Wystawa światowa w Portugalii

Wystawa światowa w Portugalii
Ogólny
Typ- BIE	Nie rozpoznany
Frekwencja	3 000 000 odwiedzających
Uczestnicy
Liczba krajów	2
Lokalizacja
Kraj	Portugalia
Miasto	Lizbona
Strona	dystrykt Belém
Szczegóły kontaktu	38 ° 41 ′ 47 ″ północ, 9 ° 12 ′ 27 ″ zachód
Chronologia
Data otwarcia	23 czerwca 1940
Data zamknięcia	2 grudnia 1940
Wydania specjalistyczne Special
Były	Portugalska Wystawa Kolonialna , Porto
Wystawy symultaniczne
Ogrodniczy	Krajowa Wystawa Kwiaciarstwa
Geolokalizacja na mapie: Portugalia Wystawa światowa w Portugalii Geolokalizacja na mapie: Lizbona Wystawa światowa w Portugalii

Portugalski Światowa Wystawa (portugalski: Exposição zrobić Mundo Português ) odbyła się w dniach 23 czerwca do 2 grudnia 1940 roku w Lizbonie , w Portugalii , w Belém dzielnicy . Tematem wystawy był „Świat Portugalii” i upamiętniał 800. rocznicę założenia Portugalii oraz 300. rocznicę odzyskania niepodległości od Hiszpanii .

Wystawa odbyła się wokół Empire Square , rzeki Tag i klasztoru Hieronimitów i przyciągnęła 3 miliony zwiedzających. Jest to największa wystawa zorganizowana w Portugalii do Międzynarodowej Wystawy w 1998 roku , również w Lizbonie.

Na jego zachowanie wpłynęło wkroczenie części Europy do II wojny światowej już we wrześniu 1939 roku . Jednym z celów tej wystawy jest podkreślenie reżimu nowego państwa , które znajduje się wówczas w fazie konsolidacji. Jest to najważniejsze wydarzenie polityczno-kulturalne w Portugalii w tym czasie i najważniejsze w rządzie António de Oliveira Salazara .

Były tam reprezentowane dwa kraje, a także wszystkie portugalskie prowincje metropolitalne i zamorskie. Były tam pawilony tematyczne i kulturalne, ale także wystawy malarstwa i rzeźby. Na terenie wystawy, a nawet w ogrodzie botanicznym rozrzucono kilka inscenizacji. Od czasu zamknięcia wystawy niektóre części terenu zostały przetworzone na parki , muzea, a inne elementy są ponownie wykorzystywane. Jednak prawie wszystkie pawilony zostały zniszczone podczas cyklonu między 14 a 16 lutego 1941 roku .

Powód narażenia

Dopiero w 1922 roku , jedenaście lat po proklamowaniu Republiki Portugalskiej , pojawił się pomysł uczczenia dwustulecia. W 1929 r. , w trakcie narodowej dyktatury, ambasador Alberto de Oliveira wznowił ideę wystawy świata portugalskiego z okazji dwusetnej rocznicy założenia Królestwa Portugalii w 1140 r. oraz przywrócenia niepodległość Portugalii do Hiszpanii w 1640 roku .

W marcu 1938 roku, ówczesnego Prezesa Rady Ministrów , António de Oliveira Salazar , sporządziła program obchodów. Ideą reżimu jest wykorzystanie festiwali, a nawet rekonstrukcji do konsolidacji i przyjęcia ideologii reżimu poprzez Fundację Narodu, zachowanie Niepodległości, a nawet odkrycia morskie. Realizacja wystawy następuje również po udziale Portugalii w wystawach w Paryżu w 1931 , Paryżu w 1937 , Nowym Jorku w 1939 i San Francisco w 1939, ale także przez wcześniejsze organizacje, takie jak Wystawa Kolonialna w Porto w 1934 , Odtworzenie Starej Lizbony w 1935 r. , X Roku Rewolucji Narodowej w 1936 r. i Historycznej Wystawy Okupacji w 1937 r .

Z Hiszpanii w środku wojny domowej , António de Oliveira Salazar publicznie ogłasza imprezę na przedniej stronie portugalski dziennik Diário de Notícias du27 marca 1938. Estado Novo usiłowało powiązać najbardziej uderzające cechy swojego nacjonalizmu z autorytaryzmem, elitaryzmem, konserwatywnym paternalizmem.

António de Oliveira Salazar przekonywał, że spuścizna ośmiu wieków historii jest rzadkim przypadkiem, jeśli do zdefiniowania tożsamości politycznej potrzebni są ci sami ludzie, naród i państwo. Wystawa jest również organizowana w celu konsolidacji reżimu podczas Estado Novo . Wydarzenie o bezprecedensowym wymiarze musi i stanie się najważniejszym wydarzeniem politycznym i kulturalnym w okresie reżimu Salazara. Rzeczywiście, jest to kwestia triumfu reżimu poprzez ustanowienie autorytarnego, katolickiego i korporacyjnego państwa przeciwko Republice Portugalskiej .

Wystawa miała również na celu wyeksponowanie terytorium Portugalii oraz jej granic państwowych i kolonii innym krajom. Rzeczywiście, nazistowskie Niemcy dążyły do ​​aneksji terytorium portugalskiej Angoli . Wystawa miała również pokazać Portugalię nietkniętą niszczycielskimi skutkami wojny w Europie i promować imperium u szczytu.

Lokalizacja i udogodnienia

Za opracowanie planów tej wystawy odpowiadał główny architekt Cottinelli Telmo. Był szefem grupy 17 architektów. Do budowy i urządzania wystawy zmobilizowano blisko 5000 robotników, 1000 tynkarzy, 15 inżynierów oraz setki malarzy, rzeźbiarzy i dekoratorów.

Prace destrukcyjne i wyposażenie terenu wystawy rozpoczęły się 15 lutego 1939 r. Na wyposażenie i budowę ekspozycji ustalono budżet w wysokości 35 000 contos (lub 35 000 escudo). Do inauguracji 23 czerwca 1940 r. potrzeba było łącznie czternastu miesięcy pracy.

Portugalska Wystawa Światowa miała być osiągnięciem tymczasowym, rzeczywiście kilka osiągnięć zostało wykonanych z drewna, gipsu lub innych materiałów. Tak było w przypadku pomników znalezisk, które po wystawie zostały rozebrane, a następnie odbudowane w kamieniu i betonie w 1960 roku.

Sytuacja

Belém to dzielnica Lizbony położona na prawym brzegu Tagu . Miejsce to zostało wybrane jako miejsce Wystawy w dniach 4 stycznia – 4 lutego 1940 r., w rzeczywistości Augusto de Castro sugeruje, że impreza powinna odbyć się nad brzegiem rzeki Tag , biorąc pod uwagę jej związek z historią Portugalii i bliskość Wieża Belém i Klasztor. Rzeczywiście, plaże Restelo w Belém znane są jako miejsce, z którego wielcy portugalscy odkrywcy wyruszyli w podróż dookoła świata, jest to punkt wyjazdu Vasco de Gamy do Indii w 1497 roku .

Oprócz tej historycznej i symbolicznej cechy, teren ten jest również częściowo zurbanizowanym terenem z małymi mieszkaniami i zajętym przez skwery. Zajmujący obszar 56 ha teren wybrany na wystawę jest ograniczony od zachodu przez plac Afonso de Albuquerque, od wschodu z wieżą Belém, a od północy graniczy z klasztorem Hieronimitów, a od południa z klasztorem. Tag.

Ogólna mapa witryny

Teren wystawy jest dostępny z różnych wejść na wschód i zachód od terenu. Strefa południowa, pod Avenida da Índia i linią kolejową, znajduje się na skraju Tagu z Patronem Odkryć, a na zachodnim krańcu przez pawilony życia ludowego lub przez Drzwi Restauracji i do na wschód przy Pawilonie Fundacji lub Bramie Fundacji.

W centrum, pomiędzy linią kolejową a klasztorem Hieronimitów , znajdują się najbardziej imponujące pawilony, takie jak Pawilon Honorowy czy Pawilon Portugalczyków Świata, dzielnica handlowo-przemysłowa czy place de l' Empire położone w centrum tej wystawy. Na północ od ekspozycji, oddzielony klasztorem Hieronimitów, od zachodu park z zestawem atrakcji, a od wschodu ogród i część kolonialną.

Przebudowa strony

Po określeniu lokalizacji wystawy, decydowali o niej Augusto de Castro, António de Oliveira Salazar oraz Minister Robót Publicznych i Burmistrz Lizbony z czasów odnowy urbanistycznej dzielnicy Belém, głównie przestrzeni zajmującej wystawę.

Okolica była szczególnie korzystna dla pożądanego efektu teatralnego, tworząc miejsce cesarstwie widokiem na Tag, otoczona od wschodu i zachodu przez dwa duże podłużne pawilony prostopadle do klasztoru z XVI -tego  wieku: flaga honor i Lizbony oraz, z drugiej strony flaga Portugalczyków na świecie. Rzeczywiście, jest to zaznaczone w Karcie z Jana III Portugalii z dnia 15 grudnia 1524 roku, który jest ściśle zabronione mieszkań budowanych przed klasztoru aż do skraju Tag. Królowie Sebastian I , Filip III , Jan IV , Alfons VI i Józef I kolejno potwierdzili tę Kartę.

Obecność Klasztoru i intensyfikacja działań morskich doprowadziły do ​​urbanizacji części Belém przy jednoczesnym zachowaniu obszaru Klasztoru dzięki odnowieniu Karty przez Jana III. Ochrona ta została wycofana w końcu XIX th  wieku co pozwoliło urbanizacji obszaru wokół i część przed klasztorem.

Dzielnica Belém przed wystawą

Wyświetl obszar Belem, początku XX th wieku.  Budowle miejskie i plac Vasco da Gama, przed 1939 r.  Wieża Belém i budynki za nią, przed 1940 r.

W latach 1939 i 1940 , na placu Vasco-de Gama został zniszczony, delfinów fontannę ( Chafariz dos Golfinhos ) oddany do użytku w 1848 roku został rozebrany i przeniesiony do Mastro Square ( Largo do Mastro ), rynek Belém zbudowany w 1882 roku została zniszczona, a także jako sklepy i domy, opuszczając klasztor Hieronimitów naprzeciw Tagu. Ulice Belém i Vieira Portuense są częściowo zniszczone wraz z innymi ulicami. Niektóre ulice, w tym Rue Vieira Portuense, zostały częściowo zachowane poprzez renowację fasad i konserwację XVIII-wiecznych łuków w celu zharmonizowania istniejącej zabudowy z ekspozycją. Istnieje około 55 zniszczonych budynków, w tym charakterystycznym budynku przy 138 rue de Belém, który posiadał szczególną architekturę i dobrze przed XVIII -tego wieku.

Aby przekwaterować niektórych mieszkańców, nową dzielnicę nazwano Bairro das Terras do Forno, a od 1933 r. zaczęto budować szkołę, która została zbudowana w tym samym stylu, co inne dzielnice w kraju, takie jak Estado Novo. Położona pomiędzy Klasztorem a ogrodem kolonialnym, jest dzielnicą z domami gospodarczymi, została otwarta w 1938 roku.

Wieża Belém, otoczona centrum przemysłowym i dużą gazownią , jest podświetlona, ​​podobnie jak reszta dzielnicy. Jednak ze względu na bliskość kilku wciąż istniejących fabryk zdecydowano nie włączać go do Wystawy Światowej w Portugalii.

Wśród zniszczonych i przerobionych budynków, jakie znajdujemy w pobliżu zachodniej części klasztoru, zniszczono mały pałac zbudowany w 1880 roku, służący jako rezydencja dyrektora Casa Pia w Lizbonie, aby zrobić miejsce dla parku rozrywki. Pałac Belém, zwany także Pałacem Marialva i Quinta da Praia, zbudowany w połowie XVI wieku, został częściowo zniszczony, a ogrody odzyskane do instalacji wystawy. Budynek został odzyskany, aby służyć jako stacja obsługi (straż pożarna, policja, ambulatorium) na czas wystawy, nazwano go Komisją Wystawową ( Comissariado da Exposição ).

W latach 1938 i 1941 gazeta Ecos de Belém napisał na przekształceniu tej dzielnicy i konsekwencjach rozbiórki w życiu społecznym i gospodarczym powiatu. W 1938 r. gazeta opowiada głównie o optymizmie remontu dla Belém, a od 10 lutego 1939 r . publikacje zmieniają się, stając się bardzo krytyczne wobec przebudowy dzielnicy i pomimo faktu, że Portugalia jest w środku cenzury , kilka artykułów nie ma nie zostały ocenzurowane przez komisję cenzury.

Transport i komunikacja

Aby wzmocnić transport publiczny na wystawę, lizbońska firma autobusowa Carris buduje linię autobusową między dzielnicą Baixa a terenem wystawowym w Belém, w tym celu zakupiono 6 angielskich pojazdów ( AEC Regent MK II ). Wystawa wyposażona jest w dwa miejsca parkingowe , pierwsze odpowiada obecnemu Dziedzińcu Mszy (po portugalsku Terreiro das missas) z widokiem na plac Afonso de Albuquerque, a drugie na poziomie parku rozrywki, który obecnie odpowiada dzielnicy mieszkalnej oraz do Placu Diu.

Dostęp kolejowy jest wzmocniony przez firmę Comboios de Portugal z nowym połączeniem między Belém i Porto podczas wystawy. Lokomotywa 503 została zaprezentowana z nowym projektem, pociąg Flecha de Prata był wówczas głównym wizerunkiem marki portugalskich kolei.

W celu ułatwienia dostępu morskiego do Belém, pod rozkazami architekta Frederico Caetano de Carvalho, zbudowana i otwarta zostaje stacja rzeczna Belém, która łączy Belém, Cova do Vapor i Trafarię .

Początkowo na całą ekspozycję zaplanowano sieć kolejek linowych z trzema liniami. Ostatecznie tylko jeden zostanie zainstalowany i oddany do użytku na połączeniu między częścią kolonialną a brzegiem Tagu.

Inauguracja, zamknięcie i frekwencja

Wystawa, pierwotnie zaplanowana na 16 czerwca 1940 r., została ostatecznie zainaugurowana w Pawilonie Honorowym 23 czerwca 1940 r. przez prezydenta Portugalii Óscara Carmona, a w szczególności w obecności przewodniczącego portugalskiej rady ministrów António de Oliveiry Salazara , minister robót publicznych i burmistrz Lizbony Duarte Pacheco , patriarcha Lizbony Manuel Gonçalves Cerejeira oraz Marcelo Caetano . Po inauguracji wystawę odwiedzili politycy rządu oraz zaproszone siły zbrojne. Ceremonie cywilne i religijne, procesje, przemówienia i inne kongresy odbywały się w całym kraju, głównie w Lizbonie.

W przeddzień inauguracji wystawy Francja podpisuje Konwencję Rozejmową z 22 czerwca 1940 r . Portugalską Wystawę Światową odwiedziło prawie 3 miliony odwiedzających. Większość odwiedzających stanowili Portugalczycy, byli też goście z zagranicy, ale także wielu uchodźców z wojny.

Ceny wstępu wynoszą 2,5 escudo na 1 dzień, 3,5 escudo na wejście do parku rozrywki, 5 escudo w dniach inauguracji i głównych uroczystości, 1,5 escudo na popularne dni i grupy powyżej 200 osób, 2 escudo dla grup 50 do 200 osób, 30 escudo za księgę 10 wpisów, 60 escudo za księgę 30 wpisów i 200 escudo do swobodnego wejścia przez cały czas trwania wystawy.

Wystawa została zamknięta 2 grudnia 1940 roku, dzień po drugim dniu portugalskiego święta narodowego . Rzeczywiście, jest to 1 st grudnia 1640 Portugalia odzyskała niepodległość w obliczu Hiszpanii w okresie od Unii Iberyjskiego . Ceremonia zamknięcia rozpoczęła się 2 czerwca w katedrze lizbońskiej z Te Deum i przemówienia prezydenta portugalski Óscar Carmona w Lizbonie ratusza.

Wystawa jest prawdopodobnie jedną z ostatnich ludzkich wystaw o charakterze kolonialnym i etnograficznym.

Uczestnicy

Brazylia jest jedynym krajem, którzy zostaną zaproszeni do udziału w Światowej Wystawie portugalskiej. Rzeczywiście, 3 lutego 1939 r. Augusto de Castro ogłosił w Revue des setenaires, że rząd portugalski zaprosił Brazylię do zbudowania lub udekorowania tego drugiego pawilonu poświęconego Brazylii. Rzeczywiście, było to rozszerzenie i projekcja geniuszu idei Lusiada z pawilonem eksponującym awangardową stronę Brazylii dla jej kultury, polityki i gospodarki.

W wystawie wzięły udział wszystkie regiony Portugalii. Obejmuje regiony metropolitalne oraz prowincje i terytoria zamorskie .

Uczestnicy wydarzenia

Reprezentowane regiony metropolitalne, prowincje i terytoria zamorskie
Regiony i prowincje metropolitalne	Algarve Alto Alentejo Baixo Alentejó Beira Alta Beira Baixa Beira Litoral Douro Litoral Estremadura Minho Ribatejó Trás-os-Montes e Alto Douro
Prowincje i terytoria zamorskie	Azory Angola Zielona czapka Gwinea Portugalska Indie Portugalskie Madera Makau Mozambik Wyspy Świętego Tomasza i Książęca Portugalski Timor Portugalski
Kraje uczestniczące	Brazylia Portugalia - kraj przyjmujący

Reżim polityczny tamtych czasów, Estado Novo, uważał, że terytoria zamorskie nie są koloniami, ale raczej integralną i nierozłączną częścią Portugalii. Zostało to potwierdzone w 1951 roku przez zmianę statutu kolonii w prowincjach portugalskich, na przykład Indie Portugalskie były przed 1951 portugalską kolonią Indii, a po 1951 roku portugalską prowincją Indii. Archipelagi Azorów i Madery były reprezentowane w wielkomiejskim sektorze etnograficznym, w portugalskich wioskach.

Motyw, dostęp i pawilony

Tematem tej wystawy jest „świat portugalski” (po portugalsku o mundo português ). Pod tym tytułem wystawa ma na celu uczczenie 800-lecia powstania państwa i 300-lecia odzyskania niepodległości od sąsiedniej Hiszpanii. Była to również kwestia władzy w miejscu, Estado Novo, aby skonsolidować swój status. Miasto Lizbona jest idealnym gospodarzem tej wystawy: stolica kraju i miejsce wyjazdu Vasco da Gamy na plażę Restelo. Ponadto miasto Lizbona korzysta z okazji, aby przebudować część dzielnicy Belém. Ponadto na terenie wystawy znajduje się Wieża Belém, Klasztor Hieronimitów czy Plac Afonso de Albuquerque .

Augusto de Castro deklaruje 3 lutego 1939 r. podział parku na kilka przestrzeni poświęconych głównym tematom wystawy. Wystawa świata portugalskiego została podzielona na 3 części:

• sektor historyczny  : to obejmuje pawilony Fundacji, tworzenie i podboju, niezależności, odkrycia czy Portugalczyków w świecie.
• sektor kolonialne  : zainstalowany w tropikalnym ogrodzie botanicznym w Belém, przynosi ze sobą pawilony kolonialne, jak i rdzennych wiosek.
• Aglomeracja popularnej / etnograficznej życia  : są to rekonstrukcje wiosek typowe dla poszczególnych regionów Portugalii (metropolitalnych, Azorów i Madery).

Oprócz trzech sekcji znajduje się tu również flaga portugalska 1940, flaga brazylijska, flaga honorowa, statek portugalski, pomnik odkryć, kilka innych pawilonów, park rozrywki oraz inne przestrzenie takie jak ogrody, restauracje i tereny rekreacyjne.

Podstawą wystawy było przedstawienie wielkiego kraju, który był oparty na kolonializmu , historyzmu , katolicyzmu i wiejskości kraju.

Dostęp i drzwi

Do ekspozycji można było dostać się kilkoma wejściami, dwojgiem drzwi i czterema drzwiami, rozmieszczonymi po całym parku. Rozgraniczone na dwie części, linią kolejową i drogą, można było dotrzeć do jednej lub drugiej części ekspozycji dzięki kładkom dla pieszych i samochodów.

Wejścia

• Wejście główne ( Entrada Principal ): znajduje się przed Pawilonem Fundacji, jest to główne wejście dla pieszych na wystawę. To było na prawo od Bramy Fundacji. Dawał dostęp do północnej części zabytkowego sektora.

• Wejście do Trzech Głowic ( Entrada das Três Ogivas ): znajduje się pomiędzy Pawilonem Formacji i Podboju a Pawilonem Niepodległości, jest to drugi główny dostęp dla pieszych na wystawę. To było na lewo od Bramy Fundacji. Dawał dostęp do południowej części zabytkowego sektora.

Drzwi

• Brama Fundacji ( Porta da Fundação ): położona na wschód od wystawy, łączyła Pawilon Fundacji z Pawilonem Formacji i Podboju. Ekspozycja oddzielona linią kolejową i drogą komunikacji samochodowej, drzwi te były pomostem dla pieszych między częścią północną a południową. Drzwi o imponującej konstrukcji mają cztery filary z przedstawieniem króla Alfonsa na głównej fasadzie.

• Brama Restauracyjna ( Porta da Restauração ): położona naprzeciwko poprzedniej, na zachód, brama ta pełniła taką samą funkcję jak brama. Znajdował się pomiędzy placem zabaw a portugalskimi wioskami, czyli częścią życia ludowego i wielkomiejskiej etnografii. Mniej imponująca niż Porte de la Fondation, Porte miała na fasadzie herby.

• Brama Belém ( Porta de Belém ): ta brama, położona między Place de l'Empire i rue de Belém, była przejściem dla pieszych na wystawę. Położona na północnym wschodzie, znajdowała się pomiędzy Pawilonami Honorowymi i Lizboną oraz częścią kolonialną.

• Brama Restelo ( Porta do Restelo ): ta brama, znajdująca się na ulicy biegnącej wzdłuż klasztoru i przy wejściu do ulicy Bartolomeu Dias, była dostępem dla pojazdów i elektryczności.

Sektor historyczny

Centralną część ekspozycji zajmuje sektor historyczny, a także niewielką część na skraju Tagu. Linia kolejowa (Lizbona- Estoril ) oraz aleja Indii podzielona na dwie części sektora. Na tym terenie znajdowała się dzielnica handlowo-przemysłowa.

Sektor był największą i najważniejszą częścią wystawy. Złożony z dużych pawilonów miał prezentować historię narodu.

Pawilony i budynki obecne w sektorze zabytkowym:

• Pawilon Fundacji ( Pavilhão da Fundação ): stworzony przez Raula Rodriguesa Limę, o wysokości 15,5 metra, składający się z dwóch pięter i znajdujący się przy głównym wejściu na wystawę, zawierał kilka sal i galerii z królami posągów religijnych i portugalskimi. z Alphonse i st lub że z Gualdim Pais . Pawilon tworzył małą fortecę w stylu średniowiecznym. Został zainaugurowany 25 czerwca 1940 roku, jego funkcją było również przypominanie o narodzinach i rozwoju narodu portugalskiego. Jego fasada nawiązuje do wyglądu katedry lizbońskiej i zamku św. Jerzego . Pawilon został zniszczony po wystawie.

• Pawilon Formacji i Podboju ( Pavilhão da Formação e Conquista ): również stworzony przez Raula Rodriguesa Limę, ten pawilon znajduje się między linią kolejową, Tag i sferą odkryć. Przy wysokości 16 metrów, długości 45 metrów i szerokości 80 metrów został również zainaugurowany 25 czerwca 1940 r. Jego fasada, o wielkiej prostocie, składała się z herbów pierwszych królów Domu Burgundii . Przyłączony do Porte de la Fondation pawilon posiadał kilka pomieszczeń, w których można było znaleźć elementy artystyczne, dokumenty oraz przedmioty z tamtych czasów. Ten pawilon również został zniszczony po wystawie.

• Pawilon Niepodległości ( Pavilhão da Independência ): również stworzony przez architekta Raula Rodriguesa Limę i otwarty 25 czerwca 1940 r. Pawilon ten znajdował się na skraju Tagu. Jego funkcją było ukazanie, poprzez poszczególne sale, niepodległości i przywrócenia niepodległości, ale także trzech okresów historycznych: panowania Jana I i Jana II oraz wojny półwyspowej . Ten pawilon w kształcie litery L, wysoki na 16 metrów, długi na 69 metrów i szeroki na 46 metrów, miał masywny wygląd zewnętrzny, raczej trzeźwy i przedstawiał herb rodu Aviz .

Pawilon Fundacji, Formacji i Podboju oraz pawilon Niepodległości stworzył ten sam zespół, dyrektor Luís Pastor de Macedo, architekt Rodrigues de Lima oraz ten sam zespół malarzy, od dekoratorów i rzeźbiarzy.

• Pawilon Odkryć ( Pavilhão dos Descobrimentos ): stworzony przez architekta Porfírio Pardal Monteiro, pawilon o długości i szerokości 70 metrów oraz wysokości 16 metrów został otwarty 28 czerwca 1940 r. Budynek w L- ukształtowany, miał przypominać odkrycia Portugalii i świadczyć o portugalskiej nauce morskiej powstałej w Sagres . Składa się z 9 pokoi, można tam znaleźć salę poświęconą Henryka Żeglarza do Fernand de Magellan lub Luís de Camões . Pawilon został częściowo zachowany i obecnie mieści się w nim Stowarzyszenie Marynarki Wojennej w Lizbonie.

• Sfera Odkrywców ( Esfera dos Descobrimentos ): pawilon został również stworzony przez architekta Porfírio Pardal Monteiro i otwarty w tym samym dniu, 28 czerwca 1940. Budynek, wznawianie pojawienie się armillary kuli , był używany do wyświetlania trasy Portugalskie karawele podczas morskich odkryć i wypraw . Kula o średnicy 30 metrów i wysokości 24 metrów została zniszczona po zamknięciu wystawy.

Kulę Odkryć i Pawilon Odkryć zrealizował ten sam zespół, reżyser Quirino da Fonseca, architekt Porfírio Pardal Monteiro, ten sam autor generalnego planu dekoracji Cottinelli Telmo oraz ten sam zespół malarzy i dekoratorzy .

• Pawilon Kolonizacyjny ( Pavilhão da Colonização ): stworzony przez architekta Carlosa Chambersa Ramosa, pawilon znajduje się pomiędzy pawilonem Brazylii a pawilonem Lizbony. Zainaugurowana 1 st lipca 1940, flaga o wysokości 12,20 m, o długości 47 metrów i szerokości 76 metrów funkcją było upamiętnienie historii kolonizacji portugalskiej, wiary katolickiej i Imperium portugalskiej. Chwalony za wygląd zewnętrzny, wnętrze otrzymało wiele negatywnych recenzji, w tym przedstawianą sztukę.

Pawilon Kolonizacyjny zostaje zniszczony pod koniec wystawy. Dyrektorem tego pawilonu był Júlio Cayolla przy współpracy Luísa de Montalvora.

• Pawilon Brazylijski ( Pavilhão do Brasil ): Zaprojektowany przez architekta Raula Lino pawilon znajduje się pomiędzy rzeką Tag a klasztorem. Oddany do użytku 20 lipca 1940 r. pawilon o wysokości 26 metrów, długości 18,5 metra i szerokości 80,5 metra pełnił funkcję eksponowania dawnej kolonii portugalskiej. Brazylia, jedyny kraj zaproszony do udziału w wystawie, była reprezentowana przez ten pawilon oraz pawilon kolonialnej Brazylii. Imponujący budynek miał kształt litery L i miał zadaszony dziedziniec. Podzieleni na trzy sekcje, mogliśmy znaleźć różne sale, dział kawowy oraz wystawę sztuki brazylijskiej.

Pawilon brazylijski zostaje zniszczony pod koniec wystawy. Dyrektorem tego pawilonu był Augusto de Lima Júnior, asystentem architekta Flávio Barbosa, a autorem generalnego planu dekoracji Roberto Lacombe.

• Pawilon Honorowy i Lizbona ( Pavilhão de Honra e de Lisboa ): Budynek zaprojektowany przez Luísa Cristino da Silvę, oddany do użytku 23 czerwca 1940 r., początkowo miał być Pawilonem Lizbońskim i Pawilonem Honorowym. Fizycznie oddzielone zewnętrznym patio zdecydowano się także na oddzielenie dwóch pawilonów. Pawilon Lizboński miał reprezentować tradycje stolicy Portugalii. Składał się z ponownego wejścia oraz kilku pomieszczeń i galerii bogatych w azulejos. Było dziedziniec i wieżę z elementami architektonicznymi z XVIII -tego  wieku. Pawilon Honorowy znajdował się po lewej stronie i składał się z kilku pomieszczeń, restauracji i sali koncertowej. Zespół reprezentował budynek o długości 150 metrów, szerokości 30 metrów, wysokości 19 metrów i wieżę o wysokości do 50 metrów. Część zespołu zajmuje się architekturą Casa dos Bicos i Wieżą Belém.

Pod koniec wystawy oba pawilony ulegają zniszczeniu. Dyrektorem zespołu był Norberto de Araújo.

• Pawilon Portugalczyków na świecie ( Pavilhão dos Portugueses no Mundo ): zaprojektowany przez architekta Cottinelli Telmo, pawilon ten został otwarty 8 lipca i zniszczony w 1943 roku, trzy lata po zakończeniu wystawy. Budynek, podzielony na trzy sektory, ma długość 164 metrów, szerokość 30 metrów, wysokość 19 metrów i wieżę o wysokości do 50 metrów. Zawierał on sekcję Brazylii 1500 ( Brasil 1500 , która reprezentuje byłą kolonię Brazylii), Portugalia 1940 i obiektów Narodowy Propaganda ( Secretariado de Propaganda Nacional ). Poprzez sale i galerie pawilon miał na celu upamiętnienie działań Portugalczyków na świecie, upowszechnienie osiągnięć Estado Novo i reprezentacji Portugalii w 1940 roku.

Pawilon ten, podzielony na trzy części, nie miał tego samego reżysera. Rzeczywiście, sektor Portugalia 1940 był pod kierownictwem António Ferro, a reszta budynku pod kierownictwem Afonso Dornelas.

Sektor kolonialny

Sektor kolonialny zajmuje północno-wschodnią część ekspozycji. Postanowiono zintegrować ten sektor z ogrodem kolonialnym (zwanym również Overseas Garden), który stał się obecnym tropikalnym ogrodem botanicznym Lizbony . Sektor zgromadził na powierzchni 25 000  m 2 elementy typowej architektury, pawilony lub elementy z każdej z 21 portugalskich prowincji.

Spośród wszystkich pawilonów w tym sektorze najbardziej wyróżniony był ten z Angoli i Mozambiku. Prowincja Makau została również wyróżniona „Ulicą Makau” wyznaczoną przez łuk (wciąż istniejący) i konstrukcję przedstawiającą słonia (służącą jako wieża strażnicza).

Pawilony i budynki obecne w sektorze kolonialnym:

• Flaga Angoli i Mozambiku ( Pavilhão de Angola e Moçambique ): reprezentująca portugalski region Afryki Zachodniej (obecnie Angola ) i portugalską Afrykę Wschodnią (obecnie Mozambik ), flaga została zniszczona w wyniku wystawy. Był to największy pawilon w sektorze kolonialnym.

• Pawilon Gwinei ( Pavilhão da Guiné ): reprezentujący Gwineę Portugalską ( Gwinea Bissau ), pawilon został zniszczony pod koniec wystawy. Podczas wystawy zainstalowano plemię z Archipelagu Bijagos , archipelagu Gwinei.

• Flaga Wysp ( Pavilhão das Ilhas ) : reprezentująca kolonie Wysp Świętego Tomasza i Książęcej , Zielonego Przylądka i Timoru . Pawilon został zniszczony pod koniec wystawy.

Pawilon Angola i Mozambik został zaprojektowany przez architekta António Lino, pawilon Gwinei został zaprojektowany przez Gonçalo de Mello Breyner, a pawilon Islands przez architekta Vasco Regaleira.

• Misje Katolickie ( Missões Católico ): Jest to zespół zbudowany przez Raula Marię Xaviera i składający się z kościoła , klasztoru i Sali Ducha Świętego . Stworzono sceny, aby pokazać misje prowadzone przez misjonarzy w koloniach. Całość została zniszczona po wystawie.

• Pawilon Myśliwsko-Turystyczny ( Pavilhão da Caça e Turismo ): pawilon mieścił się w Pałacu Hrabiów Calheta , na tę okazję Pałac został na czas wystawy pokryty tymczasową fasadą. Wystawił najobszerniejszą w kraju kolekcję na ten temat. Pałac stał się wówczas centrum dokumentacji i informacji Tropikalnego Instytutu Naukowo-Badawczego. W basenie pałacowym umieszczono trzy krokodyle sprowadzone z Angoli.

• Dom Kolonialny ( Casa Colonial ): dom reprezentował portugalskie rezydencje w koloniach. Złożony z dwóch pięter, parter i ściany parteru pokryto azulejos z lizbońskiej fabryki Sant'Anna. Został zachowany po wystawie, obecnie zajmuje go dyrekcja Tropikalnego Ogrodu Botanicznego w Lizbonie ( Casa da Direção ).

• Muzeum Sztuki Rdzennej ( Museu da arte indígena ): muzeum wystawiało kolekcję sztuki afrykańskiej i orientalnej. Obok muzeum obecna była grupa tubylców, prezentująca narzędzia i ich osiągnięcia.

• Ulica Macao ( Rua de Macau ): Jest to replika jednej z głównych ulic Makau z tradycyjnym handlem i mieszkaniami. Do dziś można zobaczyć łuk Makau.

• India Street ( Rua da Índia ): Jest to ulica i kilka budowli typu indo-portugalskiego, reprezentujących w ten sposób portugalski stan Indii . Przy tej ulicy znajduje się Pawilon Kolonizacyjny. Całość została zniszczona pod koniec wystawy.

• Pawilony surowcowe ( Pavilhões das Materias-Primas ): Był to budynek i zestaw stoisk wystawowych dla głównych surowców osiedli przy współpracy producentów i handlowców. Znajdowała się tam również ksyloteka . Do dziś można zobaczyć główny budynek.

• Pomnik Wysiłku Kolonialnego ( Monumento ao Esforço Colonial ): Ten pomnik znajdował się przed główną szklarnią, znajdującą się w północnej części sektora kolonialnego między Pawilonami Surowców, Pawilonem Kawowym i Domem Kolonialnym.

• Aleja Etnografii Kolonialnej  : ( Avenida de Etnografia Colonial ): Była to wystawa czternastu popiersi przedstawiających wodzów i plemiona najbardziej charakterystyczne dla imperium portugalskiego . Są one nadal wystawiane w tropikalnym ogrodzie botanicznym w Lizbonie, w tym samym miejscu.

• Rdzenne wioski ( Aldeias Indígenas ): Znajdujące się w sektorze kolonialnym 4 tubylcze wioski reprezentowały populacje kolonii Zielonego Przylądka, Gwinei, Wysp Świętego Tomasza i Książęcej, Angoli, Mozambiku i Timoru. Odnajdziemy tam zwyczaje ludzi i tradycyjne zakwaterowanie. Król Konga był obecny na wystawie i został zainstalowany wraz z rodziną w wygodnym mieszkaniu w części kolonialnej. Całość została zniszczona.

• Pawilon Herbaciany ( Pavilhão do Chá ), Pawilon Kawowy ( Pavilhão do Café ) i Pawilon Tytoniowy ( Pavilhão do Tabaco ): Można było znaleźć produkty z portugalskich kolonii. Zniszczone zostały trzy pawilony.

• Restauracja Kolonialna ( Restauracja Kolonialna ): Była to restauracja oferująca typowe dania z kolonii. W latach pięćdziesiątych i osiemdziesiątych budynek stał się laboratorium histologii i technologii drewna IICT. Trwają prace nad przywróceniem budynku do jego pierwotnej funkcji, restauracji zwanej Herbaciarnią ( Casa de Chá ).

• Serre Main ( główny Estufa ) istniał cieplarnianych przed narażeniem świata portugalskiej, w rzeczywistości pochodzi z początku XX -go wieku. Podczas imprezy wystawiono tam dużą kolekcję storczyków. Obecnie jest opuszczony, istnieje jednak projekt renowacji.

• Maison de la demi-heures de la Saudade ( Casa da meia-hora da Saudade ): był to pawilon zarządzany przez ogólnokrajowego nadawcę , pozwalał Portugalczykom z metropolii komunikować się z Portugalczykami zza oceanu.

Pawilony i pozostałości sektora kolonialnego

Pawilon Myśliwsko-Turystyczny.  Pawilon misji katolickich .  Częściowy widok na rdzenną wioskę.  Grające plemię.  Stare szklarnie częściowo zniszczone.  Jedno z 14 popiersi w parku.  Drewniana rzeźbiona tablica, eksponowana w Pałacu, przedstawiająca rolnictwo.

Metropolitalny sektor etnograficzny

Metropolitalny sektor etnograficzny zajmuje południowo-zachodnią część ekspozycji, nad brzegiem rzeki Tag. Linia kolejowa oraz aleja Indii podzielona na dwie części sektora. Nazywało się to również Centrum Regionalnym , podzielone jest na dwie części. Na północy portugalskie wioski, a na południu popularna dzielnica życia.

Dopiero w 1939 r. sporządzono plany i rozpoczęto prace budowlane. Sektor został zainaugurowany i udostępniony zwiedzającym 2 lipca 1940 r. Jest to zestaw konstrukcji domków reprezentatywnych dla stylów architektonicznych różnych regionów Portugalii oraz pokazy działań regionalnych z wystawą życia wiejskiego, wiejska sztuka i rzemiosło.

Sektorem, który podlegał krajowemu sekretariatowi propagandy, kierował António Ferro. Portugalskie wioski zostały zaprojektowane przez architekta Jorge Segurado, a Pavilions w dzielnicy Vie Populaires przez architektów Eurico Sales Viana i Thomas de Mello.

Wsie portugalskie (aldeias portuguesas)

Dopiero w 1939 r. sporządzono plany i rozpoczęto prace budowlane. Portugalska dzielnica wioskowa została zainaugurowana i otwarta dla publiczności 2 lipca 1940 r. Jest to zestaw konstrukcji małych domów reprezentujących style architektoniczne różnych regionów Portugalii.

Na powierzchni 25 000  m 2 na północ od metropolitalnego sektora etnograficznego wieś miała reprezentować wsie oraz obyczaje regionów Trás-os-Montes , Beira Alta , Beira Baixa , Minho , Douro , Beira Litoral , Alto Alentejo , Baixo Alentejo , Estremadura , Ribatejo , Algarve oraz zamorskie regiony Azorów i Madery .

Każdy region był reprezentowany przez partię domów z jego specyfiką architektoniczną. Region Minho był reprezentowany przez domy z granitu, region Trás-os-Montes reprezentowany przez domy z ciemnego kamienia i bez wapna, Douro Litoral z małymi wysokimi i bardzo białymi domami, Beira Litoral i Beira Alta miały domy z kamienia i szarości granit, Beira Baixa reprezentowana z domami z granitu i łupków. Regiony Ribatejo , Estremadura i Alentejo wystawiły niskie ceglane domy i wreszcie Algarve z domami z typowymi kominami i tarasami na dachu. Archipelagi były również reprezentowane jak na Maderze z typowymi domami Santana i na Azorach z domami wykonanymi z bazaltu .

Popularna dzielnica życia (popularna secção da vida)

Na powierzchni 20.000  m 2 na południu aglomeracji sektora etnograficznej i na brzegu Tagu, popularna dzielnica życie było do reprezentowania sztuki portugalskiej, know-how lub nawet przemysłowych transakcji.

Popularna dzielnica życia skupia kilka pawilonów w budynku w kształcie litery U z patio pośrodku. Całość początkowo została zbudowana, podobnie jak pozostałe budynki wystawiennicze, tymczasowo. Elewacje są symetryczne, z dekoracją nawiązującą do sztuki ludowej, której towarzyszą gry faktur.

W południowej części kompleksu znajdowała się również sala kinowa oraz sala transportu morskiego i rzecznego. W tej dzielnicy znajdowało się również przedszkole i park poetów.

Obecne pawilony życia ludowego:

• Pawilon Prologu ( Pavilhão do Prólogo ): znajdujący się pomiędzy placem zabaw a basenem, w którym odbija się światło, pawilon został ozdobiony popularnymi scenami. W sali syntezy można było znaleźć ekspozycję rzemiosła portugalskiego z dekoracjami złożonymi z naczyń i haftu.

• Pawilon jubilerski ( Pavilhão da Ourivesaria ): oświetlony wieczorem pawilon ten reprezentowała cylindryczna wieża ozdobiona koronkowymi wzorami. Była wystawa biżuterii.

• Pawilon Morza i Ziemi ( Pavilhão do Mar e da Terra ): pawilon składał się z siedmiu pomieszczeń, w których można było zaprezentować: rybołówstwo , koronki , religię katolicką , przesądy , pastwiska , myślistwo i pirotechnikę . Były grupy rzemieślników, które robiły pokazy. Pawilonowi towarzyszyła specjalnie wybudowana na tę imprezę latarnia morska. Jednak nigdy nie był używany jako latarnia morska. Pawilon artystyczno-przemysłowy został zniszczony w latach 60. XX wieku, a latarnia miała wartość.

• Pawilon Sztuki i Przemysłu ( Pavilhão das Artes e das Industrias ): położony w południowej części zajmował większość budynku metropolitalnego sektora etnograficznego. Złożony z kilku sal, mieściło się w nim kino lub sala przeznaczona dla sztuki i przemysłu metropolitalnej Portugalii.

• Pawilon Transportu, Tkactwa i Garncarstwa ( Pavilhão dos transportes, da Tecelagem e da Olaria ): położony w północnej części głównego budynku i podzielony na trzy pomieszczenia, pawilon poświęcony był wystawie transportu lądowego, tkactwa i ceramiki.

• Pawilon Cukierniczo-Piekarski ( Pavilhão da Doçaria e Panificação ): pawilon przypominający klasztor, zwieńczony wieżą i mający dostęp do patio. Chodziło o przypomnienie sobie, skąd pochodziły słodycze, na ogół przygotowywane przez zakonnice.

Skwery i inne budynki

• Lustro wodne ( Espelho de Água ): położone na brzegu rzeki Tag lustro wodne to budynek, który służył jako restauracja i herbaciarnia i został zaprojektowany przez architekta Antônio Lino. Po zamknięciu wystawy restauracja działała do 1943 roku, kiedy to prowadzono prace nad rozbudową restauracji. W 2014 roku , po pewnym czasie zamknięcia, miejski konkurs pozwolił na ponowne otwarcie restauracji.

• Pomnik Odkrywców ( Padrão dos Descobrimentos ): wzniesiony nad brzegiem Tagu pomnik zaprojektowali portugalski architekt José Ângelo Cottinelli Telmo i rzeźbiarz Leopoldo de Almeida. Pod koniec wystawy został rozebrany, w rzeczywistości został zbudowany w lekkiej konstrukcji o strukturze żelaza , cementu , gipsu i drewna . W 1960 roku, z okazji 500. rocznicy śmierci Henryka Żeglarza , na tym samym miejscu co poprzedni wzniesiono nowy pomnik z betonu i lokalnego wapienia . Na Padrão dos Descobrimentos stoją posągi portugalskich marynarzy, żołnierzy lub zakonników, zwłaszcza Fernando de Magellana , za emblematycznym Henrykiem Żeglarzem .

• Statek Portugal ( Nau Portugal ): znajdujący się pomiędzy Pomnikiem Odkrywców i Wodnym Lustrem, statek przyjął architekturę portugalskiego galeonu, odbywającego komercyjne rejsy między Lizboną a Goa. Bogato zdobiony wewnątrz i na zewnątrz, miał 42,2 m długości i był wyposażony w 3 maszty i 48 dział. Ten nieprzystosowany do żeglugi wyląduje przy wyjściu z Gafanha da Nazaré 7 lipca 1940 r., a następnie został odholowany do Belém na wystawę. Statek został prawie zniszczony i zatonął z powodu cyklonu, który nawiedził Lizbonę w lutym 1941 roku. Kilka przedmiotów zostało odzyskanych i znajduje się obecnie w Pałacu Markizy Fronteiry .

• Dom św. Antoniego ( Casa de Santo António ): Była to rekonstrukcja hipotetycznego domu, w którym św. Antoni z Lizbony spędziłby dzieciństwo. Dom służył również jako prezentacja średniowiecznego mieszkania w Lizbonie.

• Empire Square i świetlista fontanna ( Praça do Império e Fonte Luminosa ): również zaprojektowany przez architekta Cottinelli Telmo, plac został stworzony specjalnie na wystawę. Przed rozwojem tego placu był on częścią plaży Restelo. Pokryty portugalską calçadą z różnymi motywami, takimi jak sfera odkryć, na placu znajdowały się również posągi koników morskich wykonane przez rzeźbiarza António Duarte, posągi te stoją do dziś na placu. Znajdująca się na środku placu Świecąca Fontanna tworzy strumienie wody z grą kolorów. Posiadająca centralny odrzutowiec może osiągnąć wysokość 25 metrów, fontanna jest ozdobiona 48 herbami przedstawiającymi królów João I , Alfonsa V , João II i Manuela I, a także różne rodziny szlacheckie i ekspansję morską imperium portugalskiego .

• Park rozrywki ( Parque de Atracções ):

• Pawilon Kolei i Portów ( Pavilhão dos Caminhos de Ferro e Portos ): położony pomiędzy portugalskimi wioskami a pawilonem telekomunikacyjnym , został zniszczony pod koniec wystawy.

• Pawilon Telekomunikacyjny ( Pavilhões das telecomunicações ): znajdował się pomiędzy pawilonem portugalskim z 1940 r., pawilonem kolejowym i portugalskimi wioskami . Umożliwiła wysyłanie telegramów , poczty, a także wykonywanie połączeń telefonicznych.

• Koniki morskie ( Cavalos Marinhos ): są to posągi autorstwa António Duarte, przedstawiające koniki morskie. Są nadal obecne na Place de l'Empire.

Lizbona i Belém po wystawie

18 listopada 1940 r. artykuł w Diário de Notícias informował, że postanowiono nie otwierać ponownie przestrzeni wystawienniczej do 1941 roku . W rezultacie teren wystawy został częściowo opuszczony od 1941 r., a sam reżim już się tym nie zawracał, woląc zaproponować budowę uniwersyteckiego miasta Coimbra. Cztery dni po zamknięciu wystawy, 6 grudnia 1940 r., w Diário de Notícias pojawił się nowy artykuł wskazujący, że najbardziej wytrzymałe i solidniejsze konstrukcje zostaną zachowane, a pozostałe zostaną zniszczone.

Pod koniec wystawy odpowiedzialność za teren portugalskiej Wystawy Światowej przechodzi na Komisję Administracyjną ds. Planu Pracy Plaza de l'Empire (CAPOPI). Komisja ta nie opracowała jednak żadnej strategii rozwoju dla tego obszaru i zakończyła się w 1945 r. rozwiązaniem.

Mimo wszystko wiele budynków i budowli było stopniowo rozbieranych lub wyburzanych, a miejsce padło również ofiarą cyklonu, który 14 i 16 lutego 1941 r. zniszczył część zabudowy.

Pałac Praia, który był siedzibą komisji Wystawy i posterunku ochrony, stał się w latach 1941-1945 siedzibą komisji CAPOPI, następnie otrzymał kilka urzędów administracyjnych od Casa Pia, nie zostanie zniszczony w 1962 r. Dwa projekty rekonstrukcji Planowana jest przebudowa Pawilonu Honorowego i Lizbony, pierwsza w 1942 na muzeum sztuki współczesnej, a druga w 1951 na Ultramar Palace, jednak żaden projekt nie ujrzał światła dziennego i lokal zostaje czasowo wynajęty do Komisji Regulacyjnej Obrotu Metalami przed zniszczeniem pawilonu. Pawilon Portugalczyków na Świecie jest wydzierżawiony Szwajcarskiej Komisji Żeglugowej i firmie Sociedade Geral de Superintendência, następnie również zostanie zniszczony.

W latach 1938-1944 powstało kilka programów modernizujących i otwierających kraj i stolicę Portugalii. Rzeczywiście, w tym okresie planuje się i realizuje kilka programów: średniowieczne zamki są odnawiane, Teatro Nacional de São Carlos jest ponownie otwierany po kampanii prac, stacja rzeczna Belém otwiera się na wystawę i stacja portowa Alcântara , Humberto Delgado W planach jest także lotnisko i Viaduto Duarte Pacheco .

Wciąż można odnaleźć ślady pawilonów i elementów ekspozycji portugalskiego świata. Możemy przytoczyć: latarnię morską Belém, Place de l'Empire i jej fontannę, rekonstrukcję Pomnika Odkrywców, Koniki Morskie, Wodne Lustro, elementy i konstrukcje w ogrodzie kolonialnym czy nawet wszystkie pawilony życia ludowego. .

Belém Centrum Kultury , zainaugurowany w 1992 roku, został zbudowany na miejscu, że pawilon Portugalczyków w świecie i Vasco da Gama Garden znajduje się na terenie Pawilonu Honorowej i Lizbonie.

Pozostałości po portugalskiej wystawie światowej

Pomnik Odkrywców , odtworzenie 1960 na podstawie oryginału.  Place de l'Empire, około 1950 roku .  Staw z konikami morskimi na skraju placu.  Przestrzeń lustra wody.  Dawny Pawilon Odkryć, dziś siedziba Stowarzyszenia Marynarki Wojennej w Lizbonie.  Dawne Pawilony Życia Popularnego, obecnie Muzeum Sztuki Popularnej .  Odrestaurowany łuk ulicy Makau.

Bibliografia

Uwagi i referencje

1. (PT) "  O mundo português em Belém  " na jornaldenegocios.pt (dostęp 07 stycznia 2021 ),
2. „  Odrodzenie luzytańskiej „powieść narodowa”. Przykład Portugalskiej Wystawy Światowej z 1940 roku  ” , na stronie journals.openedition.org/ (dostęp 22 kwietnia 2020 r. )
3. (pt) „  Efemérides  ” , na http://hemerotecadigital.cm-lisboa.pt/ (dostęp 18 kwietnia 2020 r. )
4. Júlia LEITÃO DE BARROS, „Exposição do Mundo Português”, Dicionário de História do Estado Novo, Bertrand Editora, 1996, s. 326.
5. (pt) „  Chafariz do Largo do Mastro  ” na monumentos.gov.pt (dostęp 27 kwietnia 2020 )
6. (pt) „  Chafariz do Largo do Mastro  ” , na informacoeseservicos.lisboa.pt (dostęp 27 kwietnia 2020 r. )
7. (Pt) "  Rua Vieira Portuense, Lisboa  " , na neoepica.pt (dostęp 27 kwietnia 2020 )
8. (Pt) „  Projecto de urbanização da Praça Vasco da Gama  ” (dostęp 24 kwietnia 2020 r. )
9. (Pt) „  Reinventar Belém como se fosse 1940  ” , na publico.pt (dostęp 22 kwietnia 2020 )
10. (Pt) "  Mostra em Lisboa reflete sobre Exposição do Mundo Português  " , na noticiasaominuto.com (dostęp 27 kwietnia 2020 r. )
11. (pt) „  Autocarros AEC Regent MK II ao SERVICO da exposição do Mundo Português  ” , na engenhoeobra.pt (dostęp 26 kwietnia 2020 r. )
12. (pt) „  História – CARRIS, UMA EMPRESA AO SERVIÇO DA CIDADE DE LISBOA.  » , W carris.pt (dostęp 26 kwietnia, 2020 )
13. (Pt) "  Pavilhão da Independência  " , na mundopt40.omeka.net (dostęp 30 grudnia 2020 )
14. (Pt) „  Estação Fluvial de Belém  ” , na monumentos.gov.pt (dostęp 26 kwietnia 2020 r. )
15. (Pt) "  Padrão resgata memórias do Mundo Português  " , na dn.pt (dostęp 26 kwietnia 2020 r. )
16. (pt) „  Exposição do Mundo Português  ” , na repositorio.ufba.br (dostęp 25 kwietnia 2020 r. )
17. (pt) „  Exposição do Mundo Português  ” , na www.rtp.pt (dostęp 18 kwietnia 2020 r. )
18. „  Portugalia i jej „ kamienni strażnicy ”. Wystawa świata portugalskiego 1940  ” , na persee.fr (konsultacja 25 kwietnia 2020 )
19. Jean Copans, Etnologia: otrzymał pomysły na etnologii , Le Cavalier Bleu Editions,2016, s.  87.
20. „  Przez 150 lat mężczyźni wystawiali innych mężczyzn w ogrodach zoologicznych  ” , na stronie www.nouvelobs.com/ (dostęp 21 kwietnia 2020 r. )
21. "  Exposição do Mundo Português  " , w RTP ,2012(dostęp 25 czerwca 2021 r . ) .
22. "  Luzotropikalizm w późnym kolonializmie portugalskim  " , o rolnictwie ,25 stycznia 2015(dostęp 25 czerwca 2021 r . ) .
23. Błąd odnośnika: <ref>Nieprawidłowy tag : nie podano tekstu dla nazwanych odnośnikówch
24. (pt) „  Programa reabilitação e benificação do Jardim botânico tropical de Lisboa  ” , na reabilitacao-jbt.ulisboa.pt/ (dostęp 21 kwietnia 2020 r. )
25. (pt) "  Museu Nacional de História Natural e da Ciência - JARDIM BOTÂNICO TROPICAL  " , na museus.ulisboa.pt/ (dostęp 21 kwietnia 2020 r. )
26. (Pt) „  Edifício do Museu de Arte Popular  ” , na www.patrimoniocultural.gov.pt (dostęp 19 kwietnia 2020 r. )
27. (pt) „  Memória descritiva da Reabilitação do Farol de Belém  ” , na www.apfac.pt (dostęp 19 kwietnia 2020 r. )
28. (Pt) „  Espaço Espelho de Água  ” , na spacoespelhodeagua.com (dostęp 30 grudnia 2020 r. )
29. (Pt) "  Padrão dos Descobrimentos  " , na http://www.egeac.pt/ (dostęp 15 lutego 2021 )
30. Olivier Thomas, „Kto jest właścicielem Magellana? » , L'Histoire nr 476, październik 2020, s. 56-57.
31. (Pt) "  Bairro Comercial e Industrial  " , na mundopt40.omeka.net/ (dostęp 30 czerwca 2021 )
32. (pt) „  O Pavilhão do Mar”: a Nau Portugal da Exposição do Mundo Português (1940) or a arte da talha ao Servço da cenografia política  ” , na arquivomunicipal.cm-lisboa.pt/ (dostęp 13 lipca 2021 r. )
33. (pt) „  Regresso ao passado No. Jardim da Praça do Império  ” na http://www.dn.pt (dostęp 15 lipca 2021 )
34. (Pt) "  Praça do Império e Fonte Luminosa  " , na http://www.monumentos.gov.pt (dostęp 15 lipca 2021 )
35. (Pt) "  Fonte Monumental de Belém / Fonte Luminosa  " , na informacoeseservicos.lisboa.pt (dostęp 15 lipca 2021 )
36. (Pt) "  Teatro Nacional de São Carlos  " , na tnsc.pt (dostęp 26 lipca 2021 )
37. (Pt) „  A exposição do Império que juntou três milhões de portugueses  ” , na tdn.pt (dostęp 26 lipca 2021 r. )

Pracuje

• pt) Margarida Maria Acciaiuoli Brito , Os anos 40 em Portugal: o país, o regime e as artes: restauração e celebração , Lizbona, Universidade Nova de Lisboa,1991, 955  s.

1. Os ANOS 40 em Portugalia: O Pais o reżim E jak artes: Restauração e celebração , str.  135
2. Os ANOS 40 em Portugalia: O Pais o reżim E jak artes: Restauração e celebração , str.  136
3. Os ANOS 40 em Portugalia: O Pais o reżim E jak artes: Restauração e celebração , str.  147
4. Os anos 40 em Portugalia: o país, o reżim e as artes: restauração e celebração , s.  148

• pt) Sandra Cristina Gonçalves da Silva , A EXPOSIÇÃO DE BELÉM, Novos elementos para a construção de uma »memória« , Lizbona, Universidade Aberta Lisboa,2008, 277  s.

1. Gonçalves da Silva , str.  55
2. Gonçalves da Silva , s.  58
3. Gonçalves da Silva , str.  48
4. Gonçalves da Silva , s.  36
5. Gonçalves da Silva , s.  62
6. Gonçalves da Silva , s.  61
7. Gonçalves da Silva , s.  63 - str. 64
8. Gonçalves da Silva , s.  97
9. Gonçalves da Silva , str.  94-100
10. Gonçalves da Silva , s.  102
11. Gonçalves da Silva , s.  108
12. Gonçalves da Silva , s.  122
13. Gonçalves da Silva , s.  124
14. Gonçalves da Silva , s.  126
15. Gonçalves da Silva , s.  131
16. Gonçalves da Silva , s.  132- s. 141
17. Gonçalves da Silva , s.  132- s. 141
18. Gonçalves da Silva , s.  142-str.155
19. Gonçalves da Silva , s.  142-str.155
20. Gonçalves da Silva , s.  155
21. Gonçalves da Silva , s.  157
22. Gonçalves da Silva , s.  157
23. Gonçalves da Silva , s.  157
24. Gonçalves da Silva , s.  166
25. Gonçalves da Silva , s.  83
26. Gonçalves da Silva , s.  85
27. Gonçalves da Silva , s.  86
28. Gonçalves da Silva , s.  68
29. Gonçalves da Silva , str.  69
30. Gonçalves da Silva , s.  72
31. Gonçalves da Silva , str.  74
32. Gonçalves da Silva , s.  76

• (pt) Pedro Rito Nobre , Belém i inni Exposição do Mundo Português , Lizbona, Livros Horizonte,2020, 172  pkt.

1. Enquadramento do Tema / A Exposição do Mundo Português , s.  6
2. Enquadramento do Tema / Belém até 1940 - Caracterização Urbana , s.  16
3. Enquadramento do Tema / Belém até 1940 - Caracterização Urbana , s.  18
4. Enquadramento do Tema / Belém até 1940 - Caracterização Urbana , s.  21
5. Rua de Belém, nr 138 , s.  29
6. Enquadramento do Tema / A Exposição do Mundo Português , s. .  12
7. As Demolições de 1939-1940 / O Ciclone Centenario , s.  24
8. Cidade Expositiva como substituta do Patrimonio Demolido , s.  36
9. As Demolições de 1939-1940 / O Ciclone Centenario , s.  27
10. As Demolições de 1939-1940 / O Ciclone Centenario , s.  25
11. Belém apos 1940 / Incerteza e Abandono , s.  44

• (pt) Joana Damasceno , Museus para o povo português , Coimbra, Imprensa da Universidade de Coimbra,2010, 188  s.

1. Joana Damasceno , s.  54
2. Joana Damasceno , s.  55
3. Joana Damasceno , s.  58
4. Joana Damasceno , s.  63

• Inne zajęcia

1. Margarida Acciaiuoli, „Exposições do Estado Novo: 1934-1940” ,1998, s.  11-105
2. Júlia Leitao DE Barros "Exposição zrobić Português Mundo", Dicionário de Historia zrobić Estado Novo Bertrand Editora, 1996, strona 325.
3. Câmara Municipal de Lisboa, „Anais do Município de Lisboa”. s.314 ,1939
4. Isabel Corrêa da Silva and Miguel Metelo de Seixas, Monografia Histórica de Santa Maria de Belém ,2009, s.  206-231
5. José Eduardo Neto da SILVA „Jako lokomotywy” Pacific „da Companhia dos Caminhos de Ferro Portugalczyków”. Foguete. 4 ,2005, s.  45
6. Francisco Perfeito Caetano, Escola de Artes Decorativas Soares dos Reis - O Ensino Técnico Artístico no Porto durante o Estado Novo (1948-1973) , Universidade do Porto,2012, s.  243
7. Revista dos Centenários, „Declarações do s. dr Augusto de Castro”. Foguete. 4 ,1939
8. Fernando de Pamplona, „Uma Obra de Arte: A Exposição do Mundo Português”. s.167 ,1940
9. Gustavo de Matos Sequeira, "op.cit., Separata" ,1956
10. 3 Rollim Macedo e André Lourenço, „Roteiro dos Pavilhões” ,1940
11. Adriano de Gusmão, „A Arte na Exposição de Belém” ,1940
12. João de Sousa Rodolfo, "Luís Cristino da Silva ea Arquitectura Moderna em Portugal" ,2002
13. Margarida Acciaiuoli, „Exposições do Estado Novo 1934-1940”. s.154 ,1998
14. (pt) Ana Cláudia Santos i Helena Carneiro , "  Jardim Botânico Tropical: Um jardim com História e histórias  " , ULISBOA ,grudzień 2016( ISSN  2183-8844 ).
15. Luiz Chaves e Horácio Novais, „Roteiro do Centro Regional” ,1940
16. Costa Lima, „A Beleza das Exposições Comemorativas” ,1940, s.  643
17. Miguel Metelo de Seixas i João Bernardo Galvão Teles, Peregrinações Heráldicas Olisiponenses: a freguesia de Santa Maria de Belém , Universidade do Porto, s.  213-312
18. (pt) A. Castro, Diário de Notícias ,18 listopada 1940
19. (pt) A. Castro, Diário de Notícias ,6 grudnia 1940
20. (pt) Helena Elias, A emergência de um espaço depresentação: Arte publica e transformações urbanas na zona da Ribeirinha de Belém ,2004, s.  112
21. (pt) Helena Elias, A emergência de um espaço depresentação: Arte publica e transformações urbanas na zona da Ribeirinha de Belém ,2004, s.  112

Załączniki

Powiązane artykuły

• Portugalska wystawa kolonialna
• Estado Novo

Linki zewnętrzne

• Galeria zdjęć na flickr
• (pt) Exposição do Mundo Português – Miejska Biblioteka Dzienna Lizbony