Santiago carrillo

Santiago carrillo
Rysunek.
Santiago Carrillo w czerwiec 2006.
Funkcje
Sekretarz generalny Komunistycznej Partii Hiszpanii
3 lipca 1960 - 10 grudnia 1982
( 22 lata, 5 miesięcy i 7 dni )
Poprzednik Dolores Ibárruri
Następca Gerardo Iglesias
Sekretarz generalny Zjednoczonej Młodzieży Socjalistycznej
15 czerwca 1936 - 20 czerwca 1947
( 11 lat i 5 dni )
Sekretarz generalny Socjalistycznej Młodzieży Hiszpanii
10 maja 1934 - 15 czerwca 1936
( 2 lata, 1 miesiąc i 5 dni )
Zastępca do Madrytu
13 lipca 1977 - 23 kwietnia 1986
( 8 lat, 9 miesięcy i 10 dni )
Biografia
Imię urodzenia Santiago José Carrillo Solares
Data urodzenia 18 stycznia 1915
Miejsce urodzenia Gijón , Asturias, Królestwo Hiszpanii
Data śmierci 18 września 2012 (w wieku 97 lat)
Miejsce śmierci Madryt Hiszpania
Narodowość hiszpański
Partia polityczna Komunistyczna Partia Hiszpanii
Robotnicza Partia Hiszpanii - Komunistyczna Jedność
Zawód Osobowość polityczna

Santiago José Carrillo Solares , urodzony dnia18 stycznia 1915w Gijón ( Asturia ) i zmarł dnia18 września 2012w Madrycie , to polityk i pisarz hiszpański , lider Komunistycznej Partii Hiszpanii (PCE) od 1960 do 1982. Po śmierci Franco w20 listopada 1975, odegrał ważną rolę w procesie przemian demokratycznych w Hiszpanii , których kulminacją była ratyfikacja Konstytucji z 1978 r .

Pochodzenie

Santiago Carrillo wychował się w asturyjskiej rodzinie z klasy robotniczej, która przeniosła się do Madrytu, kiedy jego ojciec, Wenceslao Carrillo  (en) , związkowiec i lokalny przywódca Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej (PSOE) i Ogólnego Związku Robotników (UGT) , zostaje przeniesiony, aby przejąć obowiązki krajowe.

Brał lekcje w liceum Cervantesa , będącym częścią świeckiej organizacji Free Educational Institution , ale niedostatek ekonomiczny jego rodziny zmusił go do porzucenia studiów i podjęcia pracy jako praktykant w drukarni. Wstąpił do Młodzieży Socjalistów (JJSS) i związku UGT. Dzięki temu połączeniu Santiago Carrillo rozpoczął praktykę dziennikarską dla gazety Le Socialiste .

II e Republika

Po proklamowaniu Drugiej Republiki Hiszpańskiej ,14 kwietnia 1931Santiago Carrillo przejmuje parlamentarną sekcję tej gazety, co pozwala mu na kontakt z osobistościami politycznymi tamtych czasów.

W 1934 r. Został mianowany sekretarzem Młodzieży Socjalistów (JJSS) i brał udział w wydarzeniach rewolucji asturyjskiej w październiku 1934 r. , Za co został osadzony w więzieniu w towarzystwie swojego ojca, Francisco Largo Caballero i innych przywódców.

Został uwolniony, gdy do władzy doszedł Hiszpański Front Ludowy (16 lutego 1936) i wysłany do ZSRR w celu negocjacji zjednoczenia młodzieży socjalistycznej i komunistycznej.

Wojna domowa

Wybuch konfliktu w Lipiec 1936zaskakuje Carrillo w Paryżu . Wstąpił do armii i walczył w hiszpańskim Kraju Basków oraz w Sierra na północ od Madrytu.

Stopień kapitana uzyskał na początku jesieni 1936 r .; the6 listopada, wstąpił do PCE i został członkiem Madrid Defensa Junta ( Junta de Defensa de Madrid ), kierowanej przez generała Miaja, i pod nieobecność rządu Francisco Largo Caballero, który wyjechał do Walencji, oskarżył o zorganizowanie powszechnej mobilizacji i milicje, które muszą powstrzymać pierwszą ofensywę frankistowską na stolicę. W Juncie odpowiada za porządek publiczny i na tym stanowisku był następnie zaangażowany w sprawę masakry w Paracuellos del Jarama.

Po ustabilizowaniu linii frontu, Santiago Carrillo prowadzi z Styczeń 1937pod koniec wojny komunistyczna organizacja młodzieżowa ( Juventud Socialista Unificada, JSU), której 200 000 członków wstąpiła w szeregi Hiszpańskiej Armii Ludowej . W tym samym roku wstąpił do Biura Politycznego PCE.

Wymaga to jako warunek sine qua non , aby być liderem JSU nie należał do masonerii .

Masakra Paracuellos del Jarama (listopad 1936)

Istnieje spór między historykami wokół jego odpowiedzialność w masakrach Paracuellos które widzą zabójstwie kilkuset więźniów politycznych , katolików i sympatyków nacjonalistycznych przez członków republikańskiego obozu , w pierwszych tygodniach Bitwy Madrycie (listopada-Grudzień 1936), podczas hiszpańskiej wojny domowej (patrz Odpowiedzialność Santiago Carrillo w masakrach Paracuellos  (es) ). Pojawia się pewien konsensus co do faktu, że Carrillo, jako minister porządku publicznego, nie mógł zignorować, przynajmniej od czasu7 listopada, że masakry miały miejsce i że nie zrobił nic, aby im zapobiec. Grupa autorów, kierowana przez Césara Vidala , idzie dalej i obarcza go bezpośrednią odpowiedzialnością za organizację i wykonanie morderstw, bez uznania dowodów za rozstrzygające przez innych autorów, takich jak Ian Gibson czy Ángel Viñas . Carrillo zawsze zaprzeczał swojemu udziałowi lub odpowiedzialności w masakrze

Na początku bitwy o Madryt , po odejściu rządu do Walencji (startListopad 1936), konwoje więźniów politycznych są zakładane w madryckich więzieniach i przewożone do gmin Paracuellos del Jarama i Torrejón de Ardoz , położonych na wschód od Madrytu; więźniowie są rozstrzeliwani i grzebani w masowych grobach. Po drugiej wojnie światowej reżim Franco upublicznił te fakty i przypisał bezpośrednią odpowiedzialność Santiago Carrillo, w czasie gdy odgrywał on coraz większą rolę w PCE na wygnaniu. Santiago Carrillo zaprzecza oskarżeniu i utrzymuje to stanowisko aż do śmierci. W latach 90. i 2000. kontrowersje podjęli dziennikarze i pisarze Pío Moa i César Vidal . Bronią tezy o odpowiedzialności Santiago Carrillo (a także Margarity Nelken ) za masakrę w oparciu o doniesienia informatorów Kominternu, podających nazwisko Carrillo jako głównego intendenta . Pewne wnioski z pracy Césara Vidala zostały jednak skrytykowane przez irlandzkiego latynosa Iana Gibsona . Ta praca została zatwierdzona przez historyka Stanleya Payne'a .

Wygnanie

Kiedy republikanie się poddali, Santiago Carrillo wyjechał do obozu Albartera , aby spróbować wyjechać do Francji. Bez wiedzy strażników , Carrillo udaje się uratować swoją towarzyszkę i córkę, która mimo wszystko umrze z powodu chorób nabytych podczas jej porodu.

W 1944 roku, Dolores Ibárruri ( La Pasionaria ) jako sekretarz generalny PCE na uchodźstwie, Carrillo przejął odpowiedzialność za reorganizację PCE w Hiszpanii. Jego pierwszą decyzją jest powstrzymanie inwazji na dolinę Aran w Katalonii , którą uważa za niepotrzebną; następnie kierował makią aż do ich rozwiązania w 1952 r. Polityka partyzantów antyfranco została następnie zastąpiona przez infiltrację do pionowych związków zawodowych organizowanych przez reżim.

W 1954 roku, rok po śmierci Stalina , na kongresie V e ECP, który odbył się w Czechosłowacji , Santiago Carrillo zażądał demokratycznego otwarcia partii; następnie opublikował artykuł wzywający do „pojednania narodowego” w gazecie Nuestra Bandera („Nasza flaga”). Podczas VI XX Zjeździe PCE został mianowany sekretarz generalny zastępując Dolores Ibárruri Gómez zrezygnował, że doprowadza się do przewodnictwa partii.

Jest to czas, kiedy ze względu na rosnący wpływ Carillo w PCE na wygnaniu, propaganda frankistowska przedstawia go jako jedną z osób odpowiedzialnych za masakrę Paracuellos , nie przedstawiając żadnego dokumentu dowodowego. Carrillo zawsze odrzucał te oskarżenia.

Od 1968 roku, wyciągając konsekwencje swej krytyki wobec inwazji na Czechosłowację , zdystansował się od linii politycznej ZSRR i zbliżył się do stanowisk popieranych przez komunistycznych przywódców Europy Zachodniej, Włocha Enrico Berlinguera i francuskiego Georgesa Marchais . Ten nurt nazywany jest eurokomunizmem .

Hiszpańskie przemiany demokratyczne

PCE jest zalegalizowana 9 kwietnia 1977(Wielki Piątek) rządu Adolfo Suareza . Plik15 czerwcanastępnie Santiago Carrillo jest, wraz z Dolores Ibárruri , „  La Pasionaria  ” i poetą Rafaelem Albertim , jednym z pierwszych posłów komunistycznych wybranych do Kortezów (w dystrykcie Madrytu). Powołał Jordi Solé Tura na przedstawiciela PCE przy stole autorów nowej hiszpańskiej konstytucji z 1978 r. (Ratyfikowanej w referendum w sprawie6 grudnia 1978).

Carrillo przyczynił się do sukcesu procesu demokratyzacji, akceptując reżim monarchii parlamentarnej, wcielony przez króla Juana Carlosa I , który został jednak mianowany przez Franco, oraz zwiększając liczbę publicznych aktów pojednania z ludźmi, którzy byli jego wrogami podczas wojna domowa i za frankoizmu.

Podczas próby zamachu stanu 23 lutego 1981 r. W Kortezach, Carrillo, znajdujący się na szczycie „trybun” amfiteatru, był jednym z trzech „zakładników” wśród obecnych posłów i ministrów, na których nie wolno było kłamać. ziemi podczas pierwszych strzałów puczowców post-Franco, z samym premierem Adolfo Suarezem, który przychodzi z pomocą trzeciemu „krnąbrnemu”.

PCE demokracji

Utrata wpływów PCE, której liczba posłów malała w kolejnych wyborach w 1979 i 1982 r., Oraz wzrost wpływów renowatorów zdecydowały o złożeniu przez Carrillo rezygnacji (6 listopada 1982); kierunek PCE przechodzi do Gerardo Iglesiasa .

Santiago Carrillo spotka się wtedy z nowym kierownictwem, które zdecyduje się go wykluczyć (15 kwietnia 1985). Następnie założył Komunistyczną Partię Robotniczą ( Partido de los Trabajadores de España - Unidad Comunista , PTE-UC), która nie powiodła się w wyborach powszechnych w 1986 r. (Bez zastępcy), a następnie w europejskich premierach i zakończyła sięLuty 1991, integrując się z Partią Socjalistyczną (PSOE), z wyjątkiem Carillo, który odmawia w imię swojej komunistycznej przeszłości i porzuca życie publiczne.

Ostatnie lata

Santiago Carrillo, wycofał się z życia politycznego, daje wykłady i uczestniczy w popularnym talk-radia ( las zgromadzeń ), co świadczy o jej doświadczenia jako jednego z najważniejszych polityków XX th  century hiszpańskiej.

Plik 20 października 2005Santiago Carrillo zostaje mianowany doktorem honoris causa przez Autonomiczny Uniwersytet Madrytu w uznaniu jego wkładu w pojednanie dwóch przeciwstawnych stron podczas wojny domowej.

Zmarł w Madrycie dnia 18 września 2012 w wieku 97 lat.

Pracuje

Po francusku

Po hiszpańsku

Uwagi i odniesienia

  1. Yvàn Pozuelo Andrés, La masonería en Asturias (1931-1939) , Oviedo, Ediciones de la Universidad de Oviedo, str. 179.
  2. (Es) María Antonia Iglesias, "  Un resistente de la política  " , El País ,9 stycznia 2005( ISSN  1134-6582 , czyt. Online , przeglądano 21 listopada 2020 r. )
  3. (es) Ian Gibson , "  " Paracuellos fue terrible, pero lo entiendo "  " , El País ,21 września 2005( ISSN  1134-6582 , czyt. Online , dostęp 2 maja 2020 r. )
  4. (es) César Vidal , "  César Vidal:" Carrillo es culpable "  " , periodistadigital.com ,17 listopada 2008(dostęp 2 maja 2020 )
  5. César Vidal , „Paracuellos, hiszpański Katyń”, La Nouvelle Revue d'histoire , lipiec-sierpień 2006.
  6. Escolar.net: Ian Gibson przeciwko Césarowi Vidalowi
  7. "  Stanley Payne: hiszpańska lewica nie zrobiła jeszcze swojego mea culpa  "
  8. (es) RTVE.es , „  Santiago Carrillo, una vida dedicada a la política y al periodismo  ” , na RTVE.es ,18 września 2012(dostęp 2 maja 2020 )

Zobacz też

Linki zewnętrzne