Denis de Rougemont

Denis de Rougemont Obraz w Infoboksie. Portret Erlinga Mandelmanna (przed 1980). Biografia
Narodziny 8 września 1906 r.
Couvet , kanton Neuchâtel , Szwajcaria
Śmierć 6 grudnia 1985
Genewa , Szwajcaria
Pogrzeb Cmentarz królów
Narodowość szwajcarski
Trening Uniwersytet Neuchâtel
Czynność kierownik literacki, tłumacz, pedagog
Rodzeństwo Antoinette Petitpierre ( d )
Dziecko Martine de Rougemont
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie nad Menem , Uniwersytet Genewski
Ruch personalizm
Nagrody
Podstawowe prace
Denis de Rougemont - Cmentarz Królów.jpg Grób Denisa de Rougemont w Cimetière des Rois .

Denis de Rougemont , urodzony dnia8 września 1906 r.w Couvet i zmarł dnia6 grudnia 1985w Genewie jest szwajcarskim pisarzem , filozofem i profesorem uniwersyteckim .

Biografia

Pierwsze kroki

Denis de Rougemont jest synem pastora Georgesa de Rougemont i Alicji z domu Bovet. Rodzina Rougemont pochodzi z Saint-Aubin niedaleko Neuchâtel . W 1784 r. otrzymał „uznanie antycznej szlachty  ” od króla pruskiego Fryderyka II (Neuchâtel był wówczas księstwem pruskim). Członkowie rodziny Rougemont byli częścią Rady Stanu Neuchâtel.

Denis de Rougemont mieszka w mieszczańskim domu swoich rodziców wraz z dwiema siostrami i bratem w Areuse, wiosce położonej między Boudry i Neuchâtel. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Couvet od 1912 do 1918 roku . To doświadczenie zainspiruje go później do Les Méfaits de l'Instruction publique (1929), broszury o antyedukacyjnej roli szkoły. Od 1918 do 1925 uczęszczał do Kolegium Łacińskiego, a następnie do gimnazjum (kolegium) w Neuchâtel, w dziale naukowym. W 1923 napisał pierwszy artykuł na temat „  Henry de Montherlant i morał futbolu”, opublikowany w Semaine littéraire de Genève . Od 1925 do 1927 uczęszczał na kursy na Uniwersytecie Neuchâtel na Wydziale Literatury; uczęszczał kursy psychologii i Jean Piaget „s seminarium na epistemologii genetycznej i Max Niedermann” s kurs na lingwistyce przez Ferdinand de Saussure . Wstąpił do towarzystwa Belles-Lettres, którego był bardzo aktywnym członkiem, w szczególności poprzez jego wkład w Revue de Belles-Lettres . W latach 1926 i 1929 odkrył części Europy dzięki wycieczki do Wiednia , Węgier , Szwabii , Prus Wschodnich , Badenii-Wirtembergii i jeziora Garda (opisał je w Le Paysan du Dunaju ). W 1930 roku zakończenie jego studiów zostało usankcjonowane licencją ès lettres.

Początki zawodowe

W tym samym roku Denis de Rougemont osiadł w Paryżu , gdzie odpowiadał za kierownictwo literackie wydań „Je Sers” ( wydawały Søren Kierkegaard , Karl Barth , Nicolas Berdiaeff , Ortega y Gasset …). Należąc do ruchu nonkonformistycznego lat 30. spotykał się, a następnie współpracował m.in. z Gabrielem Marcelem , Emmanuelem Mounierem , Alexandrem Marcem , Arnaudem Dandieu , Robertem Aronem . W 1932 roku we Frankfurcie brał udział w spotkaniu młodych europejskich grup rewolucyjnych, a następnie w tworzeniu dwóch grup personalistycznych i ich czasopism, Esprit (z Emmanuelem Mounierem i Georgesem Izardem ) oraz New Order (z Robertem Aronem, w szczególności Arnaud). Dandieu, Alexandre Marc). Współtworzy także czasopismo Plans , jest współzałożycielem Hic et Nunc (z tendencją Barthian) z Henrym Corbinem , Rogerem Jézéquelem ( Roger Breuil ), Rolandem de Pury i Albertem-Marie Schmidtem . Wreszcie współpracował z Nouvelle Revue française, gdzie zaprezentował w 1932 „Cahier de demand de la jeunesse française”.

W 1933 Denis de Rougemont poślubił Simonne Vion (z którą rozwiódł się w 1951 ), z którą miał dwoje dzieci, Nicolasa i Martine .

Edycje „Je Sers” zbankrutowały w tym samym roku; Rougemont czuje się wtedy bezrobotny, a raczej „bezrobocie”, ponieważ uważa ten okres za sprzyjający intelektualnym refleksjom. W ciągu tych dwóch lat, częściowo przebywając na wygnaniu wewnętrznym na wyspie Ré , Denis de Rougemont napisał „ Dziennik bezrobotnych intelektualistów” (opublikowany w 1937 i laureat Nagrody Ramberta w 1938). W 1934 roku opublikował polityce Osoba , i przetłumaczone, w 1935 roku , pierwszy tom dogmatycznej przez Karl Barth .

Do 1936 Denis de Rougemont był czytelnikiem na Uniwersytecie we Frankfurcie i redaktorem naczelnym Nouveaux Cahiers (do 1939 ). W 1936 opublikował Penser avec les Mains , a następnie esej o fizjonomicznej wizji świata . Od marca do czerwca 1938 Denis de Rougemont przystąpił do pisania jednego ze swoich najważniejszych dzieł, L'Amour et l'Occident . W październiku tego samego roku opublikował Journal of Germany , aw listopadzie libretto Nicolasa de Flue , oratorium Arthura Honeggera .

Do wybuchu II wojny światowej nadal publikował liczne artykuły w Esprit , l' Ordre Nouveau , Nouvelle Revue française , Revue de Paris i kronikach w Le Figaro .

Okres wojny

Rougemont został zmobilizowany we wrześniu 1939 roku w armii szwajcarskiej. Współtworzył Ligę Gotardów , szwajcarską grupę oporu przeciwko zwycięskiemu faszyzmowi europejskiemu i napisał swój manifest Czym jest Liga Gotardów? . Kiedy Niemcy wkroczyli do Paryża, napisał bardzo kontrowersyjny artykuł w „ Gazette de Lausanne ” („W tym czasie Paryża…”), który – po protestach i naciskach ze strony rządu niemieckiego – przysporzył mu gniewu rządu szwajcarskiego: został skazany , za znieważenie obcej głowy państwa, do piętnastu dni w więzieniu wojskowym, które faktycznie spędził w domu. Pod koniec sierpnia 1940 r. Denis de Rougemont został bardzo oficjalnie wysłany (z paszportem dyplomatycznym) do Stanów Zjednoczonych na wykłady o Szwajcarii. W październiku tego samego roku zamieszkał pod Nowym Jorkiem .

Zaprzyjaźnij się z Antoine de Saint-Exupéry , jest jednym z modeli Małego Księcia . Saint-Exupéry prosi go, by pozował w ich salonie, aby mógł narysować ilustracje do swojej przyszłej pracy.

Po napisaniu i opublikowaniu The Heart of Europe: Switzerland wziął udział w premierze oratorium Nicolas de Flue w Carnegie Hall . Podróżuje po Argentynie od lipca do listopada, uczestnicząc w kręgu „Sur”, którego łączy Victoria Ocampo , której jest gospodarzem. Prowadzi kilka konferencji i publikuje swoją książkę o Szwajcarii w języku hiszpańskim. W przeddzień ataku na Pearl Harbor wrócił do Nowego Jorku. Profesor od 1942 r. w Wolnej Szkole Studiów Wyższych (Uniwersytet Francuski na emigracji), następnie redaktor w Biurze Informacji Wojennej „Głos Ameryki przemawia do Francuzów”, napisał w ciągu pięciu tygodni La Part du Diable , które ukazało się na koniec 1942 roku. Ocierał się o Saint-John Perse , Saint-Exupéry , Marcel Duchamp , André Breton , Max Ernst , André Masson , Bohuslav Martinů , Edgar Varèse , ale także R. Niebuhr, D. Mac Donald, a nawet Count Coudenhove-Kalergi , którego poznał już w Wiedniu w 1927 roku , podczas swoich pierwszych podróży. Następnie zasugerował, aby swoją recenzję PanEuropa umieścił w "poprawnym francuskim"...

