Stolica | Huining (1122–1153), Zhongdu (1153–1214), Kaifeng (1214–1233), Caizhou (1233–1234) |
---|---|
Język | Średniowieczny chiński , Jurchen , Khitan |
Religia | Buddyzm , taoizm , konfucjanizm , religia tradycyjna |
Populacja | 33 000 000 mieszk. (1142) |
---|---|
Gęstość | 11 mieszkańców / km 2 |
Powierzchnia | 2 300 000 km 2 (1126) |
---|---|
• | 3 000 000 km 2 (1142) |
1115 | Założenie Jin Taizu z ludu Jürchen |
---|---|
1234 | Conquest i integracja z mongolskiego imperium w Ögedeï |
( 1 ul ) 1115 - 1123 | Jin taizu |
---|---|
(D er ) 1234 | Jin modi |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Dynastii Jin ( tradycyjny chiński :金朝 ; pinyin : ; . Litt „ Złota dynastia ”), albo Wielki Jin , rządzi północno-wschodnich Chinach. Została założona w 1115 przez Jin Taizu , przywódcy Jurchen ludzi , przodkowie z dynastii mandżurskiej , a zakończył w 1234 roku z najazdem Mongołów z Czyngis-chana . Jego nazwa jest czasami zapisywana w języku angielskim Kin , Jurchen Jin lub Jinn, aby odróżnić ją od innej dynastii Jin, która rządziła Chinami i której nazwa jest taka sama, gdy jest przepisywana bez znaków diakrytycznych znacznika tonowego w systemie Hanyu . Pinyin od standardowego języka chińskiego .
Dynastia Jin narodziła się w wyniku buntu wodza plemienia Jürchen imieniem Wanyan Aguda, który po zjednoczeniu plemion Jürchen w północnej Mandżurii , w dzisiejszym Heilongjiang , zbuntował się przeciwko dynastii Liao (907-1125). Ta dynastia, zdominowana przez ludność Khitanów , rządziła północnymi Chinami, dopóki Jürchenowie ich nie zniszczyli. Ocalali Chitanie przenoszą się na zachód, gdzie znaleźli Chanat Kara-Khitanów . Po pokonaniu Liao, Aguda zostaje cesarzem pod imieniem Jin Taizu . Pod rządami swojego następcy Jin wypowiedział wojnę dynastii Song . Początkowo ten konflikt miał służyć jedynie jako środek nacisku na chińską dynastię, aby zmusić ją do zapłacenia większej daniny. Ale bardzo szybko zwraca się ku ucieczce Song i pozwala Jin podbić dużą część północnych Chin, aż do brzegów Yangzi Jiang . Wreszcie walka między dwiema dynastiami, po wycofaniu się Song na południu Chin, potrwa ponad sto lat .
Podczas ich panowania Jurczen z dynastii Jin szybko dostosował się do chińskich zwyczajów, a nawet zbudował nowe odcinki Wielkiego Muru, aby chronić przed rosnącą potęgą Mongołów. Okres dynastii Jin to czas postępu kulturalnego i technologicznego, takiego jak rozwój prochu strzelniczego i odrodzenie konfucjanizmu .
Mongołowie, dowodzeni przez Czyngis-chana, rozpoczynają inwazję na ziemie Jin w 1211 roku i zadają katastrofalne klęski armiom Jürchen. Chociaż Jinowie zdawali się znosić niekończącą się falę porażek, powstań, dezercji i zamachów stanu, byli wytrwali. Dynastia Jin uległa podbojowi Mongołów dopiero 23 lata później, w 1234 roku.
Dynastia Jin jest obecnie oficjalnie znana jako „Wielki Jin”. Ponadto cesarze Jin mówią o swoim królestwie jako Zhongguo (中國), podobnie jak inne dynastie spoza Hanów przed nimi. W rzeczywistości różni władcy spoza dynastii Han, którzy rządzili całością lub częścią Chin, za każdym razem poszerzali definicję tego, czym „Chiny” są nie-Han, oprócz dynastii Han. Badanie zapisów Jin mówi nam, że używanie przez dynastie słowa „Chiny” na określenie siebie rozpoczęło się wcześniej, niż zdawali sobie z tego sprawę historycy.
Pod koniec XI -tego wieku, Jurchen byli wasalami Dynastia Liao i już zaczęło być pod wpływem chińskiego stylu życia. Dynastia Jin została założona w styczniu 1115 r. W regionie, który obecnie odpowiada prowincjom Jilin i Heilongjiang , przez Wanyana Agudę , przywódcę klanu Jurchen z Wanyan, który we wrześniu 1114 r. Wszedł do otwartego buntu przeciwko Liao. Zgodnie z tradycją Aguda był potomkiem Hanpu, legendarnego założyciela klanu. Aby nazwać swoją nową dynastię, Aguda wybrał termin oznaczający „złoto”, który sam w sobie jest tłumaczeniem nazwy rzeki „Anchuhu”, co w języku Jurchen oznacza „złoty”. Ta rzeka, zwana po chińsku Alachuke, jest dopływem rzeki Songhua , która płynie na wschód od Harbinu. Dynastia Jin narodziła się w wyniku buntu przeciwko Khitanom z dynastii Liao, dlatego ci ostatni stali się pierwszymi wrogami nowego państwa Jurchen. Chitanie, którzy wykorzystali chaos po upadku dynastii Han, aby ustanowić swoje państwo, przez kilka stuleci dominowali w północnych i północno-wschodnich Chinach, a także w Mongolii. W 1121 roku Jurchenowie przypieczętowali sojusz zawarty na morzu z chińską dynastią Song . Chińczycy i Jurchens zgadzają się na wspólną inwazję na terytoria dynastii Liao. Ale jeśli Jin wygrywa zwycięstwa po zwycięstwach, Pieśń walczy i nie może pokonać Liao; oznaka słabości, która nie ucieka Jurczenom. W tym czasie pałace stolicy Huining Fu na północy były nadal tylko namiotami. Budowę świątyń rozpoczęto tam w 1123 r. W 1125 r., Po śmierci Agudy, dynastia Jin zerwała sojusz z Song i najechała północne Chiny. Kiedy dynastia Song odzyskała południową część Liao , napotkała „zaciekły opór” ze strony ludzi chińskiego pochodzenia, którzy wcześniej byli pod rządami Liao. I odwrotnie, jurczenowie nie napotykają żadnego oporu ze strony tych chińskich populacji poddanych Liao, którzy nawet pomagają im w ich podboju, przekazując im Yanjing , południową stolicę Khitanów. W rzeczywistości, w trakcie swojego rozwoju, Jurceni korzystają ze wsparcia anty-Song chińskich klanów, z siedzibą w Yanjing. W tym samym czasie Song traktuje Chińczyków Han, którzy pracowali dla Liao, jak wrogich wrogów; co nie ułatwia zlotów i pozwala zrozumieć wiece i inne ucieczki Chińczyków na korzyść jurczenów. 9 stycznia 1127 r. Doszło do incydentu w Jingkang : wojska Jin splądrowały miasto Bianjing (obecnie odpowiadające Kaifeng), stolicę dynastii Song, pojmując cesarza Qinzonga i jego ojca, cesarza Huizonga , który abdykował w katastrofie przed natarciem wojsk Jurchens. Po upadku Bianjing, dynastia Song wycofała się na południe i kontynuowała walkę z dynastią Jin przez ponad dziesięć lat, zanim ostatecznie podpisała traktat Shaoxing w 1141 roku. rzeki Huai na rzecz dynastii Jin, zgadza się zapłacić dużą roczną daninę i wykonać ogólne Yue Fei w zamian za pokój. Traktat pokojowy został oficjalnie ratyfikowany 11 października 1142 r., Kiedy wysłannik Jin udał się na dwór Song.
Po podbiciu Kaifeng i zajęciu północnych Chin, Jin później wybrał ziemię jako żywioł dynastyczny i żółty jako kolor królewski. Zgodnie z teorią pięciu żywiołów (wuxing), element ziemi podąża za ogniem, dynastycznym elementem Pieśni, w cyklu powstawania lub płodzenia (生, ). Dlatego ten ideologiczny gest pokazuje, że Jin uważali, że panowanie Song nad Chinami oficjalnie dobiegło końca i że są oni nowymi prawowitymi władcami kraju.
Po przejęciu kontroli nad północnymi Chinami dynastia Jin stawała się coraz bardziej złowieszcza. W ciągu 20 lat ponad trzy miliony ludzi, z których połowa to Jürchen, wyemigrowała z Mandżurii do północnych Chin. Ta mniejszość rządzi 30 milionami ludzi. Jürchen, którzy migrują, otrzymują dużo ziemi i są zorganizowani w dziedziczne jednostki wojskowe: 300 gospodarstw domowych tworzy mouke (kompanię), a 7-10 muków tworzy meng-an (batalion). Wielu z nich poślubia lud Han, chociaż było to zabronione dla szlachty aż do 1191 roku. W ten sposób cesarz Xizong (1135-1149) studiował klasykę , pisał wiersze w języku chińskim i przyjmował tradycje kulturowe Han, ale nadal zajmował najważniejsze stanowiska. do szlachty Jürchen.
Kiedy dorastał, cesarz Xizong stał się alkoholikiem i kazał stracić wielu urzędników za krytykowanie go. Organizuje również zabójstwo kilku przywódców Jurchen, w tym członków klanu Imperial Wanyan. Skończyło się na tym, że został zabity w 1149 roku przez klika krewnych i szlachty, która następnie sprowadziła na tron jego kuzyna Wanyana Lianga . Ze względu na brutalność jego polityki wewnętrznej i zagranicznej Wanyan Liang został pośmiertnie zwolniony ze stanowiska, dlatego historycy często nazywali go pośmiertnym imieniem „Księcia Okrzyknięcia”.
Następcą Xizonga jest zatem uzurpator Wanyan Liang (1149-1161), który stara się być uznany za cesarza całych Chin. W 1153 r. Przeniósł stolicę Huining Fu do Yanjing ( Pekin ), dawnej stolicy Liao, która zajmuje bardziej centralne położenie geograficzne. Aby nadać temu większą wagę, zrównał z ziemią pałace Huining Fu, szlacheckie, podobnie jak cesarskie, w 1157 r. Liang miał również Kaifeng , dawną stolicę Pieśni, która została zrównana z ziemią w 1127 r. Odbudował w rzeczywistości południową stolicę swojego imperium.
Wanyan Liang stara się również wyeliminować wszelkie formy sprzeciwu, zabijając szlachetnego Jurchen, co skutkuje egzekucją 155 książąt. Próbując ożywić swoje odrodzenie dominacji nad całymi Chinami, zaatakował Południową Song w 1161 roku. Podczas tej kampanii wojskowej w Szangjing, w dawnym sercu potęgi Jurczenów, wybuchły jednocześnie dwa bunty. prowadzony przez Wanyana Yonga, kuzyna Lianga i przyszłego cesarza, a także innych członków plemion Khitan . Wanyan Liang zostaje zmuszony do wycofania niektórych żołnierzy Jin z południowych Chin, aby wysłać je na północ w celu stłumienia powstań. Wkrótce potem armie Jin zostały pokonane przez Pieśń w bitwach pod Caishi i Tangdao . Pomiędzy żołnierzami, które udały się na północ, a tymi, którzy zginęli w tych porażkach, Wanyan Liang nie miał już do dyspozycji wystarczającej liczby żołnierzy i nie udało mu się najechać na Południowe Chiny. W końcu został zamordowany przez własnych generałów w grudniu 1161 r. Z powodu swoich porażek i ogólnego nastawienia. Jego syn i spadkobierca również zostaje zamordowany w stolicy.
Chociaż koronowany w październiku, Wanyan Yong został oficjalnie uznany za cesarza Shizonga dopiero po zamordowaniu następcy Wanyana Lianga. Nawet po tej dacie pokój nie jest zapewniony, ponieważ powstanie plemion Khitan trwa i nie jest stłumione do 1164 r. Po pokonaniu konie rebeliantów są konfiskowane, aby nie trzeba było ich stłumić. rozpocząć uprawę roli. W tym samym czasie do armii Jin włączane są inne jednostki kawalerii Khitan i Xi. Ponieważ te wewnętrzne problemy poważnie osłabiły zdolność Jin do konfrontacji militarnej z Song, dwór cesarski Jin rozpoczął negocjacje pokojowe, co zaowocowało podpisaniem traktatu z Longxing (隆興 和 議) w 1164 roku. Był to początek 40-letniej historii okres pokoju między dwoma imperiami.
Na początku lat 80.XIX wieku cesarz Shizong przeprowadził restrukturyzację, która dotknęła 200 Meng'an , w celu wyeliminowania nadużyć podatkowych i pomocy Jurchenom. Zachęca również do rolnictwa społeczności, co pozwala Imperium Jin prosperować i mieć duże nadwyżki zboża w rezerwie. Chociaż był wykształcony w chińskiej klasyce, cesarz Shizong jest również znany jako promotor języka i kultury Jurchen. W ten sposób za swojego panowania zlecił przetłumaczenie na język Jurchen wielu chińskich klasyków, założył Imperial Jürchen Academy i po raz pierwszy zaproponował możliwość przystąpienia do cesarskich egzaminów z tego języka. Panowanie cesarza Shizonga (1161–1189) było uważane przez potomność za okres względnego pokoju i dobrobytu, a samego cesarza porównywano do cesarzy Yao i Shuna , dwóch mitycznych władców starożytnych Chin.
Jego wnuk i następca cesarz Jin Zhangzong (1189-1208) uwzględnia również wartości Jurchen, ale jest również przesiąknięty kulturą chińską i poślubił Han kobietę . Jego panowanie było jednak naznaczone ciężkimi powodziami Żółtej Rzeki, która zmieniła bieg w 1194. W 1201 roku ogłosił kodeks prawny Taihe, który zasadniczo przejął kodeks Tang . W 1207 r. Dynastia Song usiłowała najechać terytoria Jin, ale armie chińskie zostały odepchnięte. W narzuconym na nich porozumieniu pokojowym dynastia Song zgadza się płacić wyższą roczną daninę i ściąć głowę Han Tuozhou , przywódcy prowojennej frakcji Cesarskiego Dworu Song.
Od początku XIII -go wieku, dynastii Jin zaczyna odczuwać presję Mongołów , którzy mieszkają na północy. Czyngis-chan , Khagan Mongołów, zaczyna od poprowadzenia swoich wojsk na terytorium zachodniej Xia w 1205 roku, które pustoszy i zniewala cztery lata później. W 1211 r. Około 50 000 jeźdźców mongolskich najechało Imperium Jin i zaczęło integrować rebeliantów Khitan i Jurchen w swoje szeregi. Napotykając ich, Jin ustawia w szeregu 500 000 żołnierzy, w tym 150 000 kawalerii, ale ostatecznie opuszcza Datong , „zachodnią stolicę” imperium, po porażce w bitwie pod Yehuling . W następnym roku Mongołowie udali się na północ i splądrowali „wschodnią stolicę” Jin, a następnie w 1213 r. Oblegli Zhongdu (obecnie Pekin), „centralną stolicę”. W 1214 roku cesarz Jin Xuanzong uzyskał pokój kosztem poniżającego traktatu, ale zachował swoją stolicę. Latem tego samego roku Xuanzong opuścił centralną stolicę i przeniósł siedzibę rządu do Kaifeng , „stolicy południa”, która stała się nową oficjalną siedzibą władzy dynastii Jin.
W 1216 roku prowojenna frakcja na dworze cesarskim Jin przekonała cesarza Xuanzonga do zaatakowania dynastii Song w celu aneksji ich terytoriów i odzyskania utraconej potęgi Jin. Ale w 1219 roku Jurczeni zostali pokonani na brzegach rzeki Jangzi Jiang , w tym samym miejscu, w którym Wanyan Liang został pokonany w 1161 roku. Dynastia Jin musiała wtedy toczyć wojnę na dwóch frontach, na którą Jurczeni nie mogli sobie pozwolić. wsparcie. W styczniu 1224 roku Aizong zmarł, a między jego dwoma synami rozpoczęła się wojna o sukcesję. Jego syn Wanyan Shouxu wychodzi zwycięsko z konfliktu i zostaje cesarzem Jin Aizongiem. Szybko zakończył wojnę przeciwko Song, kosztem traktatu bardzo niekorzystnego dla Jurczenów, który zakończył coroczne płacenie daniny Jinowi przez Song i zerwał stosunki dyplomatyczne między dwoma krajami. Zawarł także pokój z Tangoutami z dynastii Zachodniej Xia , sojusznikami Mongołów.
Podczas konfliktu wielu Chińczyków, czyli „Han” i Khitańczyków, uciekło na korzyść Mongołów, by walczyć z dynastią Jin. Dwóch chińskich przywódców, Shi Tianze i Liu Heima (劉 黑馬), a także przywódca Kitan Xiao Zhala (蕭 札 剌) uciekli i dowodzili trzema grupami armii mongolskiej, co odpowiada trzem dywizjom . Liu Heima i Shi Tianze służą także Ögedei Khanowi , następcy Czyngis-chana. I to Liu Heima i Shi Tianxiang, kolejny dezerter, dowodzą armią mongolską, która po śmierci Muqali wyrusza na wojnę z zachodnią Xia. W armii mongolskiej są cztery guzy „Han” i trzy guzy Khitan, z których każdy składa się z 10 000 żołnierzy. Tumensami Khitan dowodzą generałowie Shimo Beidi'er (石 抹 孛 迭 兒), Tabuyir (塔 不已 兒) i Xiao Zhongxi (蕭 重 喜), który jest synem Xiao Zhala. Tumeny „Han” są pod rozkazami Zhang Rou (張 柔), Yan Shi (嚴實), Shi Tianze i Liu Heima. Wszyscy ci generałowie służą Mongołom za panowania Ögedei-chana .
Czyngis-chan zmarł w 1227 r., Gdy jego armie zaatakowały zachodnią Xia. Jego następca, Ögedei Khan, ponownie najechał dynastię Jin w 1232 r., Z pomocą dynastii Song z 1233 r. Jurczeni próbowali stawić opór; ale kiedy Mongołowie oblegali Kaifeng w 1233 roku, cesarz Aizong uciekł na południe do miasta Caizhou . Sprzymierzona armia Song-Mongołów oblegała i splądrowała Kaifeng, aw następnym roku cesarz Aizong popełnił samobójstwo, aby uniknąć schwytania, gdy Mongołowie zajęli Caizhou w 1234 r., Kończąc dynastię Jin. Terytorium pokonanej dynastii miało zostać podzielone między Mongołów i Song, ale z powodu ciągłych sporów terytorialnych dynastia Song i Mongołowie ostatecznie wyruszyli na wojnę o kontrolę nad tymi terytoriami.
W Imperium stepów , René Grousset informuje, że Mongołowie zawsze zdumiony odwagą z Jurchen wojowników, którzy stawiali opór przez siedem lat po śmierci Czyngis-chana.
Dynastia Jin miała 10 cesarzy:
Nazwa świątyni | Imię pośmiertne | Imię Jurchen | chińskie imię | Lata panowania | Nazwy i daty epok |
---|---|---|---|---|---|
Zgodnie z konwencją, użyte imiona składają się w następujący sposób: „Jin” + nazwa świątyni lub imię pośmiertne | |||||
Taizu ( chiński tradycyjny :太祖 ; pinyin : ) | Yingqian Xingyun Zhaode Dinggong Renming Zhuangxiao Dasheng Wuyuan Huangdi ( chiński tradycyjny :應乾興運昭德定功仁明莊孝大聖武元皇帝 ; pinyin : ) wersja skrócona Wuyuan Huangdi ( chiński tradycyjny :武元皇 帝 ; pinyin : ) lub Wuyuan Di ( chiński tradycyjny :武元帝 ; pinyin : ) | Aguda ( chiński tradycyjny :阿骨打 ; pinyin : ) | Min ( chiński :旻 ; pinyin : ) | 1115–1123 | Shouguo ( chiński tradycyjny :收 國 ; pinyin : ; 1115–1116) Tianfu ( chiński tradycyjny :天 輔 ; pinyin : ; 1117–1123) |
Taizong ( chiński tradycyjny :太宗 ; pinyin : ) | Tiyuan Yingyun Shide Zhaogong Zhehui Rensheng Wenlie Huangdi ( chiński tradycyjny :體元應運世德昭功哲惠仁聖文烈皇帝 ; pinyin : ) wersja skrócona Wenlie Huangdi ( chiński tradycyjny :文烈皇帝 ; pinyin : ) lub Wenlie Di ( chiński tradycyjny :文 烈 帝 ; pinyin : ) | Wuqimai ( chiński tradycyjny :吳 乞 買 ; pinyin : ) | Sheng ( chiński tradycyjny :晟 ; pinyin : ) | 1123-1135 | Tianhui ( chiński tradycyjny :天 會 ; pinyin : ; 1123–1135) |
Xizong ( chiński tradycyjny :熙宗 ; pinyin : ) | Hongji Zuanwu Zhuangjing Xiaocheng Huangdi ( chiński tradycyjny :弘基纘武莊靖孝成皇帝 ; pinyin : ) wersja skrócona Xiaocheng Huangdi ( chiński tradycyjny :孝成皇帝 ; pinyin : ) lub Xiaocheng Di ( chiński tradycyjny :孝成帝 ; pinyin : ) | Hela ( chiński tradycyjny :合 剌 ; pinyin : ) | Dan ( chiński tradycyjny :亶 ; pinyin : ) | 1135–1149 | Tianhui ( chiński tradycyjny :天 會 ; pinyin : ; 1135–1138) Tianjuan ( chiński tradycyjny :天眷 ; pinyin : ; 1138–1141) Huangtong ( chiński tradycyjny :皇 統 ; pinyin : ; 1141–1149) |
Nie | Nie | Digunai ( chiński tradycyjny :迪 古 乃 ; pinyin : ) | Liang ( chiński tradycyjny :亮 ; pinyin : ) | 1149–1161 | Tiande ( chiński tradycyjny :天 德 ; pinyin : , 1149–1153) Zhenyuan ( chiński tradycyjny :貞元 ; pinyin : ; 1153–1156 ) Zhenglong ( chiński tradycyjny :正隆 ; pinyin : ; 1156–1161) |
Shizong ( chiński tradycyjny :世宗 ; pinyin : ) | Guangtian Xingyun Wende Wugong Shengming Renxiao Huangdi ( chiński tradycyjny :光天興運文德武功聖明仁孝皇帝 ; pinyin : ) wersja skrócona Renxiao Huangdi ( chiński tradycyjny :仁孝皇帝 ; pinyin : ) lub Renxiao Di ( chiński tradycyjny :仁孝 帝 ; pinyin : ) | Wulu ( chiński tradycyjny :烏 祿 ; pinyin : ) | Yong ( chiński tradycyjny :雍 ; pinyin : ) | 1161–1189 | Dading ( chiński tradycyjny :大定 ; pinyin : ; 1161–1189) |
Zhangdi 章 宗 |
(1) | Mádágě 麻 達葛 lub Wányán Jǐng 完顏 璟 |
1189–1208 | Míngchāng (明昌, 1190–1196) Chéng'ān (承 安, 1196–1200) -; Tàihé (泰和, 1200–1208) |
|
Nie | Wanyan Yunji ( chiński tradycyjny :紹 ; pinyin : ) | Nieznany | Yongji ( chiński tradycyjny :永濟 ; pinyin : ) | 1208-1213 | Da'an ( chiński tradycyjny :大安 ; pinyin : ; 1209–1212) Chongqing ( chiński tradycyjny :崇慶 ; pinyin : ; 1212–1213) Zhining ( chiński tradycyjny :至 寧 ; pinyin : ; 1213) |
Xuanzong 宣宗 |
(1) | Wúdúbǔ 吾 睹 補 lub Wányán Xún 完顏 珣 |
1213-1224 | Zhēnyòu 貞 祐 1213–1217 Xīngdìng 興 定 1217–1222 Yuánguāng 元 光 1222–1224 |
|
Aizong ( chiński tradycyjny :哀 宗 ; pinyin : , oficjalny) Zhuangzong ( chiński tradycyjny :莊宗 ; pinyin : , nieoficjalny) Minzong ( chiński tradycyjny :閔 宗 ; pinyin : , nieoficjalny) Yizong ( chiński tradycyjny :義 宗 ; pinyin : , nieoficjalne, ale popularne) |
Nie | Ningjiasu ( chiński tradycyjny :寧 甲 速 ; pinyin : ) | Shouxu ( chiński tradycyjny :守 緒 ; pinyin : ) | 1224-1234 | Zhengda ( chiński tradycyjny :正大 ; pinyin : ; 1224–1232) Kaixing ( chiński tradycyjny :開 興 ; pinyin : ; 1232) Tianxing ( chiński tradycyjny :天 興 ; pinyin : ; 1232–1234) |
Nie | Nie | Hudun ( chiński tradycyjny :呼 敦 ; pinyin : ) | Modi ( chiński tradycyjny :承 麟 ; pinyin : ) | 1234 | Tainxing ( chiński tradycyjny :天 興 ; pinyin : ; 1232–1234) |
Wanyan Hanpu 函普Shizu 始祖 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Wulu乌鲁 Dedi 德 皇帝 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Bahai完颜 跋 海 Andi 安 皇帝 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Suike綏 可 Xianzu 獻 祖 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Shilu完颜 石鲁 Zhaozu 昭祖 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Wugunai完颜 乌 骨 迺 Jingzu 景 祖 ~ 1050– 1021–1074 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Helibo完颜 劾 里 钵 Shizu 世祖 1039– 1074–1092 |
Wanyan Polashu 完顏 頗 刺 淑 Suzong 肅宗 1042– 1092–1094 |
Wanyan Yingge完颜盈歌 Muzong穆宗 1053- 1094/03 |
Wanyan Hezhe 完顏 劾 者 d.1121 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Wuyashu完顏 烏雅 束 Kangzong 康 宗 1061– 1103–1113 |
Wanyan Aguda 完颜 阿骨打 Taizu太祖 1068- (ur. 1113) 1115–1123 |
Wanyan Wuqimai 完顏 吳 乞 買 Taizong太宗 1075– 1123–1135 |
□ | Wanyan Sagai 完顏 撒 改 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Zongjun 完 颜宗峻 d. 1124 Huizong 徽宗 |
Wanyan Zonggan 完颜 宗 干 d. 1141 Dezong 德宗 |
Wanyan Zongfu 完顏 宗 辅 1096–1135 Ruizong 睿宗 |
Wanyan Nianhan 完颜 粘罕 1080–1136 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Hela完顏合剌 Xizong熙宗 1119- 1135/49 |
Wanyan Liang 完顏亮 Prince of Hailing海陵 王 1122– 1149–1161 |
Wanyan Yong 完顏 雍 Shizong世宗 1123– 1161–1189 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Yungong 完 顏允恭 1146–1185 Xianzong 顯宗 |
Wanyan Yongji 完顏 永濟 Prince Shao of Wei衛 紹王1168– 1209–1213 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Jing 完顏 璟 Zhangzong章 宗 1168– 1190–1208 |
Wanyan Xun 完顏 珣 Xuanzong宣宗 1163– 1213–1223 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Shouxu完顏守緒1234 Aizong哀宗 1198- 1224/34 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wanyan Chenglin 完 顏承麟 Modi末帝 r. 1234 ; d.1234 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Populacja stanu Jin ewoluuje z 32 700 000 mieszkańców w 1142 do 45 490 400 mieszkańców. w 1190 i 53 532 151 hab. w 1207 roku maksimum.
Sześć miast uzyskało status stolicy:
Imperium Jin samo zostało podzielone na 19 prowincji (路, ), które z kolei podzielono na prefektury (州, ) i wyższe prefektury ( fu ,府, ). Te 19 prowincji to:
Do tych prowincji dodano specjalne prowincje dla słabo zaludnionych terytoriów (Hesuguan, Posu, Helan, Supin, Huligai i Puyu), a także trzy komisje pacyfikacyjne dla przygranicznych regionów pustyni Gobi i mongolskiego stepu. The Turkish i mongolskich szczepy stepu poddano stosunkiem wasalstwa z Jin ( Tatarów , Khongirat , Öngüt , Kéraït , Merkit , ojraci , Buriatów , najmanowie ).
Rząd dynastii Jin połączył zwyczaje Jurchen z instytucjami dynastii Liao i Song.
Przed założeniem ich imperium, rząd Jurchen był oparty na quasi-egalitarnej radzie plemiennej. Społeczeństwo jurczeńskie w tamtym czasie nie miało silnej hierarchii politycznej, ponieważ zgodnie z tym, co jest napisane w Shuo Fu (說 郛), plemiona Jurchen nie były rządzone przez władzę centralną, a ich wodzowie byli wybierani lokalnie. Założenie dynastii nie zmienia od razu rzeczy, ponieważ w Taizu plemienne zwyczaje są utrzymywane i współistnieją z bardziej scentralizowanymi instytucjami.
Ponieważ jednak przywódcy wojskowi nie okazują się zdolni do administrowania nowymi terytoriami północnych Chin, cesarz Jin Xizong ustanowi system administracyjny wzorowany na systemie Song. Do 1134 r. Książęta federacji Jürchen pełnili rolę doradców cesarza w kwestiach politycznych. Po tej dacie zostaje ustanowiony tradycyjny chiński system z trzema preceptorami i trzema departamentami, które są przegrupowane w 1156 r. W jeden departament spraw państwowych. System mengan-mouke (mengan = wieś; mouke = dziesięć mengan) z wrodzonym organizacji wojskowej plemion Jurchen jest zachowana. Początkowo Jin utworzyli oddzielne struktury rządowe dla różnych grup etnicznych, a Chińczycy byli rządzeni przez dwa kolejne marionetki w północnych Chinach: Da Chu i Da Qi. Te dwie próby zakończyły się niepowodzeniem iw 1137 roku Jin zlikwidował Da Qi, a następnie ustanowił bezpośrednie zarządzanie całym terytorium swojego imperium.
Chiński system cesarskich egzaminów jest używany w celu zagwarantowania kompetencji pracowników administracji: tradycyjnych instytucji, które są Taixue (en) i Guozijian (en) i które pozwalają na przygotowanie tych egzaminów uczyć Classics z konfucjanizmu .
Współcześni chińscy historycy przypisują sukces Jürchenów przeciwko dynastiom Liao i Song ich kawalerii. Od początku buntu Agudy przeciwko dynastii Liao wszyscy wojownicy Jurchen byli jeźdźcami. Według ówczesnych kronik, taktyka kawalerii jurczeńskiej opiera się na technikach łowieckich. Jeźdźcy Jurchen są chronieni przez ciężką zbroję, a czasami używali kilku koni związanych ze sobą łańcuchem ( Guaizi Ma ).
Po upadku imperium Liao i odwrocie Song na południe od Jangcy, armia dynastii Jin wchłonęła wielu żołnierzy, którzy walczyli za te państwa. Zwycięzcy szybko przyjęli użycie większości broni z arsenału Song, w tym szerokiej gamy machin oblężniczych i artylerii . W rzeczywistości użycie przez armię Jin armat, granatów, a nawet rakiet do obrony Kaifeng przed Mongołami podczas oblężenia w 1233 r. Jest uważane za pierwszą bitwę w historii ludzkości, w której skutecznie używa się broni prochowej. Nawet jeśli to nie wystarczy, aby temu zapobiec. ostateczna porażka Jurczenów.
Z drugiej strony marynarce Jin nie udało się odnieść znaczącego sukcesu przeciwko Song, a Song zachował kontrolę nad morzami. Tak więc w latach 1129-1130 i 1161 Jin próbowali najechać i zaanektować południowe Chiny, które nadal były kontrolowane przez Song. Te ostatnie zadają kłujące porażki Jurchenom podczas bitew morskich pod Huangtiandang (en) (1130), Tangdao (1161) i Caishi (1161). Jinsowie próbowali nadrobić zaległości, tworząc dużą flotę, której statki zostały zbudowane przez chińskich stoczniowców i rekrutując chińskich kapitanów, którzy uciekli z Song. Ale te wysiłki nie przyniosły skutku, ponieważ to ta nowa flota została dwukrotnie pokonana w 1161 roku.
W 1130 roku armia Jin dotarła do Hangzhou i Ningbo w południowych Chinach. Jednak silny opór Chin i położenie geograficzne regionu powstrzymały natarcie wojsk Jurczenów, które zostały zmuszone do odwrotu i wycofania się. Nie mogliby uciec z Marynarki Song, gdyby nie kierował nimi chiński dezerter, który pomógł im dotrzeć do Zhenjiang.
Aby zapobiec najazdom Mongołów, dynastia Jin rozpoczęła szeroko zakrojony program budowy. Zapisy pokazują, że Jurchenowie ukończyli dwa ważne odcinki Wielkiego Muru .
Fragmenty Wielkiego Muru zbudowanego przez Jurczenów różnią się od tych z poprzednich dynastii. Te odcinki, znane jako Twierdza Pogranicza lub Rów Jin Frontier, zostały utworzone przez kopanie rowów, wewnątrz których zbudowano mury. W niektórych miejscach dodano dodatkowe ściany i rowy, aby poprawić ochronę określonego obszaru. Budowa rozpoczęła się około 1123 r. I zakończyła się około 1198 r. Dwie sekcje, które można przypisać dynastii Jin, znane są jako stare mury Mingchang i nowe długie mury. Rozciągają się na ponad 2000 kilometrów długości.
Początkowo, w przeciwieństwie do Khitanów i Mongołów , Jürchen nie byli wędrownymi pasterzami, ale osiadłymi łowcami-rybakami, uprawiającymi rolnictwo i mieszkającymi w małych ufortyfikowanych wioskach. Tylko ci, którzy mieszkali na równinach Mandżurii, hodowali konie, większość kawalerii była więc początkowo utworzona przez plemiona mongolskie lub Khitan z Mongolii Wewnętrznej.
Społeczeństwo Jürchen było mało zróżnicowane, ale używali niewolników (przestępców lub jeńców wojennych), a ci w znacznym stopniu przyczynili się do działalności gospodarczej. Jednak wkrótce niewolnictwo musiało zostać porzucone na południu Imperium Jin, ponieważ obszary te były przyzwyczajone do posiadania wolnych chłopów. Zakaz niewolnictwa miał również wpływ na wzmocnienie władzy rządu, ponieważ wolni chłopi mogli podlegać podatkom, czy to od bydła, czy od wielkości ich ziemi. Innym źródłem finansowania był rodzaj 3% podatku VAT nakładanego na towary będące przedmiotem handlu.
Znaczna część transportu towarów odbywała się kanałami, które zostały odnowione. Rynki graniczne umożliwiły handel z sąsiednimi krajami. Jin importował herbatę i metal dla walut południowego imperium Song i koni zachodniej Xia .
Na terytorium dynastii Jin produkcja żelaza była bardzo ważna. Było wiele prywatnych kopalni, ale państwo miało monopol na produkcję przedmiotów żelaznych. Stalowy został wyprodukowany głównie w prefektur Cizhou , Xingzhou i Xuzhou . Główne odlewnie znajdowały się w Hebei i Acheng . Węgiel był szeroko stosowany zarówno do leczenia żelaza lub ogrzewania. Koks został wynaleziony w trakcie XII -tego wieku.
W drukowaniu , produkcji porcelany (w Dingzhou , Yaozhou i Junzhou) oraz papierze i tkaniu stosowano zaawansowane techniki. Imperium Jin biło własne monety, takie jak Zhenglong yuanbao i Dading tongbao . Te banknoty były drukowane z 1150. Jednak od 1200 roku sytuacja gospodarcza staje się coraz trudniejsze ze względu najazdami Mongołów i inflacji przenieśli bo rząd potrzebuje gotówki do swoich działań wojskowych.
Pisanie specyficzne Jurchen został opracowany z 1119. Po 1164 wiele klasyków literatury chińskiej przeliczono Jurchen, zwłaszcza tych niezbędnych do przygotowania do egzaminu.
Pod względem uzbrojenia okres ten charakteryzował się rozwojem prochu . Użycie katapult do rzucania bomb i granatów było już wcześniej szeroko rozpowszechnione. Pierwsze pistolety zostały zbudowane w XII th stulecia pierwszy bambusa i żelaza z 1221 Jednak nie udało się zastąpić stosowanie kusze .
Jin, który miał niewielki kontakt ze swoim południowym sąsiadem Song, kultura obu imperiów rozwijała się na różne sposoby.
Tak więc w ramach konfucjanizmu dynastia Song była świadkiem rozwoju neokonfucjanizmu , który ostatecznie stał się oficjalnym nurtem w południowych Chinach, podczas gdy nie udało mu się zakorzenić wśród Jin. Uczeni z Jurchen kładą większy nacisk na dzieła uczonego i poety Su Shi (1037-1101) niż Zhu Xi (1130-1200), które stanowią podstawę neokonfucjanizmu.
Jeśli chodzi o religię Jürchen, to początkowo praktykowali szamanizm, a ich świętym miejscem była Góra Paektu , która leży na granicy z koreańskim królestwem Goryeo . Po podboju północnych Chin i ich sinicyzacji buddyzm stał się logicznie główną religią Imperium Jin. Rozkwitał w okresie dynastii Jin, zarówno na poziomie dworu cesarskiego, jak i ogólnie w społeczeństwie. Szkoła chan jest wtedy najbardziej wpływowa. W tym czasie mnich Wansong (1166-1246) łączył w swoich pismach myśli z buddyzmu, konfucjanizmu i taoizmu, podobnie jak Li Chunfu (1185-1231) w Mingjiao Jijie . Szkoły Huayan i Lüzong mają mniejsze znaczenie.
W prowincji Shanxi wydrukowano kanon buddyjski , czyli „ Tripitaka ”. Projekt został zainicjowany w 1139 roku przez buddyjską zakonnicę Cui Fazhen, która przysięgła, że zbierze niezbędne fundusze, aby mieć nowe oficjalne wydanie Kanonu wydrukowane przez Song. Ukończony w 1173 r. Tripitaka jin z Zhaocheng (en) , czyli Canon of Zhaozang (趙 子 藏) lub Canon of the Jin (金 藏), zawiera 6900 zwojów podzielonych na 1570 rozdziałów i jest uważany za „główne osiągnięcie w historia prywatnego druku buddyjskiego ”. Jest to również najdłuższy tekst wydrukowany w czasach dynastii Jin. Został przejęty i wzbogacony o nowe zwoje w czasach dynastii Yuan .
Oprócz tej Tripitaki, dzięki hojnym ofiarodawcom na kamiennych tablicach wyryto wiele sutr, wśród których znajdujemy cesarską rodzinę Jin, wysokich urzędników, zwykłych ludzi i buddyjskich kapłanów. Niektóre sutry przetrwały tylko dzięki tym rzeźbom, które są zatem bardzo cenne dla studiów nad buddyzmem w Chinach . W tym samym czasie Sąd Cesarski w Jin sprzedaje certyfikaty mnichów, aby uzupełnić państwowe skarby. Praktyka ta została zapoczątkowana w 1162 roku przez Shizonga w celu finansowania jego wojen i zakończyła się trzy lata później, gdy wojna się skończyła. Zhanzong , następca Shizonga , użył tej samej metody, aby zebrać pieniądze dla wojska w 1197 r., A rok później, aby zebrać fundusze na walkę z głodem, który pustoszył Datong, zachodnią stolicę. Ta sama praktyka została ponownie wykorzystana w 1207 r. Do finansowania wojny przeciwko Song i zwalczania nowych klęsk głodu. Wreszcie cesarze Weishao (1209-1213) i Xuanzong (1213-1224) również sprzedają ten rodzaj certyfikatu na sfinansowanie wojny z Mongołami.
Innym wpływowym ruchem był taoizm. Częściowo zdyskredytowany przez Song, był w okresie reform ideologicznych, które władcy Jina próbowali skierować, czasami poprzez zakazy, ale przede wszystkim poprzez dystrybucję tytułów honorowych i ochronę świątyń, co pozwoliło im również kontrolować religię. Ludność. Jako pierwsza powstała Szkoła Najwyższej Jedności ( Taiyidao ) założona przez Xiao Baozhena (-1166), która łączy praktyki wewnętrznej alchemii z tradycyjnymi ćwiczeniami Szkoły Prawosławnej Jedności. Ze względu na brak głębi, jednak znika ona w końcu XIII -go wieku.
Główną szkołą, która się pojawia i której wpływ trwa do dziś, jest kompletność autentycznej ( Quanzhen Dao ) założonej przez Wang Chongyanga (1113-1170), który wysłał swoich siedmiu uczniów na misję, ale nie znalazł żadnych świątyń. Pod wpływem buddyzmu na nowo definiuje nieśmiertelność, nie koncentrując się już na ciele, ale na duchu. Rozkwit poezji Ci, która charakteryzuje literaturę Jin, jest ściśle związany z Quanzhen Dao, przy czym dwie trzecie wierszy Ci napisanych w tym czasie zostało skomponowanych przez taoistów Quanzhen. Trzecia szkoła, ta z wielkiego Tao ( Dadaojiao ) założona przez Liu Derena (-1180), w końcu również zintegruje Quanzhen Dao. Oparta na dziewięciu konkretnych przykazaniach, czerpie inspirację z etyki konfucjańskiej i podkreśla koncepcję spokoju stylu życia.
Państwo Jin sponsorowało wydanie Kanonu Taoistycznego znanego jako Cenny Kanon Tajemniczej Metropolii Wielkiego Jin ( Da Jin Xuandu baozang大金 玄 都.). Oparta na skróconej wersji Kanonu, wydrukowanej przez cesarza Song Huizong (1100–1125) z dynastii Song, została ukończona w 1192 r. Pod kierownictwem i wsparciem cesarza Jin Zhangzonga (1190–1208). W 1188 r. Dziadek i poprzednik Zhangzonga, Jin Shizong (1161–1189), nakazał, aby drewniane tabliczki z wygrawerowaną na nich piosenką Canon Song, na których je wydrukowano, zostały przeniesione z Kaifeng, dawnej stolicy Pieśni, która stała się „Stolica południa” Jin, w „Opactwie Niebiańskiej Wieczności” ( Tianchang guan天長 觀) w centralnej stolicy. To opactwo stało na miejscu obecnej świątyni Białej Chmury w Pekinie . Tam też przeniesiono inne pisma taoistyczne z innego opactwa położonego w centralnej stolicy. Zhangzong zlecił Sun Mingdao (孫明 道), superintendentowi opactwa i dwóm urzędnikom cywilnym, przygotowanie kompletnego kanonu do druku. Sun Mingdao zaczyna od wysłania ludzi do służby w czterech zakątkach imperium w ramach „narodowego poszukiwania pism świętych”, co pozwala mu znaleźć 1074 zwoje tekstu, które nie zostały uwzględnione w wydaniu Kanonu. Z Huizong . Jednocześnie zbiera jak najwięcej darowizn na sfinansowanie przyszłego druku kanonu. W 1192 roku Sun przystąpił do wycinania drewnianych tabliczek, które miały być użyte do nowego kanonu, który został wydrukowany w prowincji Shanxi, w tym samym miejscu co buddyjski kanon Jin. Ostatecznie nowe działo składa się z 6455 zwojów, ale chociaż Cesarze Jin czasami oferowali kopie Armaty jako prezenty, żaden z nich nie przetrwał.
Arhat . Marmur. Jin. Muzeum Sztuki Azjatyckiej w San Francisco.
Bodhisattwa Guanyin . Malowane i złocone drewno. Jin, około 1200. Shanxi. Muzeum Wiktorii i Alberta
Fragment Bodhisatwy z Muzeum Wiktorii i Alberta.
Bodhisattwa Guanyin . Malowane i złocone drewno. Jin XII th - XIII th century Muzeum Rietberg , Zurych .
Jadeitowy ornament z motywem winogron. Dynastia Jin. Muzeum Szanghaju
Szlachcice Jürchen szybko przyjęli chińską tradycję pisania wierszy. Najbardziej znanym z poetów tego okresu jest Yuan Haowen, którego Zhongzhouji i Zhongzhou yuefu zostały później uznane przez poetów z grupy He-Fen za arcydzieła.
Teksty należące do literatury piśmiennej są adaptowane do kultury popularnej w formie ballad i sztuk teatralnych. Jest to szczególnie widoczne w przypadku tej historii Yingying który służy jako inspiracja dla ballada zhugongdiao od Dong Jieyuan , historii flagi Zachodu .
Historycy Jin przygotowali wersję historii dynastii Liao, która posłużyła za podstawę oficjalnej historii Liaoshi . Oficjalna historia imperium Jin ( Jinshi ) została skompilowana pod kierownictwem Tuo Tuo i została ukończona w 1344 roku. Wielu historyków Jin również napisało własną wersję, ale tylko Liu Qi , Wspomnienia od czasu odwrotu ( Guiqianzhi ) dotarło do nas.
Medycyna zna poważnych reform pod przewodnictwem trzech wielkich mistrzów, którzy każdy założony prąd szczególnych: Pierwszym z nich jest Liu Wansu (1120-1200) prowadząc „szkołę zimna i świeże”; jego myślenie rozwija Zhang Congzheng (1156-1228), autor książki Confucianists ' Care for their Parents i przywódca „szkoły ataku i oczyszczenia”. Wreszcie Li Dongyuan (1180-1251), autor Treatise on the Spleen and Stomach , podkreśla rozregulowanie tych narządów jako główną przyczynę chorób.
Malarstwa i kaligrafii były również popularne wśród literatów cesarstwa Jin. Najbardziej charakterystycznymi motywami są konie. Najbardziej znanymi artystami są Wang Tingyun do malowania i Dang Huaiying do kaligrafii.
Zachowało się wiele rzeźb. Reprezentują wysokich urzędników, fantastyczne zwierzęta, lwy lub wojowników. Szczególnie godne uwagi są świątynie Cixiang, Foguang i Shanhua w Shanxi .
Kilka przykładów :
Pagoda Hua w Zhengding
Most Marco Polo
Pokój Manjusri w świątyni Foguang
„Cesarz Kao-tsung przyleciał do Ningpo (wówczas znanego jako Mingchow), a później do portu Wenchow, na południe od Chekiang. Z Nanking the Kin generał Wu-chu pospieszył w pościgu i schwytał Hangchow i Ningpo (koniec 1129 i początek 1130. Jednak armia Kin, składająca się wyłącznie z kawalerii, zapuściła się zbyt daleko w te Chiny południa z ich zalanymi ziemiami. przecinających rzeki, pola ryżowe i kanały oraz gęstą populację, która ją nękała i otaczała. We-chu, przywódca wojsk Kin, próbował wrócić na północ, ale został zatrzymany przez Jangcy, teraz szeroką jak morze i patrolowaną przez chińskie flotylle. W końcu zdrajca pokazał mu, jak może przekroczyć rzekę w pobliżu Chenkiang, na wschód od Nanking (1130). "
„Nanking i Hangchow zostały zdobyte w 1129 r., Aw 1130 r. Jürchen zapuścił się aż do Ning-po, na północno-wschodnim krańcu Czekiang. "