Batanee

Batanee obecnie Al-Bathaniya jest żyzna równina na południu dzisiejszej Syrii , na wschód od Golan Heights zachodzie Trachonitide i północy Auranitide który jest regionem granicy z Jordanią . Jest częścią starożytnego królestwa Baszanu . Czasami jest również nazywany Basanitide. Jego lokalizacja w I st  wieku nie jest dokładnie znana. Jest postrzegane jako położone na wschód od Golan - Batanea i Gaulanitide, będące wówczas dwoma wyraźnie oddzielonymi terytoriami - lub jako obejmujące również Golan.

Bathyra i έν Βατάναια

Bathyra jest wraz z Ecbatane (lub έν Βατάναια ) jednym z dwóch ufortyfikowanych miast Batanee, które zostały założone przez tych, których Flawiusz Flawiusz nazywa „Babilończykami”. O Żydach, którzy uciekli z rodzinami z Mezopotamii z nieznanych powodów, w tym 500 wyszkolonych mężczyzn do strzelania z łuku na koniach, król Herod Wielki został ustanowiony do 10 - 7 rpne. AD - lub kilka lat wcześniej - w Batanii, aby przeciwstawić się najazdom bandytów z Trachonitide, którzy regularnie przybywali, aby rabować terytoria jego królestwa. Mogą one być związane z Mygdonia i Nisibis gdzie znajdujemy I st i II th  century kilka znanych rabinów , którzy nazywają Judy ben Bathyra .

Historia starożytna

W 20  pne. AD , król ituréen Zenodorus umiera bez spadkobiercy. August daje Herodowi Wielkiemu terytoria Zénodorus. W Nabatejczycy byli szczególnie wściekły bo Zenodorus sprzedał im swoje terytorium przed śmiercią: przegrali terytorium i pieniądze, które zapłacił.

W I st  wieku  pne. AD arabskie plemiona najechali Batanee a zwłaszcza plateau rolniczą Chauranu , od Trachonitide . Herod Wielki następnie umieścił tam żydowskich osadników wojskowych ”, gdzie założyli miasto Bathyra i ufortyfikowali je. Herod „chciał uczynić ten zakład swego rodzaju wałem” i umieścił tam „babilońskiego” Zamarisa i jego klan, aby przeciwstawić się bandytyzmowi Trachonidów w ostatniej dekadzie jego panowania (w. 10 - 7 pne ).

Instalacja „Babilończyków” w Batanee

„Babilońskiej” Żydów , że król Herod Wielki zainstalowane w Batanea ustanowić rodzaj „tarczy wojskowej” w opozycji do najazdami koczowniczych bandytów z Trachon , pochodził z brzegiem Eufratu i Tygrysu . Mogą one być związane z Mygdonia i Nisibis gdzie znajdujemy I st i II th  century kilka znanych rabinów , którzy nazywają Judy ben Bathyra . Przywódcą tych osadników jest Zamaris, dziadek Philippe de Bathyra . W czasie, gdy Herod Wielki zaproponował im osiedlenie się w Batanea, został opisany przez Flawiusza Flawiusza jako „  Żyd babiloński, z pięciuset jeźdźcami wyszkolonymi do ciągnięcia łuku na koniach i pokrewieństwem około stu ludzie, [on] przekroczył Eufrat, a następnie osiadł w Antiochii niedaleko Dafne w Syrii , ponieważ Saturninus , który wówczas rządził prowincją, pozwolił mu pozostać w miejscowości zwanej Oulatha  ” . Łucznictwo podczas jazdy konnej było typową techniką walki Partów , której imperium rozciągało się na większą część północnej Mezopotamii, skąd prawdopodobnie przybyli ci „Babilończycy”.

Niektórzy krytycy uważają, że miejsce pobytu Bathyry nie jest dokładnie znane. Jest jednak jeden z dwóch głównych miast Batanee co w przybliżeniu odpowiada na biblijnym terytorium z Baszanu . Obszar za rzeką Jordan na wschód od Galilei, z którego większość prawdopodobnie znajdowała się na wschód od Wzgórz Golan , chociaż jego dokładne położenie nie jest nawet w przybliżeniu znane. Drugim ważnym miastem Batanee jest żydowskie miasto Ecbatane, Έχβατάνα pisane również jako έν Βατάναια lub έν Βατάνοις . Mogło znajdować się w miejscu Al-Ahmadiyah , 6  km na wschód od rzeki Jordan . Odkryto tam pozostałości dwóch starożytnych synagog. Dla Étienne Nodet Batanee odpowiada obecnemu Golanowi. Oprócz miasta tego nie, Bathyra jest czasami używana w odniesieniu do samej Batanea. Być może w tym sensie Filip pochodził z Batiry.

W literaturze rabinicznej Starsi Batiry pojawiają się zwłaszcza podczas dwóch debat, obu dotyczących kalendarza świąt żydowskich, to właśnie to zgromadzenie podniosłoby „babilońskiego” Hillela do rangi patriarchów w ostatniej części I I I  wiek  pne. AD . Dla Étienne Nodet i Justin Taylor , „  Józef zdradził: powiedział, że wiele przyszedł do osiedlenia się w [kolonii założonej w Batania przez tych«Babilończyków»], bo czuli się bezpiecznie . „ Dla tych autorów ” Herod prześladował faryzeuszy , ale nie wpłynął na status kolonii, z bardzo wyraźnych powodów, polityki wobec Babilończyków i Partów . Było więc cennym [...] schronieniem dla wszystkich, którzy nie mogli liczyć na ochronę środowisk kapłańskich, koniecznie podporządkowanych Herodowi. „ W Talmudzie , istnieją również” Children of Bathyra „o nazwie Bnei Bathyra i kilku znanych rabinów zwane” bin Bathyra „potwierdzone do końca III th  wieku . Prawdopodobnie członkowie i potomkowie tej rodziny.

Filip Tetrarcha

Po śmierci Heroda I st Wielkiego , terytorium królestwa został udostępniony przez Augusta między trzema syn Heroda ( Herod Antypas , Herod Archelaos , Philip II ) i jego siostra Salome . Filip II uzyskał ze swojej strony „Batanee, z Trachonitide i Auranitide , część tego, co nazywano domeną Zénodore  ”. W przeważającej części August szanował Nowy Testament Heroda, sporządzony zaledwie pięć dni przed jego śmiercią, po egzekucji Antypatera, następcy, którego wyznaczył. W przeciwieństwie do tego, co zalecił, Archelaus nie uzyskał jednak tytułu króla.

Domena Filipa ma za swoją stolicę Cezareę Filipa , tak zwaną u Flawiusza Flawiusza jak w Ewangeliach , aby nie mylić jej z Cezareą morską . Nazwano Paneas lub Banéas i Philippe przemianowano go Césarée, aby to jego kapitał. W Flavius ​​Josephus lub Moses of Khorene , miasto to jest również nazywane Paneas lub Baniyas , nazwa , którą zachowało obecne miasto położone u podnóża góry Hermon , na północnym krańcu Wzgórz Golan , i to wśród miejscowej ludności , nigdy nie przegrał.

Tetrarch odnawia Betsaidę , na północ od Jeziora Tyberiadzkiego , pod imieniem Julias na cześć córki Augusta .

Bitwa między Herodem Antypasem a Arétasem IV

Po śmierci Heroda Wielkiego ( 4 pne ) Gaulanitide i Batanee stały się terytoriami tetrarchii Filipa , której częścią była Gamala. Wydaje się, że od tej chwili Batanee warunkiem „skrzydło” kawalerii do Filip Tetrarcha , który zmarł w 33 - 34 , a następnie do królów Agryppa I i Agryppa II . W 36 roku w pobliżu Gamali , położonej tuż nad Batanee, doszło do bitwy między siłami arabskiego króla Arétasa IV i tetrarchy Heroda Antypasa, podczas której armia Antypasa została zniszczona. Dla Flawiusza Józefa , jeśli armia Antypasa została „pocięta na kawałki, to z powodu zdrady uciekinierów, którzy będąc członkami tetrarchii Filipa, służyli Herodowi. „ Jest możliwe, że ci uciekinierzy byli siłami Batanea. Według Flawiusza Flawiusza ta pogrom Antypasa jest zatem uważany w społeczności żydowskiej za boską zemstę na Antypasie, aby ukarać go za zabicie Jana Chrzciciela, którego Arétas IV byłby jedynie narzędziem.

Arétas prawdopodobnie wycofuje się w zamian za Damaszek

Chociaż Józef Flawiusz nie go zgłosić, porozumienie w końcu trzeba było znaleźć między Aretas i Rzymian reprezentowanych na miejscu przez legata Syrii , Lucjusza Witeliusza . Według Nikosa Kokkinosa Lindner wykazał, że to Kaligula przeniósł Damaszek pod kontrolę Nabatejczyków . Dla niego, ponieważ Kaligula jest następcą Tyberiusza, który zmarł 16, 37 marca, negocjacje z Arétasem nie mogły zakończyć się przed latem tego samego roku. Jednak jedynym dowodem na to są wzmianka w liście od apostoła Pawła z Tarsu skierowane do Koryntian , który pojawia się w Nowym Testamencie , zanik monet rzymskich z 33 / 34 , fakt, że możemy don 'Nie monety od Kaliguli i Klaudiusza można tam znaleźć, a rzymskie monety pojawiają się ponownie dopiero za panowania Nerona (około 65/66). Lindner uważa, że ​​przypisanie Damaszku królowi Nabatejczyków jest zgodne z resztą polityki Kaliguli, który w przeciwieństwie do Tyberiusza, oddaje kilka terytoriów królom, którzy są klientami Rzymu, gdy tylko dojdzie do władzy.

