Buddhi ( devanāgarī : बुद्धि) to sanskryckie określenie, które w filozofii indyjskiej oznacza zdolność inteligencji połączoną z refleksją i dyskryminacją. Jest to pierwszy składnik wewnętrznego organu zwanego antakaraṇa w Sankhya lub Vedanta, a szczególnie w Advaita Vedanta . Jest to również ważny składnik buddyzmu, którego nie należy mylić z pradżnią czy bodhi .
W Sāṃkhyakārikā d'Īśvaraksa, buddhi lub mahātattva (महातत्त्व) jest pierwszym składnikiem lub zasadą stworzoną przez Prakrtiego , pierwotną niestworzoną materią. Z buddhi pochodzi Ahaṃkāra, z którego wypływa pięć Tanmātra i jedenaście indriya . Główną funkcją buddhi jest rozróżnienie pomiędzy purusy i Prakrti każdy producent przedmiotów i zjawisk.
W Vedanta, a dokładniej w Advaita Vedanta, buddhi odpowiada intelektowi, to znaczy Vijnanamayakosi , powłoce wykonanej z inteligencji, jak opisano w Taittirīya Upanisad . Przyjęte w sensie rozeznania i związane z guna sattva , buddhi staje się zdolnością do rozróżniania między avidyą lub mayą a czystą wiedzą, która musi prowadzić do ostatecznego wyzwolenia ( moksa ).
W buddyzmie buddhi (którego nie należy mylić z bodhi, przebudzeniem) odnosi się do zdolności do refleksyjnej inteligencji. Buddhicarita określa subiektywną skłonność do intelektu i introspekcji, jest to jedna z sześciu tendencji charakteru.