Narodziny |
4 kwietnia 1902 Verrières-le-Buisson , Francja |
---|---|
Śmierć |
26 grudnia 1969 Verrières-le-Buisson , Francja |
Pogrzeb | Verrières-le-Buisson |
Imię i nazwisko | Louise Levêque z Vilmorin |
Przezwisko | Pani de |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Scenarzysta , poeta , salonnière , pisarz , powieściopisarz , dziennikarz |
Tata | Filip de Vilmorin |
Rodzeństwo |
Mapie de Toulouse-Lautrec André de Vilmorin Roger de Vilmorin Olivier de Vilmorin |
Małżonka | Paul Pálffy ab Erdőd |
Gatunki artystyczne | Powieść , esej , epistolografia ( w ) , poezja , pisarz |
---|---|
Nagrody | Nagroda Renée Vivien (1949) |
Pani de ... |
Louise Levêque de Vilmorin, zwana po prostu Louise de Vilmorin , to francuska literat , urodzona4 kwietnia 1902w Verrières-le-Buisson ( Essonne ), gdzie zmarła dnia26 grudnia 1969. Czasami nazywano ją „Madame de”, w odniesieniu do jej bestsellerowej powieści przeniesionej na duży ekran.
Urodzona w rodzinnym zamku w Verrières-le-Buisson, Louise Levêque de Vilmorin spędziła młodość w Paryżu w prywatnej rezydencji rue de la Chaise w 7. dzielnicy. Louise dorastała w słynnej rodziny z botaników i hodowców nasion , była drugą córką Philippe de Vilmorin i jego żony, Mélanie de Gaufridy de Dortan . W 1923 roku zaręczyła się z Antoine de Saint-Exupéry, ale ostatecznie wyszła za mąż w 1925 roku za amerykańskiego konsula honorowego Monako Henry'ego Leigh Hunta w Las Vegas (1886-1972) i osiedliła się w Las Vegas w stanie Nevada .
Z tego małżeństwa rodzą się trzy córki: Jessica, Aleksandra i Elena. Rozwiedziona, w 1933 r. miała romans z André Malraux i Friedrichem Sieburgiem (osobno), następnie po raz drugi wyszła za mąż, w 1938 r., za hrabiego Paula Pálffy ab Erdöda (1890–1968), z którym rozwiodła się w 1943 r. Te lata są dla Louise „Najpiękniejsza [jego] życia” . Następnie została kochanką węgierskiego księcia Paula V Esterházy (1901-1964), od 1942, a następnie Duffa Coopera , wicehrabiego Norwich, ambasadora Wielkiej Brytanii we Francji.
Poznała Coco Chanel w 1947 roku, kiedy już myślała o napisaniu swojej biografii, co spełniło się 10 lat później wraz z wydaniem Memoires de Coco w 1957 roku .
Literata dużo podróżuje i często przebywa w Szwajcarii ze swoim przyjacielem księciem Sadruddinem Agą Chanem . W 1961 roku poznała w Genewie jednego z ich wspólnych przyjaciół Jean-Louis Mathieu, genewskiego malarza Émile'a Chambona i zaprzyjaźniła się z nim. 10 maja 1962 Z jej inicjatywy odbywa się otwarcie dużej wystawy Chambon w galerii Motte w Paryżu, poprzedza katalog.
Będzie to również długie pobyty w rozległym majątku porucznikostwo z XIV th -wiecznej rezydencji w Sélestat (Bas-Rhin), która została przejęta przez miasto w 1675 roku do domu porucznika miejscowego króla, który od 1920 roku jest własnością rodziny bohater Wielkiej Wojny i wynalazca Paul Louis Weiller, i gdzie napisała kilka swoich prac.
Louise de Vilmorin opublikowała swoją pierwszą powieść Sainte-Unefois w 1934 roku , za namową André Malraux, a następnie m.in. Julietty ( 1951 ) i Madame de… ( 1951 ).
Ona również opublikował kilka zbiorów wierszy , w tym fiançailles wlać rire ( 1939 ), z muzyką przez Francisa Poulenca , Le Sable du sablier (1945) i L'Alfabet des aveux (1954). Jej fantazja przejawia się w figurach językowych, które lubi, zwłaszcza w holorimesach (które pisze „olorime”) i palindromach, których napisała wiele io dużych rozmiarach.
Francis Poulenc uczynił ją równą Paulowi Éluardowi i Maxowi Jacobowi . Odnajduje w swoich wierszach „rodzaj wrażliwej impertynencji, libertynizmu, obżarstwa, które przedłużało w melodii to, co wyraziłem bardzo młodo w Les Biches avec Marie Laurencin ” .
Pracowała także jako scenarzysta i pisarz dialogu kilku filmach, Les Amants autorstwa Louis Malle w 1957 roku, La Française et l'Amour na szkicu przez Jean Delannoy w 1960 i pojawił się jako aktorka w Amélie ou Le Temps d miłości ( 1961) Michela Drach i Teuf-teuf (1963) Georgesa Folgoasa .
W 1964 roku fotograf Pierre Jahan , który powiedział, że jest „natychmiast i całkowicie dostępna w przyjaźni” i ma wspólnego z bratem André kult Victora Hugo oraz talent malarski, reprezentował ją siedzącą z profilu przy jego stole. jego dom w Centuri, banał, który opublikuje w Objectif .
Kończy swoje życie ze swoim ukochanym z dzieciństwa, André Malraux .
Przez całe życie pozostanie bardzo przywiązana do swojego rodzeństwa . Wśród jego pięciu braci i sióstr są Mapie de Toulouse-Lautrec , Olivier , Roger i André de Vilmorin i wyewoluowali w przyziemnym środowisku społeczeństwa kawiarni , kosmopolitycznego kręgu, który pojawił się po I wojnie światowej, który zrzeszał zarówno wysoko szlachtę, miliarderów , artystów, projektantów i muzyków, a swój szczyt osiągnął w Wenecji podczas „Balu Stulecia” wygłoszonego przez jego przyjaciela Charlesa de Beistegui w jego Labia Palace 3 września 1951 roku.
Louise de Vilmorin była kawalerem Orderu Legii Honorowej .
Louise de Vilmorin użyła holorymów w niektórych swoich wierszach i kalamburach, takich jak „Mam kaszel w mojej grze” ( Fiançailles pour rire ):
Zaskakująco monotonna i znużona
Czy twoja dusza jest w mojej jesieni, niestety!
Chcemy
One się przeplatają
Jedna opona,
którą chcemy
Obejmę
Cię, zmęczysz się tym
Tam ojcowie idą w morze
Tam matki idą parami
- Alfabet spowiedzi
Louise de Vilmorin utrzymywała ważną korespondencję, w szczególności z Jeanem Cocteau , Dianą i Duffem Cooperem (patrz Bibliografia ). Część jest przechowywana w następujących miejscach w Bibliotece Narodowej Francji (dział rękopisów, w zbiorach Porto-Riche i Valéry), Bibliotece Literackiej Jacques-Doucet, Bibliotece Historycznej Miasta Paryża (zbiory Jean Cocteau) oraz Fundacja Bernarda Berensona , Villa I Tatti we Florencji.