Po wojnie

W 1946 Denis de Rougemont opublikował w Nowym Jorku Listy o bombie atomowej (zilustrowane przez chilijskiego malarza surrealistę Roberto Mattę ) po dewastacji Hiroszimy i Nagasaki , którymi był głęboko zszokowany. W kwietniu 1946 wrócił do Europy. 8 września 1946 opublikował swoje pierwsze przemówienie na temat unii Europy . Po powrocie do Stanów Zjednoczonych spędził pięć dni w więzieniu na Ellis Island z powodów, które nigdy nie zostały wyjaśnione. W 1947 Rougemont spotyka Alberta Einsteina w Princeton , omawia problemy unii europejskiej. W lipcu tego samego roku wrócił definitywnie do Europy, osiadł w Ferney-Voltaire , w „Maison des Bois”, dawnej farmie dołączonej do Château de Ferney i zajętej przed wojną przez jego przyjaciela gubernatora Pauldinga (1897- 1965).

Zaangażowany w budowę europejską Denis de Rougemont wygłosił pod koniec sierpnia 1947 r . przemówienie inauguracyjne pierwszego Kongresu Unii Europejskiej Federalistów w Montreux , z którego wyłonił się Kongres w Hadze w 1948 r. i promuje Europejskie Centrum Kultury , którym był później dyrektorem.

W maju 1948 r. Denis de Rougemont przeczytał podczas sesji zamykającej Kongres w Hadze (pod przewodnictwem Winstona Churchilla ) Przesłanie do Europejczyków , o napisanie którego został poproszony w celu określenia znaczenia tego wydarzenia. Pisze i wydaje L'Europe en jeu oraz Suite neuchâteloise . W listopadzie został wybrany generalnym delegatem Europejskiej Unii Federalistów. W 1949 Rougemont otworzył w Genewie pod auspicjami Ruchu Europejskiego Biuro Studiów odpowiedzialne za przygotowanie Europejskiej Konferencji Kultury. Odbędzie się to w Lozannie w dniach 8-11 grudnia pod przewodnictwem Salvadora de Madariaga . Generalnym sprawozdawcą jest Denis de Rougemont.

W 1950 r. Denis de Rougemont wziął udział w spotkaniu intelektualistów w Berlinie, które dało początek Kongresowi na rzecz Wolności Kultury , którego do 1966 r . przewodniczył komitetowi wykonawczemu . Pisze i dystrybuuje te Listy do europejskich deputowanych do Zgromadzenia Doradczego Rady Europy i przygotowuje Apel, który zostanie odczytany w imieniu 6000 europejskich studentów demonstrujących przed Radą Europy . Przewodniczył tworzeniu Europejskiego Centrum Kultury (CEC), z którego wywodzi się wiele instytucji europejskich (m.in. Europejskie Stowarzyszenie Festiwali Muzycznych, ale także CERN ). W 1952 ożenił się z Nanik Repond, córką psychiatry André Repond . W 1963 otrzymał Nagrodę Księcia Monako iw tym samym roku założył Uniwersytecki Instytut Studiów Europejskich (IUEE), związany z Uniwersytetem Genewskim , którym kierował do przejścia na emeryturę w 1978 roku i gdzie wykładał do roku swojego śmierć historii idei europejskich i federalizmu .

W 1967 otrzymał nagrodę miasta Genewy. W 1969 r. uważał, że „musimy uznać niezastąpioną funkcję obywatelską dla osób odmawiających służby wojskowej ze względu na sumienie. W dniu 17 kwietnia 1970 roku, University of Bonn przedstawił go z Roberta Schumana nagrodę i medal za pracę jako całości, aw szczególności dla dwudziestu ośmiu wieków w Europie i szansach Europy oraz w charakterze dyrektora Europejskiego Centrum Kultury. W 1971 otrzymał tytuł doktora honoris causa Wydziału Prawa Uniwersytetu w Zurychu . W latach 70. przyczynił się do rozwoju ruchu ekologicznego  : był członkiem założycielem Bellerive Group ( 1977 ), think tanku na temat orientacji społeczeństwa przemysłowego i autorem pionierskiej pracy na temat zagrożeń związanych z energią jądrową , w tym samym roku pojawił się L on przyszłość to nasza sprawa , jedno z jego głównych prac, poświęcone ekologicznym zagadnieniom problemu środowiska w związku z regionami; wraz z Jacquesem Ellulem założył grupę Ecoropa . 11 listopada 1976 ukończył Akademię Ateńską . W 1978 stworzył czasopismo Cadmos , organ Europejskiego Centrum Kultury i Uniwersyteckiego Instytutu Studiów Europejskich (IUEE). W 1981 uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Galway w Irlandii . W 1982 otrzymał Grand Prix Szwajcarskiej Fundacji Schillera .

Denis de Rougemont zmarł w Genewie 6 grudnia 1985 roku i, jak wszyscy laureaci nagrody miasta Genewy, został pochowany na cmentarzu królewskim w Plainpalais .

Główne aspekty myśli Denisa de Rougemonta

Denis de Rougemont uważany jest w szczególności za jednego z wielkich pionierów idei ustanowienia federalizmu europejskiego i wraz z Alexandre Marc jest jednym z głównych przedstawicieli federalizmu integralnego .

Pracuje

Rougemont 2.0: Dzieła Denisa de Rougemont online

Od marca 2020 r. witryna Rougemont 2.0 opracowana przez naukowców z Uniwersytetu Genewskiego oferuje ogólnodostępną cyfrową edycję dzieł Denisa de Rougemonta.

Bibliografia

Hołdy

Uwagi i referencje

  1. Encyclopædia Universalis , „  DENIS DE ROUGEMONT  ” , o Encyclopædia Universalis (dostęp 6 maja 2019 r. )
  2. "  Rougemont, Denis de  " , na beta.hls-dhs-dss.ch (dostęp 6 maja 2019 r. )
  3. „  Denis de Rougemont, krótka biografia – Nasza historia  ” , na stronie www.notrehistoire.ch (dostęp 6 maja 2019 )
  4. Fabrizio Frigerio, „Rola szkoły według Denisa de Rougemonta” [PDF] , (Zbiorowy) Denis de Rougemont i szkoła , Les Cahiers du Val-de-Travers , 2006, n. 6, s.  12-14 .
  5. Wyssbrod, Adrian, (1987-...) , Belles Lettres Neuchâtel aktor społeczny w Szwajcarii: 1918-1957 , Neuchâtel (Szwajcaria) / Charenton-le-Pont, Alphil-Szwajcarskie wydawnictwa uniwersyteckie, impr. 2013, policjant. 2013, 181  s. ( ISBN  978-2-940489-91-6 i 2-940489-91-2 , OCLC  877882687 , czytaj online ) , s. 72ss
  6. "  Lista laureatów | Nagroda Ramberta  ” , na stronie www.prix-rambert.ch (konsultacja 8 czerwca 2021 r. )
  7. Pierre-Henri Simon , „  Journal of an Era (1920-1946), autorstwa Denisa de Rougemont  ”, Le Monde ,25 maja 1968( przeczytaj online )
  8. Alfred A. Häsler, „  Denis de Rougemont Wielki Europejczyk  ”, Construire ,21 marca 1984, s.  23
  9. „W czerwcu mały artykuł opublikowany w Gazette de Lausanne o zdobyciu Paryża przyniósł mi 15 dni więzienia wojskowego, które dzięki mojemu pułkownikowi zamieniło się również w wakacje w domu. Zrozumiałem, że muszę się zamknąć lub nie mówić nic więcej o tym, o czym myślałem. »List Denisa de Rougemont do Pierre'a Klossowskiego, Princeton, 10.10.1940, w: Denis de Rougemont, l'Européen , katalog pod red. François Saint-Ouen, Genewa, 2006, s.  61-62 .
  10. Ackermann, Bruno. , Denis de Rougemont: Od osoby do Europy: esej biograficzny , Lozanna / Paryż, L'Age d'homme,2000, 202  pkt. ( ISBN  2-8251-1317-4 i 9782825113172 , OCLC  301636646 , czytaj online )
  11. Bruno Ackermann, Denis de Rougemont. Biografia intelektualna , II, Labor and Fides, Genewa 1996, s.  858 .
  12. Laureaci Nagrody Miasta Genewy z 1967 roku.
  13. Miche Barde (lider debaty), Denis de Rougemont, pułkownik Dénéréaz, pułkownik Vaucher i Christian Schaller, „  Między Bogiem a państwem  ”, Journal de Genève ,4 października 1969, s.  14 i 15
  14. Denis de Rougemont, l'Européen , katalog pod redakcją François Saint-Ouen, Genewa, 2006, s.  61 .
  15. Fabrizio Frigerio [i alii], „Fédéralisme chez Rougemont”, w: Dictionnaire international du Fédéralisme (red. F. Saint-Ouen), Bruxelles, Bruylant, 1994, s.  202-204 i Fabrizio Frigerio, „Polityczne zaangażowanie Denisa de Rougemont”, Cadmos , Genewa, 1986, n.33, s.  115-124 .
  16. „  Rugemont 2.0  ”
  17. Bruno Ackermann, Denis de Rougemont. Biografia intelektualna .
  18. Bruno Ackermann, Denis de Rougemont. Od człowieka do Europy .
  19. Damiano Bondi, Persona i Zachód. Filosofia, religione e politica w Denis Rougemont .
  20. Maike Buß, Intellektuelles Selbstverständnis und Totalitarismus: Denis de Rougemont und Max Rychner: zwei Europäer der Zwischenkriegszeit .
  21. Alain Chardonnens, Jeune Denis de Rougemont przeciwko szkole więziennej .
  22. (Zbiorowe), Denis de Rougemont, dzisiaj .
  23. Olivier Dard, Nieodebrane spotkanie lat trzydziestych .
  24. Anne-Caroline Graber, Denis de Rougemont: filozofia polityczna i myśl europejska, aby oświecić nasze czasy .
  25. Jean Jacob, Powrót „nowego porządku” , Metamorfozy europejskiego federalizmu .
  26. Jean-Louis Loubet del Bayle, Les Non-Conformistes des 1930. Próba odnowienia francuskiej myśli politycznej .
  27. Christian Roy, Alexandre Marc i Młoda Europa (1904-1934): Nowy porządek u początków personalizmu .
  28. François Saint-Ouen, Denis de Rougemont, wprowadzenie do jego życia i pracy .
  29. François Saint-Ouen, Wielkie postacie europejskiego budownictwa .
  30. François Saint-Ouen, Denis de Rougemont i Europa Regionów .
  31. François Saint-Ouen, L'Europe de Denis de Rougemont .
  32. Éric Santschi, Poza Francją i Niemcami: Gonzague de Reynold, Denis de Rougemont i niektórzy szwajcarscy liberalni uczeni w obliczu kryzysu nowoczesności .
  33. Christina Schulz, Neutralność i zaangażowanie: Denis de Rougemont i koncepcja „aktywnej neutralności” .
  34. Pierre de Senarclens, Ruch „Duch” 1932-1941 .
  35. Jean Starobinski, Denis de Rougemont: „Pisanie nie jest sztuką przyjemności” .
  36. Nicolas Stenger, Denis de Rougemont. Intelektualiści i Europie w XX -tego  wieku .
  37. Bertrand Vayssière, W kierunku Europy federalnej? Federalistyczne nadzieje i działania pod koniec II wojny światowej .
  38. Pierre Verdaguer, Denis de Rougemont i nowa cenzura .
  39. Lycée Denis de Rougemont w Neuchâtel .

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne