Narodziny |
22 maja 1808 r. Paryż , Cesarstwo Francuskie |
---|---|
Śmierć |
26 stycznia 1855 Paryż , Cesarstwo Francuskie |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Imię urodzenia | Gerard Labrunie |
Narodowość | Francuski |
Szkolenie | Liceum Karola Wielkiego (od1822) |
Działalność | Poeta , powieściopisarz , krótka historia pisarz , dramaturg |
Ojciec | Etienne Labrunie ( d ) |
Data chrztu | 23 maja 1808 |
---|---|
Członkiem | Młoda-Francja |
Ruch | francuski romantyzm |
|
Gerard Labrunie , powiedział Gerard de Nerval , jest pisarzem i poetą francuskim , urodzonym22 maja 1808 r.w Paryżu , mieście, w którym zmarł26 stycznia 1855. Ważna postać francuskiego romantyzmu , znany jest głównie ze swoich wierszy i opowiadań, w szczególności z jego dzieła Les Filles du feu , zbioru opowiadań (najsłynniejszy to Sylvie ), jego zbioru sonetów ( Les Chimères ) opublikowanego w 1854 roku i jego opowiadanie poetyckie Aurélia opublikowane w 1855 roku.
Syn Etienne'a Labrunie, lekarza wojskowego i Marie-Antoinette Laurent, córki handlarza na rue Coquillière , Gérard de Nerval urodził się22 maja 1808, Do 20 godzin, w Paryżu w 96, rue Saint-Martin (obecnie n o 168). Ochrzczony 23 marca w Saint-Merri , kilka miesięcy później został powierzony niani w Loisy, niedaleko Mortefontaine . Jego ojciec nazywa się8 czerwcapo zastępcy lekarza wojskowego w Grande Armée , szybko awansował na doktora i został przyłączony,22 grudnia, w służbie Armii Renu . ten29 listopada 1810jej matka zmarła w Głogowie (obecnie Głogów ) na Śląsku, towarzysząc mężowi. W latach 1808-1814 Gérard był wychowywany przez swojego dziadka ze strony matki, Antoine'a Bouchera, w Mortefontaine, na wsi Valois , w Saint-Germain-en-Laye iw Paryżu. Wiosną 1814 roku jego ojciec powrócił do życia cywilnego i przeniósł się z synem do Paryża przy rue Saint-Martin 72. Gérard powróci do tych miejsc, o których wspominał w wielu swoich opowiadaniach .
W 1822 wstąpił do Kolegium Karola Wielkiego , gdzie miał Théophile Gautier jako kolega z klasy . To właśnie w pierwszej klasie (rok szkolny 1823-1824) skomponował swój pierwszy zbiór, który pozostał w rękopisie liczącym sto czterdzieści stron: Poésies et Poèmes par Gérard L. 1824, który później przekazał Arsene Houssaye w 1852 roku. kolekcja pojawiła się na wystawie Gérarda de Nerval w Maison de Balzac w Paryżu w latach 1981-1982. Napisał już pod nazwiskiem Gerarda L. pochwał Napoleona I er : Napoleon czyli wojownicza Francja, elegie narodowe , opublikowany przez Ladvocat i wznowiony w 1827 roku przez Touquet. W następnym roku napisał dwa listy do Monsieur Duponchel, ukryte pod pseudonimem Beuglant . ZLipiec 1826wkracza w satyrę po skandalu Akademii Francuskiej, która wolała Charlesa Brifauta od Alphonse'a de Lamartine'a . Następnie skomponował Lament o nieśmiertelności Monsieur Briffauta (pisownia autora), a następnie utwór w tym samym duchu: The Academy or the Untraceable Members , dzięki któremu został odrzucony w konkursie Akademii w 1828 roku.
ten 28 listopada 1827, Journal de la Librairie zapowiada publikację swojego przekładu Fausta w tomie w-32, który nosi tytuł: Faust, tragédie de Goethe, w przekładzie Gérarda (1828) . Théophile Gautier przypomni w La Presse z 30 stycznia 1853 r. słowa Goethego pisane do młodego tłumacza: „Nigdy nie rozumiałem siebie tak dobrze, jak czytając ciebie”.
ten 1 st May 1829, aby zadowolić ojca, Gérard zgadza się być aplikantem w kancelarii notarialnej. Ale słabo wykonuje ten zawód. Ma inne rzeczy do zrobienia. Jako dobry żołnierz romantyzmu został wezwany przez Victora Hugo, aby był częścią policzka wspierającego Hernani , misję, którą Gérard chętnie wypełnia (patrz Bitwa pod Hernani ).
