I-65 | ||
I-65 opuszcza Kure do prób w Hiroshima Bay na30 sierpnia 1932. | ||
Inne nazwy | I-165 z 20 maja 1942 r. | |
---|---|---|
Rodzaj | Łódź podwodna | |
Klasa | Kaidai V (I-65 / I-165) | |
Historia | ||
Serwowane w | Cesarska japońska marynarka wojenna | |
Sponsor | Cesarstwo Japonii | |
Budowniczy | Kure Naval Arsenal | |
Stocznia | Kure , Japonia | |
Kil ułożony | 19 grudnia 1929 | |
Uruchomić | 2 czerwca 1931 | |
Komisja | 1 st grudzień 1.932 | |
Status | Zatopiony przez amerykański samolot 27 czerwca 1945 r. | |
Załoga | ||
Załoga | 62 oficerów i marynarzy | |
Charakterystyka techniczna | ||
Długość | 97,7 m² | |
Mistrz | 8,2 m² | |
Wersja robocza | 4,70 m² | |
Przesunięcie | 1600 t na powierzchni 2367 t pod wodą |
|
Napęd | 2 silniki Diesla Sulzer Mk 3 2 silniki elektryczne 2 wały napędowe |
|
Moc | diesel: 6000 KM (4400 kW) elektryczny: 1800 KM (1300 kW ) |
|
Prędkość |
20,5 węzłów (37,966 km/h) na powierzchni 8,2 węzła (15,1864 km/h) podczas nurkowania |
|
Głębokość | 246 stóp (75 m) | |
Cechy wojskowe | ||
Uzbrojenie | 4 przednie wyrzutnie torped 533 mm 2 tylne wyrzutnie torped 533 mm 1 pokładowe działko przeciwlotnicze typu 88 10 cm / 50 1 karabin maszynowy przeciwlotniczy 13,2 mm 1 karabin maszynowy 7,7 mm |
|
Zakres działania |
10 000 mil morskich (18 520 km) do 10 węzłów (18,52 km / h) na powierzchni 60 mil morskich (111,12 km) do 3 węzłów (5,556 km / h) Podwyższone |
|
Lokalizacja | ||
Informacje kontaktowe | 15°28′00″ północ, 153°39′00″ wschód′ | |
Geolokalizacja na mapie: Ocean Spokojny
| ||
I-65 (イ-65) (później I-165 ) jest japoński podwodny z Kaidai klasy (海大DE) z Kaidai V podklasy (海大5型(伊六十五型/伊百六十型), Kaidai-go-gata, klasa I-65 / I-165) zbudowany dla Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii .
Podczas II wojny światowej wspierał japońską inwazję na Malezję i prowadził patrole wojenne na Oceanie Indyjskim, zanim został zatopiony w maju 1942 r., gdy został wysłany do udziału w nadchodzącej bitwie o Midway . Natychmiast po jego utracie i zanim Japończycy dowiedzieli się o jego zniknięciu, zmieniono jej numer na I-164 .
Po I wojnie światowej , Cesarska Marynarka Wojenna Japonii ponownie oceniła użycie okrętów podwodnych jako elementu strategii floty ze względu na udane rozmieszczenie krążowników podwodnych dalekiego zasięgu do głównych nalotów komercyjnych . Japońscy stratedzy zdali sobie sprawę z możliwości użycia broni do zwiadu dalekiego zasięgu oraz w wojnie na wyniszczenie z flotą wroga zbliżającą się do Japonii. Dwa duże japońskie okręty podwodne dalekiego zasięgu zostały wcześniej zbudowane jako prototypy w ramach programu Fleet Eight-Six ( I-51 i I-52 ), ale przybycie na20 czerwca 1919siedmiu niemieckich U-Bootów otrzymanych przez Japonię w ramach reparacji wojennych pod koniec I wojny światowej doprowadziło do całkowitego remontu. Japończycy szybko zatrudnili setki niemieckich inżynierów i techników okrętów podwodnych oraz byłych niemieckich oficerów okrętów podwodnych bezrobotnych po klęsce Niemiec w I wojnie światowej i zmusili ich do przybycia do Japonii na pięcioletnich kontraktach. Amerykańskie ONI ( Biuro Wywiadu Marynarki Wojennej ) oszacowało, że pod koniec 1920 roku Japonię odwiedziło około 800 niemieckich doradców. Japończycy wysyłali również delegacje do Niemiec i aktywnie uczestniczyli w zakupie wielu patentów.
