Traszka palmata

Lissotriton helveticus

Lissotriton helveticus Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Dwa samce traszek płetwiastych Klasyfikacja według ASW
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Klasa Gady
Zamówienie Caudata
Rodzina Salamandridae
Podrodzina Pleurodelinae
Uprzejmy Lissotriton

Gatunki

Lissotriton helveticus
( Razoumovsky , 1789 )

Synonimy

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejszy niepokój

Błoną Traszka , Lissotriton helveticus , jest gatunkiem z salamandrach z rodziny z salamandrowate .

Dystrybucja i podgatunki

Gatunek ten znajduje się od poziomu morza do 2400  metrów na wysokości w Niemczech , w Czechach , w Szwajcarii , gdy kraje Beneluksu , w Wielkiej Brytanii , w Francji , w północnej Hiszpanii i północnej Portugalii .

Podgatunki według Dubois i Raffaëlli, 2009:

Opis

Jest to najmniejsza z traszek europejskich. Samica jest nieco większa od samca: prawie 9  cm u samicy w porównaniu z 7 lub 8  cm maksimum u samca.

Dyskretne ubarwienie traszki płetwiastej często bardzo dobrze maskuje ją na dnie leśnych stawów wypełnionych liśćmi oraz na ściółce leśnej.

Dorosły samiec ma oliwkowozielone lub brązowe ubarwienie, gardło w kolorze cielistym, boki żółtawe nakrapiane czernią. Kilka podłużnych pasków zdobi głowę, w tym ciemna opaska na szerokość oka, która mniej więcej maskuje oczy, jak opaska na oczy. Jego ogon jest oznaczony dwoma rzędami czarnych kropek otaczających pomarańczowy pasek. Brzuch ma jasnopomarańczowy kolor, czasem z kilkoma plamkami. Gardło, na ogół nie cętkowane, umożliwia odróżnienie traszki palmowej od blisko spokrewnionego gatunku Lissotriton vulgaris (traszka punktowa). Dwie cechy, które pozwalają zidentyfikować gatunek ( patrz zdjęcie obok): czubek ogona jest często zakończony krótkim kilkumilimetrowym włóknem (co odróżnia go od samców L. vulgaris ) oraz w barwach godowych, palce u nóg tylne nogi są połączone taśmą (co nadaje gatunkowi potoczną nazwę).

W przypadku samic istnieje ryzyko pomylenia z Lissotriton vulgaris (traszka punktowa). Ich rozróżnienie jest rzeczywiście trudniejsze niż u samców, czasem nawet bardzo delikatne. Ogólnie rzecz biorąc, ciało samicy traszki palmowej jest mniej więcej ciemnozielone, dość jednolite z małą pomarańczową linią wzdłuż grzbietu, ledwo zaznaczoną, podczas gdy samica traszki punktowej jest raczej brązowa z podłużnymi odcieniami (mniej jednolita). Czarne wzory na ogonie różnią się, u samicy płetwiastej są podobne do samców, ale są bardziej wyblakłe. Wreszcie, samica traszki palmowej ma mniej wydłużony i bardziej pulchny wygląd niż samica traszki punktowej. Następujące cechy, zwykle obecne, mogą mieć znaczenie, ale wymagają uchwycenia:

Mogą żyć dziesięć lat.

Oddechowy

Traszka palmowa ma płuca, ale oddycha również przez skórę. Dzięki temu może wdychać i wydychać wodę. Mówimy o oddychaniu skórnym lub oddychaniu powłokowym.

jedzenie

Żywią bezkręgowców (np małe owady ) małe skorupiaki z zooplanktonem do rozwielitki , a także kijanki z żaby słodkowodnych i krewetki. Są kanibalami, gdy nie ma innego pożywienia, podobnie jak kijanki.

Reprodukcja

Podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju Lissotriton , traszka palmowa spędza część roku na lądzie, ale żyje w wodzie od lutego do czerwca / lipca, co obejmuje okres lęgowy . W fazie wodnej u samców rozwijają się cechy lęgowe gatunku: fałdy grzbietowo-boczne i niewielki grzebień, wyższy ogon z nitką, ciemne i widoczne błonki między palcami tylnych nóg.

Zaloty jest charakterystyczna dla traszek: stoi przed samica i machnął ogonem wzdłuż jej ciała, w stronę kobiet. Poprzez te ruchy dyfunduje do feromonów żeńskich wydzielanych przez gruczoły grzbietowe i kloakowe w celu uwodzenia samicy.

Pod koniec zalotów samiec wspina się na samicę i składa spermatofor , kapsułkę zawierającą plemniki , które samica zbiera przez swoją kloakę . Nawożenie będzie wewnętrznego. Samica złoży od 100 do 300 jaj, z których wykluwają się larwy (nie mówimy o „kijankach”, termin ten jest zarezerwowany dla anuranów) po około 2–3 tygodniach. Początkowo larwy są ściśle wodne, początkowo zaopatrzone są w często dobrze widoczne skrzela zewnętrzne. W miarę rozwoju zdobędą płuca , pozwalając dorosłym żyć na lądzie. Pełne przeobrażenie larw trwa od 6 do 9 tygodni .

W chłodniejszych rejonach larwy często zimują w wodzie, a w następnym roku przechodzą metamorfozę. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia, ale niektóre osobniki czasami zachowują cechy larwalne (zjawisko „  neotenii  ”).

Predators

Podobnie jak jego kongenerów, w traszka dłoniasty jest ofiarą wielu zwierząt, czy podczas jego larw życia duży chrząszcz , graniczy chrząszcza , ważki larw , ale także ryb takich jak pstrąg , okoń i ciernika lub w dorosłej państwowej dziennych lub nocnych drapieżników , ssaki , takie jak borsuki , lisy itp.

Siedlisko

Traszka palmowa jest gatunkiem dość wszechobecnym . Występuje raczej w punktach wodnych o niewielkich rozmiarach, gdzie ryby są rzadkie, stojące lub słabo płynące, w sektorach lasów , pastwisk lub obszarów rolniczych, ale także na wrzosowiskach średnich gór lub wrzosowiskach. Na stawy i rowy są najczęstszymi siedliska. Występuje również w leśnych koleinach, źródłach i powolnych potokach. Na stawy są zamieszkane, gdy ciężki roślinności w części płytkich zapewnić mu stref, w których ryby nie mają dostępu. Wykazuje preferencje „leśne” i często bywa w półcienistych stawach leśnych z dość chłodnymi i czystymi wodami, gdzie może występować bardzo obficie. Jednak w przeciwieństwie do traszki alpejskiej wydaje się unikać obszarów całkowicie zacienionych lub całkowicie pozbawionych roślinności wodnej. W regionach, w których traszka plamista jest bardzo obecna, traszka palmowa unika aluwialnych lub morskich terenów zalewowych i odwiedza mniej wody bogatej w wapień i składniki odżywcze oraz mało otwartych siedlisk, takich jak rowy rolnicze, podczas gdy zajmuje te środowiska dalej na południe od jej zasięgu, gdzie w mniejszym stopniu konkuruje z innymi traszkami. W przeciwieństwie do traszki plamistej może występować w wodach dość kwaśnych i jest szczególnie związana z lasem, jak ma to miejsce w Walonii. Ale na południu Francji występuje odwrotnie, na przykład w lawinach wapiennych przyczyn.

We Francji nierzadko występuje na obszarach podmiejskich, gdzie stawy ogrodowe mogą być dla niego korzystne.

Stan ochrony

Nie jest gatunkiem zagrożonym w całym swoim zasięgu. Występuje powszechnie w wielu regionach swojego zasięgu, zwłaszcza we Francji, gdzie w wielu regionach występuje najczęściej wśród traszek. Jednak jego obecność staje się bardziej rozproszona i zlokalizowana w miarę przemieszczania się na północny wschód od swojego zasięgu, zwłaszcza w regionach silnie rolniczych i słabo zalesionych.

Zagrożenia, które go dotyczą, to przede wszystkim niszczenie terenów podmokłych , fragmentacja ekologiczna ich siedlisk oraz wprowadzanie ryb do stawów. Porusza się mniej niż traszka alpejska , przez co jest bardziej niż ta ostatnia narażona na fragmentację potencjalnych siedlisk, w których można ją spotkać.

Jest gatunkiem chronionym we wszystkich krajach zasięgu.

Nazewnictwo i systematyka

Rosyjski naturalistą Gregor Kyrillowitsch hr z Rasumofsky opisany w 1789 Lacerta helvetica od zwierząt regionu Lausanne . Staje się Triturus helveticus w 1918 r., A następnie Lissotriton helveticus w 2004 r. , Kiedy Triturus zostaje zreorganizowany w trzy rodzaje i gatunek ten należy do rodzaju Lissotriton .

Etymologia

Nazwa tego gatunku nawiązuje do miejsca jego odkrycia - Szwajcarii ( po łacinie Helvetia ).

Publikacje oryginalne

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. gatunków płazów Świata , oglądane podczas aktualizacji do łącza zewnętrznego
  2. Dubois i Raffaëlli, 2009: Nowa ergotaksonomia rodziny Salamandridae Goldfuss, 1820 (Amphibia, Urodela). Alytes, vol.  26, s.  1-85 .
  3. Andreas and Christel Nöllert, Guide to European Amphibians , delachaux and niestlé editions, ( ISBN  2-603-01280-0 ) , pierwsze wydanie 1992, francuskie 2003.
  4. Arkusz pochodzi od JP Jacoba, C. Percsy'ego, H. de Wavrina, E. Graitsona, T. Kineta, M. Denoëla, M. Paquay, N. Percsy i A. Remacle, Amphibiens et Reptiles de Wallonie , Aves - Raïnne and Ośrodek Badań Przyrody, Lasów i Drewna (MRW - DGRNE), Seria „Fauna - Flora - Habitats” nr 2, Namur, 2007, [1] .
  5. Dunn, 1918: Kolekcja Amphibia Caudata z Muzeum Zoologii Porównawczej. Biuletyn Muzeum Zoologii Porównawczej. Cambridge, tom.  62, s.  445-471 .
  6. García-París, Montori i Herrero, 2004: Amphibia: Lissamphibia. Fauna Iberica. Madryt: Museo Nacional de Ciencias Naturales i Consejo Superior de Investigaciones Científicas, vol.  24