1830 to rok dwóch rewolucji: rewolucji romantycznej, w której uczestniczy Gérard, i rewolucji politycznej, rewolucji trzech chwalebnych lat, w której uczestniczy tylko na próżniakach. Polityka go nie interesuje. Barykady, jednak zainspirował rzekę wiersz: Ludzie, jego nazwisko, jego chwałę, jego siła, jego głos, jego cnoty, jego odpoczynku, opublikowanym w sierpniu 1830 roku w Mercure de France z XIX th wieku . On również opublikował broszurę : nasze pożegnanie do Izby Poselskiej w roku 1830 lub, odejdź stare przedstawiciele, ks Gerard patrioty 1789, dawniej ozdobione szturmu na Bastylię (...) i En przodu, chodzić ! opublikowany w Le Cabinet de wykład na4 marca 1831 r.
Gérard ma przede wszystkim dwa ważne projekty: antologię poezji niemieckiej i antologię poezji francuskiej, dwa utwory, do których potrzebuje obfitej dokumentacji, do której ma dostęp dzięki Aleksandrowi Dumasowi i Pierre-Sébastienowi Laurentie, którzy każą mu uzyskać legitymację. pożyczka , co oszczędza mu czas w bibliotece.
Pierwsza antologia nosi tytuł Wiersze niemieckie, Klopstock , Schiller i Bürger , Goethe , poprzedzony wzmianką o poetach niemieckich autorstwa M. Gérarda . Dzieło przyjmowane jest z mniejszym entuzjazmem niż Faust , z którego kompozytor Hector Berlioz czerpał inspirację do opery Damnation de Faust .
Druga antologia to Wybór wierszy Ronsarda , Joachima Du Bellaya , Jean-Antoine de Baïf , Guillaume de Saluste Du Bartas , Jean-Baptiste Chassignet , poprzedzona wstępem pana Gérarda .
Te dwie prace nie odniosły spektakularnego sukcesu. Jednak jesienią 1830 r. Wieczernik założony przez Sainte-Beuve, aby zapewnić triumf Victora Hugo, zgromadził uznanych pisarzy: Alfreda de Vigny , Alfreda de Musset , Charlesa Nodiera , Alexandre Dumasa , Honoré de Balzaca . Spotkania odbywają się na rue Notre-Dame-des-Champs , albo u Hugo, albo u malarza Eugène Devéria , brata Achille Devéria , ale ten krąg zaczyna się rozpraszać. Pojawia się nowy Wieczernik: Petit-Cénacle, którego animatorem jest rzeźbiarz Jean Bernard Duseigneur, który przyjmuje w swoim warsztacie, zainstalowanym w sklepie warzywnym, gdzie spotyka Pétrusa Borela i Célestina Nanteuila przed wydaniem we wrześniu La Main de Glory .
Ale to właśnie w tym momencie Nerval chce pisać sztuki w stylu Hugo. Dwie jego prace zostały bardzo dobrze przyjęte w teatrze Odeon : Książę głupców i Lara czyli Pokuta . Inni nie odnoszą tego samego sukcesu, ale Gérard dodaje do swojego imienia nazwisko autora.
Został Gérardem de Nerval, pseudonimem przyjętym na pamiątkę miejscowości Clos de Nerval niedaleko Loisy , pola uprawianego przez jego dziadka ze strony matki, położonego między miastem Mortefontaine .
Jedną z cech charakterystycznych Petit Cenacle jest skłonność jego członków do okrzyku, picia, żartów, gier słownych i bousin lub bouzingo / bousingo (hałas). Co więcej, po jednej z tych demonstracji grupy agenci stróża interweniują i aresztują trzech lub czterech Jeunes-France, których Nerval jest częścią wraz z Théophile Gautierem . Zamknięty w więzieniu Sainte-Pélagie , Nerval napisał mały wiersz, który natychmiast został opublikowany w Le Cabinet de wykład du4 września 1831 r. Znowu w noc2 lutego 1832 rJeunes-France zostają aresztowani, zabrani za konspiratorów i tym razem ich wyrok jest dłuższy.
W 1833 r. Nestor Roqueplan otworzył mu kolumny swojej gazety: Karta z 1830 r . Ale już inny przyjaciel ( Edouard Gorges ) zaproponował mu, aby napisać powieść seryjny z niego , działanie, które odbędzie się w Bretanii z Chouans . Wielki sukces Les Chouans de Balzac w 1829 roku sprawił, że Nerval zawahał się. Zwycięża jednak chęć odwiedzenia regionu Vitré i wraca z opowieścią: L'Auberge de Vitré , którą wykorzysta później w prologu do powieści Le Marquis de Fayolle , wydanej po śmierci Nervala, w 1856, przez Édouarda Gorgesa, który go przeprojektował i uzupełnił.
Mówi się, że zaskoczony pewnego wiosennego dnia spacerując z żywym homarem trzymanym na smyczy na niebieskiej wstążce po schodach Pałacu Królewskiego, Gérard de Nerval odpowiedział:
„Jak homar jest bardziej śmieszny niż pies, kot, gazela, lew lub jakakolwiek inna bestia, za którą podążasz? Mam gust do homarów, które są spokojne, poważne, znają tajemnice morza, nie szczekają…”Jest członkiem goguette des Joyeux i goguette des Shepherds de Syracuse .
w Styczeń 1834po śmierci dziadka ze strony matki dziedziczy około 30 000 franków. Pozostawiony jesienią na południu Francji , przekroczył granicę bez wiedzy ojca i odwiedził Florencję , Rzym, a następnie Neapol . W 1835 przeniósł się do Impasse du Doyenné z malarzem Camille Rogier , gdzie spotkała się cała grupa romantyków , a w maju założył Dramatyczny Świat , luksusowe pismo, które pochłonęło jego dziedzictwo i które, mocno zadłużone, musiał w końcu sprzedać w 1836 r. Debiutując w dziennikarstwie, od lipca do września odbył z Gautierem podróż do Belgii. W grudniu po raz pierwszy podpisał „Gérard de Nerval” w Le Figaro .
ten 31 października 1837premiera w Opéra-Comique Piquillo do muzyki Monpou ; Dumas podpisuje libretto samodzielnie, mimo współpracy Nervala; gwiazdy aktorki Jenny Colon . Nerval zakochałby się w tej aktorce, która nie odpowiedziałaby na jego uczucia. Następnie bywa w salonie Madame Boscary de Villeplaine, gdzie romantyczna rywalizacja stawia go wobec finansisty Williama Hope'a o podbój aktorki.
Według niektórych egzegetów oddałby bałwochwalczy kult Jenny Colon , nawet po jej śmierci w 1842 roku, a ona byłaby postacią Zaginionej Matki, ale także idealnej Kobiety, w której mieszają się w charakterystycznym dla niej synkretyzmie. jego myśl, Marie , Izyda , królowa Saby , która jest przedmiotem dyskusji wśród specjalistów Nerval. Latem 1838 roku udał się z Dumasem do Niemiec, by przygotować opóźnioną cenzurę sztukę Léo Burckart . Po premierze L'Alchimiste , napisanej we współpracy z Dumasem,10 kwietnia 1839 r, Léo Burckart powstał w końcu w teatrze Porte-Saint-Martin on16 kwietnia. W tym samym czasie wydał Le Fort de Bitche (25-28 czerwca) w Posłańcu i Dwóch spotkaniach (15-17 sierpnia) -- która później stała się Corilla -- w La Presse . Następnie w listopadzie wyjechał do Wiednia , gdzie w ambasadzie francuskiej poznał pianistkę Marie Pleyel i zakochał się w niej.
Powrót do Francji w Marzec 1840Zastępuje wówczas w Hiszpanii Gautiera w serialu dramatycznym La Presse . Po trzecim wydaniu Fausta plus przedmowa i fragmenty Drugiego Fausta w lipcu wyjechał do Belgii w październiku . ten15 grudniama miejsce premiera Piquillo w Brukseli , gdzie ponownie widzi Jenny Colon i Marie Pleyel.
Po pierwszym ataku szaleństwa 23 lutego 1841To miłe M me Marie Sainte-Colombe, trzymając "poprawczaka Sainte-Colombe", utworzony w 1785 roku na 4-6 rue de Picpus . 1 st marca Jules Janin publikować nekrolog w debatach . Po drugim ataku21 marcaOd marca do listopada był internowany w klinice doktora Blanche na Montmartrze . Na dole jego fotograficznego portretu Gérard de Nerval pisze:
„Jestem drugim. "
ten 22 grudnia 1842 r., Nerval wyjechał z Paryża do Marsylii , skąd wyruszył na1 st styczeń 1843do Syry przez Maltę . Przybył do Aleksandrii 16 czerwca . Pozostaje w Kairze do początku maja, potem odwiedza Syrię . W lipcu wyjechał z Bejrutu do Konstantynopola , zatrzymując się na Cyprze , Rodos i Smyrnie . ten28 października 1843wraca do Neapolu przez Maltę. Wrócił do Marsylii dalej5 grudnia. W następnym roku opublikował swoje pierwsze artykuły dotyczące jego podróży. We wrześniu iPaździernik 1844wyjechał z Arsène Houssaye , dyrektorem L'Artiste , w Belgii i Holandii . czerwiec dowrzesień 1845zastępuje Gautiera, a następnie w Algierii , w La Presse .
W latach 1844-1847 Nerval podróżował do Belgii , Holandii , Londynu … i pisał relacje i wrażenia z podróży. Jednocześnie pracował jako pisarz opowiadań i autor librett operowych oraz tłumacz wierszy swego przyjaciela Heinricha Heinego (zbiór wydrukowany w 1848 r .).
Relację ze swoich podróży, nieco romantyzowaną na sposób Chateaubrianda i skonstruowaną jako ścieżkę inicjacyjną, kończy w swojej Podróży na orientację, która ukazała się w 1851 roku . Potwierdza w liście do doktora Blanche z dnia22 października 1853 r, który został wtajemniczony w misteria druzyjskie podczas pobytu w Syrii, gdzie osiągnąłby rangę „refit”, jednego z najwyższych w tym bractwie. Cała jego praca jest silnie zabarwiona ezoteryką i symboliką , zwłaszcza alchemiczną i masońską . Oskarżany o bezbożność woła: „Ja nie ma religii? Mam siedemnaście… przynajmniej. "
Nerval przeżył swoje ostatnie lata w materialnym i moralnym niebezpieczeństwie. To właśnie w tym okresie ukończył swoje główne arcydzieła, stworzone, aby oczyścić się ze swoich emocji za radą doktora Émile Blanche po pierwsze, dla katartycznego wymiaru snu i wbrew radom doktora Blanche po drugie: Les Filles du feu , Aurélia ou Le Reve et la Vie ( 1853 - 1854 ).
ten 26 stycznia 1855, znajdujemy go wiszącego na prętach kraty zamykającej kanał ściekowy na rue de la Vieille-Lanterne (dziś nieistniejąca droga, która biegła równolegle do quai de Gesvres i kończyła się na Place du Châtelet ; miejsce uważa się, że jego samobójstwo było prawdopodobnie na miejscu Théâtre de la Ville ), aby „rozwiązać swoją duszę na najciemniejszej ulicy, jaką mógł znaleźć” , by użyć sformułowania Baudelaire'a , który był przekonany, że wersja morderstwa była jedyną możliwy. (W XIX wieku przez wieki Philippe Muraya)
Wśród jego przyjaciół niektórzy, jak Arsène Houssaye, wysunęli hipotezę zabójstwa popełnionego przez grasujących podczas jednego z jego zwykłych spacerów w miejscach o złej reputacji; inni, jak Théophile Gautier czy Nadar, byli przekonani, że było to samobójstwo, inni myśleli o masońskiej zbrodni rytualnej, Gérard ujawniłby masońskie sekrety w Historii porannej królowej i księcia geniuszy Soliman , ze swojej Podróży na wschód . Od tego czasu kwestia ta była przedmiotem wielu dyskusji. Wątpliwości pozostają, ponieważ znaleziono go z boliwarem na głowie, kiedy normalnie powinien upaść z powodu poruszenia spowodowanego uduszeniem.
Znaleziono list, w którym prosił o 300 franków, sumę, która według niego wystarczyłaby na przeżycie zimy.
30 stycznia 1855 r. w katedrze Notre-Dame de Paris odbyła się ceremonia pogrzebowa, ceremonia religijna przyznana ze względu na jego stan psychiczny, pomimo domniemanego samobójstwa, z udziałem m.in. Aleksandra Dumasa , Auguste Maqueta , bibliofila Jakuba , Henri Delaage , Nadara . Théophile Gautier i Arsène Houssaye zapłacili mu koncesję na cmentarzu Père-Lachaise .
To właśnie wśród symbolistów pod koniec jego stulecia, a potem wśród surrealistów , prace Nervala znalazły największe echo. André Breton w pierwszym Manifeste du Surrealisme napisał:
„Nerval cudownie posiada ducha, za którego się uważamy” .
Pliki audio | |
Gérard de Nerval - Poezja 1830/1835 | |
Odczyt audio kompletnych wierszy 1830/1835 Gérarda de Nerval. | |
Wymyślny | |
Czytanie audio wiersza napisanego przez Gérarda de Nerval. | |
Trudności w korzystaniu z tych mediów? | |
---|---|
Nerval napisał dwie powieści:
Zostały opublikowane w XIX th century, że siedem solowych przez Nerval. Dotarły do nas również tytuły, a nawet teksty innych niepublikowanych materiałów.
W formie książkowej ukazały się dwa najstarsze tytuły:
Poniższe trzy tytuły są wynikiem współpracy Alexandre Dumas père i Nerval:
Nerval następnie opublikował:
Zachowały się fragmenty lub wskazania w formie rękopisów następujących pozycji (nie wszystkie z nich były koniecznie ukończone):
Z następujących tytułów, o których czasami wspominał Nerval, nic nie pozostało, a niektóre prawdopodobnie nigdy nie zostały napisane:
Nerval napisał również następujące adaptacje: