Słaba książka to poetycka kreacja na papierze , odręcznie i zilustrowane . Jego koncepcja została zapoczątkowana przez Daniela Leuwersa w 2002 roku , zainspirowana iluminowanymi rękopisami René Chara , którego Leuwers często odwiedzał w młodości. Liczą się kolekcje, wgrudzień 2017, ponad 2200 funtów.
Na papierowym nośniku, który może być luksusowy lub zwyczajny, poeta pisze tekst, który będzie dla artysty pretekstem do stworzenia ilustracji lub odwrotnie. Papier jest następnie albo po prostu składany na pół, albo składany jak akordeon w tradycji leporello . Kształt pozwala więc na wyeksponowanie książki w pionie podczas wystaw, dzięki czemu zwiedzający mogą obejść ją i zobaczyć ją w całości. Kiedy książki są trzymane w gablotach pod ścianą, przymocowane są do nich lustra, aby można było zobaczyć awers. Niektórzy autorzy dodają kolaże, wycinanki do zakładek lub nie wahają się przyszyć kolorowych nici bezpośrednio do książki. Liczba egzemplarzy ograniczona do 4, 5, 6 lub czasami 7 (dla pierwszej serii): jeden wyjeżdża do rezerwatu Zakonu Saint-Cosme, w którym znajduje się egzemplarz każdej książki, drugi poświęcony jest wystawom objazdowym, a reszta jest dzielona między różne zainteresowane strony. Wszystkie są oryginalnymi kreacjami.
Jeśli materiały, formaty i tematy są zwykle proponowane przez Daniela Leuwersa, to to, co on sam nazywa „regułami gry”, jest wzywane do zmiany ze względu na całkowitą swobodę, jaką pozostawia on aktorom biednej książki. Niektórzy artyści czy poeci posługują się więc różnymi artykułami, nie respektują tematu zaproponowanego w tytule zbioru, a nawet uwalniają się od odwołania się do współpracownika: kilka utworów zawiera tylko jeden wiersz, bez ingerencji plastycznej. Miały również miejsce inne wydarzenia, takie jak zwielokrotnienie partycypacji, podczas gdy początkowy projekt przewidywał tylko jeden na poetę i malarza. Wreszcie Michel Butor na początku przewrócił ustalony porządek, pozwalając artystom zacząć od wstawiania swoich wierszy w wolne przestrzenie: praktyka szybko się rozprzestrzeniła.
Taka książka nie przechodzi przez obwody wydawca - drukarka - księgarnia i dlatego znajduje się poza sklepem . Ten ostatni jest również niedrogi w produkcji: to główne powody, dla których wybrano jego nazwę. Odzwierciedla inne formy sztuki o nazwie „ubogich”, którzy są w większości rozwiniętych pod koniec XX th Century, takie jak Arte Povera lub złej teatrze Jerzego Grotowskiego : stripping, ograniczenie pracy do materiału minimalnej następnie pozostawić nacisku na proces realizowany przez artystę.
Jeśli nazwa biedna książka, a także pierwsza kolekcja (w klasztorze Saint-Cosme , znanym również z tego, że gościł tam pochowanego Pierre'a de Ronsarda ) zostały uruchomione przez Daniela Leuwersa , inni artyści, tacy jak Max Partezana i Aaron Clarke, podążyli za nimi ten sam ruch poprzez realizację innych biednych książek, które połączyły najpierw kolekcję Daniela Leuwersa, a następnie własne zbiory.
Od tego czasu inne ubogie księgozbiory tworzyli inni artyści. Zobacz kolekcję Armanda Dupuy z biblioteki książek artystycznych Bibarta w Belgii oraz kolekcję L3V z galerii nomadów MT-Galerie. Ubogie książki znajdują się również w zbiorze „Mémoires” Érica Coisela. Cała masa artystów praktykuje dziś i wnosi swój kamień do tej koncepcji i tej praktyki (lista poniżej).
Ponadto udział początkowo ograniczał się do francuskojęzycznych poetów i artystów, ale bardzo szybko otworzył się na prelegentów z Afryki, Bliskiego Wschodu, Ameryki Północnej i Azji. Biedna książka nabrała też innego wymiaru międzynarodowego, kiedy wystawy odbywały się w całej Europie, m.in. w Bibliotece Wittockiana , a także za Atlantykiem i na kontynencie afrykańskim.
Biedna książka czasami ma skłonność do oddawania hołdu poecie, jak Joël Leick z Aimé Césaire lub Max Partezana z Arthurem Rimbaudem . Lub z Guillaume Apollinaire , Charles Baudelaire , Stéphane Mallarmé , Saint-John Perse czy Pierre de Ronsard . Niedawno Daniel Leuwers podarował Muzeum Paula-Valéry'ego w Sète 515 ubogich książek związanych z twórczością poety Sète.
Zobacz bibliografię „O biednej książce” Daniela Leuwersa .