Liberalni Demokraci (Wielka Brytania)

Liberalni Demokraci
Liberalni Demokraci

Oficjalny logotyp.
Prezentacja
Szef Edward Davey
Fundacja 2 marca 1988 r.
Siedzenie 8-10 Great George Street, Londyn
Zastępca szefa Daisy Cooper
Pozycjonowanie Środek do środka w lewo
Ideologia Liberalizm Liberalizm
socjalny
Sekularyzm
Brytyjski Federalizm
Eurofilia
Przynależność europejska ALDE
Przynależność międzynarodowa Liberalna międzynarodowa
Zabarwienie Złoto
Stronie internetowej libdems.org.uk
Prezesi grup
Widmowy przywódca Izby Gmin Hamulec Toma
Lider w Izbie Lordów Jim Wallace
Lider Szkockich Liberalnych Demokratów Willie Rennie
Lider walijskich Liberalnych Demokratów Kirsty Williams
Reprezentacja
Wspólny pokój 12  /   650
Izba Lordów 87  /   801
Parlament Szkocki 4  /   129
Parlament Walii 1  /   60
Zgromadzenie w Londynie 2  /   25
Samorząd 2469  /   19698
Komisarze policji i kryminalni 0  /   40

W Liberalni Demokraci ( angielski  : Liberalni Demokraci , w skrócie Lib Dems ) to partia polityczna brytyjski centrum .

Partia powstała w 1988 roku z połączenia Partii Liberalnej z Partią Socjaldemokratyczną (SDP), która od 1981 roku tworzyła sojusz wyborczy. Partia Liberalna istniała wcześniej przez 129 lat i rządziła Wielką Brytanią za rządów premierów między innymi Gladstone'a , Asquitha i Lloyda George'a , zanim w latach dwudziestych została przejęta przez Partię Pracy .

Edward Davey jest liderem Liberalnych Demokratów od 2019 roku. Od 2010 do 2015 roku Liberalni Demokraci byli mniejszościowym partnerem Partii Konserwatywnej w rządzie Camerona .

Sytuacja

Liberalni Demokraci mają 12 posłów w Izbie Gmin po wyborach parlamentarnych w 2017 roku.

W 2010 roku uzyskali 57 zastępców. Oni wtedy utworzyli koalicję z Partii Konserwatywnej z Davidem Cameronem , a więc były rząd. W szczególności Nick Clegg był wicepremierem .

W szkockiego parlamentu , od 1997 aż do 2007 Szkocka Partia Liberalnych Demokratów utworzyli koalicję rządową z pracy , Jim Wallace będąc zastępcą premier od Szkocji .

Jest też oddział Welsh w Parlamencie Welsh (pięć z 60 posłów), a także z dwunastu posłów jest główną stroną Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy , aż do roku 2014, gdy partia traci 11 z jej 12 posłów, wygrywając 6,61% głosów.

Historia

Liberalni Demokraci są wynikiem połączenia byłej Brytyjskiej Partii Liberalnej z 1988 roku i nowszych Socjaldemokratów , frakcji, która opuściła Partię Pracy w 1981 roku . Obie partie, które wcześniej tworzyły sojusz wyborczy, nazwany Sojuszem SDP-Liberalnym , przez kilka lat, ale wybory parlamentarne w 1983 i 1987 r. były rozczarowaniem dla Sojuszu . W wyborach zdobyli dużo głosów, nieco mniej niż Partia Pracy, ale nie zdobyli porównywalnej liczby miejsc w Izbie Gmin . Po fuzji nowa partia wybrała Paddy'ego Ashdowna , pierwszego lidera zjednoczonej partii.

W połowie lat dziewięćdziesiątych, po "  przeorientowaniu  " New Labour pod przywództwem Tony'ego Blaira , kwestia sojuszu między Liberalnymi Demokratami a Partią Pracy stała się centralna. Niemniej jednak, chcąc zachować własną tożsamość, partia przesuwa się bardziej na lewo od politycznego spektrum, sprzeciwiając się w szczególności prywatyzacji kolei lub opowiadając się za podwyżką podatków.

Po dwóch wyborach bez znaczącego wzrostu mandatów, wybory powszechne w 1997 r. podwoiły liczbę mandatów. Ashdown zrezygnował w 1999 roku, a zastąpił go Charles Kennedy . Pod przywództwem Kennedy'ego partia zwiększyła liczbę swoich mandatów w wyborach w 2001 r., a także w 2005 r. Charles Kennedy został zmuszony do rezygnacji7 stycznia 2006z powodu wewnętrznej kabały i dlatego, że rewelacje na temat jego alkoholizmu miały zostać upublicznione. Menzies Campbell został wybrany na lidera w wyborach2 marca 2006.

Od 2004 roku partia, która prosperowała dzięki pozycjonowaniu się na lewo od Partii Pracy, postanowiła odzyskać swoje historyczne miejsce w centrum. Celem jest odzyskanie głosów antyirackich z okręgów konserwatystów w Partii Pracy. Stratedzy partyjni chcą również odzyskać przestrzeń polityczną w centrum, stawiając na przesunięcie Partii Pracy na lewo po odejściu Tony'ego Blaira. Prasa brytyjska używa terminu „rewolucja pomarańczowej książki” w odniesieniu do przyjęcia w 2004 roku nowego manifestu, który nawraca liberałów na neoliberalizm i zbliża ich do konserwatystów w kwestiach gospodarczych.

Ta partia, która przedstawia się jako „najbardziej skrupulatna” z brytyjskiego spektrum politycznego widziała niektórych swoich przywódców oskarżonych o niewybaczalne wykroczenia polityczne i skandale. Partii zagraża także Partia Konserwatywna , która odzyskała siły po wyborze Davida Camerona na nowego lidera.

W rządzie (2010-2015)

Podczas kampanii wyborczej do parlamentu w 2010 r . występ lidera partii Nicka Clegga w pierwszej telewizyjnej debacie pozwolił Liberalnym Demokratom zobaczyć gwałtowny wzrost ich zamiarów głosowania, a sondaż przewiduje nawet 34% głosów. Jednak intencje głosowania później spadają. Wreszcie6 maja 2010partia otrzymuje 57 mandatów i 23% głosów. Ale wybory prowadzą do "  parlamentu zawieszonego  " ( Hung Parliament ), bez większości, co stawia Liberalnych Demokratów w pozycji "królmistrza". 11 maja, zostaje osiągnięte porozumienie koalicyjne z Partią Konserwatywną w sprawie rządu pod kierownictwem Davida Camerona składającego się z pięciu członków Liberalnych Demokratów, w tym Nicka Clegga, który zostaje wicepremierem . Celem Liberalnych Demokratów jest „zakotwiczenie rządu w centrum” . Jednak duża część jej wyborców uważa, że ​​partia „sprzedała duszę” , sprzymierzając się z konserwatystami.

W wyborach samorządowych w 2011 roku Liberalni Demokraci stracili jedną trzecią mandatów, a referendum w sprawie popieranego przez nich systemu głosowania zostało w dużej mierze odrzucone. W następnym roku ponieśli w wyborach samorządowych porażkę określaną jako „historyczna” . Na Kongresie w Brighton, wwrzesień 2012Nick Clegg wydaje się coraz bardziej kontestowany w partii, wielu działaczy oskarża go o to, że pozwolił rządowi koalicji na znaczne cięcia budżetowe w przydziałach dla najbiedniejszych, o zaniechanie reformy Izby Lordów lub wycofanie się z kwestia opłat uniwersyteckich.

Pozycjonowanie polityczne

Tradycyjnie centrystyczna partia ewoluowała w kierunku lewicy równolegle z przestawieniem Partii Pracy pod wpływem Tony'ego Blaira w latach 90. Od 2004 roku Liberalni Demokraci ponownie zajęli miejsce w centrum, zwłaszcza poprzez udział w rządzie koalicyjnym z konserwatystami w latach 2010-2015. Wyborcy partii znajdują się jednak dalej na lewo niż władze, nawet jeśli po 2010 roku nastąpi powrót do centrum, z utratą najbardziej lewicowego elektoratu.

Partia chce obniżyć podatki dla najbiedniejszych gospodarstw domowych, poprzez podatek od własności gruntów ( Mansion Tax  (en) ). W edukacji opowiadają się za obniżeniem czesnego i zmniejszeniem liczby uczniów w klasie. Partia jest jednak oskarżana o złamanie obietnic wyborczych po udziale w rządzie Davida Camerona , który pozwala uniwersytetom potroić czesne i którego polityka oszczędnościowa prowadzi do spadku średnio o 10% brytyjskich dochodów. W zakresie swobód indywidualnych partia sprzeciwia się tworzeniu dowodu osobistego i przechowywaniu odcisków palców DNA niewinnych ludzi.

Liberalni Demokraci są czasami nazywani „  zielonymi  ”  , są za „  zero emisji dwutlenku węgla  ” w Wielkiej Brytanii do 2050 roku, przeciwko budowie nowych elektrowni węglowych i elektrowni jądrowych nowej generacji . Proponują również ograniczenie budżetu przeznaczonego na drogi na ponowne otwarcie zamkniętych linii kolejowych .

Partia opowiada się za głęboką zmianą brytyjskich instytucji politycznych . Opowiada się za wprowadzeniem systemu jednego głosu zbywalnego . Umowa koalicyjna z konserwatystami wzywa do referendum w sprawie systemu głosowania , mającego na celu przyjęcie alternatywnego głosowania , ale zostało to w dużej mierze odrzucone w 2011 roku. Liberalni Demokraci opowiadają się także za zmniejszeniem liczby posłów i ustanowieniem wyborów parlamentarnych na Daktyle. Czas określony Parlamenty Act 2011  (pl) jest przepuszczany przez koalicję torysów-LibDems i poprawek wyborów parlamentarnych po raz pierwszy, co pięć lat. Partia opowiada się za „demokratyzacją” Izby Lordów .

Jeśli chodzi o politykę zagraniczną, Liberalni Demokraci są znani jako pacyfiści . Są na przykład jedyną dużą partią brytyjską, która zmobilizowała się przeciwko wojnie w Iraku . Partia jest eurofilska i nawet opowiedziała się za euro . Po referendum w sprawie członkostwa Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej Liberalni Demokraci włączyli się w blokadę parlamentu, odrzucając wszystkie propozycje i zażądali zorganizowania drugiego referendum. Pozostają jednak blisko konserwatystów i odmawiają udziału w głosowaniu nad wotum nieufności wobec premiera Borisa Johnsona .

Wyniki wyborów

Wybory ogólne

Wybór Głos % Siedzenia Ranga Rząd
1992 5 999 606 17,8% 20  /   650 3 rd Sprzeciw
1997 5 242 947 16,8% 46  /   659 3 rd Sprzeciw
2001 4 814 321 18,3% 52  /   659 3 rd Sprzeciw
2005 5 985 454 22,0% 62  /   646 3 rd Sprzeciw
2010 6 836 248 23,0% 57  /   650 3 rd Cameron I
2015 2 415 888 7,9% 8  /   650 4 th Sprzeciw
2017 2 368 048 7,4% 12  /   650 3 rd Sprzeciw
2019 3 696 419 11,4% 11  /   650 3 rd Sprzeciw

Wybory europejskie

Rok Głos % Mandaty Ranga Grupa
1989 986,292 6,2% 0  /   81 4 th LDR
1994 2 552 730 16,1% 2  /   87 2 nd ELDR
1999 1 266 549 12,7% 10  /   87 3 rd ELDR
2004 2 452 327 14,9% 12  /   78 4 th ALDE
2009 2 080 613 13,7% 11  /   72 4 th ALDE
2014 1 087 633 6,6% 1  /   73 5 th ALDE
2019 3 367 284 19,8% 16  /   73 2 nd RE

Wybory parlamentarne w Szkocji

Rok % Mandaty Ranga Rząd
1999 14,5 17  /   129 4 th McConnella I
2003 15,3 17  /   129 4 th McConnella II
2007 16,2 16  /   129 4 th Sprzeciw
2011 7,9 5  /   129 4 th Sprzeciw
2016 7,8 5  /   129 5 th Sprzeciw
2021 5.1 4  /   129 5 th

Walijskie wybory parlamentarne

Rok % Mandaty Ranga Rząd
Okręg wyborczy Wymienianie kolejno
1999 13,5 12,5 6  /   60 4 th Rząd 1 st Zgromadzenia
2003 14,1 12,7 6  /   60 4 th Sprzeciw
2007 14,8 11,7 6  /   60 4 th Sprzeciw
2011 10,6 8,0 5  /   60 4 th Sprzeciw
2016 7,7 6,5 1  /   60 5 th Rząd 5 -tego Zgromadzenia
2021 4,9 4,3 1  /   60 5 th

Liderzy Liberalnych Demokratów

Uwagi i referencje

  1. „  Antybrexitowi Liberalni Demokraci w Wielkiej Brytanii nazywają Jo Swinson nowym przywódcą  ”, Reuters ,22 lipca 2019 r.( przeczytaj online , konsultacja 27 lipca 2019 r. )
  2. „  Centrism Panel  ” , z The Oxford Union (dostęp 15 września 2019 ).
  3. Richard Warry , „  Przewodnik po partiach: Liberalni Demokraci  ”, BBC News ,15 maja 2017 r.( przeczytaj online , skonsultowano 15 września 2019 r. )
  4. „  Lib Dems celem dla centrowych wyborców z platformą podatkową  ” Ograniczony dostęp , z Financial Times (dostęp 18 lutego 2017 r. )
  5. Mark Kesselman, Joel Krieger i William A. Joseph, Wprowadzenie do polityki porównawczej: wyzwania polityczne i zmiana agendy , Cengage Learning,2018, 744  s. ( ISBN  978-1-337-67124-8 , czytaj online ) , s.  71
  6. Alistair Clark, Partie Polityczne w Wielkiej Brytanii , Palgrave Macmillan ,2012, 86–93  s. ( ISBN  978-0-230-36868-2 , czytaj online )
  7. Fabrice Rousselot, „  Labor pługi w liberalno-demokratycznego gleby. Na kongresie lib-dem niechętnie sprzymierzają się z Partią Pracy.  », Wydanie ,22 września 1995( przeczytaj online ).
  8. (en) „  Liberalni Demokraci: Powrót do centrum  ” , The Economist ,11 listopada 2004 r.( przeczytaj online ).
  9. Jeanne Dussueil i Agnès Alexandre-Collier , "  niepewny ariage między Torysami a Lib-Dems  ", Le Point ,11 maja 2010( przeczytaj online ).
  10. „  Kłucie niepowodzenie dla Clegga,  kampania  „ 3 E man ”, Le Figaro ,7 marca 2010( przeczytaj online ).
  11. „  Wielka Brytania: powrót do sześciu długich dni negocjacji  ”, Le Monde ,12 maja 2010( przeczytaj online ).
  12. „  Prawdziwa koalicja” Torysów i Lib Demów  ”, Le Nouvel Observateur ,12 maja 2010( przeczytaj online ).
  13. Sébastien Maillard, „  U władzy w Wielkiej Brytanii” Lib Dems „próbują permanentnego balansowania  ”, La Croix ,14 marca 2012 r.( przeczytaj online ).
  14. AFP , "  Lider brytyjskich lib dems broni swojego sojuszu z Cameronem  " , Le Monde ,20 września 2010( przeczytaj online ).
  15. Nicolas Madelaine, "  Wielka Brytania: lib Dems w rozsypce  " Les Echos , n o  20928,9 maja 2011, s.  20 ( przeczytaj online ).
  16. Reuters , „  W Wielkiej Brytanii tylko Boris Johnson sprzeciwia się naciskowi Partii Pracy  ”, Le Monde ,5 maja 2012 r.( przeczytaj online ).
  17. Florentin Collomp, „  Wielbiciele w pułapce sprawowania władzy  ”, Le Figaro ,27 września 2012( przeczytaj online ).
  18. (w) Anthony Wells, „  Widmo lewo-prawo  ” , komentarz do YouGov ,16 maja 2011(dostęp 5 listopada 2012 r . ) .
  19. (en) „  Wybory 2010: Lib Dem „wspólny grunt” z rywalami  ” , BBC News ,7 maja 2010( przeczytaj online ).
  20. Richard Seymour , "  Joker brytyjskich eurofilów  " , w Le Monde diplomatique ,1 st październik 2019
  21. (w) „  Tim Farron nowym liderem Lib Dem  ” na bbc.co.uk ,16 lipca 2015(dostęp 18 lipca 2015 r . ) .

Zobacz również

Linki zewnętrzne