| Status | Monarchia |
|---|---|
| Stolica | Linguere |
| Języki) | Wolof |
| Religia | tradycyjne religie afrykańskie ; islam |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Djolof (lub Jolof ) był imperium, w jakim jest teraz Senegal , który według tradycji został założony przez Ndiadiane Ndiaye pierwszej Bourba ( buur-ba = King) Djolof.
Ten ostatni został wybrany na wodza w królestwie Oualo , w północno-zachodniej części dzisiejszego Senegalu , w rejonie rzeki. Stamtąd spełnia wszystkie populacje etniczne Wolof do znalezionego imperium w XIII th wieku . Imperium rządził klan N'diaye. To nazwisko Wolof istnieje do dziś. Mieszkańcy Djolof nazywani są Djolof-Djolof .
Imperium Djolof obejmowało stany Cayor , Baol , Walo , Sine , Saloum , Tekrour Fouta-Toro , Niani i Bambouk . Wszystkie te regiony odpowiadają przestrzeni Senegambii i obejmowały również część dzisiejszej Mauretanii .
Jest między końcem XII XX wieku i na początku XIII th wieku został zbudowany przez klan Ndiaye. Budowa tego państwa jest zwieńczeniem ówczesnego przegrupowania i organizacji przyszłego Wolofa . Rzeczywiście, w tym czasie w tym rejonie Djolof, żył różne narody, Wolofs , Peuls , Sereres , Soninkés , Maurowie . Ta grupa pod przywództwem Ndiadiane Ndiaye założy państwo Djolof. Kraj Laf obejmuje wszystkie regiony Waalo , Cayor , Djolof, Baol. Słowo Laf oznacza -la Rive-, Walaf
Po promieniowane i objęły prawie wszystkie północnej i środkowej Senegambii, imperium rozpadło się w 1549 roku , wraz ze śmiercią ostatniego cesarza Djolof, Lele Fouli Fak Ndiaye, który zginął w czasie bitwy pod Danki, która miała miejsce w pobliżu Diourbel , w starożytny region Baol . Został zabity przez Amari Ngoné Sobel Fall, syna ówczesnego szefa regionu Cayoru Déthié Fou Ndiogou, który miał zostać pierwszą damą (królem) Cayoru po konflikcie z powodu wyrządzonej mu obrazy Lélé Fouli Fak, ten ostatni chce usankcjonować brak udziału Cayora w rocznych podatkach. Wśród pierwszych przyczyn upadku imperium jest także podbój królestwa Namandirou, wasala Djolof, przez zdobywcę Denianke Koli Tenguella .
Stamtąd inne państwa poszły z kolei, aby uzyskać niezależność, aż do zredukowania wielkiego imperium Djolof do rozmiarów monarchii w centralnej części kraju. W drugiej połowie XIX th wieku francuscy osadnicy stopniowo załączone wszystkie królestwa Senegalu. Djolof było ostatnim królestwem zaanektowanym przez ostatniego bourba djolof, Bouna Alboury Ndiaye , pod przywództwem Louisa Faidherbe .
Fouta-Toro , były wasalem Djolof, był w stanie odzyskać swoje ziemie podjęte przez Djolof dzięki charakteru Koli Tenguella , ten natomiast pozostałe królestwa wziął swoją niezależność po kolei. Djolof również po pękają z powodu obliczu dżihadu Toucouleur , zwłaszcza w XIX th wieku, szczególnie z marabout Toucouleur z Saloum do Nioro du Rip , MABA Diakhou Bâ , potomek Koli Tenguella , a także jednego z uczniów Omar Foutihou Wysoki , z Ahmadou Cheikhou, marabutem Toroodo z Fouta-Toro, któremu udało się narzucić Djolofowi swoją dominację na cztery lata, nie licząc najazdów Maurów . Królestwo przez wieki było również bardzo często w konflikcie z Cayorem. Wreszcie Djolof musiał długo walczyć z francuskimi kolonistami, którym udało się zaanektować Djolof w latach 90. XIX w. Ostatni bourba, Alboury Ndiaye , był jak Lat Dior jednym z największych królów i oporu przeciwko kolonizacji w Senegalu.
W Djolof ludzie zislamizowani żyli razem z wyznawcami tradycji tiédo / ceddo , religii pochodzenia wolofów. Islam przeniknął do Djolof bardzo wcześnie, od początku jego powstania, wraz z maraboutsami Mandingo / Soninke , Toucouleurami (Fulani) i Maurami, którzy przybyli, aby osiedlić się w Djolof. Djolof jest do dziś centrum muzułmańskiego bractwa Qadiriyya , gdzie jest w większości, co jest w rzeczywistości najstarszym bractwem w Afryce Zachodniej, żeby nie powiedzieć w świecie muzułmańskim. Wioska Ndogandou wokół miasta Dahra, gospodarczego centrum Djolof, jest domem dla najstarszej społeczności „ahloul bayti” (dosł. potomkowie proroka Mahometa ). Następnie El Hadj Malick Sy i Cheikh Ahmadou Bamba Mbacke , zakończy proces islamizacji Djolof pod koniec XIX -go wieku . Ich zadanie znacznie ułatwiła prozelicka gorliwość ich delegatów. W każdym razie było tak, jak z kolonializmem. Pierwszymi zwolennikami nowego systemu lub dogmatu były zawsze jednostki lub grupy pokrzywdzone przez obecny porządek społeczny....
Z etnicznego punktu widzenia w Djolof przeważały dwie grupy etniczne, Wolof i Fulani. Wilki z Djolof noszą imiona Ndiaye, Niang, Ndao, Dieng. Fulani żyją rozsiani po dużych wioskach, w których znajdują się punkty poboru wody. W Djolof istnieje bardzo stara kohabitacja Wolof i Peulh. Djolof był uważany przez te grupy pasterzy za grunt par excellence do zimowania pastwisk, a Saloum za pastwiska suszy. Ta koncepcja dominuje obecnie i wyjaśnia wątły charakter granic między dwoma terroirami.
Z tego punktu widzenia akredytowana jest hipoteza populacji djolof z południa.
Należy zauważyć, że różne języki zostały fagocytowane przez wolof i pulaar , dwa dominujące języki. Wszystkie nazwiska północnego i środkowego Senegalu znajdują się w Djolof, do których dodano inne własne, takie jak Lekor, Fleur, Thiebane, Thiongane, Mangane, Coundoul, Lakh itp. W każdym razie Djolof, wieloetniczne i wielokulturowe skrzyżowanie, jest rzeczywiście zalążkiem dzisiejszego Senegalu.
Dzisiaj, z językowego punktu widzenia, Wolof Djolof jest pod wpływem dialektu Fulani , w ten sam sposób, w jaki Serer of Sine i Saloum jest zabarwiony Serere i Wolof z półwyspu Zielonego Przylądka z słoistymi akcentami .
Mieszkali tam także Mandingos, wielcy handlarze, zwłaszcza soce (Malinke) i sarakhollé, a także rodziny mauretańskie (babou, sadi, diakhoumpa…), które praktykowały, jak na Cayor, hodowlę koni . Byli świetnymi sprzedawcami koni i świetnymi rymarzami.
Grupa etniczna Wolof przez długi czas rządziła tym królestwem. Ta społeczność jest bardzo zhierarchizowana, podzielona na kasty , z których każda ma ściśle określoną rolę.
Na szczycie hierarchii znajdujemy geer (szlachtę), do której zalicza się garmi – arystokrację uprawnioną do sprawowania władzy królewskiej. Posiadają władzę polityczną i doczesną.
Potem przychodzą Jaam buur którzy są obywatelami kraju, często bogatych przedsiębiorców, jak również kanarki którzy są marabuci często z Sarakhollé pochodzenia , często bardzo bogatych marabuci trzymać władzę duchową i są dużo słuchałem przez królów i arystokracji..
Jaambuur byli poddanymi króla, i jako takie są chronione przed ewentualnym atakiem, które mogą pochodzić z książęcego szlachty. Na ogół pochodzili z klasy Garmi Wolof. Z matrylinearów Garmi, to znaczy z arystokracji Wolof, musiało pochodzić z Buurby, aby móc panować. Ci z duchową mocą byli doradcami szlachty. Uczestniczyli w administrowaniu królestwem poprzez swoje rady lub wyrocznie, tak samo jak w mistycznej ochronie rodziny królewskiej. Ci kapłani ( sëriñ in Wolof ) byli również właścicielami ziemskimi w tym sensie, że suweren dał im prawo użytkowania na ściśle określonych obszarach, których granice były szanowane przez wszystkich. Trzeba powiedzieć, że ten szacunek i szacunek zawdzięczali w dużej mierze swojej wiedzy. Posiadacze mocy duchowej byli pierwotnie ceddos . Obecne było również duchowieństwo muzułmańskie, składające się z doomi soxna / serin . Podczas XIX -tego wieku, kiedy islam spread przez dżihadu, konflikty przeciwieństwie rozkazy ( ceddo i kanarek ). Wraz z postępem islamu tradycyjne kapłaństwo zostało rozwiązane z korzyścią dla muzułmanów. Szlachta, która była ceddo tradycja, był także na końcu całkowicie na islam w późnym XIX -tego wieku.
Ogólnie rzecz biorąc, jaambuur , który był określany jako „jaam” z „buur”, podlegał władzy i wyłącznej opiece króla. Stanowili masę chłopów i większość ludu.
Następnie pojawia się kasta nyenyo lub gnegno , podzielona według zawodów. Na szczycie nyenyo znajdujemy teggów, którzy są kowali. Oni opanowali sztukę metalu, to oni zrobili broń na wojnę. W tegg są również jubilerów i ich żony są garncarze. Następnie Laobowie , stolarze o pochodzeniu Fulani, chociaż duża liczba gnegno ma pochodzenie Fulani, rabini to tkacze, woudes pracują ze skórą.
Guéweul ( Grioci ) kolejna kasta zajmują bardzo ważne miejsce, są historycy, muzycy, śpiewacy, genealogów, gawędziarzy. Większość rodzin Gèr jest powiązana z wiśniami Guéweuls lub Morello, które były odpowiedzialne między innymi za gloryfikację szlachty i śpiewanie ich genealogii; w zamian te szlacheckie rodziny zawdzięczały griotom ochronę i pomoc. Są wolnymi kustoszami tradycji ustnej i słyną ze znajomości linii rodzinnych (związków pokrewieństwa) i historii ziemi.
Na dole społecznej skali znajdujemy jeńców, jaam in Wolof , każda rodzina szlachecka i kasta miała ich, jeśli mieli środki. Nosili nazwisko rodziny, która trzyma ich w niewoli, do której są bardzo przywiązani. Istniały trzy kategorie jeńców: - Jaami juddu to ci, którzy urodzili się w majątku rodzinnym, byli służącymi domowymi. - Więźniowie króla lub Jaami Buur mieli bardzo szczególny status, ponieważ głowa jeńców, farba kaba , sam w niewoli króla, był częścią zgromadzenia notabli królestwa, którzy wybierają nowego króla. To właśnie wśród jeńców króla zwerbowano wojowników królestwa, tiédos . Bardzo odważni, stanowią większość żołnierzy. Zauważymy również, że mogą to być najemnicy. Co więcej, termin ceddo / tiédo z Peul posłuszeństwo oznacza „ten, który przeszedł suszę” i dlatego odnosi się do pojęcia „cudzoziemiec” we wszystkich krajach zamieszkałych przez Peulów. - Jaami Sayoor byli jeńcami wojennymi lub przemycali jeńców przeznaczonych wyłącznie na sprzedaż.
Jaam , wszystkie kategorie połączone, wszyscy mieli własną ziemię, na której żyli, podniósł swoje rodziny i uprawiane, ale pozostawał pod nadzorem rodziny służyli.
Grupa etniczna Wolof praktykowała bardzo silną endogamię , a małżeństwa zawierały się wyłącznie w obrębie tej samej kasty i kategorii społecznej.
Społeczeństwo Djolofian naznaczone jest kilkoma konfliktami. Konflikty między osiadłym trybem życia (rolnicy Wolof) a koczowniczymi (pastorami Fulani), braterskie konflikty spowodowane ekspansjonizmem rolniczym Mouride... wreszcie konflikty polityczne, które niestety mają charakter etniczny.
Jeśli chodzi o organizację terytorialną, Djolof był podzielony na lamanaty , z których każdy był kierowany przez lamana . Lamanaty te były mniej lub bardziej podzielone na komuny, a głową wszystkich lamanów był kangame , który jest jednym z notabli, którzy wybierają nowego króla.
Stolicą imperium Djolof było pierwotnie miasto Thieng , następnie po rozpadzie imperium stolicę przeniesiono do Yang-Yang . W każdym lamanacie budowano tatas , fortece, swego rodzaju strażnice, głównie do celów wojskowych. Z ekonomicznego punktu widzenia imperium Djolof żyło z handlu transsaharyjskiego . Jedną z przyczyn jego upadku jest również fakt, że nadbrzeżne i wasalne królestwa Djolof, Cayor, Waalo, Baol, Sine i Saloum, korzystając z bardziej dochodowego handlu transatlantyckiego, były w stanie stać się potężniejsze gospodarczo, oraz dzięki temu z większą łatwością uwolni się z uścisku Djolofa.
( czasowy brak władzy )