Gillancourt

Gillancourt
Gillancourt
Myjnia.
Administracja
Kraj Francja
Region Wielki Wschód
Departament Haute-Marne
Miasto Chaumont
Międzyspołeczność Wspólnota aglomeracyjna Chaumont, Vignory Froncles dorzecza Nogentais i Basenu Bolońskiego
Mandat burmistrza
 Damien Bonhomme
2020 -2.026
Kod pocztowy 52330
Kod wspólny 52221
Demografia
Miły Gillancourtois, Gillancourtoises
Ludność
miejska 		120  mieszk. (2018 wzrost o 6,19% w porównaniu do 2013 roku)
Gęstość 8  mieszk./km 2
Geografia
Informacje kontaktowe 48 ° 09 ′ 42 ″ na północ, 4 ° 59 ′ 35 ″ na wschód
Powierzchnia 15,09  km 2
Rodzaj Gmina wiejska
Obszar atrakcji Chaumont
(gmina korony)
Wybory
Oddziałowy Kanton Châteauvillain
Ustawodawczy Drugi okręg wyborczy
Lokalizacja
Geolokalizacja na mapie: Grand Est
Zobacz na mapie administracyjnej Grand Est Lokalizator miasta 14.svg Gillancourt
Geolokalizacja na mapie: Haute-Marne
Zobacz na mapie topograficznej Haute-Marne Lokalizator miasta 14.svg Gillancourt
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie administracyjnej Francji Lokalizator miasta 14.svg Gillancourt
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie topograficznej Francji Lokalizator miasta 14.svg Gillancourt

Gillancourt jest francuski gmina znajduje się w dziale z Haute-Marne , w regionie East Grand .

Geografia

Gminne gminy

Graniczące gminy Gillancourt
Blaisy
Lavilleneuve-au-Roi Gillancourt Sarcicourt
Saint-Martin-sur-la-Renne Euffigneix

W mieście znajduje się źródło rzeki Blaise .

Planowanie miasta

Typologia

Gillancourt jest gminą wiejską, ponieważ należy do gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE .

Ponadto miasto jest częścią atrakcyjnego obszaru Chaumont , którego jest miastem w koronie. Obszar ten, obejmujący 112 gmin, jest podzielony na obszary od 50 000 do mniej niż 200 000 mieszkańców.

Toponimia

Nazwa miasta, świadczą co najmniej od początku XII -tego  wieku, pochodzi z Gillencurtis . Nazwa ta została odrzucona przez kilka odniesień historycznych w Gillancuria, Gillancurt, Jollencort, Gelencourt lub Gilencure . Przyrostek -court odnosi się do gospodarstwa rolnego , od łacińskiego cohors, tis (lub corns, tis ). Stopniowo słowo to było używane do określania budynków otaczających dziedziniec, a następnie samego osiedla, które zwykle nosiło imię właściciela. Według badań toponimicznych przeprowadzonych przez Ernesta Nègre w 1996 r., Korzeń „gillen” lub „gillan” odnosi się do germańskiego imienia Gislenus, które nadało Ghislain w średniowieczu.

Historia

Pierwsze źródła historyczne potwierdzające istnienie Gillancourt powrotem do początku XII th  wieku. Historia miasta jest bardzo silnie związana z historią przeoratu Sexfontaines i opactwa Clairvaux , założonego w 1115 r. Termin przeorat ogólnie oznacza klasztor, który najczęściej podlega większemu opactwu; podlega zwierzchnictwu przeora, zależnego od ważniejszego opata. Ale ten sam termin określa również zysk parafii, czyli dochód parafii, głównie dziesięcinę . Według Jean-Baptiste Carnandeta: „Kościół Gillancourt został przekazany przeoratowi Sexfontaines w 1147 r.”, A „w 1188 r. Milon de Sexfontaines sprzedał opactwu Clairvaux to, co posiadał w Gillancourt”. „Dziesięć lat później kościół Saint-Martin w Toul przekazał temu samemu klasztorowi cały majątek, jaki posiadał kościół Saint-Laurent w Gillancourt. Mnisi z Clairvaux znacznie zwiększyli swoje posiadłości w tej miejscowości. Mieli stodołę, do której przynosili dziesięcinę; po żniwach przebywał tam brat świecki, aby pilnować młócenia zboża. Ziemia, seigneury i wszyscy ludzie z Gillancourt i Blaizy należeli w partnerstwie do króla i przeora Sexfontaines ”. Inne źródło, Émile Jolibois , wskazuje, że Milo de Sexfontaines i jego żona Marguerite przekazaliby opactwu Clairvaux „to, co mieli w Gillancourt, Saint-Martin , Lachapelle i Valdelancourt  ” w 1210 r. Émile Jolibois dodaje, że „wciąż było w parafia twierdza Baspré, z prywatnym panem. Zakonnicy z Clairvaux również posiadali tam duże posiadłości i cieszyli się pewnymi prawami feudalnymi. Od XII th  wieku, byli właścicielami piekarnika, dla których używają w Sexfontaines drewna; (...) W 1266 roku znów kupił od Gérarda d ' Ecot za wdowa wszystko miała w Gillancourt u mężczyzn, kobiet, dzieci, ziemia, CENS, etc. W tym samym czasie kupili za dwadzieścia funtów nowego chłopa imieniem Laurent; wreszcie w 1389 r. Hue de Brethenay , syn Geoffroi, sprzedał im „Melinette, kobietę Vyard, syna Aubry i wszystkie jego dzieci oraz trzy żeliny (…). Dowódca Corgebin miał ziemię w Gillancourt i praw feudalnych: każdy całe gospodarstwo domowe należne mu buszel pszenicy i wdowę pół-korcem”. Jeśli chodzi o Baspré, jest to „wioska zależna od Lachapelle en Blaizy”. Jest to dawna własność komturii Thorsa i Corgebina . Nie ma wzmianki o Baspré (Bassum Pratum) i wezwał do jej lokalizacji na Błażeja od początku XIII th  wieku. Mieszkańcy tej wioski zostali uwolnieni w 1522 r. Przez komendanta z powodu ich biedy. W Gillancourt istniała jeszcze twierdza Baspré, która miała swojego prywatnego pana aż do 1789 roku ”. Inny fragment świadczy o obecności Rycerzy Templariuszy z Malty: „W Haute-Marne było szesnaście komandorów zakonu (w tym Baspré)”.

Jest również w połowie XII th  wieku szacuje się pierwszy datowanie kościoła św Benigne Gillancourt (sklepienia transeptu i ramieniem północnej i pozostaje portal wewnątrz). Budynek ma kilka okresów budowy. Od połowy XIII -tego  wieku, jest dodanie ganku lub dzwonnicy w fasadzie zachodniej. W XVI -tego  wieku, rozpoczyna budowę lub przebudowę południowego transeptu. W końcu XIX th  wieku, rozpoczął się remont dachu, budowa nowej dzwonnicy i nowy portal, a także schody prowadzące do dzwonów. Odbudowujemy również chór i dodajemy dwie zakrystie. Co do nawy, na południu jest 2 th połowa średniowieczny i wszystko inne, na chórze, byłby XVIII th lub XIX th  century, jak również wszystkich ramię północ.

Jak wskazuje Émile Jolibois, „w 1789 roku Gillancourt był częścią dekanatu Châteauvillain, a proboszcz został mianowany przez przeora Sexfontaine. Kuracja miała tylko jedną szóstą dziesięciny; pozostali przebywali w Clairvaux od 1147 r. W sprawach doczesnych zależało to od wyboru Chaumonta i burmistrza Vassy; ale sprawiedliwość przyszła z królewskiego ratusza Lavilleneuve  ”.

Émile Jolibois wymienia 289 mieszkańców Gillancourt w swojej pracy z 1858 r. W 1860 r. Jean-Baptiste Carnandet wskazuje, że „dominującymi typami kultury w kantonie Juzennecourt są grunty orne, łąki i winnice. Uprawa sztucznych łąk znacznie wzrosła w ostatnich latach, zwłaszcza w gminach zajmujących północną część kantonu, a uprawa winorośli obejmuje tylko gminy położone w dolinach Brenne du Brozé i Aujon . Wina, które zbieramy, są przeciętnej jakości, ale te z Maranville są cenione. Głównym przemysłem w gminie jest rolnictwo. Handel drewnem odbywa się w Gillancourt, a winami w Saint-Martin, Autreville, Lavilleneuve, Montheries, Rennepont i Vaudrémont. W gminach Colombey i Juzennecourt co roku odbywa się kilka jarmarków ”.

Polityka i administracja

Lista kolejnych burmistrzów
Kropka Tożsamość Etykieta Jakość
przed 1995 rokiem ? Robert Marchal płyta DVD  
Marzec 2001 Marzec 2008 Eric Maldémé    
Marzec 2008 W trakcie Damien Bonhomme    
Brakujące dane należy uzupełnić.

Ludność i społeczeństwo

Demografia

Ewolucja demograficzna

Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. Legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis powszechny opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji dotyczących kolejno wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, a legalne populacje w kolejnych latach szacuje się za pomocą interpolacji lub ekstrapolacji. W przypadku gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2006 r.

W 2018 roku miasto liczyło 120 mieszkańców, co stanowi wzrost o 6,19% w porównaniu do 2013 roku ( Haute-Marne  : -4,11%, Francja bez Majotty  : + 2,36%).

Ewolucja populacji   [  edytuj  ]
1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
223 284 284 273 335 348 338 314 320
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (1)
1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
289 279 275 264 271 255 243 232 233
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (2)
1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
221 215 205 148 155 167 185 145 169
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (3)
1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2011 2016
153 130 133 130 115 118 130 116 118
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (4)
2018 - - - - - - - -
120 - - - - - - - -
Od 1962 do 1999: populacja bez podwójnego liczenia  ; w następujących terminach: ludność miejska .
(Źródła: Ldh / EHESS / Cassini do 1999 r., A następnie Insee od 2006 r.) Histogram rozwoju demograficznego Struktura wiekowa

Gospodarka

Miejsca i zabytki

Galeria

  • Kościół.
  • Wnętrze kościoła.
  • Wejście do wioski.
  • Wnętrze myjni.
  • Pomnik wojenny.
  • Miejsce.

Osobowości związane z gminą

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Według podziału na strefy gmin wiejskich i miejskich opublikowanego w listopadzie 2020 r., Przy zastosowaniu nowej definicji charakteru wiejskiego14 listopada 2020 r w międzyresortowym komitecie ds. wsi.
  2. Pojęcie obszaru ciążenia miast zostało zastąpione w październiku 2020 r. Starym pojęciem obszaru miejskiego , aby umożliwić spójne porównanie z innymi krajami Unii Europejskiej .
  3. prawny Miejska ludność w życie z dniem 1 st  stycznia 2021, rocznik 2018, zdefiniowane granice terytorialne w życie z dniem 1 st  stycznia 2020 r statystyczny data referencyjna: 1 st  stycznia 2018.

Bibliografia

  1. „  Typologia miejska / wiejska  ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (przegląd: 29 marca 2021 ) .
  2. "  gmina wiejska - definicja  " , na tej stronie INSEE (konsultowany w dniu 29 marca 2021 ) .
  3. „  Understanding the density grid  ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp: 29 marca 2021 ) .
  4. "  Baza obszarów atrakcyjności miast 2020.  " , na insee.fr ,21 października 2020 r(dostęp 29 marca 2021 ) .
  5. Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „  We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w zlewni miasta  ” , na stronie insee.fr ,21 października 2020 r(dostęp 29 marca 2021 ) .
  6. Organizacja spisu ludności na stronie insee.fr .
  7. Departamentalny kalendarz spisu ludności na stronie insee.fr .
  8. Od wiosek Cassini do dzisiejszych miast na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
  9. Insee - Populacje prawne gminy w latach 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .