Hualālai

Hualālai
Widok na Hualālai w kierunku południowo-wschodnim, z ostatnich strumieni lawy.
Widok na Hualālai w kierunku południowo-wschodnim, z ostatnich strumieni lawy .
Geografia
Wysokość 2521  m
Masywny Wyspa Hawajów
Informacje kontaktowe 19 ° 41 ′ 20 ″ północ, 155 ° 51 ′ 52 ″ zachód
Administracja
Kraj Stany Zjednoczone
stan Hawaje
Hrabstwo Hawaje
Geologia
Wiek 300 000 lat
Skały Trachyte , hawaiite , bazalt , pikro-bazalt
Rodzaj Wulkan w gorącym miejscu
Morfologia Wulkan tarczowy
Czynność Aktywny
Ostatnia erupcja 1800 - 1801
Kod GVP 332040
Obserwatorium Obserwatorium Wulkanologiczne na Hawajach
Geolokalizacja na mapie: Hawaje
(Zobacz sytuację na mapie: Hawaje) Hualālai
Geolokalizacja na mapie: Stany Zjednoczone
(Zobacz sytuację na mapie: Stany Zjednoczone) Hualālai

Hualalai jest wulkan tarczy aktywny w Stanach Zjednoczonych na wyspie na Hawajach , w stanie o tej samej nazwie . Ma prawie 300 000 lat i jest trzecim najstarszym i najbardziej aktywnym z pięciu głównych wulkanów na wyspie. Jego ostatnia erupcja zakończyła się w 1801 roku, a prawdopodobieństwo jej ponownego wybuchu w ciągu następnych kilku dziesięcioleci jest wysokie. Stanowi poważne zagrożenie dla ludności żyjącej u jego stóp, ze względu na płynność lawy i brak ochrony ludzi. Góra wznosi się na 2521 metrów nad poziomem morza. Jest domem dla wielu stożków wulkanicznych, które przeważnie biegną wzdłuż stref szczelin przecinających wulkan . Te kratery są popularnym miejscem dla turystów i grotołazów , mimo regularnego zakazu przekraczania własności prywatnej. Utworzono strefy ochrony środowiska, w tym rezerwat dzikiej przyrody. Stanowią schronienie dla ważnej różnorodności ekologicznej, której sprzyja zróżnicowany klimat. Ponadto historyczny park narodowy przypomina, że ​​wulkan był zamieszkany przez rodzime osady hawajskie przed przybyciem pierwszych mieszkańców Zachodu i gościł członków hawajskiego dworu . Wybrzeże jest obecnie domem dla kompleksów turystycznych.

Toponimia

Hualālai to imię żony nawigatora Hawaiʻi Loa, który według legendy odkrył archipelag w towarzystwie polinezyjskich odkrywców . Uważany jest za środkowe dziecko wśród pięciu wulkanów na wyspie. Nazwa góry pojawia się również w ramach wariantów Hualalai szczytu , Hualalai Volcano , Mauna Hualalai , Mouna Huararai , Góra Hualalai , Mowna-Worrorar lub Puu Hualalai .

Geografia

Sytuacja

Hualālai znajduje się w Stanach Zjednoczonych , na wyspie Hawaje ( Big Island ), największej z archipelagu i stanu Hawaje . Wznosi się prostopadle do zachodniego wybrzeża, zwrócony w stronę Oceanu Spokojnego , a jego zachodni kraniec w szczególności oddziela wybrzeże Kohala na północy od wybrzeża Kona na południu. Mauna Kea , najwyższy punkt na wyspie, znajduje się w północno-wschodniej, The Mauna Loa „s południowo-wschodniej, natomiast Kohala jest na północny-wschód.

Administracyjnie Hualalai jest częścią dzielnicy z Kona północy , w hrabstwie z Hawajów stanu o tej samej nazwie. Do spisu wyznaczone miejsca z Kalaoa , Kailua-Kona i Holualoa wszystkie leżą na zachód do południowo-zachodniej części góry, z reszta Kohala stanowiące Obszar Niemunicypalny .

Topografia

Hualālai wznosi się na 2521 metrów nad poziomem morza i ma szczyt na wysokości 2473 metrów, co czyni go trzecim co do wielkości wulkanem na wyspie . Podobnie jak wszystkie wulkany tarczowe , ma on bardzo niewielkie zbocza ze względu na niską lepkość jego law, ale będąc w fazie po osłonie, są one bardziej nieregularne niż wulkany Mauna Loa i Kīlauea , dwa młodsze wulkany. Góra rozciąga się na około 750  km 2 , czyli 7,2% powierzchni wyspy i ma objętość 12 400  km 3 . Hualālai przecinają trzy strefy szczelin  : silnie rozwinięta i ostatnio aktywna na północnym zachodzie, bardziej umiarkowana na południowym wschodzie i słabo rozwinięta rozciągająca się na północ pięć kilometrów na wschód. Około stu szyszek z popiołu i żużla te rift stref linii. Wulkan nie ma kaldery szczytowej, ale ma krater zapadnięcia o średnicy około pół kilometra na szczycie małego pola lawy. Większość południowego stoku tworzą strumienie lawy pokryte warstwą popiołu wulkanicznego o grubości od dziesięciu do jednego metra.

Ważnym elementem Hualālai jest Puʻu Waʻawaʻa , hawajskie określenie oznaczające „silnie bruzdowane wzgórze”, stożek wulkaniczny o wysokości 370 metrów i średnicy ponad półtora kilometra. Wznosi się na zboczach wulkanu dziewięć kilometrów na północny wschód od szczytu.

Zachodni kraniec Hualālai tworzy rozległy podwodny zapadlisko znane jako Spadek North Kona . Rozciągający się na około 1000  km 2 , składa się z szeregu plaż i skarp opadających od 2000 do 4500 metrów poniżej poziomu morza . Obszar ten został dokładnie zbadany w 2001 roku przez amerykańsko - japoński zespół za pomocą ROV Kaikō . Zebrane informacje wykazały, że lawa postępowała w płytkich wodach, na głębokości od 500 do 1000 metrów poniżej poziomu morza, i że w przeciwieństwie do innych wulkanów na Hawajach, załamanie w Hualālai powstawało stopniowo.

Geologia

Z law związanych z tarczą fazową Hualalai odkryto tuż przy brzegu, w kontynuacji szczeliny na północny zachód. Ponadto w rurze wulkanicznej o głębokości 23 metrów znaleziono toleit , wskazujący na podwodny etap erupcji . Ten rodzaj lawy był produkowany aż do 130.000 lat BP . Hualālai weszło w 100 000-letnią fazę BP po osłonie.

Stożek Puʻu Waʻawaʻa mógłby być znakiem tej ostatniej zmiany. Składa się z trachitu , rodzaju lawy rzadkiej w innych wulkanach na Hawajach . Płynie wolniej niż zwykle lawa pahoehoe, a nawet 'a'ā Hawaii ze względu na wysoką zawartość krzemionki , ponad 62% w porównaniu z około 50% w kopalniach bazaltu , co czyni go mniej płynnym. W geolodzy szacują, że Pu'u Wa'awa'a może mieć utworzone podczas wybuchu pumeks nieco ponad 100 000 lat BP i będzie nadal budować niezależnie co najmniej trzy różne trachytic przepływa od. Jego erupcje , chociaż częściowo pokryte przez przepływy Hualālai i Mauna Loa , utworzyły osobliwą strukturę znaną jako grzbiet Pu'u Anahulu .

Mapowanie geologiczne wulkanu wykazało, że co najmniej 80% jego powierzchni pokrywają strumienie lawy sprzed 5000 lat, w całości złożone z bazaltów ziem alkalicznych . Ponad połowa z nich ma mniej niż 3000 lat, a około 12% ma mniej niż 1000 lat. Między 1700 a 1801 rokiem erupcje wystąpiły z sześciu różnych wyrzynających się ust. W tym okresie do oceanu dotarły dwa strumienie lawy.

Hualalai jest miejsce słynie ksenolitami z perydotytach od płaszcza Ziemi, które weszły do powierzchni i zamkniętych w płynie bazalt. Wiele złóż prehistorycznych, a także tych z erupcji 1801 r. , Zawiera takie ksenolity o dużych rozmiarach i obfitych ilościach.

Pogoda

Te pasaty wieją z zachodu na wschód nad Hawaiian archipelagu , który straddles Zwrotnik Raka . Północne zbocze Hualālai, wystawione na działanie wiatru anabatycznego , otrzymuje większość opadów w godzinach popołudniowych w wyniku zjawiska konwekcji gorącego powietrza. Tak więc na średnim stoku spada między 725 a 1200 milimetrów rocznie. Jednakże znajduje się w cieniu opadów z Mauna Kea , Hualalai podlega działaniu gradientu opadów niższej niż inne wulkanu na Hawajach . Tak więc na równoważnej wysokości osiągają na przykład 2000 do 2500 milimetrów rocznie w Kohala . Południowe zbocze otrzymuje od 900 do 1500 milimetrów w połowie stoku. Na szczycie spada średnio tylko 450 milimetrów rocznie. Jest jednak bardziej wilgotny niż zachodnie wybrzeże, gdzie opady czasami nie przekraczają 250 milimetrów i regularnie pokrywają je chmury , czasem popiół i mgła . Na północnym zboczu występują mniej wyraźne deszcze, a nawet susze w miesiącach letnich, podczas gdy południowe zbocze jest bardziej nawadniane wiosną i wczesnym latem.

Ogólnie rzecz biorąc, zachodnia część wyspy jest nieco cieplejsza niż część nawietrzna. Średnia temperatura jest na stronie od 26 do 28  ° C . Adiabatyczne gradient temperatury około 0,7  ° C na sto metrów. Minimalna temperatura odnotowana w Hualālai w ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat wynosi -18  ° C wMarzec 1957. Prawie sześć stóp śniegu spadło w Holualoa , w połowie wysokości południowego stoku, w rokuMaj 1951.

Flora i fauna

Pomimo obecności młodych strumieni lawy , jeszcze nie skolonizowanych , większość Hualālai pokryta jest roślinnością. Ze względu na zróżnicowane warunki klimatyczne i wysokość nad poziomem morza góra składa się z bardzo różnych ekosystemów . Na północnym zachodzie znajdują się relikty kserofilnych lasów deszczowych, podczas gdy skraj lasu mglistego pokrywa południowe zbocze o połowie stoku. Jest to rodzaj tropikalnego lasu deszczowego, który jest często skąpany we mgle , będącej ważnym dodatkowym źródłem wilgoci. Wokół szczytu oraz na południowo-wschodnich i północno-wschodnich zboczach rozwija się suchy las górski, zdominowany przez Acacia koa , podczas gdy sam obszar szczytu kryje subalpejski etap , obecny tylko w innych miejscach na wyspie wokół Mauna Loa i Mauna Kea. . Ten ostatni składa się z krzewów, paproci , roślin zielnych, a nawet niektórych okazów Metrosideros polymorpha (lokalnie ʻōhiʻa lehua ). Hualālai charakteryzuje się licznymi zawalonymi kraterami, które chronią gęstą roślinność, a niektóre mają nawet niezwykły „pionowy las”, w tym drzewa eukaliptusowe .

Wulkan zamieszkuje wiele gatunków zwierząt, zwłaszcza ptaków. Jego wybrzeża są bogate w ryby i inne żółwie zielone ( Chelonia mydas ) i szczudła białe ( Himantopus himantopus ).

Przed zasiedleniem archipelagu przez człowieka flora i fauna Hualālai i wyspy w ogóle doświadczyły izolacji na odległość prawie 4000 kilometrów od innych znaczących lądów. Pierwsze gatunki, które zadomowiły się kilka milionów lat temu, zostały przyniesione przez wiatr, burze lub unoszące się na oceanie. Współczynnik udanej kolonizacji to jedna na 35 000 lat. Pierwotne gatunki Hualālai ewoluowały i stały się całkowicie endemiczne . Tylko około 2,5% światowych lasów tropikalnych to lasy chmurowe, co czyni je wyjątkowym siedliskiem.

Historia

Erupcyjna historia

Ponad 100 000 lat BP , w Hualalai emituje trachytes od stożka o Pu'u Wa'awa'a na północno-wschodnim zboczu. Pumeks i lawy na 'a Umieścić Pu'u Anahulu kalenicy . Objętość wyprodukowanej skały wulkanicznej wynosi 5,5  km 3 i jest to największa erupcja na Hawajach .

Przez 25 000 lat zmieniała się natura skały. Trachit ustępuje miejsca bazalom , mniej lepkim. W lawy są bardziej płynne, a do XIX th  century , zastępcy Typ między systematycznie cast'a'ā i pahoehoe . Stożki popiołu i żużla układa się równolegle. Do 5000 lat pne bazaltom towarzyszą śladowe ilości pochodnych, takich jak pikryt , hawajit i ankaramit . Między 5000 a 1500 lat temu duże ilości lawy bazaltowej wylały się na północne zbocze i wokół szczytu. Zajmują prawie dwie trzecie obecnej powierzchni wulkanu.

Hualālai to trzeci najbardziej aktywny wulkan na wyspie. Jednak podczas gdy Kīlauea i Mauna Loa doświadczyły ponad 150 erupcji w ciągu ostatniego tysiąclecia, Hualālai doświadczyło tylko od trzech do pięciu. Między VIII p i XIII TH  wieku, wykwity Hawaiian , strombolian i wulkanicznego wystąpić i spowodować krateru załamania . Powiązane strumienie lawy, najdłuższe istniejące do tej pory, rozciągające się na 22 kilometry, występują na południowo-wschodnim zboczu i wokół szczytu. W XVII th i XVIII -go  stulecia, lawy, nazwane odpowiednio Luamakami i Ka'upulehu , są emitowane z Rift północnym zachodzie. Zawalenie się stożków wulkanicznych jest odpowiedzialne za gwałtowne erupcje freato-magmowe, w wyniku których powstają tufy wulkaniczne .

Ostatnia erupcja Hualālai miała miejsce w latach 1800 - 1801 . Jest jedynym znanym, który wyprodukował tylko niezwykle płynne lawy pāhoehoe, których strumienie zwane Huehue płyną po zachodnim zboczu i docierają do oceanu. Niszczą wioskę Ka'ūpūlehu i staw na swojej drodze. Legenda głosi, że kiedy żadna ofiara ze zwierząt ani żadna ofiara bogom nie zakończyła się sukcesem, Kamehameha I po raz pierwszy powstrzymał przepływ lawy, rzucając kosmyk włosów. International Airport Kona znajduje się w Keahole punkt na jeden z najnowszych lawy. Ta erupcja jest współistniejąca z innym Mauna Loa . Według niektórych hipotez, w niedawnej przeszłości Hualālai mogło doświadczyć erupcji synchronicznych zarówno z Mauna Loa, jak i Kīlauea .

Sam Hualalai nie wybuchł od początku XIX -go  wieku . Jest to jednak powiązane z czterema nowszymi wydarzeniami. W 1859 roku Puʻu Waʻawaʻa wyemitował strumień lawy o grubości 275 metrów równoległy do ​​tego z Puʻu Anahulu, który połączył się z oceanem w zatoce Kiholo. W 1877 roku w zatoce Kealakekua nastąpiła podwodna erupcja. W 1929 roku kilka trzęsień ziemi , w tym dwa o sile 5,5 i 6,5, które dotknęły Honolulu , wstrząsnęło wulkanem przez miesiąc, powodując 100 000  dolarów (równowartość 1,2 miliona w 2010 roku) szkód wyrządzonych dzielnicy przez Kona. Były prawdopodobnie spowodowane ruchami płytkiej magmy, ale na powierzchni nie miały miejsca żadne emisje. Trzęsienie ziemi 2006 , którego epicentrum znajduje się na północ od Kiholo Bay, spowodowała jeszcze większe szkody.

Historia ludzkości

Hualālai od kilku stuleci jest domem dla rdzennej ludności. Sanktuarium centrali A'Umi Heiau jest zbudowany w drugiej połowie XV -go  wieku na suchych plateau wschodzie góry. Kaloko-Honokohau National Historical Park znajduje się na południowo-zachodnim wybrzeżu Hualalai, w miejscu starej hawajskiej osady. Chociaż region ten nazywano kekaha ʻa'ole wai (dosłownie „kraina bez wody”), nierówny teren wulkaniczny był domem dla wielu osad rybackich, przyciąganych przez bogate życie morskie. Kaloko to dawny staw rybny z suchego kamienia ( loko kuapa po hawajsku ) zbudowany w naturalnej zatoczce.

Kamakahonu, Holualoa Bay i Keauhou Bay były popularnymi miejscami wypoczynkowymi na hawajskim dworze na długo przed westernizacją archipelagu . To właśnie w tych miejscach Kamehameha I po raz pierwszy przebywał po ośmioletniej kampanii mającej na celu zjednoczenie królestwa. Jego śmierć w 1819 r. Wywołała zamieszki społeczne, wzmocnione przybyciem chrześcijańskich misjonarzy na Hawaje w 1820 r . Kościół Mokuaikaua , wybudowany w 1837 roku , w wulkanicznych skałach i kawałków rafy , są wciąż na początku XXI -go  wieku . Pałac Hulihe'e gdzie kilka ostatnich królów Hawajach spędzali dzień, została zachowana i przekształcony w muzeum w 1927 roku .

Większość kawy Kona jest produkowana na południowym zboczu Hualālai, niedaleko Holualoa . Hurtownik Henry Nicholas Greenwell i jego potomkowie są właścicielami dużej posiadłości na tym zboczu. Droga łącząca Māmalahoa Road i Queen Kaʻahumanu Road powyżej Kailua-Kona została nazwana na cześć Franka „Palaniego” Greenwella.

Obszar treningowy Pohakuloa, na północny wschód od góry, zapewnia ćwiczenia naziemne w Armii Stanów Zjednoczonych i Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych . Można do niego dojechać drogą 200, nazywaną Saddle Road , która przecina płaskowyż oddzielający Hualālai od Mauna Kea .

Zajęcia

Zapobieganie

Chociaż ostatnia erupcja Hualālai miała miejsce ponad dwieście lat temu, prawdopodobnie wybuchnie ponownie w najbliższej przyszłości. Rzeczywiście, cykl jego działalności szacuje się na dwieście lub trzysta lat. Stanowi pewne zagrożenie dla społeczności mieszkających u jego stóp. Na przykład, w przypadku wybuchu podobnego do tego z 1801 roku , Kailua-Kona , znajduje się 25 km od szczytu, może być pokryta lawą ciągu kilku godzin. Ryzyko dla całego wulkanu ocenia się na 6 z 9, ze względu na szybkość postępu lawy na zboczach i niewielką odległość od wybrzeży, co oznacza, że ​​zagrożenie jest nie mniejsze niż `` w bezpośrednim sąsiedztwie szczeliny '' .

Od 1971 roku Hawajskie Obserwatorium Wulkanologiczne regularnie monitoruje aktywność sejsmiczną za pomocą stacji zlokalizowanej trzy kilometry na wschód od szczytu, która monitoruje wulkan. Od tego czasu nie odnotowano ani jednego roju tellurycznego ani żadnego wstrząsu , który stanowiłby znak ostrzegawczy o wznowieniu działalności. W Hualālai co roku odczuwa się kilka trzęsień ziemi o sile 4 lub większej, ale przypisuje się je głębokiemu źródłu, na morzu, w północno - zachodniej strefie szczeliny i nie są one związane z ruchami magmowymi .

W 2010 roku United States Geological Survey zainicjowało odnowienie swojego sprzętu rejestrującego i telemetrycznego , korzystając ze środków przyznanych w ramach planu naprawy gospodarczej z 2009 roku . Agencja planuje dodać nowy sejsmograf i trzy dodatkowe czujniki do rejestrowania aktywności Hualālai. Ponadto obserwatorium wulkanologiczne wykorzystuje pomiary GPS do oceny niewielkich zmian w topografii, świadków rosnącej magmy. Od 1984 r. Nie wykazano żadnej zmiany.

Piesze wycieczki i turystyka

Hawaii Belt Droga omija Hualalai od zachodu. Składa się z drogi Māmalahoa lub trasy 190, która łączy Waimea z Kailua-Kona i Queen Ka'ahumanu Road, z której roztacza się widok.

Wulkan i jego stożki , na które wspinaczka jest stosunkowo łatwa, są popularnym celem wycieczek pieszych . Jednak szczyt i większość terenów wokół niego należy do szkoły Kamehameha , do której regularnie dostęp jest zabroniony. Prawie wszystkie trasy na szczyt prowadzą przez teren posiadłości, więc wejście jest uważane za nielegalne, chociaż wielu turystów ignoruje je bez obaw z powodu niedbałego egzekwowania zakazów. Najbardziej popularne cele są kratery o Luamakami i jej „siostry” Puhia Pele , które są najgłębsze na wyspie. Drugi został zbadany do 263 metrów pod jego powierzchnią i wiadomo, że Luamakami tonie jeszcze głębiej. Ich ściany można zjechać zjazdem, a następnie podnieść za pomocą odpowiedniego sprzętu.

Słoneczne południowo-zachodnie wybrzeże Hualālai jest popularnym celem podróży z kilkoma kurortami turystycznymi. Pierwszy ośrodek , Kona Village , powstał w 1961 roku . Od tego czasu powstały plaże, parki i pola golfowe. Niektóre obiekty zostały zniszczone w następstwie tsunami spowodowanego trzęsieniem ziemi w 2011 roku u wybrzeży Tōhoku na Pacyfiku .

Ochrona środowiska i dziedzictwa

Stoki Hualālai są chronione przez kilka rezerwatów przyrody. Pu'u Wa'a Wa'a Las Wilderness Sanctuary została założona w 1992 roku , aby służyć jako długoterminową podłoża badawczego do badania tropikalnych DUśEJ WILGOTNOŚCI i suchych lasach na wyspie Hawaii . Znajduje się na północny-zachód od szczytu i wznosi się na wysokość 1920 metrów. Wiele lawy pochodzący z XIX th  century zapewnić unikalne siedliska. Najwyższa i najbardziej wysunięta na południe część sanktuarium otoczona jest sanktuarium ornitologicznym.

Rezerwat leśny stan Honua'ula , składa się z dwóch działek w północno-zachodniej i południowo-zachodniej-szczytu, chroni rozległy las Acacia koa (lub po prostu KOA lokalnie) obudowa również Myoporum sandwicense ( NAIO ) i Sophora chrysophylla ( Mamane ) w formie krzewów , Rubus hawaiensis ( ʻākala ) w zaroślach i różnych gatunkach paproci . W sumie rezerwat ten obejmuje 265  hektarów i zachowuje ekosystem , który został w dużej mierze wylesiony poza jego granicami. Rezerwat leśny Państwowej Wai Aha wiosną , na południowy zachód od szczytu jest nieco bagnisty i jest domem dla gatunków zimozielonych Metrosideros polymorpha ( 'ohi'a Lehua ), The drzewiastych Freycinetia arborea ( ' ie'ie ) i cyatheoides Sadleria ( „ama'u ) pokrywające gęsto zarośnięte podłoże.

Ochronę środowiska w Hualālai uzupełniają przybrzeżne parki stanowe Kekaha Kai ( Wybrzeże Kona ), które obejmują 650  hektarów na zachód-północny zachód od wulkanu oraz lotnisko Old Kona o powierzchni 42  hektarów na południu. - na zachód od szczytu, które jest połączone z dwukrotnie większym obszarem ochrony życia morskiego.

Kaloko-Honokohau National Historical Park powstał na29 grudnia 1962na 470  hektarach na zachód od Hualālai, wówczas uznanego za taki10 listopada 1978w celu zachowania, ochrony i interpretacji tradycyjnych działań i kultury rdzennych mieszkańców Hawajów .

Załączniki

Powiązany artykuł

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. (en) "  Hualalai - Hawai`i's Third Active Volcano  " , Hawaii Volcanological Observatory , United States Geological Survey (dostęp 18 czerwca 2001 )
  2. (w) „  Historia języka hawajskiego  ”
  3. (w) „  Akademia Hualalai - Historia  ”
  4. (w) Tom Bush , Lynn Simmons and Don Swanson , Geology of Kīlauea volcano i pobliskie lokalizacje wulkanów Mauna Loa i Mauna Kea, Big Island of Hawai'i , Northwest Geological Society, Society Publications in Pacific Northwest Geology,wrzesień 2009( przeczytaj online [PDF] )
  5. (w) „  Raport o szczegółach funkcji dla: Hualalai  ” , System Informacji o Nazwach Geograficznych (GNIS), Służba Geologiczna Stanów Zjednoczonych
  6. (en) „  Wulkan Hualalai: intrygujący sąsiad Kailua-Kona  ” , Hawaii Volcanological Observatory, United States Geological Survey,8 lipca 2004
  7. (en) Ken Rubin, „  Hualalai Volcano  ” , Hawaiian Center for Volcanology
  8. (en) GA Macdonald i AT Abbott , Wulkany na morzu , Univ. wydawnictwa Hawaiʻi Press,1970, s.  441
  9. (en) „  Informacje o wulkanach: Hualalai  ” , United States Geological Survey,2 czerwca 2008
  10. (en) „  When Hualalai Turned Viscous  ” , Volcano Watch, United States Geological Survey,12 sierpnia 2004
  11. (w) PW Lipmana i ML Coombsa , "  Północna Kona kryzys awaria (?) Submarine flanka Na początku tholeiitic umieszczenia tarczy w Hualalai wulkanem  " , Journal of Wulkanologii i geotermalna badań , n o  151,Marzec 2006, s.  189–216 ( DOI  10.1016 / j.jvolgeores.2005.07.029 , czytaj online )
  12. (w) broszura geologiczna USGS Hawaii , Geological Map of the State of the Hawaii , United States Geological Survey,2007( czytaj online [PDF] ) , str.  48–50
  13. (en) Boone Kauffman, „  Hawaii Experimental Tropical Forest  ”
  14. (in) „  Puu Waawaa 94.1, Hawaje (518555)  ” , Zachodnie Regionalne Centrum Klimatyczne
  15. (w) „  Kehena 181B, Hawaje (514245)  ” , Zachodnie Regionalne Centrum Klimatyczne
  16. (w) „  Honuaula 71, Hawaje (512047)  ” , Zachodnie Regionalne Centrum Klimatyczne
  17. (w) „  Holualoa 70, Hawaje (511557)  ” , Zachodnie Regionalne Centrum Klimatyczne
  18. (w) „  Hualalai 72, Hawaje (512151)  ” , Zachodnie Regionalne Centrum Klimatyczne
  19. (w) „  Kona Village 93.8, Hawaii (514765)  ” , Western Regional Climate Centre
  20. (w) „  Hualalai 72, Hawaje (512 151) - Okres rekordu Ogólne podsumowanie klimatu - temperatura  ” , Zachodnie Regionalne Centrum Klimatyczne
  21. ( cal ) „  Holualoa 70, Hawaje (511557) - Miesięczna suma opadów śniegu (cale)  ” , Zachodnie Regionalne Centrum Klimatyczne
  22. (w) SM Gon III , Hawaiian Islands High Ecological Region , The Nature Conservancy ( czytaj online )
  23. (en) „  Hualalai - wspinaczka, piesze wycieczki i alpinizm  ” , SummitPost.org,8 kwietnia 2009
  24. (w) Hadley Catalano, „  Huehue Hualalai Trail  ” ,19 września 2006
  25. (en) „  Kaloko-Honokohau National Historical Park (US National Park Service)  ” , National Park Service ,25 kwietnia 2010
  26. (w) Francis G. Howarth , „  Cavernicolous fauna of Hawaiian Lava Tubes  ” , Pacific Insects , vol.  15-1,20 maja 1973( przeczytaj online [PDF] )
  27. (w) Kohala Mountain Watershed Management Plan PROJEKT , Kohala Watershed Partnership,grudzień 2007( czytaj online [PDF] ) , str.  9, 18–19, 25–28
  28. (en) RB Moore DA Clague , geologiczne Mapa Hualalai wulkanu Hawajach - Mapa I-2213 - 01:50 000 e , USGS Różne Badania Series1991
  29. (w) Carolyn Lucas , "  Hualalai - Kona śpi olbrzym  " ( Archiwum • wikiwix • Archive.is • Google • Co zrobić ) , West Hawaii Dziś17 stycznia 2010
  30. (EN) "  Hualalai - erupcyjny History  " , Globalny Program wulkanizmu
  31. (w) Floyd McCoy i Grant Heiken , Zagrożenia wulkaniczne i katastrofy w starożytności , The Geological Society of America,2000
  32. (w) „  M6.7 - Hawaje, Hawaje  ” , United States Geological Survey
  33. (w) Thomas S. Dye , Historic Sites Review of a Proposed Mauna Loa Trail System , Nature Conservancy,25 marca 2005( przeczytaj online [PDF] )
  34. (w) Betty Fullard-Leo , Kailua-Kona A Royal Retreat , Coffee TimesGrudzień 1997( czytaj online )
  35. (w) „  Kona Coffee - co sprawia, że ​​jest tak wyjątkowa?  " , Kona Coffee Council,2007
  36. (w) Gerald Kinro , A cup of aloha: the Kona coffee epic , University of Hawaii Press,Czerwiec 2003( ISBN  9780824826789 , czytaj online ) , str.  14
  37. (w) Lloyd J. Soehren , Lookup of Palani , Hawaiian place names, Ulukau, the Hawaiian Electronic Library,2004( czytaj online )
  38. (w) „  Pohakuloa Training Area (PTA)  ” [ archiwum29 czerwca 2011] , Baza piechoty morskiej na Hawajach
  39. (w) John Watson, „  Volcanic and Seismic Hazards on the Island of Hawaii: Lava Flow Hazard Zone Maps  ” , United States Geological Survey,18 grudnia 1997
  40. (w) John Watson, „  Lava Flow Hazard Zone Maps: Hualalai  ” , United States Geological Survey,18 lipca 1997
  41. (in) "  Autostrady Hawajów  " ,styczeń 2007
  42. (w) „  Kūki'o  ”
  43. (w) Jane Engle , „  2 kurorty na Big Island nadal zamknięte z powodu szkód spowodowanych przez tsunami  ” , Los Angeles Times ,28 marca 2011 r( czytaj online )
  44. (en) Rada Komisarzy ds. Rolnictwa i Leśnictwa, Hawajski leśniczy i rolnik: kwartalnik leśnictwa, entomologii, inspekcji roślin i przemysłu zwierzęcego , t.  18, ogłoszenie reklamodawcy. Spółka.,1921, rozdz.  9, str.  203
  45. (w) „  Big Island Forest Reserves  ” , Hawai'i Forest Reserve System
  46. (w) „  Park stanowy Kekaha Kai (Kona Coast)  ” , Hawajskie parki stanowe
  47. (w) „  Kona Coast Kekaha Kai State Park  ”
  48. (w) „  Stanowy teren rekreacyjny lotniska Old Kona  ” , parki stanowe na Hawajach
  49. (w) „  Okręg ochrony życia morskiego - Hawai`i - Old Kona Airport  »
  50. (w) Hawaiian National Park Language Correction Act z 2000 r. (S.939) ( czytaj online [PDF] )
  51. (w) "  Osada Honokohau - Podsumowanie listy National Historic Landmark  " [ archiwum11 maja 2011] , National Park Service