Szpilki imperialne

Haras Imperial są administrowanie francuskiej Narodowa Stadnina Koni w czasie Pierwszego Imperium (1804-1814), pod Napoleonem .

Renowacja stadnin koni

Rewolucja francuska który doprowadził do wysokiego zużycia koni wojskowych podczas Królewskie Szpilki zostały zniesione przez składowe, prawie 2 lata III (Germinal22 marca 1795) tymczasowo przywrócił 7 standardowych depozytów.

Decyzją Napoleona I w 1802 roku część opactwa Bec-Hellouin stała się składem ogierów przyłączonym do Haras du Pin. WKwiecień 1806, miejsce Haras du Pin, opuszczone od 1790 roku, zostało ponownie przejęte z uznaniem użyteczności publicznej. Stadniny zostały oficjalnie przywrócone4 lipca 1806dekretem cesarskim podpisanym w Saint-Cloud .

W skonfiskowanych w czasie rewolucji obiektach sakralnych powstaje wiele depozytów ogierów i stadnin. Napoleon potwierdził lokalizację składu ogierów Angers (założonego w 1797 r.) W Hospice des Incurables oraz wybór opactwa Sainte-Croix w Saint-Lô na założenie kolejnego składu. Klasztor Visitandines w Aurillac przyjmuje konie cesarskie na departamentach Cantal, Puy-de-Dôme i Haute-Loire. W Bretanii ostatecznie wybrano opactwo cystersów w Langonnet na założenie Stadniny Cesarskiej.

Dekret Saint Cloud

Dekret oddaje stadniny pod nadzór Ministra Spraw Wewnętrznych , czyli Jean-Baptiste Nompère de Champagny .

Stworzył sześć okręgów (i wyznaczył sześciu inspektorów generalnych), z których każdy miał stadninę i pięć składów ogierów , tak aby objąć zasięgiem całą Francję. Te sześć okręgów to północ (zależna od Haras du Pin), zachodnia ( Haras de Langonnet ), centrum ( Haras de Pompadour ), Midi ( Haras de Pau-Gelos ), wschód ( Haras de Turin ) i północ -East ( stadnina koni deux-Ponts ). Te dwa ostatnie powstały na terenach podbitych militarnie w czasie wojen napoleońskich .

Dekret ten łączy również dwie szkoły weterynaryjne w Lyonie i Alfort z cesarskimi stadninami. Każda stadnina ma kierownika, inspektora, kierownika i weterynarza , a każda stadnina ma kierownika, kierownika i weterynarza.

Stanowiska kierownicze obsadzili oficerowie kawalerii .

Ewolucje

Siatka zmienia się w kolejnych latach. Dodano dwa inne okręgi, odpowiadające nowym podbojom militarnym: północno-zachodni okręg zależny od stadniny koni Borculo w 1810 r., A następnie okręg Konfederacji Reńskiej zależny od składu Memsena w 1813 r. Miasta de Besançon i Rosières-aux-Salines , które niegdyś gościły stadniny królewskie (odpowiednio od 1752 i 1768 r.), odzyskały dawne funkcje za czasów I Cesarstwa, ale z mniejszą rolą.


Wykorzystanie koni przez Napoleona 1 ul

Konie odegrały istotną rolę w podbojach napoleońskich . Rasowy Arabian były konie wybór dla kawalerii wojska. Dzięki kampaniom cesarza ten typ konia trafił do Europy Środkowej i Rosji .

Pomiędzy 1800 a 1815 rokiem Napoleon, jeździec o nieakademickim stylu, ale odporny i intuicyjny, miał 1730 koni zarezerwowanych do jazdy. Wezyr , mały szary Arab 1,35  m , jego najbardziej znany koń został wypchany i jest wystawiona w 2006 roku w Musée de l'Armée des Invalides .

Cesarskie stajnie, utworzone w latach 1803-1804, skupiają załogę siodła, załogę powozu i załogę wyprawy lub transportu. Ich siła robocza szybko rosła do 1808 r. , Aby ustabilizować około 500 koni. Cesarskie stajnie zostały częściowo rozebrane pod koniec imperium.

Wybór oficerów stadniny

To rekrutacja arystokratyczna według 4 kategorii:

Wszyscy pochodzili ze szlachty Ancien Régime i byli dochodami z imigracji.

Nominacje te były bardzo często bardzo subiektywne w zależności od szlacheckiej osobowości, majątku lub więzi rodzinnych z prefektami wydziałów odpowiedzialnych za realizację stadnin i składów.

Podział stadnin i magazynów przeładunkowych

Francja została podzielona na 6 okręgów, łącząc trzpień 6 i 30 złóż standardów z wyposażeniem 2 mln franków zostanie zmniejszona o 200.000 franków w latach 1810 do 1813 włącznie.

Dwie kolejne zostaną dodane do tych 6 gmin:

Nominacje

Generalni inspektorzy stadnin koni

Ponownie zamontuj inspektorów zajezdni

Dowódcy cesarskich stajni

Kierownicy stadnin

Szefowie i dyrektorzy magazynów remount

Uwagi i odniesienia

  1. Guillotel 1985 , s.  113; 247.
  2. Bourgin i in. 2008 , s.  2.
  3. Guillotel 1985 , s.  251.
  4. Sainte Marie 2012 .
  5. Guillotel 1985 , s.  261.
  6. Guillotel 1985 , s.  262.
  7. Bourgin i wsp. 2008 , s.  3.
  8. Guillotel 1985 , str.  257.
  9. Bruneau 2017 , s.  5.
  10. Katarzyny Bastide-Costes „The Vizir, koń Napoleona”, w Cheval Magazine , n o  416 (lipiec 2006)

Bibliografia