| Marcel Barbu | |
| Funkcje | |
|---|---|
| Zastępca | |
| 12 marca 1946 - 10 czerwca 1946 ( 2 miesiące i 29 dni ) |
|
| Legislatura | I ponownie NCA |
| Grupa polityczna | URR |
| Poprzednik | Paul Deval |
| Biografia | |
| Data urodzenia | 17 października 1907 |
| Miejsce urodzenia | Nanterre |
| Data śmierci | 07 listopada 1984 |
| Miejsce śmierci | Paryż |
| Pogrzeb | Sannois |
| Narodowość | Francuski |
| Zawód | Jubiler, redaktor spraw przedstawia Wykonawcy |
| Religia | katolicyzm |
Marcel Barbu , urodzony dnia17 października 1907 i martwe 07 listopada 1984Jest francuskim przedsiębiorcą i politykiem . Był zastępcą w 1946 r., A następnie niezależnym kandydatem w wyborach prezydenckich w 1965 r .
Marcel Barbu, syn François Barbu i Alphonsine Maugendre, urodziła się w slumsach w Nanterre , do rozbitego rodziny, jego ojciec opuścił dom małżeński. Po pierwszej wojnie światowej , gdy miał dwanaście lat, wraz z siostrą został odsunięty od matki i przyjęty do katolickiego sierocińca Élancourt w Yvelines .
W Październik 1921w wieku 14 lat wstąpił do niższego seminarium w Wersalu. Zwolniony z niższego seminarium, został praktykantem jubilera w Person w regionie paryskim w 1923 roku i szybko nauczył się zawodu. Ożenił się z młodą polerką w wieku 18 i pół lat, którą poznał w Person, Pierrette Françoise Vaillant, the18 sierpnia 1928w Arras ( Pas-de-Calais ) i założył przed wojną w Saint-Leu-la-Forêt ( Val-d'Oise ) kwitnącą firmę jubilerską, która pozwoliła mu w 1936 roku stworzyć w Besançon fabrykę kopert zegarków z pomoc Freda Lippmana ( później Lip ), który oddaje do swojej dyspozycji maszyny.
Te dwa doświadczenia, odkrycie religii i osobisty sukces w pracy, są dla niego decydujące.
Po krótkiej wizycie organizacji Compagnons de France Utworzono wLipiec 1940 i którego ideologię zbliżoną do reżimu Vichy podzielał wtedy Wrzesień 1940, podczas niemieckiej okupacji Francji , Marcel Barbu opuścił swoje warsztaty przy 43 avenue Georges-Clemenceau w Besançon i wyjechał do Valence w strefie wolnocłowej, gdzie założył wspólnotę robotniczą „ Boimondau ” dla „BOItiers de MONtres du DAUphiné”, dołączając Fred Lip, który założył już tam swoją firmę SAPROLIP.
Podjąwszy obowiązki w Compagnons de France, jako taki będzie otrzymywał wynagrodzenie z tego ruchu do końca Grudzień 1940. Mistyczny, marzy o stworzeniu w Valence idealnej wspólnoty zawodowej przy wsparciu młodych ludzi z Compagnons de France, którzy oferują mu kandydatów na stażystów, którym muszą zapewnić opiekę i zakwaterowanie w ramach podpisanej umowyListopad 1941oraz komitetu organizacyjnego przemysłu zegarmistrzowskiego, przyciągniętego swoimi doświadczeniami przemysłowymi, który w pełni zgadza się z projektem warsztatowo-szkolnym. Marcel Barbu utrzyma silne przyjaźnie ze swojego czasu w Compagnons de France, w szczególności z szefem kuchni Gustave Coureau.
Dnia ogłoszona zostanie „Kompania Marcela Barbu: Pudełka na Zegarek Dauphiné” 26 marca 1941 i rue Montplaisir z siedzibą w Valence, na terenie dawnej fabryki octu.
Od samego początku widać, że pracuje z perspektywy społeczności; uczenie się techniczne przechodzi przez ludzką naukę: „dozwolone jest braterskie upominanie” . Konflikty są omawiane na cotygodniowym walnym zgromadzeniu. Należy zwrócić uwagę na gimnastykę wspólną, spacery, pobyty we wspólnym gospodarstwie, inkorporację i wynagrodzenie kobiet i dzieci, edukację robotników na cotygodniowych kursach kulturalnych. Przekazuje swoje prawa własności swoim pracownikom i decyduje, że szef fabryki, jak również osoby kierujące wszystkimi szczeblami, są wybierani co roku na podstawie ich umiejętności.
Ta wspólnota chce się odróżnić zarówno od kapitalizmu, jak i korporacjonizmu : tworzy się podczas pracy, ale twierdzi, że jest centrum życia całkowitego, a nawet „odpowiada za szczęście wszystkich swoich członków” , w szczególności dlatego, że przystępuje do wszystkich. poziomy są możliwe dla wszystkich i są kontrolowane przez wszystkich.
Po przemówieniu do Francuzów Pierre'a Lavala z22 czerwca 1942i dyskusję z towarzyszami Wspólnoty, Marcel Barbu odmawia podania listy pracowników swojej firmy. Z zarządzenia prefekta Drôme du28 października 1942, został aresztowany przez żandarmerię dnia 30 października 1942i przewieziony do ośrodka internowania w Fort Barraux ( Isère ), a następnie przeniesiony do obozu Saint-Sulpice-la-Pointe ( Tarn ) na23 listopada 1942. Został zwolniony22 grudnia 1942. Wycofuje się do Vercors w Combovin, gdzie społeczność tworzy makię . Plik14 kwietnia 1944został ponownie aresztowany przez gestapo w Paryżu i deportowany do Buchenwaldu .
