Decentralizacja to technika organizacji administracji agentów i umiejętności dystrybucji w ramach tego samego podmiotu prawnego , ponieważ administracji centralnej do jego zdecentralizowanych usług. Jest to miejsce w przypadku decentralizacji administracyjnej państwa, a osoby prawnej przez prawo publiczne , gdzie administracja centralna spada do środków, które powołuje, specyficzny obszar wiedzy pozwalając powiązany moc lub uznaniową władzę nad obywatelami. . Jest to szczególnie rola prefekta i prefektury we Francji .
Ta dekoncentracja jest rozłożona zgodnie z mapą administracyjną, która określa lokalne reprezentacje administracji państwowej. Pojęcie to jest sprzeczne z pojęciem koncentracji, która jest systemem administracyjnym, w którym władza decyzyjna jest skoncentrowana na szczycie aparatu państwowego.
Dekoncentracja różni się od decentralizacji tym, że jest to system delegowania uprawnień na niższe szczeble wewnętrzne, które w związku z tym nie mają własnej osobowości prawnej, podczas gdy decentralizacja jest delegowana do władz lokalnych posiadających osobowość prawną.
Dekoncentracja jest korektą centralizacji : umożliwia zmniejszenie powolności i uciążliwości związanej z obowiązkiem oczekiwania w każdym scentralizowanym systemie na decyzję najwyższego szczebla. Jego funkcją jest więc odciążenie administracji centralnej poprzez umożliwienie podejmowania decyzji na szczeblu lokalnym, jak tłumaczy obraz Odilona Barrota: „To ten sam młotek, który uderza, ale skracaliśmy rękojeść” lub zdanie Napoleona III : „My rządzimy dobrze z daleka, ale zarządzamy lepiej z bliska „ Istnieją dwa rodzaje dekoncentracji administracyjnej: dekoncentracja terytorialna i dekoncentracja funkcjonalna. Paul Houée przypomina nam, że „utworzenie DATAR-u w 1963 r. Otworzyło obiecujący wyłom we francuskim krajobrazie instytucjonalnym. W 1964 r. Pewne reformy administracyjne zapoczątkowały początek dekoncentracji, bardziej niż decentralizacji ” . Dekoncentracja polega na przeniesieniu kontroli i realizacji działań władz publicznych na oddolnych. Podczas gdy decentralizacja ma na celu zwiększenie podejmowania decyzji legislacyjnych na poziomie lokalnym, na szczeblu lokalnym. Jest to zatem bardziej kwestia funkcji wykonawczej i administracyjnej w przypadku dekoncentracji, a bardziej funkcji ustawodawczej w przypadku decentralizacji.
We Francji dekoncentracja przebiegała w kilku etapach:
Dekoncentracja jest skorelowana ze znacznym zaangażowaniem państwa w społeczeństwo, innymi słowy, państwo w znacznie większym stopniu interweniuje, dekoncentracja staje się imperatywem administracyjnym. Państwo staje się interwencjonistyczne , rozwija działania gospodarcze i społeczne. We Francji stale rozwijają się nowe zdecentralizowane struktury do tego stopnia, że państwo stało się państwem opiekuńczym .
W ramach V th Rzeczypospolitej , decentralizacja stała się ważną zasadą, ponieważ pomaga jak rozwój polityki zagospodarowania przestrzennego w celu modernizacji gospodarki.
Francuska dekoncentracja opiera się na zasadzie pomocniczości ustawy z 6 lutego 1992 r., Która stanowi, że zdecentralizowane władze mają kompetencje w zakresie prawa zwyczajowego , to znaczy, że najwyższy szczebel musi zapewnić, aby misje nie mogły być wykonywane na niższy poziom. Dziś ma miejsce inny ruch, to ramy regionalne stają się zdekoncentrowaną jednostką prawa zwyczajowego. Innymi słowy, podział regionalny staje się specyficznym obszarem realizacji polityki państwa. Ustawa z 13 sierpnia 2004 r. Nadaje prefektowi regionalnemu nowe misje koordynacyjne , ale także kierownictwo szczebla departamentalnego.
Decentralizacja była bardzo rozległa, 95% administracji agentów jest zdecentralizowanych i mobilizują dwie trzecie środków .
Aby wykonywać swoje zadania, zdecentralizowane służby administracji cywilnej państwa są zorganizowane w ramach trzech rodzajów okręgów terytorialnych: regionalnych , resortowych , chyba że ustawa stanowi inaczej lub w drodze wyjątku przewidzianego dekretem Rady Stanu. , dzielnica . Można to również zrobić w kantonie i gminie, a także w określonych okręgach w celu dekoncentracji, takich jak jurysdykcja sądów apelacyjnych , akademii, a nawet stref obronnych i bezpieczeństwa .
Działania zdecentralizowanych agentów i usług podlegają kontroli hierarchicznej. Ta odgórna kontrola jest sprawowana w ramach każdego podmiotu prawnego. Umożliwia to zapewnienie jedności instytucji , a zdekoncentrowanej osobie prawnej przybliżenie działań administracyjnych obywatelom. Uprawnienie to należy do szefów służb ( ministrów , prefektów , wykonawców instytucji publicznych ), którzy mają zatem uprawnienia do wydawania poleceń (wydawania rozkazów), reformowania (zastępowania jednego aktu administracyjnego innym), anulowania (z mocą wsteczną anulowania aktu jednego ze swoich podwładni) i sankcje. To dlatego umożliwia państwo do działania z większą wydajnością i szybciej.