Ludwika de Vilmorin

Ludwika de Vilmorin Biografia
Narodziny 4 kwietnia 1902
Verrières-le-Buisson , Francja
Śmierć 26 grudnia 1969
Verrières-le-Buisson , Francja
Pogrzeb Verrières-le-Buisson
Imię i nazwisko Louise Levêque z Vilmorin
Przezwisko Pani de
Narodowość Francuski
Zajęcia Scenarzysta , poeta , salonnière , pisarz , powieściopisarz , dziennikarz
Tata Filip de Vilmorin
Rodzeństwo Mapie de Toulouse-Lautrec
André de Vilmorin
Roger de Vilmorin
Olivier de Vilmorin
Małżonka Paul Pálffy ab Erdőd
Inne informacje
Gatunki artystyczne Powieść , esej , epistolografia ( w ) , poezja , pisarz
Nagrody Nagroda Renée Vivien (1949)
Podstawowe prace
Pani de ...
Grób Ludwiki de Vilmorin (Verrières-le-Buisson) (30850346348) .jpg Widok na grób.

Louise Levêque de Vilmorin, zwana po prostu Louise de Vilmorin , to francuska literat , urodzona4 kwietnia 1902w Verrières-le-Buisson ( Essonne ), gdzie zmarła dnia26 grudnia 1969. Czasami nazywano ją „Madame de”, w odniesieniu do jej bestsellerowej powieści przeniesionej na duży ekran.

Biografia

Urodzona w rodzinnym zamku w Verrières-le-Buisson, Louise Levêque de Vilmorin spędziła młodość w Paryżu w prywatnej rezydencji rue de la Chaise w 7. dzielnicy. Louise dorastała w słynnej rodziny z botaników i hodowców nasion , była drugą córką Philippe de Vilmorin i jego żony, Mélanie de Gaufridy de Dortan . W 1923 roku zaręczyła się z Antoine de Saint-Exupéry, ale ostatecznie wyszła za mąż w 1925 roku za amerykańskiego konsula honorowego Monako Henry'ego Leigh Hunta w Las Vegas (1886-1972) i osiedliła się w Las Vegas w stanie Nevada .

Z tego małżeństwa rodzą się trzy córki: Jessica, Aleksandra i Elena. Rozwiedziona, w 1933 r. miała romans z André Malraux i Friedrichem Sieburgiem (osobno), następnie po raz drugi wyszła za mąż, w 1938 r., za hrabiego Paula Pálffy ab Erdöda (1890–1968), z którym rozwiodła się w 1943 r. Te lata są dla Louise „Najpiękniejsza [jego] życia” . Następnie została kochanką węgierskiego księcia Paula V Esterházy (1901-1964), od 1942, a następnie Duffa Coopera , wicehrabiego Norwich, ambasadora Wielkiej Brytanii we Francji.

Poznała Coco Chanel w 1947 roku, kiedy już myślała o napisaniu swojej biografii, co spełniło się 10 lat później wraz z wydaniem Memoires de Coco w 1957 roku .

Literata dużo podróżuje i często przebywa w Szwajcarii ze swoim przyjacielem księciem Sadruddinem Agą Chanem . W 1961 roku poznała w Genewie jednego z ich wspólnych przyjaciół Jean-Louis Mathieu, genewskiego malarza Émile'a Chambona i zaprzyjaźniła się z nim. 10 maja 1962 Z jej inicjatywy odbywa się otwarcie dużej wystawy Chambon w galerii Motte w Paryżu, poprzedza katalog.

Będzie to również długie pobyty w rozległym majątku porucznikostwo z XIV th  -wiecznej rezydencji w Sélestat (Bas-Rhin), która została przejęta przez miasto w 1675 roku do domu porucznika miejscowego króla, który od 1920 roku jest własnością rodziny bohater Wielkiej Wojny i wynalazca Paul Louis Weiller, i gdzie napisała kilka swoich prac.

Louise de Vilmorin opublikowała swoją pierwszą powieść Sainte-Unefois w 1934 roku , za namową André Malraux, a następnie m.in. Julietty ( 1951 ) i Madame de… ( 1951 ).

Ona również opublikował kilka zbiorów wierszy , w tym fiançailles wlać rire ( 1939 ), z muzyką przez Francisa Poulenca , Le Sable du sablier (1945) i L'Alfabet des aveux (1954). Jej fantazja przejawia się w figurach językowych, które lubi, zwłaszcza w holorimesach (które pisze „olorime”) i palindromach, których napisała wiele io dużych rozmiarach.

Francis Poulenc uczynił ją równą Paulowi Éluardowi i Maxowi Jacobowi . Odnajduje w swoich wierszach „rodzaj wrażliwej impertynencji, libertynizmu, obżarstwa, które przedłużało w melodii to, co wyraziłem bardzo młodo w Les Biches avec Marie Laurencin  ” .

Pracowała także jako scenarzysta i pisarz dialogu kilku filmach, Les Amants autorstwa Louis Malle w 1957 roku, La Française et l'Amour na szkicu przez Jean Delannoy w 1960 i pojawił się jako aktorka w Amélie ou Le Temps d miłości ( 1961) Michela Drach i Teuf-teuf (1963) Georgesa Folgoasa .

W 1964 roku fotograf Pierre Jahan , który powiedział, że jest „natychmiast i całkowicie dostępna w przyjaźni” i ma wspólnego z bratem André kult Victora Hugo oraz talent malarski, reprezentował ją siedzącą z profilu przy jego stole. jego dom w Centuri, banał, który opublikuje w Objectif .

Kończy swoje życie ze swoim ukochanym z dzieciństwa, André Malraux .

Przez całe życie pozostanie bardzo przywiązana do swojego rodzeństwa . Wśród jego pięciu braci i sióstr są Mapie de Toulouse-Lautrec , Olivier , Roger i André de Vilmorin i wyewoluowali w przyziemnym środowisku społeczeństwa kawiarni , kosmopolitycznego kręgu, który pojawił się po I wojnie światowej, który zrzeszał zarówno wysoko szlachtę, miliarderów , artystów, projektantów i muzyków, a swój szczyt osiągnął w Wenecji podczas „Balu Stulecia” wygłoszonego przez jego przyjaciela Charlesa de Beistegui w jego Labia Palace 3 września 1951 roku.

Louise de Vilmorin była kawalerem Orderu Legii Honorowej .

Grafika

Powieść

Poezja

Fatrasia

Louise de Vilmorin użyła holorymów w niektórych swoich wierszach i kalamburach, takich jak „Mam kaszel w mojej grze” ( Fiançailles pour rire ):

Zaskakująco monotonna i znużona
Czy twoja dusza jest w mojej jesieni, niestety!

Chcemy
One się przeplatają
Jedna opona,
którą chcemy

Obejmę
Cię, zmęczysz się tym

Tam ojcowie idą w morze
Tam matki idą parami

-  Alfabet spowiedzi

Próba

Kino i telewizja

Korespondencja

Louise de Vilmorin utrzymywała ważną korespondencję, w szczególności z Jeanem Cocteau , Dianą i Duffem Cooperem (patrz Bibliografia ). Część jest przechowywana w następujących miejscach w Bibliotece Narodowej Francji (dział rękopisów, w zbiorach Porto-Riche i Valéry), Bibliotece Literackiej Jacques-Doucet, Bibliotece Historycznej Miasta Paryża (zbiory Jean Cocteau) oraz Fundacja Bernarda Berensona , Villa I Tatti we Florencji.

Adaptacje filmowe

Adaptacja teatralna i tłumaczenie

Hołdy

Uwagi i referencje

  1. „Louise de Vilmorin, maszyna do zadowolenia” , w Nouvel Observateur , 20 marca 2008.
  2. , “Louise de Vilmorin i Malraux świętowali razem” , w Le Parisien , 28 listopada 2009.
  3. Jean Bothorel, Louise de Vilmorin ,2014
  4. szczególności Louise de Vilmorin urodziła się w budynku znajdującym się w domenie rodzinnego zamku.
  5. Mélanie jest praprawnuczką Auguste de Forbin , patrz Françoise Wagener Urodziłam się niepocieszona: Louise de Vilmorin (1902-1969) w Google Books, rozdział I.
  6. Olivier Todd, André Malraux. Życie , Paryż, Gallimard, 2001, s.  145 .
  7. Louise de Vilmorin cytowana przez Françoise Wagener, op. cyt. , s.  187 .
  8. Postać Julietty została zainspirowana Madeleine Castaing ( Jean-Noël Liaut , Madeleine Castaing, patronka Montparnasse, dekoratorka Saint-Germain , Petite Bibliothèque Payot, 2009).
  9. Francis Poulenc (1899-1963) , Zaręczyny dla śmiechu. FP 101 ,wrzesień 1939( przeczytaj online )
  10. Jean Hugo i Louise de Vilmorin, L'Alphabet des aveux , 1954 ( ISBN  2070773175 ) ( gallimard.fr ).
  11. Cyt. w H. Hell, Francis Poulenc, muzyk francuski , Arthème Fayard, 1978, s.  163 .
  12. Marval, 1994 s. 105.
  13. Sainte-Unefois w Książkach Google
  14. Koniec Villavides w Google Books
  15. Łóżko kolumnowe w Google Books
  16. Julietta w Książkach Google
  17. Madame de ... w Książkach Google
  18. Les Belles Amours w Książkach Google
  19. Historia miłości w Książkach Google
  20. List w taksówce w Książkach Google
  21. Migrena w Książkach Google
  22. L'Heure maliciôse w Książkach Google
  23. Marc Décimo , Jean-Pierre Brisset, książę myślicieli, wynalazca, gramatyk i prorok , Dijon, les Presses du Réel , coll.  "Odchylenie bezwzględne ( ISSN 1288-7722 )  ",  2001, 796  s. ( ISBN  2-84066-043-1 i 9782840660439 , zawiadomienie BNF n o  FRBNF37718880 , czytać on-line ) , s.  179 „Możemy dodać do tej małej antologii barwnej literatury  :„ Homophonique ” Raymonda Queneau, która ukazała się w „ Exercices de style ” (1947); Poezja z wielkim Ojcem Alfabety spowiedzi Ludwiki de Vilmorin [1902-1969] ... »
  24. Louise de Vilmorin, „  Poezja przez duże P.  ” , Alphabets des aveux , na fatrazie.com , NRF,1954(dostęp 19 października 2013 )

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne