Biblijny kanon (od starożytnego greckiego κανών, Kanon oznaczającego „trzciny, trzcina” i „władca”) oznacza wszystkie teksty za święte które doprowadziły w ciągu kilku stuleci, ustanowienia Biblii , głównie następujące żydowskich obrządków i chrześcijan .
Rozróżniamy ustanowienie lub konstrukcję kanonów Biblii Hebrajskiej ( Tanakh ), Septuaginty i przekładów w języku greckim, Peszitty i przekładów po aramejsku , Nowego Testamentu , a następnie kanonów Kościołów . Na przykład kanon biblijny Kościoła katolickiego został ustalony na 46 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu .
Słowo kanon pochodzi od starożytnego greckiego κανών, kanôn oznaczającego „trzcinę, trzcinę” i „władcę”. W II -go wieku , słowo idzie w środku chrześcijańskich i środków:
Paweł z Tarsu używa terminu κανών na określenie zarówno przydzielonych mu granic terytoriów przeznaczonych do ewangelizacji (2 Kor 10,13-16), jak i zasady postępowania przypisanej chrześcijanom (Ga 6,16) .
W IV -go wieku , znaczenie tego słowa jest związane z Biblią . Są to więc księgi Starego Testamentu i Nowego Testamentu uznane przez Kościół i które są dwoma nowymi wyrażeniami odnotowanymi:
Idea kanonu Biblii Hebrajskiej (nazywanego przez Justyna z Nablusu „ Starym Testamentem ” dla poparcia przywłaszczenia tych tekstów przez Kościół katolicki) została narzucona dopiero po synodzie w Jamni (lub Yabnah lub Yabneh), który to znaczy na koniec I st wieku , po zburzeniu drugiej świątyni przez Rzymian. Dotychczas koncepcja zamkniętej listy (w sensie pełnej i ostatecznej) ksiąg zawartych w Septuagincie jest nie do pomyślenia. W przeciwieństwie do tego proces kanonizacji wydaje się być procesem otwartym.
Tekst masorecki obecny jest współczesny pisanie z Miszny , czyli owocu pracy lekarzy z II th wieku . Te pracujące gramatycy (the wokalizacji przechowuje różne możliwe wymowy) trwa do X XX wieku; rękopis Petersburgu ( Codex Leningradensis, wymienione B19A ) pochodzącym z XI -tego wieku (skopiowany w Kairze w 1008-1009, zgodnie z kolofonu) i która jest podstawą do badania Biblii w języku hebrajskim (jako akronim od BHS, biblia Hebraica Stuttgartensia - pod redakcją Rudolfa Kittela ), jest świadkiem tej pracy. Dopóki I st wieku The Bible wszystkim jest tekst greckiej Septuaginty , chociaż wersje w Hebrajskim innym proto-tekst masorecki istniał, jak pokazano na rolkach Qumran .
W Przeciw Apionowi (I: 38-40) Flawiusz Józef podaje listę 22 ksiąg tworzących kanon pism żydowskich. Ona rozumie :
Po Jamni środowisko rabinackie Tannaite, które opracowało Misznę , uważało się za naturalnego spadkobiercę wszystkich poprzednich tradycji, czy to saduceuszy , esseńczyków, czy oczywiście faryzeuszy . Jednak dla środowiska Gamaliela II apokaliptyczna postawa „członków Ruchu Jezusowego ”, zgodnie z wypowiedzią Jacquesa Schlossera (profesora na Wydziale Teologii Katolickiej w Strasburgu), stanowi zagrożenie dla relacji z rzymskim okupantem. Ponadto są minim ( sekciarskie ), ponieważ skupiają dostęp do przymierza na chrzcie . Z tego punktu widzenia nie są zainteresowani całymi ludźmi. De facto są oni sektą reformującą i dzielącą, jak esseńczycy.
Ponadto „sprawiają”, że Septuaginta mówi coraz więcej dziwnych rzeczy. Zanotowane w Talmudzie kontrowersje rabiniczne ukazują dyskusje, które pod pretekstem wyobrażeniowej egzegezy wyrażają opinie na temat aktualności danego tekstu (traktat Megillah, traktat Soferim). Jesteśmy świadkami powrotu do hebrajskiego, a nieufność tekstów greckich, że ustąpi na początku III -go wieku .
Jest wielu świadków tego rozwoju. Na przykład :
Równoczesne pisanie Miszny i Ewangelii ujawnia ukryte kontrowersje. To konkurujący redaktorzy. Kontrowersje te odgrywają znaczącą rolę zarówno w ewolucji myśli rabinicznej wokół Gamaliela II, jak iw narodzinach systemu chrześcijańskiego.
(Zobacz artykuł specjalistyczny Abraham Joshua Hershel )
Na podstawie konsensusu ustanowionego wokół kanonizacji w 3 fazach:
Albert C. Sundberg Jr rozważa od 1964 bardziej złożoną hipotezę.
Henri St. John Thackeray jest gramatykiem. Pracował głównie nad Septuagintą, czyli nad Biblią po grecku. W 1921 opublikował: The Septuaginta and Jewish Worship; Studium pochodzenia (Wykłady Schweich Akademii Brytyjskiej) .
Obecnie trwa synteza dwóch kolejnych tez.
W podsumowaniu :
W stronę 200 wyłania się idea katalogu ksiąg składających się na Nowy Testament. Czy wtedy autorytatywne:
Oprócz wskazań o postępie w powolnym konstytuowaniu się korpusu, wskazanych w artykule Ewangelie , bardziej konkretnych świadków podano w:
Wpływ Marcjona był decydujący w ukonstytuowaniu się kanonika.
(czytaj: Stary Testament wczesnego kościoła , Harvard studiów teologicznych, n O 20)
Według tej pracy nigdy nie było kanonu aleksandryjskiego Septuaginty, co potwierdzają wspomniane wyżej badania nad budową Talmudu .
Okazja, aby zrobić listę Zamknij prosi chrześcijan aż do samego końca IV th wieku. To naprawdę interesuje tylko ludzi Zachodu. Równolegle rozwija się kanon Starego Testamentu , kanon Kościołów łacińskich i Kościołów greckich. Aż do IV -go wieku, mówimy o pistolet otwarty , a później zamknięto kanon .
Jednak Steinberg pochodzi fragment Muratori z IV -go wieku i daje orientalne pochodzenie. Te cechy czynią go listą wśród wszystkich innych i pozbawiają go inauguracyjnego statusu listy. Ta koncepcja eliminuje długą debatę między Kościołami i przypisuje zamknięcie kanonu władzy kościelnej.
Treść fragmentu obala tę hipotezę dotyczącą konstrukcji Nowego Testamentu. Fragment nie mówi ani słowa o Liście do Hebrajczyków, bardzo cenionym w Kościołach wschodnich, ponieważ fałszywie przypisywany Pawłowi z Tarsu .
Dopóki I st wieku The Bible wszystkim jest Septuaginta , chociaż wersje w Hebrajskim innym proto-tekst masorecki istniał, jak pokazano na rolkach Qumran . To ona będzie dać Stary Testament z chrześcijanami . Tekst masorecki obecny jest współczesny pisanie z Miszny , czyli owocu pracy lekarzy z II th wieku , chociaż tekst proto-masorecki jest znana od 150 pne.
Te pracujące gramatycy (the wokalizacji przechowuje różne możliwe wymowy) trwa do X XX wieku ; rękopis Petersburgu ( Codex Leningradensis ), który pochodzi z X XX wieku i jest podstawą do badania Biblii w języku hebrajskim , jest świadkiem tej pracy.
Po synodzie w Jamni , środowisko rabinów Tannaïte, które napisało Misznę , uważało się za naturalnego spadkobiercę wszystkich poprzednich tradycji, czy to saduceuszy , esseńczyków, czy oczywiście faryzeuszy . W połowie Gamaliela II chrześcijanie jawią się jako sekciarze i heretycy. Ich interpretacja Septuaginty staje pod znakiem zapytania. Jesteśmy więc świadkami nieufności do tekstów greckich i powrotu do języka hebrajskiego . Równoczesne pisanie Miszny i Ewangelii ujawnia zatem ukryte kontrowersje, które odegrały znaczącą rolę zarówno w ewolucji myśli rabinicznej wokół Gamaliela II, jak iw narodzinach systemu chrześcijańskiego.
Wyraźnie u źródeł Kanonu leżą próby Tatiana, Marcjona w obliczu sprzeciwu Ireneusza i dogmatyzmu Atanazego.
Działo Marcjona (ok.150)Poprzedza oficjalny kanon. Odrzuca wszelkie odniesienia do Starego Testamentu i nie przechowuje żadnych pism, które są w obiegu:
Listy Pawła znane Marcionowi są następujące:
Zaniepokojony faktem, że zachowujemy 4 Ewangelie przedstawiające 4 różne świadectwa wypowiedzi i faktów Jezusa , Tacjan zobowiązuje się połączyć je w jedną ciągłą i spójną relację, zachowując tylko to, co jest dla nich wspólne, wymazując przez ten wybór wszystko, co jest rozbieżne, które uważa za pozbawione znaczenia innego niż anegdota. Jest inspirowany 4 Ewangeliami, które zostały kanonizowane od tego czasu. Swoboda, z jaką się nimi posługuje, podobna do tej, jaką posługują się autorzy Według Łukasza i Według Mateusza w wznowieniu Według Marka, pokazuje, że w chwili, gdy pisze, 4 wielkie Ewangelie nie są jeszcze święte. Zapożyczenia, których dokonuje z innych źródeł, pokazują, że nie mają one stanowić źródła wyłącznego. W czasach, gdy idea Plotyna, że prawda jest jedna, a niezgoda to nienawistne triumfy , nie można sobie wyobrazić, by każda z renomowanych ewangelii kanonicznych miała powołanie, by sama w sobie wystarczała i nie uzupełniała innych. Każdy z nich, z punktu widzenia ich autorów, miałby stać się jedynym ważnym świadectwem życia i nauki Jezusa, które zastąpiłoby wszystkie inne. Co więcej, kontrowersyjna intencja jest wyraźnie zaznaczona w autorskim incipicie do Théophile'a . Opracowano kilka harmonizujących kompilacji. Ta Tacjana przetrwa w kanonicznym korpusie Kościoła syryjskiego .
Kanonizacja Czterech EwangeliiDlaczego te cztery, a nie pozostałe? To pytanie od razu przychodzi na myśl z czytnikiem XXI -go wieku. Zainteresowała także czytelników późnej starożytności, a odpowiedź, jakiej udzielił Ireneusz z Lyonu w jego Adversus Hæreses, z pewnością zadziwi współczesnych czytelników:
„Poza tym nie może być ani większej, ani mniejszej liczby Ewangelii (niż cztery). Rzeczywiście, ponieważ są cztery regiony świata, w których się znajdujemy, i cztery główne wiatry, a z drugiej strony Kościół rozciąga się na całą ziemię i ma Ewangelię jako swój filar i wsparcie oraz Ducha życia , to naturalne, że powinien mieć cztery kolumny, które oddychają nieprzekupnością ze wszystkich stron i dają ludziom życie. Z czego wynika, że Słowo, Rzemieślnik wszechświata, który zasiada na Cherubinach i zachowuje wszystko, kiedy objawił się ludziom, dało nam Ewangelię w poczwórnej formie, chociaż utrzymywaną przez jeden Umysł. "
- Ireneusz z Lyonu, Przeciw herezjom 3, 11, 8
W badaniu z ojców Kościoła i zbiór cytatów dają pisma w II E i III TH wieków pokazują, że „słowa przypisywane Jezusowi” nie są z Ewangelii, kiedy są znane. Pierwsza hipoteza jest taka, że cytują z pamięci i że nie jest ona do końca precyzyjna. Porównanie z cytatami ze Starego Testamentu wykazuje mniejszą rozbieżność z tekstami Septuaginty . Czy powinniśmy przypuszczać, że ich pamięć jest mniej wierna „słowam Jezusa” niż tekstom Septuaginty? Jednak starożytni ludzie byli przetrenowani do długich recytacji. Dlatego formułujemy inną hipotezę. Zostały napisane inne ewangelie , które przekazują inne tradycje o „słowach i czynach Jezusa”. Posługują się tą samą tradycją ustną i służą jako odniesienie w tekstach starożytnych Ojców. Działa jak:
zachowaj tradycje o Jezusie, które nic nie zawdzięczają ewangeliom kanonicznym. Niektóre z tych peryferyjnych tekstów są w powszechnym użyciu i nie zostały zachowane przez kanonizację. Zatem Papias , biskup Hierapolis , który jest znany tylko z kościelnej historii z Euzebiusza z Cezarei , zna historie podobne do tych podanych w ewangelii „według Marka” i elementy historii, które będzie można znaleźć w książce. „ Ewangelię” według do Mateusza” . Tych kilka wskazówek dotyczących wiedzy pierwszych ojców wystarczy, aby unieważnić teorię Augustyna z Hippony na temat chronologii Ewangelii, o czym donosimy w artykule Problem synoptyczny . Papiasz napisał Wyjaśnienia dotyczące słów Pana , ponieważ zaginęły, z wyjątkiem cytatu z przedmowy, który czyni z niego Euzebiusz. Wyjaśnienia te odnoszą się do otrzymanych przez niego ustnych relacji.
Według czyli w II -go wieku , III th century The IV th wieku , te herezje nie są takie same. W rezultacie odrzucone książki to nie to samo. Z wyjątkiem herezji Donatist i mélécienne novartienne , zajmujących się sporami o to, co zrobić z apostatami i innymi nawrotami oraz podnoszącymi kwestię przebaczenia , herezje są w większości przetwarzane regionalnie i regionalnie aż do Soboru Nicejskiego w 325 r . Zrozumiałe jest zatem, że lista herezji, która zmienia się w zależności od położenia geograficznego (regionu) i historii (czasu), prowadzi do wykluczeń/włączeń, które pojawiają się od czasu do czasu, aby wyrównać rachunki. Do Soboru Chalcedońskiego osoba ekskomunikowana w Rzymie może zostać wychowana w Antiochii lub gdzie indziej i odwrotnie. Dwa przykłady:
Tatien i Marcion doborem źródeł i przedsięwzięciem przepisywania świadczą o niechęci do przyjęcia kilku rozbieżnych zeznań. Rola Marcjona była decydująca, choćby w idei zamknięcia listy w celu zestawienia jej z innymi źródłami, korpusu przeciwstawiającego się innemu dostępnemu korpusowi. Kościół Marcjona, zdyskredytowany pod nazwą marcjonizmu , przetrwa kilka stuleci w Azji Mniejszej . Do walki z tym patriarchat wschodni i zachodni posłużą się zainaugurowaną przez siebie metodą: sporządzą listę, w której wyróżnienie niektórych książek podniesionych do rangi pisarstwa natchnionego odsyła inne źródła do rangi fabulae , czyli powiedzieć o apokryfach .
W zależności od tego, czy pochodzą ze Wschodu i Zachodu , wybrane listy książek nie są takie same. Oprócz niechęci do mnogiej recepcji świadectwa tetramorficznego (neologizm Ireneusza), niektóre księgi otrzymane na Zachodzie są odrzucane na Wschodzie i vice versa. Kościoły wschodnie będą działać z kanonem 22-funtowym przez długi czas, podczas gdy Kościoły zachodnie utrzymają kanon 27-funtowy . Jednak zarówno Wschód, jak i Zachód stosują te same kryteria:
Ta klasyfikacja wymaga pewnych uwag.
Na drugiej liścieNa ogół obejmuje teksty, których współczesna krytyka tekstu pokazuje, że są one współczesne lub prawie współczesne tym, którzy są odpowiedzialni za tworzenie list. Chociaż kanonizacja współczesnego tekstu nie jest zabroniona, jak pokazuje to w Kościele syryjskim Diatessarona z Tatiana, wydaje się, że przypisywana tekstom starożytność jest sezamem. Ta druga lista zawiera również książki zrodzone przez nieznanego ojca, ale otrzymane wszędzie. Po długich negocjacjach niektóre zostaną włączone do pistoletu. Inne, do użytku liturgicznego w niektórych wspólnotach, zostaną odrzucone.
Pierwsza lista obejmuje wszędzie:
Jeśli chodzi o listy Pawła, listy są różne. Marcion znał 10, inne listy podają 13, a nawet 14. Niektóre listy zostały zbudowane wokół symboliki liczby 7 kosztem akrobatyki: podwójne litery liczyły się jako jeden.
Następujące książki były zawsze opóźnione:
To są :
Niektóre teksty są systematycznie ignorowane na Zachodzie, a cenione na Wschodzie i vice versa:
Kanon zamyka się na 27 funtów przez władzę kościelną. W rezultacie został zamknięty wcześniej niż na wschodzie na regionalnych synodach w Kartaginie w 397 i 419 roku . Aż do ostatnich latach IV -tego wieku , to wyklucza Hebrajczyków. Ta kwestia nigdy nie była podejmowana na soborach ekumenicznych przełomu wieków. Ta luka przypisuje więc tym soborom rolę trybunału i miejsca, w którym należy zajmować się sprawami Kościołów w ramach projektu zjednoczenia. Pomimo dekretów Gelasius , literatura apokaliptyczna inny niż Jana zostaną skopiowane i związany przez interesariuszy w Nowym Testamencie do połowy średniowiecza ( XIII th wieku ).
To posługiwanie się księgami w społecznościach określa kanon. Kanon zaczyna się od 22 funtów, bez listu do Hebrajczyków, bez listów od Jakuba, ani 2 Piotra, 3 Jana ani Judy. W połowie III -go wieku , dzieło Cypriana z Kartaginy nie cytuje żadnego z tych 5 książek ani listu do Filemona, i oczywiście bez Apokalipsy.
Ta opozycja wobec literatur apokaliptycznych jest częścią walki z montanistycznym millenaryzmem , poświadczonej przez Euzebiusza z Cezarei , a następnie Grzegorza z Nazizmu , Amfilocha z Ikonium (zm. 396 ), który deklaruje o Apokalipsie :
„Niektórzy to akceptują, ale większość twierdzi, że to nieautentyczne”
Festal List 39 z Atanazego z Aleksandrii , datowane 367, jest najstarszym zaświadczenie z kanonu Nowego Testamentu, obejmujący 27 ksiąg:
„Jeśli chodzi o te z Nowego Testamentu, nie wahaj się ich nazwać. Oto cztery Ewangelie: według Mateusza według Marka, według Łukasza według Jana; następnie Dzieje Apostolskie i siedem tak zwanych Listów Katolickich; jeden od Jakuba, dwa od Piotra, trzy od Jana i jeden od Judy; oprócz nich czternaście listów apostoła Pawła, napisanych w następującej kolejności: pierwszy do Rzymian, potem dwa do Koryntian, ten do Hebrajczyków, następnie ten do Galatów i ten do Efezjan, a następnie ten do Filipian i ten do Kolosan, potem jeden do Tesaloniczan: potem dwa do Tymoteusza, jeden do Tytusa, potem do Filemona, a potem do Apokalipsy”.Szkoła Antiochii, z Janem Chryzostomem ( 347 - 407 ), Teodorem z Mopsueste ( 393 - 466 ) trzyma się kanonu 22 funtów bez Apokalipsy. Rada w Trullo ( 692 ) niczego nie reguluje.
Ponadto Atanazy w swoim liście świątecznym poleca książki niekanoniczne do nauczania początkujących:
„Aby cię jeszcze wzmocnić, dodam do tego, co powiedziałem, jeszcze jedno niezbędne słowo: oprócz tych są jeszcze inne księgi, nie zostały one kanonizowane, ale zdefiniowane przez naszych ojców, aby czytali ci, którzy niedawno weszli i którzy chcą się uczyć dyskurs pobożności: Mądrość Salomona, Mądrość syna Syracha, Estery, Judyty, Tobie, Didascalike Apostołów - nie mówię o tym, o którym mówi się, że potępia Księgę Powtórzonego Prawa - i znowu Pastor ” .Z drugiej strony potępia apokryfy:
„Jednak moi umiłowani, kiedy nasi ojcowie kanonizowali pierwsze księgi, a mimo to zdefiniowali te przeznaczone do czytania, absolutnie nie wspomnieli o apokryfach, ale heretycy robią taki trik. Rzeczywiście, to oni piszą je, kiedy chcą i dodają oś czasu, aby przekazać je jako stare i znaleźć sposób na oszukanie zwykłych ludzi. Jest to wielka zatwardziałość serca ze strony tych, którzy to czynią i nie należy bać się słowa, które jest napisane: „Nie dodawaj do słowa tego, co ci nakazuję, i nie odejmuj od niego. Kto sprawił, że prości uwierzyli, że te księgi pochodzą od Henocha, skoro nie ma Pisma przed Mojżeszem? Gdzie powiedzą, że Izajasz ma księgi apokryficzne, który szczerze głosił dobrą nowinę w wysokich górach i powiedział: „Nie przemawiam w ukryciu ani w miejscu ciemnej krainy?” Jak Mojżesz miałby mieć księgi apokryficzne, ten, który dyktował Księgę Powtórzonego Prawa, biorąc na świadków niebo i ziemię? ”.W tej krytyce Atanazego zakorzeniona jest najlepsza obecna hipoteza dotycząca koptyjskich rękopisów Nag Hammadi ; można sądzić, że zostały pochowane, ponieważ niektóre z nich były częścią ksiąg skazanych.
Przejście od ksiąg bez ojca do ksiąg absurdalnych i bezbożnych odbywa się powoli w toku debat i w tej formie wyraża się u Euzebiusza. W pewnym sensie jakość heretyka sięga od mężczyzn do ksiąg apokryficznych. Ocena ta jest smaczne posteriori gdy egzegeza wykazało od XIX th century , że nawet słynne 4 Ewangelie kanoniczne są same Pseudepigrapha .
artykuły specjalistyczne: Apokryf , manuskrypty biblijne