Dom towarowy to wielospecjalistyczny sklep detaliczny prowadzony przez jedną firmę handlową .
Asortyment towarów oferowanych jest szeroki: są one eksponowane w wyspecjalizowanych półki rozłożone na dużej powierzchni od 2.500 do 92.000 m 2 .
Zwykle znajduje się w centrum miasta i zajmuje kilka pięter budynku, ta forma handlu wydaje się XIX th century .
Od trzydziestu lat chwały wielospecjalistyczne punkty sprzedaży – konkurując z dystrybucją na dużą skalę – zmuszone są do restrukturyzacji i repozycjonowania (najczęściej w high-endzie ).
Domy towarowe pojawiają się na bulwarach dużych miast na początku XIX th wieku . Na dużych powierzchniach posiadają liczne lady, są lepiej zaopatrzone i regularnie odnawiają asortyment oferowanych produktów.
Te sklepy są po małym średniowiecznym stoiskach znajdujących się w ciemnych zaułkach, galanteria z XVII th wieku , który sprzedaje wszystko związane z odzieżą, ale również perfumeryjne przedmioty, sprzęt, instrumenty muzyczne, leków, jak również „frivolities rynkowe”, zwany także " milliners”, specjalizującej się w XVIII -tego wieku w sprzedaży odzieży, kapelusze, pióra i ozdoby przeznaczone do ozdoby kobiece gości ( gewgaws , bibeloty ).
Domy towarowe przejmują również od „nowości” (takich jak „Au Grand Mogol”, „Le Tapis rouge”, „La Fille d'honneur”, „ Les Deux Magots ”, „La Barbe d'or”, „Aux Dames”. eleganckie" "," La Belle Jardinière "," Le Bazar des Bons Marchés "). Te znaki - który sprzedał wszystko, co związane z toalety kobiety - pojawił się w drugiej części XVIII e wieku na ulicach-galerii, ulic-salony i objętych fragmentów , wszystkie miejsca, które sprzyjają do pokojowego ruchu w mieście osłonięte od. zła pogoda i czasami anarchiczny ruch uliczny.
Te domy towarowe prezentują się jako nowa przestrzeń wolności dla burżuazyjnych kobiet, których życie towarzyskie ograniczało się wówczas jeszcze do rodzinnych uroczystości i kilku wycieczek do teatru. Dla ich poważanie, przedsiębiorcy, jak Jules Jaluzot powierzyć Bieg już nie stoi na męskich producentami, banery , ale midinettes .
Wraz z pojawieniem się klas burżuazyjnych i ich siły nabywczej, domy towarowe praktykują wolny wstęp, stałe ceny (podczas gdy stragany sprzedawały po najwyższych cenach, zgodnie z cenami „u głowy klienta”) koniec targowania się. Niższa marża, skompensowana większym wolumenem biznesu, sprawia, że ceny są atrakcyjne. Ponadto rewolucja przemysłowa sprzyjała temu trendowi obniżania cen poprzez mechanizację i produkcję masową (zwłaszcza w przemyśle włókienniczym), co umożliwiło upowszechnienie bogatszej i bardziej zróżnicowanej oferty (przyspieszenie cyklu modowego, demokratyzacja, logistyka sprzyjająca rozwój kolei ). Choć nie możemy jeszcze mówić o demokratyzacji konsumpcji, możemy zauważyć, że „W sklepach oferują szerszy zakres, regularnie odnowiony i obsługiwany przez reklamy, sprzedaży, dostawy do domu, sprzedaży wysyłkowej lub przejęcia. Towarów, które przyspiesza rotację zapasów ” .
W 1852 roku w Paryżu pierwszym domem towarowym, który naprawdę ucieleśniał tę komercyjną rewolucję i oferował szeroki wybór różnych działów na bardzo dużej powierzchni, był Le Bon Marché , zaprojektowany i wyprodukowany przez Aristide Boucicaut . To zainspirowało nową Wszystko dla pań przez Emile Zola .
Na wzór Aristide Boucicaut „domy towarowe” pojawią się wszędzie i zajmą duże budynki, na kilku piętrach. Układ jest niemal teatralny: Gustave Eiffel jest projektantem technicznym budynku dla Le Bon Marché . Zastosowanie konstrukcji metalowych umożliwia schronienie w imponującej objętości kilku pięter obsługiwanych przez majestatyczne klatki schodowe. Dużo miejsca poświęca się dekoracyjnemu luksusowi, w którym wykorzystywane są najnowsze zdobycze techniki (elektryczność, windy, schody ruchome ). Te bezprecedensowe wydarzenia są częścią miejskiego przekształcenia XIX -tego wieku wizerunku Paris Haussmann. Émile Zola nie waha się określić Domów Towarowych jako „katedry handlu” .
Od połowy XIX e wieku, otwory wielokrotnie w Europie i Stanach Zjednoczonych:
Obecnie dwie główne marki domów towarowych to Galeries Lafayette (1893) i Printemps (założony w 1865 roku przez Julesa Jaluzota, byłego sprzedawcę w Bon Marché). Te marki wynajmują swoje powierzchnie markom.
Oprócz poprzednich, obecnych na poziomie krajowym, Paryż ma Le Bon Marché (1852), Bazar de l'Hotel de Ville (znajdujący się w pobliżu Hôtel de Ville, potocznie nazywany „BHV” i powstał w 1856 przez Xaviera Ruela , byłego handlarza) i La Samaritaine , która została otwarta w 1869. Domy towarowe istnieją również w niektórych dużych miastach, takich jak Midica (1946) w Tuluzie czy Grand Bazar (1886) w Lyonie. Wyjątkowy przypadek na prowincji, Magasins Réunis (1890) w Nancy, który powstał w Paryżu, ale także w całej Francji w okresie międzywojennym.
W przeszłości, Paryż był domem działalności Red Carpet (1784) przy 67, rue du Faubourg-Saint-Martin , gdy Grands Magasins du Louvre (1855-1974), À Piękna Ogrodniczka (1866-1974), przy czym dom towarowy À Réaumur (Gobert-Martin), przy rue Réaumur 82 do 96, du Grand bazar na rue de Rennes , du Palais de la Nouv polished lub Grands Magasins Dufayel , na bulwarze Barbès , du Petit Saint-Antoine, rue 33 du Faubourg-Poissonnière, z domu towarowego Au Gagne-Petit , avenue de l'Opéra, z Maison Cheuvreux-Aubertot, znajdującego się na bulwarze Poissonnière oraz z Magasins Réunis .
Domy towarowe straciły swoje wpływy od lat 70. wraz z rozwojem dystrybucji na dużą skalę. Bernard Arnault i LVMH przejęli Le Bon Marché w 1985 r., a następnie La Samaritaine w 2000 r.; François Pinault i PPR przejęły Le Printemps w 1992 roku (marka została sprzedana w 2006 roku). Sklepy są odnowione, ale mrok nadal jest obecny. Grupy te są w trudnej sytuacji z powodu wyspecjalizowanych supermarketów, takich jak Zara czy H&M, które są również producentami. Od 2000 roku Galeries Lafayette i Printemps zdecydowały się zagrać w luksusową kartę i skierować się do zamożnej klienteli.
Z powodu pandemii Covid-19 rok 2020 to najgorszy rok w historii paryskich domów towarowych. Oprócz odroczenia do 2021 r. ponownego otwarcia Samarytaniny i tymczasowych zamknięć, które miały miejsce podczas odosobnienia (długość nieznana, nawet podczas wojen), ponieśli również utratę zagranicznych klientów, do czego dodano pewną formę niezadowolenia Francuzów za modę, rozwój handlu internetowego i ograniczenia w korzystaniu z samochodów w stolicy.
Niemcy ma ciągi Kaufhof , Hertie , Karstadt i KaDeWe w Berlinie.
Hiszpania „s El Corte Inglés jako marka odniesienia.
W Portugalii znajdziemy marki Marques & Soares oraz El Corte Inglés .
W Wielkiej Brytanii tę niszę dystrybucji zajmują marki Fortnum & Mason , Harrods , Selfridges , Hamleys , Liberty , Woolworth's , House of Fraser i John Lewis . Ze względów historycznych lub ze względu na bliskość geograficzną Debenhams i Marks & Spencer są obecne zarówno w Wielkiej Brytanii, jak iw Irlandii.
W Włoszech , La Rinascente i monety są obecne w większości dużych miast w kraju.
W Belgii , Galeria Inno ma kilka domów towarowych.
W Szwajcarii można znaleźć domy towarowe Manor , Coop City i Globus w całym kraju . Największym sklepem w Szwajcarii jest Jelmoli w Zurychu.
Irlandia jest domem Arnotts (Irlandia) , Brown Thomas , Clerys, Dunnes Stores , Harvey Nichols i House of Fraser .
W Finlandii , Stockmann i Sokos zlokalizowane są w stolicy. W Szwecji , Nordiska Kompaniet i Åhléns dzielić łask klientów.
W Danii , Magasin du Nord znajduje się w Kopenhadze , na Kongens Nytorv placu , w pobliżu Nyhavn .
W Rosji , są Goum i Tsoum centrów handlowych , jak również Gorbouchka Market w Moskwie , a kilka Gostiny Dvor w tym jeden w Sankt Petersburgu , a także Le Passage także w Sankt Petersburgu .
Główne sklepy w Kanadzie to Hudson's Bay Company , Saks Fifth Avenue , Nordstrom , Holt Renfrew i La Maison Simons .
Stany Zjednoczone jest kolebką Bloomingdale , JC Penney , Saks Fifth Avenue , Sears , które mają międzynarodową obecność i lokalnych łańcuchów Dillard , Gottschalk , Macy , Nordstrom , Lord & Taylor czy Neiman Marcus .
Meksyk „s El Palacio de Hierro , Liverpool i Sanborns .
Główne domy towarowe w Japonii to Isetan , Matsuzakaya , Mitsukoshi i Takashimaya .
Od napisania Au Bonheur des Dames przez Émile Zola w 1883 roku, domy towarowe były przedmiotem artystycznych kreacji.
W kinie, oprócz adaptacji Wszystko dla pań przez André Cayatte w 1943 , te marki pojawią się w Bebert et l'Omnibus przez Yves Robert (1963), Peur sur la ville przez Henri Verneuil (1974), riens du wszystko gdzie Cédric Klapisch przedstawia menedżerskie metody handlu (1992).
W wielkiej epoce marki zamawiały także reklamy u projektantów plakatów , m.in. Jean-Alexis Rouchon i Jules Chéret , natomiast dziś Galeries Lafayette chwali za swoje reklamy talent grafika i fotografa Jean-Paula Goude'a .