Okręty podwodne podklasy KD5 były ulepszonymi wersjami poprzedniej podklasy KD4. Uzbrojenie przeciwlotnicze zostało wzmocnione poprzez zastąpienie karabinu maszynowego kalibru 13,2 mm podwójnym karabinem maszynowym kalibru .65. modernizacja broni mostowej z 50 kalibru do 65 kalibru podwójnej długiej lufy. Okręt podwodny był również nieco szerszy i wyższy.
Mają wyporność 1600 ton na powierzchni i 2367 ton w zanurzeniu. Okręty podwodne miały 97,7 m długości, 8,2 m szerokości i 4,70 m zanurzenia. Okręty podwodne pozwalały na zanurzenie na głębokości 75 mi miały sztab 62 oficerów i załogi.
Sulzer został wybrany na producenta silników wysokoprężnych Mk 3, których osiągi były nieco niższe niż silników z pierwszych podklas. Do nawigacji powierzchniowej okręty podwodne były napędzane dwoma silnikami wysokoprężnymi o mocy 3000 KM (2200 kW ), z których każdy napędzał wał napędowy. W zanurzeniu każde śmigło było napędzane silnikiem elektrycznym o mocy 900 koni mechanicznych (671 kW). Mogły osiągnąć 20,5 węzła (38 km/h) na powierzchni i 8,2 węzła (15,2 km/h) pod wodą. Na powierzchni KD5 miały zasięg 10 000 mil morskich (19 000 km ) przy 10 węzłach (19 km/h); w zanurzeniu mieli zasięg 60 mil morskich (170 km) przy 3 węzłach (5,6 km/h).
Okręty podwodne były uzbrojone w 6 wewnętrznych wyrzutni torped 53,3 cm, 4 z przodu i 2 z tyłu. Mieli jeden przeładunek na każdą wyrzutnię, co dało w sumie 14 torped Typ 89 . Były również uzbrojone w działko pokładowe 100 mm (L/50) na powierzchnię bojową oraz karabin maszynowy 13,2 mm AA 93 i karabin maszynowy 7,7 mm.
Zbudowany przez Kure Naval Arsenal w Japonii, I-65 został zadokowany na19 grudnia 1929. Został uruchomiony w dniu2 czerwca 1931pod nazwą I-65 . Został ukończony i oddany do użytku w dniu1 st grudzień 1.932.
I-65 została zakończona w dniu 1 grudnia 1932 roku, komandor porucznik (海軍少佐(Kaigun-shōsa)) Hankyu Sasaki jest jego pierwszy dowódca, który został przydzielony do 30 th podział łodzi podwodnych .
20 sierpnia 1941 roku, tuż przed rozpoczęciem wojny na Pacyfiku, dowódcą został mianowany komandor-porucznik Harada Hakue . Jest częścią 5 -go dywizjonu okrętów podwodnych .
Jego pierwsza misja odbyła się 8 grudnia 1941 roku w ramach operacji „E” – japońskiej inwazji na Malezję . Z I-66 z pododdziału 30 (i I-62 , I-64 z 29 th podziału okrętów podwodnych ), cztery okręty podwodne zostały przypisane do patrolowania Morze Południowochińskie do około 80 km na wschód od Trengganu , Malezji . Następnego dnia o godzinie 14:15 (czasu lokalnego) w pobliżu wyspy Con Son w Wietnamie, na pozycji geograficznej 5°00′N, 105°30,E , I-65 zgłosił obserwację pancerników HMS Prince of Wales i HMS Repulse of Force Z .
13 grudnia 1941 roku służył jako osłona japońskiego desantu na północnym Borneo .
9 stycznia 1942 roku, podczas patroli w Morzu Java , to storpedowany, bombardowane zatopiony 1003 ton holenderskiego parowego Benkoelen en , biegnącą od Soemenep do Cheribon w pozycji geograficznej 4 ° 50 „S 50” 112 ° E . 14 stycznia 1942 r. o godzinie 2:17 rano ( standardowy czas japoński ), na Oceanie Indyjskim, na zachód od Wysp Mentawai , na pozycji geograficznej 0° 12′ S, 97° 00′ E , storpedował i zatopił Jalarahan , brytyjski uzbrojony statek handlowy o wadze 5102 ton, który płynął z Singapuru do Kalkuty . Następnie wrócił do Penang w dniu20 stycznia 1942, stając się pierwszym japońskim okrętem podwodnym, który to zrobił.
Podczas swojego trzeciego patrolu, między 5 a 28 lutego, storpedował i uszkodził przebudowany przez Brytyjczyków lotniskowiec Laomedon , 49 mil morskich (90 km) na południowy wschód od Cejlonu. 15 lutego storpedował i zatopił Johanne Justesen (4681 ton) na Morzu Arabskim, a 20 lutego storpedował i zatopił Bhima , brytyjski statek handlowy o nośności 5280 ton, na Oceanie Indyjskim . 21 lutego zaatakował inny statek handlowy, ale torpedami nie trafił w swój cel.
20 maja przemianowany na I-165 , został przeniesiony do Kwajalein 24 maja i został umieszczony na patrolu podczas bitwy o Midway na północ od wyspy Kure . 30 czerwca dowódca Torisu Kennosuke (鳥 巣 建 之 助) (może być również znany jako Tatenosuke Tosu ) został dowódcą, a 10 lipca został przeniesiony do Floty Strefy Południowo-Zachodniej .
Wracając do Penang 6 sierpnia, I-165 rozpoczął nowy patrol na Oceanie Indyjskim 11 sierpnia. 25 sierpnia storpedował i zatopił „ Harmonides” , brytyjski uzbrojony 5237-tonowy statek handlowy. Wkrótce potem doznał uszkodzeń spowodowanych sztormem i został zmuszony do powrotu do Penang po tym, jak uniknął wodnosamolotu i poszukiwawczego brytyjskiego niszczyciela . Przybył do Penang 31 sierpnia.
Po naprawieniu uszkodzeń I-165 opuścił Penang 16 września z pięcioma powstańcami indyjskiej Armii Narodowej na pokładzie. Miały zostać wylądowane na północno-zachodnim wybrzeżu Indii . Po drodze storpedował i zatopił uzbrojony amerykański frachtowiec Losmar i twierdził, że następnego dnia zatopił kolejny statek handlowy. Dotarł do celu 4,3 mil morskich (8 km) u wybrzeży Gujarat i na zachód od Junagadh po zachodzie słońca 28 września. Powstańcy zostali wysadzeni w oponie niezauważeni. Następnie wrócił do Penang.
W listopadzie i grudniu stacjonował w Surabaya, aby przeciwstawić się pogłoskom o amerykańskim lądowaniu w Timorze . Wyokrętowanie nie nastąpiło i wrócił do Penang.
W styczniu, I-165 został wysłany bombardować Geraldton , Australia Zachodnia , w ramach dywersji nalotu, aby pomóc ewakuacji wojsk japońskich przez Sunda Strait . Po tym, jak ledwo ominął niszczyciele i samoloty patrolowe, Kennosuke postanowił zamiast tego zaatakować pobliski Port Gregory . Pomylił lokalną fabrykę konserw rybnych z fabryką amunicji i zbombardował ją 10 pociskami ze swojego 4,7-calowego (119 mm) działa pokładowego Type 88. Działo miało zasięg 16 km. Wrócił do Surabaya 16 lutego.
W dniu 25 maja, porucznik komandor Shimizu Tsuruzo został jego dowódcą i 9 października, został przeniesiony do 8 th Submarine Squadron . 16 grudnia, płynąc z Singapuru do Penang, został zaatakowany przez aliancką łódź podwodną. Torpedy okrętu podwodnego ominęły go i dotarł bezpiecznie 18 grudnia.
W dniu 18 marca, I-165 storpedowany i zatopiony Nancy Moller , dystrybutora brytyjski uzbrojony 3916 ton na pozycję geograficzną 2 ° '14 N, 78 ° 25' E . Wynurzył się, pojmał marynarza Gunnera Dennisa Fryera , zabijając dwóch chińskich marynarzy i uwalniając trzech innych marynarzy. Przed odlotem I-165 łodzie ratunkowe zostały ostrzelane, zabijając 32 osoby. Lekki krążownik brytyjski HMS Emerald (D66) uratował 32 członków załogi, którzy przeżyli ataki.
12 sierpnia został wysłany z Surabaya na misję ratunkową i zaopatrzeniową w Zatoce Korim . Przybył 18 sierpnia i po nieudanej próbie skontaktowania się z oddziałami w Korim Point został zaatakowany przez trzech łowców okrętów podwodnych . Został mocno zaatakowany przez bomby głębinowe i miał znaczny wyciek w swojej maszynowni. Dziesięć godzin po rozpoczęciu ataku wypłynął na powierzchnię i udał się do Ambon na tymczasowe naprawy, gdzie przybył 23 sierpnia. Następnie wrócił do arsenału morskiego Sasebo w celu naprawy i przeglądu. Komandor porucznik Ono Yasushi objął dowództwo i został przeniesiony do 19 -tego podziału okrętów podwodnych jako okręt szkolny .
W dniu 1 kwietnia 1945 roku został przeniesiony do 34 th podział okrętów podwodnych z 6 th Floty . Pistolet pokład z I-165 jest usuwany, a są one skonfigurowane do wykonywania dwóch ludzkich torpedy kaiten . Jest również wyposażony w radar wyszukiwania lotniczego Type 3 Mark 1 Model 3 „13-Go”. Po nawróceniu powrócił do czynnej służby w Połączonej Flocie .
16 czerwca 1945 r. o godzinie 16:00 I-165 z dwoma torpedami „kaiten” opuścił kanał Bungo . Na Bungo Suido, wzburzonym morzu i ciemnym czasie, USS Devilfish pod dowództwem komandora porucznika Stephena S. Manna Jr. podczas trzeciego patrolu zaprojektował odpływ I-165 i wystrzelił dwie torpedy z wyrzutni na rufie . I-165 ucieka atak i pogrąża się katastrofą. Devilfish próbuje ścigać przeciwnika na powierzchni, ale nie odzyskać kontakt. Później I-165 wysyła raport sytuacyjny (ostatni otrzymany od I-165 ).
23 czerwca 1945 r. stawiacz min USS Champion wraz z niszczycielem eskortującym USS Gilligan wykrył kontakt podwodny (prawdopodobnie I-165 ) na pozycji geograficznej 14°51′N, 135°50′E . Okręty przeprowadzają wiele głębinowych bomb głębinowych i ataków „ Jeż ”, które wytwarzają na powierzchni duże pęcherzyki powietrza i olej napędowy. Słychać kontakt podczas schodzenia 300 stóp po ostatnim ataku.
W dniu 27 czerwca 1945 roku, 360 mil morskich (660 km) na wschód od Saipan , o 12:20 The Bomber Lockheed PV-2 "Harpoon" z VPB-142 Lt. Janes przechodzi przez chmury deszczowej, kiedy „to sprawia, że kontakt wzrokowy z łodzią podwodną na powierzchni, kierującą się na północny zachód z prędkością 14 węzłów (26 km), z czymś, co wydaje się być kieszonkowymi łodziami podwodnymi na pokładzie. Janes wykonuje ostry zakręt i zrzuca dziób w dół, aby zrzucić trzy bomby głębinowe Mk 47 i pięć radiolatarni. Okręt podwodny najpierw wykonuje ostry zakręt w prawo , a następnie zanurza się w nurcie z nosem w dół. Kiedy Janes wraca na scenę, obserwuje się plamę oleju, a następnie fragmenty drewna i dwie „kieszonkowe łodzie podwodne”.
O 12:47 Janes wypuścił torpedę Acoustic Mk.24 „Fido” i kontynuował poszukiwania do 14:25. I-165 jest tracona w pozycji geograficznej 15 ° 28 'N, 153 ° 39' E z 106 załogi.
28 czerwca 1945 roku, po analizie alianckiego ruchu radiowego, jednostka komunikacyjna Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii w Owada poinformowała, że japoński okręt podwodny zidentyfikowany później jako I-165 z powodzeniem zaatakował Kaiten u wybrzeży Saipan.
29 lipca 1945 I-165 został uznany za zaginiony na Marianach .
15 września 1945 został skreślony z listy marynarki wojennej.