Inwazja na Val d'Aran

Inwazja na Val d'Aran Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Grób żołnierzy armii Franco poległych podczas inwazji. Cmentarz Vielha Ogólne informacje
Przestarzały October 19 - 24, 1944
Lokalizacja Val d'Aran ( Katalonia , Hiszpania )
Wynik Zwycięstwo frankistów
Wojujący
 Państwo hiszpańskie Unión Nacional Española  (es)
Dowódcy
José Moscardó
Rafael García Valiño
Juan Yagüe 		Vicente López Tovar
Zaangażowane siły
50 000 ludzi 4000 do 7000 mężczyzn
Straty
248 zabitych 588 zabitych

Partyzant anty-frankistowski

Współrzędne 42 ° 43 ′ 21 ″ północ, 0 ° 50 ′ 14 ″ wschód Geolokalizacja na mapie: Hiszpania
(Zobacz sytuację na mapie: Hiszpania) Inwazja na Val d'Aran

Inwazja Val d'Aran , znany pod nazwą kodową Operación Reconquista de España ( „Operacja rekonkwisty Hiszpanii”), to operacja wojskowa rozpoczęła się w październiku 1944 roku przez Unión Nacional Española  (es) (UNE). Według historyka Geneviève Dreyfus-Armand , UNE jest wówczas „strukturą szerokiego sojuszu, (który) zrzesza nie tylko komunistów, ale także Hiszpanów z innych horyzontów politycznych - socjalistów, republikanów czy anarchistów - że rozproszenie ich organizacji i milczenie ich przywódców domaga się przyłączenia się do jedynej struktury zorganizowanej walki z nazizmem ” .

Operacja ta ma na celu stworzenie republikańskiego rządu tymczasowego w Val d'Aran , w dolinie Pirenejów w Katalonii znajduje się na pograniczu Francji i Hiszpanii , przez atakiem anty-Franco partyzantów , którzy uczestniczyli w świecie. II wojny światowej w języku francuskim Ruch oporu i weterani hiszpańskiej wojny domowej na tym terytorium. To była całkowita porażka.

Kontekst: koniec II wojny światowej we Francji

W Allied lądowania w Normandii na6 czerwca 1944następnie szybki postęp dywizji generała Leclerca w Paryżu i fakt, że duża część południowej Francji została wyzwolona spod okupacji nazistowskiej przez ruch oporu, sugerował pewne grupy hiszpańskich republikanów, którzy schronili się we Francji po hiszpańskiej wojnie domowej. że koniec reżimu Franco jest bliski. Dlatego odpowiedzieli pozytywnie na wezwanie generała José Riquelme do inwazji przekazane przez Radio Toulouse .

Operación Reconquista de España

Jesús Monzón , osobowość hiszpańskiej partii komunistycznej we Francji, przewodził republikańskiemu ruchowi oporu w okupowanej Francji i próbował odbudować infrastrukturę partyjną w Hiszpanii. Ufny w powodzenie akcji partyzanckich przeprowadzonych przez ruch oporu przeciwko nazistom, wierzył, że możliwe będzie zainicjowanie republikańskiego odbicia Hiszpanii przez Pireneje, co wywołałoby powstanie ludności cywilnej przeciwko reżimowi. Stanowisko to było sprzeczne z tym, co mówili informatorzy partii w Hiszpanii i co wielu komunistycznych przywódców i żołnierzy uważało za skłonnych do tworzenia endogenicznych jąder oporu, wysyłając doświadczonych bojowników ruchu oporu odpowiedzialnych za osadzenie makii w sposób, jaki zrobili partyzanci jugosłowiańskie .

Aby przygotować się do inwazji, partyzanci, 13 000 weteranów hiszpańskiej wojny domowej i francuskiego ruchu oporu zebrali punkty rekrutacyjne w Foix i Tuluzie . Spośród nich od 4000 do 7000 zgłosiło się na ochotnika do udziału w operacji.

Strategia polegała na przeprowadzeniu serii ataków na całej granicy, zadaniu przekazanym Dywizji 102 oraz na dokonaniu przełomu w Dolinie Aran, która jest prawdziwym celem operacji, której specyfiką jest zlokalizowanie na zboczu na północ od Pirenejów. , po stronie francuskiej, który w tamtym czasie był połączony z resztą Hiszpanii tylko przez port Bonaigua (2072  m ). Imponujący masyw Maladeta był naturalną tamą na południu. Ta inwazja dowodzona przez Dywizję 204 miała doprowadzić do utworzenia tymczasowego rządu chronionego przez izolację doliny, o której można by powiedzieć, że doprowadzi do demoralizacji reżimu, powstania ludowego i inwazji sojuszniczej, która zakończy frankoizm. .

W oczekiwaniu na inwazję aliantów z Francji, rząd frankistowski polecił szefowi sztabu armii Rafaelowi García Valiño, aby zapewnił obronę granicy francusko-hiszpańskiej. Miał do tego zadania 50 000 ludzi pod dowództwem generałów José Moscardó i Juana Yagüe .

Plik 3 października 1944 rPodział 102 rozpoczęła ataku, 45 th  brygada A stanowiło 250 mężczyzn przeniknęły Roncesvalles w Nawarze i stanął twarzą do czcionki korpus armii szyi Laza pomiędzy masywem Abodi i tej z Uztárroz . Zginęło dwóch policjantów i cywilny strażnik . 5 The 153 th  silna brygada 400 mężczyzn wszedł do Roncal Dolina . Był to początek serii najazdów na hiszpańskie Pireneje na poziomie Nawarry oraz prowincji Huesca i Lérida, dowodzonych przez kilka brygad, które kilka dni później wróciły do ​​Francji. 8 października batalion Legazpi XXIII armii Franco dołączył do Pirenejów Navarrese z San Sebastián , aby przeciwdziałać działaniom partyzantów.

Za przeprowadzenie głównej operacji w Val d'Aran odpowiadała nowo utworzona 204 dywizja partyzantów, dowodzona przez pułkownika Vicente Lópeza Tovara i podzielona na dwanaście brygad podzielonych na bataliony i kompanie liczące około trzydziestu ludzi. Cele wojskowe były trojakie: ustanowienie bezpiecznej linii komunikacyjnej z Francją przechodzącej przez Pont du Roy w Fos , aby móc sprowadzić posiłki lub, jeśli to konieczne, wycofać się, zdobyć Vielha , stolicę Val Aran w celu ustanowienia tymczasową stolicę i zdobycie portu Bonaigua, aby zapobiec przybyciu posiłków frankistowskich.

Inwazja

Plik 19 października 1944o szóstej rano żołnierze dywizji 204 uzbrojeni w karabiny francuskie, niemieckie i czeskie oraz pistolety maszynowe Sten , z karabinów maszynowych BREN , kilka moździerzy kalibru 81 i artylerię zaczęły marszować przeciwlotnicze podzielone na trzy kolumny, zbiegające się na południe od Vielhy .

W dolnej części Aran postęp dywizji był bardzo szybki, brygada 11 e wkroczyła przez port Vénasque , wykonując ruch obrotowy do Hospital de Viella, aby odciąć posiłki hiszpańskiej armii. 551 e spędził portu Hourquette i podzielić na trzy kolumny, jeden kierowany na Bausen i Canejan powodując wyciek z Gwardii Cywilnej , drugi poszedł w kierunku zajmując przechodząc Porcingles i co 10 cywilnych strażników więźniów, a trzeci wszedł przez fragmentach Estiuera i Cuma i udali się do Bossòst, gdzie Gwardia Cywilna, okopana w swoich koszarach, stawiała opór. 410 th  brygada przeszła przez port Tavascan kierunku Es Bòrdes gdzie musiał zmierzyć się z drugą kompanię batalionu Albuera.

W Naut Aran („Haut-Aran”) opór był bardziej intensywny. 9 th  Brygady spędził Orle portu w kierunku Salardú i zajmowane Bagergue a jeden batalion osiadł na wzgórza, z którego mógł kontrolować drogę Tremp -Vielha. Reszta brygady bezskutecznie próbowała zająć wioskę Salardú .

Dlatego początki operacji były uwieńczone sukcesem; partyzanci zajęli miejscowości Bausen, Canejan, Porcingles, Pradell , Les, Bossòst, Era Bordeta, Vilamós , Benòs , Bòrdes, Aubèrt , Betlan , Vilach , Mont , Montcorbau i Vila, ustanawiając swoją siedzibę w Bossòst 20 października, gdzie pozostała do odwrót, zatrzymując ofensywę 23 marca wokół Vielha, gdzie okopał się José Moscardó na czele armii i Gwardii Cywilnej. Główne walki odbyły się w Bossòst i Salardú 19 oraz w Era Bordeta i Bòrdes 20.

Pierwsze wzmocnienia armii hiszpańskiego 5 th  batalion myśliwych góry i hiszpańskiej Legii , przybył 19 w Porcie Bonaigua , które zostały podjęte przez partyzantów i bez którego obrona pozycji nie mógł, w obliczu wyższości Franco wojsko. Wielkie nadzieje ludowe również się nie wydarzyły i bardzo niewielu Aransańczyków przyłączyło się do partyzantów antyfranco.

Wojska hiszpańskie stacjonujące wzdłuż granicy zostali zaskoczeni i zareagował wdrażania znaczenie militarne, grożąc zidentyfikować partyzantów: tył 42 th  Franco podział był w stanie zaatakować podczas gdy żołnierze czekali po drugiej stronie tunelu Vielha .

„Przy wyjściu z tunelu Vielha czekał na nas generał Moscardó i kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy, czołgów i artylerii; razem, siła, przed którą nie mieliśmy wyjścia. Pobyt w dolinie Aran nie miałby sensu; z łatwością nas wypchną i przejdą przez tunel Vielha, jak niektórzy wyobrażali sobie, że wpadną na oślep w pułapkę. "

- Santiago Carrillo

Plik 27 październikaSantiago Carrillo i sztab partyzancki we Francji zdecydowali się opuścić Vielhę i rozpocząć odwrót.

Konsekwencje

Według oficjalnych danych w operacji Reconquest of Spain zginęło 588 członków partyzantów. Jego niepowodzenie miało poważne konsekwencje w hiszpańskiej partii komunistycznej; Jesús Monzón stracił karierę polityczną. Schwytany w Barcelonie , przebywał w więzieniu do 1959 roku, kiedy został ułaskawiony, a następnie wyjechał na wygnanie do Meksyku . Z drugiej strony Santiago Carrillo rozpoczął karierę. Charles de Gaulle rozbroił partyzantów po uznaniu rządu frankistowskiego 16 października (rok?).

Partia Komunistyczna kontynuowała działania partyzanckie w Hiszpanii, tworząc kilka makii w kilku punktach terytorium Hiszpanii, ale porzuciła tę strategię w 1948 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. (Juliá 2005: 373)
  2. Geneviève Dreyfus-Armand , Wygnanie hiszpańskich republikanów we Francji , Albin-Michel,1999
  3. (Sanchez Agustí: 95-96)
  4. (es) Raymond Carr , España 1808-1975 , Barcelona, ​​Ariel Historia,2003( ISBN  84-344-6615-5 ), „  El PCE organizó entonces a 4.000 voluntarios para invadir España a través de los Pirineos.  "
  5. (Es) Alfonso Domingo, El canto del búho. La vida en el monte de los guerrilleros antifranquistas , Madryt, Oberon Memoria,2002( ISBN  84-96052-03-6 ), „  W sumie z 13 000 españoles, które estaban en el maquis francés, unos 4000 to alistaron.  "
  6. (es) Secundino Serrano, Maquis. Historia de la guerrilla antifranquista , Madryt, Editorial Temas de Hoy,2001( ISBN  84-8460-103-X ), „  (…) En el spójnto de las invasiones habían Participado między 6 000 a 7 000 hombres. A los 3,000 que entraron en España en las operaciones adicionales - por las zonas gerundense, guipuzcoana, aragonesa o navarra - hay que añadir los 3,000 ó 4,000 que lo hicieron por el valle de Arán, thinkada el área de invasión propiamente dicha.  "
  7. „  Przejście przez Pireneje  ”, Les Cahiers de la Shoah ,2001
  8. Juan Carlos Jiménez de Aberasturi, Cronología de historia contemporánea del País Vasco (1944)
  9. Antonio Gascón Ricao październik 1944: „Reconquista de España” empezó en el valle del Roncal
  10. Santiago Carrillo, (1993), Memorias .
  11. Pedro G. Cuartango Jesús Monzón, el comunista que nunca existió

Zobacz też

Źródła

Bibliografia