Po wojnie , w 1945 roku, podczas wyborów do Konstytuanty , jego społeczność poparła kandydata Paula Devala, którego był zastępcą. Deval wybrany, ale szybko zrezygnował, Marcel Barbu zostaje zastępcąLuty 1946i jest powiązany z grupą Republikanów Ruchu Oporu . Zaproponował trzy ustawy o wspólnotach pracujących, które nigdy nie zostałyby przyjęte. Jego rekord w Zgromadzeniu jest mieszany. Często nękany przez innych posłów, zraża zarówno chadeków z MRP, jak i komunistów . Nie ubiegał się o reelekcję pod koniec swojej kadencji, w wyborach czerwcowych 1946 r .
Społeczność pod wpływem Marcela Mermoza, syna biednego farmera z Jury i anarchisty, a następnie członka partii komunistycznej w 1929 r., Ewoluowała od społecznego chrześcijaństwa do socjalizmu . Następnie Marcel Barbu stopniowo oddala się, ponieważ nie podziela już po prostu materialistycznych celów społeczności.
W Maj 1955, tworzy ze słabo zlokalizowanym stowarzyszeniem zajmującym się budową i zarządzaniem nieruchomościami Sannois , miasta wielkich przedmieść Paryża . Jego nową walką jest budownictwo socjalne . Odmawia budowy mieszkań HLM i chce, aby każdy miał własny pawilon. W 1965 roku będzie to jeden z motywów przewodnich jego kandydatury w wyborach prezydenckich, z których będzie mocno wyśmiewany.
W 1965 r. Marcel Barbu był jednym z sześciu kandydatów w pierwszych wyborach na Prezydenta Republiki Francuskiej w powszechnych wyborach bezpośrednich , zgromadziwszy w ostatniej chwili wymagane 100 podpisów wybranych urzędników .
Podczas kampanii włada humorem ( „Na początku powiedziano mi„ Brodaty, nie znamy cię ”, teraz powiedziano mi„ zaczynamy cię poznawać! ” ) I nieskrywanymi emocjami („ Mój generale , Bardzo bym chciał, żebyś uniknął losu marszałka Petaina ”- po czym nastąpił szloch). Rozpoczyna swoje przemówienia słowami „francuski, francuski, moi bracia i moi przyjaciele”. Opowiada się za utworzeniem Ministerstwa Praw Człowieka w celu ochrony obywateli znajdujących się w niebezpieczeństwie, stworzeniu moralnej i prawnej osobowości rodziny, jako podstawowej jednostki społecznej, ustanowieniu „ referendum z inicjatywy ludowej, praktykowanego w Szwajcaria proponuje reformę samorządową, czyniącą burmistrza obrońcą swoich wyborców lub podział kraju na jednostki składające się z pięćdziesięciu gospodarstw domowych, obdarzonych „polityczną odpowiedzialnością i władzą” . Jeśli zostanie wybrany, daje sobie dwa lata na realizację swojego programu, po czym rezygnuje. Ale nie dając się zrozumieć, pozostaje tylko obraz kandydata porwanego emocjami.
Na koniec głosowania uzyskał najmniejszą liczbę głosów - 279.685, co stanowi 1,15% oddanych i 0,98% zarejestrowanych. Po pierwszej turze „bez entuzjazmu” wydaje instrukcje głosowania na François Mitterranda , który zostanie pokonany z 10% różnicą przez De Gaulle'a.
Kandydat bez partii, twierdzący, że jest prześladowany przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych , tego, którego generał de Gaulle nazwał „dziwakiem” i „dzielnym dupkiem” (uwagi przekazał Alain Peyrefitte ), jest wyśmiewany przez dużą część prasy jak populista lub jak gazeta Combat, która czyni go „paranoikiem” lub „konspiratorem”; gazeta Le Monde jest bardziej neutralna. Bliski łez podczas jednego ze swoich telewizyjnych przemówień zostanie zapamiętany jako kandydat „poruszony własnym przemówieniem” . Marcel Barbu, który nazywał siebie „kandydatem pobitych psów” , spadkobiercą zbuntowanych chłopów za monarchii, pozostawił obraz niezrozumianej osobowości.
Niechętny władzy, często sprzeciwia się scentralizowanej administracji i jej biurokracji, która według niego uniemożliwia inicjatywę i osiągnięcia jednostki. Jej credo pozostaje takie samo: bez pomocy z zewnątrz mała wspólnota, dzięki swojej pracy, solidarności i wierze, może pokonać wszelkie przeszkody.
Postuluje on po raz ostatni jako kandydata do wyborów w 1967 roku legislacyjnego VII th dzielnicy Paryża, ale tylko 768 zbiera głosów.
Marcel Barbu zmarł dalej 07 listopada 1984w Paryżu w wieku 77 lat. Został pochowany na starym cmentarzu Sannois w Val-d'Oise .
Jest ojcem siedemnastu dzieci.
Miejsce w Sannois nosi jego imię w hołdzie.