Latająca bomba

Latające bomby jest urządzeniem lub samolot , pilotowany lub nie, niosąc wybuchowy ładunek wojskowy , uważany za prekursora obecnych rakiet . W przeciwieństwie do bombowca , który ma za zadanie dostarczyć swoje bomby, a następnie wrócić do swojej bazy w celu ponownego wykorzystania, latająca bomba eksploduje na swoim celu i dlatego jest jednorazowego użytku.

Termin latająca bomba kojarzy się głównie z dwoma specyficznymi rodzajami broni z II wojny światowej  : bardzo znanym niemieckim V1 , który został użyty przeciwko miastu Londyn , oraz MXY-7 Ohka , nieco mniej znaną, ale używaną przez Japończyków. przeciwko okrętom marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych . Jeśli pierwszy był autonomiczny i jest uważany za pierwszy pocisk manewrujący w historii, drugi był sterowany przez pilota kamikadze , który poświęcił się, aby wypełnić swoją misję.

Historia

I wojna światowa: pierwsze koncepcje

Koncepcja latającej bomby sięga nie tylko czasów II wojny światowej. Pierwszą próbę wykonania takiej maszyny, która zamiast tego została nazwana „torpedą powietrzną” (po angielsku  : „  torpedą powietrzną  ” ) w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych , podjął się Elmer Sperry dla Marynarki Wojennej USA w 1916 roku . Jednostka nosiła nazwę Hewitt-Sperry Automatic Airplane i była oparta na wodnosamolotu Curtiss N-9 . Doprowadziło to do zaprojektowania wyspecjalizowanego statku, latającej bomby Curtiss-Sperry , który w rzeczywistości prawie całkowicie się nie powiódł. Armia USA próbowała również opracować latającą bombę podczas I wojny światowej, Kettering Bug , ale wojna zakończyła się, zanim program osiągnął dojrzałość, a broń nigdy nie została użyta w walce.

Ze swojej strony Brytyjczycy odwołali się do zasad automatycznego pilotowania opracowanych przez profesora Archibalda Lowa przy opracowywaniu Ruston Proctor AT , sterowanego radiowo dwupłatowca, który miał być używany przeciwko niemieckim bombowcom Zeppelin .

Między wojnami: wstępne, ale ostateczne wyniki

W okresie międzywojennym Brytyjczycy przeprowadzili nowe eksperymenty z Larynx , prototypem zaprojektowanym przez Royal Aircraft Establishment (RAE). Korzystając z koncepcji naprowadzania Proctor AT , musiał nosić głowicę o wadze 113,5  kg na odległość ponad 300 mil (482  km ).

Zaprojektowany z Wrzesień 1925, był to mały jednopłat ze środkowym skrzydłem i płóciennym kadłubem z rur, kierowany przez system autopilota wykorzystujący żyroskopy i napędzany silnikiem Armstrong Siddeley Lynx IV, który zapewniał prędkość maksymalną 320 km / h , większą niż prędkość  współczesnych myśliwych .

Pomimo pewnych wymiernych wyników, urządzenie okazało się zbyt wrażliwe na warunki pogodowe i zbyt nieprecyzyjne w nawigacji, aby można było je uznać za przydatne do walki z czymkolwiek innym niż duże cele, a po wyprodukowaniu zaledwie siedmiu prototypów projekt został porzucony.

II wojna światowa: punkt kulminacyjny

II wojny światowej reaktywowana pojęcie latających bomb. Do Niemców opracowany „ Mistel  ” broń typu  , które były funkcjonalne i zostały użyte w walce, ale które miały niewielki sukces na polu bitwy. W Mistels się zespół dwóch płaszczyznach, A małogabarytowe myśliwskich , który pilotażowej, a znacznie większe, bezzałogowych, który był modyfikowany bombowiec pożywkę zawierającą ogromny ładunek kształtowy (głównie Junkersów Ju 88 ). Bombowiec był schowany pod myśliwcem, z którego pilot kierował zespołem aż do zbliżenia się do celu. Potem upuszczał go i pozwalał, by poszybował do celu. Najbardziej znaną niemiecką bronią pozostaje jednak V1 , który był używany w dużych ilościach w Londynie w 1944 r., Aby zdemoralizować Brytyjczyków, a od października 1944 r. W Antwerpii , próbując zniszczyć port, który był już w rękach wojsk alianckich. Został wówczas zastąpiony w tej roli rakietą V2 , która jest uważana za pierwszy pocisk balistyczny w historii.

W Amerykanie zaprojektowany również broni, które można określić jako latające bomby podczas tego konfliktu. Jednak generalnie otrzymywali określenie „  drony szturmowe  ” ( szturm bezzałogowych statków powietrznych ). Można wspomnieć na przykład o Fairchild BQ-3 , Fleetwings BQ-2 lub Interstate TDR . Większość z tych urządzeń była ledwo zmodyfikowanymi, konwencjonalnymi samolotami załadowanymi materiałami wybuchowymi i zdalnie sterowanymi przez samolot podrzędny , chociaż można je było również latać konwencjonalnie podczas faz prób w locie i lotów promowych. Żaden z tych projektów nie wyszedł poza etap eksperymentalny i wszystkie zostały szybko porzucone. Były albo zbyt drogie, albo nie nadawały się do użytku, albo borykały się z dużymi problemami i opóźnieniami w rozwoju. Ponadto powszechnie uznawano, że konwencjonalne bombowce były co najmniej tak samo wydajne, że ich rozwój nie wydawał się już naprawdę potrzebny.

Słynna misja związana z użyciem tej broni to „Operacja Kowadło”, w której zginął pilot Josepha Patricka Kennedy'ego Jr. , brata Johna Fitzgeralda Kennedy'ego (późniejszego prezydenta Stanów Zjednoczonych). Stracił życie12 sierpnia 1944za sterami Liberatora B-24 załadowanego jedenastoma tonami materiałów wybuchowych, które eksplodowały podczas lotu nad Anglią z powodu problemu z elektrycznością. Samolot musiał być pilotowany do startu, następnie pilot musiał zeskoczyć na spadochronie przed opuszczeniem wybrzeża Anglii, pozostawiając sterowanie pilotowi w towarzyszącym mu samolocie. Eksplodował jednak, zanim Kennedy zdążył wydostać się z samolotu.

Wreszcie Japonia opracowała również latające bomby podczas wojny na Pacyfiku . Często określane jako „pociski pilotowane”, „samobójcze samoloty” lub „samoloty kamikadze”, bronią tą manewrowali piloci gotowi poświęcić swoje życie dla swojego cesarza . Należy jednak odróżnić samoloty samobójcze lub zamachowcy-samobójcy, które były konwencjonalnymi samolotami używanymi do zestrzelenia celu, od prawdziwych pocisków załogowych, takich jak Ohka , które zostały zaprojektowane wyłącznie w tym celu. Ohka był jedynym pilotowany pocisk, aby pomyślnie ukończyć kilka misji w czasie II wojny światowej. Na przykład udało mu się przełamać na dwie części i zatopić niszczyciel USS Mannert L. Abele oraz uszkodzić inny niszczyciel, USS Hugh W. Hadley , do tego stopnia, że ​​nigdy nie został naprawiony.

Zaprojektowano również pilotowaną wersję V1, „  Reichenberg  ”, ale przywódcy III Rzeszy uznali, że poświęcenie niemieckich pilotów jest sprzeczne z nazistowską doktryną i projekt został odwołany.

Odrodzenia w czasach współczesnych

Jeśli obecnie samonośne ładunki wybuchowe są generalnie wyrafinowanymi pociskami , nadal istnieją aktualne przykłady.

Najbardziej charakterystycznym przypadkiem jest zmiana przeznaczenia samolotów pasażerskich przez terrorystów-samobójców w dniu 11 września 2001 r. W celu wrzucenia ich do budynków, wykorzystując łatwopalność zbiorników na naftę wciąż pełnych podczas startu. Wynik na World Trade Center przekroczył ich własne prognozy, powodując zniszczenie całych dwóch wież, gdy spodziewali się, że uszkodzą je tylko częściowo. Atak ten jest przyczyną znacznego zaostrzenia ochrony lotnictwa od tego czasu.

Wraz z postępem technologii zdalnie sterowanych dronów na duże odległości, możliwe jest teraz również holowanie małej domowej bomby w powietrzu do celu, co rodzi nowe problemy w zakresie ochrony osób publicznych lub obiektów przemysłowych. Wrażliwe (zwłaszcza energia jądrowa rośliny).

Rodzaje latających bomb

Latające bomby mogą być pilotowane lub nie. Mogą one również być napędzany albo nie, ale non-Modele z napędem, jak ASM-N-2 Bat  (en) w US Navy albo niemiecki Hagelkorn  (en) i Fritz X , są powszechnie określane jako „  struganie bomb  ” , termin, który istnieje do dziś w odniesieniu do niektórych broni precyzyjnych, takich jak niemiecka HOPE / HOSBO  (en) lub amerykańska wspólna broń dystansowa AGM-154 .

Latające bomby były koncepcyjnie dość zbliżone do obecnych pocisków manewrujących (na przykład BGM-109 Tomahawk ), ponieważ miały skrzydła, które dawały im wystarczającą siłę nośną, aby nie tracić wysokości (w przeciwieństwie do bomb unoszących się w powietrzu).) I generalnie miały silnik ( s), które działały do ​​momentu uderzenia.

Uwagi i odniesienia

  1. (w) Andreas Parsch, „  Curtiss / Sperry„ Flying Bomb ”  ” na desygnacji-systems.net , Directory of US Military Rockets and Missiles12 maja 2005(dostęp 21 lutego 2019 ) .
  2. (i) Greg Goebel, "  Antena Torpedo  " [ archiwum17 lutego 2011] , na www.vectorsite.net , Vector Site,1 st kwiecień 2010(dostęp 9 stycznia 2021 ) .
  3. (i) "  W 'Antena docelowy' i 'Antena Torpedo' w Wielkiej Brytanii  " na www.ctie.monash.edu.au , Hargrave (CTIE)22 października 2002(dostęp 9 stycznia 2021 ) .
  4. (en) Werrell 1985 , str.  18–19.
  5. (w) Gibson i Butler w 2007 roku .
  6. (w) Wayland Mayo, „  Sekretna misja Josepha P. Kennedy'ego, Jr; - Part 2  ” , B-29s over Korea (dostęp 11 września 2017 ) .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.