Edwin R. Thiele

Edwin R. Thiele Biografia
Narodziny 10 września 1895 r
Chicago
Śmierć 15 kwietnia 1986(w wieku 90 lat)
Święta Helena
Pogrzeb Sprężyny Berrien
Narodowość amerykański
Trening Uniwersytet w Chicago
Uniwersytet Andrewsa
Zajęcia Antropolog , teolog , archeolog , misjonarz
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Andrewsa

Edwin Richard Thiele ( 1.895 - +1.986 ) jest misjonarzem Adwentystów amerykański An archeolog , A redaktor naczelny , A pisarz i profesor z Starego Testamentu . Znany jest z badań nad chronologią królestw hebrajskich.

Biografia

Pochodzący z Chicago Edwin Thiele uzyskał w 1918 r. bakalaureat sztuki (odpowiednik licencji we Francji ) w zakresie języków starożytnych w Emmanuel Missionary College ( w 1960 r. przemianowany na Andrews University ). Po dwóch latach służby jako sekretarz departamentu misji wewnętrznych (obecnie nazywanych „osobistymi ministerstwami”) Federacji Wschodniego Michigan Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego , wyjechał, by służyć jako misjonarz w Chinach . Przez dwanaście lat był dyrektorem i redaktorem naczelnym wydawnictwa „Signs of the Times” w Szanghaju .

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych , Thiele uzyskał tytuł magistra w archeologii z Uniwersytetu w Chicago w 1937 roku, a następnie dołączył do Wydziału Religii w Emmanuel Missionary College, a jednocześnie realizować swoje studia doktoranckie na Uniwersytecie w Chicago. Otrzymał doktorat z archeologii biblijnej w 1943 roku. Jego rozprawa doktorska, opublikowana później pod tytułem Tajemnicze liczby królów hebrajskich, jest powszechnie uważana za ostateczne dzieło na temat chronologii królów hebrajskich. W ramach tych badań wiele podróżował po Bliskim Wschodzie.

Oprócz tego Thiele napisał popularną książkę o chrześcijaństwie „ Poznać Boga” . Od 1963 do 1965 był profesorem starożytności na Uniwersytecie Andrews . Po przejściu na emeryturę w 1965 roku przeniósł się do Kalifornii, gdzie nadal pisał. Zmarł w St. Helena w Kalifornii w 1986 roku. Został pochowany na cmentarzu Rose Hill w Berrien Springs w Michigan .

Po jego śmierci jego żona Margaret zakończyła badania nad księgą Hioba zatytułowaną Hiob i Diabeł . W tej pracy, Thiele twierdzi, że Lewiatana i Behemota związane są z Bliskiego Wschodu mitów z chaosu i zła . W ten sposób zasugerował, że Księga Hioba przedstawia za cierpieniem Hioba Boga walczącego za kulisami ze złem.

Chronologia królów hebrajskich

Chronologii królów hebrajskich jest założona na początku przez cross-sprawdzanie informacji znalezionych w Księgi Królów oraz w Księgach Kronik na okres ich panowania. Wstąpienie na tron ​​każdego władcy datuje się według liczby lat panowania ówczesnego króla królestwa północnego (Izrael) lub królestwa południowego (Judy). Jednak wydaje się, że pewne elementy nakładania się pokrywają się, tak więc panowanie trwające 20 lat w jednej referencji wydaje się odpowiadać innemu okresowi, na przykład 19 lub 21 lat w innej referencji.

Dwie metody liczenia panowania

Edwin Thiele zauważył, że w odsyłaczach podczas długich rządów Asy , króla Judy, skumulowano błąd jednego roku na każde kolejne rządy królów Izraela. Pierwsze odniesienie zawierało błąd jednoroczny, drugie błąd dwuletni, trzeci błąd trzyletni i tak dalej. Wykazał, że wynikało to z dwóch różnych metod liczenia długości panowania: metody roku wstąpienia na tron ​​i metody roku niewstąpienia na tron.

Zgodnie z harmonogramem, czy stary król umiera 31 grudnia i nowy król rozpoczął swoje panowanie na 1 st stycznia, nie ma problemu do tej pory jego pierwszym roku panowania. Ale jeśli stary król umarł na 1 st grudnia, że dokonaliśmy ostatnich 30 dni w roku? Według hebrajskiego roku przystąpienia do metody tronowej, te 30 dni nazywane są „rok przystąpienie” i pierwszy rok panowania nowego króla rozpoczyna się 1 st stycznia. W sposobie roku braku akcesji do tronu, 30 dni to pierwszy rok panowania nowego króla i jego drugi rok panowania rozpoczyna się 1 st stycznia.

Dwa kalendarze

Jakby tego nie było już wystarczająco skomplikowane, Thiele wykazały również, że zgodnie z kalendarzem roku religijnej , północne królestwo (Izrael) świętowali Nowy Rok na wiosnę w hebrajskiego miesiąca Nissan , natomiast południowe królestwo (Juda) rozpoczął się jesienią w miesiącu Tiszri , zgodnie z kalendarzem żydowskiego roku kalendarzowego .

Tak więc różnice w początkach lat i metodach datowania rządów w dużej mierze wyjaśniały zamieszanie związane z nakładaniem się chronologii królów hebrajskich. Kiedy po raz pierwszy opublikował swoje odkrycia, Thiele nie wiedział, że belgijski V. Coucke kilka lat wcześniej doszedł do tego samego wniosku, co przyznał w swojej książce The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings  :

  1. Północne królestwo (Izrael) rozpoczęło nowy rok na wiosnę i zastosowało metodę roku niewstąpienia na tron.
  2. Królestwo południowe (Juda) rozpoczęło Nowy Rok jesienią i zastosowało metodę roku wstąpienia na tron.

Thiele odkrył, że południowe królestwo przyjęło metodę roku niewstąpienia na tron ​​sąsiednich krajów w okresie sojuszu Judy i Izraela. Stało się to, gdy Joram , syn Jehoszafata (króla Judy), poślubił Atalia , córkę Achaba (króla Izraela). Pięćdziesiąt lat później, w 798 pne. AD , królestwo Judy powróciło do metody roku wstąpienia na tron. Od tej daty zarówno królestwa północne, jak i południowe stosowały metodę roku wstąpienia na tron ​​aż do swojego upadku.

Okresy 931 - 848 848 - 798 798 - 723 723 - 586
Izraelski system randkowy Rok niewstąpienia na tron Rok nieakcesji Rok przystąpienia
Judasz system randkowy Rok wstąpienia na tron Rok nieakcesji Rok przystąpienia Rok przystąpienia

Udoskonalenia osi czasu

Dzięki takiemu zrozumieniu chronologii Thiele wykazał, że czternaście lat między królami Achabem i Jehu było w rzeczywistości dwunastoma. W ten sposób udało mu się datować ich panowanie właśnie dlatego, że imię Achab jest wymienione na monolicie Kurkh . Ta stela opisuje inwazję Asyrii w Syrii i Palestynie podczas bitwy pod Karkar w 853 pne. AD Jehu jest wymieniona na czarnym obelisku z Salmanazar III , zwracając mu hołd w 841 pne. Pne Ponieważ dwanaście lat oddziela te dwa wydarzenia w chronologii asyryjskiej, Achab musiał walczyć z Asyryjczykami w ostatnim roku swego panowania, a Jehu zapłacił daninę w pierwszym roku swego panowania.

Thiele zdołał sprawdzić wszystkie dane chronologii biblijnej ksiąg Królów i Kronik, z wyjątkiem synchronizacji między Ozeaszem , królem Izraela, i Ezechiaszem , królem Judy, pod koniec północnego królestwa. Niechętnie doszedł do wniosku, że w tym punkcie jest błąd. Następnie inni badacze, w tym jego kolega Siegfried Horn , TC Mitchell , Kenneth Kitchen i Leslie McFall, zaproponowali niezatwierdzoną koregencję Hezechiasza i jego ojca Achaza, aby wyjaśnić synchronizację między Ozeaszem a Hezechiaszem.

Nakładające się panuje

Edwin Thiele zauważył również kilka przypadków nakładania się rządów w historii królestw Izraela i Judy, zwłaszcza podczas koregencji . Na przykład Jotam został umieszczony na tronie, gdy Uzzjasz został dotknięty trądem (1 Król. 15:5). Czasami rywalizujący królowie walczyli o królestwo. Tak więc Tivni panował nad częścią Izraela, a Omri nad inną częścią (1 Król. 16:21).

Thiele wykazał, że w przypadku niektórych nakładających się rządów zastosowano niezwykły sposób datowania: długość panowania była całkowitą liczbą lat na tronie, od roku rozpoczęcia nakładania się do roku śmierci króla podczas jego wyłączne panowanie. Thiele wyznaczył rok końca nakładania się dwóch rządów i początek jednego panowania, „podwójne randki”. Pięć z ośmiu nakładających się rządów to dwie daty: rządy Omriego , Jeroboama II i Pekacha w Izraelu oraz Jehoszafata i Uzjasza w Judzie. Według niego system podwójnego datowania jest niezbędny do zrozumienia chronologii hebrajskich królów.

Data podziału zjednoczonego królestwa

Chociaż chronologia Królestwa Południowego (Judy) Thiele wymagała niewielkich zmian, jego chronologia Królestwa Północnego (Izraela) pozostała nienaruszona od pierwszej publikacji w 1944 roku. W szczególności data 931 pne. AD dla podziału królestwa Salomona jest powszechnie akceptowane przez uczonych. Jest niezależnie wspierany przez badania J. Livera, Franka M. Crossa i innych uczonych, którzy badali chronologię królów Tyru .

Pochodzi z 931 pne. AD , w połączeniu z synchronizmu między Roboamem (lub Rechabeam) i faraona Sziszaka w 1 Król 14:25 jest używany przez Egiptologów przypisanie absolutnej datuje się na 22 -tego  dynastii w Egipcie . Praca Thiele oparta na chronologii biblijnej jest zatem użyteczna także dla chronologii historii niebiblijnej.

Oś czasu Thiele

IZRAEL JUDA
Król Równoczesne panowanie

 Królować Trwanie Król Imię Ojca Wiek
przystąpienia
do
koregencji 		Wiek
początku osobistego
panowania
 Koregencja Królować Trwanie Wiek
przy
urodzeniu
na
następcę 		Wiek na
początku
koregencji
z synem 		Wiek śmierci
Jeroboam 931/0 - 910/9 22 Roboam Salomona 41 931/0 - 913 17 59
Abijam Roboam 913 - 911/0 3
Nadab 910/9 - 909/8 2 Jak Abijam 911/0 - 870/9 41
Baasa 909/8 - 886/5 24
Ela 886/5 - 885/4 2
Zimri 885/4 0,02
Tibni 885/4 - 880
Omri 885/4 - 880 880 - 874/3 12
Achab 874/3 - 853 22 Jozafat Jak 35 38 872/1 - 870/9 870/9 - 848 25 23 54 59
Ochozias 853 - 852 2 Jehoram Jozafat 32 37 853 - 848 848 - 841 8 23 44
Jehoram 852 - 841 12 Ochozias Jehoram 22 (42) 841 1 22 22
Jehu 841 - 814/3 28 Athalia Achab 841 - 835
Joachaz 814/3 - 798 17 Joas Ochozias 7 835 - 796 40 22 46
Joas 798 - 782/1 16 Amazias Joas 25 796 - 767 29 15 30 54
Jeroboam II 793/2 - 782/1 782/1 - 753 41 Azarias
(Ozias)		 Amazias 16 39 792/1 - 767 767 - 740/9 52 33 57 68
Zachariasz 753 - 752 0,5
Shallum 752 0,08
Menachem 752 - 742/1 10 Jotama Azarias 25 36 750 - 740/9 740/9 - 732/1 16 21 44
Peqahja 742/1 - 740/9 2
Peqah 752 - 740/9 740/9 - 732/1 20 Achaz Jotama 20 735 - 732/1 732/1 - 716/5 16 16 40
Ozeasz 732/1 - 723/2 9
Ezechiasz Achaz 25 716/5 - 687/6 29 33 44 54
Manasses Ezechiasz 12 22 697/6 - 687/6 687/6 - 643/2 55 45 66
ma mój Manasses 22 643/2 - 641/0 2 17 24
Jozjasz ma mój 8 641/0 - 609 31 17 Joachaz
16 Joakim
31 Sedekiasz		 39
Joachaz Jozjasz 23 609 0,25
Joaqim Jozjasz 25 609 - 598 11 19 36
Joachin Joaqim 18 (8) 598 - 597 0,25
Sedekiasz Jozjasz 21 597 - 586 11

Wkład Thiele

Badania Ewina Thiele skontrastowano z metodą Juliusa Wellhausena i liberalnych teologów, którzy posługiwali się hipotezą dokumentalną . Wellhausen zakładał, że informacje zawarte w Księgach Królewskich i Kronikach nie mają charakteru historycznego, sądząc, że zostałyby sztucznie zebrane później niż wydarzenia, które opisali. Według niego synchronizacje tych książek nie miały żadnej wartości, ponieważ ich pisarze nie znali prawidłowej historii epok, o których mówili.

Odwrotnie, Thiele zastosował podejście niespekulacyjne. Badał metody, którymi posługiwali się starożytni skrybowie i kronikarze pałaców królewskich, aby relacjonować wydarzenia historyczne. Opierając się na dowodach z inskrypcji archeologicznych, dostarcza wiarygodnego wyjaśnienia problemów chronologicznych w historii królów hebrajskich. Jego książka Tajemnicze liczby królów hebrajskich uważana jest za klasyczne i wyczerpujące dzieło dotyczące dat wstąpienia na tron ​​królów królestw północnych i południowych, kalendarzy i koregencji, czerpiących z licznych źródeł biblijnych i pozabiblijnych. .

Przed badaniami Thiele wielu ekspertów biblijnych wątpiło, czy możliwe jest rozwiązanie trudności w chronologii hebrajskich królów. Słynny archeolog William F. Albright uznał w pewnym momencie, że dane w Księdze Królów są błędne i że należy podać nowe. Frank Knight Sanders napisał o tych liczbach: „Określenie ich dokładnej chronologii jest poza zasięgiem historyka”. Żadna z tych uwag nie padłaby, gdyby zrozumiano różne metody datowania.

Archeolog Siegfried Horn zauważa: „To osiągnięcie jest tym bardziej niezwykłe, że Thiele pracował samodzielnie nad swoim projektem chronologicznym, korzystając wyłącznie z danych biblijnych i ustalonych dat z chronologii asyryjskiej i babilońskiej , bez polegania na pracy badaczy, którzy go poprzedzili w tej dziedzinie. To z pewnością niezwykły sukces”.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Chronologia Thiele jest akceptowana w kilku ostatnich studiach biblijnych. Ta chronologia hebrajskich monarchów jest używana w Cambridge Ancient History (TC Mitchell, „Izrael i Juda do buntu Jehu (931-841 pne)” CAH 3, część 1, s.  445 ). Z drobnymi modyfikacjami od Leslie McFall ("A Translation Guide to the Chronological Data in Kings and Chronicles", Bibliotheca Sacra 148 [1991], s.  3-45 ), została zaakceptowana we wpływowym Handbook of Biblical Chronology autorstwa Jacka Finegana (Peabody MA: Hendrickson, 1998, s.  249 ). Zobacz także w innych notatkach listę uczonych, którzy przyjmują jego datę dotyczącą podziału królestwa Izraela.
  2. Dokładne tłumaczenie angielskiego terminu użytego przez Thiele to „Overlapping Reigns”. Są to rządy równoległe, z wyjątkiem przypadku koregencji Joasza i Jeroboama II .

Bibliografia

  1. Edwin Thiele, Tajemnicze Liczby królów hebrajskich ( 1-ty ed; New York:. Macmillan, 1951; 2d ed; Grand Rapids. Eerdmans, 1965; 3-ci . Ed; Grand Rapids: Zondervan / Kregel, 1983). ( ISBN  0-8254-3825-X ) , 9780825438257
  2. Thiele, Edwin R., Knowing God , Southern Publishing Association, 1979
  3. Thiele, Edwin R. i Thiele, Margaret R., Job and the Devil , Southern Publishing Association, 1988.
  4. Edwin Thiele, Tajemnicze Liczby Kings hebrajskich ( 3 th  Edition), str.  59 , n.17, cytując V. Coucke, „Kronika Biblijna” w Suplemencie do Słownika Biblijnego , wyd. 1, 1928.
  5. Edwin Thiele "chronologii królów hebrajskich", Adventist Review , 17 maja 1984 r.
  6. Leslie McFall, „Przewodnik po tłumaczeniach” , s.  6 .
  7. New Bible Dictionary , 1-ci ed, JD Douglas, redaktor.; Grand Rapids: Eerdmans, 1962, s.  217 .
  8. Leslie McFall, „Przewodnik po tłumaczeniach”, s.  12 .
  9. Siegfried H. Horn, „Chronologia panowania króla Ezechiasza”, Andrews University Seminary Studies 2 (1964) s.  48-49 .
  10. Edwin R. Thiele, „Chronologia królów Judy i Izraela”, Journal of Near Eastern Studies 3 (1944): s.  137-186 .
  11. Finegan, Podręcznik s.  249 .
  12. Gershon Galil , Chronologia królów Izraela i Judy (Leiden: Brill, 1996), s.  14 .
  13. McFall, „Przewodnik tłumaczeniowy”, s.  33-34 .
  14. TC Mitchell w Cambridge Ancient History , „Izrael i Juda do buntu Jehu”, s.  445-446 .
  15. Israel Finkelstein i Neil Asher Silberman, The Bible Unearthed (New York: Free Press, 2001), s.  131 ( Łącze ).
  16. J. Wątroba, „Chronologia Tyru na początku pierwszego tysiąclecia pne”, Izrael Exploration Journal 3 (1953), s.  113-120
  17. Frank M. Cross, „Interpretacja kamienia Nora”, Biuletyn Amerykańskiej Szkoły Badań Orientalnych 208 (1972) s.  17 , przyp. 11.
  18. William H. Barnes, Studia z chronologii podzielonej monarchii izraelskiej (Atlanta: Scholars Press, 1991), s.  29-55  ; Rodger C. Young, „Trzy weryfikacje daty Thiele na początek podzielonego królestwa”, Andrews University Seminary Studies (2007), s.  179-187 .
  19. Kenneth Strand, „Chronologia biblijna Thiele jako korekta dat pozabiblijnych”, Andrews University Seminary Studies , jesień 1996, tom. 34, nr 2295-317 .
  20. Julius Wellhausen, Prolegomena do historii Izraela (New York: Meridian Books, 1957) s.  151 , pierwotnie opublikowany jako Prolegomena zur Geschichte Israels (Berlin: Reimer, 1878).
  21. Theodore H. Robinson, Historia Izraela (Oxford, 1932) I, s.  454 .
  22. William F. Albright, „Chronologia podzielonej monarchii Izraela”, Biuletyn Amerykańskich Szkół Badań Orientalnych , 1945, tom. 100, s.  21 .
  23. Frank Knight Sanders, „Historia Hebrajczyków”, s.  141 , cytowany przez Edwina Thiele w „Chronologii królów hebrajskich”, Adventist Review , 17 maja 1984.
  24. „Tydzień”, Przegląd Adwentystów , s.  2 , 17 maja 1984.

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne