Przestarzały | 8 listopada 1936 w 24 listopada 1936 |
---|---|
Lokalizacja | Madryt , Hiszpania |
Wynik | Zwycięstwo republikanów |
Republika Hiszpańska • CNT / FAI • UGT • Międzynarodowe Brygady POUM |
Nacjonalistyczne Królestwo Obozowe Włoch ( CTV ) Rzesza Niemiecka |
42 000 mężczyzn | 40000 mężczyzn |
około. 5000 zabitych lub rannych (w tym ludność cywilna) | około. 5000 zabitych lub rannych |
Bitwy
Powstanie wojskowe Front północny
Nazywamy bitwę o Madryt zestaw walk toczących się w prowincji i mieście Madryt podczas hiszpańskiej wojny domowej , między 8 a24 listopada 1936(w ten sposób zaprzeczając powszechnej obronie, niezbędnej w poprzednich miesiącach). Jest to część większego zestawu operacji, zwanego oblężeniem Madrytu , którego jest również pierwszym ważnym wydarzeniem i trwającym do ostatnich dni hiszpańskiej wojny domowej, o godz.28 marca 1939.
Zamach z 18 lipca 1936 roku o nie powiodło się w Madrycie, miasto było w posiadaniu różnych wojsk, ale wszyscy lojalni wobec Rzeczypospolitej i którzy walczyli z siłami nacjonalistycznymi z Franco .
Republikanie zorganizowali się pod przywództwem rządu socjalisty Francisco Largo Caballero . Jego rząd, republikański, składał się z:
Komuniści, choć w mniejszości, uzyskali wpływy dzięki roli, jaką odegrał ZSRR . Dowództwo nowej „ Armii Ludowej Republiki Hiszpańskiej ” do obrony republiki, która rozpoczęła swoją misję w Madrycie, choć powierzone hiszpańskiemu generałowi Miaja , znajdowało się w dużej mierze pod nadzorem radzieckiego personelu wojskowego. Ogólne Gorev (w) prowadził reprezentację Radziecki. Asystował mu generał Smouchkevich dla sił powietrznych i generał Pawłow dla czołgów.
Pomimo roli odgrywanej przez Sowietów, 90% wojsk obronnych Madrytu składało się z milicji z partii lewicowych lub związków zawodowych. Dowództwo republikańskie ostatecznie miało niewielką kontrolę nad tymi żołnierzami. Ponadto z6 listopadaw obliczu posunięcia Francoistów rząd przeniósł się do Walencji , pozostawiając obronę stolicy w rękach Madrid Defence Junta (es) , która skupiła przedstawicieli różnych sił politycznych wspierających Republikę, pod dowództwem wojskowym generała Miaja. Miaja i jego szef sztabu, podpułkownik Rojo , wymyślili wtedy plan obrony Madrytu, który miałby zapobiec szybkiemu upadkowi stolicy.
Oddziały nacjonalistów pod dowództwem generała Vareli dotarły dalej do Madrytu18 październikaprzybywających z północy drogami A Corunii i Estremadury . Plik29 październikaAtak przeciwko 5 -go Pułku Enrique Lister został pobity do Parla . Plik2 listopadamiasto Brunete padło ofiarą nacjonalistów, umożliwiając im dotarcie na przedmieścia na zachód od Madrytu. W tym czasie generał Mola twierdził przed angielskim dziennikarzem, że może zająć Madryt dzięki jego czterem kolumnom poza miastem i „ piątej kolumnie ”, złożonej z sympatyków, którzy pozostali w mieście. To wyrażenie stało się sławne, ale też wywołało paranoję wśród obrońców Madrytu, którzy poszukiwali i mordowali podejrzanych o przynależność do tej „piątej kolumny” mężczyzn.
W nadchodzącej bitwie Republikanie mieli kilka zalet. Chociaż byli gorzej uzbrojeni i wyszkoleni niż ich przeciwnicy, byli dwukrotnie liczniejsi. Wtedy blokada Madrytu nie była całkowita, ponieważ drogi na wschód pozostały wolne. Z geograficznego punktu widzenia Manzanares chronił centrum miasta, stanowiąc fizyczną przeszkodę prawie nie do pokonania.
Mola postanowił przygotować swój atak na 8 listopada 1936przechodząc przez park Casa de Campo , na przedzie kilometra, aby uniknąć walk ulicznych. Celem było zdobycie miasta uniwersyteckiego , położonego na północ od centrum miasta, po przekroczeniu Manzanares. Postanowił również rozpocząć dywersyjny atak na robotnicze dzielnice Carabanchel , na południowy zachód od miasta. Ale Republikanie, którzy dostali te plany w swoje ręce, odzyskali ciało nacjonalistycznego oficera, zgromadzili swoje wojska w parku Casa de Campo.
Zgodnie z planem Mola rozpoczął swój pierwszy atak 8 listopada z udziałem 20 000 żołnierzy, głównie marokańskich regularnych żołnierzy , wspieranych przez włoski oddział ekspedycyjny i niemieckie jednostki czołgów Panzer I (pod dowództwem oficera Wilhelma von Thomy ) oraz Legion Condor . W obliczu nich Republikanie wysłali 12 000 ludzi do Carabanchel i 30 000 do Casa de Campo. Pomimo przewagi liczebnej byli źle wyposażeni, w broń słabej jakości, której wielu nigdy nie miało.
Atakującym żołnierzom udało się przekroczyć Manzanares . Przez cały dzień radio wzywało mieszkańców miasta do stawiania oporu bojownikom, powtarzając rajdowy okrzyk No pasarán! Pod koniec dnia, XI th Międzynarodowej Brygady, składający się z 1900 ludzi, przybył na czole dzieje się Gran Via : ten przyjazd dał nową energią do obrońców Madrycie. Ostatecznie wojska armii narodowej poniosły klęskę podczas ciężkich walk wokół Casa de Campo, Cité Universitaire i dystryktu Moncloa-Aravaca , gdzie front ustabilizował się, a tysiące Madrilenian pomagało milicjantom w kopaniu okopów, zakładaniu punktów medycznych , punkty zaopatrzenia w żywność.
Plik 9 listopadanacjonaliści skierowali swoje wysiłki na przedmieścia Carabanchel, ale ta silnie zurbanizowana strefa stała się trudną przeszkodą. Regularni zostali zmuszeni do wejścia do domu po walkach domowych i ponieśli ciężkie straty. Wieczorem Ogólne Kleber rozpoczęły natarcie w XI XX Międzynarodowej Brygady na Casa de Campo pozycjach, które trwały przez całą noc aż do rana, zmuszając do odwrotu nacjonalistów. W następnych dniach na całym froncie rozpoczęto generalną kontrofensywę, przy wsparciu nowych jednostek anarchistycznych milicji Aragonii, dowodzonych przez Buenaventurę Durrutiego .
Plik 11 listopadaRepublikanie pod pretekstem „transferów” zabrali kilka tysięcy więźniów nacjonalistycznych przetrzymywanych w „Wzorcowym Więzieniu” i uznanych za członków „piątej kolumny”, i to pomimo sprzeciwu dyrektora więzienia, anarchista Melchor Rodríguez García . W Paracuellos , w dolinie Jarama , niedaleko Madrytu, dokonali masakry. Argumentowano, bez pewnych dowodów, że zabójstwo zostało zlecone przez przywódcę komunistycznego Santiago Carrillo . Według Anthony'ego Beevora rozkaz pochodzi od José Cazorli , zastępcy Carillo, lub radzieckiego doradcy Michaiła Kolcowa .
Plik 12 listopadaXII th międzynarodowa brygada, właśnie przybył pod dowództwem gen Mate „Lukacs” Zalka , atak na pozycje nacjonalistyczne wokół wzgórza Cerro de los Angeles, na południe od miasta, aby chronić napęd z Valencia . Ale operacja nie powiodła się z powodu braku wsparcia lotniczego i trudności w komunikacji - wojska składały się z Niemców, Francuzów, Belgów, Włochów i Skandynawów.
19 listopada nacjonaliści po szeroko zakrojonych przygotowaniach artyleryjskich przypuścili ostatni frontalny atak. Marokańskie wojska i legioniści ruszyli w kierunku dzielnicy Cité Universitaire i utworzyli most nad Manzanares. To tam Durruti został zabity z powodu awarii broni jednego z jego ludzi. Chociaż Francoistom udało się utrzymać przyczółek w sąsiedztwie, nie mogli dalej posuwać się naprzód i Franco postanowił przerwać walki.
Po niepowodzeniu szturmu na Madryt Franco nakazał zbombardowanie miasta, w tym obszarów mieszkalnych, z wyjątkiem bogatej dzielnicy Salamanki, gdzie, jak sądził, byli jego zwolennicy. Celem było przerażenie ludności cywilnej, aby zmusić ich do poddania się: „raczej zniszczę Madryt niż pozostawię go w rękach marksistów”, powiedziałby. Niemieckie bombowce obracały się między 19 a23 listopada.
Jednak ta taktyka przyniosła efekt przeciwny do zamierzonego, ponieważ ludność odmówiła poddania się i zjednoczyła wokół sprawy republikańskiej. Co więcej, bombardowanie ludności cywilnej - jedno z pierwszych w historii wojskowości - spotkało się z ostrą krytyką ze strony zagranicznych dziennikarzy obecnych w mieście, takich jak Ernest Hemingway . A liczba ofiar była stosunkowo niewielka ze względu na cel - w bombardowaniach zginęło około 200 osób.
Bitwa straciła na sile w ostatnich dniach listopada, a obie strony były wyczerpane. Linia frontu ustabilizowała się, zaczynając od University City, biegnąc przez park Casa de Campo i ulice dzielnicy Carabanchel. Ludność nadal podlegała ostrzałom artyleryjskim i lotniczym.
UGT przeniósł najważniejsze gałęzie przemysłu do tuneli metra pod miastem, które jeszcze nie było w użyciu. Ostatnią próbą Franco w 1936 roku był atak na drogę do La Coruña , na północny wschód od stolicy. Strat w bitwie o Madryt nigdy nie dało się dokładnie policzyć. Hugh Thomas szacuje, że jest ich około 10 000 po obu stronach.
Niepowodzenie nacjonalistów na dalsze posuwanie się naprzód w Madrycie było potwierdzeniem pierwszego dużego zwycięstwa Republikanów. Bitwa o Madryt była głównym punktem zwrotnym w wojnie, ponieważ pozwoliła jej utknąć, a żadna ze stron nie była w stanie na trwałe odeprzeć drugiej. Wojska nacjonalistyczne zwróciły się na inne fronty i zajęły się redukcją republikańskiej strefy północy , następnie Katalonii i Lewantu, zanim zajęły bez oporu hiszpańską stolicę, tylko w ostatnich dniach wojny, 28 marca, 1939.