom.  XXXIV, N O  177Luty 1955, s.  17-21 ( czytaj online ).
  27. „  Szkoła Gérarda-de-Nervala zostanie przerobiona  ” , na stronie ouest-france.fr .
  28. „  Gérard de Nerval College  ” na stronie http://www.ac-rennes.fr/ .
  29. Opublikowane w Le Diable à Paris , Hetzel 1845 . [ przeczytaj online ] Ponownie połączony z Monografią prasy paryskiej autorstwa Honoré de Balzac . Redaktor Jean-Jacques Pauvert , 1965 . P.  9-23 .
  30. „  Prezentacja październikowych nocy  ”
  31. Tekst czytany online w witrynie Gallica .
  32. https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k9759609g/f84.image.texteImage (Aristide Marie, Gérard de Nerval, poeta i człowiek , Hachette, 1914, s. 48).
  33. Gérard de Nerval i Jean Senelier , Mistake of name czyli wodewil komediowy Le café du théâtre w jednym akcie (niepublikowany); Poprzedzony przez Le nouveau gatunek ou le café d'un théâtre (sceny od I do IX): szkice dramatyczne , Litery współczesne,1969( OCLC  496090367 , przeczytaj online )

Zobacz również

Bibliografia

Prace związane z Nerval

Linki zewnętrzne