Agryppa I zostaje królem Batanee

Po przystąpieniu do imperium Kaligula nazwał Agryppę I pierwszym królem terytoriów, które były tetrarchią Filipa (koniec 37 marca ) i obejmowały Gaulanitis i miasto Gamala , kwestię bitwy, w której pokonano armie Heroda Antypasa . Kiedy Agryppa doszedł do przejęcia swego królestwa w drugiej połowie 38 roku , nie było już śladu konfliktu ani wojsk arabskich w regionie.

Agryppie , bratu Herodiady , udało się odzyskać niepodległość i przyciągnął go Rzym i nawiązane tam stosunki. Zdecydowany udać się do Rzymu, „oskarżyć tetrarchę” Heroda Antypasa z Tyberiuszem , aby spróbować przejąć jego królestwo, przybył do miasta wiosną 36 roku . Początkowo jest dobrze przyjęty przez Tyberiusza , ale po pierwszym wypadnięciu z łaski zostaje brutalnie rzucony w kajdany, ponieważ pewnego dnia, chcąc schlebiać Kaliguli, uciekł przed powiedzeniem: „Ach! gdyby Tyberiusz wkrótce odszedł i zostawił koronę bardziej godną niż on sam! », Co jeden z jego niewolników zgłasza Tyberiuszowi. Dla Gilberta Picarda to dlatego, że Agryppa został wyrzucony ze swoich roszczeń do zdobycia tetrarchii Antypasa, który rozpocząłby spisek przeciwko Tyberiuszowi . Agryppa przebywał w więzieniu aż do śmierci Tyberiusza, która nastąpiła sześć miesięcy później ( 16 marca 37 ).

Wejście na tron ​​jego przyjaciela Kaliguli ożywiło fortunę Agryppy. Nowy cesarz wyciągnął go z więzienia i nadał mu, oprócz tytułu króla, terytoria Filipa .

Przywiązanie do prowincji Syrii, następnie Agryppa II

Po śmierci Agryppy I st do 44 , Batanea jest ponownie włączone do rzymskiej prowincji w Syrii i jest bezpośrednio podawany przez prokuratorów Kuspiusz Fadus i Tyberiusz Alexander . Zamiast powierzyć królestwo zmarłego króla swojemu synowi Agryppie ( II ) - niedoświadczonemu młodemu człowiekowi, który dorastał na dworze cesarskim, chronionym przed cesarzem - Klaudiusz przyłączył go do rzymskiej prowincji Syrii podczas mianowania kapłanów i kontrola nad Świątynią w Jerozolimie powróciła do Heroda z Chalkidy . To także ten ostatni stał się uprzywilejowanym pośrednikiem między Żydami a Rzymianami aż do własnej śmierci w 48 roku.

W 53 , Agrypo ( II ) otrzymuje się stare tetrarchies z Philip i Lysanias a zatem Batanee. W roku następującym po wstąpieniu na tron Neron przechodzi do redystrybucji terytoriów. Cesarz daje terytorium Chalkis do Aristobule , kuzyna Agryppy, który w związku z tym staje króla Chalkis, jak jego ojciec był jak król Małej Armenii . Agryppa otrzymuje w tym czasie (54-55) część starych tetrarchies z Philip (Batanee, Trachonitide , Auranitide ) wraz z tetrarchies z Lysanias i Varus (Ouaros / Noaros). W Judaic Antiquities ( XX , VIII , 4, (158)), Flawiusz Flawiusz wskazuje, że Agryppa otrzymuje w tym czasie również część Perei i Galilei : miasta Tyberiada i Tarichea w Galilei oraz miasto „Juliasz w Perei i czternaście miejscowości położonych w jego sąsiedztwie. " , Ale wskazówki, które podaje w innych częściach swojej pracy " wahają się między 54-55 a 61 rokiem " . Dla Simona Claude'a Mimouniego Agryppa otrzymał tę drugą część terytoriów dopiero w 61 roku .

Philippe de Bathyra i Gamala

Wreszcie, po mianowaniu Aequusa Modiusa, Philippe de Batyra udaje się skontaktować z Agryppą (V 180-183). Król „posłał po niego z konną eskortą”, aby mógł się z nim spotkać w Bejrucie . Z radością odkrył fałszywość plotek na jego temat i wystawił Filipa przed rzymskim namiestnikiem i jego radą, aby udowodnić swoją lojalność (V 183). Następnie odesłał go z powrotem do Gamali z misją sprowadzenia „Babilończyków” z powrotem do Ecbatane i zachowania pokoju (V 183b - 184).

Shaye JD Cohen nie jest w stanie ustalić, czy chociaż część tej relacji jest prawdziwa. Schlatter zauważa, że ​​nic w Vita ani w Wojnie Żydów nie wyjaśnia, co stało się z „hipparchem” Dariuszem i 2000 jeźdźcami, którymi dowodził z Filipem w Jerozolimie. Może dołączyli do sił rewolucyjnych w Jerozolimie, a może przyjechali z Filipem do Gamali i pomogli mu zdobyć miasto.

Vita 114 wskazuje, że Aequus Modius przybył oblegać Gamalę. Shaye JD Cohen uważa, że ​​harmonogram tego wydarzenia jest bardzo niejasny. Czy Philippe był w Gamali, kiedy Modius ją zaatakował? Ponieważ zgodnie z Vita (§ 177) „po odejściu Filipa, lud Gamala, w powstaniu przeciwko Babilończykom” , zabił Charesa i Jezusa, rodziców Filipa, sugeruje to, że Filip nie wypełnił instrukcji. król, by sprowadzić Babilończyków z Gamala do Batanei. Ani w § 177, ani w § 184 Vita nie mówi, kiedy ani dlaczego Filip opuścił Gamalę. Dla Shaye JD Cohena twierdzenie, że wydarzenia te miały miejsce po odejściu Filipa i że miało to miejsce, gdy Gamala zbuntował się przeciwko królowi (V 185-187), zdaje się wskazywać, że dopóki Filip, jego ludzie i jego sojusznicy byli tam Gamala był lojalny wobec króla, ale kiedy zostali wycofani, wybuchła rewolta. To może być prawda, tak samo jak fałsz.

Oblężenie Gamali przez Rzymian

Legat Wespazjan podjął kampanię na odzyskanie kontroli nad Galilei. Po zajęciu regionu Jeziora Tyberiadzkiego podejmuje oblężenie Gamali. Po dość katastrofalnej pierwszej próbie udało mu się ostatecznie zająć to miejsce na początku listopada 67 roku. Od tamtej pory Gamla nie została odbudowana.

Miasto otoczone murami w 67 roku

Według Flawiusza Józefa , w Gamala „stromy grzbiet, przedłużenie wysokiej góry, wznosi centralną wysokość” . „Z boków iz przodu ziemia jest poprzecinana nieprzekraczalnymi dolinami, ale za nią wyłania się trochę z tych przeszkód, w kierunku miejsca, w którym jest przymocowany do góry: poza tym mieli ją mieszkańcy. Przecięty poprzecznym rowem i utrudniał dostęp do tego regionu. Od strony skarpy, na której zostały zbudowane, domy były ciasno przyciśnięte do siebie; miasto wydawało się więc zawieszone w powietrzu i runęło na siebie z najwyższego punktu skał. Zwrócony na południe miał po tej stronie akropolu bardzo wysoką górę; poniżej przepaści, która nie była otoczona murem, zapadła się w niezwykle głęboką dolinę: wewnątrz wału znajdowało się źródło i tam kończyło się miasto. „ Jako Wespazjan ” nie mógł zidentyfikować żołnierzy w całym mieście, ze względu na swoją sytuację ustawił pozycje w miejscach, w których było to możliwe i zajął górską górę. „ On ” rozpoczął roboty ziemne z tyłu. Część zwróconą ku wschodowi, w której znajdowała się wieża, wzniesiona w najwyższym miejscu miasta, wypełnił XV legion: piąty skierował swoją pracę w stronę centrum miasta, dziesiąty wypełniał ziemią rowy i jary. „ Agryppa próbował przemówić do obrońców, ale został zraniony przez procarzy.

Pierwsza bitwa pod Gamalą

„Roboty ziemne zostały zakończone szybko, dzięki dużej ilości broni i przyzwyczajeniu Rzymian do tych prac. Maszyny zostały ustawione. Następnie Chares i Joseph, którzy byli najważniejszymi mieszkańcami miasta, ustawili swoich żołnierzy; byli przerażeni, ponieważ wątpili, czy wytrzymają oblężenie przez długi czas, słabo zaopatrzeni w wodę i inne zapasy. " " Rzymianie ustawili barany w trzech miejscach i potrząsnęli murem: potem, pędząc przez wyrwę z wielkim dźwiękiem trąb, wielkim łoskotem broni i okrzykami wojennymi, rzucili się na obrońców miasta. " " Zmuszeni ze wszystkich stron przez liczbę " obrońców " wycofują się w wysokie obszary miasta, a gdy wrogowie podążają za nimi blisko, odwracają się, pchają na zbocze i rzezią, stłoczeni w wąskich i trudnych przejściach. nie mogąc odepchnąć Żydów, którzy okupowali grzbiet, ani przedrzeć się przez własnych towarzyszy, którzy próbowali się wspinać, szukali schronienia w domach wrogów, nisko nad ziemią. Wkrótce jednak, pokryci żołnierzami i niezdolni do utrzymania ich ciężaru, upadli. W upadku wystarczyło, aby jeden z nich przewrócił te, które były poniżej, aby te z kolei pociągnęły pozostałe poniżej. Ten wypadek spowodował śmierć wielu Rzymian, ponieważ w ich rozpaczy wskakiwali na dachy, chociaż widzieli, jak się zawalają. W ten sposób wielu zostało pogrzebanych pod gruzami; wielu uciekło, kalekich, trafiło w jakąś część ciała; bardzo wielu zginęło, uduszonych przez kurz. Mieszkańcy Gamali widzieli w tej katastrofie boską interwencję. " " Podwoili swoje ataki, odpychając wrogów w kierunku dachów domów. Rzymianie przemykali przez strome korytarze: za każdym razem, gdy upadali, Żydzi nad nimi mordowali ich. " " Z wielkim trudem znajdując wyjścia, część Rzymian opuściła miasto. Wespazjan nie przestawał pozostawać z wojskami, które wspierały tę bolesną walkę: przenikał z bólu na widok tego miasta, które rozpadało się na swoją armię. "

„Wespazjan widział zniechęcenie armii. Ignorując porażkę, nigdzie do tej pory nie doznała takiej katastrofy, wstydziła się też, że zostawiła swojego generała samego pośród niebezpieczeństw. "

Zdobycie miasta

Mieszkańcy Gamali „przez pewien czas byli pełni zaufania w wyniku nieoczekiwanego i znaczącego sukcesu, jaki odnieśli. " " Kiedy Rzymianie wzmacniali roboty ziemne i próbowali nowego ataku, większość Żydów uciekła z miasta stromymi wąwozami, które nie znajdowały się na pozycjach wroga, i chodnikami kopalnianymi. Wszyscy, którzy pozostali, obawiając się, że zostaną zabrani, umierali z głodu, ponieważ ze wszystkich stron potrzebne było jedzenie, aby nakarmić ludzi zdolnych do walki. " " Poszukiwacze przygód uciekli w tajemnicy, podczas gdy słabi głodowali. Ale walczący wspierali oblężenie „ do 9 listopada 67 roku”. Tego dnia „trzech żołnierzy XV Legionu czołgało się” „po wieży, która sterczała z ich boku i podważała ją w milczeniu. Strażnicy, którzy zostali umieszczeni na górze, nie zauważyli ani przybycia (ponieważ było ciemno), ani obecności wrogów. " " Wieża zawaliła się z okropnym uderzeniem, powodując strażników. " " Zgrozi ludzie z innych posterunków uciekli; Rzymianie zabili wielu z nich [...], a wśród nich Józefa, którego żołnierz trafił jednym strzałem i zabił, gdy przebiegał przez część muru, która została zniszczona. » W tym samym czasie « Charès, przykuty do łóżka i chory, wydał ostatnie tchnienie w wyniku intensywnego przerażenia, które pogłębiło jego chorobę i spowodowało jego śmierć. Ale Rzymianie, wspominając swoją poprzednią porażkę, wtargnęli do miasta dopiero „ następnego dnia”.

W 92 / 93 , prawdopodobnie śmierć Agrippa ( II ) bezpotomnie, Domicjan łączy bezpośrednio terytoria swojego królestwa - a więc Gamali - z rzymską prowincją w Syrii .

W IV th  wieku

Według Epifaniusz z Salaminy , na IV th  century dwie gałęzie judeo-chrześcijan były obecne Batanea. W Chrzescijanie do Kokabé i Ebionici także Kokabé , a poza region Adraa .

Bibliografia

  • (en) Shaye JD Cohen , Józef Flawiusz w Galilei i Rzymie: Jego życie i rozwój jako historyk , Brill,2002, 277  s. ( ISBN  0-391-04158-4 , prezentacja online ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • Claude Simon Mimouni , starożytny judaizm z VI th  wpne do III th  wne , Paris, PUF ,2012, 960  str. ( ISBN  978-2-13-056396-9 ).
  • (en) Jacob Neusner , A History of the Jews in Babylonia, Part 1: The Parthian Period, t. Ja , wydawcy Wipf i Stock,2008, 249  s. ( ISBN  978-1-60608-074-0 , prezentacja online ).
  • (en) Lester L. Grabbe , Judaism from Cyrus to Hadrian, Vol. II , Fortress Press,1992, 722,  s. ( ISBN  0-8006-2621-4 ).
  • Étienne Nodet i Justin Taylor , Esej o początkach chrześcijaństwa: eksplodowana sekta , Paryż, Édition du Cerf,1998, 429  pkt. ( ISBN  2-204-05819-X ).
  • Étienne Nodet , La porte du ciel: The Essenes and Qumrân: what origins? Jakie potomstwo , Edition du Cerf,2016, 354  str. ( ISBN  978-2-204-11481-3 i 2-204-11481-2 ).
  • (en) Robert Eisenman , Jakub, brat Jezusa i zwoje znad Morza Martwego , Historyczny Jakub, Paweł jako wróg i Bracia Jezusa jako apostołowie , tom. I , PKB,2012, 411  s. ( ISBN  9780985599133 ).
  • (en) Robert Eisenman , Jakub, brat Jezusa i zwoje znad Morza Martwego , Kodeks z Damaszku, Namiot Dawida, Nowy Konwent i Krew Chrystusa , t. II , PKB,2012, 443  str. ( ISBN  978-0-9855991-6-4 ).
  • (en) James C. Vanderkam , Księga Jubileuszy: tekst krytyczny , coll.  "  Korpus Scriptorum Christianorum Orientalium / (Scriptores Aethiopici 87)" ( N O  510)1989 (Tekst w języku etiopskim, łacińskim, greckim, hebrajskim i syryjskim)
  • (en) Lawrence H. Schiffman , Understanding Second Temple and Rabbinic Judaism ,2003, 409  pkt. ( ISBN  978-0-88125-813-4 , prezentacja online ).
  • Michael Wise , Martin Abegg i Edward Cook ( tłum.  Z języka hebrajskiego), The Dead Sea Scrolls , Paryż, Perrin,2003, 666,  s. ( ISBN  2-262-02082-5 ).
  • Christian-Georges Schwentzel , Żydzi i Nabatejczycy: Etniczne monarchie hellenistycznego i rzymskiego Bliskiego Wschodu , Rennes, Presses Universitaires de Rennes,2013, 305  str. ( ISBN  978-2-7535-2229-9 ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • Mireille Hadas-Lebel , Hillel, mędrzec w czasach Jezusa , Paryż, Albin Michel,2013, 192  pkt. ( ISBN  978-2-226-29134-9 , prezentacja online ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • (en) Jack Pastor , Pnina Stern i Menahem Mor , Flavius ​​Josephus: interpretacja i historia , Leiden, Brill,2011, 438  str. ( ISBN  978-90-04-19126-6 , prezentacja online ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • (en) Etienne Nodet ( przetłumaczone  z francuskiego przez Eda Crowleya), A Search for the Origins of Judaism: From Joshua to the Mishnah , Sheffield (England), Bloomsbury Publishing,1997, 424  s. ( ISBN  1-85075-445-4 , prezentacja online ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • Flavius ​​Josephus, „  Wojna Żydów.  " , O "  starożytności greckiej i łacińskiej  "
  • Maurice Sartre , Od Alexandre do Zénobie. Syropalestyna, IV th  wieku  przed naszą erą. AD  : III th  wieku naszej ery. AD , Fayard,2001, 1194,  s. ( ISBN  978-2-213-60921-8 , prezentacja online )
  • (en) Danny Syon , „Gamla: miasto schronienia” , w: Andrea M. Berlin i J. Andrew Overman, The First Jewish Revolt: Archeology, history, and ideology , Routlege,2002( ISBN  0-415-25706-9 )
  • ( fr ) Danny Syon , Zvi Yavor i Nimrod Getzov , „  Gamla 1997–2000  ” , „Atiqot , Israel Antiquities Authority ,2005, s.  37-71 ( JSTOR  23464167 )
  • (on) Danny Syon i Zvi Yavor , „  גמלא ישן וחדש  ” [„Gamla old and new”], Qadmoniot , Israel Exploration Society, vol.  121,2001, s.  2-33 ( JSTOR  23682371 )

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. „Ci żydowscy osadnicy ” skutecznie służyli  jako tarcza zarówno dla ludu tego kraju przed Trachonitami, jak i dla Żydów, którzy przybyli z Babilonu, aby złożyć ofiary w Jerozolimie, którym zapobiegł napastowaniu przez rabunki Trachonitów. [Widzieli przychodzących do nich] zewsząd wielu wiernych żydowskim zwyczajom. Kraj stał się bardzo zaludniony ze względu na bezpieczeństwo, jakie zapewniało mu całkowite zwolnienie z podatków . » Por. Flavius ​​Josephus , Judaic Antiquities , XVII , II , 2.
  2. Według Simon Claude Mimouni , „to historia Zamaris i jego rodziny należy również w porównaniu z Onias IV i jego rodziny w Egipcie. » Por. Mimouni 2012 , s.  808; zob. także J. Neusner, A History of Jews in Babylonia , I , Leiden, 1965, s.  38-41 .
  3. Monety z wizerunkiem Filipa wskazujące „(waluta) Philippe” i datowany 33 ( z 37 th  roku jego panowania ) stwierdzono, potwierdzając dane Józef  ; por. Schwentzel 2011 , s.  212 „Później na monetach z 31 i 37 roku, czyli odpowiednio z 27 i 33 roku. AD, popiersie [...], „(Waluta) Filipa” bez wzmianki o tytule tetrarchy. "
  4. Umierając, Zamaris Babilończyk, który podporządkował się Herodowi, aby zdobyć ten region, opuścił po cnotliwym życiu wspaniałych synów, między innymi Joachima, słynącego z odwagi, który zorganizował w kawalerii swoich Babilończyków; jeden z ich chorągwi służył jako strażnik do królów że właśnie wspomniane ( Agryppa I st , Agryppa II ). Joachim, który zmarł w podeszłym wieku, zostawił syna Philippe'a, którego cenił jako wojownika i inne jego zasługi jako człowieka tego świata. W ten sposób wierna przyjaźń i solidne oddanie połączyły go z królem Agryppą; z całej armii, jaką utrzymywał król, był zawsze instruktorem, a gdy miała odbyć się wyprawa, dowódcą. por. Flavius ​​Josephus , Judaic Antiquities , XVII , II , 3 (29-31).
  5. „Arétas szukał pretekstu do działań wojennych w sporze o granice terytorium Gamali . Obaj zjednoczyli swoją armię na wojnę i wysłali w ich miejsce generałów. Odbyła się bitwa i cała armia Heroda została pocięta na kawałki z powodu zdrady uciekinierów, którzy będąc członkami tetrarchii Filipa, służyli Herodowi (Antypasowi); ( Flavius ​​Josèphe , Antiquités judaïques , księga XVIII , V , 1 [ czytaj online ] ). "
  6. „  Herod (Antypas) obawiał się, że taka umiejętność przekonywania wywoła bunt, a tłum wydawał się gotowy zastosować się do wszystkich rad tego człowieka. Dlatego wolał go uchwycić, zanim pojawią się wokół niego jakiekolwiek kłopoty, niż później, jeśli miał miejsce jakiś ruch, żałować, że wystawił się na niebezpieczeństwo. Z powodu podejrzeń Heroda Jan (Chrzciciel) został wysłany do Machaero [...] i tam zginął . » ( Por. Flavius ​​Josephus , Antiquités judaïques , księga XVIII , V , 1 [ czytaj online ] .
  7. Dwudziesty drugi dzień miesiąca Hyperberetaios odpowiada 9 listopada 67 roku według Juliena Weilla.

Bibliografia

  1. Βατανέων w tekście Flawiusza Józefa
  2. Arabski: al-baṯaniya, البثنية
  3. Shimon Applebaum, Judaea in Hellenistic and Roman Times: Historical and Archaeological Essays , The troopers of Zamaris , 1989, wyd. Brill, Leiden, s.  53 .
  4. Mimouni 2012 , s.  396.
  5. Nodet i Taylor 1998 , s.  130, przypis n O  1.
  6. Mimouni 2012 , s.  808.
  7. Nodet i Taylor 1998 , s.  133-144.
  8. Nodet 2016 , s.  194-197.
  9. Flavius ​​Josephus , Antiquités Judaïques [ czytaj online ] , XV, 10
  10. Flavius Józef , Judaistycznych starożytności , XVII, II 1.
  11. Wydaje się, że nazwa miasta została nadana w odniesieniu do rodziny Batyrów, która miała słynną szkołę w Nisibe
  12. Hadas-Lebel 2013 , s.  9.
  13. Nodet 1997 , s.  296.
  14. Nodet i Taylor 1998 , str.  135.
  15. Nodet i Taylor 1998 , str.  138.
  16. Flavius ​​Josephus , Judaic Antiquities , Book XVII, XI, 4.
  17. Gilbert Picard , „  Data urodzenia Jezusa z rzymskiego punktu widzenia , s.  805.
  18. Christian-Georges Schwentzel , „Hérode le Grand”, Pygmalion, Paryż, 2011, s.  181 i 186.
  19. Christian-Georges Schwentzel , Hérode le Grand , Pygmalion, Paryż, 2011, s.  181 .
  20. Christian-Georges Schwentzel , Hérode le Grand , Pygmalion, Paryż, 2011, s.  210.
  21. Mimouni 2012 , s.  408 „Po jego śmierci w 33/34, bez spadkobiercy małżeństwa ze swoją siostrzenicą Salomé , córką Heroda Filipa i Herodiady , ...”
  22. Schwentzel 2011 , s.  215 „Philippe przeniósł się do Julias w 34 kwietnia. AD "
  23. Kokkinos 1989 , s.  146 czytaj stronę 146 online
  24. (w) E. Mary Smallwood , Żydzi pod rządami rzymskimi , str.  182 przeczytaj str. 182 online
  25. Simon Claude Mimouni , starożytny judaizm VI th wpne do III th wne: Księża rabini , wyd. Puf / New Clio, 2012, s.  408 .
  26. Zimą 33 - 34 według (w) Lestera L. Grabbe, Judaism from Cyrus to Hadrian , Vol. II , Fortress Press , Minneapolis, 1992, s.  426 .
  27. Simon Claude Mimouni , starożytny judaizm z VI th  wpne do III th  wne: Księża rabini , ed. Puf / New Clio, 2012, s.  407).
  28. Schwentzel 2011 , s.  223.
  29. Nikkos Kokkinos, w: Jack Finegan, Chronos, kairos, Christos: szopka i studia chronologiczne , wyd. Jerry Vardaman & Edwin M. Yamauchi, 1989, s.  135 .
  30. (w) Gerd Theissen, Ewangelie w kontekście: historia społeczna i polityczna w tradycji synoptycznej , wyd. T&T Clark, 2004, s.  137 .
  31. E. Mary Smallwood, Żydzi pod rządami rzymskimi , s.  185-186 .
  32. (w) Lester L. Grabbe, Judaism from Cyrus to Hadrian , Vol. II , Fortress Press, Minneapolis, 1992, s.  427 .
  33. Flavius ​​Josephus , Antiquités judaïques , książka XVIII , V , 1 [ czytaj online ] .
  34. Schwentzel 2011 , s.  217.
  35. (De) M. Lindner, Petra und das Königreich der Nabatäer , Monachium, Delp, 1974, s.  130-131 .
  36. Kokkinos 1989 , str.  145.
  37. Według Steve'a Masona, wydaje się, że Kajusz Kaligula pozwolił Aretasowi IV rządzić Damaszkiem przez okres od połowy lat trzydziestych XX wieku (zob. 2 Kor 11:32). Biorąc pod uwagę brak rzymskich monet w Damaszku pod rządami Kaliguli i Klaudiusza od 33/34, nie wracając do normy aż do 65/66, możliwe jest, że administracja Nabatejczyka trwała w tych dziesięcioleciach (Schürer-Verms 1.129-30). Ale Bowersock (1983: 67-9) i Millar (1993: 56-7) mają tendencję do ograniczania kontroli Nabatejczyków do krótkiego okresu w połowie lat trzydziestych XX wieku . ( Patrz Steve Mason, Żywot Józefa przypis n o  169.)
  38. Martin Hengel , Paul Between Damascus and Antioch: The Unknown Years , 1997, Westminster John Knox Press, str.  130 .
  39. Rainer Riesner, Paul's Early Period: Chronology, Mission Strategy, Theology , 1998, Wm. B. Eerdmans Publishing, str.  73-89
  40. Gilbert Picard , „Data urodzenia Jezusa z rzymskiego punktu widzenia”, w Protokołach z sesji Akademii Inskrypcji i Literatury pięknej , 139 (3), 1995, s.  804 [ czytaj w Persée ] .
  41. (en) E. Mary Smallwood, Zydow [...] , op. cit. , s.  189 .
  42. Christian-Georges Schwentzel, Hérode le Grand , Paryż, Pygmalion, 2011, s.  226
  43. Christian-Georges Schwentzel , op. cit. , s.  227 .
  44. Flavius ​​Josephus , War of the Jews [ czytaj online ] Księga II, XI, 6.
  45. Hadas-Lebel 2009 , s.  89.
  46. Mimouni 2012 , s.  409.
  47. Schwentzel 2011 , s.  242.
  48. Mapa Judei, patrz Jean-Pierre Lémonon , Poncjusz Piłat , wyd. Warsztat, 2007, s.  43 .
  49. Jean-Pierre Lémonon , Poncjusz Piłat , wyd. Warsztat, 2007, s.  43-44 .
  50. Christian-Georges Schwentzel , Hérode le Grand , Pygmalion, Paryż, 2011, s.  255 .
  51. Claude Mutafian i Éric Van Lauwe, Historyczny Atlas Armenii , Autrement, wyd. „Atlas / Mémoires”, 2005 ( ISBN  978-2746701007 ) , s.  30.
  52. Mimouni 2012 , s.  410.
  53. Flavius ​​Josephus , Judaic Antiquities , księga XX , VIII , 4, (158) .
  54. Cohen 2002 , s.  166.
  55. Flavius ​​Josephus , Autobiography , § 182.
  56. Cohen 2002 , s.  162.
  57. Cohen 2002 , s.  165, przypis n o  200.
  58. Flavius ​​Josephus, „  Wojna Żydów, księga IV (62), rozdział i, 9.  ” .
  59. Flavius Józef , War Żydów , IV , I , 1.
  60. Flavius Józef , War Żydów , IV , I , 3.
  61. Flawiusz Józef , War Żydów , IV , I , 4.
  62. Flavius ​​Josephus , Wojna Żydów , IV , I , 5.
  63. Flavius ​​Josephus , Wojna Żydów , IV , I , 6.
  64. Flavius Józef , War Żydów , IV , I , 7.
  65. Flavius Józef , War Żydów , IV , I , 9.
  66. Xavier Levieils, Contra Christianos: społeczna i religijna krytyka chrześcijaństwa od jego początków do Soboru Nicejskiego (45-325) , wyd. Walter de Gruyter, Berlin 2007, s.  25 .
  67. (w) Według Epifaniusza z Salaminy , Hær. 30.18, „[Ebionici]„ pochodzą głównie z Nabatea [Batanea?] I Paneas, a także z Moabitis i Kochaba w regionie Basanitis po drugiej stronie Adraa ””  ; Adolf Harnack, The Mission and Expansion of Chrześcijaństwo w pierwszych trzech wiekach , księga IV, rozdział 3, sekcja 1
  68. (w) Albertus Frederik Johannes Klijn, GJ Reinink, Patristic Evidence for Jewish-Christian Sects , Brill Archive 1973 ( ISBN  978-9-00403763-2 ) , str.  29 .

Zobacz też

Powiązane artykuły